Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1867, Blaðsíða 6

6
að verja vel þessum Guðs gjöfum; — þeir sögðu oss,
að það vœri eigi allt gott og rétt, sem oss væri skemmti-
legast eða Ijúfast, og að vér því yrðum að gæta vor, svo
vér gjörðum ekkert það, er rangt væri, en að véraptnr
á móti yrðum að gjöra margt það, sem oss félli erfitt
í öndverðu, en sem vér samt engu síður yrðum að
gjöra, af því það væri rétt; þeir sögðu oss frá hinu
gleðilega hlutskipti ráðvandra manna og hinum sorglegu
óförum hinna óguðlegu, og þá sögðu þeir oss einkum
frá því, að syndin refsaði sínum börnum með vondri
samvizku, en dyggðin umbunaði þeim, sem kepptu á-
fram á hennar vegi með góðri samvizku.
Síðar gáfu íoreldrar vorir oss lærdómsbókina og
fóru að láta kenna oss hana; þá lærðum vér betur að
þekkja Guð vorn skapara og Jesúm Krist vorn endur-
lausnara; oss var kennt að syndin væri skaðleg fyrir
sálu og líkama og hefði hegningu í för með sér, vér
lærðum um blessun dyggðarinnar, um náðarmeðölin, um
fyrirgefningu syndanna vegna Jesú Iírists, um skyldur
vorar og ákvörðun, og um eilíft endurgjald góðs og ills
í öðru lífi eptir þetta. Og er vér vorum komnir svo
langt, að vér gætum gjört grein fyrir trú vorri, var oss
veittur aðgangur að náðarborði Drottins vors Jesú Krists
til þess að hvetja oss og skuldbinda til órjúfanlegrar
trúmennsku í kristindómi vorum, og lil þess fúslega að
hlvða Guði vorum föður og Drottni vorum Jesú Iíristi.
Skyldi nú nokkur vera sá, er gæli sagt með sanni, að
öll þessi menntun í kristilegri trú hefði ekki gefið lion-
um styrk í neinni freistingu, hefði ekki varðveitt hann
frá neinni synd, ekki styrkt hann til neins góðs, ekki
liuggað bann í neinum raunum? Nei! Það getur
enginn maður sagt, sem hefir fengið nokkurnveginn