Kristileg smárit handa Íslendingum - 03.01.1867, Blaðsíða 8

8
Allir vita, hver skylda vor er við Guð fyrir þessa
hamingju, er hann hefir látið oss hlotnast, en skyldan
er, að þakka Guði fyrir hana. Því er það í nokkru oss
að þakka, að einmitt vér erum fæddir og uppaldir á
þessum tímum og eigi fyrir mörgum þúsundum ára, að
vér erum fæddir og uppaldir í kristnu landi en eigi
heiðnu, er vankunnandi og viltar þjóðir byggja? Hvað
höfum vér til þess unnið, að Guð skuli hafa veitt oss
þenna velgjörning fremur svo mörgum millíónum manna,
er lifað hafa á undan oss eða lifa oss samtíða? En
því fremur sem vér ekki eigum það skilið, að verða
aðnjótandi þessarar velgjörðar, því fremur ber'oss af
innstu rót hjartna vorra að þakka Guði fyrir hana.
En hvernig eigum vér og hvernig getum vér bezt
auðsýntGuði þakklæti lijartnavorra fyrir þessa velgjörð?
Það getum vér með engu betur en með því, að nota
hana í þeim tilgangi, sem hann veitti oss hana, og það
því fremur sem hún verður oss engin velgjörð, ef vér
ekki notum hana samkvæmt vilja hins algóða gjafara.
Sæla sú, sem hann býður oss í kristindóminum erand-
legs eðlis. Hún er eigi fólgin í því, að seðja hinar
holdlegu girndir vorar, sem dýrin hafa rétt eins og vér;
eigi heldur í nautn jarðneskra gæða, sem möiur og rið
fær grandað, heldur er hún fólgin í æðri, háleitari, ei-
lífri gleði, sem hin góða samvizka kveikir í lijarta
mannsins, er hann er sér þess meðvitandi, að hann
hafi gjört það sem gott er, og komizt hjá því að van-
virða sjálfan sig, er hann er sannfærður um velþóknun
Guðs; en það er alls eigi unnt að ná slíkri sælu án
staðfestu í dyggð og ráðvendni.
Hið minnsta, sem vér getum gjört til þess að bera
af þeim, sem e»gi játa kristna trú, er það, að vér höld-