Alþýðublaðið - 24.04.1960, Page 16
'"-VWWWWWfrWWWWVWWWfcWVWWVWWVjWWw' .WVtW.'i V.V ~. IWfrWWWWWWWWWWWWWWWV
ij Árlega verður fjöldi manna jj
i fyrir miklu tjóni af völduml
j kærulausra ökufanta
WWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWWtWWiWWWWWWWWWWWWWtWWWWWWWW
Stöðugt fjölgar bílum
hér á landi, einkum í
Reykjavík, en þessari
fjölgun fylgja að sjálf-
isögðu meiri árekstrar og
eignatjón, sem af þeim
leiðir. Mætti álíta, að
tryggingar bættu upp
það tjón, sem bíleigend-
ur verða fyrir, og þær
gera það, vilji menn eyða
íjögur til fimm þúsund
krónum á ári í iðgjöld. —
Með því er tryggt fyrir
þeim skemmdum, sem
verða á mannlausum bíl-
um, hvort sem þeim er
stolið, eða það sem al-
gengara er, að á þá sé
ekið og síðan hlaupizt á
brott, svo eigendurnir
standa uppi bótalausir.
Sú trygging, Sem skyld er
samkvæmt lögum, greiðir það
tján, sem bíll veldur á öðrum
bíl, og einnig tjón á lífb Og
ti œum manna. Hins vegar
Nóg er að gera á fjölda réttingaverkstæða. Þessi mynd eti
tekin í Bílaskálanum við Kleppsveg.
greiðir skyldutrygging ekki
tjón, sem ökumaður veldur á
sínuín eigin bíl. Hún greiðir
heldur ekki tjón af völdum
brotthlaupsmanna.
Verðlaun.
Bifreiðatryggingar hafa um
ái'abil haft þann hátt á, að
verðlauna þá menn, sem ekki
valda tjóni í umferðinni, bæði
með sérstakri viðurkenningu
og lækkun iðgjaida af skyldu-
tryggingu. Margir bílstjórar
munu setja metnað sinn í, að
£á þessa viðurkenningu. Þessi
yi-t'ulaun iiufa verio umdeild,
og; hafa ýmsir menn álitið, að
þau yrðu til þess ■að ökumenn
hlypust frekar brptt frá á-
rekstri en áður. Greinargóður
maður, sem hefur í tvo ára-
tugi fjallað um slík mál, seg-
ir það sína skoðun, að ekkert
samband sé á milli þessa
verðlaunakerfis og brott-
hlaupsins. Hinu sé ekki að
neita, að brotthlaup frá á-
rekstrum faTÍ vaxandi í hlut-
falli við meiri árekstrafjölda.
Brott/hlaupsmenn eru aflt
önnur manntegund en sú,1
sem forðast misferli í akstri
með það fyrir augum, að
halda nafni sínu í góðum
prís hjá tryggingarfélagi.
Iloimildarinaður minn um
þessa hluti sagði að brott-
hlaupsmenn væru eitt þriggja,
fullir, réttindálausir eða kæru-
lausir, ef þeir væru ekki allt
í senn.
Símastaurinn.
Bifreiðatryggingar voru,
áður en verðlaunin komu til
sögunnar, eins konar guð, sem
borgar fyrir hrá'fninn. Öku-
maður, sem keyrði á síma-
staur, átti það til að fá kunn-
ingja sinn til að gefa skýrslu
um árekstur, svo tryggingarn-
ar greiddu tjónið. Slíkum
bissness hefur áreiðanlega
orðið þyngra undir fæti eftir
að afsláttur af iðgjaldi kom til
sögunnar. ;
■ En þsgar tryggingafélögin
hafa þannig fengið leiðréttingu
mála sinna, væri ekki úr vegi
að athuga, hvort ekki mætti
koma skyldutryggingunni jbet-
ui- við, þegar um brotthlaup
ökufanta er að ræða. Sá mað-
ur, sem skilur bíl sinn eftir
fyrir utan hús* sitt að kvöldi
og vaknar síðan að morgni við
það, að einhver dóni hefur ó-
nýtt eða stórskemmt hann,
stendur að þvf leyti illa að
vígi, að hann verður að borga
tjónið, náist ekki í dónann,
sem olli skemmdunum. Stund-
um verða samviskusamir
borgarar til þess, að hefst
uþpi á ökufantinum. Og 'ilög-
reglan kann raunar engin
betri ráð í þessum vanda, fyr-
ir utan að Teyna að hafa uppi
á manninum, en þau, að
hvetja borgarana til samstarfs
um að upplýsa þessi mál. Þótt
slíkt sams.tarf hafi oft borið
góðan árangur, er hinu ekki
að leyna, að þarha er stórt
gat í skyldutryggingu, sem
er það ákveðin í garð : bíl-
eiganda, að greiði hann ekki
iðgjald, er bíllinn tekinn úp
uinferð.
Tjóiiasjóður.
Þegar þess er gætt, að menni
kaupa oft’ bíla af litlum efn-
um, og skulda í þaim stórar
fjár'hæðir, getur það erðið
erfiður baggi að sitja uppi með
bíl, sem einhver brotthlaups-
maður hafur ónýtt, án þéss að
nokkur trygging sé fyrir því,
að tjónið verði bsdtt af þvÍ
tryggingarfélagi, sem ábyrgzt
hefur bíl ökufantsins. Menn
skildu hafa í huga, þegar'þeir
lesa um innbrot, iþar 'seni
stolið er fimmtíu þúsundj:
krónum eða svo, og þykir það
nokkur .fjárhæð, að oft er
stærri fjárhæð stolið af efna-
litlum einstaklingum, með þvl
einu að hlaupast á brott eftir
að hafa ekið á bíl hans. Hér
er raunverulega um þjófnað
Framhald á 13. síðu.
Eftir INmiDÁ G. ÞORSJEimSON