Íslendingur - 19.04.1862, Síða 2

2
lag þar norður; þótti för hans aðþvíleyti allfróðleg. Um
haustið sneri Inglefield heim til Englands, og hafði að
eins haft 4 mánaða útivist. þótti nú enn minni líkur til
en áður, að Franklín hefði lagt leíð sína um nokkíirt af
sundum þessum norður í haf.
jþess var áður getið, að þeir Austin og Penny; og
allur sá skipafloti, sem árið 1850 hafði sendur veriðnorð-
ur í Lankastersund, var heim kominn haustið 1851. Og
þrátt fyrir allan hinn mikla útbúnað, og allan hinn mikla
dugnað og framkvæmdir leitarmanna, höfðu þeir að eins
fundið lítil merki um vetrardvöl Franklíns áBeechey-eynni,
og á landi þar skammt frá, en menn voru þó litlu nær en
áður um það, hvert hann hefði haldið, og hvað á daga
hans hefði drifið. |>að mál var því enn sem óráðin gáta.
Af því, sem Penny hafði sjeð og sagt, að norður úr Wel-
lingtons-sundi mundi sjór vera auður, og hins vegar, að
vetrarbúðir Franklíns höfðu fundizt sunnan til við það
sund, þá gátu menn þess til, að norður þetta sund mundi
Franklín hafa haldið, og því mundi líklegast að leita
þangað. |>ar við bœttist og, að litlar sem engar fregnir
höfðu komið af Collinson og Mac Clure, síðan þeir lögðu
af stað árið 1850; þóttu því allar líkur til, að þeir mundu
hafa náð Bankslandi, en sitja þar ísfastir síðan. J>ótti því
einnig skylt að vitja þeirra, ef þeir væru í nauðnm staddir.
J>etta hvorttveggja til samans tekið hvatti ensku stjórnina,
til að gjöra enn af nýju út leiðangur í norðurleit.
Maður hjet Edward Belcher sjóforingi, og nafnkennd-
ur fyrir vitsmuni og dugnað. Honum voru fengin 5 skip
til yflrstjórnar, en skipsforingjar á flota hans voru þeir
Richards, Osöorn, Iiellet, Mac Clintock og Pullen, og eru
flestir þeirra áður nefndir.
|>eir Belcher lögðu af stað frá Englandi 21. aprílm.
1852, og náðu Beechey-eyjunni ll.ágúst-.samsumars, leit-
uðu þar hátt og lágt, en fundu lítið. Hjelt Belcher þá
tveim skipum, er þeir Richards og Osborn stýrðu, norður
á Wellingtons-sund; Kellet og Mac Clintock stefndu tveim
skipum vestur til Melville-eyjar, en PuIIen varð eptir við
Beechey-ey einskipa. WTellingtons-sund reyndist íslaust
um sumarið; gekk þeim Belcher förin greiðlega, og kom-
ust lengra norður, en Penny hafði náð, fundu þar eyjar
nokkrar og sund eitt, er liggur til austurs landsuðurs og
stefnir á Jones-sund; það sund, er Belcher fann þar, ber
síðan nafn hans. Belcher Ieitaði um eyjar þær, er hann
fann þar norður, en hitti hvergi menjar eptir Franklín,
eða minnstu líkur til, að hann hefði þangað komið. Yið
norðurstrendur eyjanna var ógurlegur ís, og svo stórgjörð-
ur, að flestir jakar voru þar yfir 20 álna á þykkt. í á-
gústmánaðarlok frusu skip hans föst í ísnum vestan undir
Grinnelslandi, og lágu þar um veturinn eptir, en Belcher
og Osborn fóru sleðaferðir langar leiðiraustur og vestur,
og urðu einkis um Franklín varir, en eyjar og sund mældu
þeir á alla vegu, og varð mönnnm margt kunnara um það
svæði eptir en áður.
j>eir Kellet og Mac Clintock komust vestur að Mel-
ville-ey, en náðu eigi vetrarhöfn Parrys, og urðu fastir í
ísnum vestan undir Dealy-ey nálægt veturnóttum. Fluttu
þeirþávistir og annan forða, meðan dagur vannst, til Mel-
ville-eyjar, er þeir Collinson og Mac Clure skyldu hafa,
ef þá bæri þar að. í þeirri ferð fundu þeir skipverjar
Kellets þar á eyjunni vörðu eina, og í henni dósir og
brjef frá Mac Clure, er þangað hafði komið vorið áður;
uiðu þeir þess vísari af brjefi hans, að hann lá innifros-
inn > Miskunnarhöfn á Bankslandi, en þá fór skammdegið
í hönd, og gátu þeir Iíellet eigi vitjað hans fyr en vorið
eptir (1853). Voru þá vistir þvínær allará endahjáhon-
um, ogmenn hans orðnirmjög magrir og þróttlitlir, enda
farnir að sýkjast af skyrbjúgi. Varhann þá búinnaðþrí-
skipta Kði sínu, og ætlaði að senda einn flokkinn suður
á Ameríkuströnd, upp með Machenziefljóti til Ilúðsonsflóa;
annan austur að Lankastersundi til Baffínsílóa og ná þar
í hvalveiðamenn; en sjálfur ætlaði Mac Clure að verða
eptir á skipinu við nokkra menn, og láta þar fyrirberast
hinn fjórða vetur, í þeirri von, að hinir næðu til manna-
byggða, og þaðan kœmi svo liðveizla fyr eða síðar. Má
af slíku ráða, hver fullhugl Mac Clure hefur verið, eins
og hann þá var orðinn aðþrengdur af sulti og seyru. En
þessa þurfti eigi við, og sendi Iíellet, sem nú var sagt,
á öndverðu vori til hans, ljet kanna lið og vistir hans, og
sá, að þar var allt mjög að þrotum komið. Tók hann þá
og þeir Mac Clintock við Mac Clure og mönnum hans á
skip sín. Um þær mundir fengu þeir og fregn af ferð-
um Coliinsons, og þóttust nú vita, að honum einnig var
borgið. J>etta hið sama vor (1853) ljetBelcher haldaleit-
inni á fram í allar áttir. Iíomst Mac Ciintock þá vestur
fyrir Melville-ey og vestur á ísa, og fann þar tvær eyjar.
Heitir hin vestari Patreksey, og er allstór. Til merkis um
það, live dauflegt muni vera þar útnorður i hafl, skal þess
getið, að Mac Clintock sá í samfleytta 60 daga enga lif-
andi skepnu, hvorki dýr, fugl nje fisk nje yrmling, og
enginn var þar gróður; allt líf er þar dáið, en dauðinn
einn ríkir eptir. í þeirri útivist var Mac Clintock 105
daga, og hafði þá gengið 287 mílur vegar, og kom aptur
til skipanna 18.júlímán.
Nú biðu menn þess, að ísar leystust, og skipunum
vrði fleytt útí Barrows-sund, og síðan lieim til Englands,
því Belcher og þeir fjelagar töldu það víst, að aldrei fynd-
ist Jón Franklín, heldur mundi skip hans með öllnm
mönnum og góssi hafatýnzt annaðhvort í nánd við Ríley-
höfða, eða þá í Baffínsflóa á heimleiðinni. En nú bar
svo til, að skipin leystust eigi úr ísum það sumar; urðu
þeir Belcher því að láta fyrirberast í ísnum hinn næsta
vetur (1853—1854); lágu skip hans þá lítið eitt sunnar í
Wellingtons-sundi en veturinn áður; skip Kellets og Mac
Clintocks lágu og lítið eitt austar en hinn fyrri vetur og
í útsuður frá Bathurst-eyju. J>að sumar, sem nú var nefnt
(1853), var Inglefield að nýju sendur norður til Beechey-
eyjar með vistir handa þeim Belcher; greiddist honum
förin allvel, og kom hann til eyjarinnar 8. ágúst. í för
með honum var Bellot, liinn frakkneski sjóforingi, sem
áður er nefndur. Hann fór við 3. mann með erindum frá
Inglefield til Belchers norður í Wellingtonssund, og gekk
ísa. Á leiðinni gjörði á veður mikið; kom þá los á ísinn
í sundinu; voru þeir staddir á jaka einum, er rak með
þá í sundinu, en næturmyrkur var mikið. í dögun gekk
Bellot upp á jakann, þar sem hann var hæstur, og litaðist
um, hvar þá mundi að bera; kom þá svipur mikill, mað-
urinn þungur á sjer í öllum klæðum, en flughálka á ísn-
um, skruppu honum þá fœtur, og hrataði hann ofan af
jakanum, og ljetþannig líf sitt; varð Bellot mönnum mjög
harmdauður, því að hann hafði verið hinn röskvasti maður
og hinn bezti drengur. Nú leið svo sávetur, er þáfór í
hönd, að lítið bar til tíðinda meðal skipverja þessara. Biðu
þeir nú fram á sumar (1854), að skipin leystust úr ísuin,
en því fór fjarri, og er kom fram í lok ágústmánaðar, og
Belcher sá, að þeir mundu eigi losast þaðan á því sumn,
þá rjeð liann af, að láta skipin öll eptiríísnum, þar sem
hvert var komið, halda til Beechey-eyjar, og koma öllu
liðinu í þau tvö skip, er þar lágu, og þeir Pullen og Ing-
lefield stýrðu. Sátu þannig eptir í ísnum 4 skip af þeim
5, er Belcher liafði yflr ráðið, og hið fimmta, scm Mac
Clure varð að ganga af. Hjeldu þeir því næst heim td
Englands um haustið. Fjekk Belcher mikið ámæli af, aö