Ingólfur - 06.01.1854, Page 5

81
fluttir ,,rbd. S3sk.
I'iilliolti, Páll h Fiilholti, Jiórhiir á Suílur-
lijál., Jón forsteinss. Jón Jónss. á Berja-
nesi, Haldór á Álfliólslijál.. Gisli í Klauf,
Loptur á Klasliarifa, þorsteinn á Spercili,
liver 8 sk. ............................3—24 —
Ingvar á 11<>I, Páll á Klasbariia, Jón á
Áll'hól, Einar á Forsæli, hver 6 sk., Olnfur
á Miðkoti, Jórftur á Klasbarða, hver 5sk. „ — 34 —
Árni á Grimstöðiim, Vilhjálnmr á Álfhól-
mn, hver 4 sk. . ...................... — 8 —
llannes á Brók, Einar á Hrauk, Páll á
Glæiistööinn, Sigurður á Ytriból, hverösk.
Daniel á Brók 2 sk.................., ,, — 14 —
Samtals í Vesturlandeyjahr. 3 rbil. 67 sk.
En j>að er samtals f allri sýslunni 26 rbd. 64 sk.
frá licrra kammerráði Stephensen höfum vjer mcðtekið
26rbd. 72 sk., og keinur mismunurinn af því, að gjaf-
irnar i Vesturlandcyjahrepp eru oftaldar uin 8 sk. j>að
sannast liér sem optar, að „lítið má ef gott vill“, og
kunniim vjer öllum Rangvellingum þökk fyrir gjöfina,
etl einkum liiniim heiðraða sýslumanni þeirrn, þvi
drengskap hans og framkvæindarsemi er það sjerílagi
að þakka, að vjer þegar höfum komið nokkru fje á
vöxtu i jarðabókarsjóðinn handa sæliihiisinu. Muniiin
vjer enn um hríð áfram halda að veita þvi móttöku,
er góðfúslega væri gefið i þessum tilgangi, og fram-
vegis skýra frá hvað mikið og af hverjum gefiö verður.
í desember 1853.
P. Gudjolmsen. J. Jónsson.
Ýmsir VPfjir til auds.
Einu sinni var faðir, sem átti þrjá syni.
Untlir eins og hinn elzti þeirra var orftinn
fuilþroska, fjekk faftir lians iionuin í hömlur
allan haus erfftahluta, sem var stórmikift fje.
„Sonur minn!“ segir hann, „j>ú jiarft ekki aft
liafa mikift ómak fyrir þvi, og allra sízt aft
legjgýa liart á sig, til jiess aft ávinna tiitrú
ineftbræftra jiinna; og eigi aft siftur getur j)ú
ekki einungís gætt fjár jiíns, heldur jafnvel
aukift þaft og ávaxtað. Til nauftsynja jiinna
máttu ekki eyfta, nema því allra miiiHsta, sem
jiú getur komizt af meft; engum skaltu lána
peninga nema móti fuligyldu vefti, og um
stuttan tima, og sjáftu einungis um þaft, aft
þú hafir pyngjuna ætíft fulla og vel umbúna!
Með j>ví móti getur j>ú gjört mennina aft j>jón-
um þínum, jafnvel þó þeiin sje ekki um þig;
þú getur dregift fje þeirra í þinn sjóft, án
jiess aft þeir taki eptir því, efta mótmæli jiví;
já, þú getur jafnvel komift svo ár þinni fyrir
borft, aö þeir biftji þig og Ieggji fast aft þjer,
aft þú viljir þiggja peninga þeirra. jiaft munu
koma góft ár, þá er grófti jarftarinnar fæst
fyrir lítift verft, svo aft bóndinn fær ekki fvr-
irhöfn sína borgafta. 3>á munu margir nábúar
þínir biftja þig um aft kaupa af sjer fasteignir
þeirra fyrir lítift verft, til aft losa þá vift hinar
þungu jarftaskuldir og útgjöld. Jegar þú þá
sjerft, aft farift er aft kreppa að þeim til muna,
og þeir eru lengi búnir að naufta á þjer meft
kaupin, þá skaltu kaupa af þeim fasteignir
þeirra, og kauptu svo jarftir allt í kringum
þig, og hafftu nábúa þína fyrir landseta þína
efta daglaunamenn. En svo mun líka aptur
koina óáran og dýrtift, svo aft hinn fátæki
getur ekki meft atvinnu sinni og útvegi staft-
izt útgjöldin til hinna helztu nauftsynja lífs-
ins. 5á munu sömu mennirnir koma aptur
til þín, og bjófta þjer hift litla andvirfti, sem
þú gafst þeim fyrir jarðir þeirra, til þess aft
fá hjá þjer dálitla björg, svo þeir ekki sálist
í hungri. Jannig getur þú fyrirhafnarlaust,
og án þess þú þurfir aft ganga eptir nokkrum
manni, smátt og smátt orðift eigandi aft öllu
jarftagózi og öllum silfurpeningum í byggftar-
laginu; og máttu þá heita orftinn einvaldur
og alvaldur í hjeraftinu. Peningasandurinn,
sem þú átt, mun, eins og segulstál, draga til
sín allt silfur í sveitinni, og þaft meft því
meira afli, sem þú hefur sjálfur meiru safnaft
af þvi, en aðrir eiga ekki eptir af því neina
svo litift“.
Sonurinn hlustafti meft athygli á þessa
tölu föftur síns, og hlýddi nákvæmlega öllum
bendingum hans. Hann áleit peninga og þaft
vald, sem þeir hafa vfir mönnum, svo sem
hift æftsta hnoss, er hann ætti eptir aft keppa.
Hann græddi líka á tá og fingur í góftu ár-
unum, og enn meir þegar hörftu árin koniu.
En nú koni eldsvofti, svo bær hans brann;
engiiin maftur vildi hjálpa bonum til aft slökkva
eldinn, því hann átti enga vini; þjófar stálu
frá honum fjársjóftum þeim, sem hann gat
bjargaft úr eldinum, en enginn vildi hjálpa
honum til afi leita þjófaleit. Fjandmenn fóru
herskildi yfir landift, eyddu ökrum og engj-
um og píndu liann Qg plágufiu, þegar þeir
liöfftu ekki lengur neitt til aft ræna frá hon-
um. Yfirgefinn af öllum, ofsóktur af mörg-
um, aumkaftur af engum — missti liann eig-
ur sínar lljótar enn hann hafði aflaft þeirra,