Alþýðublaðið - 08.06.1960, Side 15

að þér yrðuð viðstaddur á
skrifstofu hans á laugardaginn
20. kl. fjögur. Þér lofuðuð
því.“
„Nú eruð þér hættur að
halda yður við efnið,“ sagði
Humffrey. „Vitanlega get ég
ekki leyft yður að gizka svona
á um gerðir mínar, Queen.
Humffrey. Nú eruð þér senni-
lega búinn að eyðileggja þá!“
Jessie starði sem dáleidd á
andlit Altons K. Humffreys.
Það bærðist ekki einn vöðvi í
andliti hans og ekkert benti
til að hann tæki þessar ásak-
anir alvarlega.
„Eg get aðeins fundið eina
ástæðu fyrir þessum ásökun-
um og hún er sú, að þér séuð
farnir að kalka,“ sagði Humf-
frey. „Eruð þér virkilega að
ásaka mig fyrir að myrða
þennan Finner?“
„Já.“
„Þér skiljið þó líklega að
þar sem þér hafið engar sann-
anir í höndunum, getið þér
ekkert gert en ég get hins veg-
ar látið lögsækja yður fyrir
meiðyrði?"
„Eg treysti á það, að vður
sé illa við allt þess háítar,
herra Humffrey," sagði gamli
maðurinn burr á manninn. —
„Má ég halda áfram?“
„Þér eigið þó ekki við að
það sé meira?“
„Mikið meira.“
Humffrey sveiflaði til ann-
arri hvítu hendinni eins og
hann væri að gefa blessun
sína.
„Næstkomandi mánudags-
morgun.“ hélt Riehard Queen
áfram fóruð þér til leynilög-
reglumanns, sem heitir Weir-
hauser og bér réðuð hann til
að elta okkur, ungfrú Sher-
wood. Weirhauser tilkynnti
37ður að við Jessie værum að
leita upni öll sjúkrahús með
það fvrir augunum. að skoða
spjaldskrá þeirra. Þetta stóð
í viku.“
„Eg skil,“ sagði milljóna-
mæringurinn,
„Á sunnudagskvöldið var
tilkvnnt Weirhauser vðar, að
það 1:4“ -fNrvjr að við hefð-
um fundið það, sem við leit-
uðum að. Hann frétti ennfrem
ur að við hefðum snurst mikið
fyrir um einhverja Connie
Coy. Connie Coy herra Humf-
frey.“
„Þér hikið við. Á ég að
lrannast við þetta nafn? —
spurði milljónamæringurinn.
„Weirhauser sagði yður að
Connie Coy væri ekki í bæn-
um, því hún væri í söngferð
í Chicago, en það væri von á
henni fljótléga. Þér-skipuðuð
Weirhauser að fylgjast með,
því hvenær hún kæmi til
borgarinnar og söguð honum
svo að hætta.“
. Það var mjög hljótt í stof-
unni. Jessie sat grafkyrr.
„Og þetta er sennilega líka
hugmyndarflugið að hlaupa
með yður í gönur, herra Que-
en?“
„Nei,“ sagði gamli maðurinn
og brosti í fyrsta skipti. „í
þetta skipti get ég sannað örð
mín, herra Humffrey. Eg hef
þetta eiðsvarið og skjalfest af
Georg Weirhauser. Langar yð-
ur til að sjá það? Eg er með
það með mér?“
„Mig langar til að segja
nei,“ muldraði Humffrey,“
en sem mikill pókerspilari
held ég að ég verði að segja
já.“
Queen lögregluforingi tók
skjal upp úr vasa sínum og
rétti Humfírey. Jessie lang-
aði til að kalla til hans og
biðja hann um að gæta sín,
svipur kom á andlit hans. —
Svo sagði hann: „Eg held að
þetta hljóti að vera eirthver
misskilningur hjá yður, herra
Queen. Eg kom alls ekki á
járnbrautarstöðina allan
sunnudaginn.
Mill jónamæringur inn
starði á hann.
Richard Queen starði á
hanp á móti.
„Nú eruð þér farnir að fara
í taugarnar á mér, hera Qu-
een,“ sagði milljónamæing-
urihn kuldalega. „Þér getið
'ekkert sannað á mig. Þér
hljótið að vita samkvæmt
reynslu yðar sem lögreglu-
foringi, að það er ekki hægt
að byggja á slíkum fram-
burði sem þegsum.“
Hann stóð á fætur.
„Viljið þér að við förum
einmitt þegar þetta er að
verða skemmtilegt, hérra
Humffrey?"
herra Humffrey er faðir
barnsins, þér hafið framið
tvö morð til að koma í veg
fyrir að eiginkona yðar, —
ættingjar hennar og vinir, ég
Jessie Sherwood og allir aðr-
ir fréttu, -—- að þér höfðuð
ekki ættleitt ókunnugt barn
heldur barn, sem þér feðr-
uðuð sjáiijir og áttuð mteð
næturklúbba söngkonu.“
Hummfrey opnaði hliðar-
í skrifborði sínu.
Jessie fékk hjartslátt.
Og gamli maðurinn setti
hendina í vasann.
En þegar milljónamæring-
urinn rétti úr sér, sá Jessie að
hann hafði aðeins verið að ná
í vindlakaissa.
„Er yður ekki sama ung-
frú Sherwood? Eg reyki
sjaldan, aðeins þegar ég ótt-
ast að ég sé að miss stjórn á
skapi mínu. Þetta er lekki
lengur hægt að kenna kölk-
QUEEN LOGREGLUFORIN~'
en milljónamæringur las
skjalið aðeins og lagði það
svo á borðið fyrir framan
gamla manninn.“
„Eg hef alirei séð rithönd
þessa Weirhauser fyrr,“
sagði hann. „En sé þetta rétt
þá býst ég ekki við, að það
sé það gott orð á Weirhauser
að mínum orðum yrði ekki
trúað getur.“
„Svo þér neitið þeasu
einnig?“
„Eg sé enga ástæðu til að
játa það ekki hr, að ég hafi
ráðið þennan Weirhauser til
að fylg'jast með ferðum ykk-
ar Sherwood,“ sagði Húmf-
frey og glotti við. „Eg bjóst
við eftir orðum ungfrú Sher-
wood að dæma, að þið væruð
að reyna að gera eitthvað af
ykkur og mér réttast að
fylgjast vel með því.“
„Svo þér segist aldrei hafa
þekkt Connie Coy?“
„Já, herra Queen,“ sagði
milljónamæringurinn blið-
lega. „Eg segi það.“
„Þá er mér það algjörléga
óskiljanlegt hvernig á því
stóð að daginn, sem Connie
Coy var væntanleg, voruð
þér allan daginn á járnbraut-
arstöðinni til að fylgjast með
komutíma lesta, Sem komu
frá Chicago. Hefðuð þér gert
það, ef þér hefðuð ekki þekkt
Connie Coy?“
Humffrey þagði um stund.
í fyrsta skipti síðan þau
komu, sá Jessie, að áhyggju-
Millj ónamæringurinn
settist aftur.
„Jæja,“ sagði hann.
„Hvað fleira hafið þér spunn-
ið upp?“
„Connie Coy kom þennan
dag. Hún tók sér leigubíl og
fór í íbúð sína eins og þér
vitið“.
„Getið þér bannað það?“
„Nei.“
JEn kæri herra QUeen.“
„Eg get ekki sannað það
enn.“
Humffrey hallaði sér aftux
á bak f stólnum. „Það er
víst bezt að ég hlusti á alla
söguna.“
„Þér eltuð Connie Coy til
hennar, svo fóruð þér upp
á þakið, og þegar þér sáuð að
ég var að spyrja hana, skut-
uð þér hana milli augnanna“.
„Grípið ekki fram í fyrir
mér núna,“ sagði gamli mað-
urinn blíðlega. „Finner var
drepinn vegna þass að hann
vissi hverjir foreldrar barns-
ins voru. Connie Coy var
myrt vegna þess að hún vissi
sem móðir barnsins, hver
faðirinn var. Sá eini sem
eitthvað græðir á þessu,
un um herra Queen. Þér
ihljótið að vera geðveikur.
Þér haldið því ekki aðeins að
ég hafi framið tvö morð —
heldur leyfið þér yður að
segja, að ég hafi framið það
þriðja til að reyna að dylja
umheiminn þeiss, að ég hafi
átt barn með daðursdrós og
tekið það barn og ættleitt.
Eg geri ekki ráð fyrir. að þér
ásakið mig um að hafa myrt
drenginn og þó kannske hald-
ið þér það einníg?“
„Eg geri ráð fyrir að yður
hafi fyrst komið það til hug-
ar, þegar frændi yðar reyndi
að brjótast inn drukkinn og
vitlaus og ræna barninu,“
sagði lögregluforinginn hinn
rólegasti. „Eg geri einnig ráð
fyrir, að þér hafið valið
kvöldið, sem ungfrú Sher-
vrood var ekki heima. Eg býst
við að þér hafið kæft barnið
eftir að kona yðar var isofn-
uð og í uppnáminu sem svo
vai’ð, hafið þér falið kodda-
verið og látið sem þetta væri
allt ímyndun Jessie Sher-
wood.“
„Og þannig farið þér að
þvf að gera mig að óvenju-
legu skrímsli,“ sagði Humf-
frey nefmæltur. „Því það eru
víst aðeips skrímsli, sem •
drepa hold sitt og blóð. —
„Ef hann heldur að það sé
hans eigið hold og blóð.“
„Afsakið?“ sagði milljóna-
mæringurinn undrandi.
„Þér fenguð Finner til að
sjá um allt fyrir yður, þegar
þér vissuð að Connie Coy átti
von á bami. En hvernig hefði
allt verið, ef yður hefði farið
að gruna það, herra Humffrey
eftir að gengið hafði verið frá
öllu, að drengurinn lith væri
alls ekki sonur yðar? Að þér
hefðuð lagt yður allan fram til
að koma yðar nafni á barn,
sem ekki bar það með réttu?“
Humffrey sat grafkyrr.
„Kona, sem sefur hjá ein-
um giftum manni, gæti eins
sofið hjá tuttugu. Og kannske
komust þér að því, að Connie
Coy hefði verið að flækjast
með öðrum mönnum meðan
hún lézt elska yður eina? Og
þér eruð eins og þér eruð,
maður í hárri stöðu, vellríkur
maður, sem litið er upp til —•
og kannske hefur ástin á barn-
inu, sem þér hélduð að væri
yðar barn skyndilega snúist í
hatur. Og svo myrtuð þér
hann.“
Það hafði slokknað í vindl-
inum og Humffrey var mjög
fölur.
„Snautið héðan,“ sagði
hann loðmæltur. „Nei, bíðið.
Eg; verð að verja mig. Eftir
því sem bér segið, þá eign-
aðist ég þetta bai’n með dað-
ursdrós, ég myrti Finner
vegna þes$, að ég óttaðist að
hann kæmi upp um mig og
ég myrti. móður bamsins af
sömu ástæðu. Til að sanna
betta. hafið þér aðeins getað
borið tvennt — að ég leigði
einkaleynilögreglumann til að
elta, ykkur tvö eina viku og
það hef ég begar útskýrt —
03 að ég sás-t á járnbrautar-
s+öðinni að bíða eftir lest frá
Chicago og bví neita ég. —
Hvað hafið bér annað?“
„Þér voruð í Nair Tsland
þegoi- barnið var. mvrt.“
„Eg var á Nair Island dag-
inn. sem barnið mitt lézt af
slvsförum.“ saeðí milljóna-
mæringurinn kuldalega. —
„Flvsð annað?“
• Þér eruð eini maðurinn í
hm-minum. getið hafa
viligð evðilevfíia umslagið
sem var í spjaldskrá. Finn-
ers.“
..Eg minnisf, hess ekki að
Iwfp gert bað.“ Humffrey
h-osti. ..Getið bér sannað að
é" bsfi gert það? Hvað
fleira?“
..Þér hafíð o-nga fiarvistar-
sönnun kvöldið, sem Finner
var mvrtur.“
..Rétt er hað, en bað eru
húsundir, manna. sem bað
sstop verður sa<?t um. Hvað
"hofið h°v nnnað fram að færa
..Þér hnfið fjarvistar-
sönnun kvöMið, sem Connie
Cov var mvrt.“
..Fo' e°t aðeins endurtekið
fými ni'íi mín. Hvað annað “
,.ðnð nnim oð athliffq vðlir,“
ð”pfpð; rfpmh’ maðnrínn. _____
„H'"’11 ’önnin' tmnna "
..HéiR hómir?“ Fumffrey
ýtti s+ýlri„m fm boTðinu.
,.Ó, já. Eg hef með mér
“•-/ *«
Alþýðublaðið — 8. júní 1960 jfg