Heimskringla - 27.04.1911, Qupperneq 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. APS.lL 1911. 5
Athugunar-efni.
]>að' vtklur mér sannrar ánæjjju,
aS verSa þeirra.r eftirtektar var
hjá ýmsum, aö þedr veittu sérstaka
athygE jrrein, minni : ‘,-Kttnrtolur
(V es t u r-í slendd n jra j ”, sem fvrir
skömmu kom samtímis í blöðun
um : Heimskriniglu oy Lögibergi.
Og hefi ég nú verið spurðut af
nokkrum, h v e r j i r þeir uw'nn
væru hednia í Reykjavík, sem sér-
staklega íengdst viö attavtölu-
samningar, svo aö fullu væri
treystandi. — ]>essu skal hér nú
gkjót-svaraö af minni hendi :
]>að eru aðallega aö eins þrír
íftelfff, sem í þessu atriöi geta,
komið til greina.
1. D t. J ó H Jorktlsson
lands-skj.ii ivöfður. Ilann er víst
bá-öí Vestur- og Austur-tslínding-
nht jafn kunnur sem sannfróður
vísindamaður i íslenzkutn (einkum
miðalda-) fræðum. Lýtur alt hans
starf, bæði sem embættismanns og
vísindamanns (rithöfundar), að
þeim fræðum einum. Heftir vegna
stöðu sinnar allra manna be/.tan
aðgang að öllum heimildum, sem
að ættfraeði lúta, — þar sein allar
þær heimildir, sem landið á í þeim
efnum, liggja einmitt undir hans
sérstaka viðfangssvið sem em-
bættismanns (t. d. ministeri.il bæk-
ur o. fl. handrit frá fvrri og síðari
tímum) ; á sjálfur attk þess langt
um betra og víðtækara handrita-
safn, en nokkur annar nú lif tndi
lsleJidingur. Maður viðurkendur að
vísindalegri vandvirkni.
2. Hannes þorsteins-
s o n fyfv. ritstjóri. Hanu var
um edtt skeið eini áredðanlegi ætt-
íræðingur landsins. Stóð þar
manna be/.t aö vígi, þar s.tn hann
mun hafa fengdð í sinn lil ita allar
eettartölubækur Jóns Péturssouar
tengdaföður síns, sem voru tnarg-
ar °iT góðar. Hafði þess utaii hinn
greiðasta aðgang að öllum heim-
ildum, sem í Revkjavík voru fáan-
legar, vegna kunnugleida síns á
landsbókasafninu ; •— en lands-
skjalasafndö á fyrst o,g fremst hon-
um tilveru sína að þakka.
3. Jóltann Kristjáns-
s o n ættfræðingur. ]>að er ungur
fræðdmaður norðlen/.kur, kotninn
til Reykjavíkur fyrir ekki möisrum
árum. Var nokkur ár aðstoðar-
maður Hannesar þorsteinssonar
við þjóðólf, en síðar aðstoðar-
ritstjóri þjóðólfs með Pétri Zoph-
oníassyni. Fæst nú mestinegnis við
ættfræði. — Ötull vísindamaðtir,
þótt ungair sé. Tók þegar á æsku-
árum að ransaka ættfræði, o,r hef-
ur lialddð því af kappi áfram síðan;
— að eins £engi/.t við önnur störf
sér til uppeldis. Ilefur þegar hlotið
allmdkla viðurkenndtigu austan-
hafs sem rækilegur vísindamaður í
þjóðlegum fræðum. Ednn ,'ðalmað-
ur “Sögufélagsins'’, íslen/.ka, —
sem hefir gefið út annað eða bæði
fræðdrit hans : “Alþingisni.annatal”
og “Prestaskólamenn”.
Ekki skal ég að visu fortaka, að
séu fleiri heima en þessir þrír, sem
eitthvað meira eða minna fást við
ættfræðd. En Joessir eru þeir hel/.tu
og áredðanlegustu, — og enda ]>eir
ednu, sem sanna viðurktnningu
hafa hlotdð í þessum efnum.
— En liitt er mér auðvitaö al-
stndds ókunnugt um, með hvaða
skilyrðum þeir kynnu að fást við
aettartölur, sem sendast þyrftu
vestujr um haf.
Þorsteinn Björnsson
Menningarfélags fundur
A, Mennmgarfélagsfumdi, scm
hakldnn var 23. marz sl., flutti
séra Rögnv. Pétursson fyrirlestur
“Um ýmsar hugmyndir um upp-
runa triiarbragðanna”.
Fyrirlesarinn skýrði frá hinum
ýmsu getgátum fræðimanna nm
það, hvernig fnim-trúbrögð mann.
anna lieföu veriö, — t. d. forfeðra-
dýrkun, ‘animism’, ‘fetichism’, o.
s. frvi
Ræðumaður hélt þeirri skoðun
frarn, að trúarvitund mannsins
væri honum meðfædd, væri eiun
hugssunar edgdnleikd mannlegrar sál-
ar. Skifting trúarbragðanna í
náttúrleg og yflrnáttúrleg, Væri
ekki á rökum bygð. Trúin væri
ein pitts og httgsattalíf mannsins
væri edtt. En trúdn væri auðvitað
mismuttaiuli viturleg, djúp, göfug
tsVa fögur. Trúleysinginn .segði með
vísindasniði : “Trúin er tilbúin af
prestunum”. En þessi staðhæfing
hefði við lítið að styðjast og væri
alls ekkí vísindaleg. ■— Sumdr
segðn, að trúbrögðdn hefðu fest
ra'tur veigrui áess að þau voru
valdboðin. En ekkj sannaði reynsl-
an þettá, heldur hið gagnstæða. —
það, sem stofnað hefir verið með
oíbeldi, hefir enda'ð með skelfingti,
— en trúin varir alt af því hún er
manninum eiginleg. Eins og lík-
ama er ávalt samfara hrevfmg,
eins er trú til jafn.snemma og hug
ur. —
Fvirirlesaranum var greitt þakk-
lætisatkvæði.
I'mræður á eftir urðu all-langar.
Séra Guðm. Arnason gerði nokk-
ttrra grein fyrir hinum sögtilegu
! rannsóknum á uppruna trúar-
bragðaima, stig af stigi aftiir í
tímann. Einnig lýstd hann stutt-
le/ra hdntim ýmsu trúbrögöum bjá
villimannaflokkum í Ástralíú, Af-
ríku oe Ameríkti, svo sem nátt-
úrudýrkun, bhitatilbedðslu, for-
feðradýrkun, ‘animism’,'' o. s. frv.,
sem virtust hin upprunalegu trú-
brögð mannsins á lágu stigd. Ann-
að stigdð væri fjölgyðistrú, þriðja
stieið eingyðistrú. — . Sjálfsagt
hefði maðurinn frá fyrsttt verið
móttæki’egur fvrir trú. Saea trú-
hr igöunna væri saga framþróunar
í þessum efnum.
Friðrik Sveinsson, ritari.
i ......=
Eimreiðin.
Anriað heftið af seytjánda ár-
gangi Eimreiðarinnar heflr Hkr.
sent verið, og kennir þar margra
grasa, sem að vanda.
Fyrst er erindi mn Jón biskup
Arason, er Matthías Jochumsson
flutti á Akureyri þann 7. okt. sl.
þá er þrjár stóraldir voru liðnar
frá aftöku þedrra feðga, Jóns og
sona hans. þetta erindi Matthias-
ar er fróðlegt aflestrar, og er saga
Jóns biskups rakin þar all-ttailega.
Meðal annars eru sýnishorn af
kveðsk,a,p Jóns biskups, og þótt nú
á dögum mundá þykja lítt list-
fengur búnimgur á sumum þeirra,
þá Iiera þatt af fles'tum salntímis
kvœðum, og kjarkurinn og sjálfs-
álitið, sem lýsir sér í þeim flest-
um, gerir þati ógleymanlcg meðan
íslenzk tttnga er töluð. Eitt af
sýnishornunum, er Matthías til-
færir, er svona :
“Víkur hann sér í Viðeyjar-
klaustr ;
víða trúi’ eg hann svamli, sá
gamli.
Við Dani var hann djarfr og
hraustr,
dreifði hann þedm á flæði og
flaustr,
tneð brauki og bratnli”.
þet’ta erindd Matthfasar um
Jón Árnasott tekur upp 20 síður af
heftimt.
þá komu þrjú kvæði eftir séra
Lárus Thorarensett, öll gull-falleg.
Heita þau : ‘Höggvinn skógur’,
‘Kvöld-ský’ og ‘þú, hljómsins guð’.
í kvæðinu ‘Kvöld-ský’ er þetta er-
indí :
“Daggiirblæjur liðast lofts í hæð-
um,
likt Og faldar blakti á töfra-
slæðum,
bdrtast, hverfa, breiðast fjær og
næir ;
frjálsar dansa í friði sól irliallar,
fagurskrýddar, lluldiir loftsins
aílar ;
Alva ldskraf t.ur uppheims-strengi
slær”.
þanndg kveða að eins yóðskáldin
— og mega Vestur-tsleiidingar
vera. upp með sér af, að liafa feng-
ið skáld þetta sín á meðul.
Önnur skáld, sem bdrta kvæði
sín í þessu hefti, eru : Stephait G.
Stephansson, með eitt kvæði, er
hattn nefnir ‘Fossaföll’, tilþrifa-
ntikið og sttjalt ; Guðmundur Frið-
jónssotv, með þrjú kvæði, sem hann
ttefnir : ‘Úr norðrinn’. þar er þessi
staka, í öðru kvæðinu ;
“Legðu gæska létta hiind
á landvörn iðjumannsins, —
hljóta skvldu hrísinn vöud
hroka.ibelgir landsins”.
J>á er Alexander Jóhaitnesson,
með tvö eriitdd, sem hann kallar :
‘Smáhendur’, bæði lagleg. Og Jak-
ob Jóliannesson með smásögu, er
‘þráni’ nefnist, er hún frumleg og
vel skrifuð.
]>essu næst kemur Jón J. Bíld-
fell meö grein sína um íslenzkan
landbúnað, sömu greinina og stóð
í Lögbergi fyrir nokkru. Og að
henni lokinni kemur ritstjórinn (V.
G.) með ítarlegatr athugasemdir
við hatia. Sýnir fram á ýtnsa ann-
marka á kenndngum Bíldfells, en
hælir þó grein hans þrátt fyrir
það.
Athugaverðasta grednin í þessu
hefti er “Framtíðarsamband Dana
o?r ísLndinga”, eftjr Dr. Knud Ber-
I n. Gredn þessi er niðurlag rit-
gerðar, er bdrtist í Gads DansLe
Mag,asin í marz 1910. Telur Dr.
Berlin, að happasælast lyrir l.slnnd
sé að vera jarlsdæmi undir Dan-
mörku. — Annars er ritgerð bessi
fróðleg á niargan hátt, þó rituð sé
af dönskum manni, og sem lítur
hádönskum attgum á sambandið
milli landanua.
Annað í þessu hefti er : *Bréf frá
R. Kr. Rask’, •Leiðarbréf föður til
dóttur sinnar’, ‘Stúlkur scm mönn-
utn geðjast að’, ‘Bréf irá Finni
Jónssyni bdskup’, og grein eftir
þýzka konu um Astu Árnadóttur,
mél iramedstara, ásamt mynd af
henni.
Loks endar heftið með 'Ritsjá’
og ‘Hrittgsjá', sem vandi er til.
IHutir strætisbrautafélagsins í
Winndpeg eru nti komnir upp i
$208.50 hvet $100.00 hlutttr Og ntik-
dl eftirsókn eftir þedm rneðal auð-
Bianua á Bretlandi.
Skáld-vörn.
Ritstjóri Heimskringlu.
Nýlega birtist í blaði þínu grein
um leirskáldin. þar telur
liöfuivdurinn umlaiitekningai l.tið öll
okkar skáld ledrskáld, án þess að
sannanagögn fylgi.
Jaínvel þó sum skáld vor kunni
lé'ttvæg að virðast, þá vortt á Is-
landi langt um fleiri leirskáld, sem
áður létu til sín heyra. Tökum til
dæmis : Sölva Helgason, Magnús
blessaða, Jórunni í'jallaskáld,
Björn mjóa og þórunni suðu, með
ótal fleirttm. Enginn hér i álfu læt-
ur attnan eins þvætting sjást eftir
sig.
Gretnarhöf. áfellir Svein Símon-
arson fyrir að gefa út pésa á ári
hverju. Skvldi' það vera nokkurt
lagabrot ? Og skyldi hann þurfa að
sækja um einkaleyfi til Wiunipeg til
■þess að gefa út ljóð sin. Sveinn er
mörgum að góðti kunnur fyrir Ijóð
sín, bæði heima og liér, og hefir
engan lagt í einelti, hvorki í ó-
biindnu eða bundnu máli. Hann
hefir lifað við örkuml alla æfi sína
og hefir það eina yndi að yrkja.
Greinarhöf. segir, að Sveinn hafi
vist aklrei tdl Danmerkur komið.
]>ar fer hann vilt vegar. Sveinn
sigldi tdl Kaupmannahafttar til að
leita sér lækninga. — Sveinn er þó
ekki verstur, segir greinarhöf.
Mikið má Sveinn vera honum
þakklátur, að hann af náð sinni
gerir hann ekki verstan alla
rnanna. Verri andans attlar cru til,
segdr hann, og nefnir ungfrú Ragn-
hedði Davidson — með fletrum —,
sem er með réttu talin góður hag-
yrðingur, af mönnum, sem bezt vit
hafa á.
það er þarft verk, aö segja öðr-
um til giallanna í sikáldskap sem
öðru, en það þarf að gerast með
kurtedsi en ekki með óvöldum
samlíkittgum. Með öðrum oröum :
þeir þurfa að vera skáld sjálfir,
sem eru f erÍT tim að dæma um
skáldskap annara.
Steinbach, Man. 7. apríl 1911.
Magnús fónsson.
TÍÐAVÍSA.
þorri og Góa fluttu fjær,
fóru í sjóinn, engum kær.
Vorið hló, það völdin fær,
Veturinn dó í fyrra-gær.
F. H.
þakkarávarp.
Héir með vottum við tindirskrif-
uð, foreldrar og. svstkini Sigríðar
sál. Jóhannesdóttur, er fluttist
írá Winnápeg í ágústmánuði 1908
til Reykjavíkur, og setn andaðist
á gufuskipdnu ‘Hólar’ 18. maí 1909,
— vort inndlegasta hjartans þakk-
læti nokkrum meðlimum Good-
'Temnlara stúkunti ir Heklu í Winnj
peg fyrir hina höfðinglegn gjöf, 15
dollara samskot, er oss var send ,
sem styrkur til minnismerkis yfir
hdna látnti.
Sömuleiðis vottum vdð hjónun-
um herra Skapta B. Brynjólfssyni
og frú hans Gróu .Bryn jólfsson í
’vora alúðarfylstu þökk fyrir alli í
•þá hjálp, umönnun og gjafir, er
þaii af manngæzku sinni létu
COPENHACEN SNUFF
Bezta munntóbak sem
búið er til
oooooooooooooooooooooo oooooockxkk>ooooooo<
0 ^ o
8 X Okeypis sýnishorn
$ fyrír fólk 6em býr i CanadH, eingðngu aðeins 1 pnkki
8 sendu hverjum einum. \
8 Klippið þennan miða úr blaðinn og 6krifið nafn
0 yðar og heimili á hann og sendið til okkar. Skrifið ekfrt ó
Nafn............................... §
Stræti og númer.................... o
^ Stað............Fylki......... p
C0000000000000000000*0 coooooooooooooooooc
NATIONAL SNUFF COMPANY, LIMITED
900 St. Antoine St., MONTREAL
“heimskringla”
nefiiidri dóttur okkar og systur í
té, i hdnni löngu og ströngu sjúk-
dómslegu hennar til síðustu stund-
ar.
Minnisvarðar
Málmi.
úr
Fvrir alt ]>etta biðjum við góð-
an guð að launa hintt velnefnda
velgjörðafólki hennar, ásamt öll-
um þeim öðrum mannviuum, er
réttu hentid hjálparhönd í vedkind-
unutn, þegar þeim liggur mest á.
Eldjárnsstöðum á I.attganesi, 30.
desbr. 1910.
Ása Benjamínsdóttir,
Jóhanttes Jónsson,
Matthildur Jóhannesdóttir,
Jón Jóhannesson.
LESIÐ I>ETTA*
'mmmmmmmmmmmmmmmKr *
ÍSLENDINGAR, helzt smiðir,
sem hugsa til að koma til Saska-
toon, gerðu vel í, að skrifa eða
sjá okkur sem allra fyrst.
Gislason & Brandson
Office 36 Ferguson Block.
P.O. Box 1077, Saskatoon, Sask.
Giftingaleyfisbréf
SELUR
Kr. Ásg. Benediktsson
424 Corydon Ave. FortKoug
Eru mikið fallegri og i öllu tillitt
fullkomnari, íyrir sömu pentug*-
upphæð, hcldtir en úr marmaCK.
eöa grandt. WHITE BRONZÆ)
minnásvarCar, búnir til af Ttce
Monumental Bronze Co., ecu •cf.
komnir í mikið ineira álit ■«?.
steinn. “White Bron/ie” helditr cir-
iim rétta, eiginlega, ljósgráa lit
öld eftir öld, þolir öll áhrif
ins, hita og kulda — það f'trir
steinninn ekki, — hefir engar ln.4-
ur, tnolnar hvorki nó kl iimrr,
springur ekki, tekur ekki í *xg
raka eða vætu ; verður ekki ttiosæ-
vaxið ; — þetta alt gerir sti jnnicE
Alt letur er upphlcypt, pteypl
um leið, og getur því ekkt ‘Jiu;«'ð
af e'ða brotltað ; sölitide'.ðis ý"is
mcrki og myndir til prýðis (staa
kaupandi velur sjálfur), — slt
á frítt.
Mörg hundriið úr r.8 vélja
ýmsri stærö og lögun. Kosta (r-á
fátinmn dollurum upp íil þúsii’tíV.t
Spyrjið tim mvndir, stært
þvngd og verð á þessum minniA
vörðutn (bréflega eða munnlegat
áður en þið kattpið stein. Alhnr
upplýsingar góðfúslrga gefnar ei
J. F. Leifson,
Quill Plain. Sask
JSttareinkennið
19
20
Sögusafn Heimskringlu
Ættareinkennið
21 * 22 Sögtisafn Heimskringlu
gate, skrifaðd liann mér á laugardagskvöldið, og það
er í Chetwood skógiinum, sem hann er að mála.
Hann gat ekki fengið neinn verustað i Chetwood,
þess vegtta er hann til húsa í “Hvíta ljóninu” í Til-
gate, og fer á hverjum degi með lestinni til Warn-
worth. Hann hefir verið búdnn að mála í klukku-
tíma áðttr en slysið vildi til”.
“Nú, ég gaf þesstt ednndg lítinn gaum”, sagði
Nevitt kærulevsislega. Ég hélt að Cyril hefði ekki
verið með, en áleit þó réttast að láta þdg vita það”.
“þakka þér fyrir”, sagði Guy, sem enn horföi á
ferðaledðbeininguna. “Nei, hann getur naumast
hafa verið með, en ég vil vera viss um það, og í því
skyni ætla ég að símrita tdl Tdlgate. Jtegar maður
á að eáns einn ættingja í heiminum, lætur maður sér
ant um hann, enda erum við Cyril hvor öðrum
meira en vanalegir bræðnr”, sagðd hann og beit i
]>umnlfingurinn. “En ég get ekki skilið, hvernig
það heíði átt að atvikast, að hann hefði verið með”,
sagði hann og leit enn á letðbeininguna. “Eí hann
hefði ætlað sér að mála, þá helði hann farið af lest-
inni í Warnworth, og ef hann hefði komið hingað til
að tala vtð tannlœkni, þá hefði hann komið með hrað
lestinni 9.30 beina leið frá Tilgate og hún kemur
hingað til í.ondon 25 minútum á undait hinni ’.
“Nú, en hvers vegna ætti hann að koma hingað
til að tala við tannlækni?” spurði Nevitt brosandi.
Ilann hafði fallegar tennnr og brosti því oftar en
þörf var á. “þið Warnings bræður eruð skrítnir
júltar. þdð talið ávalt svo áhveðið nm hluti, sem
þið getið þó ekki vitað með vdssu um. Hví skyldd
haitn ekki hafa getað komið til að kaupa nýja liti. til
dæmis ?"
“■0, ég sagði til að tala við tannlækni”, svaraði
Guy eins og það væ-ri sjállsagt, “þú veizt að ég hefi
haft tannpínu á hverjum degi í heila viku, og það er
í tönn, sem okkur hefir aklrei verið ilt i áður, —
]xtð er í þessari, líttu á” — hiitti* lyfti upp efri vör-
inni með visifingrinum, “og ef Cyrií hefði komið hi.ig-
að til borgarimnar, er ég viss um það befði verið í
þvi skyni, að tala við tannlækni. Ég fór sjálfttr að
tíila uið Kskell fyrir fáum dö-gum”.
Nevill settist á stólinn sinn, hallaðd sér altur á
b;tk með fíólíndð í fangdnu, og horfði lengi for.itnis-
legia á vin sinn.
“það hlýtur að vera uiidarlegt, og að nokkru
leyti óþœgilegt, að liía iþessu tvöfalda lífi eins og þú
og Cyril gerið”, sagöi Nevdtt. “Að vera eiits og
partur af öðruin, að vera neyddur til að lnigsa, tala
og gera eins og liinn. Að vera neyddur til að fá
tannpínu í sömu tönnina á sama degi og hinn Ég
yrði brjálaður, ef það kæmi fyrir mig. Auk þess
er það hlægdlegt”.
Guy Warring leit fljótlega upp frá símrítimi, sem
ltann var að skrifa, og, svaraði nokkuð byrstur :
1 “Ned, nei, þér skjátlar, við erum frumlegir báðir
tveir. ÍBæði Cyril og ég höfum erft lunderni okkar
og einkenni frá foreldrum okkar og forfeðrum eins
07 aðrir, en vdð erum tviburar og þar af l.iðandi
svo líkir útvortis og innvortis”.
Um leið og hann stóð upp' frá boröinu með sím-
ritið i hendinni, kom pósturinn með bréf til haus. —
greip iþað strax, opnaði það og las.
“það er eins og mig grunaöi", sagði hami ineð
hægð. “Cyril getur ekki hafa verið með lestinni.
Ilann skrifar í gærkvöldi : "Ég hem til London á
föstudags eða laugardags morguninn til að tala við
tannlæikni. Ég heft haft vonda tannpínu núna í viku
en á morgun get ég ekki farið, því ég ha fundið
svo ljótnandi fallegíin burknarunna, sem Sardanapel
getur legið framan við og verið fagur ásýttdum’.
það er þá nokknrn veginnj víst, að hann hefir ekii
veriö með lestinni, en til vonar og vara ,t tla ég
samt að senda símskeytið”.
“þið hafið báðir mist sömu tönnina, stgir hann,
og nú h.tfið þið báðir tannipinu í annari á sama
stað”, sagði Nevitt. “það er bæði undarlegt og
niarkveírt”.
“Já, unditrlegt var það”, svaraði Guy og brosti,
“já, undarlegt fyrir okkur líka, því það atvikaðist
þannigÉg var þá í Bryssel, sem fregnriti fvrir
Sphere á verkamannaþd:iginu, en Cyril var farinn til
Orkneyija til að eyða þar frítíma sínum. Við feng-
unt báðir taiutfinu i sömu tönnina á sömu stundu
°g gátum ekki sofið fvrir verk. Sttemma um morg-
undnn fórum vlð á fætur, hvor í sinu lagi — það
voru 500 mílur á milli okkar — og undir eins og við
vorum komnir í fötin, fór ég tdl tannlæknis i Monta-
gue de la Cour, en Cyril fór til læknis í Larwiek, og
fengum strax tennurnar teknar burt. hvor h-rir sig.
Báðdr tannlæknarnd,r sögðust geta hjargað tönnunum,
ef við vdldum, en við kitsum báðir að verðtt af með
þær, heldur en að eiga aðra eins nótt í vænduin og
þá síðustu”.
Nevitt sat hugsandi og strauk yfirskeggið. “Já”,
sagði hann suo, “fyrst að slik samkend á sér stað á
milli ykkar, þá liggur nærri að ímynda sér, að þú á
einn eða annan hátt yrðir þess var, ef Cyril hefði
orðið fyrir járnbrautarslysdnu”.
Guy Warring, leit niður á vin sinn meö fyrirlit-
legti brosi.
“Ned”, svaraði hann, ”þú trúir þó líklega ekki
slíku masi, — þaö er ekki niedtt af dulmagni í sam-
bandi við samkendina, sem á sér stað á milli okkar
Cyrils, hún á orsök sína í eðli samkvæmninnar, sem
okkur ex meðsköpuð,— það er alt niáttúrlegt’’.
”þu trúir þá ekkd á hugsanaflutning og það sem
því tillieyrir ?” spurði Nevitt.
Guy hló. — “Ileimska, vinnr minn, alt saittnik
heimska”, svaraði hann. “Sé nokkur til, setn veé
um það, þá er það Cyril og ég. Við eruni i öllu tri-
liti svo náið tengdir saman eins og tveir meun geta
verið, en ef við þurftim að tilkynna hvor öSrim.
hugsanir okkar og skoðwnir, verðum að t.ila eð»
skrifa ieins og aðrir dauðlegdr menn. Sérhcer mnn»
eskja er eins og úr, sem er dregið upp til að gangv.
og slá á vissum tfmtim. ]>að getur kotnið fvris
hindrun, — úrið getur brotnað eða á annan hátt hætr
að gattga, en ef alt er eins og það á að vera, slær
það á réttum tímum. Nú, Cyrdl og mér má likju.
við tvö úr, sent eru dregjn upp og látin fara aí
ganga á söntu stundti, og sem þess vegna slá niv
kvætnlega á sömu stundu ; í þessu er inttifalin tíl
leytulin. Verði éig á einn e'ða annan hátt fyrir slyri
þá er ekki þar með sagt, að Cyril verði það likí..
og verða Cyril fyrir slysi, er engin ástæða til að ætb.
að ég geti vitað það, nema i gegnuni blööin”.
IV. KAPÍTTJLI.
í j a r ð g öngu C'U m.
Ef nokkur huigsanaflutningur hefði getað átt si
stað á milli bræðranna, þá hefði Guy hlotið að vit
að á sömu stundu og honn fór út til að senda síi
ritið, satCyril bróðir hans með bláar varir og þru
in augtialok vonlaus á vaignskörinni í Lavington jar
göngnnum. Ilann hafði aitur reynt að grafa san
inn, í því skyni að ná i hreint loft, en það hepnaJS.
ekki, svo hann scttist við hliðina á Ehnu, þreytt)
af stritinu og loftleysinu.