Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.02.1866, Síða 3

B
og kvöddum við þar hverjir aðra í seinasta siuni. Þeg-
ar eg kom til jómfni Belclcer sagði hún grátandi: »Eg
flnn nú til þess, að drottinn er miskunnsamur». Á öðr-
um stað voru katólskir að þyija bænir á talnabönd sín
og Gyðingar féllu á kné og andvörpuðu grátandi og ör-
væntingarfullir. Aptnr stóðu aðrir náfölir af angist og
hugarvíli. Allt af nálgaðist eldurinn meir og meir, og
Scliiebe vinur minn, sagði fleirum sinnum við mig: »Allt
mitt traust er á drottni; það er ekki ómögulegt, að við
komumst lífs af; þó held eg það ekki; sé það guðs
vilji, verður það; liann veit hvað oss er fyrir beztu».
Yið beiddum hvor annan að lieilsa vinum vorum, svo
að þeir, ef annarhvor okkar kæmist lifandi af, fengju
að vita, að við hefðum minnzt þeirra á dauðastundu
okkar. Hann bað mig að segja foreldrum sínum og
unnustu sinni, að hann dæi glaður. Síðan sagði hann:
»Vertu sæli bróðir minn; innan lítillar stundar sjáumst
við aptur í himninum». Þessu næst kölluðum við báðir
upp og sögðum: »Föruin nú!« og eg fleygði mér í sjó-
inn. Eg sá ekki þenna ástvin minn aptur.
Þegar eg stökk útbyröis veifaði eg bjarglindanum
fyrir ofan höfuðið, til þess að gela komið lóðrétt niður
í vatnið, og um leið og eg kom niður sleppti eg honum,
svo að liann meiddi mig ekki, því þaðan sem eg stökk
voru meir en 3 mannhæðir ofan að sjó, og sökk eg
djúpt, þegar eg kom í sjóinn; en þegar mér skaut upp
aptur, sá eg sundbelti mitt álengdar og að margir voru
að reyna til að ná í það.
I’egar stúdenlinn hafði náð bjarglindanum, ’sneri
hann aptur, til að leita að vinum sínum, en þeir voru
þá liorfnir. Hann varð eins og ringlaður af að lieyra