Heimdallur - 01.12.1884, Blaðsíða 10

föng eru á. Pað á að smella helvíta miklum
silfurhlenam á kistulokið. Yagninn á að vera
altjaldaður svörtu, og so á svertingi í hvítri skyrtu
með stromphatt á hausnum að setja altsaman á
fartina. Er það kannske ekki fínt. Og þjer
skuluð ekki vera hræddir um yður. Pað skal
svei mjer verða sjeð fyrir því. I’jer skuluð fá
vagn og ef yður vanhagar um eittlivað, þá skuluð
þjer bara reka upp öskur og sjá so hvort alt
kemst ekki í lag. Pað er andskotans ári fínn
vagn þarna í Nr. 1. Pjer getið haft alla yðar
hentisemi í honum, so þjer getið vel verið
dálítið upp með yður . . . Skussið þjer bara
Buck í jörðina með eins mikilli viðhöfn og þjer
getið, því það segir hver kjaptur, sem þekkti Intnn,
að hann haíi verið bezti drengur í öllum námun-
um. Pað er alveg ómögulegt að þjer takið
of djúpt í árinni. Honum var ómögulegt að vita
það, að nokkuð gengi á apturfótunum, enda
hefur liann unnið meira að því að koma á kyrð
og spekt í bænum, en nokkur annar. Jeg hef
sjeð hann með mínum eigin augum lúberja 4
Mexíkóbúa á 11 mínutum. Ef átti að kippa
einhverju í liðinn, þá fór hann ekki að leita að
einhverjum, sem vildi gera það, nei hann lagði
strax hönd í bagga með. Ilann var ekki katólskur.
Nei ekki agnar ögn. Honum var beinlínis
illa við þá. Begar einhver bar honuin það á
brýn, var hann vanur að segja: „það er ekki um
það að tala.“ En þó var hann allt af samur og
jafn, þegar einhverjum var gert rangt til. Pví
var það, þegar einhvei'jir fantar lögðu undir sig
beinasafnið, jeg á við kyrkjugaröinn, sem þeir
katólsku áttu og ætluðu að fara að byggja þar
hús, þá rjeðst hann á þá og lumbraði so rækilega á
þeim að þeir lögðu niður skottið. Jeg sá það
með mínum eiginaugum, lagsmaður góður.“
xBað var fallega gert, eða að minnsta kosti
var hugsanin, sem lá til grundvallar fyrir athæfi
hans mjög virðingarverð, þó verkið sjálft væri, ef
til vill ekki sem allra rjettast, ef það væri dæmt
strangt. En meðal annara orða, hafði Eanshaw
sálugi nokkra vissa trú? Jeg meina: Var hann
innilega sannfærður um, að þaö væri til nokkur
æðri vera?“
Scotty varð fyrst orðfall. So sagði hann:
„Nú held jeg að þjer sjeuð búnir að reka mig
á stampinn aptur. Viljið þjer ekki gera so vel
að taka það upp aptur, sem þjer sögðuð og hafa
það so lítið hægara?“
„Jeg á bara við, livort hann hafi nokkurn
tíma sagt sig í lög við nokkurt fjelag, sem var
hygt á trú á æðri veru og sem kappkostaði að
breyta eptir siðferðislögmálinu.“
„Nú gerðuð þjer mig stóraslemm. Eigum
við ekki að slá í annað spil.“
„Hvað sögðuð þjer?“ \
„Nei þjer eruð ekki mitt meöfæri, \ það
liggur við jeg súnki niður í hvert skipti, \ sem
þjer gefið mjer á hann. Gefið þjer aptur, og so
skulum v’ið freista hamingjunnar enn þá elnu-
sinni.“
„Hvernig þá? . . . Freista hamingjunnar?"
„Já! . . . Byrja aptur!“
„Var hann góður maður og . . .?“
„Bíðið þjer nú við. Komið þjer ekki með
meira, fyr en jeg er búinn að leysa úr þessu.
Pjer spyrjið hvort hann hafi verið góður maður.
Pað er ekki nærri því nóg að segja þaö, því
hann var sá bezti maður sem mögulegt er að
hugsa sjer.V Jeg er viss um, að þjer hefðuð
elskað hann út af lífinu, hefðuð þjer bara þekkt
hann. Hann gat lamið hvern einasta mann í
allri Ameríku, sem ekki var stærri en hann
sjálfur, sundur og saman . . . Pað varhann, sem
bældi niður uppþotið við seinustu kosningar og
það rneira að segja áður en nokkur alvara var
orðin úr því. Allir sögðu líka, að það hefði
enginn lifandi maður getað, nema hann einn.
Hann æddi inn með lásabrjót í annari hendinni,
og viti menn, áður en þrjár mínútur voru
liðnar, var búið að bera burtu 14 manns á
gluggahlerum. Hann kom öllu saman í gottlag,
áður en nokkur gat fengið ráðrúm til að taka
á inóti honum. Hann var friðsemdarmaður og
vildi all taf ða allt væri í kyrð og spekt. Pað
er seinfyllt, það skarð sem varð hjer í borginni
við dauða hans. Jeg held það yrði gei'ður
ágætur rómur að því, ef þjer gatuð smokkað
einhverju af þessu dóti inn í ræðuna . . . Einu
sinn tóku írar upp á þvi, að fieygja grjóti inn
um gluggana á sunnudagaskólanum hjá rnactó-
distum, bara að gamni sínu. Buch Fanshaw
lokaði knæpunni undir eins og hann varð var við
þetta. Hann stakk á sig nokkruin mai'ghleyp-
um og fór til skólans . . . írlendingar liafa
ekkert að gera hjer, sagði liann, og þeir urðu