Heimskringla - 07.10.1915, Síða 3

- -------------- - ,
Mennirnir á undan Adam.
EFTlfí J AC K LON DON.
(Höfundm aS ‘The Call of the Wild'
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
Þeir voru einlægt að urra, gelta og veina. Alt
í einu hrökk Laf-eyra hastarlega við. Hann hélt að
hann hefði heyrt eitthvaS. ViS horfSum óttafullir
hvor á annan, því viS vissum, aS þarna var háski
mesti aS vera. Sá hlutur, sem fremur öSrum gjörSi
<lýrin aS bandóSum ófreskjum, var þegar eitthvaS
var átt viS unga þeirra. Og hvolpar þessir, sem vein-
uSu þarna, voru af kyni hinna viltu hunda. ViS þekt-
um þá vel. Þeir fóru í hópum saman, og voru voSi
og skelfing hinum grasetandi dýrum. ViS höfSum
horft á þá elta nautgripahjarSirnar og vísundahjarS-
irnar og séS þá draga niSur og rífa kálfana og sjúku
nautin og hin gömlu. Oftar en einu sinni höfSu þeir
líka elt okkur. Eg hafSi séS konu eina af kynflokki
okkar flýja undan þeim og náSu þeir henni rétt í
því, aS hún komst inn í skýli skógarins. HefSi hún
ekki veriS orSin eins þreytt af hlaupunum, þá hefSi
hún sjálfsagt getaS komist upp í eitthvert tréS. Hún
reyndi til þess, en misti fótanna og féll niSur. Þeir
voru ekki lengi aS tæta hana í sundur.
ViS horfSum ekki lengur en eitt augnablik hvor
á annan. Svo hlupum viS til skógarins óg héldum fast
um veiSi okkar. En þegar viS loks vorum óhultir
orSnir uppi í tré einu háu, þá héldum viS hvolpunum
á loft og hlógum. ViS urSum þó aS fá aS hlægja,
hvaS sem yfir kæmi.
En þá byrjaSi einhver hin erfiSasta þraut, er eg
hefi nokkru sinni orSiS aS reyna. ViS lögSum af
staS meS hvolpana heim til hellranna. ViS gátum
ekki neytt handanna vi aS klifrast. Mestallan tímann
máttum viS hafa þær á hvolpunum, sem einlægt
voru spriklandi og iSandi. Einu sinni reyndum viS
aS ganga á jörSunni; en þá kom óræstis hyena og
rak okkur upp í trén aftur, en fylgdi okkur einlægt
niSri á jörSunni. Hún var vitur hyenan sú.
Þá datt Laf-eyra gott ráS í hug. Hann mundi
þá eftir, hvernig viS bundum utanum laufknippin, er
viS bárum heim til aS sofa á. Hann sleit því af trján-
um nokkra seiga viSarteinunga, batt saman fæturna
á hvolpinum og hengdi hann svo aftur af hálsi sér.
ViS þetta fékk hann lausa bæSi fætur og hendur til
aS klifrast. Hann var því allur á lofti af kæti og
beiS ekki eftir því, aS eg lyki viS aS binda saman
lappirnar á hvolpinum mínum, heldur lagSi þegar af
staS. En ekki er sopiS káliS þó aS í ausuna sé kom-
iS. Hvolpurinn vildi ekki hanga kyr á bakinu á Laf-
eyra. Hann sveiflaSist utan á síSuna á honum og
framan á kviSinn á honum. Og tennurnar á honum
voru óbundnar og læsti hann þeim fljótlega á kaf í
mjúka, verjulausa magálinn á Laf-eyra. Hann rak
upp voSahljóS og var nærri dottinn, en þreif síSan
báSum höndum um grein eina til aS bjarga sér. Vín-
viSarteinungurinn um hálsinn á honum slitnaSi; en
hvolpurinn datt niSur bundinn á öllum fótum. Tók
þá hýenan aS snæSa.
Laf-eyra var bæSi argur og reiSur. Hann út-
húSaSi hýenunni, og lagSi svo aleinn heim á leiS
eftir frjátoppunum. Eg hafSi enga ástæSu til þess,
aS fara meS hvolpinn heim aS helli mínum, aSra en
þá, aS mig 1 a n g a S i til þess, og stóS fast viS
þessa fyrirætlun mína. Svo bætti eg um uppgötvun
Laf-eyra og var þaS bót mikil. Eg batt fyrst lappirn-
ar á hvolpinum og svo stakk eg spítu þvers um í
kjaftinn á honum og batt saman báSa skoltana og
þaS vandlega.
Loksins kom eg hvolpinum heim. Held eg aS
eg hafi haft meiri þolgæSi og þráa en hitt fólkiS yfir
höfuS, því aS annars myndi mér ekki hafa hepnast
þetta. Þeir hlógu aS mér, þegar þeir sáu mig dragn-
ast meS hvolpinn upp í litla hellirinn minn; en eg
skifti mér ekki af því. Eg var búinn aS koma fyrir-
ætlan minni heppilega fram og þarna var hvolpur-
inn. Hann var leikfang slíkt, sem enginn af “frænd-
um" mínum átti. Svo var hann ákaflega fljótur aS
læra. Hann beit mig fyrst, þegar eg fór aS leika viS
hann; en eg barSi hann á hlustirnar og þá reyndi
hann ekki til aS bíta mig langa hríS.
Eg var verulega hrifinn af honum. Hann var
svoddan nýnæmi, og þaS var einkenni kynflokksins,
aS hafa mætur á nýjum hlutum. Þegar eg sá, aS
hann vildi ekki eta ávexti neina, þá náSi eg handa
honum fuglum og íkornum og rabbitum. ViS fólkiS
átum bæSi kjöt og ávexti og vorum leiknir mjög aS
ná smáum dýrum). Hvolpurinn át kjötiS og þreifst
ágætlega. Eftir því, sem eg get næst fariS, hafSi eg
hann meira en viku. Svo kom eg heim einn daginn
meS hreiSur fult af fasan-ungum, nýskriSnum út úr
eggjunum; en þá var Laf-eyra búinn aS drepa
hvolpinn og var aS byrja aS eta hann. Eg stökk á
Laf-eyra, — hellirinn var lítill —, og þarna flug-
umst viS á og rifum hvor annan meS tönnum og
neglum.
Þannig lauk henni í áflogum, þessari fyrstu til-
raun aS temja hundinn. ViS slitum hnefafyllurnar
hvor úr hári annars, og rifum og bitum og hálf-
sprengdum augun hvor úr höfSi öSrum. Svo húkt-
um viS uppi ólundarfullir og þegjandi; en loksins
sættumst viS. Og þá fórum viS aS eta hvolpinn.
Hráan? Já, viS þektum ekki eldinn á þeim tímum.
En sá þroski mannsins, aS verSa mateldandi spen-
dýr, var falinn lengst inni í hinni þéttvöfSu skrá
hins ókomna tfma.
IX. KAPÍTULI.
ANN RauS-auga var sem tröll frá löngu liSn-
um tímum. Hann var hiS mikla ósamrým-
andi efni hjá kynflokki okkar. Hann var frumlegri
en ófullkomnari en nokkur okkar hinna. Hann átti
ekki heima í hópi okkar, og þó vorum viS svo frum-
legir og fáráSir sjálfir, aS viS gátum ekki haft næg
samtök til aS drepa hann eSa reka hann burtu. Fé-
lagsskapur okkar var óheflaSur; en þó var RauS-
auga alt of ruddalegur til þess aS vera í félagi okkar.
ÞaS leit út sem hann myndi eySileggja kynflokkinn
meS ruddaskap sínum. Hann var í rauninni aftur-
hvarf til eldra mannkyns, og átti heima hjá “trjá-
fólkinu" miklu fremur en okkur, sem vorum á leiS-
inni til aS verSa menn.
Hann var óhemja í grimd sinni, og er þaS mikiS
sagt um nokkurn á þeim tímum. Hann barSi óspart
konur sínar, — reyndar átti hann ekki nema eina í
einu, en marggiftur var hann. ÞaS var ógjörningur
fyrir nokkra konu aS búa meS honum, og þó gjörSu
þær þaS, því aS þær voru neyddar til þess. ÞaS var
þýSingarlaust aS hafa nokkuS á móti því, sem hann
vildi.
Oft rennur mér í huga órólegi tíminn rétt fyrir
rökkriS. Þá var fólkiS vant aS koma í hópum fram
á bera svæSiS fyrir framan hellrana. Kom þaS þá
frá vatnsbólinu og karrot-blettunum og úr berja-
mýrinni. Þeir þorSu ekki aS vera úti lengur, því aS
þá var hiS óttalega myrkur aS nálgast. En í myrkr-
inu er jörSin ofurseld blóSsúthellingum rándýranna,
og hins vegar felast þá fyrirrennarar mannanna
skjálfandi af ótta í holum sínum.
En þaS eru ennþá fáeinar mínútur þangaS til
viS förum aS klifrast upp í hellra okkar. ViS erum
þreyttir eftir leikinn um daginn og látum aS eins
heyrast hljóS í hálfum rómi. Krakka-hvolparnir eru
ekki orSnir fullsaddir af leiknum og skrípalátunum,
en þeir leika sér aS eins af hálfum huga. Hafgolan
er dáin út og skuggarnir eru aS lengjast, eftir því,
sem sólin verSur lægri og lægri. En frá hellinum
hans RauS-auga heyrast þá alt í einu voSaleg ó-
hljóS og þungir smellir af stórum höggum. Hann
RauS-auga er aS berja konuna sína.
1 fyrstunni slær öllu í ógnþrungna þögn. En
þegar höggin og veinin halda áfram, þá fara allir aS
babla og bulla sem óSir af magnlausri reiSi. ÞaS
er auSséS, aS mönnum þessum er illa viS gjörSir
RauS-auga; en þeir eru hræddir viS hann. Höggin
hætta og lágu stunurnar deyja út; en viS höldum á-
fram aS bulla hver viS annan, og hiS sorgþrungna
rökkur læSist yfir alt og hylur okkur.
ViS hlógum aldrei, þegar RauS-auga var aS
berja konur sínar, og hlógum viS þó aS flestu, sem
fyrir kom. ViS þektum of vel hinar sorglegu afleiS-
ingar þessara högga. ÞaS var margan morguninn,
sem viS fundum líkiS af seinustu konunni hans fyrir
neSan klettana.
Hann hafSi íleygt henni út úr hellismunnanum,
þegar hún var dauS. Hann gróf aldrei sína dauSu.
Hann lét “frændfóIkiS” hafa fyrir því aS bera burtu
lík þessi, sem aS öSrum kosti hefSu gjört óheilnæmt
loftiS í bústöSum okkar.
En þaS var ekki nóg meS þaS, aS RauS-auga
dræpi konur sínar; hann drap líka fólk til þess aS
fá þær. Þegar hann vildi fá sér konu, þá kaus hann
sér konu einhvers mannsins, en drap þegar mann-
inn. Sá eg hann drepa tvo menn í þessum tilgangi.
Alt fólkiS vissi af þessu, en gat ekkert aS gjört. —
Ennþá hafSi engin stjórn myndast innan kynflokks
þessa, sem um sé vert aS tala. ViS höfSum og héld-
um viS venjur okkar og létum reiSi okkar bitna á
öllum, sem voru svo ólánssamir aS brjóta á móti
venjum þessum. Þannig réSust allir, sem þaS sáu,
á hvern þann, sem saurgaSi vatniS í vatnsbólinu;
en hver sá, sem gjörSi okkur hrædda aS óþörfu,
varS þó jafnan fyrir ennþá' verri meSferS. En hann
RauS-auga tróS skörnugum fótunúm allar venjur
okkar, og viS vorum svo hræddir viS hann, aS okk-
ur var ómögulegt aS gjöra samtök okkar á milli og
hegna honum.
ÞaS var, held eg, sjötta veturinn, sem viS Laf-
eyra vorum í hellinum, aS viS fórum aS finna til
þess, aS viS værum verulega aS vaksa og þroskast.
I fyrstunni hafSi okkur veitt þaS æSi erfitt, aS troSa
okkur inn um rifuna á hellinum okkar. En þaS hafSi
sína kosti. ÞaS var ekki hætt viS, aS aSrir tækju
frá okkur hellirinn okkar.
I fyrstu grófum viS út lausá grjótiS, þangaS til
fingurnir og neglurnar á okkur fóru aS verSa sárar,
og kom mér þá af hendingu til hugar, aS reyna aS
losa bergiS meS tréflís. Þetta gekk ljómandi vel.
En þaS leiddi einnig ógæfu meS sér. Einn morgun
snemma höfSum viS losaS heilmikiS af lausu grjóti
úr berginu, og ýtti eg hrúgunni fram af brúninni.
En á næsta augnabliki heyrSist reiSiöskur mikiS aS
neSan. ÞaS var engin þörf á því aS líta niSur. ViS
þektum röddina alt of vel. Grjóthrúgan mín hafSi
komiS á skrokkinn á honum RauS-auga. ViS urS-
um gagnteknir af ótta og skelfingu og hnipruSum
okkur niSur í hellinum. Einni mínútu seinna var
hann kominn aS hellismunnanum, starandi inn til!
okkar meS rauSsollnu augunum og alveg hamslaus
af reiSi.
En hann var of digur; hann komst ekki inn til
okkar. Alt í einu fór hann burtu, og þótti okkur
þaS grunsamt. Eftir því, sem viS bezt þektum til
skapferlis og eSlis "fólksins”, hefSi hann átt aS vera
kyrr og láta reiSina "rasa” út. Eg var viS hellis-
munnann og horfSi niSur. Gat eg þá séS hann, þar
sem hann v^ aS byrja aS klifrast upp bergiS aftur.
HafSi hann stöng langa í annari hendi. Og áSur en
eg gat ráSiS í, hvaS hann ætlaSi sér, var hann kom-
inn aS hellismunnanum aftur og farinn aS reka
stöngina inn til okkar meS grimd mikilli.
LagSi hann stönginni svo fast, aS okkur stóS
voSi af; því aS hann gat hæglega rifiS opinn kviS-
inn á okkur, ef aS hann hefSi hitt okkur. ViS hnipr-
uSum okkur upp aS hliSarveggjunum, og átti hann
óhægt meS aS ná til okkar þar. En hann var svo
iSinn aS starfi þessu, aS hann gat snert okkur viS og
viS. Voru þaS vondar rispur og langar, er stangar-
endinn náSi okkur og skóf af okkur hár og húS.
En viS hljóðuSum upp af sársaukanum, og grenjaSi
hann þá af ánægjunni og stakk þá stönginni ennþá
ákafar.
Eg fór aS verSa reiSur. Var eg skapbráSur
nokkuS á þeim dögum og býsna hugrakkur, þó aS
þaS væri líkast hugrekki rottunnar, þegar hún er
kvíuS í horni uppi. Eg náSi í stöngina meS hendinni,
en svo var RauSauga sterkur, aS hann svifti mér út
í rifuna. Hann seildist til mín meS hinum langa
handlegg sínum og neglur hans rifu af mér holdiS,
er eg stök til baka úr greipum hans, og komst á ó-
hultan staS út viS hliSarvegginn.
Hann fór svo aS reka stöngina inn aftur, og
meiddi mig töluvert á ökslinni. Laf-eyra gjörSi
ekkert annaS meSan á þessu stóS, en aS skjálfa af
hræSslu og veina og hljóSa, þegar RauS-auga hitti
hann. Eg fór nú aS líta í kringum mig, hvort eg sæi
ekki nokkurt prik til þess aS reka út aftur, en fann
aS eins greinarstúf einn, eitthvaS fet á lengd og einn
þumlung á þykt. Stúf þessum kastaSi eg í RauS-
auga. Hann gjörSi honum ekki neitt, en þó rak
hann upp öskur mikiS; því aS honum óks reiSin
um helming viS þaS, aS eg skyldi vera svo djarfur,
aS reyna aS slá hann aftur. Hann hamaSist nú meS
stöngina. En eg fann steinhnullung einn og kastaSi
í hann og kom á brjóstiS.
VarS eg viS þetta djarfari, og var eg nú orSinn
eins reiSur og hann og allur ótti horfinn. Sleit eg
þá steinmola úr bjarginu, er hefir veriS eitthvaS tvö
til þrjú pund á þyngd. Og af öllu afli fleygSi eg
honum beint framan í andlitiS á RauS-auga. ÞaS
lá nærri,, aS þetta riSi honum aS fullu. Hann riS-
aSi aftur á bak, misti stöngina og var nærri dottinn
niSun af klapparbrúninni.
Hann var nú æSi ófríSur sjónum. AndlitiS var
alt löSrandi í blóSi; hann skelti saman hvoftum og
nísti tönnum, eins og viltur göltur. Strauk hann nú
blóSiS úr augum sér, og er hann sá mig, þá öskraSi
hann af reiSi. Stöngin hans var farin, og fór hann
aS slíta steinmola úr berginu og kasta í mig. En
þetta varS mér-aS vopni. Eg sendi honum sending-
arnar hans aftur og heldur betri, því aS hann var
svo miklu stærra skotmark en eg; og svo gat hann
aS eins séS mig viS og viS, því aS eg hnipraSi mig
upp aS hliSarveggnum.
En alt í einu hvarf hann aftur. Sá eg þaS af
brúninni, er hann fór niSur bergiS. Allur kynflokk-
urinn hafSi safnast saman úti og horfSi á þetta í
ógnum blandinni þögn. MeSan hann var á leiSinni
niSur, þutu hinir hugdeigari inn í holur sínar. Sá eg
gamla MergjaS-bein skjögrandi þar eins fljótt og
hann gat. RauS-auga kastaði sér frá berginu og leiS
í loftinu niSur seinustu tuttugu fetin. Kom hann niS-
ur rétt viS hliSina á konu einni, sem var aS byrja aS
klifrast upp. Hún hljóSaSi upp af hræSslu; en
tveggja ára barn, sem hékk á henni, misti tökin, og
datt niSur fyrir fætur RauS-auga. BæSi seildust
þau nú eftir barninu, hann og móSir þess; en hann
náSi því. Og á næsta augnabliki slengdi hann því
upp aS berginu, svo aS hvert bein brotnaSi í því.
MóSirin hljóp til barnsins, greip þaS í fang sér og
sat þar grátandi yfir því.
RauS-auga stökk nú fram til aS grípa stöngina.
En gamla MergjaS-bein varS á vegi hans skjögr-
andi. Seildist þá RauS-auga til hans meS stóru
krumlunni og greip aftan í hnakkann á honum. Eg
bjóst viS aS sjá hann hálsbrjóta hann. Hann varS
allur máttlaus, hann MergjaS-bein, og reyndi ekk-
ert aS bera hönd fyrir höfuS sér. RauS-auga hikaSi
ögn viS, en MergjaS-bein beygSi hríSskjálfandi höf-
uSiS og byrgSi andlit sitt meS krosslögSum hönd-
um. Slengdi þá RauS-auga honum niSur á andlitiS.
En gamli MergjaS-bein reyndi ekkert til aS brjót-
ast um, heldur lá hann þar háhljóSandi í dauSans
angist. Eg sá þar, hvar Hárlaus-maSur stóS á bera
svæSinu og var aS berja sér á brjóst og reyna aS
soga í sig reiSina; en hann var þó ekki nógu hug-
aSur til aS koma fram. En hugur RauS-auga var
reikull mjög, og af dutlungum einhverjum slepti
hann gamla manninum, gekk fram lengra og tók
upp stöngina.
Því næst sneri hann aS berginu og fór aS klifr-
ast upp. Laf-eyra hafSi veriS skjálfandi viS hliS
mér aS horfa niSur; en tók nú til fótanna og skreiS
inn í hellir okkar. ÞaS var deginum ljósara, aS nú
var RauS-auga morS í huga. Eg var vonlítill, en æst-
ur af reiSi og nokkurn veginn kaldur. Hljóp eg fram
og aftur um næstu klettahillurnar og bar saman
hrúgu litla af steinum viS hellismunnann. RauS-auga
var nú nokkra faSma fyrir neSan mig, og skýldi hon-
um steinn einn, sem stóS út úr berginu. En er hann
klifraSist upp lengra, kom höfuS hans í ljós, og lét
eg þegar stein fljúga. Eg misti hans, og kom steinn-
inn í bergiS og sprakk í sundur; en steinbrotin og
smámylsnan fylti augu hans, svo aS hann hvarf úr
sjónmáli aftur.
NiSri fyrir var kynflokkurinn allur aS horfa á
þetta, og heyrSust upp hálfkæfSir, hlunkandi hlátr-
ar og endalaust bulliS og babliS. Loksins sáu þeir
þó einn af kynflokki þeirra, sem þorSi aS rísa á móti
RauS-auga. En er RauS-auga heyrSi óminn af á-
nægju þeirra yfir óförum hans, leit hann viS þeim
urrandi og skelti skoltum, og varS þá þögn á einu
augabragSi. VarS hann nú glaSur yfir því, aS sjá,
hvaS vald hans var mikiS yfir hóp þessum, og rak
hann nú aftur fram höfuS sitt og reyndi aS gjöra
mig hræddan meS því, aS gretta sig grimmilega og
skella skoltum og urra. Hann gretti sig voSalega,
og dró höfuSleSriS fram á enniS, svo aS háriS
drógst fram af kollinum og stóS hvert hár beint út
og vissu öll fram.
ÞaS fór um mig kaldur hrollur aS sjá þetta.—
En eg reyndi aS bæla óttann niSur og stóS ógnandi
yfir honum meS stein í reiddri hendinni. Hann
reyndi aS komast upp lengra; en eg lét steininn
fjúka og misti hans alveg. En næsta kast fór betur.
Steinninn kom á háls honum. Hann hröklaSist aft-
ur á bak og hvarf sjónum; en í því hann var aS
hverfa, sá eg hann vera aS krafsa eftir handfestu á
berginu meS annari hendi, en meS hinni greip hann
um háls sér. Stöngin féll niSur meS skrölti nokkru.
Ein sagan eftir Esóp.
Apinn og ferðamennirnir.
Tveir menn voru á ferðinni i ó-
kunnum löndum, og sagði annar
einlægt sannleikann, en hinn laug
hverju orði, sem hann talaði. Þeir
komu í land apanna og var þar
einn apanna, sem brotið hafði hina
undir sig og var orðinn konungur
þeirra. Þegar hann heyrði um komu
gestanna, lét hann kalla þá fyrir
sig, til þess að fá að vita, hvað menn
irnir segðu um konung apanna. —
Lét hann apana alla raða sér til
hægri og vinstri hliðar, þar sem
liann sjálfur sat í hásætinu, því að
hann hafði heyrt að þetta væri sið-
ur lijá mönnum.
Nú eru gestirnir þessir tveir leidd-
ir fram fyrir hann og kvaddi hann
þá virðulega og mælti: “Hvað sýn-
ist yður um mig, sem konung ap-
anna, þér framandi menn?”
Þá tók lýgni ferðamaðurinn til
máls:
“Þú virðist vera stórmikill kon-
ungur, herra!”
“En hvaða álit hefir þú þá á þess-
um þegnum minum?” mælti kon-
ungur ennfremur.
Hinn lýgni ferðamaður svaraði:
“Þeir eru virðulegir félagar yðar,
herra! og óefað vel fallnir til þess
að vera sendiherrar yðar hjá er-
lendum þjóðum, og foringjar her-
skara yðar”.
Þegar þeir heyrðu þessi orð af
vörum hans, urðu aparnir og apa-
konungurinn alveg hrifnir af þess-
um iygum, sem þeir héldu að væru
lieilagur sannleikur. Og konungur
skipaði að færa manninum dýrind-
is gjafir.
En þegar félagi ferðamannsins
heyrði þetta, þá hugsaði hann með
sjálfum sér:
“Ef að félagi minn fær allar þess-
ar dýrindis gjafir fyrir að ljúga þá
fulla, hve miklu meiri gjöfum mun
konungur þessi ekki sæma niig, ef
að eg segi honum sannleikann”. 1
Apakonungurinn snöri sér nú að
honum og spurði hann:
“Hvernig lizt þér, vinur minn, á
mig og apasveit þá hina friðu, sem
hér er mér til beggja handa?”
En ferðamaðurinn sannorði svar-
aði:
“Þú konungur ert fyrirtaks api og
allir þessir félagar þínir, sem fylgja
dæmi þinu, eru fyrirtaks apar líka”.
En þegar konungurinn heyrði
þetta, þá varð hann svo reiður, að
hann réði sér ekki. Hann tók gest-
inn og seldi hann i hendur þegnum
sínum öpunum; en þeir rifu hann
i sundur með klónum og slitu stykk-
in úr honum með tönnum sínum,
svo að hann varð þarna lífið að láta
íyrir að tala sannleikann.
Hansen: Hvað er þetta, ert þú
kominn hingað, og því ertu svona
stúrinn?
Petersen: Eg er á brúðkaupsferð,
en við höfðum svo litla vasapeninga
til að gjöra okkur glatt, svo eg verð
að gjöra það einsamall.
* * *
A. : Allar minar tekjur fara i kjóla
handa kounnni minni.
B. : Á hverju lifir þú þá?
A.: Mest á þvi, sem eg fæ fyrir að
selja þá, þegar henni þykja þeir
orðnir snjáðir.
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
Aðal Skrlf.stofn, Wlnnlpeg.
$100 SKULDABRÉF SELD
TU þæginda þeim sem hafa smá. upp
hæt5ir tll þess ah kaupa, sér 1 hag.
Upplýsingar og vaxtahlutfall fst &
skrifstofunni.
J. C. KYLE, ríiií.smaílur
428 Maln Street. WIJÍNIPBG
Eln perséna (fyrir daglnn), $1.50
Herbergi, kveld og morgunverhur,
$1.25. MáltitStr, 35c. Herbergl, ein
persðna, 50c. Fyrirtak 1 alla statlt,
ágæt vínsölustofa i sambandt.
Talslml Garry 2252
ROYAL OAK HOTEL
Chas. Guntafnnon, elgaiidl
Sérstakur sunnudagrs mlTSdagrsverTI-
ur. Vín og vlndlar á borTVum frá.
klukkan eltt tll þrjú e.h. og frá eex
til átta ab kveldinu.
2S3 MAHKET STREET, WINNIPBO
ÞAÐ VANTAR MENN TIL
Að læra
Automobile, Gas Tractor Ibn í
bezta Gas-véla skóla í Canada.
I>aT5 tekur ekki nema fáar vikur
ab læra. Okkar nemendum er
fullkomlega kent aT5 höndla og
gjöra viö, Automobile, — Auto
Trucks, Gas Tractors, Stationary
og Msrine vélar. Okkar ókeypis
verk veitandi skrifstofa hjálpar
þér aö fá atvinnu fyrir frá $50
til $125 á mánuöi sem Chauffeur
Jitney Driver, Tractor Engineer
e'ða mechanic. KomiÖ eöa skrif-
it5 eftir ókeypis Catalogue.
Hemphills Motor Schooi
Ú43 Mnln St. Wlnnlpeg
Að læra rakara iðn
Gott kaup borgaö yfir allan ken-
slu tímann. Áhöld ókeypis, aT5-
eins fáar vikur nauðsynlegar til
að læra. Atvinna útveguð þegar
nemandi útskrifast á $15 upp í
$30 á viku eða við hjálpum þér
að byrja rakara stofu sjálfum
og gefum þér tækifæri til að
borga fyrir áhöld og þess háttar
fyrir lítið eitt á mánuði. I>að
eru svo hundruðum skiftir af
plássum þar sem þörf er fyrir
rakara. Komdu og sjáðu elsta
og stæðsta rakara skóla í Can-
ada. Varaðu þig fölsurum.----
Skrifaðu eftir ljómandi fallegri
ókeypis skrá.
Hemphills Barber College
Cor. KingSt. anii Paclfic Avenue
WINNIPEG.
tftibú í Regina Saskatchewan.