Heimdallur - 01.05.1884, Blaðsíða 11

; einlægni, «hvað það gleður mig að hitta yður
' heilan á hófi, því jeg heyrði þegar Seppí skaut;
: það er öðruvísi hvellurinn í byssunni hans, enn kúlu-
byssunni yðar. það sló út um mig köldum svita,
| því jeg þekki það, að þegar hann Seppí reiðist, þá
; skyti hann jafnvel á guð almáttugan, og þegar jeg
mætti honum áðan niður undir skóginum, þá horfði
hann á mig eitthvað svo undarlega, að jeg gat ekki
> sagt annaðenn þetta: «Seppí, hefurðu ekki sjeð
barúninn». þ>á benti hann með hondinni yfir
hæðina og sagði: Hann hefur skotið hjörtinn og
einn gamm. Og svo flýtti hann sjer burtu. En
| þetta er ljómandi hjörtur, herra barún; en hvað
hann er líka vel skotinn. En hvar er gammurinn?»
‘ Barúninn benti á hamarinn. Frygíus hljóp af
stað, og kom að vörmu spori með stóran gamm í
f fanginu. Hann batt saman fæturna og kastaði
< honum á bak sjer. «Við getum sótt hjörtinn
\ seinna í dag, það er ekki hætt við hann fari mikið
■ hjer eptir. En hvernig var það með hann Seppí,
lierra barún? Á hvað hefur hann skotið? Hvernig
; stendur á því, að jeg heyrði yður ekki skjóta nema
; einu sinni?»
«Við skulum tala um það seinna,» sagði
: barúninn og stóð upp. «En livað varð af
; . Seppí?»
«fað er mjer ómögulegt að segja. pað er
; aldrei hægt að segja upp á víst, hvert hann
‘í fer.»
) «t>á skulum við koma,» sagði barúninn. Svo
hjeldu þeir til baka, yflr hæðina og inn í gilið.
; Svo gengu þeir eptir því, en þegar þeir komu fram
; hjá seinustu hlyntrjánum, sáu þeir kofann hennar
? Resei. feir höfðu ekki talað eitt einasta orð
/ saman alla leiðina. Innan skamms heyrðu þeir
; sönginn í stúlkunum, og tóku þær mjög vingjarn-
\ lega á móti þeim. Frygíus sagði frá veiðinni, og
; hvað vel hún hefði gengið, en barúninn var mjög
; hljóður; stúlkurnar fylgdu þeim að kofanum, þar
í sem Eesei bjó, og það var eins og barúninum værj
í ómögulegt að halda uppi fjörugu samtali við þær,
; eins og hann hafði gjört daginn áður. Einkum
; var hann þó fámálugur við Resei sjálfa. Hann
; hafði ekkert borðað ennþá um daginn og bað
; þessvegna um að gefa sjermjólk að drekka, og það
; var hjer um bil það eina, sem hann talaði við þær.
\ Á moðan hann stóð við, tíndu stúlkurnar rósir og
; stungu þeim í hattinn hans, og það lofaði hann
þoim að gjöra, og þegar hann fór gaf hann þeim
tvö gyllini hverri fyrir sig. En Resei rjetti hann
hendina og horfði um leið áhyggjufullur framan í
liana. Stúlkurnar vildu fylgja þeim áleiðis, en hann
þakkaði þeim fyrir og afbað það. Svo hjeldu þeir af
stað. f>egar barúninn var farinn, fóru stúlkurnar að
talasaman um hann. færhöfðuallar tekið eptirþví, að
hann var eitthvað öðruvísi enn hann vardaginn áður.
Vefa sagði, að hann hefði litið út, eins og hann
kæmi frá altarisgöngu. Resei lagði þó ekki eitt
orð í þetta samtal þeirra. Hún liafði sjeð Seppí
koma út úr hlynskóginum. Hann hafði ekki litið
við henni, en haldið áfram niður að vatninu. Hún
hafði þessvegna verið dauðhrædd þangað til barún-
inn kom aptur. Hún sá, að það hlaut eitthvað að
liafa komið fyrir milli þeirra. En báðir höfðu þó
sloppið ómeiddir, og báðir þögðu. þ>að hafði þó
tekið betri enda, enn hún hafði búizt við.
það var komin nótt. J>að hafði hvorki verið
söngur eða illdeilur í kofanum um daginn, en Resei
gat þó ekki sofnað fremur enn nóttina áður. Hún
var mjög áhyggjufull. Hún var hrædd um að
hún fengi aldrei framar að sjá Seppí. pegar hann
kom upp úr gilinu, hafði harin litið út eins og
hann væri búinn að segja skilið við allt og alla.
Hún gat ekki gleymt augnaráðinu lians. Augun
í honum litu út eins og í óðum manni. Hún
kvaldi sig á því að hugsa um, hvað hann hefði
verið að gjöra, og hvað hann ætlaði sjer nú að
gjöra af sjer. Henni fannst það með öllu ómögu-
legt, að hann kæmi nokkurn tíma til sín framar.
En rjett í þessu heyrði hún hann blístra fyrir utan
gluggann hjá sjer, svo hún lirökk saman af ótta.
«Guð hjálpi mjer, hver er þetta?», sagði hún og
reis þegar upp í rúminu. Hún hjelt fyrst að það
væri svipurinn hans, sem þarna væri kominn til
þess að sækja að sjer. Svo var barið í gluggahlerann.
■ Opnaðu Resei», lieyrði hún sagt fyrir utan, og
það var auðþekkt röddin. «Jeg á að skila til þín
kveðju og svo er jeg með brjef frá barúninum
þínum."
Hún opnaði þegar hlerann. «Ert það þú Seppí,»
sagði hún, «því ertu svona seint á ferli? Ef þú
hefurekki annað aö gjöra enn að tala um barúninn,
þá er þjer bozt að fara hjeðan og tala við ein-
hvern annan, sem hefur meira gaman af að lilusta
á það.»
«Talaðu nú í alvöru,» sagði Seppí, og studdi