Norðurljósið - 01.01.1979, Side 71

NORÐURLJÓSIÐ
71
Oft í búi var þröng,
yrðu börnin of svöng,
hversu biturt það sveið móður hjarta.
Engin skerandi neyð
hennar skyggði þó leið,
og hún skammtaði án þess að kvarta.
Tugmörg ævinnar ár
gerðu ósléttar brár,
hárið silfrað og kreppt er nú höndin.
Þó er bókhneigðin söm,
enn er bréfaskrift töm
fmgrurn bognum, því ókreppt er öndin.
Guði þakkirnar ber
fyrir allt, sem þú er
bæði okkur og vinunum dyggu.
Er þú flutt verður heim
Guðs í himneskan heim,
munu hlotnast þér laun hinna tryggu.
ÉG ER MORGUNSINS MAÐUR
Það er gaman að vera morgunsins maður.
I myrkinu snemma er risið á fætur
að kveikja eldinn, sem öðrum lætur
yljað, en síðan hefja glaður
dagsins annir í Drottins nafni,
daglega hafa nóg fyrir stafni.
Það var gaman að vera morgunsins maður,
og mér er sem aldir ég hafi lifað.
Við lýsiskolu var lesið og skrifað,
þó logans olíu naut minn staður.
Við gasljós í Reykjavík las ég og lærði,
uns ljómann betri þar rafmagn færði.
Það er gaman að vera morgunsins maður,
sjá myrkurhjúp eyðast af tindum og fjöllum,
en sólgeisla skrúðann á hlíðum og höllum,
er himinljóminn sig breiðir hraður
um velli, grundir, um börð og bala,
og blómin vöknuð af næturdvala.
Það var gaman að vera morgunsins maður,
sjá morgunljómann á þjóð og landi.
Ur mörgu nýju að velja er vandi,
ég varð þá tíðum sem hestur staður,
er fleygja skyldi því góða, gamla,
og gegn því hefi ég reynt að hamla.
Það mun gaman að vera morgunsins maður,
er morgunn eilífðar dagsins ljómar.
Þá fylla sál mína hreinir hljómar,
og himinninn verður minn dvalarstaður.
Þá lít ég Jesúm, það ljósið skæra,
og lofgerð honum mun ávallt færa.
„ÞEGAR EG FÆ TOM, . . .
(Felix landstjóri)
Glaða barnið, gullið mitt,
Guð vill eiga hjarta þitt,
blessa vill hann bernskuævi þína.
- Ég þarf að stökkva, stíma,
standa á höfði og glíma.
Ég hef ei tóm og hugsa um sálu mína.
Fagra æska, frjáls og ung,
fmnst þér námsins byrði þung?
Fel þú Guði framtíð, sálu þína.
- Við margt ég þarf að leggja mig í líma:
lærdóm, knattleik, dansinn. Engan tíma
hef ég til að hugsa um sálu mína.
Ungi maður, unga mær,
er þér Drottinn Jesús kær?
Viltu helga honum sálu þína?
- Ég brenn af ástar bríma,
blátt áfram hef ei tíma
til að hugsa hót um sálu mína.
Kæri herra, heiðursfrú,
hallar degi lífsins nú.
Viltu gefa Guði sálu þína?
- „Það liggur við mig langi til að kýma!
Mér lífið gefur ekki nokkurn tíma!
Ég hef ei tóm að hugsa um sálu mína.“
Elli, nú er komið kvöld,
kaldur dauðinn tekur völd.
Fel þú Kristi að frelsa sálu þína.
- Borið hef ég baggann minn,
bera skal hann enn um sinn!
Aldrei hef ég hugsað um sálu mína.
Bak við luktar dauðans dyr
dæmdur maður skelfdur spyr:
Mun mér aldrei miskunn Drottins skína?
- Heyrist út um aldageim
og um myrkan kvala heim:
Of seint, of seint að hugsa um sálu sína.
- - Kom til Jesú, kom í dag,
kom og trygg þinn sálarhag,
Jesú fel að frelsa sálu þína.
Hann þér gefur lífsins ljós,
líka sinnar elsku rós.
„Frelsari minn, ég fel þér sálu mína.“