Heimskringla - 24.06.1925, Blaðsíða 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKFINGLA
WINNIPEG 24. JÚNÍ, 1925
ffehnsktrmgla:
(StofnaTí 1886)
Ke»nr út A hverjim mltivlknderL
EIGENDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 •( 855 SARGENT AVE., WINNIPEG.
TaUfmli N -6537
Ver?J blaTJslns er $3.00 &rgangurinn bory-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VTKING PREÉsS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Rltstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Vtanftakrift tll blaflalnai
THE VIKING l'HESS, Ltd, Bo
Utan Aakrlft tll rltatjðrana:
EDITOR HEIJISKRWGLA, Boi 3105
WINIVIPEG, MAN.
8105
“Helmskringla Is pnbllshed br
Tbe Vlklna Preaa Lld.
anð printed by
CITV PRINTIXG * PUBLISHING CO.
853-S55 Sarxrnl A ve„ Wlnnlpes, Man.
Telephone: Jí 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 24. JÚNl, 1925
NorðmannahátíðÍD í Bandarík.
Með stærri viðburðum í sögu Banda-
ríkjanna, er hin mikla hundrað ára minn-
ingarhátíð Norðmanna, er haldin hefir
verið með mikilli viðhöfn þessa dagana í
Minneapolisborg í Minnesota og víðar.
Hefir hátíð þessi flestu öðru betur vakið
athygli þjóðarinnar á Norðurlöndum og
hinum merka og mikla þæítti, sem norræn
ar þjóðir hafa átt í framför landsins. Við
hátíðahöldin hefir rifjast upp saga, ekki
eingöngu Norðmanna, heldur og íslands
x og hins norræna þjóðflokks yfirleitt, svo
að Ameríka verður fróðari eftir en áður.
um þann kafla veraldarsögunnar, sem til
þessa hefir tilfinnanlega verið Vanræktur
meðal enskumælandi þjóða. Coolidge
forseti hefir þar drengilega gengið á und-
an, með ræou þeirri er hann flutti í Min-
neapolis 8. júní síðastl. Getur hann af-
reþsverka Norðmanna að fornu og nýju,
og hvað mikið Bandaríkjaþjóðin á hinum
norsku innflytjendum að þakka. Meðal
hinna áhrifamestu stjórnmálamanan nú á
síðari tímum eru menn af norskum ætt-
um, svo sem eins og Knútur Nelson sen-
ator frá Minnesota, Andrew J. Volstead,
höfundur vínbannslaganna, og fleiri.
Um ísland farast forsetanum orð á
þessa leið:
“Meðal hugnæmustu kaflanna í sögu
hinna myrku miðalda, er saga íslands.
Þetta litla norræna lýðveldi, með sjálf
stæði sínu, sem það varðveitir, Merður að-
alból hinnar fornu menningar, á þeim öld
um, þegar ljós mentunarinnar virðist
hvarvetna blakta á skari í heiminum. Vér
höfum fyrir löngu haft spurnir af hinum
tignu íslenzku bókmentum, er í letur voru
færðar á þessum andlegu rökkuröldum
Norðurálfunnar; en vér höfum altof lítið
kynt oss þann þátt, sem ísland átti í því
að brúa hið mikla myrkurdjúp milli fornu
°g nýju sögunnar, sem útvörður hinnar
hraustu norrænu menningar.
Þessir synir Þórs og Óðins og hins stóra
frjálsa Norðurheims, rísa upp fyrir hug-
skotssjónum vorum sem hinir æðstu að-
alsmenn æfintýraleiksins mikla og hrika-
lega. Frá Noregi til íslands, þaðan til
Grænlands, frá Grænlandi yfir til megin-
landsins, stig af stigi fetuðu þeir sig á
fram yfir norðurhöfin. Þeir fundu Vest-
urhafið, því það var norrænn maður, er
fyrstur sigldi í gegnum Bæringssundið,
og þannig sannaði að engin tengsli væru
milli Norður-Ameríku og Austurálfunnar.
Manni kemur ósjáJfrátt í huga að spyrja,
hvert þessir Norðmenn myndu fara í æf-
intýraleit, ef einhverntíma kæmi sú tíð,
að alt yfirborð jarðar yrði svo kannað, að
einskis væri framar að leita. Fyrir örfá-
um árum sigldi einn þeirra fyrir norðan-
verðri Ameríku aila leið frá Atlantshafi
til Kyrrahafs, og þessi sami maður i
Amundsen — flutti fána Noregs alla leið
suður á suðurpólinn, og loks nú fyrir fá-
um dögum síðan, verður hann fyrstur til
þess að kanna norðurheimskautið úr loft-
fari og freista gæfunnar, hvers vísarí megi
verða, þó enn hafi ekki frézt, er þetta er
ritað.”
Þessi orð forsetans eru eftirtektarverð.
Fer honum sem fleiri fræðimönnum hér-
lendum, er kynt hafa sér að einhverju
leyti fornbókmentirnar íslenzku, að hann
fær eigi lofað þsar nógsamlega- Er hann
hinn annar Bandaríkjaforseti nú á síð-
ustu árum, sem talað hefir á líkan hátt í
garð íslands, en hinn var Theodore
Roosevelt. Annars virðist vera að verða
mikil vakning meðal Bandaríkjaþjóðar-
innar fyrir norrænum fræðum, og saga
og tungur Norðurlanda að öðlast meiri
viðurkenningu en verið hefir við menta-
stofnanir landsins. Er það sannarlegt
fagnaðarefni og hlýtur, er stundir líða
fram, að bera margfaldan ávöxt fyrir
menningu þjóðarinnar.
Hel og faðmur
Abrahams.
Prédikun flutt í Sambandskirkjunni
14. júní, 1925
af séra Ragnari E. Kvaran.*)
Lúk. 16. 19—31.
Ef til væru skýrslur um umtalsefni
presta í kirkjum, og ef hægt væri eftir
þeim skýrslum að telja saman, til dæmis
hvaða dæmisögur Jesú yrðu þeim helzt að
umtalsefni, þá þætti mér ekki ólíklegt, að
þessi saga yrði einna lægst á listanum.
Að mista kosti er eg alveg viss um, áð
ekki yrðu margar lægri en hún í þeim
kirkjum, sem frjálslyndar eru nefndar. Eg
held að mörgum hafi fundist, jafnvel þó
að þeir hefðu það ekki á orði, að í þessari
sögu um ríka manninn og Lazarus, komi
það berlegast fram, að þrátt fyrir hinn
breiða anda Jesú, sem reynzt hefði getað
faðmað út yfir allar þessar kynslóðir, frá
því að hann var uppi, og áát meira erindi
til þeirra allra, heldur en nokkur annar,
þá væri það þó augljóst, að í sumum efn-
um væri hann farinn að fjarlægjast okk-
ar tíma. Afstaðan til þessarar sérstöku
dæmisögu hefir verið hjá frjáslyndum
mönnum mjög tíð sú, að fyrst og fremst
værí engin trygging fyrir því, að Jesús
hefði vitað neitt meira en aðrir jarðarbúar
um það, hvað við tæki eftir «þetta líf, og
í öðru lagi félli mönnum alls ekki hans
skýring, eða sú lýsing, sem hægt væri að
lesa út úr dæmisögu þessari.
Þá er og öllum kunnugt um, að sjálfu
umtalsefninu: annað líf hefir síðustu ára-
tugina verið þrýst sífelt meira til baka úr
þeim aðalkenningum, sem kirkjurnar yf-
irleitt hafa viljað halda að mönnum. Or-
sakirnar til þess eru margvíslegar. Sumar
lofsverðar og sumar ekki. Allar mjög
skiljanlegar. Það hefir haft áhrif á allar
kirkjur — frjálslyndar og íhaldssamar —
að þær hafa haft veður af þeim hugsun-
um almennings, sem ekki hafa að jafnaði
verið háværar, en þó vaxið styrkur með
hverju árinu, þessum: “Þið vitið ekkert
um hvað þið eruð að tala. Þið vitið ekk-
ert meira en við,” segja menn, “hvort
nokkurt líf er til eftir andlátið, eða ekki.
Og við erum farin að þreytast á því hjali,
sem á engu er reist.” Eg er alveg sann-
færður um, að síðasta mannsaldur, eða ef
til vill lengur, hefir hver einasti prest-
ur fundið þetta hugsana-andrúmsloft
umhverfis sig oft á æfinni, þegar talið
hefir borist að þessum efnum, svo fram-
arlega sem hann hefir haft hin minstu
skilyrði til þess að skilja sína greindari
áheyrendur. Hugmyndir manna á svo ó-
talmörgum sviðum hafa orðið að taka al-
gerðum stakkaskiftum, og þessi efni hafa
heldur ekki orðið útundan. Almenningur
sjálfur hefir ekki hugmynd um, hvað
hann hugsar ólíkt um nærri því alla hluti,
frá því sem hann gerði fyrir 50 árum.
Menn efast nú um og afneita fullum fet-
um því, sem engum datt í hug að vefengja
hið alira minsta áBur. Það hefir síast inn
í meðvitund manna, eins og úr andrúms-
lofti vísindanna, að menn verði að reisa
staðhæfingar sínar á einhverju öðru en
því, að aðrir hafi staðhæft þetta sama um
langan aldur á undan manni, ef ástæða
eigi að vera til þess að trúa þeim. Þetta
er ein ástæðan til þess, að kenningunni
um annað líft hefir verið eins og stungið
undir stól nú um skeið. Trúin á það hefir
orðið að óljósri og frekar máttlítilli von.
Og eg fyrir mitt leyti er sannfærður um,
að það var vel farið, að prestarnir skyldu
heldur draga úr að tala um það, sem bæði
þeir sjálfir og almenningur fann, að þeir
höfðu ekkert ákveðið um að segja, reistu
ekki á neinu því, sem nútíminn nefnir
sterkar lfkur eða sannanir.
Þá er ög önnur ástæða, sem vegið hef-
ir mikið. Kenningunum um annað líf, um
himnaríki og helvíti, um laun og refsing,
um sælu og ófarsæld, hefir verið beitt
með allmikilli óvarkárni, ef ekki má segja
stórskaðsamlega á köflum. Þeim hefir
verið beitt ál þann hátt, að það hefir dreg-
iff úr tign og alvöru þessa lífs, sem hérna
megin grafar er lifað. Mönnum var kent
að mæna á lífið, sem við ætti að taka,
stundum beinlínis í því skyni, að þeir
tækju ekki eftir þessu. Ekkert er rétt-
mætara heldur en það, sem sumir óvinir
trúarbragðanna hafa haldið fram, að þau
væru stundhm notuð sem ópíum og svefn
lyf fyrir mennina. Og hvergi á þetta bet-
ur við, en um kenningarnar um annað líf.
*) Eins og drepiö er á í nifJurlagi ræSu þessi-
arar, þá er hún eigi nema “hálfsögS saga”. Eg
hefi gert lítilsháttar tilraun til að bæt.a hana upp
með ræðu, er eg flutti síðastiiöinn sunnudag.
Hún veröur aö Jíkindum birt í blaðinu innan
skamms. R. E. K.
Um ótrúlegan tíma hefir stundum tekist
að tefja fyrir umbótum á mannlegum lífs-
háttum, með því að telja mönnum trú um,
að þetta gerði ekkert til, skifti engu máli,
því alt yrði jafnað og lagfært annars
heims. Fátæklingurinn og olnbogabarn-
ið og þrællinn hefir verið látinn sasrtta sig
við hlutskifti sitt, með því að benda hon-
um á<, að hann skyldi fá sitt andstreymi
margborgað í himnaríki, ef hann væri
góður og þægur. Á hitt hefir ekki verið
bent, að ef menn tryðu á framhaldið, þá
yrði vesaldómur manna hér í lífi marg-
falt alvarlegri. Mentunarleysið, hugs-
anaörbirgðin, sem yfirleitt er einkenni
þeirra, sem haldið er niðri í mikilli eymd
— þó vitaskuld sé það ekki nærri æfin-
lega — fer þá fyrst að verða verulega al-
varlegt, þegar mönnum skilst, að það get-
ur náð út yfir þetta líf; þegar mönnum
skilst, að ehki er einungis verið að svifta
menn tækifærinu til þess að lifa vits-
munalegu og andlegu lífi hér, fyrir utan
sæmilega farsælu lífi og gleðiríku, held-
ur verið að st^la af þeim þroska, tefja
sjálfan straum framþróunarinnar í tilver-
unni, hérnamegin og á-næstu tilverustig-
um.
%
Þetta er í mínum augum ef til vill að-
almergur málsins. Honum hefir ekki
verið gaumur gefinn. En eins og eg hefi
bent á, þá hefir hinu verið gaumur gef-
inn, að kenningarnar um annað líf h a f a
verið notaðar til að tefja fyrir framförum
veraldarinnar. Mönnum hefir verið stung-
in svefnþorn með þeim. Og það kemur
æfinlega afturkast á eftir því, sem um
nokkuð skeið hefir tekið méinlega skakka
stefnu. Og afturkastið hefir orðið það,
að stinga annarslffs hugsuninni undir
stól, og snúa sér eingöngu að þeim þjóð-
félagslegu og siðferðilegu vandamálum,
sem biðu eftir úrlausn. Að sumu leyti
verður líka að telja það vel farið. Meðan
menn ekki gátu náð því valdi á hugsun-
inni um annað líf, að nota hana sem á-
kveðið verkfæri til góðs, þá var eðlilegt
að hafa verkfærið sem minst um hönd.
Og hvort sem þetta afturkast var gott eða
ekki, þá er það að minsta kosti svo eðli-
legt og mannlegt, að engin ástæða er til
þe§s að dómfella það.
En þessar almennu ástæður eru ekki
þær einu, sem því hafa valdið, að mönn-
um hefir fundist erfitt að gera söguna um
ríka manninn og Lazarus að tíðu umtals-
efni. Til þess liggja enn aðrar, sem fald-
ar eru í sögunni sjálfri. Eg minnist þess,
að eg átti eitt sinn síðastliðinn vetur tal
um söguna við einn af mínum ágætustu
vinum hér í söfnuðinum. Hann setti fram
þær skoðanir viðvíkjandi sögunni, sem
eg er sannfærður um, að eru sameigin-
legar fyrir marga nútímamenn, og ein-
mitt þá, sem alvarlega hafa um hana
hugsað. Eg skal reyna að setja athuga-
semdirnar fram í örfáum dráttum.
Það, sem er allra athugaverðast í þess-
ara manna augum, er, að svo er að sjá,
sem í söguna vanti allan siðferðilegan
mælikvarða. Við fáum enga lýsing á þess-
um tveim mönnum, nema ytri lýsing.
Við sjáum þess engin merki, að Lazarus
eigi neitt frekar skilið heldur en ríki mað-
urinn, að lenda í faðmi Abrahams, ef með
því líkingarmáli er átt við sælluríkan stað.
Eins er það heldur engin synd af ríka
manninum að vera ríkur og njóta auðs
síns. ÞesSi saga ber þess merki, segja
menn, hvort sem hún er frá Jesú eða ekki,
að hún er runnin undan rifjum þess hugs-
unarháttar, sem við gætum nefnt fátæikt-
ardýrkun — dálæti á sjálfri vesöldinni og
einhver hjátrú á því, að það sé dygð
í sjálfu sér, að manni skuli líða illa. Sam-
fara þessari trú fer svo aftur ótrúin á og
hræðslan vii? gleðina, sem kemur fram
í fordómi sogunnar á ríka manninum.
Annar agnúi á sögunni er sá taiinn vera,
þar sem er djúpið, sem staðfest er í sög-
unni á milli hinna tveggja híbýla annars
heims. Mönnum finst þetta bera of mik-
inn keim þeirrar skoðunar, að allri
þeirra tilveru sé skift í himnaríki og
helvíti, sem sjálf siðferðistilfinning mann-
anna hefir gert uppreist gegn og dæmt
með öllu óhæfa, fyrir skilningsleysið á
mannlegu eðli, hrottalegt ranglæti og ó-
samrýmanleik við hugmyndina um guð
sem föður mannanna.
Ef eg gæti lesið söguna svona, sem eg
hefi verið að lýsa, þá fyndist mér eg
standa andspænis mestu ráðgátu nýja
testamentisins. Ráðgáta mín væri sú,
hvernig eg ætti þá að gera mér grein fyr-
ir því, að hún væri frá Jesú komin. Því
að yfirleitt held eg að biblíuskýrendur séu
þeirrar skoðunar, að svo framarlega sem
nokkuð af dæmisögunum sé eftir Jesú,
þá mæli allar ytri ástæður með því, að
telja þessa sögu frá honum. Heimildin er
ágæt — hin svokallaða sérheimild Lúkas-
ar — og hin ytri einkenni þau, að líkumar
eru fyrir því, að sagan hafi borist tiltölu-
lega óhögguð í okkar hendur.
Nú vitum við það, að Jesú hafði
enga andstygð á mönnum fyrir
þá sök, að þeir væru ríkir. Sum-
ir hans beztu vinir virðast ein-
mitt hafa verið vel efnaðir
menn. Jesú hafði heldur eng-
an kala í brjósti til gleðinnar.
Líkurnar eru einmitt meiri fyrir
því, að hann hafi unnað gleð-
irini. Hann líkir sjálfum sér svo
í samburði við Jóhannes skír-
ara, að hinn síðarnefndi hafi
kveðið mönnum sorgarljóð,1 en
hann, Jesú, hafi leikið þeim
gleðisöngva á hljóðpípu, og
hann undrast yfir að þeir skuli
ekki dansa. H'ann líkir sínum
eigin boðskap við dansmúsík,
finst hann vera tilefni til þess
að menn hrífist með í hina á-
köfustu gleði. Þá má minnast
þess, að einmitt mótstöðumenn
Jesú lögðu honum það til ámæl-
is, hversu lítinn beyg hann hefði
af gleðinni. Þeir nefndu hann
átvagl og vínsvelg, og tilefniö
hefir vitaskuld verið það, að
hann hefir í alvöru reynt að
vera glaður með glöðum. Svona
mætti lengi telja. Það er ekki
til hin allra minsta bending
í þá átt, að hann hafi haft
nokkrar heimsflóttatilhneig-
ingar, og því síður haft
neitt dálærti á vesaldóminum, er
tíðkaðist svo mikið síðar í
kristninni urp eitt skeið. Og
sannleikurinn er líka sá, að í
þessari sögu er ekkert, þegar
nánar er að gáð, sem veitir
manni heimild til þessa skiln-
ings. Enn sem fyr, rekum við
okkur á, að það er með öllu ó-
mögulegt að fá réttan skilning
á n. tm., nema að gera sér veru-
lega ljósar ástæðurnar, sem
fyrir eru og verða tilefni, t. d.
orða Jesú. Hinn almenni skiln-
ingur þátíma Gyðingsins var sá,
að farsæld og velmegun hér í
lífi stafaði altaf af því, að mað-
urinn væri guði þóknanlegur,
velgengni og auður væri bein-
línis sönnun þess, að guð liti á
hianninn sem góðan og réttlátan
mann. Á sama hátt var litið á
fátækt og vesaldóm og sjúk-
dóma og hverskonar örðug-
leika, sem dóm guðs fyrir þær
syndir og illvirki, er menn hefðu
drýgt, leynt eða ljóst, eða jafn-
vel óafvitandi. Fyrir þá sök var
fyrirlitnihgin fyrir þeim, sem
bágt áttu, svo mikil.
Þegar við nú höfum þetta í
huga, þá finst mér að það sé
einmitt miklu áhrifameiri að-
ferð hjá Jesú í dæmisögu sinni,
að leiða það alveg hjá sér að
lýsa mönnunum neitt. Hann
segir ekkert um ríka manninn
annað en það, sem gefið er
skyn með því að láta Lazarus
liggja fyrir dyrum hans í því á
standi, er hann var í. Hann seg-
ir heldur ekkert um Lazarus
ekkert um það, hvort hann hafi
verið góður maður eða illur
maður, en hann dregur ajt
eínu eins og upp tjaldið og segir
við áheyrendur sína: Þarna sjá-
ið þið þessa tvo menn annars
heims, annar er í faðmi Abra
hams, en hinn kvelst í helju.
Þetta er miklu áhrifameira,
heldur en ef hann hefði áður
verið búinn að benda augljós
lega á galla ríka mannsins og
kosti Lazarusar. Hann dregur
upp tjaldið að óvörum og sýnir
áheyrendunum alveg þveröfugt
við það, sem þeir áttu von á.
Þeir gátu ekki búist við að finna
Lazarus þarna, því hann var
fártækur ræfill, með öðrum orð-
um, guð hafði þegar dæjmt
hann og lýst því yfir, að hann
væri stórsyndari. Og sömu
furðuna hafa vitaskuld forlög
ríka mannsins vakið hjá áheyr-
endunum, og af sömu ástæð-
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigU
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
um.
Þegar menn nú gagnrýna
söguna á þessum grundvelli, að
það vanti í hana hinn siðferði-
lega mælikvarða, þá gæta þeir
þess ekki, að tilgangur Jesú er
fyrst og fremst sá, að upprærta
úr hugum samtímamanna sinna
þá rangsnúnu hugmynd, eftir
hans mælikvarða, að það sé
nokkuf- vitneskja fólgin í því —
hvorki til né frá—um það hvort
líf mannsins er siðferðilegt eða
ekki, hvernig honum hepnast
að koma sér áfram í veraldleg-
um efnum. Með sögunni er bent
á, að það er einmitt okkar líf„
sem er svo fráskilið siðferðileik-
anum, að farsældin virðist ekk-
ert koma honum við. Jesús er
sannfærður um, að annars
heims verði á þessu mikil breyt-
ing. Þá kemur það fyrst í ljós,
hver maðurinn er. í sögunni er
ekki beinlínis sagt, eftir hverju
yerði þar dæmt; Jesús lætur sér
nægja í þessu tilfelli, að þrýsta
þeirri hugsun inn í huga áheyr-
endanna, að það verði dæmt alt
öðruvísi en þeir haldi. Við get-
um ekki búist við að fá allan
hans boðskap í hverri einstakri
sögu, og hins vegar er ekki
hörgull á þeim dæmum, þar sem
hann hafi reynt að skýra fyrir
mönnum sinn skilning á þeim
efnum líka.
En þá komum við að hinu at-
riði málsins, eða gagnrýnínni,
sem tíðust er i sambandi viiS
söguna. Það er þetta ástand,
sem þeir eru í hvor fyrir sig,
Lazarus og ríki maðurinn.
Fyrsta spurningin, seni fyrir
os§ verður, er þessi: Gerði Jesús
yfirleitt nokkra kröfu til þess a5
vita nokkuð ákveðið um, hva5
við tæki, er héðan væri farið?
Það er margt undir því komið,
hvernig vér svörum þeirrí
spurningu. Ef vér svörum
henni játandi, að Jesús hafi í-
myndað sér, að hann vissi eitt-
hvað svo ákveðið um ástand
manna eftir andlátið, að hann
gerði það að einum lið kenning-
ar sinnar og lífsskoðunar, þá
verðum við að gera annað-
tveggja; játa, að honum hajfi
skjátlast og hann hafi ímyndaS
sér það, sem ekki var á neinu
reist, eða að kannast við, áð
hann hafi eitthvað vitað, og játa
þá þar með, að það sé ekki það
djúp staðfest milli heimanna, a5
þeir, sem hér búi, geti ekki und -
ir sérstökum kringumstæðum
vitað eitthvað um þá tilveru, er
menn hverfi til, er þeir fara héð-
an. Nú er það mjög augljóst af
n. tm. — svo augljóst, að á því
getur enginn vilst — að Jesús
hefir sjálfur trúað því, að Jiann
vissi eitthvað um annan heim,
og það svo mikið, að hann hik-
aði ekki við að varpa fram alveg
nýjum og óvæntum skoðunum
um þau efni, og hann flutti
þann boðskap sinn, eins og alt
annað, með valdi þess, sem tel-
ur sig hafa fullvissuna. Þa5
stendur eins á fyrir Jesú, eins
og fyrir öllum hinum miklu trú-
arbragðahöfundum frá því a5
heimurinn varð til: allir eru þeir
sannfærðir um, að þeir hafi ekki
eingöngu fengið vitneskju svo
og svo mikla, um önnur tilveru-
svið, heldur að þeim sé hjálpað
frá þeim sömu tilverusviðum
með mál sitt, þeim sé veitt inn-
sýni og skilningur inn í lögmál
lífsins, lög, sem séu fyrst og
fremst gildandi, svo að ekki
verði um vilst, þegar þangað sé
komið. Eg veit, að þér gangið
jess ekki dulin, hvernig eg
svara spurningunni um það,
hvort Jesús hafi orðið var á-
hrifa frá öðrum heimi, og hvort
hann hafi vitað eitthvað með
vitneskju reynslunnar um önn-
/