Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.07.1910, Qupperneq 3

XXIV, 84,—35.
Þjóbtiljiníí
135
fjöldi fólks, og þvi mikil brögð orðið að
vistaskorti. — — —
ítalía. LitÍDD er nýskeð stjarnfræð-
ingurinn Qiovanni Schíaparellí, 75 ára að
aldri, fæddur 4. marz 1835.
Hann hefir ritað ýmislegt um hala-
stjömu'r og um stjörnuhröp, en nafnkunn-
astur varð hann þó, er hann birti skýrslu
um rannsóknir sínar, að því er snertir
reykistjörnuna Mars.
Verzlunarfréttír.
Samkvæmt skýrslu, dags. í Kaupmanna-
'höfn 1. júlí 1910. eru verzlunarhorfur,
sem hér segir:
íSnItlixlviii-. Vel verkaður máí-
.fishur selst á 70—76 kr., og fæst, sem
steDdur, eigi hærra verð fyrir hnakkakýld-
an, en óhnakkakýldan fisk. —
Smáfishur selst á 62 kr., od ua á 53 —
55 kr. —
Langa selst á 65—70 kr., heila á 52
kr., og upsi á 45 kr. —
Sé eigi um þau vöru-gæði að ræða,
að fiskurinn sé príma-vara, og ekkert ann-
að, verður að vera við því búinn, að verð- .
ið verði lægra.
Fremur má gera ráð fyrir því, að verð-
ið lækki, en hækki, þó að eigi só enn
urn slíkt að ræða. —
Jrlarðíiskur selst eigi sem stend-
ur. — Hæðsta verðið, sem fengizt hefir
í ár, er 75 kr. — Nýskeð var nokkuð af
harðtiskí selt þvi verði, einkum gamall
harðfiskur.
I.iýsi.. Verð, sem óhætt má telja,
að fáist, er sem hér segir: Háharlalysi,
ljóst á 32—33 kr., dökkt á 28 kr.
Þorshalysi ljóst selst fyrir 32—33 kr.,
en dökkt 28 kr.
Verðið á meðálálýsi er 60—65 kr., hver
210 pd., enda lýsisverðið allt miðað við
þá pundatölu. —
Sílcl. Með því að Dý sild er enn
eigi komin á markaðinn, þá er enn iítt
um sölu að ræða.
Fyrir hafsíld (stóru síldÍDa) er farið
fram á 16—18 kr., en engÍDn kaupandi
hefir boðizt. — A hinn bóginn er einatt
selt nokkuð af gamalli síld, og seldist hún
nýskeð á 4 kr. íd. —
Hrogn falla mjög í verði, og fæst,
sem stendur, eigi hærra boð, en 37—39
kr., þótt um beztu tegund ræði.
Sé um lakari vörutegund að ræða, þá
er verðið töluvert lægra. —
^elskinu seljast á 4 kr. hvert. —
Æðardúnn selst á 12 kr. pd. —
TJll. Ekki fæst neitt boð í ull, sem
stendur, og er svo að sjá, sem kaupend-
ur vilji bíða þess, að hún komi á mark-
; aðinn
JÞess er þó vænzt, að verðið verði svip-
að því, er var síðastl: ár. —
Prjónvara. Um sölu þess varn-
i ings verður eigi að ræða, fyr en í ágúst
og soptamber.
Að því er erlendan v;ii-nin*g
snertir, ska) þess að oíds getið, að syhar
er í mjög háu verði, 19—20 aur. pd., og
þess eigi að vænta, að það lækki í bráðina.
I^ing'mí'ilafu.nd. héldu þingmenn
Húnvetninga. Bj'órn Sigfússon á Kornsá
og síra Hálfdán Guðjónsson, að Stóruborg
2. júlí þ. á., og var þar, með 9 atkv.
gegn 4 eamþykkt áskorun geng auka-
þingi.
j*. fimdi, er þeir héldu að Hvamms-
tanga, var á hinn bóginn samþykkt, með
27 atkv. gegn 8, að skora á ráðherra, að
kveðja til aukaþings.
A þingmálafundunum, er þeir héldu
að Engihlíð 23 júní, og að Sveinsstöðum
24. júní, var meiri hlutÍDn á hinn bóginn
mótfallnir aukaþingi, sbr. 31. — 32. nr.
blaðs vors þ. á. —
r
frá lesfup-íslendmgum.
—O—
KirkjuþÍDg evang. lúth. kirkjufélags-
in8 í Vesturheimi var haldið 17.—22. júní
þ. á., og mættu þar alls 44 kirkjuþings-
fulltrúar; en söfnuðurnir sem nú eru i
kirkjufélaginu, eru alls 40 að tölu.
Biskup Þórhallur Bjarnarson, oand.
theol. Sigurbjörn A. GíslasoD, og síra
Valdemar Briem, sem boðnir höfðu verið,
höfðu sent kirkjufélaginu heilla-óskir sín-
ar, í minningu um 25 ára afmæli þess,
þar sem þeir eigi höfðu getað þegið boðið.
A hinn bóginD mættu á kirkjuþinginu
þrír nafnkunnir klerkar lútherskra kirkju-
íélaga í Vesturheimi.
19. júní var 25 ára afmælis kirkjufé-
lagsins sórstaklega minnzt, og tlutti síra
Jón Bjarnason ræðu við það tækifæri.
21. júni fóru kirkjuþingsmenn á gufu-
bát skemratiferð um Rauðá.
Stjóm kirkjufélagsins var endurkosin,
I og er sira Björn B. Jónsson forseti þess.
— Að eins varð sú breyting, að J. J.
23
um smaragðhvarfið, og hlaut þá að hafa tekið fimm smar-
agðsteina.
Átti hann þegar að skýra lögreglumaDni frá mála-
vöxtunurn?
Ekki gat hann fellt sig vel við það.
í Hfi hans höfðu atvikin hert hann, og kennt honum
að treysta sjálfum sór.
Úti á eyðimörkurn, fjarri allri siðmenningu, hafði
hann neyðst til þess, að treysta sjálfum sór, þegar Hkt
bar að höndum, sem nú, og þetta var orðrið að föstura
vana hans.
Hann var sannfærður um, að sér tækist að fá sann-
anir fyrir því, hver þjójurinn væri.
Og þegar þær voru fengnar — én fyr ekki —, þá
setlaði bann að gefa lögreglumönnum skýrslu um málið.
Getur verið, að reyndur, og kænn lögreglunjósnar-
maður hefði talið hlægilegt, einfeldnis- og barnalegt, að
haga sér, eins og hann ætlaði sér að gera, en honum
hafði reynzt, sú aðferð vel, og ásetti sér því, að nota hana
enu að nýju.
Það var reynsla hans, að kæmist eigi upp um þjóf
þá stæli hann aptur á sama stað, og það taldi hann
víst að eigi brygðist að þessu sinni.
Hann bjóst eigi við þvi, að hann kæmi að deginum
meðan umferðin var sí og æ um húsið, heldur að mið-
degisverði loknum.
Honum þótti því tiltækilegast, ‘að koma ár sinni
svo fyrir borð, að láta þá, sem að miðdegisverði sætu
imynda sér, að hann væri genginn út, en leyndist þó
engu að síður á herbergi sínu.
12
Hún hneigði sig glaðlega, og strauk hárið aptur.
„.Tæja! Þér þekkið þá myndina — myndina, sem
Veroneses málaði? Hún er lik mér —erekkisvo? Móð-
ir mín er af Montelupí-ættinni; en faðir minn er dáinn.
— Hann var Englendingur. — Nafn mitt er Elena Gíu-
líaoa Mary Verreker4.
Hún dró andann lóttara. „Nú þekkjumst við!“ mælti
hún að lokum.
Þau hugsuðu meira, en svo, hvort um annað, að þau
gættu þess, hvert báturinn hélt, en gamli bátsráðandinn
brosti, er hann sá Ijósin frá Venedig hverfa.
„Helgum mönnum sé lof!“ mælti hann, er hann
heyrði hljóðskrafið í káettunni. ,Þetta kemur hjá hon-
ura — tvö brún augu, eða blá, gerir minnstan muninn.
— Augu Stefaníu voru brÚD, og tær, eins og stjörnur á
sumarnóttu! Henni þótti og vænt um eyjunu Lído, um
tunglskinið og um sjóinn!u
Hann stundi ögn, og hallaðist aptur að árum.
„Það er, sem séu þau sköpuð hvort handa öðru,
Elena og Crayshaw. — Jeg ræ því með þau til Lídó,
og þar skal hafið og himininn sameina þau í kærleikanum.
I káettunni snerist samræðan um það, sem gerzt
hafði.
„Það var allt mór að kenna“, mælti Elena. „Cos-
imó, frændi minn, átti að fylgja mér niður í bátinn, þar
sem gamli Guíseppa var. — Hann hefir þekkt mig; siðan
jeg var ekki stærri, en þetta“ — hún benti á hnéð á sér.
„Grtiiseppa beið mín“, mælti hún enn fremur. „ Jeg
sá hann af tröppunni, og — látið þó engan vita það —
sagði hún enn fremur í hálfum hljóðum — jeg hefi ó-
beit á Cosímo, frænda mínum! Jeg laumaðist því burt,