Lanztíðindi - 15.04.1851, Blaðsíða 3

191
handlegginn i bardaganum við Teneriffa og
var með að ílytja Napóleon til St. [Helenu
1815. Samt sem áður fær hann hvorki eptir-
laun efta Itjálp hjá stjórninni af því hann árið
1798 tók þátt í uppreist á skipi því sem hann
þá var áogvarhann ftó eptir það bæði í bar-
daganum hja Trafalgar ogKaupmannah. 1801.
A ð s e n t.
Fáein orð um verzlun Islendinya.
(Framhald) Allar þjóðir sent þekkja og
hugsa uin gagn sitt, verja til þess mikilli
fyrirhöfn að ílytja til annara þjóða varníng
þann, sem þær ltafa af lögu, og hinar þjóft-
irnar gyrnast, því þar nteð fá þær, auk verðs-
ins fyrir varninginn, ílutníngskaup hjá þeim
er þær flvtja hann til, fólk sjálfra þeirra vinn-
ur sjer þar rneð bæði fæði og kaup, og sjeu
það nú unnar vörur sem seldar eru, t. a. m.
klæði, ljerept, smíðisgripir og þvíunilíkt. verð-
ur ábati landsins tvöfaldur; en hverugu þessu
er nú svar að gefa hjá oss; vjer getum enn
sem komið er, hvorki fært öðrum þjóðum
varníng til að ávinna oss flutníngskaup,
og ekki lieldur að neinu ráði ábatast á þvi,
að vinna það sem landið gefur af sjer, vjer
getum ekki, t. a. m. unnið svo ull vora, að
aðrar þjóðir vilji gefa oss nokkuð fyrir vinn-
una, ekki komið tó!g vorri í kerti, ekki verk-
að eða elt skinna vöru vora, og því síður bú-
ið til skinnfatnað handa öðrum, sem oss brest
ur dug og kunnáttu til að gjöra það handa
sjálfum oss, og lýsir þetta berlega því, hve
lángt vjer stöndum á baki armara þjóða, hvað
handiðnirnar snertir; en jafnvel þó ekki sje
að vænta fullrar umbótar á þessu í bráð, hygg
jeg saint, að svo mætti haga verzluninni, að
ekki færi allur arður henriar tíl útlendra,
heldur gjöri jeg mjer, í grun að ef gott sam-
heldi og einíng væri hjá oss, gæti' nokkur
lrluti lendt í landinu sjálfu og það með þess-
um hætti: ef efnaöir bændamenn byggðu í
samlögum hús í kauptúnum landsins, þar
sem geyma mætti vörur þær, er þeir eða;aðr-
ir flyttu til kaupstaðanna, sem og varníng
þann er þeir tækju hja lausakaupmönnumþeim,
er á þessar hafnir kæmu; veldu síðan mann,
er þeirra vegna semdi við| lausakaupmenn um
rneiri eða minni hluta af varníngi þeirra, og
annaðhvort borgaði strax, ef hinir æsktu þess
og innlendar vörur væru fyrirliggjandi, eða
lofaði borguninni þegar lausakaupmaður kæmi
aptur frá öðrum höfnum, er hann gæti sókt| í
millibilinu. 5a<l> er auðsætt, að þetta greiddi
mikið verzlun lausakaupmannsins, þegar varn-
íngur hans yrði á sama tima seldur á tveim-
ur eða jafnvel þremur stöðum og0 yrði því
ferðakosfnaður hans miklum mun minni, held-
uren nú er, þar sem hann þarf að fara á
tvær hafnir og liggja mánuð á hverri höfn,
til að koma út varníngi sínum. kLausakaup-
maðurinn gæti| því, sjer að bagalausu, selt
vörur sínar með nokkru minna verði enn ann-
ars, þar eð hann drægi til inuna fæði og laun
skipVerja að því skapi, sem tíminn er hann
brúkaðí til íslandsfararinnar, yrði skemmri,
og yrði þetta ávinníngur kaupunauta hans.
Fjelagsmenn þessir gætu einnig skrifað ,til
útlanda og beiöst af kaupmönnum þar, að
senda út hingað til þeirra svo mikinn og
þann varníng, sem þeir þæktust með þurfa
fyrir sig og það hjerað, er þeir vildu að byrgja
að vörum, og þyrftu kaupmenn þá ekki að
senda varníng sinn út híngað í blindni, eins
og opt hendir þá er gjöra út lausakaupmenn.
[það er ætlandi, að fjelagsmenn þessir feingju
svo góð kaup, að þeir bæði Sgætu unnið upp
aptur húsverðið og þó staðist við,t að unna
löndum sínum eins góðra kaupa eins og þeir
geta feingið hjá fastakaupmönnunum, og
þeim lausakaupmönnum, sem flytja' híngað
vörur sínar uppá óvissu, og sem optast, selja
þær dýrara í fyrstu enn þeir hefðu þurft, hefðu
þeir átt að visu að gánga með útsöluna, vegna
þess þeim þykir uggvænt, að þeir komi þeim
öllum vit. Líkt og þetta mun að sönnu hátt-
að verzlun þeirra borgara í Reykjavík, er taka
varníng hjá lausakaupmönnum og borga þeim
ineð islenzkum vörum, og vinnstþeim þó, að
sögn, lítið fjemeðþessumbætti, en á það er að
líta, áðþeirbúai þeim staðílandinu,þar semallt
það er til viðurlífis þarf, er dýrkeyptaraen ann-
arstaðar; þaraðauki hvíla á þeim borgaraleg
þýngsli,ogþareðþessiverzlunersáeini atvinnu-
vegur þeirra og þeir hvorki stunda lands eða
sjáfargagn til tnuna, er það ekki kyn þótt
þeim græðist lítiðfje; en öðruvísi mundi þeim
reiða af, er að sönnu' verðu nokkru af fje
sínu til verzlunar, en hefðu þó þaraðauk