Kristileg smárit handa Íslendingum - 02.01.1868, Blaðsíða 2

2
kærleika ekki skinið í illviðramekki ófriðarins; hann
verður fyrst að tvístrast og hverfa. Eins og ekkert
verður framkvæmt í illviðrinu, að minnsta kosti ekki
nema með mæðu og fyrirhöfn, eins verður engu góðu
komið til leiðar, þegar ófriðurinn er öðrum þræði, því
þá hindrar hver annan, svo ekkert verður ágengt. Eins
og maður veit ekki hvað deginum líður, þegar ekki sér
sólina, eins má svo að orði kveða, að þeir viti ekki
hvað lífsdeginum líður, sem gánga í dimmu ófriðarins,
því kvöldið er komið og nóttin dottin á, áður en þá
varir, og þá er ofseint að vinna það, sem vinna átti á
deginum, sem var verk kærleikans.
Maðurinn vill að sór líði vel; því eflir hann þá
sjálfur optsinnis það, sem er honum lil mestrar ógæfu?
Því kveikir hann þá og elur svo opt ófrið og sundur-
þykkju, sem svipta hann friði hjartans, farsæld lífsins
og arftöku í guðsríki? Ilann þykist vcra fær um að
ráða sér sjálfur og á sjálfur að sjá ráð fyfir sér, og
velja það, sem honum er hollast; því ltýs liann þá svo
opt hið gagnstæða? Því þykir honum svo opt betra,
að hafna friðnum, en að leita hans, finna hann og
hulda honum, svo hann geti fetað með rósemi fram
eptir hans fögru brautum, sem liggja til hinna himn-
esku friðarheimkynna hjá Guði? Það er opt hægt að
finna friðinn og halda honum, þegar honum er sleppt
og hafnað; því ef vér aðgætum vel, er opt lítið í það
varið, sem eykur ófrið og deilur. Rennum augunum
þángað, sem ófriður og þráttanir geysa fjöllnnum hærra,
og gefum ga;tur að, hvað þar er verið að deila um.
Er það ekki optast nær oitthvert h'tilræði, einhverjir
smámunir, sem ef til vill, ekki hefði þurft að minnast
á eitt orð, en gat þó kveikt niikið bál, af því það var