Heimskringla - 30.04.1914, Blaðsíða 3

heimskringla
. WLNNIPEG, 3M. APRÍL. 1914
GUÐMUNDUR ERLENDSSON
F. 28. Febr. 1883. D. 19. Des. 1913.
I.
Sveiflast yfir skrúðgrund í heiðblámans hæð
(hjartað er úr steini og frosin hver æð)
haukur, sem fráneygur flýgur.
Smáfugl niðri á grundu í blómrunni býr,
baðar hann vorsólar ljósgeislinn hlýr.
Þökk þér hugljúf fylgir, frá foreldrum, heit,
—Hljótt niður haukurinn sígur.
Dimmur líður skuggi að skrúðgrundu nær; —
skekur vængi illfyglið, hremmir í klær
fuglinn, sem fær eigi varist.
Hinsta sinn vorinu horfir hann mót,
helklónum nistur að lífsaflsins rót.
—Bandingi getur ei barist.-----
Vofir yfir heimi með helkuldans glott
hvíta plágan—tæringin-—rænandi brott
ungdóminn lífi og ljóma.
Nái hán oss tökum er varnað um vörn;
vorið að eilífu kveður þau börn,
köld, sem hún dæmir í dróma.
Atgerfi þitt, karlmenska, kraftur og fjör
kom þér ei að liði, er reiddi hún hjör,
móti þér, Guðmundur góður.—
Sætið þitt auða er söknuður vor.
Sárindin mestu: Þín ógengnu spor.
Hugur vor grætur þig hljóður.
frænda, vina, systskyna harmandi sveit,
sem þér af ástríki unnu.
Konan þín og börnin þó missa þig mest.
Minnist hún og syrgir og þakkar þér bezt
unaðarblysin, sem brunnu.-----
II.
Frá húsfreyju Önnu Jósephson,
(systur hins látna)j
Söknuður minn er þrunginn tregatárum
trúfasti bróðir !
Glaðlyndið þitt og hugljúft hjartalagið
hugur minn syrgir.
Sárt er að þú, sem varst oss alt í öllu
ástvinum þínum,
kvaddur varst burt frá æsku, ást og starfi
elskaði bróðir.!
Öll hafa börn mín, þrjú, frá brjóstum mínum
burt verið tekin.
Börnin, sem unni ég meir en mínu lífi
mold voru hulin.
Síðasta blóm mitt burt sneið kaldur dauði,
—beygð stóð ég eftir—
mánuði fyr en lík þitt sá ég liðið,
ljúfasti bróðir.!
Því eru höfug hjartaslög í brjósti
—haldin mín augu.
Tungunni þungt að tala friðarorðin
trúar og sælu.
Skil ég ei föðurs skapadóminn þunga
skuld þótt ég greiði.—
Þekkir þú nú þau himins helgu ráðin?
hjartkæri bróðir.!
Trúin á guð, á mátt, sem hreldum huga
himni mót lyftir.
Hún er mín eina huggun lífs í stríði
—hjálpin og ljósið.
Sé ég í anda börn mín til mín brosa
blíðheims frá sölum.----------------
Vertu sæll! Þökk þér eilífð unaðs skíni
elskaði bróðir.!
Þ.Þ.Þ.
n.
—Blöndahl ríftur um ruddan veg
i og ríeðst á sinn besta vininn.
; Sú ferðin er allsendis óleyfileg,
1 cngum má líðast að fara ]>ann veg.
Hvort heyrið ]>ið hófadyninn?
j— Blöndahl ríður um hraun og hjarn
I Það hriktir öll veðdeild slcinin.
i ó, vara þig, vara þig, Banka-barn;
| öll bönd eru troðin niður í skarn!
Þey! Heyrið þið hófadyninn?
III.
Haagensenl) syngur bf, bí, bí.
I er borginni Djohnson2) leikur sér í
I og skinnabjörn 3) skelfur í nárum.
| En Landsbankinn liggur f sárum.
Gamla-ísan, sú yndis-mær,
sem iðar af möðkum, cr sumum kær;
j þeir hafa þar barnið til blóra,
I er bróðurinn lögvísa klóra.
11, 2, 3—Menn í Reykjavík.
“Þrándur í Götu.“
I Lögbergi 2. apríl hefir Jón j
Jónsson, írá Slebrjót, ritað all- ■
! langt mál um “þjóðerni oj; þing-j
! kosningiar”. Virðist honuni vera j
{ fremur í nöp við Sir Rodmond P.
Roblin, og finnur lionum það til j
j saka, að hann lítilsvirði íslenskaj
þjóðflokkinn og fyrirlíti íslenzkt!
! þjóðerni. Ástæður hans fyrir þess-
ari skoðun eru þessar :
1. Að þegar Baldvviuson sagði
af scr þingmensku í fyrra, þá hafi
Roblin ekki viljað gefa honum yfir-
i ráðgjafa embætti, " a ( þ v í
hann tilheyrði íslenzka
! þjóðflokknum ”.
2. Að þegar til kosninga kom i
j fyr:a, þá hafi Roblin otað fram
núverandi þingimanni okkar, Mr.
! Taylor, sem Jón kallar vandræða-
' mamn.
3. Að Roblin hafi ekki viljað
| samjjykkja þingmensku-tilboð Páls
Reykdals'við næstu kosningar.
! Jón óskar eftir, að skoðanir sín-
ar séu liraktar, ef hægt sé. lig
býst nú við, að einhver verði til
; að gjöra það, sem betur þekkir
I Roblin og’ álit lians á íslcndingum
en eg gjöri. . Væri vel, að Mr.
Baldwinson gjörði það. Iiann
i þekkir Roblin manna bezt, og
j hann veit, af livaða ástæðum liann
fékk ekki yfirráðgjafa embættið.
lig ætla n;ú alð segja fáein orð
um skoðanir Jóns nr. 2 og 3. —
i Hafi iRoblin átt hlut að því, að
Mr. Taylor bauð sig fram til j
þingjmensku í fyrra, þá kemur það j
í ljós, einsog svo oft áður, að
hann er flesthm framsýnni. Ilann
hefir séð, að Taylor var gott
jjingmannsefni, og mvndi verða ;
kjördæminu að góðu liði eiusog nú
er raun á orðin.
Mér finst það mjög eðlilegt, að j
1 Roblin léti sig ekki varða um j
j framboð Reykdals. Fyrst af þvi,
að bað er nú býsna algeng regla i
{ jjessu landi, að sá, sem er jring-
! maður, sitji fyrir öðrum, ekki sízt,
i ef hann hefir reynst vel, og er lík-
j legur til sigurs. í öðru lalgi af því, j
J að rnenn mættu eins vel útkljá !
jjað heima í héraði, hvera menn
vildu kjósa fyrir málsvara á I
, næsta 'þingi.
Svo var nu haldið kjörjjing á
Ashern. jjangað komu hátt á ann- j
að hundrað manns. J>ar á meðalj
nokkrir íslendingar úr jæssari j
j Þar var Taylor kosinn í
einu liljóði. Rkki kom Tón þangað
til liðveizlu við Pál, né heldur
; neinir aðrir Liberalar, sem hann
segir að liafi ætlað að veita Páli
|fylgi. þó hefir Tón haldið því
I fram, að liéraðsbúar eigi að ráða j
urslitum, hver i vali sé á þalnnig |
i löguðum kjörþingum.
Ekki Iasta ep- jjað, jjó mönnum j
jjvki vænt ttm þjóðerni sitt, en j
! það má misbrúka jtað einsog j
KOSNINGAVISTJR ÍSLENZKAR
lslendlngum hefir ávalt látið vel
að kveða. Hafa þeir haft flest að
yrklsefni. Er þá sízt að furða þó
þeim hrjóti stökur þegar um jafn-
mikil kappsmál er að ræða og þing-
kosningar, enda koma þá margar
vfsur á gang. Af þeim sem komið
hafa f blöðunum nú f seinnl tíð eru
þær sem hér fylgja með þeim hnittn-
ari. Eru söngvarnir úr “Lénharði
Fógeta,” smfðisefnið og þeim snúið
upp á ýmsa pólltíska leiðtoga í
Reykjavfk. Þó er svo gætilcga og
melnlaust í þær sakir farið, að þess-
ir “uppkveðlingar” geta ekki kall-
ast persónulegir, en eru svo laun
spaugsamir að þeir vekja glott og
gamansemi, og mega nefnast sannur
kveðskapur. Vísur þessar komu í
jGögréttu 1. apríl, 10 dögum fyrir
kosningar.
I
Hann Hallfleyttur læðist á iángjaf- j
ans fund.
—Þungt og hart er stigið um þjóð-
bankann auðann.—
Þeir tala um völdin og togast á um ;
stund;
svo tefla þeir um lífið og dauðann.
Sú valdskák er þingherrans þraut- i
segju-vés.
—þ. o. h. e. s. u. þb. au,—
Og lángjaflnn hló svo það heyrðist t
suðrum nes.
Við heyjum skák um lífið og dauð-
ann.
Ef vinnurðu, skiftum við valdanna
flfk.
—þ. o. h. e. s. u. þb. au.—
En tapirðu, slft ég f tætlur þitt lfk,
því telft er um líflð og dauðann.
En annar um Suðurnes átti sín peð.
—þ. o. li. e. s. u. þb. au.—
En hinum í Reykjavík liðið er léð.
Þeir leika báðir öllu í dauðann!
fleira. T>aS er alvejr ratigt, aS beita
trúarbravðalevum eða jjjóðernis-
lepum æsingd í kosningum Jóni
jjvkir bað óhæfa, aB leyfa nokkr-
um öðrum en tslendingi jjingsetti
fyrir jjetta kjördæmi. þar sem ts-
lendin<rar eru ekki nema einn átt-
undi kjósenda — eftir jjví sem
Skúli Sivfússon semr — þá verSnr
læssi tillaga Tóns fremur hlæjrileg.
Hinir sjö áttundu partar kjósenda
mumt aBallega vera Svíair, TjjóB-
ver|ar og Canadamenn af frönsk-
ttm og enskum tipprtina. Hvers
vegita ættu jæir, aS bevtrja kné
fvrir okkur tslendincnum ? Mér finst
ofur eSlileErt. nS 1>eir létu hart
mæta hörSu, ef herhlástur Tóns
hærist fjetm til evrna. Samkvæmt
almenntt réttarfari hafa 1-eir meiri
rétt til, aB hafa binmnann úr sín-
um flokki, har sem heir ertt langt-
um fleirt en vift íslendtngar.
TTvaB er T>nB nú bcl71, sem viB
ætlnmst til, afi bin<»imaBurinn
"’öri fvrir okkur sérstal'leo-a ? T>aS
er. aS útveva bi'> stiórrrfnni sem
rfflen-astax fiárveítin'^ar t51 veva-
riörBa. T>etta hefir Tavlor viört á
liftnu ári, or m>Vlu treir en víð
ViB hurfum aB fá tvo akvevi héB-
fvVjendur hans höfStim húist viB.
Velkominn heim
(I8861
Velkomin hcim, þú heilsar Fróni aftur,
með hljómnum sama, blessuð Lóan min.
Kg verð sem nýr, og allur endurskaptur,
að eyrum mér l>á berast ljóðin þín,
og blítt um loftið líða tónar þínir,
svo ljúfir, eins og bernsku draumir mínir.
Ég veit að þú urn vorið syngur kvæði
og vaxinn lyngi berjamóinn þinn.
Við erum elsk að átthögunum bæði,—
þó oft mig langi að flýja veturinn,
og fljúga með þér gegnum bláa geiminn
i grænu skrúði líta suður heiminn.
Velkomin heim, og syngdu Ijúft og lengi,
þín ljóð, um alt sem gleður huga minn.
Um gróna velli, grundir, holt og engi,
um gnýpur, fjöll, og sólskinsdalinn þinn,
um jökla, hraun, og háa fossa niðinn,
um hreiðrir l>itt, og vornáttúru friðinn.
Þú svæfðir einatt sorg í brjósti mínu,
er söngstu blítt, um fagurt sumarkveld.
Kg hlusta ennþá eftir ljóði þínu,
það enn mig gleður, þegar lund er hreld,
því ég er vorsins barn og ann þess óði,
og yndi mest ég finn í söng og ljóði.
Þá gengið hef ég lífsins brautu beina,
og blasir við mér gröfin köld og djúp.
Rg kýs mér ekki klerka mælgi neina, ,
að klæða mig í falskan dygða hjúp.
En ef um vor ég sofna síðsta sinni,
þá syngdu yfir grafarhvílu minni. . j
Og hvert eitt sinn, er þráin braut þér beinir
á bernskuslóð, um öldu þrungin höf,
—þó veki mig ei vorsins söngvar neinir—
á vængjum svífðu l>á að minni gröf.
Og syngdu blítt, þar sef ég nár í valnum,
um sól og vor, 1 okkar kæra dalnum.
Björn Pétursson
an úr bygðinni. Annain til Mulvey-
jHill. Hinn til Ashern. Yegi, sem
við getum farið eítir á sumrin
með sæmileg æki. það var varið
all-miklum peningum r þessa vegi
síðasthðið sumar, og« verður hald-
ið áfram með þá i sumar, eí
Vel má vera, að hann hafi ekki
komið vestur í ‘‘Hornið” til Jóns,
ekki heldur við því að búast með-
an Jón stendur sem ‘‘þrándur í
Götn”, andvígur því, sem verið er
að gjöra bygðinni til þrifa.
þegar til kosninga kemur, ættu
Þayior verður kosinn. þetta við- 1 íslendingar að kjósa þann mann-
urkennir Jón, að sé afar nauðsyn- | inn, sem þekkir þarfir þeirra, og
getur bætt úr j>edm, en lofa hinum
iö sitja heimai, sem ekki getur
legt fyrir okkur. Samt reynir
liann að spilla fyrir því, alt sem
lianu getur, með því að æsa menn | orðið þeim að liði
--- móti þedm, sem verkið hafa
upp a
með höndum. Og j>etta gjörir
hann af tómri þjóðernisást! !
Sumir menn kunna að halda því
fram, að Skúli Sigfússon myndi
geta haldið j>essum vegabótum á-
fram, sem okkur eru svo nauðsyn-
leyar, ef hann næði kosningu. það
er misskilningur. Andstæðingur
stjórnarinnar heiir ekki mikið
tækifæri í þeim sökum, og gildir
það jafnt, livort sem Liberalar
eða Conservatívar eru við völdin.
lin — segja snmir — máske stjórn-
in falli við þessar næstu
ar. það eru ekki miklar líkur fyr-
ir, að svo verði. það er
nýtt eða stórkostlegt á móti
stjórninni. Og fjöldinn af kjósend-
um hefir jjalð í fersku mdnui, að
Roblin er bezti og mikilliæíasti
stjórnmálamaðurinn, sem enn er í
jjessu fylkí.
Jaínvel þó Libcralar kæmust til
S. Ö. Eiríksson
Panama skurðurinn.
jjýtt úr ‘Popular Mechanic’ af
S i g. Bjarnasyni.
í meir en fjögJir liundruð ár
hefir hugmyndin um skurð í gegn-
um Panama-eiðið vakað. En að
virkilegleika varð him jjann 10.
kosning- j október 1913, jjegar forseti Banda-
ríkjanna Woodrow Wilson studdi á
ekkert hnapp í Ilvítahúsiiiu í Wasliington
er sendi rafmagnsstraum tvö þús-
und mílur vegar og kveikti í átta-
tíu jjúsund pundum af dy.vanrti
sem sprengdi seinasta jarðhaftið í
skurðinum. ‘ ‘Gamboa sprengdur”,
sagði forsetinn, um ledð og hann
tók höndina aí hnappnmn. ]>Cssi
valda, höfum við ekki mikils góðs j orð hljómuðu sem sigurs- og við-
að vænta aif þeim, livað vegabæt- | urkenningar-orð í eyrum verkfræð-
ur snertir, ef nokkuð er að marka
ákvæði j>að, sem jjeir hafa sett á
stefnuskrá sína því viðvíkjandi.
það liljóöar svo :
“That inasmuch as the prosperi-
ty of the province in a measure
depends upon tlie existence of
good roads, the IÁberal pairty re-
affirms its policy of co-o;>eraring
witli the municipalities in the
matter of road building, and de-
clares that all provincial aid given
should be spent through the mun-
icipal councils”.
Hér með viðtirkennir I.iberal
flokkurinn nauðsyn á góðum veg-
um innan fylkisins. En lýsir yfir
jafnframt, að a 11 a r f j á r -
veitingar fylkiins skuli
ganga gegnum hendur
sVeitastjórnanna.
Svo við eigum að bíða eftir
betri vegum, þar til hér verðttr
mvnduð sveitarstjórn. það getur
dregist um nokkur ár. því ég
hygg, að flestir séu á móti því, að
mvnda hér sveitarstjóra, að svo
stöddu.
það er nauðsvnlegt, einsog Jón
segdr, að þingmaðurinn þekki þarf-
ir okkatr, ekki að edns okkar ts-
lendintra, heldur allra íbúa kjör-
dæmisins, Ef litið er á fjárveit-
in-u fyrir síðastliðið ár, dylst
mönnttm ekki, að Taylor jjekki
bær ofboð vel. Halnn befir sjálfttr
farið töluvert um kjördætnið, þó
ekki hafi hann ennþá . farið hér
vestur á tangana, osr svo er Mr.
Armstrong hér af og til. Lítur
eftir, hvar þarfirnar ent mestar,
07 mælir með, að bætt sé úr þrim
eftir föngum.
inga Bandaríkjahersins. Að grafa
skurðinn var að eins aukaverk
lagt j>eim á herðar. Engin lúðra-
sveit var kvödd til að spila jx'im
til lofs og dýrðar. Og eins við-
holfnarlítið var jjað, er fyrsta
flevtan fór í gegntim þann hluta
skurðsins, er “Culebra” nefnist.
það var svolítill ■ róðrarbátur. En
dráttarsnekkja af algengri gjörð
varð fvrst fyrir jjeim beiðri, að
fara í gegnum ‘‘Gatnn’’ lokurnar.
jjótt skurðurinn sé enn ekki full-
gjör, þá hafa þó draumar hinna
spænsku landkannara ræzt svo, aö
það rná nú fievta eins stónim
skipum og gjörðust á dögum Bal-
boa frá hafi til hafs. þann 25.
september 1513 klifraði Vasco
Nunez ^de Balboa 11 pp á tinda þá,
sem aðskilja meginlöndin. þaðan
sá hann til Kyrrahafsins, sem
hann nefndi “Suðurhafið”. Af þvi
að eiðið er í lögun einsog S, þá
var haf það, er Balboa sá, beint
í suður, írá þedm stað, er hann
fyrst leitTþað. Fyrir þessa lögun á
eiðinu, er Kvrrahafs-mynmð á
skurðinum ekki að eins sunnar,
heldur nokkru austar en Atlants-
hafs-mynnið. þegar fregnin um
uptv'-ötvun Balboa barst til Spán-
ar, þá var mælt með þvi, að strax
vrði byrjað að grafa skurð. Efa-
laust var hugmyndin sú, að gjöra
skurðinn jafnan sjávarfleti jjótt
hinn fræg Leonardo da Vinri, It-
alski verkfræðingurinn, væri þá bú-
inn að upngötva skipalokur þær,
sem nú eru víða notaðar til þess
að lyfta skipttm vfir mishæðir. En
þessi fvrsta lingmynd náði ekki
fram að ganga, og var kyrkjttnni
um kent, því j>að lá svo sem í
augurn uppi, að ef skapan jarðar-
innar hefði ætlast til, að höfin
næðtt jjaritíi saman, að þá hefðt
hann haít þar sttnd.
Ldtlu eítir að I’anatna-eiðið var
kanrnað, hófst mikil umferð yfir
eiðið. Gullið frá Peru var flntt
frá vesturströnddnni til Limon
Bay, og þaðan á galeiðum til
Spánar. Út frá Panarna leituðu
hinir fyrstu Evrópttmenn til a>ð
stofna nýlendu á meginlandi Ame-
ríku. Arið 15J9 þyrjaði borgtn^
Panalna að byggjast, og yfir 150
ár var hún höfuðborg Kyrrahafs-
strandarinnar, þar til árið 1671,
að hún var eyðilögð af enskal sjó-
ræningjanutn Sir Henry Morgan.
Á jjessu tímabili var \rið og við
vakið máls á skurðgjörð. Evrópu-
menn sýndust eiga bágt með að
trúal því, að j>arna væri ekki skipa
leið. Og landabréf voru jafnvel gef-
in út, er sýndu skurð í gegntun
eiðið. Charles V. gjörði út leið-
angur til að mæla og kanna, með
jjeim ásetningi, að gjörai skurði.
En fylkasstjórinn yfir Darren áleit
slíkt fyrirtæki óhugsandi. 1551
gjörði Spánverjinn F. L. de Gam-
ara þá tillögu, að sktirður rrði
gjörðnr í minningu Philips II. En
spænska stjórnin haíði fastákveð-
ið, að vera einráð yfir jjeirri einu
leið, er ]>á þektist milli Evrópu
og Ameríku, og að gjöra kunna
betri leið frá Porto Ik'ílo til Pan-
ama varðaði danðahegningu, svo
lítið vair ræfct ttm skipaskurð I
næstu 150 árin þar á eftir, þar til
árið 1698, að Skotinn William
Paterson, sá er stofnaði Englands
bankann, tók sig til og stofnaði
verzlunarfélalg meðal Skota, er
skyldi hafa itök í Afríku og á Ind-
landi. Hugmynd þessa manns var
að stofna nýlendu i Darien og
graía skipaskurð í gegnum' eiði'ð,
og þar með öðlast lykilinn að
forðabúrum heimsins. Jjessi hug-
mynd var glæsileg í auguin Skot-
anna, og urðtt margir til að leggja
fyrirtækinu lið, því það var áíit
þjóðarinnar, að nú lægi glæsileg
framtíð fvrir Skotlandi, og að j>að
tnyndi hefjast úr fátækt til vel-
megunar. j>að átti að vera frjáls
verzlun við aðrar þjóðir. 1 höfn
nýlendunnar var griðastaður bú-
inn öllum skipum,
Flokkaskifting sakir trúar eða
hörundslitar átti ekki að eiga sér
stað. ]>ann 26. júlí 1698 lagði svo
fjöldi fólks í haf frá Leith, og
komu tif Darien 4. nóv. þar var
tekið til að íjiæla fvrir tveimur
bæjarstæðum, “New Edinburgih''
o • “New St. Andrews”. En land-
inu gáfti Jjeir nafn og köllitðu New
Caledonia. Innan árs höfðu veik-
indi og vistaskortur koinið jjeim í
ömurlegt ástand, svo að í júní
1699 var stigið um borð og látið
berast fyrir vindi hvert er verða
vildi. Sex fieiri skip höfðu siglt
með nýbyggjara frá Skotlandi.
j>eir mættu mótsjwrnu Spánverja
07 voru reknir úr landi. Ari síðar
voru seinustu Skotarnir flæindir í
birrt af Spánverjum. Ekki hafði
edn ednasta spaðastunga verdð
"'örð í skurðgreftrinum fvrirhttg-
aða 1771. eða tneir entt 250 árum
eftir að eiðið var fvfst kannað.
Sneri Spánarstjórn aítur við blað-
inti og lét þá gjöra mœlingu j>ar
sem Tehualitepec heitir. En sú leið
var álitin > óhagstæö, svo að 1779
var önnur mæling gjörð í Nicara-
gua. Meiral varð eigi aðgjört þá,
sctn stafaði af stjóraarfarslegri ó-
eirð í Evróptt. Næstu hundrað ár-
in var hngimvndiniii uin Panama-
skurð gefinn meiri gaumur, guftt-
kraftur var þá að komast í brúk,
og stórvirki voru víða frain-
kvætnd. Mikið var rætt utn skurð-
inn í byrjnn nítjándu aldar, en ekk-
ert framkvæmt. j>egar gtillið , fanst
,í Califormu 1848, hófst ákaflega
niikil mnferð frá austurströndinni
til vesturstraudarinnar. Og í 15 ár
má svo segja, að allur flutningur
hafi verið yfir eiðið, tm-ð járnbraut
þeirri, er Bandaatenn bygðu 1855,
samkvæmt samningum við lýð-
veldið New Granada, nú Colom-
bia. ij>að er sagt, að sú braut ltafi
kostað eins mörg mannslíf einsog
böndin ern, sem halda teinunttm.
Nú var eiðið betur mælt og kann-
að og betri uppdrættir gjörðir, en
áður höfðu jjekst. Arið 1869 bar
Grant forseti Bandatnanna upp þá
tillögu í jflnginu, að skurðmálið
væri tekið til ttmræðu. Afleiöingin
varð sú, að nokkrum sjóliðsfor-
ingjttm var falið á ltendur, að
rannsaka alla mögulegleika jjessu
viðvikjandi, og tilkynna þinginu.
Árið 1876 voru ttndirskrifaðir
samningar á milli lýðveldisins Col-
ombia og franska hershöfðingjans
Lucien Napoleon Bonaparte Wyse,
um skurð frá Colon til Painama.
1869 hafði Count Ferdinand de Les
seps fullkomnað Suez-skurðinn,
þann laug-mesta skipalskurð, er til
bess tíma hafði verið gjörður.
Með jjví var Rauðahafið tengt við
Miðjarðarhafið, og j>ar með fengin
bein skipaleið írá Evrópu til Asiu.
Stórvirki þetta var samt ekki
mjög miklum örðugleikum bundið.
(Framh. >á 7. bls.).