Heimskringla - 11.10.1922, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
/
HEIMSKRINGLA,
WINNIPEG, 11. OKTÓBER, 1922
SOCGCÖOOSOOOOSCCCCOOCCOSOCOOOCCCOOSOOC'CÍ g |
| Hinn síðasti Móhíkani.
Kanadisk saga.
O Eftir Fenimore Cooper.
vaoeoooossesoooosecoocosoooosoooíoo
Heyward gekk nú fram og aftur á milli þeirra, án þess
að nokkur veitti honum eftirtekt. og hann hefði hæglega
geta'ð flúið, ef kvíðinn yfir ásigkomulagi Alícu og Unk-
asar, hefði ekki þannað honum það. Hann fór nú að leita
að ungu stúlkunni, og gekk frá einum kofanum tií ann-
are, en alstaðar jafn árangurslaust, og þegar hann var bú-
inn að leita í öllum ibúðarkofunum, sneri hann aftur
hryggur í huga til ráðhússins, til þess, að finna Davíð og
fá að* vita hjá honum, hvar hana væri að finna.
Hermennirnir sátu nú rólegir, töluðu saman og reyktu
pípur sinar. Koma Heywards virtist ekki vekja neina sér-
lega eftirtekt, og án þess að hika hið minsta fékk hann
sér sæti með sama alvarlega svipnum og gestgjafar hans.
Þegar hann hafði litið fljótlega í kringum sig. varð
hann þess var, að Dvíð var enn ekki kominn, en hann sá,
að Unkas stóð enn á sama stað o^ áðtir, jafn einbeittur,
tigulegur og rólegur. Ungttr Húroni sat hjá honunt og
vopnaðttr hermaður hallaði sér ttpp að dyrastafnum. Að
undanskildum þessum varúðarreglum var hinn ttngi Móhí-
kani algerlega frjáls; og þegar Heyward horfði á hann,
fanst honum hann likjast mest vel gerðri myndastyttu.
Þegar majórinn var að enda við þessar athugasemdir
sínar, var hann óvænt vakinn af þessari kyrlátu þögn, sent
honum hafði fallið svo vel, þar eð hann hélt, að enginn
veitti sér eftirtekt. Einn af gömlti hermönnunum, sem tal-
að gat allvel frönsku, sneri sér skyndilega að honum og
sagði:
“Minn canadiski faðir gleymir ekki börnum sínum,
og eg er honum sannarlega þakklátur fyrir það. Vondur
andi hefir sezt að í konu eins af minum ungu hermönn-
um. Getur þú. gáfaði, ókunni maður, rekið hann út?’’
Heyward þekti dálítið til þeirra lista, sem Indíánarnir
eru vanir að nota við slílf tækifæri, og hann skildi undir-
eins, að hann gat haft mikil not af þesstt tilboði. Auk
þessa vissi hann, að ekki var hyggilegt að láta tilfinning-
ar sinar í ljós, og svaraði því með dularfulltim orðttm ,
spurningu öldttngsins:
“Andarnir eru af mismttnandi tegundum, sumir láta
undan valdi vizkttnnar, en aðrir ertt of magnaðir til þess,
að geta fengið sig til að gera það.”
“Bróðir minn er mikill læknir,” sagði öldungurinn
ldóklega. “Eg vona, að hann vilji revna að hjálpa kon-
unni. Er það ekki?” , |
Majórinn drap 'við höfði sínu samþykkjandi, og Húr-
oninn settist aftttr og fór að reykja rólegur úr pípti sinni,
meðan hann beið eftir viðeigandi tækifæri til að fara: en
það leið löng stund, þangað til hann áleit það sóma sínum
samboðið, að yfirgefa félaga sína, svo hinum óþolinmóða
skottulækni fanst verá liðin heil stund. þegar v'illimaðttr-
inn loksins lagði píptt sina frá sér og vafði kápttnni tttn
sig, ti! þess að fara út úr kofantim að heimsækja hina
veiku.
En á sama augnabliki og hinn gamil höfðingi ætlaði
Þegar Húroninn var farinn, tók einn af höfðingjun-
ttm til orða i þvi .-.kyni, að leiða athygli ttngu ntannanna
frá staðfestuleysinu, sem þeir nýlega höfðtt séð. Með
glaðri rödd og kurteisri ávarpaði hann Lævísa Ref nteð
þessum orðum:
“Delawararnir hafa verið að þefa hér hringinn í kring
ttm bæinn, eins og birnir i kringum hunangskrús,” sagði
hann. “En hefir no\<ur maður nokkru sinni fundið
Húron sofandi. F.inn af Delawarunum er nú fangi hér.”
“Tóktt ungu mennirnir mínir hársvörðinn hans?”
spurði Lævísi Refur, og enni hans varð jafn dökt og ský-
þrungið loft á ttndan þrumtiveðri.
“Fætur hans voru góðir, en hendur hans eru hæfari
fyrir þelahögg en stríðsöxi,” svaraði hinn og benti á
Unkas, sem stóð jafn hnarreistur og hreyfingarlaus og
áðttr.
.Lævisa Ref kom nú alls ekki ti! hugar að lita strax
á Unkas, hann áleit, að slík hegðan yrði skoðttð sem
kvenleg forvitni. Hann hélt þess vegna áfram að reykja
rólegur; en þegar pípan var tóm og hann hafði hreinsað
öskuna úr henni og fest hana aftur við beltið, stóð hann
upp og leit á fangann, sem var fáeln skref fyrir aftan
hann. — Unkas, sem tekið hafði eftir hreyfingu Lævísa
Refs, sneri sér skyndilega að Ijósintt og varð litið t attgu
Húronans. Fttlla mínútu horfðu þessir djörfu og viltu
menn hvor á annan. með rólegtt en fremur hörðtt augna-
tilliti. Það var eins og líkami Unkasar stækkaði alt í
einu. og nasaholurnar tútnuðu út eins og á ofsóttu tígris-
dýri, sem býr sig til varnar. A Lævísa Ref vortt áhrifin
öll önnttr. Trylt og ilskuleg ánægja sást koma t Ijós á
andiiti hans, og eftir langan og þungan andardrátt hróp-
aði hann :
“Snari Hjörtur.”
Á sama augnabliki og þetta alkttnna nafn var nefnt,
stukku allir hermennirnir á fætur, og ttm litla stund
gleymdu þeir að varðveita sína vanalegti rósemi. Hið
hataða, en þó mikilsvirta nafn, ómaði á allra vörttm.
Kvenfólkið og börnin, sem höfðu hópað sig saman fyrir
utan dyrnar, hrópttðu einnig: “Snari Hjörtur!”
En Móhíkaninn kunni að dylja gleði sina yfir þeirri,
geðshræringu, sem nafn hans vakti. Aðeins rólegt,
þóttfult bros sýndi fyrirlitninguna. sem hann bar til þeirra,
er gerði Lævísa Ref næstum bandóðan, svo að hann
hrópaði á ensku:
“Móhíkani. þú skalt deyja!”
En Unkas svaraði á hinu hreimfagra máli Delawar-
anna : » *■**
“Aldrei 'mttnti hin heilnæmtt vötn endurlífga htna
dattðu Húrona. Hið straumharða fljót þvær bein þeirra.
Karlmennirnir ertt kvenheiglar, og kvenfólkið þeirra ertt
náttuglur. farið og kallið á Húronahttndana. að þeir
skuli koma 6g sjá hermann. Nasaholur minar finna til
leiðinda. Eg finn lykt af blóði löðttrmennis.”
Margir af Húronunum ^kildu mál Ðelí
stóð Lævísi Refur upp, vafði að sér kápu sinni og gekk
sömuleiðis burtu. F.n hinir hermennirnir settust mak-
indalega og kveiktu í piptim sinum, svo þeir litu út fyrir
að vera rólegir.
Þannig leið hér um bil hálf stund án þess að eitt orð
væri talað. Þá var sá höfðingi, sem beðið hafði Hey-
ward um hjálp, búinn úr pípu sinni, og bjó sig að nýju til
að yfirgefa ráðhússalintt með þessum ímyndaða lækni.
Með lítilli bendingu gaf hann i skyn. að hann skyldi verða
sér samferða, og svo gengu þeir báðir úr þessttm reykjar-
skýjum út í hið ferska kvöldloft sumarsins.
Höfðinginn gekk á ttndan, en í stað þess að stefna til
kofanna, sem Heyward var búinn að rannsaka, sneri hann
til hliðar og gekk svo beina leið til næstu klettanna.
Drengirnir vortt aftur farnir að leika sér á attða svæð-
inu; við og við kveiktu þeir í nokkrttm hrísföngum, sem
köstuðu svo birtu sinni á mjóa stiginn, sem þeir gengu
eftir. Þegar eitt hrtsfangið logaði óvanalega mikið, sáu
þeir Heyward og Indíáninn alt í eintt ttndarlega, dökka
skepntt framttndan sér á stígnum.
Indíáninn nam staðar og var í efa um. hvort hann
ætti að halda áfrani eða ekki. Þessi stóra, svarta hrúga,
sem i fyrstti sýndist liggja alveg kyr, fór nú að hreyfa
sig. Litla stund var of dimt til þess, að þeir gætu séð
glögt, hver eða hvernig þessi skepna var; en bráðlega log-
aði eldurinn skærar, og þegar þeir utðu þess varir. að
hún rttggáði efri hluta kroppsins á meðan hún annars sat
kyr, vissi jafnvel Heyward að þetta var björn, og að hann
hafði getið rétt til, fékk hann strax sönnun fyrir með því,
að björninn fór strax að rymja með allmikltim hávaða
og frekju.
T*ar eð þetta var eina óvináttumerkið, sem dýrði lét í
ljós, virtist höfðinginn verða rólegri, og þegar hann var
i búinn að athuga það nákvæmlega, hélt hanti áfram. og
I Heyward. sem vissi að margir Indiánar áttu tamda birni,
fór að dæmi hans. Þeir komust lika óáreittir og ómeidd-
ir fram hjá birninum. En þó að Húroninn veitti honum
ettga eftirtekt lengur, var majórinn alls ekki ánægður,
þar eð hann sá dvrið rölta rétt á eftir þeim.
Hann ætlaði að fara að minnast á þetta við Indíán-
ann, þegar hann opnaði barkarhttrð og gekk inn í helli
i klettinum. Heyward varð fegintt að finna skjól og
flýtti sér á eftir hinum, en áður en hann gat lokað dyrun-
nm á eftir sér, var honttm ýtt hörkttlega til hltðar af dýr-
inu, sem fvlti alveg dyrnar með loðna kroppntttn sínttm.
Majórinn hafði nú engin önnur ráð, en að vera svo
nálægt höfðingjanum og hatm gat. Þrátt fyrir þetta var
björninn altaf á hælttm hans; já, jafnvel nokkrum sinnttm
lagði hann framfætttr sína ttpp á axlir hans, eins og hann
vildi stöðva hann. — Hve lengi taugar hans hefðtt getað
þolað þessa æsing, er ekki hægt að segja, en til allrar
hamingjtt hvarf hún bráðlega. Frá mjóa ganginum, sent
þeir höfðu gengið eftir, komtt þeir nú að stórum helli, þar
avvaranna’ °» sem Húronarnir geymdtt þá muni, er þeir álitu verðme-ta.
æsmg þe.rra varð óhemjttleg. þegar Unkas mintist á hinn' Veiku konuna höfött þeir líka flutt þangað, af þvi þeir
t'"’ 8l' a rænf'‘* l>eirra. Þetta tækifæri áleit Lævisi béldtt, að hún væri bezt varðveitt fvrir hinutú illa anda,
<c ttr hepp.Iegt, og hann hikaði ekki við að beita hinni ef hún væri t hellinum: að líta á hana. var nægilegt til
alk.mnu mælsktt stnnt. Htnttm siðustu bardögum sínt.m aí! sannfæra Ileyward ttm. að hann gat ekkert gert til að
vi< >na vo alegu mótstööumenn Ivsti hann mjög nákvæm bæta úr því magnleysi, sem hiin þjáöist af. Hun var svo
ega, og mintist á alla viðbttrði, stora og smáa, og að síð-1 magnþrota og rænulatts, að hún vissi ekki, hvað fram fór
Ufti' v,ir an" mJf’!í fjölorðttr uni hina ógæfusömtt félaga ; kringum sig, þar sem hún lá t rúmi síntt. ttmkringd af
ina, em repnir vortt i bardaganum. Alla hæfileika, fjöldamörgum konttm: og ásigkomttlag hennar var þarin-
'em " lanay v'rð.t nokkurs. eignaði hann þeim. Einn ijrf hann gat hiklaust sagt þeitn. sent viðstaddir vortt,
. , | om a^he' tómhentur ttr veiðiför. Annar hafði verið ó- hin veika kona gæti engttm áhrifttm af listum s
ut, kont nyr hermaður tnn um dyrnar. An þess að segja þreytandi við að njósna ttm og elt spor óvinanna. og
eitt orð, gekk hann inn á milli hinna aðgætnu Húrona, og hinn þriðji var ötull, vaskur og eðallyndur.
settist á annan enda hinnar litltt kvistahrúgu, sem Hey-
ward hafði valið sér til sætis. Hryllingttr fór uin majór-
inn, þegar hann, eftir að hafa litið á hinn nýkomna, sá að
það var Lævísi Refttr.
■Konia þessa lymska og óvinveitta höfðingja hindraði
Með fáum
orðttm sagt, hann sló á alla þá strengi. sem hann vissj, að
myndtt enduróma hjá fjölda áheyrendanna.
“Hvila nú bein þessara ttngu manna í grafreit Húron-
anna ?" sagði hann að síðttstu. “Þið vitið, að svo er ekki.
Andar þeirra sveima t áttina til hinnar hverfandi sólar,
gamla Húronahöfðingjann frá að fara. Fáeinar pípttr , og þeir eru nú þegar komnir að þvi að svífa yfir hin stórtt
voru orðnar tómar, en þær voru óðara fyltar aftur og í j vötn, á leið til hintta dýrattðgti veiðihéraða. En þeir haf
þeim kveikt. Lævisi Refur tók stríðsöxina frá belti sínu
og fylti efri enda hennar, sem var búin út eins og ptptt-
höfttð, og andaði svo að sér tóbaksreyknum gegnum hola
■skaftið; en það liðtt margar mínútur áður en nokkur tal-
• aði, og þeir voru næstum allir huldir af reyk.
** “Velkominn!” sagði loks einn af hermönnttnum. “Hef-
ir vinur minn fttndið elgsdýrin?”
“Ungu mennirnir, sem rrteð mét* voru, hafa afar þung-
•Hr hyrðar að bera,” svaraði Lævísi Refur. “Látið þið
Sveiflureyr fara og ganga eftir veiðimannabrautinni, þar
mun hann mæta þeim.”
Þetta bannfærða nafn var naumast nefnt, þegar pip-
urnar duttu úr munnum hermannanna, eins og þeir hefðu
andað að sér einhverju óhreintt. og algerð grafarkyrð
hvíldi yfir öllum. Flestir af þeim litu til jarðar, en nokkr-
ir hinna yngri manna störðu tryllingslega á hvithærðan
niann, sem sat á milli tveggja hinna elztu höfðingja ætt-
stofnsins, þótt hann að Öðru leyti væri óbreyttur liðs-
maðttr.
Eins og flestir aðrir, sat hann alt að tvær mínútur
þegjandi og horfði til jarðar. Svo stóð hann ttpp með
hægð og rauf hina ógeðslegu þögn.
“Þáð var ósatt,” sagði hann. “Eg á engan son. Hann,
sem hét þessu nafni, er glevmdttr. Hinn mikli andi hefir
sagt, að Vissjentujerna-fjölskyldan og ættin skuli deyja
út, hverfa af jörðinni, og sá er gæfttríkur, sem veit, að
hið vonda í ætt hans deyr með honttm. Meira hefi eg
ekki að segja.”
Þessi ógæfusami, gamli maður, sem var faðir hins ný-
dæmda og deydda manns, stóð eitt attgnablik kyr og horfði
á hópinn í kringum sig, eins og hann vonaðist eftir að-
dáun fyrir það, hVe rólegtir hann var. En augu hans
lýstu því, hve ólíkar tilfinningar hans voru hinum mikil-
látu orðttm. Hin starandi augu mannanna gat hann ekki
þolað lengur, og huldi hann því andlitið með dúk sinum
og gekk hávaðalaust út úr kofanum til að leita huggunar
hjá konu sirmi, sem nú var orðin gömul og barnlaus, eins
oghann- é, _________________________ r.. j 5: méM
lagt af stað an matarforða, vopna og hnífa, án striðs va
— jafnnaktir og þeir komtt í heiminn. A það að vera
þannigr' Bræðttr mínir, við megum ekki gleyrna þeim
dattðtt. Rattðskinni hættir aldrei að mttna, missir aldrei
minnið. Við skttlum af þessttm ástæðum hlaða svo mikltt
a bak Móhíkanans, að hann skjögri undir gjöfuni okkar,
og svo sendum við hann til hinna ungu manna okkat. Þeir
biðja okkur um hjáip, en evru okkar eru lokttð. Þeir
segja: Gleymið okkttr ekki. Og þegar þeir sjá anda Mó-
ltíkanans koma til sín með byrðina, þá skilja þeir httgs-
anir okkar og verða ánægðir og glaðir. F,n börnin okkar
mttmi segja: Þannig breyttu feðttr okkar við óvini ’rina,
nú verðttm við að gera eins og þeir. — Við höfum deytt
j mrfrga hvíta menn, en jörðin er jafn föl fyrir þvi. Nei
flekk á nafni Húrona er aðeins hægt að hylja með blóði.
sem rennttr úr æðttm Indiána. Við skttlum deyða þenna
Delawara.”
Ahrif ræðttnnar voru mikil. Einkttm var það einn
af hermönntinum. sem veitti hverjtt einasta orði nákvæma
og æsta eftirtekt. og því lengur sem Lævísi Refttr talaði,
þetss tryltari varð svipttr han^s, þangað til að síðustu, að
hann lýsti djöfullegri ilsktt.
Þegar hinn lymski ræðumaðtir þaignaði. spratt hann
á fætitr og orgaði vonzkttlega. og um leið greip hann litltt,
fágttðu stríðsöxina sina, sveiflaði henni fvrir ofan höfuð
sitt og kastaði henni að Delawaranum af öllu afli, en
Lævisi Refur sló hendi hans til hliðar áðttr en öxin ldsn-
aði vtð harta, svo hún hitti ekki takmarkið, en hjó aðeins
í sundttr fjöðrina. sem stóð upp af höfði Móhíkanans.
“Nei.” hrópaði Lævísi Refur, þegar hann var sann-
færður um, að fanginn var óskemdur. Sólin má skina á
vanvirðtt hans. Kvenfólkið skal sjá hann skjálfa, annars
verður hefnd okkar aðeins barnagaman. Farið þið með
hann þangað sem þögnin ríkir, og við skulttm vita, hvort
Delawari getur sofið ttm nóttina og dáið ttm morguninn.”
Hendur Unkasar voru ttndireins bundnar, og með ills-
vitandi þögn var hann leiddttr til dyra; þar nam hann
staðar eitt augnablik. sneri sér við og leit með þóttafullri
fyrirlitning á óvini stna. Svo hvarf hann, og litlu stðar
stnttm
veitt móttöku.
Kvtðandi þvi, að hann gæti ekki stælt galdramenn
Indíánanna nógtt vel og nákvæmlega, stóð hann kvr og
var að htigsa ttm, hvað hann ætti nti^ að gera, en kom þá
attga á Davíð Gamút í míðjum kvennahópnttm. Og áður
en hann gat nokktið sagt hóf söngvarinn rödd sína og
byrjaði á Iofsöng — treystandi sálma söngsins aðdáanlegtt
áhrífum.
Dávið var naumast þagnaðttr. þegar síðusttt tónarnir
voru endurteknír af dímmri grafarrödd. Með galopmtm
attgttm starði hann allskelkaður fram ttndan sér. og loks
kom hann attga á Ioðna dýrið, sem sat og rttggaði hvíld-
arlaust kroppnum sintim í dimmasta skoti hellisins, meðan
það rumdi eitthvað. er ekki líktist söng Davíðs hið allra
minsta. Óttasleginn hraðaði hann sér tiT dyranna, en
hrópaði ttm leið á síntt móðttrmáli:
“Hún bíðttr yðar, og er hér i nándinnt.”
II. KAPITULI.
Þó að Heyward grttnaði, að Davið hefði átt við eitt-
hvað sérstakt með orðum sínum, gat hann þó ekki skilið,
hvað það gat verið, enda voru þessar rannsakandi hugs-
anir hans truflaðar með þvi. að höfðinginn gekk að rúm-
intt og benti konunttm að fara. Þótt þær sárlangaði til
að sjá, hvað hinn ókttrmi gæti framkvæmt, hlýddtt þær
strax, og þegar þær vortt farnar, sneri höfðinginn sér að
Heyward og sagði:
“Nú getur bróðir minn sýnt, hvað hann getur.”
Heyward var nú til neyddur að hætta við gruflanir sín
ar, og þegar hann var búinn að httgsa sig ttnt eitt atigna-
blik, fór hann að reyna að stæla djöflaæfingar Indíán-
anna. En það er mjög sennilegt, að hann hefði gert sig
sekan um yfirsjón, sem hefði vakið illan grttn á honum,
ef þetta loðna, ferfætta dýr hefði ekki gripið fram t fyrir
honum áður en hann gat byrjað. Þrisvar sinnttm reyndi
hann að byrja, en jafnoft rttmdi björninn, og t hvert skifti
heiftarlegar og hótandi.
“Rólegttr!” sagði Ylúroninn og veiflaði hendinni hót-
andi að birninum. “Spámenn eru afbrýðissamir. — F.g
ætla að fara. En minnist þe*s, að -hún er gift einttm af
mínum viiskustu mönnttm. Breytið við hana á réttan hátt.’
Höfðinginn fór og Heyward var nú aleinn hjá hinni
veiku konu og hættulega dýrinu, sem sat nú og hlustfaði
á fótatak Indiánanna, með þeim klóktndalega svip, sem
björnum er eiginlegt að hafa. Þegar síðasta bergmálið
af fótataki höfðingjans heyrðist etgi lengur, vék hann
sét' við og labbaði til Heywards, sem leit kvíðandi í kring-
um sig eftir einhverju vopni.
Skapsmunir dýrsins virtust tnt alt i eintt hafa breyzt,
það var hætt að rymja og stóð nú á afturfótitnum fyrir
framan hann, og meðan Heyward veitti öllttm hreyfingum
þess nákvæma eftirtekt, fé!I hið stóra og illúðlega höfuð
til hliðar. en t stað þess sást hið hörkulega en drengilega
andlit Valsattga.
Það var rétt komið að því, að hinn ungi liðsforingi
æpti af undrun, en hinn varkárni skógarbúi aðvaraði hann
nógu snetmna. , *
“Þeir eru hér kringttm okkur þessir þorparar, og sér-
hvert hljóð, sem ekki á við galdra, myndi konia öllttm
hópnttm til að ráðast á okkur.”
“Segið þér mér tilganginn með þessttm dularbúningi,
og hvers vegna þér hafið lagt út í jafn hættulegt æfin-
týri.” svaraði Heyward og Valsauga gaf strax þessa
skýringtt:
“Herforinginn og Chingachgook eru óhultir t gömlum
bjórakofa. Þar voga Indíánarnir ekki að ónáða þá, því
t þesstt héraði bera Indíánar enn mjög mikla lotningu fyr-
ir bjórunum. Unktis og eg fórum svo til hinna tjaldstað-
anna. eins og um var talað. Hafið þér orðið var við
hann ?”
“Já,” svaraði Heyward. “Og það sent verst er, hann
er fangi og á að deyja, þegar sól ris upp.”
“Já. mig grttnaði, að svona myndi vera komið fyrir
honum. ’ sagði Valsauga. “Og það er einmitt hans vegna,
að eg er kominn hingað. Það er synd að láta Húronana
fá slíkan pilt. Nú, það væri aitðivtað þessum httndum
mikil ánægia, ef þeir gætu bttndið “Hið stökkvandi elgs-
dýr” og “Langriffil” við sama staurinn,” bætti hann við,
en Heyward greip fram í óþolinmóður:
“Haldið þér yður við efnið,” síagSi hann. “Við vit-
ttm ekki, á hvaða attgnabliki ITúronarnir korna aftur.”
“Frá þeim stafar engin hætta,” svaraði Valsauga ró-
legttr. “Töframaðurinn verðttr að hhfa nægan tínta, og
við erttnt eins óhultir fyrir ónæði og trúboðinn, við byrj-
unina á tveggja stunda fyrirlestri. — Nú. Unkas og eg
rákumst svo á Htinn hóp af þessum þorpurttm, eu piltur-
inn fór of langt áfram. Einn af óvimtntim flýði, og þeg-
ar Unkas fór að elta hann, lenti hann í fyrirsát.”
“Og Húroninn varð að borp*a blevðiskap sinn dýrti
verði.” sagði Heyward, en Valsauga kinkaði kolli og dró
hendina yfir hálsinn til merkis um, að hann skildi, við
hvað átt var. Svo hélt hann áfram:
“Þegar eg hafði mist drenginn, sneri eg mér að Hú-
ronttnum, eins og þér eflaust skiljið. Þegtar eg var búinn
að skjóta fáeina njósnara þeirra. kom eg allnærri kofurn
þeirra. og samkvæmt vilja forsjónarinnar var eg svo
heppinn, að mæta einttm af hinuni nafnkunnustit töfra-
mönnum ættbálksins, sem var á þesstt augnabliki að búa
sig undir stórkostlegan bardaga við Satan sjálfan. Eg
gaf Svikaranum ttndireins högg á höfttðið, svo hann
neyddist til að vera rólegttr ttm tíma, og svo stakk eg upp
í hann valhnotubita til kvöldverðar, svo hann gæti ekki
skrækt. Að þvi búnii hengdi eg hann upp á milli tveggja
hálfvaxinna trjáa. og gerðist svo djarfur að klæða mig í
sparifötin hans, og látast vera björn.”
“Og þér hafið leikið það aðdáanlega Vel; björninn
sjálfur hefð'í úkki getað gert það betur,” sagði Heyward
i aðdáunarróm.
“Eg hefði of litla eftirtekt veitt dýrunum i hinum
viltu skógum t öll þessi ár, ef cg gæti ekki stælt hreyfing-
ar bjarnarins þolanlega vel,” svaraði Valsaugfa rólegur.
En ennþá höfttm við ekkert gert. Hvar er ttnga stúlkan ?”
“Það má hamingjan vita! Eg hefi rannsakað hvern
einastta kofa í þorpimt, án þess að hafa orðið hins minsta
var um hana.” svaraði Heyward.
“En þér heyrðuð samt, hvað söngvarinn sagði,, þegar
hann yfirgaf okkur: Hún er hér og bíður yðar”.
“Eg áleit. að hann ætti við þessa veiku kontt.”
“Nei, það var áreiðanlega önnttr og dvpri meining í
orðttm hans. Hellinttm er skift sttndttr í marga klefa, og
birnir ættu að kunna að klifra: leyfið mér því að klifra
tipp og gægjast yfir veggina. Það ertt eflaust geymdar
hunangskrttkkttr i þessttnt klefttm. og eg er dýr, sem elsk-
ar sætindi.”
Með þunglamalegum bjarrnarhr'eyfingum klifraði
hann ttppvegginn, en sneri strax aftur og hvíslaði:
“Hún er þarna inni, og þér getið komist inn ttm dyrn-
ar hérna. Ef eg hefði ekki verið smeykttr við að gera
hana dattðhrædda, þá hef'ði ég verið fús tit að segja eitt-
hVert httggandi orð við hana. En þér lítið nú heldttr ekki
mjög aðlaðandi út. eins og þér erttð málaðttr, herra
majór.”
Heyward var þotinn til dyranna, ^n nam ,staðar efa-
blandinn. Valsauga benti honitm á litla uppspretttt og
réði honttm til að þvo málningttna af sér.
7 “Þegar þér komið aítur, ska! eg reyna að skreyta yð-
ur á ný,” sagði hann. “Og það er líka jafnalment, að
töframenn skifti um liti, eins og nýtizkumenn ykkar
skifta ttm skrautfatnað.”
Majórinn hikaði ekki við að þvo af sér málninguna,
og attgnabliki síðar kvaddi hann félaga simt fljótlega og
gekk inn til Altcu, sem hann fann mitt á milli þeirra mtina
er Húronarnir ræntu í Fort William Henry. Húnjvar
orðin föl og svipttrinn kvíðandi og efablandinn, sem ekki
gat þó hulið fegurð hennar..
Davíð var btiinn að segja henni frá komu Heywards,
en samt leit svo út, eins og hún yrði hrædd við sína eigin
ró Id, þegar hun ka'lr.ði:
“Dúncan!”
“AHca.” svaraði hann og hljóp á milli koffortanna,
kassanna vopnanna og húsimtnanna, þangað til h.mn kom
til henn:,r.
“Eg vissi, að þér mynduð ekki yfirgefa mig.” sagði
hún og svipttr hennar gíaðnaði eitt augnablik. “En þér
eruð einn,” bætti hún við. “Hve vænt sem mér þykir um
það.’að þér hafið ekki gleymt mér, er það mín innilegasta
ósk. að þér hefðuð ekki koitiið einn.”
e—
Meint.