Heimskringla - 10.05.1922, Page 6

6. BLAÐSIBA..
ME IMSKRINGLA
WINNIPEG, 10. MAÍ 1922
Frímerkið.
Saga frá Frakklandi, eftir Gordon Arthur Smith.
Þýtt hefir Axel Thorsteinson.
Fundum mínum og M. Aristide Brissot bar fyrst
saman á götuhorni einu á Champs-Elysées, í þeim
hluta bæjarins þar sem elskendur eru á hverju strái,
rukkarar og frímerkjasafnarar. Fundum okkar bar
saman af tilviljun. Eg man, að eg um þetta leyti var
á leit eftir því einu af Góðravonarhöfða-frímerkjun-
um, sem mig vantaði í safn mitt. Og herra Brissot
hafið það í fórum sínum og var til þess búinn að
selja mér það. Við sátum undir kastaníuhnottrján-
um í nærri hálftíma og þrefuðum um verðið. Mér er
engin launung á, að Brissot vildi aðeins selja það
okurverði. En loks kom okkur saman um verðið.
sem næstum gerði mig að betlara í mánuð.
Brissot unni málminum rauða. Og silfurpeningar
— og jafnvel koparhlunkar, er hann leit og ekki
voru eign hans, framleiddu einkerinilega glampa í
augum hans. En þótt hann hefði allan hug á, að
safna sem allra mestu fé, var þó eitt, sem hann mat
enn meira: Brunswick-frímerkið frá 1852. Fyrir
það held eg, að hann hefði selt sál sína djöflinum
og verið ánægður yfir skiftunum. Annars setur ekki
á mér að lá Brissot. Eg er frímerkjasafnari sjálfur
cg er nú beii er skoðunar, aj flestir í þessum heinn
selji sál sína fyrir eitthvað, vald: auð, fríða konu
eða frímerki. Hver er munurinn? Hvað er mest
virði? Hvað minst? — Brissot bar öll merki þess,
að hann var slingur í kaupum og sölum. Refur væri
rétta orðið. Eg held næstum, hefði paurinn sjálfur
birst honum og. boðið honum Brunswickfrímerkið,
þá hefði hann ekki látið þann gamla ganga úr greip-
um sínum, án þess að fá eitthvað í milli.
Fyrst, er fundum mínum og Brissot bar saman,
átti hann erfitt með að þrefa um verðið á Gróðra-
vonarhöfða-frímerkinu, því grái frakkmn hans var
svo ermalangur, að vart sá á fingurgómana, og hvaða
Frakki getur þrefað um verð eða jafnvel talað, án
þess að hafa full not handa sinna?
Brissot var lágur maður vexti? Augun smá og
skörp, augnabrýrnar þykkar og hvítar, skegg á efri
vör og snúið niður. Á höfði sér bar hann kollhúfu,
er var úr efni, sem líktist flosi, gráa að lit. Staf
gekk hann við að jafnaði og undir vinstri handlegg
bar hann skræðu, skrá yfir frímerki, er til sölu voru,
eða þau, er hann vildi kaupa. Skrítinn náungi fanst
mörgum, og þó var hann engu skrítnari en margir í
hans stétt. Eg hitti Brissot nokkrum sinnum meðan
eg dvaldi í París og spurði hann þá ávalt um þetta
Brunswick-frímerki, því mér lék hugur á að ná í
eitt ófalsað. En svar hans var ávalt hið sama. Hann
'hafði það ekki í fórum sínum, sagði hann, og því
oftar, sem eg spurði, því ljósara varð mér, að spurn-
ingar mínar um þetta frímerki gerðu hann reiðan.
Gildvaxin kona, er af tilviljun varð á vegi mínum,
dag einn, yrti á mig. Hún benti á Brissot og hristi
höfuðið. “Hann er vitlaus”, sagði hún. “Viti sínu
fjœr, en stórríkur. Hann er frá Senlis. Menn skyldu
ekki ætla hann auðugan, ha?” — Svo tók hún fram
skræðu sína. “Hvað um nokkur Hondurasfrímerki
í dag?” sagði hún.. “Fyrir lítið?” — Mig langaði
til þess að grenslast frekar um Brissot og hagi hans,
svo eg gaf mig frekar á tal við hana.
i ,<!Herra Brissot,” sagði eg, “hefir keypt frí-
merki og selt hér alllengi?”
Tuttugu ár kannske. Og hann er altaf að reyna
að klófesta sérstakt frímerki: Brunswick-silbergros-
-chen frá ’52. Það er sagt, að han vilji eignast þrjú.
Tvö á hann þegar. — Hafið þér séð hana dóttur
;hans?” , í--:* ; . ^ 1
, ‘‘Dóttur hans?” endurtók eg. I hug mér kom
osjálfrátt fram mynd af fimtugri piparmey.
“Já, já. Dóttir hans. Og hún er ung og falleg.
Stundum kemur hún með karlinum hingað á frí-
merkjamarkaðinn. Hún er dóttir séinni konu karls.
Og vaflaust það fallegasta í öllu safni hans. Gefin
'CiÆ ” kU Aáw bóttist'fvndin. vesal-
“Georg,” sagði eg við frænda minn. “Eg þekki
þenna gamla hrotta. Hann er faðir stúlkunnar.
Hann heitir Brissot.”
Við gengum til þeirra. Eg var dálítið hikandi, en
Hann gæti átt það til að fara að berja hana í allra
augsýn. Slíkt ætti ekki að leyfast.”
Við gengum til þeira. Eg var dálítið hikandi, en
Georg vildi endilega gefa sig á tal við þau. Eg varð
að hnippa í karlinn, svo æstur var hann, til þess að
draga athygli hans frá dóttur hans.
“Góðan daginn, herra Brissot,” sagði eg.
“Góðan daginn,” sagði hann, stuttlega.
“Leyfið mér að kynna frænda minn, Georg Cor-
inthy.”
Brissot hneigði sig langt frá kurteislega.
Dóttir mín, Nicolette, sagði hann og sveifl-
aði til hægri hönd sinni kæruleysislega. Hún hneigði
höfuð sitt, á þann veg, að enginn gat efast um. að
hún bar virðingu fyrir sjálfri sér. Meðan Georg.
sem altaf grípur tækifærið, er það gefst, til þess að
tala við fríðar konur, gaf sig á tal við Nicolette,
spurði eg föður hennar um Brunswick frímerkið.
Undir eins varð andlit hans öskugrátt af reiði.
“Þrællinn! Eg kom hingað í dag, alla leið frá
Senhs, pvi hann sknfaði mer, að hann hefði þetta
frímerki. Eg kom hingað með dóttur mína, svo
hún gæti farið f búðir um leið. Eg eyði miklu fé,
fyrir járnbrautarlestarmiða, strætisvagnamiða og
fynr nónverð og annað, og hvað rek eg mig á?
Svik, svik. Maðurinn hefir ekki frímerkið. Hann
hefir tvær eftirlíkingar, sem eru almennar. Eg kalla
hann svikara, þræl, hund! “Þú verður að borga
mér kostnað minn, segi eg. Hann neitar. Eg lem
ekki að forðast Nicolette. En eg ætla þá heldur
ekki að vera á þönum eftir henni. Lestin fer kl.
tíu frá Gare du Nord. Þrjátíu mílna ferð.”
Og eins og Georg hafði ráð fyrir gert, þá fórum
við frá Gare du Nord næsta sunnudag klukkan tíu.
II. j
Senlis er smábær — var það enda áður en þýzka
stórskotaliðið gerði hann enn smærri — og það var
ekki erfitt að komast að því h^ar Brissot og dóttir
hans áttu heima. Þau, ásamt gömlum þjón, áttu
heima í fornlegu steinhúsi, skamt frá Rue de la
Republique. Fyrir framan húsið var hár steinvegg-
ur og bogahlið í veggnum. Garður var í nánd og
prýðilega hírtur. Verk Nicolette, hugsaði eg.
Strax sama kvöldið og við komum til Senlis
vildi Georg óður og uppvægur fara til þeirra í heim-
sókn. Eg var því heldur mótfallinn, hélt kannske
það væri móti frönskum venjum, en Georg hafði
sitt mál fram. Nicolette kom sjálf til dyranna. Hún
var kurteis og blíg í viðmóti, en undrunarsvipur var
á andliti hennar. Hún var klædd bláum silkikjól,
einföldum, en henni fór hann prýðisvel. Er hún leit
okkur var hún hálf-hikandi á svip, en áttaði sig
fljótlega og bauð okkur inn.
“Faðir minn,” sagði hún djarflega, “mun gleðj
ast yfir heimsókn ykkar.”
“Faðir yðar,” sagði Georg, “gleðst ef til vill
yfir heimsókn okkar. En návist yðar er mér gleðr
efni.” — Það kom hálf klaufalega út úr honum,
_o ____ enda var hann ekki stálsleginn í frönskunni. Nicp
hann með regnhlífinni minni. Hann kallar mig illum \ lette brosti og fylgdi okkur til herbergja Brissot.
nöfnum í áheyrn dóttur minnar. Eg gef honum á Karl sat þar og ræddi við mann, sem virtist ungur
ann. Lögreglan kemur á vettvang. Og hún setur j að aldri. Herbergið var vafalaust lestrar- og skrif-
o an ívið mig, sem varð fyrir órétti. Auðvitað er eg stofa hans. Við stóðum þar fáein andartök. Brissot
ærður af reiði. j hallaði sér fram í stólnum og leit á okkur. Það var
Það hlýtur að hafa verið óskemtilegt,” sagði eins og skörpu, smáu augun hans horfðu á óvel
eg, til þess að segja eitthvað.
komna gesti. Sannast að segja skein slík ókurteisi
“Og í kringum mig er múgur manns,” 'nélt karl nr Að hefði Nicolette ekki tekið til máls,
áfram.
ekkert.
fullur! ”
“Ertandi, hlægjandi! Og Nicolette segir
Mælirinn er fullur, segi eg. Mælirinn
er
Iþá hefðum við vafalaust ekki fljótt gleymt hinu ó-
kurteisa, móðgandi tilliti Brissot.
“Þessir heiðursmenn,” sagði Nicolette. “eru vin
Smánarlegt,” öskraði hann andartaki síðar. I 'r bin'r fra París.” Brissot umlaði eitthvað, en reis
þeim svifum snerist Georg að honum og mælti: þó upp og hneigði sig. Hann kynti okkur gesti sí
“Ungfrúin segir mér, að þið eigið heima í Senlis. J™’ er Í®1"! heTTtP^
Það gladdi mig að vera fræddur á því þar eð! Letestard> bættl hann Vlð> heflr allskonar nsta-
frændi minn og eg verðum þar alla næstu viku á h,æí le,ka:, h^ni?, err malar>>, mjmdhöggvan. leikan,
skáld og tónskáld. En þar eð hann er auðmannsson,
þá gefur hann sig mest að — og skarar mest framúr
í — samræðulist.”
Letestard leit rauður af reiði á Brissot. Ea hélt
Hótel du Grand. Eg vona að við hittumst þar.”
Brissot umlaði eitthvað jákvætt, en virtist lítt
ánægðari á svip. Hvað mig snerti þá var eg fullur
undrunar, því hvorki frændi minn eða eg höfðum
ætlað til Senlis. En hann frændi minn er nú ekki andartak, að hann ætlaði að berja hann. Og mér
Iengi að átta sig stundum.
Er við kvöddum þau Brissot og Nicolette, tók
eg eftir því, að hún brosti í fyrsta sinni. Ekki til
mín. Nei, nei! Til Georgs. En þá fyrst varð mér Ijóst
hve óvenjulega fögur hún var og eg vissi hví Georg
vildi óður og uppvægur fara til Senlis. Og eg var
ekkert séfstaklega ánægður yfir þeirri ákvörðun
hans margra hluta vegna.
Hvers vegna sagðirðu, að við ætluðum til
Senlis?”
Eg veit varla. En dahtil loftslagsbreyting mun
ekki hafa slæm áhrif á þig. Það er heitt í París og
alt fult af ryki.”
“Hið sama má segja um Senlis.”
Hann samsinti því veiklega. “Meðal annara
orða, bætti hann vfð, “hvaða frímerki er það, sem
karl hefir hug á að eignast?”
Eg fræddi hann á því..
Áttu eitt af þeirri tegund?”
Eg var í þann veginn að neita því, en ákvað að
segja sem var.
Eg á eftirííkingu, fyrirtaks vel gerða. Eg keypti
hana fyrir næstum sex hundruð dali.”
Ha, ha! Þannig eyðir þú fé þínu. Meðal ann-
ara orða, viltu hafa þetta frímerki á þér, er við för-
um til Senlis?”
Eg spurði hann hvers vegna
En hann aðems brosti.
— i-— r r i ------ Viltu hafa það í fórum
Og kerling hló dátt. Þóttist'fyndin, vesal- jþmum, er við förum þangað?” spurði hann aftur.
“Ef til vill. En það er mjög óvíst, að þú fáir
að snerta það.”
“Við sjáum nú til.” —
Georg hafði alt af vilja sinn fram. Hann var
aldrei ofsafenginn, þrár eða-biðjandi. En samt tókst
honum alt af að fá vilja sínum framgengt. Vinir
hans Iétu alt af að óskum hans. Ósjálfrátt! Og það
meira að segja þótt þeim væri það ógeðfelt. Hvers
vegna? Ef til vill vegna þess, að hann var svo viss
um, að fá óskum sínum framgengt. Hann Iét aðra
menn skilja að hann treysti þeim og var trausts
verður sjálfur. Hvað förina til Senlis snerti, þá
komst eg að því seinna, að hann var að rýna í
ferðabókina hans Beadekers.
“I langan tíma,” sagði hann, “hefi eg verið að
hugsa um að fara til Senlis. Sérstaklega til þess að
sjá Ðómkirkjuna, reista fyr á öldum, í gotneskum
stíl. Eg verð að sjá hana, finst þér ekki?”
Eg samiþykti og bætti við:
Og svo eru Abbey de la Vietoire rústirnar. Þú
verður að sjá þær. Og þar eð þú ert svo áfjáður í
að skoða gamlar rústir, þá stingurðu upp á heim-
sókn til gamla Brissot. Georg, gerðu þig ekki asna-
legri heldur en þú ert. Þú gætir eins vel kannast
við það, að þú ferð til Senlis til þ ess að kynnast
Nicolette betur, en ekki til þess að skoða Senlis.”
“Nei, eg kannast ekki við neitt slíkt. Eg ætla þó
út ’94.
ingur. —
Ósjálfrátt varð mér að hugsa um þetta fram og
aftur. Og eg aumkaðist yfir dóttur hans, sem eg
þóttist viss um, að yrði að þola margt í samfélagi
við þennan gamla maurapúka.
Þegar eg, nokkrum dögum seinna sá hana, kendi
eg verulega í brjósti um hana. Hún var fögur ems
og gyðja. Mér fanst á öllu fyrst í stað, að hun hefði
gefið upp alla von um að fá nokkurn tíma að njóta
lífsins. Eg var, þá er eg fyrst kom auga á hana, á
gangi með honum Georg Corinthy, frænda mínum.
Hann tók undir eins eftir henni. Sá, að hún bar af
öllum hinum, er þair voru.
“Þarna,” sagði hann og hnipti í mig. “Fögur sem
gyðja og lifir bersýnilega þrælslífi.”
Hún stóð við hlið föður síns, sem virtist eiga í
harðri deilu við hana og þá, er í nálægð hans voru.
Ef til vill ásakaði hann hana uirt, að honum hafði
ekki auðnast að komast yfir frímerkið, sem hann
þráði svo. Ef til vill ásakaði hann bæði hana og Guð
fyrir óhepni sína. Svo hygg eg, því eg heyrði slitur
af orðum hans. Við og við kinkaði hún kolli og
mælti lágt: “Oui, mon pere” (Já, faðir minn). Hún
virtist þó óhrædd. Hún var hnakkakert og dirfsku-
glampar komu fram í augu hennar ananð veifið.
Það var sem hún hefði lært að vera þolinmóð og
hún vildi iðka þá dygð umfram aðrar.
fanst á því andartaki, ef það væri nokkur öldungur
í þessum heimi, sem ætti það skilið að vera barinn,
þá væri það Brissot. Eg var meira að segja svo viss
um, í svip, að Letestard myndí verða höndin Iaus,
að eg steig feti framar, til þess að koma í veg fyrir
það. En til allrar gæfu náði hann jafnvægi sfnu
aftur. Hann brosti og hneigði sig.
“Konungar oft gera sig fyndna á þegnanna kostn
að. Og þegar konungurinn segir fyndni, verða þegn-
arnir að hlægja.”
“Sæktu flösku af portvíni, Nicoletíe,” sagði karl
skarplega og hvíslaði einhverju að henni um leið,
Hvað það var komst eg að, er eg dreypti á víninu
Það var sannarlega hvorki göfugt eða gott. Nicolette
hlýddi honum og viðhafði engin orð. Undir eins og
hún var farin út tók Georg Letestard til hliðar og
gaf sig á tal við hann. Þeir töluðu f hálfum hljóðum,
svo lágt, að eg og Brissot, gátum ekki fylgst með,
þótt viljað hefðum, að minsta kosti Brissot. Svo eg
auðvitað byrjaði samræðu mína á því, hvort honum
hefði auðnast að ná í Brunswick frímerkið. Augu
hans loguðu í svip. Ofsareiði skein úr þeim, og þó
virtist hann ekki reiður mér. Eg spurði hann hvort
svo væri. Hann sagði að svo væri ekki. Svo mælti
hann:
“Gætuð þér trúað því, að faðir Letestard á frí-
merkið og vill ekki selja það neinu verði. Bcih!
Hann er ríkur. Hann hirðir ekki um meira fé. En
eg skal eignast það. Eg skal, þótt eg neyðist til —”
Hann þagnaði snögglega. Eins og hann óttaðist
að hann myndi koma upp um sig, ef hann segði of
margt. En eg tók fftir því, að hnúar hans hvítnuðu
og mér fanst í svip, að hann ætti að setjast í geð-
veikrahæli. Slíkt var útlit hans nokkur andartök. En
nú kom Nicolette með portVínið og glös á bakka.
Hún skenkti á og kekk svo með bakkann frá einum til
annars, hægt og hávaðalaust, uns við allir höfðum
dreypt á veigunum. Svo settist hún við hlið föður
síns, til þess að hlusta á, en ekki taka þátt í sam-
ræðum okkar. Það var bersýnilega ætlun hennar,
en eg neyddi hana til að taka þátt í samræðunum, því
eg vildi fyrir hvern mun kynnast henni betur. Mig
var farið að langa til að skygnast inn í líf hennar og
föður hennar. Mér fanst einhvern veginn, að hún hlyti
að líkjast móður sinni. Eg byrjaði á því, að tala um
náttúrufegurðina við Senlis, Dómkirkjuna og rúst-
irnar, upp á minn ameríska máta. Svo spurði
eg hana hiklaust hvernig hún eyddi tíma sínum. Hún
leit á mig undrandi og mælti svo í látlausum róm:
“Það er nóg að gera mestan hluta dags. Innan-
hússstörfum er altaf nóg af.” “Oft,” bætti hún við,
er hún leit geðilskusvip föður síns, “geng eg niður
með ánni seinna hluta dags. Nonetteáin er hún köll-
uð. Það er fallegt í nálægð árinnar, þegar rökkva
tekur.” • i , ' :, ''if I :l ''VK
“Og á kvöldin?” spurði eg.
Hún leit spyrjandi á föður sinn. Svo mælti hún
lágt: _ *
Á kvöldin hjálpa eg föður mínum til þess að
skrásetja frímerki sín.”
“Ungar stúlkur í Frakklandi,” skaut Brissot inn
í hálf geðilskulega, “eru aldar upp til þess að
vera til aðstoðar á heimilinu. Þeim er ekki leyft
að lifa lífi sínu í iðjuleysi.”
Nicolette hneigði höfuð sitt til samþykkis. Og
svo bætti hún við, ems og hún væri að endurtaka
það, sem alment væri viðurkent:
“Já, og það er ástæðan fyrir því, að ungar stúlk-
ur í Frakklandi óska eftir að giftast eins fljótt og
auðið er.”
Og þér, sagði eg,. eruð auðvitað engm und-
antekning frá því.”
Hún var allrauð í kinnum, er hún svaraði:
“Nei, herra, eg er engin undantekning frá því.”
Brissot í sömu svifrim umlaði eitthvað miður
kurteist um kveriþjóðina og jafnvel hið heilaga
hjónaband. Mqr fanst í þá svipan, að hann liti illum
augum á alt í þessum heimi, án undantekninga, jafn-
vel sjálfan sig og öll heimsins frímerki. En Nicolette
virtist gefa því l'ítinn gaum, hve karl tautaði. Hún
sat kyrlát í stól sínum og leit í áttma til Letestard,
svo^ oft, að mér þótti grunsamlegt. Eg var þess full-
viss nú, að eg hafði ályktað rangt í fyrstu. Brissot
hafði ekki ótakmarkað vald yfir henni. Vafalaust
neyddi hann hana til hlýðni við sig, hafði hana sem
þjón í húsi sínu, skammaðist og reifst og árangurinn
sá eini, að hann hafði beygt vilja henna^r en ekki
brotið. Eg hafði áður litið á Nicolette með með-
aumkun. Nú leit eg á hana með aðdáun.
Eg var a heimleiðinni að hugsa um, hvaðan
hún fengi þann innri styrk, sem gæfi henni kjark,
þegar Georg fór að tala um það, sem í hug mínum
var. “Hún er auðvitað ástfangin,” sagði hann..“Það
gefur henni kjarkinn. Sástu ekki tillitin, er hún sendi
Letestard? Efastu um það?”
Nei, efi minn var horfinn.
Daginn eftir skildi Georg mig eftir einan. Hann
fór á fund Letestards. Mig rendi grund í, hvað þess-
ír ungu, spámannlega vöxnu menn ætluðu að ræða
um. En það var eigi fyr en nokkrum stundum seinna,
að Georg skýrði mér nákvæmlega frá samræðu
þeirra. Georg hlaut að hafa náð hylli Frakkans
undur fljótt, eða þá að Letestard þurfi heldur en ekki
á trúnaðarmanni að halda. Því Georg kom aftur til
gistihússins fullur fróðleiks. Hann vissi þá gerla um
heimilislíf beggja fjölskyldnanna, bæði Brissot og
Letestards. Hafði kynst öllu út í æsar. Meðal ann-
ars fræddi Georg mig á því, að Paul Letestard væri
allur á valdi Nicolette. “Hann hefir verið ásthrifinn
af henni síðan hann man eftir sér. Hann segir, að
þau séu samvalin til þess að vera hjón.”
“Frumlegt heldur en ekki,” umlaði eg.
Nei! En það er nú samt það, sem kemur mér
til þess að hugsa, að hann sé verulega ásthrifinn af
henni. Það og margt annað eins ófrumlegt.”
“Jæja. Og hvað er um — hvað um Nicolette?”
“Hún hamlar á, þegar Paul rær. Hún hefir unn-
að Paul síðan hún man eftir sér.”
“Hví í dauðanum láta þau þá ekki til skarar
skríða?”
Já, því ekki?” sagði Georg og hristi höf.iðið
spekingslega. “Eg get frætt þig á því. Það er vegna
þess, að gamli Brissot vill ekki samþykkja þenna
ráðhag, nema gegn vissu skilyrði?”
Georg varð enn spekingslegri á svipinn. “Skil-
yrðið er, að faðir Pauls láti af hendi frímerki nokk-
urt, sem Brissot ágirnist, verðmætt frímerki, sem er
í safni Letestards. Geturðu giskað á hvaða frí-
merki?”
“Brunswick-silbergroschen frá ’82- Auðvitað”.
“Rétt. Og hvað segirðu nú um öll þessi boð-
orð?”
“Það að það sé ómannúðlegt, miðaldalegt. Þessi
gaml maurapúki er hvorki meira né minna en að
bjóða d.ttur sína til sölu.”
Jæja, sagði Georg óákveðnislega. “Að minsta
kosti vill hann ekki gefa honum hana. Sá er gallinn
á, að hún er ómyndug enn þá.”
Og eg geri ráð fyrir, að herra Letestard vilji
ekki ganga að jafn ósvífinni kröfu?”
Rétt getið. Og Paul ásakar hann ekki fyrir
það. Enginn maður með fullu viti myndi ásaka hann
fyrir það. Gamh Letestard er, skilst mér, stækur
frímerkjasafnari sjálfur. Og honum þykir vænt um
frímerkið. Og þannig standa sakir, að hann hefir
vanið sig á að gorta yfir þessari eign sinni, þá er
Brissot er nærri. Hefir gaman af að sýna það og
handleika í návist hans. Og það er Brissot auðvit-
að ógeðfelt mjög.”
“Jæja! Hver sá, er dýrmætan hlut á, hefir rétt
til þess að vera dálítið hreykinn. Það er aðeins
náttúrlegt.” 1 ‘ ' M
“Hum,” kom frá Georg. “Náttúrlegt, en öðrum
til ertingar. Það er eins og um fólk sem altaf er að
sýna öðrum krakkana sína. Hvað mig snertir, þá
hirði eg hvorki um krakka eða gömul fri'merki. En
eg reyni að sitja mig í spor þeirra, ‘sem kæra sig um
slíkt.”
“Er þetta ekki farið að verða dálítið gruggugt
hjá þér, Georg frændi. Eignarréttur frímerkisins
flyst, þegar frímerkið kemst í aðrar hendur. Aftur á
móti getur enginn í raun og veru átt böm annara.
Og svo held eg'að enginn ágimist börn annara.”
(Niðurlag.) j