Heimskringla - 22.02.1922, Qupperneq 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG 22. FEBRlÚAR 1922
Frá krcddutrúnni riI ^18 og gera vil^a 5’ans lil ^e9S
ýtrasta, |>vert oían í liinar eigin-
til fagnaðarerind-
isins,
éftir próf. dr.. theol.
Em. LinderhoIm.
Framlh.
Eg skal fúslega kannast viS. acS
dómsdags-kenningin gamla er
bæ5i álhrifamikil og stórkostleg;
eftir að Anti-kristurinn og KiS illa
hefir sigraS hér á jörSu l'aetur 'hiún
alt enda á efsta degi meS eilífri
gjörnu hvatir holdlega lífsins.
Hefði þeta veriS sama og aS geifa
hina upprunalegu sköpun alveg
upp á bátinn. En hafi sköpunin
átt aS ná andlegri fuilkomnun
sinni meS Jesú, hilaut Jesús svo
sem guSs-maSur algerlega aS vera |
sama eðlLs og vér. Annars verður
lff hans tilgangslaust, kemur eklki
oss viS eða mannkyninu. Sé hann
guSs sonur. er hann annars eðlis
en vér og getur ekki orðiS oss tii
fyrir myndar; hann verSur oss þá
menn.
Sé Jesús aiftur á móti sannur !
maSur, eins og vér, , og hafi samt
fordæmingu alls þorra þeirra hvor'K; til uppörvunar né huggunar j
manna, sem lifaS hafa, en nýjum n£ jj] eftirbreytni. Vér erum ekki
himni og nýrri jörS fyrir hina fáu cema menn, vér erum engir guS-j
útvöldu aftir veraldartbáliS. Þetta
væri aS vísu álhriifamikill sjón-
leilkur, en virSist ömurlega til-
gangslaust og í sjálfu sér óguS- j sem ^gur JjfaS lífi þ*?í, sem hann |
legt. TrúarskoSun minni, sem |;fgjt ,0g dáiS'eins og hann dó, þá j
hefir látiS myndast og mótaot af | getum vér meS Páli taliS hann
fagnaSarerindi Jesú, hrýs hugur ‘Ihinn annan Adam", þ. e. and-1
viS þessari kenningu, enda virS- . ]egan fþSur nýrra kynslóSa. Ný-
ist mér hún standa í beinni mót- j sþþpUnin er orSin aS veruleika í j
sögn viS andann í kennngu Jesú. honum. Og því getum vér nú
Og ekki breytti hann svo í lífi sínu j nefnt hann “mannsins son’’ í nýrri;
viS breyzka menn og bersynduga. j merkingu — sem ávöxt og eftir- 1
Og lýsingin af hinuim elfsta degi vænt markmiS langrar mannlegr-
ber ekki blæ af anda hans, heldur
af hinum gySinglegu kenningum
uip. dauSann, dómsdag og annaS
líf. Enginn hugsandi maSur, sem
nokkru sinni íhefir veriS snortinn
ar þróunar.
Og ef vér viljum túlka persónu
j Jesú ifrá trúarlegu sjónarmiSi, þá
er enginn dýpri og sannári skiln-
i ingur til og meS meir ítök í trúar-
af hölfuSkenningunum í fagnaSar- ]ff; manna en slkilningur frum-
erindi Jesú. getur fallist á þessa kristninnar á þessu; en hann lýsir
gySinglegu kenningu. AfleiSingar ser þeZ{ ; helgisögninni um. aS
fagnaðarerindisins standa oss skýr heilagur andi hafi komiS yfr Jes-
ar ifyrir sjónum en postulunum. j um ; «ikírninni — er sonar-réttur-
Og eftirkomendum vorum verSa ;nn þar lcJþþjj]- út af þeirri ómet-
þær enn ljósari, Opinberun GuSs a,n]egU andans gjöf, er honum
er ekki lokiS.
Þannig trúi eg á sigur hins kom-
anda rúlkis meSal mannana barna.
Eg h'Iýt einnig aS beiSast þess og
trúa því, aS GuS, sem hefir gefiS
oss öllum JífiS, muni einnig í
öSru lífi geta frelsaS þá, sem ekki
hatfa leitaS hans eSa ifundiS hann
eSa hafa ekki fengiS hlutdeild í
fagnaSarerindi Krists eSa hinni
hæsbu opinberun GuSs, á hvaSa
tíma sem er, þótt þeir frelsist ef
til vill fyrst eftir þungar þjáning-
anlegu andans
hlotnaSiist í skírninni (sbr. Róm.
1,3). En þaS er ekkert dulrænt
í þessari skýringu, eins og í frá-
sögninni um hinn yfirnáttúrlega
getnaS; aS maSur fyl/Iist andagift
kemur þráfaldlega fyrir í veruleik-
anum á sviSi siSferSis- og trúaf-
lífsins.
Fáir hafa gert sér hugmynd u-m,
hversu stórkiostlega mikiS trúar-
legt gildi er samfara skoSuninni og
fu!'1i\issunni um, aS Jesús ha/fi ver-
iS maSur, en ekki guS. í rauninni
er þaS, aS meS kenningunni um
ar og mik'lar raunir. —
MeS Ofangreindri skoSun á hinn yfirnáttúrlega getnaS og guS-
sköpun mannsins, sem einum j dóm Jesú fjarlægist hann meir og
þættinum í þróuninni, fáum vér j meir hugi nútíSarmanna, eins og
nú víStaékari og dýpri skilningi á raunar líka hugi fortíSarmann-
persónu Jesú og starfi í hinni I anna. Og þetta er ekki nema eSli-
miklu siS'ferSilegu og trúarlegu legt. Vitsmunahæifileikar vorir
þióun mannkynsine. I veraldar- verSa þá alt öSruvísi en hans, alf-
sögunni birtist löng röS tilkomu- staSa vor til goSs alt önnur og vér
mikJlila trúailhöfunda. Koma þeir
einlkum 'fram meSal ísraelsmanna,
er unnu mest aS upptökum og þró
un kristindómsins. Þar rySur op-
inberunin sér æ betur og betur
braut upp úr Ifýlgsnum sálarlífs-
ins og stelfnir æ ákveSnar aS því,
aS guSsmaðurinn, þ. e. maSurinn
sem liifir eiftir GuSs vilja, geti orS-
iS tfl.
Og hér er þaS einmitt, sem
höfum þa hvorki hiS siSferSislega
afl hans né vald yfir niáttúrunni.
Og halfi hann í jarSlífi sínu aSeins
veriS duilbúinn guS, gat freisting-
in auSvitaS aldrei náS neinum
verulegum tökum á honum. Hún
gat ekki leitt hann né tælt afvega.
En fyrir bragSiS Ihlaut hann aS
bresta skilning á hinni virkflegu
afstöSu vorri til ihennar; hann gat
þá ekki gert neinar réttmætar siS-
vér eigum aS setja persónu Jesúj ferSiskröfur til vor, fordæmi ihe
og starfsemi. í Jesú á, eftir því
sem kristnir menn trúa, hin nýja
andllega sköpun GuSs sér staS.
Hann, er guSsmaSurinn, sem varS
aS koma í heiminn, til þess aS
gat ekki á neinn 'hátt slkuIdbundiS
oss og hiS heflaga líferni hans
hafSi þá ekki minstu þýSingu fyrir
mannkyniS. Sé trúarkenningin
rett. verSur hann og viS gagn-
sköpun mannsins næSi fullkomn- ólíkar og ósambærilegar verur
un sinni. j Haíi Jesús aftur á mófi veriS
Af ásettu liáSi segi eg eikki, eins e‘nn af * oss og raunverulegur
og trúarkenningin, guS.maðurinn. j maSur, þá ihelfir þaS bvennskonar,
he'ldur guSs-maSurinn. Þvií aS mjög afdrifamiklar aíileiSingar.
fyrri hugmyndin stafar frá helgi- I ^>VI" slíik trúarskoSun hefir bæSi
sögnum heiSinna manna, en síS-! 1 f°r meS sér mikla huggun og
ari hugmyndin er siSferSilegs og auk þess miklu dýpri ábyrgSarti'l-
trúarlegs eSlis, sprOttin upp af finningu og siSferSiskröfu.
verulegri trúai;reynslu, sem á sér
djúpar rætur bæSi í spámanna-
TÍtunum og í guSspjölIunuim. GuS-
maSurinn ihlyti aS hafa fæSst á
"yfirnáttúrlegan” hátt, vera getinn
ElkoSun þessi he/fir fyrst og
fremst ondraverSa huggun í för
meS sér. Hann er einn af oss og
he'fir þó getaS HiífaS svo dásamlegu
Kfi. Hann er einn af 'oss og hefir
af guði; en guSsmaSurinn verSur i þó veriS fær um a.S flytja oss slfka
til fyrir siSferSislega og trúarlega j guSIega opinberun. Alt hf hans,
endurfæSingu. GuSs-maSurinn j alt innræti hans, ver,Sur þá hinu
verSur aS vera sannur maSur, j séidræga, syndum spilta mann-
sama eSIis og vér. Því aS þaS er kyni til óvisnandi heiSuns, og eng-
altolf bamaJeg trúarhugmynd. aS J in betri sönnun þess í sögunni. aS
guS hafi skapaS manninn, en mis- i vér, þrát't fyrir alt, séum skapaðir
tekistþaS svo hraparlega, aS hann ! í guSs mynd og eigum hlutdeild í
ha/fi orSiS aS gera algerSa undan- eSIi hans, fönnun fyrir því, aS
te'kningu og slíta sambandinu milli I guSs andi eigi sfn miklu ítök í
kynslóSanna og einstaklinganna, manninum. AS einn á meSal vor
til þess aS skapa mann, sem væri skuili þó hafa ge-taS fundiS og þekt
alt annars eSIis, ætti aS vera maSI j GuS og orSiS sannfærSur um til-
ur, sem væri fær um aS skilja guS veru hans, aS hans hafi veriS
freistaS og aS hann hafi þó staS-
ist allar freistingar, — þetta er og
verSur oss til mikilla huggunar og
undirstaSa öruggrar vonar um
framtíS mannsins. Því er fagnaS-
ar erindi Jesú l'í'ka fagnaS-
arerindiS um Jesúm, jafnvel þótt
vér gefum því nú aSra og dýpri
merkingu en fornkristnin og hin
gamla kenning um guSdóm Krists
hefir gert. Hér skillur GySingdóm
og kristindóm, sem gagnstætt
GySingdóminum trúir því, aS
GuS og GuSs vilji hafi getaS opin
bera3t og náS takmarki sínu í raun
verulegum manni.
En adk þess héfir þetta. aS Jes-
ús var sannur maSur, alvöru-
þrungna nýja siSferðislega kröfu
í för meS sér ti'l vor al'lra, sepa
viljum heita kistnir, og y/firleitt til
al'lra manna. Sé Ihann fæddur maS
ur, eins og vér, hefir lífsbreytni
hans einnig skuldbindingar í för
j meS sér Ifyrir oss. Á meSan vér
! trúSum á hann sem dulbúinn guS,
! sem halfi fariS um og gert krafta-
verk, gat lífsbreytni hans ekki
1 skyldaS oss til neins. Vér v'orum
þá löglega afsakaSir. En nú erum
vér þaS ekki lengur. Vissulega er-
j um vér ólíkir aS upplagi og gáf-
I ur vorar og andlegt atgerfi mis-
munandi. En þrátt fyrir allan
þennan mismun og þrátt fyr;r
hina stórbreyttu sögulegu köllun
vora, þá líkjumst vér 'nonum þo í
þesisu, aS vér erum líka mjnn. En
þetta er liílka þaS. sem mestu máli
skiftir; a'ftur og afturhljótum vér
aS spyfja oss meS sjálfum oss, er
véi setjum oss lífsbreytni hans
fyrir sjónir: Hvers vegna fetar þú
ekki í fótspor 'hans? Hfversvegna
breytir /þú tíkki eins og hann
brey tti ?
Þegar mönnum er orSiS þetta
fyllflega ljóst, vænti eg, aS þtítta
verði upphei/f nýrrar trúar, sem
meS nýrn alvöru fari aS starfa aS
því aS gera menn kristna í raun
og sannleiika, meS því aS gera þá
Krists Ifka, og aS þetta muni hafa
þaS í iför meS sér, aS menn fari
aS liifa hver meS öSrum réttlátu,
kærleiksríku 'lílfi 'hér á jörSu. ÞaS
verSur minni guSfræSi og mælgi
í þeim kristindómi, minna talaS
og minni mærS, en meira af fram
ferSi Krists og innræti í þeim
kristindómi. Því aS þá verSur
þetta aSalatriSi í trúnni: Hvernig
mundi Jesú hafa breytt, eif hann
einmitt nú hefSi veriS í þínum
I sporuim?
Þannig htífir þá guSs andi og
j kráftur opinberaS sig í manni,
líkt og vér erum, en hvoilki í engli
né neinskonar mil/li-veru milli guSs
Og manna, tfl þess aS vér getuim
allir orSiS hluttakendur í þes.s-
um sama anda og þessum sama
krafti.
Eg sný mér nú aS sérstakri hliS
á lífi Jesú og lífstarfi. Eins og þeg-
ar hefir veriS drepiS á, hafa menn
í gömlu guSfræSinni séS höfuS-
tilganginn meS kvöl og dauSa
j Jesú og oft jafnvel meS öllu lífi
hans og starfi í kenningunni um
I friSþæginguna, sem átti aS vera
j svo sem til aS blíSka GuS. En
j eins og vér þegar ihöfum séS,
j htífir siá hinn nýi sikillningur á
manneSlinu, sem hér er haldiS
fram. slegiS stryki yfir sjálf ski'l-
yrSin fyrir þessari kenningu um
friSlþægingu fyrir dauðann á kross
inuim<. En nú er tíftir aS sýna, aS
kenning þessi stendur í mótsögn
viS þaS, sem haldiS er fram af
spámönnunum og þó einkum viS
sjáillf fagnaSarerindi Jesú.
Kenningin uim friSþæginguna
viS GuS, svo sem flkilyrSi fyrir
miskunn hans og /fyrirgefningu, er
yfirstigin á báSum hátindum op-
inberunarinnar í ritningunni. Eg
segi hátindum. Því ekki er alt í
ri/tningunni jafnmilkils virSi. En
einmitt þetta helfir mönnum sézt
ýfir, þerha'fa [eins og t.d. í Wald-
enströms deilunni] veriS aS deila
um sjálfa IfriSlþægingar-kenning-
una, og þess vegna hafa þeir ekki
j ko.mist aS neinn niSurstöSu. Menn
I vissu ekki eSa hirtu ekki um aS
I g*ta þess, aS bækur ritningar-
| innar greina frá meira en þúsund
j ára langri trúarbagSaþróun, og aS
i þær þessvegna hljóta aS geyma
margt IþaS, sem er mjög misjafnt
aS gfldi og gæSum og ýmislegt.
sem stendur í beinni mótsögn viS
fagnaSarerindi Jesú; en eftir því
á aS dæma\alit annaS,jafnvel þaS,
sem haft er ef'tir postulunum.
En aS því er friSlþægingarhug-
myndina snertirmá greina á mflili
5 mismunandi hö'fuSáfanga í bilb-
líunni:
1. ) Á tímabilinu fyrir spá-
mannat'Imana í sögu Israe'ls er lit-
iS S'ViO' á, aS GuS ilikt og alstaS-
ar hjá heiSingjunum krefjast ein-
hverrar fórnar ti/1 þess aS láta
blíSkast og láta af því aS hefna og
hegna.
2. ) I ritum hinna stærri spá-
manna kringum 700 f. Kr., hjá
þeim Ahnos (780—40, Hósea
(760—30), Mika og Jesaja
( 740--700) koima Ifyrir ýmis um-
rriæli, er menn þtíktu ekki eSa aS-
gættu dkki áSur viS, trúarbragSa-
kensluna, e-n eru þó einhver merki-
Iegustu ummælin. sem valdiS hafa
rhestuim skoSanaskilftum í trúar-
bragSasögunni, en þar er því
haldiS fram, aS GuS krefjist ekk*
j fórnar tfl þess aS auSsýna miönn-
\ um miílkunn og fyrirgefa. Krefst
hann þess, sem er ’hvorttveggja í
senn, einfaldara og þó þyngra:
j ráS vendni, iSrunar og miskunn-
j semi. Sjá Amos 5, 22, Hósea 6,
i 6 og Jesaja 1, 1 I —18. Eftir her-
leiSinguna kemur hiS sama í ljós
] og þá tíf tiil vill á enn djúpsærri
hátt hjá Jesaja II. (sjá Jes. 43, 25
sbr. 55, 7, 5 7, 15—16 og Sálkn-
ana 50, 7—15 og 5 1, 17—19).
3. ) En þessi kenning spámann-
anna nær sér ekki niSri. Trú
GySingdóms og SíSgySingdóms-
ins lýsir sér aSallega í mus'teris-
þjónustunni og musterisifórnunum,
eins og 'fyrir er mælt í lögmálinu.
Þannig stóSu æSri og l'ægri slkoS-
unin ósamræmdar hliS viS hliS.
(Sj'á Sálmana 51, 20----21.)
4) Jesús ttíkur aS etja á móti
fórnsiSum SíSgySingsdómsins. en
heldur ifram skoSun spámann-
anna. Hann fórnar aldrei. Þung-
lega ámœllir hann þeim, sem van-
rækja siSferSflega skyldu sína til
þess aS geta geifiS fórnargjöf
(Korlean). Og Matt. 9, 13 hefur
hann upp orS Hosea: Miskunsemi
þrái eg, en ekki fórn. Og alstaSar
er Jesús sjállfum sér samkvæmur,
þar sem ihann lýsir GuSi sem hin-
j um mis'kunnsama himneflka föður,
! er eigi aS vera oss til fyrirmynd-
ar, þar seim ailt sé undir því kom-
iS, aS vér elskum meSbræður
viora og 'fyrirgtífum þeim, jafnvel
óvinurn vorum. Sjá Matt. 5, 43—-
48. En skýrast og ýtarlegast hefir
Jesús lýst'GuSi ogleiSinni tfl Iausn
ar í líkingupni uim glataSa soninn’,
sem meS.sanni hefir veriS nefnd
fagnaðarer>ndiS í fagnaSarerind-
inu. Þar sjáum vér hiS raunveru-
lega og þó alvarlega skilyrSi, er
Jesús setur fyrir frelsuninni: iSrun
og bæn til GuSs um fyrirgefningu
og einJægan vilja á því aS fyrir-
geifa Srum (Matt. 18, 21—35,
en einíkum 32). Þar er tíkki, eins
og í hinuim ar'fgengu kenningum
kirkjunnar, drepiS einu orSi á
íullnægipgu eSa friSþægjandi
fórndauSa þriSja manns og allra
j sízt fórndauSa Jesú sjállfs.
Þann GuS og iföSur, sem Jesús
htífir lýst fyrir oss, þarf ekki aS
biJíSka eSa mýlkja á sama hátt og
guSi heiSingjanna meS 'blóSuigum
i fórnuim. Þetta er einmitt þaS ó-
umræSilega háleita í lýsingu Jesú
á GuSi og samneyti því viS GuS,
sem íhann reyndi aS kenna læri-
sveinum sínum, aS þaS er fólgiS
í hinu 'fuJlklomnasta trúnaSar-
trausti, saml er ósamrýmanlegt
þeirri hugsun, aS menn verSi aS
blíSka GuS meS fórnum, því
henni er jafnan samifara hræSsJan
og óvissan um, aS 1 fórnin beri
nokkurn árangur. Fórnin er eins-
konar trúarJegur útreilkningur, sem
þó tíkiki gtífur neina tryggingu.
Gegn þessum augljósu staS-
reyndum geta menn ekki tilfært
orS Jesú í Mark. 10, 45 og Matt.
20,28 um, aS hann láti Iff sitt til
lausnar fyrir marga, því aS þar
er ekki átt viS lausnina undan
GuSs reiSi, heldur lausnina af
kla'fa þess illa. Sbr. Lúk. 13, 16.
£-kki geta menn htíldur 'beitt fyrir
sig innsetningarorSum kvöldmlál-
tíSarinnar í Matt. 26, 28: “Því
aS þetta er sáttmálablóS mitt, sem
útlheit er fyrir marga," þvií aS
þesisi orS, sem eru seinni tííma inn-
skot, á aS vanta bæSi í Mark. 1 4,
24, Lúk. 22, 20 og þó al'lra sér-
staklegast í elzta textann, I. Kor.
11, 25, sem ritaSur er um 50 e. J
Kr., þar sem þó guSifræS'flega
tú'likunin kemur þegar í ljós í vers-
unurn næstu á ©ftir, (í v. 26 o. s.)
svo og k'vöJdmá'ltíSarhugmynd,
sem virSiisit eiga mtjög lítiS |
viS síSustu máltíS Jesú. En úr því
sveigjast textarnir a'Jtaif meir og
meir í guSsþjónustu-áttina, eins
og sijá má á Matt. 26, 27—28.
ÞaS má þá slá því iföstu, aS
Jesús hafi ekki lýst GuSi svo sem
hann krefSist píningar hans og |
og dauSa á krossinum sem sk.il-
yrSis fyrir mískunnsemi hans og
fyrirge.fningu. ÆSsta ætJunarverk :
Jesú var ekki aS friSþægja, heldur
aS opinbera GuS mönnunum.
Framh
Grein þesisi átti aS koma í síS-
asta blaSi eins og 'kvæSiS sem
henni fylgdi, en varS eftir af
vangá.
Minningarfundur
“Hörpu”.
SamsætiS er ifélaglS “Harpa”
stóS 'fyrir föstud. 10. þ. m. fór
mjög myndarflega fram; var stúk-
unum Heíklu og Skuld alfhent allt-
,ari er félagiS ga'f stúkunum í minn
ing um GuSr. sál. Búaaon. Var
þaS mjög vandaSur hlutur, smíS-
aSur af listasmiSnum Halldóri
Jóhannessyni, sfl furskreyttur mer*kj
um Goodtempl'ara-reglunnar: Trú
von og kærleika, er Jón Patrik
háfSi listlfengilega teiknaS, og
sflifur flkyJd i er á var letraS:
“Gjölf 'frá Hörpu-systrum til stúkn
anna Htíklu og Skuld. í minningu
um systir GuSrúnu Búas/on.
Samsætinu stýrSi Mrs. L.
Thomson iforseti Hörpu.Var GuS-
rúnar sál. Búason minst, bæSi í
bundnu og óbundnu nná'li. Fyrir
h'önd stórstúkunnar taJaSi Arin-
björn Bardal. Fyririh önd Heklu
talaði Bergsveinn Lon&, er einnig
afhenti stúkunum gjölfina, altariS
og tvær bibilíur, er félagiS ga'f
einnig, aSra til stúkunnar HeíkJu í
minningu um GuSr. sáJ. Búason,
en hina tfl sbúkunnar Skuldar í
minningu um systir Karóliínu QaJ-
mann. Fyrir hönd barnastúkunn-
ar, er GuSrún Búason hafSi veitt
forystu í 8 ár, talaS'i Pétur Sig-
urSsson.
Riohard Beck flutti frumort
kvæði, guJl-fallegt, er hann hafði
ort fyrir hönd féfagsins “I-fcrpu"
og sem birtist í Heiimskringlu í
v kunni sem leiS. Börn úr Barna-
stúlkunni, er Miss GuSbjörg Pat-
rick veitir nú forstöSu, sungu tvisv
ar, og litil stúlka úr þei'm félags-
skap afhjúpaSi gjöfina. Margt
annaS var á skemtiskrá, sem alt
fór ánægjullega fram. I byrjun
skýrSi Mrs. S. Thomsson frá startfi
f-Iu®r, sal. Búáson í féJaginu
Hörpu, er var myndaS aif systrum
úr stúlkunni Heklu meS því augna
miSi aS innvinna fé fyrir hljóS-
færi handa stúkunum, er þá voru
sama sem hJjóSfæra'lausar. Mrs.
Biiagon var fyrsti forseti þess fé-
lagss/k'apar. Þegr ta'kmarkinu var
náS og Harpa IhalfSi borgaS
$1000 'fyrir þaS píanó sem stúk-
urnar nú eiga, hætti ihún aS vinna
og hefir legiS í dái, þar til nú viS
frálfall GuSrúnar Búason, aS hún
reis úr dvala log fann hvöt hjá sér
til þess aS gera eittihvaS í minn-
ingu úim' Ihana, sem 'fínustu tóna
hörpunnar gat framleitt.
AS alfflokinni skemtiiskrá var
sezt aS borSum í neSri saJ hússins
°g iþegnar veitingar.
FélagiS Harpa heíjr nú ásett
sér aS sofna ekki alftur, en vaka og
reyna, tíftir miætti, aS halda minn-
ingu Mrs. Búsason á lo'fti, meS
því aS hjálpa þeim, sem í nauS-
um 'eru staddir. GuSrún Búason'
vann bæSii mikiS og vtíl í opin-
berum stöSum, en stærstu verk
hennar voru unnin í kyrþey. ÞaS
eru verkin sem Harpa í iframtíS-
inni viIJ taka á strengi sína. Minn-
ist Iþess landar góSir, þegar þér
heyriS óminn frá Hörpunni þeirri.
ÆFIMINNING.
GuSrún GuSmundsdóttár Nor-
man andaSist á sjúkrahúisinu í
Dauphin, Manitoba 1 0. júlí 9.1. ár,
úr langvarandi innvortis sjúkdóm.
GuSrún Iheitin var fædd 1864 á
HáagarSii í Vestmannaeyjum. For-
eldrar Ihennar voru GuSmundur
Þorkeisson, ættaSur úr Mýrdál í
Vestur-SkaptaifeJJssýslu, og kona
hans Margrét Magnúsdóttir, ættuS
úr Vestmanna'eyjum^ ÁriS 1894
gíftist hún fyrri manni sínum.
GuSmundi Isleifssyni, sem var
fæddur og uppallnn þar í eyjun-
um og áttu þau eina dóttir, sem
Margrét heitir, og nú er kona Víg-
bálds Stöfánssonar kjötverzlunar-
manns í WinnipegO'SÍs, Manitoba,
ÁriS 1 903 dó maSur hennar GuS-
mundur, en ekkjan hélt áfram bú-
skap meS aSstoS GuSjóns bróSir
síns, þar til hún iflutti til þessa
lands áriS 1 905 og settist aS í Sel-
kirk, Man. Seinni maSur hennar
er Pétur Jónsson Normann, Skag-
firSingur aS ættum; hann var þá
ekkjumaSur meS 4 börn á æsku-
skeiSi; honum giftist hún 1911.
Til Winniipegosis fluttu þau áriS
1915 og settust aS í ísllenzku bygS
inni á Red Deer Point. Systkini
GuSrúnars ál. eru Hallldóra kona
Gunnars Jónssonar bónda í SeL
kirk, GuSjón bóndi í Winnipeg-
osis og VillhjáJmur sem heima á i
Selkirk.
“Eftir lifir mann orS þótt maS-
urinn deyi,” segir nrláltækiS og
spakmæliS íslenzka. Endurminn-
ingarnar um þessa látnu kontt
váka í hugum þeirra sem kyntulst
henni ‘bezt og vloru henni nánastt;
samtíSamenn á meSan hún lifSt.
Hún var kristin fcona og unni af
hjarta lúterskri trú og hélt fast viS
þau kri'Stflegu fræSi sem hún ha'fSi
numíS í æsku. Hlún var bjartsýn
og JílfsglöS og leit ctftast á björtu
hliS lífsins; hún vann öfl sín uum-
móSurstör/f meS alúS og skyldu-
rækni, var góS stjúpmóSir og
leysti þaS vandaistarf vel af hönd-
um. Hún var orSvör og orSgóS
■um alla menn og gestrisin og
hjáJp’fús. Hún bar sinn þunga sjúlk-
dómskross meS þeirri trú og þoi-
inmæSi sem |þ>eii/‘ einir geta aem
fela sig af hjarta á vald skapara
'sánum og. ganga í hans trauisti ör-
'uggir til hinstu hvíldar þegar al-
heims vissan (dauSinn) ber aS
'dyrum.
Þessar endurminningar um hinat
llátnu konu lifa Iengi Hrjá skild-
mennum Ihennar og ö? .-um sera
henni kyntust.
BlaSiS í Vestmannayejum er
hinsamílega beSiS aS flytja þes«a
ælfiiminningu.
Bréf frá Morden
1 'bréfi frá Morden er Heims-
’kringlu skrífaS-------"Mennonít-
'ar þeir sem gömílu kirkjunni tií-
heyra og búa hér í þorpinu, eru
nú á iförum héSan, eins og miörg-
um er vafálaust kunnugt. Þeir
hafa reynt aS selja lönd sín í einni
heild, og þó aS margir hafi veriS
aS hugsa um aS 'kauipa þessi lönd,
þá helfir þaS þó ökiki enn gengiS
'fyrir sig meS söluna, því Menn-
'onitar hafa veriS ó'fáanJegir til aS
bíða eftir nokkrum hluta af and-
'virSinu. Nú eru þeir því hættir
viS |þá ihugmynd aS selja í heilu
Jagi, og vi'lja nú stílja í smærrí
hlutum. eitt og eitt land, (einn
fjórSa úr “sectfbn”) eSa meir.
Fyrsti hópurinn sem ætlar a'f staS,
mun vera 1500, og mun Ihann
leggja alf staS seinast í þessum
mlánuSi, og svo mun hver hópur-
inn áf öSrum fara, en um hel'm-
ingur þeirra verSur hér til næsta
haust'S.
Mennonitar náSu í einhvem
bezta partinn aif Manittoba, og
bjóSa nú lönd sín fyrir $ 1 5 til $2 5
ekruna meS byggingum, sem
víSa hafa kostaS mikiS, því þær
eru traustar og vel úr garSi gerSar,
en meS öSru sniSi og fyrirkomu-
Iagi en alment gerrst.