Heimskringla - 06.09.1922, Side 4

*, BLAÐSÍÐA. '
HEIMSKRINGL'Æ
WINNIPEG 6. SEPTEMBER 1922
HEIMSKRINGLA
( MtoínuS 1SSÖ>
Kenar út A kTtrjan
Ct<efeB(lur clseudurt
THE VlKiNG PRESS, LTD. ,
H53 tg k55 S AKGKNT A VK., WINNIPBG,
TalifMli N-CU7
!k., ..... ■ ...... —.- -■■■—«
Ytrf UilalM er |3.M árs«Bcariu ko»f-
ift tjríæ frnaa. Allar borsaair m«<M
rlfaManal Mafalaau
Rí (Ssmaöur:
IJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFAN EINARSSON
Vtoiafcrlft tU bl.tS.i.kl
THK TIKIHA rRISS. LK, B.X UTI,
Wl.nlprs, Man.
Stfcltnkrlft til rttatjfcrana
BDrren hki hskritula, B.X uu
WlutHC. Mam.
Tha “lleímfckrlaRÍa" ls prtmtal ai* nU»-
IMe hy tke Vlkías Preas, Uanttel. fct
<53 0| 855 Sargent Ave., Wlnnlpeg, Manl-
taba. Tele#*»aae: I-6MT.
WINNIPEG. MAN. 6/ SEPTEMBER, 1922.
Þingfararkaup.
Það virðist sem þmgm , Alberta og Sas-
katchewan hafi ekki gert sér grein fyrir á-
hrifunum, sem það gæti haft á huga alþýð-
unnar, er þau greiddu hverjum þingmanna
sinna $250 laun fyrir að sitja eina viku á
þingi í sambandi við stofnun kornnefndar-
innar. Það er ekki einungis, að almenning-
ur hafi fordæmt þingin fyrir þessa veitingu,
heldur hefir það einnig vakið þá spurningu,
hvort laun þingmanna yfirleitt séu ekki of
ha. fft„.fcfc, 0K » lisá-
» Það stendur svo skrítilega á — en auðvit-
að ákjósanlega fyrir þingmenn, að þeir geta
ráðið kaupi sínu sjálfir. Þeir hafa vald til
að greiða sér þau laun, sem þeim sýnist, og
alþýðan verður að láta það gott heita. Til
þessa hefir almenningur ekki fundið neina
sérstaka ástæðu til að mögla undan því, að
þingmenn notuðu vald sitt tlla; þeir hafa um
langt skeið þótt dæma sanngjarnlega um,
hvers virði vinna þeirra var fyrir þjóðfélag-
ið. En á síðustu árum, þegar ruglingurinn
komst á verðlag í öllum greinum, var farið
að gefa þessu máli gætur, enda hækkaði
þingmannakaupið ,eins og vörur og vinnu-
manni þessum, því að hann hefir ráðgert að
ferðast um flestar íslenzkar bygðir hér
vestra, ef honum endist tími til. Hann hef-
ir í fóru msínum fjölclann allan af skugga-
myndum af einkennilegum og fögrum stöð-
- um á íslandi, og hefjr í hyggju að sýna lönd-
um sínfím þær og flytja erindi með til skýr-
ingar. Fyrir margra hluta sakir er þetta
fyrirtæki, sem vert er að gefa gaum. Hr.
Rist hefir tjáð oss, að hann hafi í hyggju, að
haga svo sýningu sinni, að það verði sem
líkast iiokkuð samanhangandi ferðalagi um
hina merkustu staði og emkenmlegustu á
íslandi. Og ekki þykir oss ólíklegt, að
mörgum muni þykja ánægjuleg frásaga hans
frá ferðalaginu yfir öræfin á miðju Islandi,
er hann var samferða Jóhanni skáldi Sigur-
jónssyni, .þegar leikritið Fjalla-Eyvindur var
að fæðast í huga hans. Þeir lögðu leið sína
um þá staði, er þau Eyvindur og Halla
dvöldu lengst á í útlegðinni. Og ekki mun
sumum þykja minna um vert hinar ágætu
myndir úr Þingeyjarsýslunum, frá Mývatni,
Ásbyrgi og víðar. Hr. Lárus J. Rist er þar
öllu þaulkunnur, bæði mönnum og stöðum.
En ekki er hitt minna um vert, hversu Iagin
hohum mun vera frásaga öll. Hann heffr
um langt skeið kent landfræði íslands á
Gagnfræðaskólanum á Akureyri, og hefir
sérstaka æfingu í að vekja athygli manna á
slíkum efnum, en auk þess er maðurinn hinn
skýrasti. Þætti oss eigi undarlegt þó þeim,
er dvalið hafa heima á íslandi og þar eru
kunnugir, þætti sem þeir væru þar sjálfir
komnir í annað sinn, og að yngri kynslóð-
inni, sem eigi hefir þangað komið, fyndist
hún fá skýrari hugmyndir um allskonar
staðhætti þar í landi, en hún hefir áður get-
að gert sér. - ‘
iLárus J. Rist er að ytri ásýndum hinn
gerfilegasti maður. Hann er íþróttamaður
hinn mesti, enda lagt sérstaka stund á íþrótt-
ir og leikfimi og veitt tilsögn í þeim greinum
í mörg ár. Frábær sundmaður er hann og
leysti meðal annars það þrekvirki af hönd-
um fyrir nokkrum árum, að hann varpaði
sér í alklæðnaði og auk þess í vosklæðurn
og sjómannastígvélum út af bryggju á’Ak-
ureyri í kuldaveðri og stormi, afklæddist á
sundi búnaði þessum öllum og synti síðan
yfir þveran Eyjafjörð.
Vér óskum hr. Lárusi J. Rist hinnar mestu
ánægju af þessu fyrirhugaða ferðalagi hans
um íslenzku bygðirnar, sem hann fer sér-
staklega með það fyrir augum, að kynnast
fólki hér og lifnaðarháttum þess, og enn-
fremur til þess að færa því fréttir að heiman,
og ef verða mætti auka á samúð og vinarhug
milli frændanna austan hafs og vestan.
gjald og alt annað. En nú, þegar vörur og
verkagjald hefir aftur lækkað, og heimur-
inn svo að segja stendur á öndinni út af r'ffJrfAlrfa
__1’ __lUJilttl V Cl Ifc
efnalega ástandinu, er mjög tímabært fyrir
þingmenn að gera sér grein fyrir því, hvort
slíkt nái ekki einnig til launa þeirra.
Um þetta $250 gjald fyrir fárra daga
vinnu, sem vegna sérstakra ástæðna varð að
ynna af hendi bændum og þjóðfélaginu í
heild sinni til velferðar, verður ekki vægt
talað. Eins og á stóð, hefði ekkert átt að
borga þingmönnunum nú, en reyna heldur
að stytta næsta þingtímann um viku. Að
minsta kosti hefðu $100, eins og Greenfield
forsætisráðherra í Alberta lagði til, átt að
nægja fyrir þá vinnu.
Oss fanst ekki ósanngjarnt að vænta þess,
frá bændaþingmönnunum að minsta kosti,
að þeir tækju fyrst tillit til hagsmuna og á-
lits félagskapar síns, en notuðu ekki þetta
tækifæri til að nurla sjálfum sér fé inn. Sé
ósanngjarnt af oss að hugsa svo, biðjum vér
afsökunar á því.
En þetta hefir nú leitt til þess, að kaup
þingmanna er nú farið að athuga. Og, eins
og við var að búast, Jiykir það of hátt. I
Saskatchewan og Manitoba er það $1800 á
ári, í Alberta $2000. Quebec er eina fylk-
ið, sem borgar þingmönnum sínum eins hátt
kaup og Alberta. Fyrir stuttu þóttu $1500
yfrið nægilegt kaup handa þingmönnum.
Fyrir 12 árum var kaupið $1000 í öllum
Félag eitt, er heitir “Worlds Alliance for
International Friendship”, og sem nefna
mætti á íslenzku Alheimsvinafélagið, hafði
nýlega fund í Kaupmannahöfn. Tilgangur
félags þessa er að auka samúð og bræðra-
Iag manna á milli um heim allan. Félagar
þess eru mótmælendatrúar og eru að minsta
kosti tvær miljónir talsins.
Formaður þessa fundar var erkibiskup-
inn af Canterbury. Var mesti sægur manna
þar saman kominn. Störf fundarins voru
margbrotin og verður hér ekki greint frá
þeim. En á eitt mál, er þar var til umræðu,
skal hér minst.
\MáI þetta laut að því, að endurskoða all-
arskólabækur og fella úr þeim alt það, er
gæti orðið til þess, að vekja afvegaleidda.
ættjarðarást og fyrirlitningu á öðrum þjóð-
um. Fundurinn var sér þess fyllilega með-
vitandi, að þröngsýni gætti um of í skóla-
bókum allra þjóða í þessu efni, og það væri
eigi sízt orsök til haturs og stríða þjóða á
milli.
Því verður ekki neitað, að fundurinn hef-
ir vakið máls á efni, sem athugunarvert er.
Það er engin launung á því, að í skólum
flestra þjóða er byrjað æði snemma á því,
að vekja þjóðardramb hjá börnunum, sem
og þjóðanna getur vérið misjafnt. Og auð-
vitað ber því ekki að neita, að ein þjóð geti
átt viss einkenni, sem ekki finnaSt hjá neinm
annari þjóð. En eðlið yfirleitt hjá öllum
menningarþjgðunum er æði svipað og stefn-
ir í eina og sömu átt, að því, að öllum megi
líða sem bezt. Það er meira af “kærleik
til allra manna” lifandi í meðvtiund ein-
staklinganna en alment virðist gert ráð fyr-
ir. Þá kencf ætti ekki að drepa með of-
þröngum kensluaðferðum, jafnvel þó þær
teljist til þess, er vér nefnum þjóðrækni.
Það er mikil áherzla lögð á að innræta
mönnum þjóðrækni. Hins hefir síður verið
gætt, að skýra rétt frá, hvað sönn þjóðrækni
er. Það var lengi haldið, að hún væri í því
fólgin, að einblína á sína eigin þjóð og ætt-
land. Og þó að því verði ekki neitað, að
þar eigi hún rót, er hitt einnig víst, að hún
á fleiri en ema rót. , Hún á tvær rætur. Og
önnur þeirra liggur út fyrir landsteinana.
Hún er fólgin í því, er kallast “kærleikur til
allra manna”. Þannig er skoðunin, sem
menn hafa nú orðið á þjóðrækni. Hug-
myndirnar um hana hafa rýmkast á semni
límum. Og frá voru sjónarmiði hefir sönn
þjóðrækni engu tapað við þá rýmkun.
En hvernig líta menn nú á canadiska þjóð-
rækni? I vissum skilningi er hún enn ekki
til. Það Iítið, að vér erum fræddir um hana,
er það í hinum þrengra, og eldra skilningi
orðsins. Skólaþjóðræknm — ef svo má að
orði komast — eða það, sem vér erum í
skólunum fræddir um hana, skapar afvega-
leidda þjóðrækni hjá oss, mengaða þjóðern-
ishroka, ekki canadiskum, heldur brezkum
eða frönskum, sem kyndir undir ófriðar-
glæðurnar og tefur og heftir nauðs.vnlega
samvinnu. Auðvitað þarf ekki að lá brezku
þjóðinni þetta fremur en öðrum þjóðum.
Hún telur sér þetta Iand, og þegar svo stend-
ur á, gera aðrar þjóðir hið sama. En það
er einmitt þess vegna, hve alment að þjóð-
rækni enn er skilin í hinum þrengra skiln-
ingi, að hreyfingin, sem vöknuð er, og lýt-
ur, að þyj að rýmka hana, göfga og hefja,
Sr mlkið gleðiefni öllum sönnum og góðum
mönnufn, og sérstaklega að því er oss hér
snertir, þeim, er hér eru farnir að eygja
frjóanga al-canadisks þjóðlífs og þjóðernis.
Canadiskt þjóðlíf, sem hér er í myndun,
verður tæplega heilbrigt, nema því aðeins,
að hin víðtækari merking orðsins sé lögð til
grundvallar þjóðrækni vorri hér. Þjóðernin
eru svo mörg, að hinn þröngi skilningur
þjóðrækninnar reynist tvíeggjaður, sé hon-
um beitt, því til hans getur hvert hinna ólíku
þjóðerna gert tilkall. En það sundrar þjóð-
inni í heild sinni. Hinn skilningurinn á þjóð-
ræki sameinar hana. Þá fyrst verður hér
canadisk þjóð, er hann hefir fest rætur.
Utan húss og innan,
(Molar.)
Dodd’s nýmapillur eru bezte
nýmameSaliíS. Lækna og gigt.
Þakkarvert er það af sambandsstjórninni,
að láta ekki járnbrautafélögin þröngva kaup
lækkun á þjóna sína, án þess að lögunum,
sem að því lúta (Industrial Dispute Investi-
gation Act) væru til greina tekin. Lög þessi
voru til þess samin, að jafna sakir, sem ættu
sér stað millj verkveitenda og verkamanna,
og að óháð nefnd væn til þess valin, en ann-
ar málsaðili ekki látinn halda öllum sínum
atriðum fram án nokkurrar tlihliðrunar. En
það var einmitt það, sem járnbrautafélögin
ætluðu að gera og gerðu, þar til að þau voru
sannfærð um að þau hefðu ekki rett til
þess og viðurkendu yfirsjón sína og
borguðu þjónum sínum fult kaup þar til
nefndin hafði kveðið upp dóm sinn. Þetta
lægði mjog uppþotið. En ef einhver galli
skyldi vera á lögum þessum, ætti næsta þing
að lagfæra það. Til þess að jafna verkföll
er ekkert ráð betra til en Iög sem þessi.
vesturfyikjunum, og það hélzt fram að stríð-, hefir það svo í för'með sér, að hjá þeim
inu miklu. En þegar stríðið brauzt út
hækkaði það strax í Alberta upp í $1500.
Og svo komu hin fylkin á eftir, þar til kaup-
ið var orðið það, sem á er bent hér að
framan. En verði það ekki Iækkað, í hlut-
föllum við verðlækkun vöru og kaup al-
mennings, er hætt við, að eftir því verði
munað við næstu kosningar, úr því að hug
alþýðunnar
máli.
Lárus J. Rist.
vaknar óhugur, fyrirlitning og hatur og að
lokum stríðshugur til annara þjóða. *
Það er gott og blessað, að vera þjóðræk-
inn. Það er ekkert óeðlilegt við það, að
þykja vænt um land sitt og þjóð og taka sér
alt þar til fyrirmyndar, sem einhvers er vert.
Ef til vill örfar og þroskar manninn ekkert
fremur en það, að hafa stöðugt fyrir aug-
hefir nú venð Jjeint að því um það, sem forfeður þeirra {gerðu sóma-
samlega og varð þjóðinni og landinu til
framfara og heilla. Að unna slíku, er ekki
aðeins sjálfsagt, heldur og eðlilegt hverjum
góðum manni.
En hitt, að Ioka augum fyrir öllu, sem
aðrar þjóðir hafa gott í fari sínu, er samt
fásinna. Það má engin þjóð við því, að
verða ekki fyrir utanaðkomandi áhrifum.
“Vér getum ekki lifað og þroskast án áhrifa
frá öðrum þjóðum, það góða er oft svo
fjarri,” sagði Goethe. Mennirnir eru ekki
eins ólíkjr og oft er ætlað. Þroskastig þeirra
Draumurhin.
Samkomulagið var gott á milii
hiónanna ah jafnaði. En þó kom
fjrir, að þau urðu ósátt. I fyrradag
var brotið upp á einhverju óánægju-
efni. Og það var aftur vakið upp í
gær; það er að segja, það var hann, í
sem byrjaði, og hélt því áfram. Hún ,
hafði aðeins andvarpað og þagað. j
Það gerði hún vanalega. Þetta voru j
aðeins smámtinir. Hann var dálítið j
bráðlyndur. Hún vissi það. Henni
var Ijóst, að hann meinti ekki ilt. Og . , , , . ... . - - - -
í raun „g vcn, 1anga«i ,ha„n «1 a« b*kV‘rk' Þvagt.pp^
aegja henni Þa«. En ho.n.n, fans! *» '’"k"Í,TJ “ “
það mi ekki eiga beinlinis við, að . .
, , , , , . ’ kosta 50c askjan e«a 6 öskjur fvr.
karlmenn kæmu þvi upp um sig, að • cn , .. .... ,
, • v, j T ,, , , * og fast hja ollum lyfsol-
þeir væru viðkvænnr. Hann let þvt * c ■ ti . ,, ,
, x , 0... * . , um eöa fra The Dodd’s MedtcW
þai við sitja. S0I111 seig 1 æginn. ^ 1 m r
... Co., Ltd., Toronto, OnL
Misskilningurinn var latinn eiga sig. j
— Kpnan hans var dáin. Hann svo tekið inn á hálfrar stundar fresti,
stóð við banabeð hennar. 1 kringum gerir bati brátt vart við sig.
beðinn sveimaði hópur indælla, hvítra Af þessu sést, að þessi litli á-
vera, liðugar og gagnsæar, svo *blíð- vöxtur kemur, einkum á férðalagi og
ar og huggandi, að hann óskaði sér einangruðum heimilum, að ótrúlega.
að geta náð þeim og haldið þeim, miklu leyti í, stað lyfjabúðar.
kyrrum, því það ieit út fyrir, að þær
ætluðu að sVeima út úr hetberginú og! x 0tsceð’iskartöflut
skilja hann eftir einan- og einmana 'v.Xfr-- ^
hjá hinni framliðnu. ’ j Um ,el?i og kart;iílur eru teknar
<,TT • v , ... .... llPP úr moklinni, er vert að gæta þess
ITverjar eruð þtö, fogru verur?” ,x p
... ; aS lata þær kartoflur, sem flestar eru
spurði maðurmn. . .
<,,T• x , v °S Jainstorar undir einu grasi, í sér.
Við erum þau orð, sem þu heföir
I stakt ilat, þvi þær eru beztar utsæðis-
getað sagt við þa, sem þarna liggur; j(artöflur
nár.” 1 j ij
“Ó, verið hérna.” sagði maðurinn.
‘ Enda þótt það sé líkast því að vera I
stunginn hnífi í hjartað, að sjá ykk-j
ur, þá vil eg samt að þið séuð hérj
kyrrar; án ykkar er hér kalt og ein- [
manalegt.” ***?<*(.!.t.
“Við getum ekki verið hér,” sögðu
Vindhögg og klaufa-
tögg.
Undantekningarlítið eru slík högg.
slegin upp aftur og aftur af sama
manni eða mönnum. Er það ekki
verurnar. ’ Við höfum ekkert líf. Við(lleitt óeðlilegt, þvi þvílika skortir
erum aðe.ns Ijós, sem aldrei hefir hæfi]eika) sem til þess þarf> að hitta
naglann á höfuðið. Verður því úr
Þær liöu þegjandi út úr stofunni, vindhöggi oftast klaufahögg, þannig,.
en hann var einn inni hjá þeirri, sem' að sá, er slær, hittir stundum sjálfan
svaf svefninum eilífa. | sig; _ eða þá f er.næstir honum
Alt í einu sá hann milli sín og henn standa til meiðsla.
ar aðrar verur; fölar, sokkineygöar,!----------------- >
í svortum ’klæðum. Þær horfðu á: VtsF”‘nu*' svo að 01 ði kveða, aÖ
hann með ógnandi augnaráði. Mað- “Sveinstáuli” slái bæði vindhögg og
tirinn hrökk við og kaldut* hrollur klaufahögg í ritgerðum sinum ntí
fór um hann allan. sem fyr; og erti þau höggin engin
“Hverjar eruð þið, viðhjóðslegu1 undantekning, er hann nefnir “Vest-
verur ?” s'purði hann. | anhafs”, og hefir mig að marki. AI-
“Við erum þau orð, er þú hefir tal- veg er eg ómeiddtir samt — og hefi:
ao við þá, sent þarna hvílir.’\ j yfir engu áð kvarta, hvað sjálfan
Þá kallaði maðurinn: “Burt! niig áhrærir, því last sumra er mannv
Burt! Látið niig vera einan hjá lof — eihs og Þ. skáld Þ. sagði. Hitt
henni; það er þúsund sinnum betra ei verra, .að v'StauIi” skuli slá sjálfan
en í félagi með ykkur.” i sig og þann almenning, sem næst
En þær svöruðtt: “Þú hefir sjálf-ihonum stertdur, til meiðsla.
u.' bundið okktir við jörðina; við er-| Hann segir, aö ritgerð mín í
rm til; við höfum lifað; við getum| Heimskringlu: “Að austan og vest-
ekki yfirgefiÖ þig.” an”, snerti “Staula” og ntálefni, sem
I>ær settust í kringuni hann, störðu almenning varðar”. Ekki þurfti að
a hann og honum fanst hann þekkjaj segja mér þetta, því það vissi eg —
sitt eigið reiða tiilit í augum þeirra. og á undan ‘Staula”; og til þess var
Maðurinn vaknaði. Hann þakkaöi ritað af mér, að sýna almenningi
guði fyrir, að þetta var draumur, en frani á, að hluttaka “Staula” í þessu
el-ki virkileiki. En þau áhrif hafði máli (og hans nóta), var bæði vind-
draumurinn á hann, að hann hét því, högg og klaufahögg.f “Stauli” kveðst
aö hin góðu orð, er hann sá íklædd ætla.að gera athugasenid við^ritgerð
mynd fögru veranna, skyldu hér eft- j mína fyrir sína hönd og almennings.
ir ekki verða
hefðu lýst”.
Verðbréfaeign, sem spekúlant nokkur í
New York hafði fengið $14,000,000 lán
gegn frá ýmsum bönkum, var nýlega seld á
uppboði fyrir $3,685,687. Eins og við-
skiftum nú er háttað, er auðvitað ekkert
nýtt við þetta að athuga. En það bendir þó
á eitt, og það er, að bankamenn séu ekki
gæddir neinum undraverðum yfirburða vís-
dómi, og að þeim getur skeikað í dómum
sínum um hlutina eins og hverjum öðrum.
Og Motherwell heldur, að eins og fyrir-
komulag á kornsölu sé nú, sé lítið hægt að
bæta hana. Já, einmitt það!
.; ' 1
“Ijós”, sem “aldrei ,Er það nú ekkert gleðilegt fyrir
“Staula”, að tilraunir háns í þessu
efni skuli hafa mistekist svo, að ekk-
ert varð úr þeim nema vindhögg til
Sítrónan.
Krá efnafræðislegu sjónarmiði hef
villu, og klaufahögg til meiðsla, á
Þess hefir áður verið getið hér í blaðinu,
að hr. Lárus J. Rist, kennari frá Akureyri,
sé staddur hér í Iandi. Hann er héj í kynnis-
för til ’tengda- og skyldmenna sinna og býst
við að dvelja hér eitthvað fram eftir haust-
inu. Hemiskringlu langar til með þessum
línum að vekja athygli lesenda sinna á
'Forsætisráðherra King og Right. Hon.
Arthur Meighen hafa verið að flytja stjórn-
málaræður undanfartð allvíða í Canada.
King segir, að stjörnin sé að leysa starf sitt
Ijómandi vel af hendi, og að alt sé fágað
í garði hennar, blómum skrýtt og elskulegt.
Meighen segir, að stjórnin sé rotin og útlit-
ið alt annað en glæsilegt fyrir landið með
slíka stjórn við völd. Þegar litið er á ástæð-
ur þessara manna, er varla hægt að búast
við, að þeir segi annað. Sem flokksmenn í
stjórnmálum eru þeir ekki hársbreidd út af
Ieið.
ir sítrónan margt til síns ágætis sent ll0nurn sjálfum og hans hlið, sést
lyf. Að sumrinu segja menn, að hún ÞaS 81eKst a Þvi> aS hverg> hreyfir
sé á við lyfjabúð, einkum á ferðalög-1 hann vtí5 staðhæfingurh mínum hið
um . Sítrónusafinn kælir 0g hreinsar al'ra minsta, og er þá mikið sagt,
hlóðið.' Sé hann tiotaður að sumrinu, FeKar t;l ÞesS er ritaS> að rifa niS/
4 hann að konia í veg fyrir hitaveiki. ur- Aftur ritar “Stauli” um það, er
Safinn af tveimur sítrónum, látinn í hann Sat skiliö —* °S mísskilið — af
bilft glas af vatni og drukkinn, ver rilRerð njinni. ,
mcnn fyrir gigt. Auk þess á safinn T- d- aö eS hafi teiknaS “skrípa-
úr einni sitrónu, sé hans neytt þrisv- lnynd”> sem e'S1 aS dauðrota skoð-
ar ( á dag i bolia af sterku, svörtu ana-andstæfcinga Stephans G.. Ekki
kaffi, að lækna hitaveiki og kuk(a-, e> ntt I>etta nleS ö,lu ósatt: K' ein-
hroll. Sítrónusafa á að neyta án hver svimi hefir yfirfallið þá félaga
sykurs, af því að hann hefir þá meiri nu um stund- svo var,a eru þeir enn
áhrif; svo verður að þynha hann ögn, vaknaðir til sinnar fyrri framhleypni.
svo að hann skemmi ekki maga eðai Skripamynd hlaut það líka að vpra,
.tennur. Neyti maður sítrónunnar I>vi skrípi eru þeir réttnefndir, sem
sem volgs límónaði, sem er sagt gott; af ásettu ráði eru andstæðir þeim
á kvöldin áðttr en háttað er, þá er j mönnum, sem lcngst sjá og bezt vilja
ekkert á móti að blanda sykri saman landi og þjóff.
við. Ef maður þjáist af hæsi eða
brjóstþyngslum, á að blanda safan-
Aðra mvnd segir “Stauli” mig
hafa teiknað af ástandinu innan vé-
um úr einni sitrónu saman við eggja-Jbanda Þjóðræknisfélags Islendinga
hvítu, sem ekki má þeyta mjög mik-i eftir sinni fyrirskrift. — Alt er af
ið; þegar búið er að þeyta hvítuna,; ærlegheitum ritað hjá mér, að dómi
er safinn látinn í hana. Ef þetta er j “Staula”, að undanteknu þvt eina, að