Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1867, Blaðsíða 3

3
stjórnara allra hluta? Eða skýldi nokkur vor óska sér
að vera fæddur meðal þeirra þjóða, er ekki þekktu þann
Guð, sern er kærleikurinn, og því fundu að þeir voru
jafnan í ósátt við goðin, er þeir tignuðu, og reyndu því
til að snúa reiði þeirra frá sér með hinum sárustu frið-
þægingarmeðölum, er álitu mannablót goðunum hina
þekkustu fórn, þá er á ári hverju þúsundum manna
þannig var slátrað, og sérhverjum herteknum manni
var með hinum mestu kvölum fórnað þessum ónýtu,
vanmáttugu goðum, sem mannlegur hugarburður hafði
gjört að guðum þeirra. Yér munum ekki einu sinni
óska þess, að vér hefðum fæðst á tímum hins gamla
sáttmála, á meðal liinnar útvöldu guðs þjóðar, Gyðing-
anna, er vér athugum, hversu ófullkomin þekking þeirra
í Guði þá var, er vér athugum, hve hneigð þjóðin þá
var til afguðadýrkunar, og hversu þunglega Drottinn
opt og einatt hlaut að refsa henni fyrir það, til þess að
hún hyrfi aptur frá þessum goðum til sín. Eða skyld-
um vér dirfast að hugsa, að vér hefðum verið skynsam-
ari og breytt betur en alþýða Gyðinganna breytti þá,
ef vér liefðum verið í þeirra sporum? Ætli vér í þeirra
sporum, á þeirra tíma, hefðum farið vægilegar en þeir
i'óru með kennendur sína, spámennina, sem þeir hæddu,
misþyrmðu og ofsóktu; og ef vér hefðum lifað þá, og
fylgt spámönnunum, ætli vér þá hefðum getað það, án
þess að líða með þeim, ervér fylgdum? Enganveginn;
hin eina huggun, sem spámennirnir og þeir, sem þeim
fylgdu, höfðu, var sú, að betri tíma væri að vænta, þá
er hinn fyrirheitni Messías kæmi, en þeir vissu ekki,
hversu lengi þess væri að bíða, né heldur þekklu þeir
Ijóslega, hvílíkt það ríki væri, er hann átti að stofna,
eða hve margt og mikið þyrfti að vera skeð, áður en