Heimskringla - 11.03.1925, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 11. MARZ 1925.
A læknisheimilinu.
— E F T I R —
GRACE S. RICHMOND.
Jóhannes Vigfússon þýddi.
III. KAPÍTULI.
“Red”!
“Já”.
“Ertu ekki bráðum búinn að skrifa? Getur þú
talað við við vin þinn?”
Red sneri sér snögglega við, og horfði fast á
Chester, og sagði svo:
“Hvað hefir þú gert? Seztu!”
Chester settist. Hann var hvítur í framan og
lyfti upp skjálfandi hendi. “Hvað er að mér,
Red”?
Burns hélt áfram að stara á' hann rannsak-
andi augum. Hinn átti bágt með að horfa í
augu hans.
“Er þetta siður lækna, að horfa þannig á
menn. Eða ætlar þú að dáleiða mig?”
“Horfðu í augu mín, Ches. Hvað hefir þú
gert?” »
“Unnið eins og brjálaður maður í þessari
leiðinlegu skrifstofu. Ef til er heitari staður”.
“Þú getur fengið meiri hita, ef þú heldur á-
fram!”
Hann stóð upp og horfði í augu Chesters.
Settist svo aftur. “Viðurkendu-” sagði hann al-
varlegur.
“Red” bað Chester. “Hættu þessu! Vertu
eins og þú ert vanur. Eg held ég sé tauga-
veikari en vant er í kvöld. Spurðu mig, og ég
skal segja þér alt!”
“Gott! Nær byrjaðir þú?”
“Fyrir fimm vikum síðan, þegar þú varst
fjarverandi. Það var ekki ætlan mín að vera
háður því. En það var svo voðalega heitt —
og það var svo mikil aukavinna í skrifstofunni.
Og ég hafði höfuðverk bæði nótt og dag. Eg
------” hann laut alt í einu áfram og studdi
höndum undir kinnar--------“ég gæti sagt betur
frá, ef þú gætir gefið mér eitthvað, sem hress-
ir mig — ég — er — svo — vesall.”
Burns stóð upp og bjó eitthvað til í glas —
sem ekki var smekkgott en þegar það hafði á-
hrif fekk Chester ofurlítinn roða í kinnarnar,
og gat haldið áfram.
“Eg var hjá Gardner einn daginn, og þá var
ég með lakasta móti. Eg þurfti að tala við
mann um mjög áríðandi viðskifti fyrir okkur,
og þurfti að geta hugsað sæmilega vel. Það
sagði ég Gardner, og hann hjálpaði mér”.
“Hefi ég ekki sagt þér oftar en hundrað sinn
um að þú verður að forðast alt slíkt. Gardner
verðskuldar flengingu”. Burns barði í borðið.
“Það hjálpar mér um stund — og þá get ég
unnið af kappi. En eftir á------”
“Já, »ú fær þú að kynnast afleiðingunum.
Hve mikið tekur þú?”
Chester gaf nákvæmari upplýsingar og við-
urkendi hikandi að síðustu dagana hefði hann
tekið meira en einn skamt, svo að það gæti
hjálpað.
“Já, auðvitað hefir þú gert það, og þar af
leiðir hættuna við þetta vonda efni. Er langur
tími þangað til það hrífur?”
“Nei”.
“Hvað þá--------er ímyndunarafl þitt nógu
sterkt til-----hvemig neytir þú þess?”
Chester líktist sneypulegum skólapilti, þegar
hann tók lítið hylki úr vasa sínum. Burns tók
við því, opnaði það og tók úr því hið litla áhald.
“Það lítur mjög vel út”, sagði hann kuldalega
og braut það í sundur.
Chester reiddist. “Nú leyfir þú þér of mik-
ið,” sagði hann æstur.
“Finst þér það? Eg hélt það værir þú, sem
hefðir leyft þér of mikið. Eg skal jafna þig aft-
ur — á meðan ég get það, og þetta er fyrsta
sporið. Taktu þessu með ró, Chester — og ég
skal reyna að gera það líka, þó að mér falli það
sárt, hve lítils þú virðir ráðleggingar mínar.”
“Eg hefi sannarlega gefið þeim gaum. En ég
hélt ekki------”.
“Jæja, þá verður þú að skifta um skoðun.
Mig furðar að þú skulir koma til mín í kvöld.
Þú á-tt líkiega ekkert eftir af þessu drepandi eitri,
og kunnir ekki við að spyrja eftir því hér, þar
sem menn þekkja þig?”
“Ef þú vilt endilegfi leiða þetta í ljós eins ó-
þægilega og þú getur---------”, byrjaði Chester
gramur.
“Já, það er einmitt það, sem ég vO. Svo ó-
þægilega, að þér sárni það. Og þó þú reiðist,
gerir það ekkert, á meðan þú hættir að fara til
Gardner.”
“Hvað ætlar þú þá að gera? Eg get ómögu-
lega sofið í nótt, og ég verð að fara snemma í
skrifstofuna á morgun”.
“Nær fær þú frí?”
“Að tveim vikum liðnum”.
“Fáðu fríið strax”.
“Eg get það ekki. Stillinger fær frí á mánu-
daginn”.
“En ef hann vill bíða?”
“Mér er nauðsynlegt að biðja hann um það”.
“Þá skal ég gera það”. Burns hringdi tele-
fóninum og náði samtali við Stillinger. Hann
sagði honum frá ásigkomulaginu, og hinn við-
feldni Stillinger, sem þótti vænt um Chester,
svaraði, að hann vohaði að ekki gengi neitt
hættulegt að honum, og að hann væri fús til að
skifta um frítíma.
Burns sneri sér að vini sínum. “Nú er þetta
fengið. Viltu að ég hjálpi þér?”
“Heldur þú að ég sé svo langt leiddur”, sagði
Chester hnugginn, “að þú verðir — ”.
“Heyrðu nú Chester! Eg held alls ekki að
þú sért vonlaus. En þú ert kominn mjög langt
á hættulegri braut, og þú verður að stríða hart
til þess að jafna þig aftur. En það getur þú ekki,
ef þú samtímis hefir skrifstofustörf með hönd-
um, þess vegna verð ég að gera alt mögulegt
gagr\ af þessum litla frítíma þínum, ef þú vilt
leyfa mér það. Viljir þú það ekki, held ég að
ég verði að berja þig til að hlýða mér”.
Hann brosti svo alúðlega, að aUgu Chesters
fyltust tárum, og svaraði svo vingjarnlega: “Eg
skal reyna að sýna þér, að enn þá er dálítill
mannsvilji í mér, Red.”
“Auðvitað. Og það er hann, sem ég treysti.
Macauley þagnaði og læddist svo út úr her-
berginu, kom svo aftur með flösku — sódavatn
og glas. Klukka sló í nánd við þá; Burns þaut á
fætur.
“Sjáðu hérna”, sagði Macauley, nú skaltu fá
nokkuð að hressa þig á. Eg þekki siði þína, en
í kvöld þarfnast þú þessa”.
“Nei, ég vil ekkert, góði vinur; mér væri auð-
velt að búa mér til lyf að hressa mig, sem er
betra en þitt”.
“Því gerir þú það þá ekki? Eg get skilið, að
ef dauðþreyttur maður nokkuru sinni hefir heim-
ild til----”.
Talaðu ekki þannig við mig, ef þú ert vinur
minn! Eg hefi séð nógu margar aðferðir til að
stytta líf sitt með. Eg ætla að búa mér til kaffi,
af því ég verð að vera vakandi.”
Hann stóð upp og reikaði fram í eldhúsið.
Macauley fór með honum og hjálpaði eftir beztu
getu.
Tveim dögum síðar ók Burns heim á leið
fyrri hluta dags frá bænum. Við eitt götuhom-
ið sá hann persónu, sem beið eftir strætisvagn-
inum. Hann stöðvaði bifreiðina.
“Má eg fylgja yður heim?” spurði hann með
húfuna í hendinni og ánægjulegum augnasvip.
Ellen Lessing leit upp. “Með mestu ánægju”,
sagði hún og lét hann hjálpa sér upp í bifreið-
ina. “Strætisvagninn er alt af svo fullur um
Reyndu nú að fylgja ráðum mínum nákvæmlega. , . . . , , ............
Og byrjaðu með því að verða mér samferða út á 1 l)etta daf’ °S eS Þráðl að fa vmdblæmn
land. Eg verð að vitja veiks manns, áður en ég íraman 1 miS
hátta, og ferska loftið gerir höfði þínu gott.”
“Því betur er nú orðið svalara. Þér hafið
Næstu fjórtán dagana var Chester oftast með væntanlega ekki drukkið vatn eða mjólk hér í
græna tröllinu og eiganda þess. Þess á milli j bænum?
gékk hann oft lengri og lengri leið. En fyrri “Nei, Marta varaði mig við því. Er annars
vikan var honum oft svo erfið að honum lá við , á«3igkomulagið að batna?”
að missa kjarkinn.
‘Þenna síðasta sólarhring hefir enginn veikst
Það var á einni erfiðustu stundinni, þegar sem áður var heilbrigður, og hinum er að batna.
þeir gengu upp bratta hæð, sem bifreiðin ork- ■ Eg vona að fá nú nokkurra stunda hvíld”.
aði ekki að klifa, að Burns sagði.
‘Það bezta væri að þér færuð beint heim og
“Chester, ég held ég hafi nú gleymt að benda í legðuð yður fyrir til að sofa”, sagði hún alúðlega
á bezta endurbótalyfið fyrir þig — þó ég héldi j og leit á þreytta andlitið hans. “Þér eruð út-
mig hafa reynt alt, sem þú þyrftir”.
I slitinn, jafn sterklegur og þér eruð”.
Chester hristi höfuðið. “Þú hefir gert alt
mögulegt, Red. En ég er svo óstaðfastur. Mig
langar helzt til að sofna — og vakna aldrei aft-
ur”.
Hann tautaði síðustu orðin lágt, en Burns
heyrði þau og svaraði alúðlega:
“Eg hefði átt að segja þér það fyr, því það
er eitt af því, sem ég hefi sjálfur reynt. Þú
manst, að ég sagði þér eitt kvöldið, að ég hefði
gert hátíðlegt loforð. Og ef þú vissir hvað það
kostaði mig að efna það, þá* mundir þú skilja,
að mér er það ljóst, hvaða gagn er að því, og
hve erfitt það er, að hrinda frá sér vana. Og
ég hafi haft minn árum saman; minn meðfæddi
ofsi og fyrirmynd félaga minna kom mér til þess.
Þegar eitthvað var mótstætt, bölvaði ég, svo það
var viðbjóðslegt að heyra.
“Við gerum það allir, meir eða minna”, sagði
Chester.
“Ekki líkt því eins og ég. En aldrei hefi ég
verið eins óstjórnlegur og það kvöld, sem móðir
in deyddi son sinn óafvitandi, með því að hlýða
ekki skipunum mínum. Á heimleiðinni vaknaði ég
— mér datt í hug að blóð mitt fylgdi sál drengs-
ins til guðs, og kæmi fyrir hans eyra”.
Þeir þögðu litla stund.
“Þá flutti ég mína fyrstu bæn, en það er ekki
sú síðasta, og nú held ég að ég fái það sem ég
bið um, Chester. Það er að segja — hjálp til að
forðast freistinguna.
“Eg skil að það muni vera erfitt, en þess
betur sannfærandi ætti það að vera.
Chester leit upp.
“Það er erfitt að trúa því, að það sért þú,
sem talar þannig, Red.”
“Og talaðu ekki meira um þínar eyðilögðu
taugar, Chester”, sagði Burns alvarlegur. Þær
voru ekki eyðilagðar þegar þú fékst þær, en það
er þér að kenna, og nú fær þú hegninguna.”
Chester leit upp og svipur hans var breyttur,
því nú var hann viss um sigur sinn.
“Þessi skrifstofa þín, Red, er afarljót útlits”,
sagði James Macauley.
Hann leit í kringum sig á meðan hann tal-
aði, og aðfinsla hans var sönn.
“Já, það er líklega tilfellið”, svaraði Red
þreytulega. “En mér stendur það á sama.”
James leit á hann. Augun voru lokuð' og
handleggirnir héngu máttlausir niður.
“Heyrðu, piltur minn”, sagði James, þú vinn-
ur of hart. Þessi landfarsótt í bænum hefir eyði-
lagt þig. Þú hefir fengist við of mikið.
“Of mikið verður maður að ananrst”, svaraði
hinn, án þess að opna augun.
“Hafa hinir læknarnir unnið eins (hart og
þú?”
“Harðara”.
“Því trúi ég ekki. Þeir eiga heima í bænum,
en þú hefir starfað þar inni, og auk þess gætt
sjúklinga þinna hér. Og nú, þegar Cynthia er
heima, að stunda veiku foreldrana sína, og ung-
frú Mathewson vinnur við hjúkrunarkonustörf,
er ekki undarlegt, þó útlitið hérna sé þannig”.
“Það gerír ekkert. Eg fer aftur að heiman
að fimm mínútum liðnum”.
“Hvað er þetta? Ætlar þú ekki að hátta?”
“Eg gæti máske sofnað nú, ef þú værir ekkl
þarna og talaðir”.
“Eg gæti sofið heiia viku, en ég held að
I fárra stunda svefn, mundi gera þörf mína til að
sofa, ennþá sterkari. Og auk þess yrði ég strax
j kallaður út, ef ég færi heim. Nei, ég hefi ann-
; að áform, og síðan ég fann yður, er ég enn þá á-
kveðnari að framkvæma það ef ég get. Viljið
þér leyfa mér að taka yður með í stutta skemti-
! ferð, án nokkurra nákvæmari skýringa?”
“En væri ekki betra, að þér væruð aleinn?
( Hugsið yður, að ég væri sífelt masandi?”
“Þér eruð ekki af þeirri málgefnu tegund
| kvenna, og ég vil síður vera aleinn. Eg hefi ald-
rei getað verið aleinn með yður í heilan mánuð.
! Viljið þér koma með mér?”
“Þér vekið forvitni mína. Jú, þökk fyrir. Eg
held ég verði yður samferða. Eg hefi gengið úr
búð í búð þenna morgun, og þarfnast hvíldar”.
Hann nam staðar fyrir framan litla sölubúð,
þar sem auglýst var á dyraspjaldinu, að þeir, sem
ætluðu í skemtiferð, skyldu kaupa það, sem þeir
þyrftu, í þessari búð. Hann fór inn og var all-
iengi. Þegar hann kom aftur, fylgdi honum
þjónn með stóra körfu, sem hann lét í bifreiðina.
Þegar þau óku af stað, sneri hann sér brosandi
að Ellen.
“Þér iðrist þess ekki, vona ég, að þér gáfuð
yður í mína vernd”? spurði hann.
“Mér kom það til hugar, dð Marta hefir fjóra
j gesti til hádegisverðar í dag, og býst eflaust við
j mér”.
“Ekkert verra? Skeytið þér ekki um það.
j Við verðum neydd til að dvelja dáJítið lengur í
! nánd við þann stað, þar sem ég get steikt ketið,
sem ég hefi í körfunni og hitað kaffi. Þér verðið
jað afsaka yður með því, að tímaeyðslan hafi
j verið óumflýjanleg.”
“Eg vildi heldur viðurkenna að ég féll fyrir
ósigrandi freistingu. Eg er svo svöng, að að-
eins hugsunin um steik undir beru lofti-----”.
“Ef þér metið hana meira en alt kryddmet-
! ið við hádegisverð kvenna, fæ ég mikla virðingu
! fyrir yður! Við skulum því flýja”, og græna
tröllið vék inn á nýja veginn, sem lá til fjallanna.
“Það er fögur útsjón frá hæðinni þarna upp,
sem er þess verð að reyna á sig til að ná henni”,
J sagði hann. “Máske ég kynnist yður betur eftir
i þessa ferð — mig grunar, að bak við yðar fögru
framkomu geymist djörf fimleikakona”.
“Klifrið þér á undan upp fjallið, svo skuluð
þér sjá!” svaraði hún með ögrandi svip í svörtu
augunum.
Hann lét græna tröllið inn í lítið skógarrjóð-
ur; tók körfuna og sneri sér að henni. Hún
hafði tekið af sér glófana og lagt þá, hatt og
kápu í bifreiðina. Nú stóð hún fyrir framan hann
í gráu pilsi á* grárri silkitreyju. Hann leit sam-
þykkjandi á hana.
“Nú eruð þér mátulega klæddar til að ganga
um skóg og fjöll”, sagði hann og lagði frá sér
húfuna. “Eigum við að hlaupa upp fyrstu brekk
una? Eg er ekki líkt því eins þreyttur og ég var
fyrir stundu síðan.
Hann tók í hendi hennar og hljóp uppávið
með henni, og hélt á körfunni í hinni hendinni.
Á fyrsta hjallanum námu þau staðar og köstuðu
mæðinni. Þetta er auðvitað ekki rétta aðferðin
til að byrja með”, sagði hann hlægjandi, “en ég
gat ekki varist lönguninni til að hlaupa ögn. Nú
tökum við því með ró”.
Þau klifruðu áfram, hann á undan, tilbúinn
að hjálpa henni upp bröttustu plássin. Þetta var
enginn hægðaríeikur fyrir kvenmann, en [hún
sýndi ekkert merki til þreytu, þó hún væri blóð-
rjóð í framan, þegar hún kom efst upp.
“Þetta kemur blóðinu til að renna um æðar
manns, eins og það á að gera”, sagði hann og
leið ánægður á andlit hennar. “Þetta er bezta
aðferðin til að fá nýtt fjör fyrir mig og okkur
öll. — Lítið þér nú út yfir láglendið, er slík út-
sjón ekki þess verð að reyna dálítið á sig til að
ná henni?”
“Hún er aðdáanleg. Eg hefi oft viljað fara
hingað upp, en aldrei getað fengið Mörtu og Jim
með mér”.
“Og ég hélt, að yður líkaði betur að sitja í
sólbyrginu”, sagði hann hlægjandi. “Mig hefir
oft langað til að biðja yður að koma með mér í
slíka ferð, en hélt að það mundi ekki skemta
yður.”
Hann fór nú að tína saman viðarrusl í bálið,
og hún hjálpaði honum.
“Eg hefi ekki tekið þátt í neinu slíku í fjög-
ur ár”, sagði hún. “Og ég, sem hefi verið vön
við að búa í tjaldi alt sumarið og sjá alt sjálf.
Mér fanst sú tilvera ánægjuleg, og ég þoldi bet-
ur allar félagslegar samkomur á veturna sökum
þessa, heldur en aðrar konur”.
Hún bað um leyfi til að mega kveikja eldinn,
þegar viðurinn var fenginn.
“Eg skal sýna yður að ég er vön við að ferð-
ast um skógana”, sagði hún, þegar hún var búin
með starf sitt.
“Eg efast ekki um, að þér séuð jafnfimar við
að steikja ket og búa til kaffi”, sagði hann, “en
það fáið þér ekki að gera, því ég verð líka að
sýna að ég dugi til einhvers. Setjist þér nú á
þennan kubb og verið rólegar á meðan.”
Hún breiddi pentudúk á flatan stein og tók
alt upp úr körfunni.
“Það á vel við yður að vera undir beru lofti”,
sagði hann. “Er ekki steikin aðlaðandi?”
“Jú, tælandi! Þetta er þó skemtilegt! Mér
þykir vænt um að ég er hér, en ekki við hádegis
verðinn heima. Nú setjast þau að borðinu. —
Marta hefir beðið hálfa stund eftir mér, — nú er
hún hætt við það og er bálreið. Og meðvitund-
in um þetta gerir þessa máltíð smekkbetri t—
svona óskikkanleg er ég”.
“Ó, ég skil þessa tilfinningu!
Þau sátu á jörðinni við hlið flata steinsins og
neyttu matarins.
“Eg held ég hafi ekki smakkað neitt jafn-
gott um langan tíma”, sagði hún.
“Eg hefi aldrei etið neitt jafn æskilegt”, sagði
hann. “Guð má vita hvort það er félagsskapur-
inn, sem orsakar slíkt?” og hann brosti til henn-
ar.
“Félagsskapurinn hefir mikla þýðingu á slík
um ferðum”, sagði hann blátt átfram. “Eg hefi
aldrei fyr verið með útslitnum lækni, sem fór
að líkjast unglingspilti, áður en hann var búinn
með fyrsta kaffibollann. Maður getur ekki Hald
ið að þér séuð sami maðurinn og sá, sem bað
mig að verða sér samferða fyrir stuttu síðan”.
“Það er ekkert sem hefir jafn hressandi á-
hrif og breyting á störfum og hugsunarhætti, —
einkum ef breytingin á sér stað undir beru lofti.
Eg hefi gleymt öllum áhyggjum mínum; — ég
hugsa að eins um yður — ef ég má segja það.
Eg get ekki losnað við þá undrun, að þér, sem
voruð Bobs “fallega konan”, eruð orðin að ungri
stúlku — 19 ára gamalli íþróttastúlku”.
“Eg held að allir yrði unglegri, ef þeir dveldi
oftar undir beru lofti. En nú erum við búin. Eg
skal nú búa um öll mataráhöldin — en getið þér
ekki lagst út af og sofnað á meðan?”
“Sofnað — þegar ég get talað við yður?”
Hún kinkaði kolli.
“Einmitt. Eg ætla ekki að tala núna, svo
þér getið notað tækifærið”.
Hann hlýddi nauðugur, og hún vissi að hann
vildi vera samvistqm við hana. Svo gekk hún
inn í skóginn, en þegar hún kom aftur, var hann
sofnaður.
Sólarlagið var að nálgast, þegar hann
vaknaði.^ Hann horfði á trén án þess að vita
hvar hann var, en svo kom hann auga á körf-
una, spratt á fætur og kallaði:
“Frú Lessing!”
“Hérna, dr. Burns”, svaraði hún.
Hann gekk til hennar.
“Hvers vegna hafið þér látið mig sofa svona
lengi?” spurði hann ásakandi.
“Eg ætlaði að vekja yður að tíu mínútum
liðnum. Þér hafið að eins sofið í þrjár stundir!”
“Þrjár? Og þeim hefði ég getað varið til að
vera samvistum við yður.”
Hann var svo hreinskilnislega hnugginn, að
hún hló hátt. “Þér eruð sannarlega smjaðrgri.
En ég er ánægðari yfir hvíld yðar, en ég hefði
getað verið yfir félagsskap yðar, þó hann sé
skemtilegur”.
“Þetta er ekki smjaður; en ég viðurkenni,
að þessi svefn hefir gert mér mikið gott. Þér
verðið að lofa að vera þrjár stundir með mér síðar
samvistum, og þá skal ég ekki sofna.”
“Því lofa ég með ánægju. Eg hefi haft svo
indæla, langa ferð, skuluð þér fá að vita, og
dreymt-------en nú verðum við að fara?”
“Segið mér frá draumnum yðar, áJ meðan við
göngum til bifreiðarinnar”, bað hann
“Einn þeirra er, að stofna heimili fyrir van-
sköpuð börn úti á landi. Eg held að ég hafi
fundið plássið — hið gamla Fairmont ábýli —
það er ekki langt héðan, og ég vona að fá það
fyrir sanngjarnt verð — — ”.