Alþýðublaðið - 24.06.1960, Síða 15

kosið hana, hvíslaði rödd
innra með henni.
Sér til mikillar undrunar
fann hún að Mark hélt vernd-
andi um olnboga hennar og
drykkurinn, sem hann hafði
gefið henni áðan og róandi
snerting handar hans hjálp-
uðu henni. Hún tautaði nokk-
ur kveðjuorð og heyrði Ven-
etiu segja stríðnislega: „Kven
læknir, en gaman! Sá litli
heili, sem ég hef er í leggj-
unum á mér — er það ekki
satt, Brent elskan?“ Og hún
leit brosandi á Brent.
Myra bjóst við að hún félli
til jarðar við þessi orð, ep
staðreyndin var samt sú, að
hún brosti rólega og vingjarn
lega og rétti Brent hendina
og sagði:
„En hvað þaa var gaman að
hitta þig hérna, Brent.“
„Þekkist þið?“ spurði Est-
elle undrandi.
„Já, við hittumst einu sinni
—“ sagði Myra léttilega. „Eg
man ekki hvar, manst þú
það, Brent?“
„Eg kom til hans pabba
þíns. Eg hafði skorið mig . .
manstu það núna?“ spurði
hann þurr á manninn.
„Vitanlega,“ sagði hún eins
og hún hefði allt í einu
minnst þess hvar hún hafði
hitt hann áður. Hún sá að
ann horfði á hana og undrun
og vandræði spegluðust í and-
liti hans,
Svo hélt Estelle áfram að
kynna:
„Justin Brooks,“ sagði hún.
„Eg geri ráð fyrir að þér haf-
ið hitt föður hans í sendiráð-
inu, ungfrú Harlov?“
„Já, auðvitað! En gaman að
kynnast yður!“
'Venetia leit á unga mann-
inn. Það var gott að sjá aðdá-
unina, sem skein úr augum
hans. Venetia hafði alltaf
gaman af því, þegar ungir
menn, sérstaklega ungir menn
í góðum stöðum sýndu aðdáun
sína.
„Frændi minn, Mark Lov-
ell,“ sagði Lady Lovell.
Hún leit á hann og sá hve
myndarlegur hann var og
hann vakti strax athygli henn
ar. Lady Lovell leit af einu
þeirra á annað og hugsaði um
það hve myndarleg þau væru
öll. Svo stakk hún hendinni
undir hendina á Justin og tók
hann með sér.
Brent og Myra stóðu eilítið
afsíðis.
„Myra?“ sagði hann hik-
andi. „Þetta kom mér mjög á
óvart.“
Hún brosti. „Já, var það
ekki?“ spurði hún létt í máli.
„Eg vissi ekki að þú áttir að
koma hingað. Venetiu hefði
ég átt að búast við. Justin
sagði mér að Estelle sæi allt
af svo um að einhver fræg
manneskja væri í boðunum
hennar.“
Hún virtist algerlega róleg
og þó einkennilegt mætti
virðast, fannst henni hún
vera róleg. Hún leit á Mark,
en hann var að tala við 'Ve-
netiu. Og henni fannst liann
hafa brugðist sér .. eins og
félagi hennar og vinur hefði
brugðist henni í neyð.
„Hvað kom þér hingað,
Myra? Hvað ért þú að gera
hér?“
Hún neyddí sig til að líta á
Brent. Fagurt andlit hans var
ergilegt. Hún hló.
„Vertu ekki hræddur,
Brent — ég var ekki að elta
þig! Ég vissi ekki að þú varst
hér. Ég kom hingað fyrir fá-
einum vikum, ég er aðstoðar-
læknir við St. Georgs sjúkra-
húsið. Svo ég kom til Parísar
á undan þér!“
Var stríðnisglampi í aug-
um hennar? Hann var ekki
viss um það, hann var ekki
viss um neitt? Þetta gat ekki
aðeins verið tilviljun að þau
skyldu hittast hér.
Hún hafði tekið það nær
sér en hann hafði búist við,
þegar hann sagði henni upp.
Stelpugreyið hafði verið svo
hrifin af honum . . . alveg frá
því að þau hittust. Hann
minntist þess svo greinilega.
Það hafði verið eftir lokun
og hann hafði ekki búist við
að grönn ung stúlka tæki á
móti sér.
„Ég var að mála“, hafði
hann sagt til útskýringar.
„Ég var svo heimskur að nöta
beittan hníf til að ydda blý-
antinn minn með . •. ég fann
ekki yddarann, það er alltaf
allt á ^úi og stúi hjá mér! Ög
hnífurinn rann til... ég ég. er
hér... Ég vona að faðir yðar
sé ekki háttaður“.
Hún brosti hálf feimin.
„Það er sama á hvaða "Ííma
sólarhrings þér komið, hér-er
alltaf opið“, ,hafði hún syar-
að. En hún hafði ekki vakið
föður sinn, heldur búið um
sárið sjálf.
„Komið aftur eftir tvo
daga, ég vil gjarnan áð fáðir
minn líti á þetta“.
Og þannig hafði það-byrjað
... það var eitthvað við hana,
eitthvað ferskt og heilbrigt,
sem hafði laðað hann að
henni. En hann hafði alltaf
vitað að tilfinningar þær, sem
hann bar í brjósti til litlu
dóttur læknisins voru ekki
líkar þeim, sem hann bar í
brjósti til 'Venetiu.
Venetiu elskaði hann og
hún elskaði hann á móti. Hún
vildi eiga hann ein og hún lét
stöðugt í það skína hve hepp-
inn hann væri að fá að elska
hana.
Heill aðdáendahópur hafði
safnast saman umhverfis Ve-
netiu og hann og Myra stóðu
enn tvö ein. Myra leit á
8
Venetiu og svo leit hún hálf-
brosandi á Brent. Brent sá
brosið og honum líkaði það
illa. Þetta var svo ólíkt kon-
unni, sem hann hafði þekkt,
Myru, sem dáðist að honum
og sá ekkert hlægilegt við
hann!
„Er það ekki einkennilegt,
hvernig allir finna til sömu
tilfinningarinnar í garð þeirra
sem frægir eru“, sagði hún.
„Hún er fögur, Brent, fegurri
en þú sagðir að hún væri“.
„Sagði ég eitthvað um það?“
spurði hann. Hann mundi
ekki vel eftir því hvað hann
hafði eiginlega sagt við Myru.
En hann hafði sagt henni
sannleikann, hann virti hana
of mikils til að koma með af-
sakanir eða lygar. Auk þess
vissi hann að hún skildi hann,
hún hafði alltaf skilið hann.
„Hversvegna sóttir þú urn
stöðu hér í París?“ spurði
hann. „Þú minntist aldrei á
neitt slíkt“.
„Ég vildi fá tilþreytni", —•
sagði hún rólega. „Ég hef bú-
ið alla mína æfi á sama stað
og mig langaði til að sjá mig
eitthvað um. Finnst þér það
ekki eðlilegt?11
Hann leit undrandi á hana.
Hann hafði ekki gert ráð fyr-
ir að hún hefði dug og kjark
ti lað bera til að gera slíkt.
„Ég hélt að þú ætlaðir að
aðstoða föður þinn“, sagði
hann.
„’Var það? Og hversvegna
hélstu það?“
„Þaö lá í augum uppi“.
„Hversvegna það? Lá það
ekki frekar í augum uppi að
ég vildi reyna eitthvað nýtt?“
Nei, það hafði ekki legið í
augum uppi með þá Myru, —
sem hann hafði þekkt. Og
hann reiddist sjálfum sér fyr-
ir að hafa álitið að hann
þekkti hana. Hann hafði ekki
heldur þekkt hana aftur þeg-
ar hann sá hana þetta kvöld
•.. hár hennar féll í skínandi
bylgjum niður axhrnar. Og
hún var í kjól, sem klæddi
hana mjög vel. Hún var lík-
ust fugli, sem hefur skipt um
ham og er í skínandi litx'íkum
fjaði'aham í stað síns fyrri, —
gráa.
Brent leit á hópinn umhvei’f
is Venetiu. Hann sá að 'hún
hafði lagt hendur á handlegg
frænda Ladv Lovell og hann
fann til afbrýðisemi. Venet-
ia elskaði að gera hann af-
brýðisaman.
„Hver er þessi maður?“ —
spurði Brent. „Ég heyi'ði ekki
hvað hann hét?“
„Lovell. Mark Lovell, vfir-
læknir við St. Georgs“.
„Yfii'maður þinn? Það er
engin furða þó þú sért hrif-
in“.
„Er ég það?“
„Það er aðdáun í rödd
þinni“.
„Það vissi ég ekki, en þeg-
ar þú minnist á það verð,
ég að viðurkenna að ég dáist
að honum. Hann er dásamleg-
ur iæknir os skurðlæknir“.
,.Og er aðdáun bíp aðeins á
læknitium?“ spurði Brent og
velti bví fvrir sér hversvegna
hann langaði svo mjög til að
vita bað.
„Það sem ég bekki hann að-
eins sem lækni hlýt ég að
dást að^ins að hnnum sem slík
fvrrum“, svaraði Mvra jafn
rólega og fvrr. Hve lengi gat
hún afborið betta? Hve lengi
nevddist hún til að vera hér?
En hún vissi að hún gat
ekki slonnið óséð brott. bví
skömmu seinna greip Estelle
í handlegg hennar og dró
hana með sér í hóninn um-
hverfis Mark og Venetiu.
„Mark, ég vil liúkn þessu
af í eitt skinti fvrir öll . . .
Myra. við skulum ákveða dag
inn núna. fyi’st við höfum
náð í hann“.
Hann brosti. „Ég hevrí bað“
sagði hann. ..að bú heldur að
ég harðstióri“.
„Það ertu vinur“. sagði
frænka hans —“ þó ég verði
að viðurkenna að þú ætlar
ekki að vera það. Hvenær get-
ið þið bæði verið í fríi?“
„Á föstudaginn, því þá á
ég að dansa GISELLE! Herra,
Lovell hefur sagt mér að hanrt,
hafi aldrei séð þann ballett|
svo þið verðið að koma þá! —
Finnst þér það ekki líka, —
Brent? Þú liefur oft sagt að'
GISELLE sé bezta hlutverkið
mitt“.
„Það og COPPELIA“, sagði*
Brent súr.
Hann kunni ekki að meta1
allan þennan áhuga, sem hún'
virtist hafa fyrir þessum
Mark Lovell. En sárast sveið
honum að Myru tókst að láta
sér standa á sama um hann.
Hann vissi að henni stóð á
sama þv hxin hafði aldrei get-
að leynt tilfinningum sínum
fyrir honum. ““
„Ég vil það giaman“, —
heyrði hann að Myra sagði við
Venetiu. ,Ég á frí á föstu-
daginn svo ég get komið. Og
mig langar til að sjá GISEL-
LE“.
Ventia brosti til hennar.
„Ég lofa yður því að þið
skuluð fá beztu sætin. Lady
Lovell ég heimta að bið borðið
öll með mér á eftir. 'Viljið þér
ekki koma einnig herra
Brooks?“ Hún leit á Justin,,
sem brosti utan við sig, en*
þakkaði henni fvrir. Mvra leit
á Mark og reyndi að leyna
brosi en hún ?á að munnvik
hans kipruðust einnig. Justin
var svo ungur, áhrifagjarn og
hrifinn.
Brent var reiður og leiður.
Venetia sá það og gladdist.
Það var ekki gott að Brent
væri of viss um hana.
Brent vissi ekki sjálfur
hversvegna hann var svona
reiðxjr, en harm vissi að hann
kunni ekki við bað að Venetia
skildi leggia sxrona mikla á-
þerzhi á bað að Mark Tmvell
ocf Myra kæmu saman í ópei’-
una.
10.
Það var svalt úti og Mvru
fannst vindblærmn kjassa
enni sitt begar hún loks komst
út. Ljósin endurvörpuðu
skugga hennar á gangstéttina.
Grannur skuggi, einmana og
yfirgefinn.
Myra leit á skuggann og'
hugsaði um leið: „Þetta er ég'
Mvra Hendersnn Kona, sem'
fólk kallar gáfaðs og gleymir
svo. Heimurim elskar konur
eins og Venetiu.“
Það hljómaði fótatak að
baki hennar, en hún kærði sig
kollótta um bað. Það var á-
reiðanlega einhfær nátthrafn
— ókunnur maður, sam ekki
tæki eftir konu í kvöldkjól
og sem léti síp ^"ð en»u skipta
bótt hann sæi tárin á kinnúm
hermar ... 1
Fótatakið ráloaðist og
hendi tók um olnbovq h°nn-
ar off rödd saffði: „Við skulum '
fá okkur vagn á m°ðan legg
ég til að þér þerrið -af yður
EFTIR RONA RANDALL
rí aíi»j ðubiaðið — 24. júní i96o ^5