Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.11.1908, Side 7

XXII., 50.-51.
Þjóðyiljinn
208
Oísli og Jön að nafni. — Álitið ev, að _bátnum
hafi hvolft á siglingn, og fannst hann á reki
fyrir utan Seley.
Veitt læknishérað.
Reykdælaliérað hefir verið veitt cand. med.
Sigurmundi Sigurðssyni.
Fnjóskárbrúin.
Umterð um hana hófst 17. okt. síðastl., aðþví
er skýrt er frá í „Norðurlandi11.
Jlfeð skipi þessu kom og ritstjóri blaðs þessa,
sem dvalið hafði all-langa hríð á ísafirði.
„Vesta“ lagði af stað héðan til útlanda að
kvöldi 0. þ. m.
„Sterling“ kom frá útlöndum 9. þ. m., ogfer
til Stykkishólms í dag.
„Eljan“, norskt gufuskip, kom t. þ. m., norð-
an og austan um land, og lagði af stað til út-
landa nóttina eptir.
nrson á KjaraDSStöðum, sem fyrstur allra
manna, og á svo margan hátt síðan, hefir
tekið ÍDnilegan þátt i bágindum mínum,
og það opt höfðinglega, óska jeg af öllu
hjarta, að góður guð launi öllum velgjörða
mönnum mÍDum, þegar þeim liggur
mest á.
Dröngumi Dýrafirðí ágústmán. 1908
Guðmunda B. Jónsdöttir.
•••• Til leigu fást þegar tvö herbergi,
einkar hentug einhleypum, í húseigninni
nr. 12 i Yonarstræti, Reykjavík.
Jörðin Meiri-Garður i Mýrahreppi
að nýju mati 12 hndr. með öllum kost-
um og gögnum fæst til kaups og ábúð-
ar í fardögum 1909. Jörðin er í bezta
standi, sömuleiðis öll hús. Lysthafendur
gjöri svo vel að snúa sér til verzlunarstj.
C. Proppé á Þingeyri, eða eiganda ogá-
búanda jarðarinnar Kristjáns Ólafssonar.
Dýraf. i Aug. 1908.
Af skuldum til verzlunar Sk.
Thoroddsen á Isafirði, er eigi eru
greiddar f'yrir lok yfirstandandi árs, og
ógreiddar hafa verið árlaDgt, eða lengur,
verða 31. des. næstk. reiknaðir 4°/0 vext-
ir, nema öðru vísi hafi sérstaklega verið
umsamið.
Eptirleiðis fylgir nefnd verzlun sömu
reglu, og ættu menn þvi að gera sór far
um, að greiða verzluninni ekuldir sínar
sem allra bráðast.
REVKJAVlK 14. nóv. 1908.
TíJarfar. Enn helzt óverjulega góð haust-
veðrátta, og sást í fyrsta skipti snjór áláglendi
hér syðra 9. þ. m.
.,Hólar“ komu úr síðustu strandferð 3. þ. m.
— Mesti fjöldi farþegja var með skipinu, eink-
um sunnlenzkt verkafólk, sem sótt hafði atvinnu
til Austfjarða.
Hkipið lagði af stað héðan til útlanda 7. þ. m.
Girðingu þyrfti sem fyrst að koma upp fram
með læknura hér í kaupstaðnum að vestanverðu. —
(4irðingarleysið getur valdið slvsum, er dimmt er.
„Skálholt11 kom úr siðustu strandferð sinni
1. þ. m., og með þvi fjöldi farþegja. — Fór héð-
an til útlanda 6. þ. m.
27. f. m. voru gefin í hjónaband hér i bæ
J ó n a s skáld Guðlaugsson og ungfrú
Thorborg Schöyon, ættuð úr Noregi.
„Þjóðv.“ flvtur ungu hjónunum hamingju-
úsk sína
„Vesta“ kom hingað frá Vestfjörðum 3. þ. m,
— Meðal farþegja voru: E i n a r ritstjóri H j ö r-
leifsson, er haldið hafði fvrirlestra um spíri-
tisma á ísafirði, og víðar, Indriði Indriða-
son, sem gæddur er einkennilegri miðilsgáfu,
svo sem kunnugt er orðið í Reykjavík, ogvíðar
hér á landi. — Enn fremur kanpmennirnir Ó 1-
afur Árnason og Richard Riis, Sig-
u r ð u r regluboði E i r í k s s o n o. fl.
Borgarafundur var haldinn í Bárubúð 8. þ.
m.; til þess að ræða um vatnsveitumál kaupstað-
arine, og fundið að ýmsum ráðstöfunum bæjar-
stjórnar, og vatnsveitunefndar, í því máli.
Að vatnsveitunni starfa nú á þriðja hundrað
manna, og miðar því all-vel áfram, eti rigningar
töfðu fyrir um tíma í haust, sem og það að
sprengiefni kom siðar, en vænzt hafði verið.
Meðan fundurinn i Bárubúð stóð yfir, kvikn-
aði í veggjapappír í grennd við hreifivél, sem
notuð er, til að framleiða raflýsingu i húsinu,
og voru því Ijós slökkt, og fundarmönnum gert
aðvart um, að kviknað væri i húsinu. — Gerðist
þá troðningur svo mikill, að stöku menn hlutu
nokkur meiðsli, og ýmsir stukku út um glugga,
og brotnuðu alls firamtán gluggarrúður.
Eldurinn var þó slökktur nær samstundis, svo
að fundarblé var skamma hrið.
Þakkarávarp.
Jeg undirrituð flyt hór med rnitt inni-
legasta þakklæti öllum þeim, sem tóku
hlutdeild í bágindum mínum árið 1906,
þegar jeg varð fyrir því mótlæti, að missa
i 6jóinn minn ástkæra ektamann, Helga
Haftiðason, frá 4 ungum börnum. Fyrst
nefni jeg hið heiðraða Kvennfelag í Dýra-
firði, sem gaf mér 117 krónur, og þar
næst, en ekki síst Friðtinn bónda Þótð-
20
en hinni í fæturna á líkinu, og ætluðu að lypta þviupp.
er kvennmaðurinn ruddist allt í einu að þeim.
Kvennmaður þessi var Kata, og hafði enginn heyrt
til hennar, fyr en hún kom sakir brimhljóðsins.
„Dan!“ kallaði hún, og hratt báðum fiskimönnunum
frá. „Dan! — Það ert þú — þeir hafa myrt þig — æ,
þetta grunaði mig!“
Hún varpaði sér síðan kveinandi ofan að líkinu, en
fiskimennirnir hreifðu sig eigi úr eporunum, og voru
undarlega feimnislegir, og jafnvel Zeke Konks varð
anDars hugar, og skalf frá hvirfli til ylja, og gnísti tönn-
um af gremju.
„Æ, Dan, Dan!“ stundi Kata. „Hví fór, sem kom-
ið er? Svona fór þá um beimkomu þína, sem eg hafði
hlakkað til! Getur þetta verið? Það er ómögulegt! Mig
hlýtur að dreyma! Jeg hefi misst vitið! Yaknaðu og
líttu á mig, góði: það er hún Kata þín, sem kallar á þig!“
Hún strauk vott hárið frá enni honum, kyssti kald-
ar varir hans, og þrýsti höfði hans að brjósti sér, eins og
hún byggist við, að hlýr andardráttur sinn gæti blásið
lífi í hann.
Jafn vel fiskimennirnir, þótt lítt væru siðaðir, horfðu
á ráðalausir, og vissu ekki, hvað þeir áttu að segja, eða
gjöra.
„Dáinn!“ æpti hún snögglega. „Hann er dáinn! Og
þór — miskunnarlausu þrælmenni! — Þór hafið drep-
ið hann!“
Hún leit nú upp, horfði kringum sig, og var, sem
gneistar flýgju úr augum henni af æði, og áður en nokk-
urn grunaði, hvað hún hafði í huga, greip hún öxi, sem
17
„Hægan!“ kallaði hann svo hátt, að það heyrðist,
þrátt fýrir óveðrið. „Hver á sinn stað, piltar! Hafið
blysin til!“
Nú heyrðist aptur brak, er eikiplankarnir á skipinu
liðuðust sundur á kletta-rifinu, og nú sást skipsrekinn
glöggt.
Skipið lá á hliðinni, og veltust bylgjurnar yfir það,
og moluðu allt, sem fyrir varð.
Konks starði lengi, með stöku athygli, út í nátt-
myrkrið.
Það er þrí-mastraða skonnortan“, mælti hann við
Raffles, sem stóð við hliðina á honum, og hélt í tauminn
á hestinum. „Öll siglutrén hafa þegar dottið útbyrðis, og
skipsskrokkurinn stenzt ekki veðrið lengur, en fjórðung
stundar í mesta lagi. — Skipverjum hlýtur að hafa skol-
að útbyrðis“.
Eldingu sló nú niður, og or birtunni af henni brá
fyrir, sást, að Konks hafði rótt að mæla.
„Blysin!“ æpti hann svo hátt, að það heyrðist þrátt
fyrir ólætin í veðrinu, og skrugguhljóðið.
Fáum mínútum siðar logaði á sex blysum, og bar
birtuna út á sjóinn. — Hinir fiskimennirnir stóðu með
áhöld sín, albúnir þess, að vaða út í brimgarðinn, og
bjarga farmi skipsins úr sjó.
En Konks stóð á sérstökum kletti, rétt niður við
sjávarmál, og gat þaðan séð, hvað fram fór.
„Þarna!“ kallaði hann, og benti á stóra kistu, er
ein báran velti upp.
Nokkrir af fiskimönnunum óðu þegar út i sjó, upp
i mitti, og náðu kistunni, er aldan bar hana upp með
sér.