Bóndi - 13.02.1851, Síða 15

31
þau sjera Árni höfðu tekið bóndason einn til fósturs, sem j>órður lijet.
jtórður var einu ári yngri en Helgi sonur lijónanna. lfann hafði sama upp-
eldi og Helgi, og var eins langt á leið kominn með lærdóminn og liann
j>órður var allra efnilegasti maður og miklu var hann í raun og veru fremri
Helga um alla hluti, en j)ó fannst j)að á, að eigi vildu foreldrar Ifelga láta á
j)ví bera. Helgi og j)órður voru hinir mestu vinir og sögðu j)eir hver öðr-
um alla sína leyndardóma og svo mátti scgja, sem j)ar væri ein sál í tveira-
ur líkömum. j)órður lagði ástarhug á Olöfu prestsdóttur, og varð hún fljót
á að taka ást hans. Hann sagði nú Helga fyrstum allra frá þessari ást
sinni, og var Ilelgi fús á að hjálpa honum til að geta sem optast verið hjá
Ólöfu og með hans ráðum fengu j>au opt næði til að njóta hinnar sælu ást-
ar í einrúmi. j>etta gekk nú svona heilt ár að enginn varð þessa vís. j)að
var hið unaðsmesta ár á allri æfi Ólafar og opt hefur hún minnst j>ess með
ánægju.
Jeg verð að geta þess um Ieið að staður sá, er þau völdu sjer til þess-
ara sinna ástafunda, var undir fossi þeim hinum mikla, sem er skammt fyrir
ofan bæinn á Æ—stöðum. j>ar sátu j>au marga nótt og j>ar sáu þau tíðum
hina björtu morgunsólargeisla kasta sjer austan af fjallinu á hinn fagra vatns-
boga og leika sjer að því, að skemta augum elskcndanna með óteljandi geisla-
brotum í bununni og á bárunum á hinni hvítfreyðandi iðu. lljer var það,
sem þau nutu hinna sælu hugmynda, sem hin skapandi ást er svo rík afhjá
elskendunum. Fossinn var þeirra trúnaðarmaður og niðurinn í fossinum
svaraði orðum þcirra og talaði orð þau, er þeim voru kærust og þau áttu
sjer fegurst, en það voru þessi orð:
þórður og Ólöf!
Ólöf! þórður!
En þessi ástalífskafli þeirra varð endasleppur. Árið, sem þórður átti
að enda við lærdóm sinn, kom hann á tal við sjera Árna og bað Ólafar
dóttur hans. Sjera Árni neitaði honum þegar í stað og sagðist vera búinn
að heita henni öðrum manni, sem hann ætti nú bráðum von á til sín. En
Unni gef jeg þjer, segir hann, og það er langt síðan jeg hef í huga mínum
fastnað þjer hana. þórður ætlaði nú eitthvað að fara að tala fram í, en
prestur varð þá bistur við og spyr, hvort hann ætli að vera svo djarfur að
taka fram fyrir hendurnar á sjer. Skaltu nú þegar í stað koma með mjer
og gefa Unni hönd þína, svo jeg og móðir hennar getum haft þá ánægju,
sem við höfum svo Iengi þráð, en það er sú ánægja að sjá þig og hana
lukkulega. Jeg skal síðan annast ykkur bæði þangað til þú færð brauð.
þórður ætlaði enn að fara að tala eitthvað, en prestur skipti sjer ekki af því
og sagði: það, sem jeg hef gjört það hef jeg gjört, eða þekkirðu mig ekki.
Og nú dregur hann þórð með sjer nauðugan viljugan inn í herbergi sitt og
skipaði honum að vera þar. Sjálfur kallaði hann á konu sína og Unni og
sagði þeim upp alla sögu. Prestskonan var nú eigi betri en hann og hjelt
hún langa ræðu yfir þeim þórði og Unni og sagði að þau hjónin krefðust
nú fullkominnar hlýðni af þeim. — Unni leizt vel á þórð og hafði cnda góð-
an þokka á honum, en hún vissi að hann hafði elskað systur sína og ætlaði
hún því að styrkja mál þórðar. En óðar en hún drap á það gripu foreldr-
ar hcnnar fram í, og sögðu að nú hlytu þau að ráða. — þetta varð nú að