Alþýðublaðið - 12.02.1960, Blaðsíða 15

fundu, hve geislar hennar
voru hlýir.
„Bíðið þið bara þangað til
klukkan er orð.n tólf,“ sagði
John. „Þegar engin gola er,
er ekki hægt að vera í úlpu.“
Þau fóru inn á brautina að
skíðalyftunni og þá var kallað
að baki þeirra: „Halló, John!“
Ungur maður kom til þeirra
og John lyfti hendinni í
kveðjuskyni.
„Halló, Koy! En hvað það
var gaman að sjá þig! 'Við héld
um, að þú sæist ekki í ár. Hvar
ertu? Og hvers vegna hefurðu
svikið Casque d’Or?“
„Það var fullt, þegar ég pant
aði, en Madame Jourdier út-
vegaði mér herbergi í Pension
Edelweiss. Ég kom fyrir hálf-
tíma.“
John kynnti þau og þau
gengu saman uppeftir. Vivian
og Valerie leizt báðum vel á
Roy Wilson. Hann var í með-
allagi hávaxinn og axlabreið-
ur og hann hafði glaðleg grá
augu og mjallahvítar fallegar
tennur. Hann var á aldri við
Valerie, sem gekk við hlið
hans og hann var svo eðlileg-
ur og blátt áfram, að hún
gleymdi feimni sinni.
Vivian gaut til hennar horn
auga og furðaði sig á því, hve
mikið sjálfstraust systir henn-
ar virtist hafa.
„Ég bjóst við, að þið- svæf-
uð fram eftir í dag,“ sagði
John við hana og þar sem
venjulega er upppantað hjá
skíðakennurunum um þetta
leyti dags tók ég mér það bessa
leyfi að panta tíma fyrir vkk-
ur. Ég gat því miður ekki feng
ið sinn hvorn kennarann fyrir
ykkur, en, það gengur vonandi
allt vel samt. Kennarinn heit-
ir Antoine. Ég vona að yður
finnist ég ekki hafa gripið um
of fram fyrir hendur yðar?“
En áður en hún gat svarað
kallaði Roy:
„Við skulum hlaupa. Lyftan
er að fara!“
Karlmennirnir hlupu á und-
an þeim og útveguðu miða og
á síðasta augnabliki settust
þau inn í undarlegan klefa.
Systurnar sátu saman og
horfðu í áttina, sem lyftan fór
í. Vivian sat sem dáleidd og
horfði á landslagið, sem var
undursamlega fagurt og það
var sem hún vaknaði af
draumi, þegar hraðinn minnk-
aðí og John sagði:'
„Jæja, góðu konur! Hér för-
um við úr!“ Antoine bíður við
litla kofann þarna.“
Þá fyrst minntist Vivian
spurninga han^ og hún svaraði
snöggt:
„Ég þakka yður kærlega fyr
ir, en ég vil helzt ekki að þér
gerið yður neitt ómak mín og
systur minnar vegna.“
Við staðinn, sem lyftan nam
staðar á var kofi með stórum
svölumr með glerrúðum fyrir
og Valerie skalf af taugaó-
styrk og spenningi, en Vivian
hugsaði um John og skyldi
hvers vegna hann hafði lagt
svo seint af stað um morgun-
inn. Hann hafði án efa verið
að tala við skíðakennarann
þeirra vegna og eyðilagt bar
með allan morguninn fyrir
sér.
Hún vissi vel að það var þýð
ingarmikið fyrir þær að byrja
nú þegar, því það hefði ekki
verið skemmtilegt fyrir þær
að fara alla þessa leið til þess
eins að vita að þær gætu hafið
námið á morgun.
Hún var John þakklát fyrir
bjálpina, en samt var hún ó-
róleg. Hann hafði sennilega
aðeins gert það vegna þess að
honum fannst hann bera á-
byrgð á því, að þær komu
þnngað. Þær höfðu óviljandi
eyð lagt heilan dag fyrir hon-
um og Vivian lofaði sjálfri sér
að það kæmi ekki fyrir aftur.
Þær fóru aftur til hótelsins
til að borða hádegisverð eftir
að ungur alvörugefinn skíða-
kennarinn hafði bisað við að
kenna þeim á skíðum í tvo
tíma. Þær fengu klukkutíma
hvíld áður en námið hæfi'st á
ný.
Antoine mátti ekki vera að
því að kefina þeim eftir mat-
inn, en ‘Vivian sarodi við hann
um að hann kenndi þeim bæði
fyrir og eftir mat og svo
skemmtu þær sér það sem eft-
ir var dagsins við að æfa það,
sem hann hafð: kennt þeim.
Þegar fór að rökkva snéru þær
til hót.elsins dauðþreyttar eftir
erfiðið.
Prescotthiónin, Rory og
John sát.u við borð fremst í
forsalnum og Susan kallaði til
þeirra;
„Halló þið! Hafið þið
skemmt vkkur vel?? Viljið bið
fá ykkur eitt glas með okkur
og sogía okkur frá því?“
„Það vildum vlð gjarnan,"
svaraði Vivian, „en við erum
of svangar til þess.“
Og svo útskýrði hún fyrir
Valerie hvers vegna hún hefði
sagt nei.
„Ég hef ákveðið að við lif-
um á venjulegri ferðamanna-
yfirfærslu þennan mánuð og
þá höfum við ekki efni á að
fá okkur glas og ég vil ekki
þiggja> þegar ég get ekki gefið
á móti.“
„Mér hafði ekki dottið þetta
í hug,“ sagði 'Valerie.
Við næsta borð sat fjöl-
skyldan Cunningham. Það
voru fullorðin hjón, 16 ára
dóttir þeirra, eldri dóttir með
unnusta sinn og 25 ára gamall
sonur. Þau höfðu aldrei verið
á skíðum fyrr og systurnar
höfðu kynnzt þeim við kennsl
una um morguninn og Vivian
hafði þegið boð þeirra að
koma og spila canasta við þau
um kvöldið. Vivian hafði þakk
að fyrir, því þá fékk hún tæki-
færi til að sýna John að hún
þurfti ekki á félagsskap hans
og vina hans að halda. En 'Val-
erie sagði hikandi, að hún
kynni ekki að spila canasta.
„Það er gott,“ sagði yngri
systirin. „Ég kann það ekki
heldur svo þá verð ég ekki ein
um að tapa.“
Þær skemmtu sér vel og þeg
ar þær gengu gegnum salinn
á leið til herbergis síns stað-
næmdust þær við borð Pres-
cott hjónanna til að vera ekki
ókurteisar.
„Við höfum heyrt til vkk-
ar,“ sagði Susan. „Þið hafið
víst skemmt ykkur vel.“
„Já, áreiðanlega," hló Vivi-
an.
Rory Wilson leit á Valerie.
„Susan og Harry ætla á
- dansleik á Schweitzerhof ann-
að kvöld,“ sagði hann. „Vilduð
þér ekki koma með svo við
verðum f jögur. Ég er ákafíega
virðulegur borgari, því amma
mín gaf Viktoríu drottningu
blóm 1889 og sexmenningur
við mig hefur verið meðlimur
í Upper Snoring Club í 16
ár.“
Valerie var glettnisleg til
augnanna, en hún spurði graf-
alvarleg:
„Hafið bér það skriflegt?“
„'Vitanlega! Skjalið með
bláa silkibandinu liggur í
efstu kommóðuskúffunni á
kommóðunni, sem ég erfði eft-
ir Emmu frænku, en ég tók
það ekki með því mér kom
ekki til hugar að ég kynntist
yður hér.“
„Jæja, þá neyðist ég til að
taka orð yðar trúanleg, herra
Wilson!“
Svo varð hún alvarleg og
þakkaði honum fyrir boðið.
Rory var þögull, því hann
skildi ekki hvað hefði komið
yfir sig. Honum hafði skyndi-
lega dottið þetta í hug og hann
hafði boðið henni vegna þess
að hann haíði ekki hitt neina
af þeim stúlkum, sem hann
var vanur að umgangast þeg-
ar hann var í Sviss. Hún var
heldur ekki eftir hans smekk,
því hann vildi hafa konur há-
vaxnar, dökkhærðar og lífs-
reyndar, en nú sat hann og
horfði á spékopp'nn í annarri
kinn hennar og vonaðist til að
þau skemmtu sér vel!
„Langar yður til að koma
líka?“ spurði John Ainslie Vi-
vián. „Því miður hef ég ekk-
ert skriftlegt eins og Rory, en
þegar ég var séx ára fékk ég
dansverðlaun.“
Vivian hafði ekki dansað síð
an Pétur dó . Auk þess var
hún v!ss um, að John bauð
henni aðeins vegna þess, að
hann vor kenndi henni að vera
ein heima og hann hafði þegar
haft nóg fyrir henni! Því sagði
hún nei og afsakaði sig með
því, að hún væri of þreytt til
að hugsa um slíkt.
Valerie hafði st.jórn á sér
unz þær komu t'.l herbergis
síns, en þá tók hún um mitti
systur sinnar og sveiflaði
henni í hring.
„Er það ekki dásamlegt!“
hvíslaði hún. „Veiztu að ég
hef ldrei farið á ball fyrr?
Eg hef farið á skólaball og
þar fengum við hlaup og
rjóma klukkan. hálf níu og
fórum heim fyrir tíu. En nú
fæ ég að far.a í ballkjól og
dansa við ungan mann! Það
á ég þér að þakka og það er
verst að þú ferð ekki með.“
Hún sleppti Vivian og
fór að hátta.
„Hvers vegna ■ kanntu svo
illa við John Ainslie Vivian?
5
Mér lízt svo vel á hann.“
„Því heldurðu að ég kunni
illa við hann? spurði Vivian
undrandi.
„Eg veit það ekki — þú
sagðir svo kuldalega — nei
takk.“
„Var ég — var ég ókurt-
eis?“
„Þú varst stutt í spuna,“
svaraði Valerie, en þegar hún
sá að Vivian tó'k þetta nærri
sér, skip.ti hún um umræðu-
efni. „í hvaða kjól á ég að
fara? Þann hvíta?“
„Það skaltu ‘hugsa um á
morgun.“
Þær töluðu dáliítið um
dansléiki yfirleitt, en Vivian
var einkennilfega döpur og
hún lá lengi vakandi' eftir að
ljósið var sökkt. Ef Valerie
fannst hún hafa verið stutt í
spuna hlaut John að hafa
fundist það sama og hann
hafði verið svo elskulegur og
hjálpsamur, að hún gat ekki
annað en leiðrétt það.
Hennar síðasta hugsun áð-
ur en hún sofnaði var, að
hún yrði að leiðrétta þetta
jafn fljótt og unnt væri.
4.
Valerie var að klæða sig
fyrir dansleikinn. Þær Vivi-
an voru ekki jafn þreyttar og
daginn áður og hún hafði
gripið tækifærið og hvílt sig
meðan Vivian var í baði. Nú
lá betur á henni en nökkru
sinni fyrr.
En í hvaða kjól átti hún að
fara? Hvíta knipplingakjól-
inn með stífa millipilsinu —
eða gráa silkikjólinn? Hún
hafði verið undrandi þegar Vi
vian sagði henni að kaupa
hann en það kom seinna í
Ijós, að tingrátt klæddi hana
prýðilega. Vítt pilsið ljómaði
vegna rauðs undirkjólsins og
þegar hún hreyfði sig glitr-
aði á palíetturnar eins og
lögg væri í fellingunum. Hún
var komin í silfurskóna og
'lagði einmitt fislétta slána um
axlirnar, þegar Vivian kom
inn!
„En Valerie!“ kallaði hún.
„En hvað þú ert falleg!“
„Mér íður eins og Ösku-
busku á leið til dansleiksins.
Sem betur fer er 1‘angt til mið
nættis. Nærri því þrjátíu dag
ar.“
„Kannske kemur mið-
nætti aldrei, svo þú skalt ekki
hugsa meira um það.“
Preseott hjónin, Riry og
Vaierie ætluðu að borða
kvöldverð í Schweitzerhof og
þar sem Harry hafði verið á
skíðum al'lan daginn var það
ákveðið að Valerie færi beint
til hótelsins með Susan og
Harry. Á ákveðnum tíma
kom hún inn í salinn og
skömmu seinna sat hún á
sleðanum á lei'ð þangað. En
hvað lífið var dásamliegt.
Vivian hafði ekki séð Jöhn
állan daginn, en hún gat ekki
um annað hugsað en hvort
hún hefði verið ókurteis við
hann og hvernig hún gæti
bezt bætt fyrir það. Hún bjóst
við að hann væri { matsaln-
um, en hann var þar ekki.
Hún var að borða eftirmat-
inn margengelska með rjóma,
iþegar hann korn inn. Venju-
lega gekk hann fram hjá
borði hennar, en í dag fór
hann aðra leið og leit ekki
Alþýðublaðið — 12. febr. 1960 |j5
/