Alþýðublaðið - 08.04.1960, Blaðsíða 15

sína. Stundarfjórðungi fyrir
eitt fór hann út. Þar sem
hann hafði ekki beðið hana
um að panta borð, velti hún
því fyrir sér, hvort hann ætl-
aði raunverulega að borða
einn og hún sat og óskaði
þess að kraftaverk skeði og
hann kæmi og biði henni með
sér. En þegar hún gekk fram
í fataherbergið og fór í kápu
og setti á sig hatt, varð henni
litið í spegil og hún vissi að
það myndi aldrei ske.
Hún var komin inn aftur á
skrifstofuna og sat og las
skýrslu frá skrifstofunni í
Austurlöndum, þegar dyrnar
voru opnaðar. Há, grönn, ung
kona, klædd smaragðsgrænni
dragt og með ljtinn, fallegan
fjaðrahatt á skínandi svörtu
hárinu, kom siglandi inn. —
Augu hennar tindruðu.
„Er herra Bond kominn úr
mat?“
„Því miður, hann er ekki
við.“
„Eigið þér von á honum?“
Cherry hikaði. Hún hafði
heyrt þessa rödd fyrr. En
hvar? Hvenær? Nú mundi
hún það. í símanum þennan
sama morgun. Og hún hafði
oft hringt til hennar fvrir
Michael.
„Nei, ungfrú Austin, það á
ég ekki. Eg sagði yður í morg
un, að hérra Bond hefði farið
frá London í viðskiptaerind-
um.“
Ungfrú Austin glotti hæðn-
islega.
„Vitanlega. Þér sögðuð mér
að hann hefði farið til Birm-
ingham. Fullkomni einkarit-
arinn, ha?“
Cherry var orðin reið. —
•Hana langaði til að segja ung
frú Austin að hún vildi ekki
láta bera sér lygi á brýn.
„Eg bíð inni hjá honum,“
sagði ungfrú Austin og gekk
inn á skrifstofu Michael
Bonds, þar sem hún settist í
þænilegan hægindastól.
Cherry stóð á fætur gekk til
dyranna og lokaði þeim. Þeg-
ar Michael kæmi gæti hún a.
m. k. aðvarað hann oog sagt
honum frá þessari óvelkomnu
heimsókn. Kannske gat hann
læðst út aftur án þess að hún
þyrfti að éta bessa lygi f sig,
því að bað yrði án efa erfitt
fyrir hann að útskýra þ.að
hvers vegna hann var hér í
London.
Hann kom inn rúmlega 3
og henni fannst hann líta út
fyrir að vera mjög ánægður
með siálfan sig. Hann var
sjálfumglaður og ánægjulegri
en hann hafði ven'ð, beggr
hann fór út. En bað hvarf
eins og skot, þegar hún hvísl-
aði:
„Ungfrú Austin bíður yð-
ar.“
„Þó ekki hér?“
„Eg er hrædd um það. Eg
reyndi að losna við hana, en
lí
„Eg veit það. Það er ekki
auðvelt að losna við hana. —
Hefur hún verið hér lengi?“
„Á að~ gizka hálftíma“.
„Skrattinn sjálfur!“
Hann leit undan og gekk
að skrifstofunni
„Augnablik, herra Bond“.
Cherry tók fram lítinn bursta
og burstaði púður af jakka-
ermi hans.
„Takk“, sagði hann og fór
hjá sér.
Hún vélritaði af miklum
móð og hugsaði um fyrsta
daginn, sem hún hafði unnið
hjá honum, þegar hún hafði
reynt að yfirgnæfa rödd hans
meðan hann talaði við ungfrú
Stevens í símann. En þetta
var allt annað. Jafnvel vél-
byssuskothríð hefði ekki get-
að yfirgnæft skræka rödd
ungfrú Austin, þegar hún var
komin af stað. Cherry fylltist
undrun yfir því að kona, gem
var jafn kuldaleg og glæsileg
útlits skyldi á örfáum mínút-
um geta breytzt í illgjarna
mannveru. Hún bjóst við að
fólk í næstu skrifstofum gæti
heyrt til þeirra.
Og húmheyrði að Michael
var einnig reiður. Þau ýoru
enn að rífast þegar á innri
skrifstofuna voru opnaðar
með braki og hávaða. Cherry
sá sér til mikillar skelfingar
að ungfrú Austin snéri sér við
og sló Michael utan undir svo
small í. Hún hreytti kveðju-
orðunum út úr sér:
„Ég skal lögsækja þig fyrir
rofið hjúskaparheit. Ég hef
bréf sem sýnir það svart á
hvítu að þú hefur löfað að
giftast mér!“
„Vertu ekki svona heimsk“,
sagði Miehael þurrt.
Ungfrú Austin sigldi fram
hjá Cherry -út af skrifstofunni
og skellti hurðinni á eftir sér
svó small í.
Cherry vissi ekki á hvað
hún átti að horfa. Hún hefði
helzt viljað að gólfið opnaðist
og gleypti hana. Hún hafði
aldreí farið eins hjá sér og
hún bjóst við að sama máli
væri að gegna um vinnuveit-
anda þenpar. Hún reyndi að
halda áfram með skýrsluna,
sem hún hafði verið að skrifa.
Svo fann hún að hann stóð
við skrifborð hennar. Hún leit
upp og hepni hlýnaði um
hjartaræturnar. Hann var al-
gjörlega niðurbrotinn. Hann
tók vasaklútinn upp úr brjóst-
Carol
Gayne
vasanum og þurrkaði sér um
ennið.
„Guð minn • •. konur!“ and
varpaði hann.
Cherry horfði á hann og
bak við gleraugun ljómuðu
augu hennar af meðaumkvun,
Hann tók upp sígarettur og
þar sem honum gekk hálf illa
að kveikja í tók hún kveikj.-
ara sinn upp úr skúffunni pg
kveikti í fyrir hann.
„Takk“. Hann lét fallast
niður í stól og sat og reykti
þögull um stund. Svo hallaði
hann sér fram á við:
„Ungfrú Blake?“
„Já, herra Bond?“
„Við höfum orðið nokkuð
góðir vinir þessa mánuði, sem
þér hafið unnið fyrir mig, er
ekki svo?“
„Jú“, sagði hún og óskaði
að. hann hefði ekki látið þetta
hljóma eins og hún væri
gamla frænka haps."
„Ég hef oft verið að hugsa
um það upp á síðkastið að það
sem ég þarfnast er kona, sem
er vinur minn“.
Hún beið þess sem koma
skyldi.
„Þér heyrðuð ... og sáuð ..
það, sem skeði“.
„Ég er hrædd um það“.
„Slíkt má ekki endurtaka
sig“.
Hana langaði til að spyrja
hvort hún ætti að koma í veg
fyrir það.
„S’vo ég sé hreinskilinn“,
hann hikaði. „Ég hef góða á-
stæðu fyrir því að forðast að
bindast konu. Ég má satt að
segja alls ekki gera það“.
„Ég skil“, sagði hún en sann
leikurinn var sá að hún skildi
alls ekki eitt orð.
„Gallinn er aðeins sá, að ég
er eins og leirköggull í hönd-
um fagurrar konu“,
Hún andvarpaði. „Ég skil
það“.
„Því miður“, sagði hann
hæverskur, „snúa þær ekki
þeint bakinu við mér“.
Hana langaði til að segja
að hún vissi hvers vegna, en
hún bjóst við að bezt væri að
þegja.
„Ég vildi að þær gerðu það“
sagði hann af mikilli tilfinn-
ingu.
„Er það?“
„Mynduð þér ekki óska
þess hins sama, ef þér hefðuð
verið í mínum sporum og
lent í því sama og ég?“
Hún leyfði sér að brosa.
„Ég býst við að yður fyndist
lífið leiðiplegra þá“.
„Leiðinlegra!“ Hann leit til
lofts. „Nei! Svo sapnarlega
ekki! Og þó það væri það þá
kysi ég það heldur. Heyrið
þér mig nú .,.“ Hann hallaði
sér að henni og blá augu hans
vom alvarleg. „Ég vil að þér
gerið dálítíð fyrir mig, ung-
frú Blake“.
Hún hefði gert allt fyrir
hann. Ekkert hefði verið of
mikið eða of erfitt. nema
kannske það, sem hann bað
hana um.
„Ég vil að þér haldið þess-
um helvítis konum burt frá
mér“, sagði hann reiðilega.
„Að minnsta kosti næstu sex
mánuði. Og þér eigið að halda
aftur af mér ef ég skyldi hvika
í þessu!“
Cherry datt í hug að þetta
væri sú mest óvænta skipun,
sem hún hefði getað fengið
og jafnframt sú erfiðasta.
„Er yður alvara, herra
Bond?“
„Fullkomlega".
Hún hallaði sér fram á við,
greip hraðrifunarblokkina og
setti hana á hné sér. Hún vissi
að hann var allt of önnum
kafinn við sín eigin vandamál
til að veita því athygli hvað
hún var að gera.
„Eigið þér við að þér gefið
mér algjörlega frjálsar hend-
ur?“
„Já, það geri ég...“, svar-
aði' Michael Bond, „Þér getið
gert hvað sem er, ef yður að-
eins tekst að halda mér frá
klónum á kvenfólkinu. Það er
yðar þýðingarmesta starf héð
an í frá. Ég veit að bér eruð
fyrsta flokks einkaritari, en
þetta vil ég heldur að þér ger
ið fyrir mig. Þér eigjð að vera
lífvörður minp, varðhundur
minn, vörn mín gegn konum.
Skiljið það næstu sex mán-
uði og ég skal launa yður
vel.“
Hún brosti. Hann hefði orð
ið undrandi, ef hann hefði vit-
að hvað hún vildi fá x stað-
inn. Hún gat borðað smurt
brauð á hverjum einasta degi,
gengið í tötrum, búið í einu
herbergi með aðalgangi að
eldhúsi, ef..,
En svo kom henni dálítið
í hug, hlutur, sem auðveld-
lega gat skeð, ef hún sam-
þykkti að gera það, sem hann
bað hana um.
„Það er eitt, sem þér hafið
sennilega ekki hugleitt herra
Bond. Yðpr finnst þettg nú“,
.... rödd hennar var þrungin
meðaumkvun, „eftir fram-
komu ungfrú Austin og það
skil ég mjög vel. En setjum
nú sem svo að ég samþykki
að gera það, sem þér þiðjið
mig um pg að þér komizt svo
að þeirri niðurstöðu, að þér
hafið alls ekki viljað það? —<
Þér gætuð jafnvel orðið svq
reiður við mig, að þér rækj-
uð mig.“ ■}.
~ Michael hrissti höfuðið.
„Æ, nei, það geri ég ekM’,
Eg verð yður eilíflega þakk-
látur. En ef þér haldið að það
sé einhver hjálp fyrir yður,
skal ég gefa yður það skrif-
legt að hve mikið, sem mér
kann að mislíka framkoma
yðar skal ég ekki segja yður
upp ef þér komið þannig fram
í þeim tilgangi einum að komQ
mér úr ölluip mínum kyenna-
vandræðpm. Staða yðgp hér
næstu sex mánuði er tryggð,
ég lofa yður því.“ Hann brosti
til hennar. „Er þá allt í lagi?“
„Allt í lagi herra Bond.“
Hann stóð á fætur og sagði
að fyrst þau hefðu gengið frá
þessu væri bezt að halda á-
fram að vinpa. Þegar hún
gekk inn til hans með bréfin,
sem hún hafði skrifað, leit
hann aðeins á þau.
. „Er nokkuð annað en þetta
venjulega?“