Alþýðublaðið - 24.06.1960, Page 8

Sorgar-
legt sam-
Ósvífin
lögga
BLAÐAMAÐURINN Ge-
org Friburg í Minneapolis,
hefur snúið sér til þingsins
í Minnesota gegnum dóms-
málaráðuneytið til þess að
reka réttar síns gegn lög-
reglunni, sem hann segir að
hafi beitt hann órétti
ALFRED HITCHO-
COCK, kvikmynda-
stjórinn, sem er sér-
fræðingur í glæpa-
myndum, vakti reiði
og gremju í Ástralíu
með kveðjusamsæti,
sem hann hélt þar ný-
lega. — Barinn var
klæddur svörtu klæði,
prýddur hvítum lilj-
um. Fyrir utan dyrn-
ar stóð líkvagn. Ung-
ar sorgklæddar stúlk-
ur gegnu um beína
fyrir gestina. en dumb
ungsleg orgelmúsík
hljómaði um salina.
Allt var sem sagt á
þann veg, að engu var
líkara en jarðarför.
Þegar hann fyrir skömmu
ók yfir brú norður af La
Crosse — yfir Missisippi, —
sá hann konu kasta sér frá
ibrúnni ofan lí ána. Friburg
stanzaði bílinn, klifraði nið-
ur brúarstöpul og steypti
sér síðan á eftir konunni.
Konunni varð bjargað, og
hún iðraðist síðar sjálfs-
morðstilraunarinnar.
En Fruburg var sektaður
af lögreglunni um 100 doll-
ara fyrir brot á þeim lögum,
sem banna, að bílum sé lagt
á brúnni
Þegar hann reyndi að út-
skýra, hvers vegna hann
hafði stöðvað bílinn þarna,
sagði einn lögregluþjón-
anna: — Kannski þér hafið
líka kastað henni í ána?
— Það var auman,
að Ástralíumennirnir
urðu svona Ieiðir og
gramir, segir Hiteh-
ock Sjálfur skemmti
ég mér ágætlega Mér
fannst ég vera að leika
í hryllingsmynd.
Með ráð undir rifi hverju
FRANSKA kvennagullið
Daniel Gelin getur haldið
andlitinu, þótt hann geti
ekki haldið skegginu Ekki
alls fyrir löngu lenti hann
laglega í því á sviði þjóð-
leikhússins í París Hann
var að leika kónginn í leik-
riti Strindbergs, Eiríkur 14.
Daniel hafði auðvitað al-
skegg Mitt í hátíðlegu atr-
i»i fann hann, að skeggið
var að losna, og hann sá
fram á, að það mundi detta
innan skamms, ef ekkert
væri að gert. Nú voru góð
ráð dýr, og Daniel greip auð
vitað til þeirra. Hann æsti
sig upp ií háarifrildi og læti
slík og þvílík, að Frakkar
— sem eru annars ýmsu van
ir, höfðu aldrei heyrt annað
eins. Fyrr en nokkurn varði
— var hann rokinn út af
sviðínu í fússi, og áhorfend-
ur klöppuðu ógurlega fyrir
Daníel
Hinn ótrúlegi
Tom Doo ey
TOM DOOLEY mun deyja í marz 1961. í
stað þess að aumka sig og kvíða fyrir hinum ó-
umflýjanlega dauða, sem nálgst óðum, gerir
hann kraftaverk á sjúkum og þjáðum í Los og
Suður-Vietnam. Þegar hann fékk að vita, að
hann gekk með ólæknandi krabbamein, og dauð-
inn var yfirvofandi, fylltist hann í fyrstu al-
gjöru vonleysi. Svo ákvað hann að gera allt, sem
í hans valdi stæði til að líkna þeim, sem sjúkir
eru eða um sárt eiga að binda í Laos og Suður-
Vietnam þann stutta tíma, sem hann á enn eftir
ólifaðan. Hann gerði hrein kraftaverk, og þegar
hann deyr, mun fjöldi sjúkrahúsa þar suður frá
verða minnismerki hans.
HVERNIG munduð þér
bregðast við því, ef yður
væri tilkynnt, að þér ættuð
aðeins eitt ár ólifað eða tvö
eða þótt þau væru þrjú? —
Enginn getur svarað slíkri
spurningu án þess að hugsa
sig vel uffl, — og jafnvel
eftir nána umhugsun, munu
fæstir þess umkomnir að
segja nokkrum um, hvernig
þeir brygðust við. Flestir
mundu kenna meðaumkun-
ar. Sumir mundu stytta sér
aldur strax, aðrir mundu
kannski leysa út allar eigur
sínar og hamast' við að
skemmta sér sáðustu stund-
irnar, sem þeir ættu ólifað-
ar.
+
þessum áhrifamikla leik.
Það var ekki fyrr en
löngu seinna, að það rann
upp fyrir þeim allra bók-
menntafróðustu, að þetta atr
iði átti ekki heima í leikrit-
inu.
Læknirinn Tom Dooley
mun deyja í marz árið 1961.
Það getur verið, að læknun-
um skakki um nokkra daga
til eða frá, — en skekkjan
verður aldrei mikil. Hann
veit fyllilega, að hverju
stefnir, og sú fullvissa hef-
ur einmitt knúið fram nú-
tíma kraftaverk, sem ekki á
sinn líka í veraldarsögunni.
Sagan um Tom Dooley er
hörmuleg en hún hlýtur að
vekja lotningu í brjósti
hvers manns. Enginn getur
annað en lotið höfði í aðdá-
un fyrir unga, ameríska
lækninum, sem fékk dauða-
dóm sinn og hvíslaði von-
laust út í tómið: „Ó, guð,
guð minn góður“. .
Tom Dooléy hefur nú
dvalizt rúm tvö ár meðal
frumstæðasta fólksins í
Indó-Kína. Hann notar það,
sem hann á eftir ólifað, til
að lengja líf og lina þján-
ingar þess fólks, sem er hon-
um alókunnugt og býr í
landi, fjarri fósturjörð hans
sjálfs.
+
+
í LAOS og Suður-
Vietnam voru nýtízku skurð
lækningar algjörlega óþekkt
Dooley 71 kíló, í desember
s. 1. hafði hann létzt niður í
48 kíló. Hann léttist stöðugt
— en hann brosir, þegar
hann minnist á framfarirn-
ar, sem hann hefur staðið
fyrir í Indó-Kína.
+
DOOLEY1
isnámi árið 195
hafði hann lokið
sinni bæði í stríí
Hann hóf störf m
innfæddu í Laos
Vietnam, en frá l£
legu sjónarmiði
þau ríki með var
og afskiptustu
heims. Á þeim i
liðin eru frá því,
fór þangað suð
hann stofnsetti al]
inga- og hjálp.
foyggt fjögur sj
frumskóginum -
inni upp á eigin
síðustu fyrir
sinnj um Amerí
honum að vísu at
legri fjárupphæð
ið skyldi til sjúki
ar. Mannúð og samúð með
þeim, sem líða þjáningar,
var líka næsta óþekkt. —
Dooley starfaði meðal þessa
fólks, en heilsu hans sjálfs
fór stöðugt hrakandi. Svofór
hann heim til Bandaríkj-
anna og gekkst undir nýja
rannsókn, sem leiddi í ijós,
að líf hans mundi skemmra
en áður hafði verið gert ráð
fyrir. Hann fór með hraði
aftur til Indó-Kína til þess
að nota tímann til að hjálpa
fólkinu, sem hafði lært að
elska hann og dýrka sem
nokkurs konar guð.
Dooley er einstæður. —
Ætla mætti, að maður, sem
liggur undir dauðadóm, sé
niðurbrotinn, en Dooley ber
höfuðið hátt. Hann sagði við
fréttamann á flugvellinum í
London, þegar hann kom
þar við í desember 1959.
DOOLEY og sjúklingar: Margir sjúklingai
ópiumneytendur úr villtum þjóðflokkum í frun
,,ÉG ER hamingju-
samasti maður heims. Ég
hef hlotið mikla ánægju af
lífinu. Getur nokkur beðið
um meira? Ég held, að
segja megi, að ég hafi
reynslu 65 ára manns, en
þá reynslu hef ég öðlast í
mín 32. Ég hef í rauninni
lifað tvisvar sinnum lengur
en aldur minn segir til um.
Ég hef skrifað tvær metsölu
bækur, .og IKf mitt hefur
verið kvikmyndað.
Þegar mér var fyrst til-
kynnt, að ég gengi með ó-
læknandi krabbamein og, að
ég hlyti að deyja svo fljótt,
þá hrópaði ég í angist: ,,Ó,
guð, guð minn góður“. En
nú get ég með sanni sagt, að
það veldur mér ekki hryggð
ar, að ég á bráðum að deyja
Ég býst við, að þegar mað-
ur veit, að dauðinn kemur
á ákveðnum degi, verði mik
ilsverðast af öllu að lifa
hvern dag vel“.
Fyrir aðeins einu árj vóg
„ÉG FÓR eins og kall-
að er í skottúr til Ameríku
og útvegaði 400.000 dollara
til viðbótar. Það er nóg til
að hjálpa milljón börnum
í Indó-Kína“.
í London skömmu fyrir
jól í vetur, var hann að því
spurður, hvar hann vildi
helzt enda líf sitt. Hann
hugsaði .sig um andartak, áð-
ur en hann svaraði:
„Ég er nú að koma frá
St. Louis í Missouri, þar sem
mamma foýr. Hún. er ekkja,
og ég vildi gjarnan koihast
þangað áður en stundin
rennur upp. Svo vildi ég fá
að deyja í friði og ró-----
heima.
I-Iann var einnig að því
spurður, hver væri lífsregla
hans. — Hann svaraði og
spurði, hvort hér væri átt
við, hvort hann hefði boð-
skap til að flytja heimrnum.
„Það er þá ekki nema
það, sem ég sagði um aðstoð
armenn mína í einni bóka
minna“.
„Þeir gefa mikið, — og
vita ekki einu sinni af því,
að þeir gefa“.
inga Sjúkrahús
ekki stór og g'
hreinleg og notali
sjúklingar fá ai
og lífinu er tjarj
voðunga, sem þ
fyrsta sinn dagsii
í maí s. 1. átti
honum hægra hó
Það mátti ekki dc
ur, ef ævi hans
enn að styttast. I
áium stóð til að
legginn, en Dool
því yrði frestað
lög, því að án hi
ar ætti hann erf
jhálpa hinum báf
um sínum. Hann
ugar kvalir, en 1
engann merkja b
ur sjálfum sér
DOOLEY — 3.
andi sprautur, þ
irnar keyra úr hc
+
TOM DO(
úr sjúkdóm, sem
indin hafa enn
unnið bug á. En ]
§ 24. júnf 1960 — Alþýðublaðið