Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.07.1910, Qupperneq 4

136
ÞjÓÐVILJINN.
Vopni var ko9Ínn féhirðir, í stað Elísar
Thorvaldsonar, er hafði beðið sig undan-
þeginn endurkjöri.
Til minningar um 25 ára afmæli kirkju-
félagsins, hefir kirkjufélagið gefið út
„minningarrit“, um 80 bls. að stærð, og
fylgia Þyí tíu myndir.
I „minningarritinu“ eru hátíðaljóð,
eptir síra Valdemar Briem, saga kirkju-
félagsins (1885—1910) o. fl.
Verð bæklingsins er hálfur dollar.
Kirkjufólag vestur-íslenzkra únítara
hélt ársþing sitt að Mary Hill í Manítoba
19.— 22. júní síðastl.
A kirkjuþinginu mættu 13 kjörnir
fulltrúar (frá fimm söfnuðum og félögum),
og enn fremur fjórir prestar, og sex menu
er i framkvæmdarnefnd kirkjufélagsskap-
arins eru.
Þrír fyrirlestrar voru haldnir:
1. Um „módernista“ hreifinguna ÍDnan
rómversk kaþólsku kirkjunnar.
2. Um „unítarismus“.
3 Um kirkjuna.
Samþykkt var, að gefa út nauðsyn-
legan leiðarvísi, og kennslubækur, handa
unglÍDgum, er fræðast eiga um trúarskoð-
anir unítara.
Forseti kirkjufélagsins var kosinn S.
B. BrynjólfssöD, skrifari síra G. Arnason,
féhirðir Hannes Pétursson, og útbreiðslu-
stjóri B. B. Olson.
Ákveðið var að næsta kirkjuþing skyldi
haldið að Gimli í Nýja Islandi 17. júní
1911.
Úr Dýraflrði
er „Þjóðv.“ ritað 21. júní þ. á.: „Enda þótt
konanar séu sólstöður, eru þó enn snjóskaflar á.
sumum túnum, og á sumum bæjum verða mat-
jurtagarðar eigi stungnir upp vegna klaka og
bleytu.
Stórar skellur eru alhvítar í túnum, þar sem
leysingar-vatnið hefir lengi runnið um, og étið
úr allan jurtagróður; on þeir blettir, sem grænir
eru, eru rótnagaðir, eptir fé, og kýr, sem ’eigi
hafa haldizt við í gróðurlausum úthaga, og þvi
hörfað heim til húsa.
Stórfellir hefði orðið hér á mörgum bæjum,
ef eigi hefði verið næg matvara í allt vor á Þing-
eyri; en þvi miður hefir pöntunarfélagið, sem
selur allt mun ódýrara, en Þingeyrarverzlun,
enga matvöru getað haft, til að bjarga skepnum,
en við Þingeyrarverzlun hefir bankabygg verið
selt á 26 kr., og rúgmjöl á 23 kr. 50 aur., 200
pd:, en haframjöl á 17 kr., 100 pd.
Q-jafa-tíminn varð alls 32 vikur, og gat eng-
inn við slíku búizt, og það því síður, sem aldrei
varð bata-kafli á milli.
Snjóþyngslin um alla ísafjarðarsýslu langt
umfram það, sem núlifandi menn muna, því að
á stöku bæjum voru hús' í kafi á hvitasunnu:
Afleiðingarnar eru nú: stór skuldir, vegna mat-
vörukaupa til skepnufóðurs, og skepnur viða sár-
magrar, og sumstaðar dauðar, þó að til séu stöku
menn, sem haldið hafa skepnum sinum vel til
fara, og þó skuldlaust.
Sumarblíða hér engin komin enn; að eins
stöku dagstundir hlýviðri.
Fiskafli hér aldrei neinn á seinni árum, nema
á mótorbáta niðri á hafi, og er það afar-dýr út-
gerð, með lóðum og beitu, og verður þó aldrei
almennings hagur, enda almennum hag mjög
hnignað, síðan hætt var við opin skip, og róðr- |
arbáta;
Búfjár-sýning.
28. júni þ. á. var búfjársýning haldin að Sel-
fossi í Árnessýslu.
Sýndir voru nautgripir, hross og ærpeningur
i'ramhaldsnáinsskeiðið
við kennarashólann.
Það stóð yfir frá 17. maí til júníloka þ. á.
XXIV., 34.-35.
Þrjátíu voru barnakennararnir alls, og úr ýms-
um sýslum, er kennslunnar nutu.
Biskupsvígslan
á fíólum.
Hún fór frarn 10. júli þ, á., svo sem áformað
hafði verið.
Dómkirkjan á Hólum var fagurlega blómum
prýdd, og höfðu konur safnaðarins annaztum það
Alls er mælt, að um níu hundruð manna hafi
komið að Hólum, til þess að vera við biskups-
vígsluna, flest, úr Skagafjarðar- Húnavatns- og
Eyjafjarðarsýslum, en sumt einnig lengra sað.
Yfir þrjátiu prestar, eða andlegrarstéttarmenn,
voru þar viðstaddir.
Síra Bjarni Þorsteinsson á Siglufirði stýrði
kirkjusöngnum, og síra Arni Björnsson á Sauð-
árkrók lýsti vígslunni, sem svo er nefnt: en síra
Sigfús Jðnsson á Mœlifelli var fyrir altarinu.
Biskupinn hr. Þdrhallur Bjarnarsonhnvnkvæmdi
biskupsvígslu-athöfnina, og prófastar úr Skaga-
fjarðar- og Húnavatnssýslum voru vígsluvottar.
Yígslubiskupinn nýi, síra (Jeir Sœmundsson
á Akureyri, prédikaði.
Að biskupsvígslunni lokinni, flutti Sira Matth-
ías Jocliumsson kvæði, er hann hafði ort.
Mattlúas Þorðarson, fornmenjavörður, flutti
og fyrirlestur um altaristöfluna í Hólakirkju,
sem talin er merkasta altaristaflan hór á landi.
Biskupskápa Jóns Arasonar hafði vei-ið send
norður, og var Cfeir Sæmundsson í henni, er
hann var vigður: — En send verður hún suður
aptur, til geymslu á forngripasafninu, sem ver-
ið hefir.
Raflýsing Seyðisfjarðar.
Hr. Jðhannes verksmiðjueigandi Reykdal í Hafn-
arfirði hefir nýskeð gert áætlun um, hvað kosta
myndi að koma á fót rafmagnsstöð í Seyðisfjarð-
arkaupstað, og komist að þeirri niðurstöðu, að
kostnaðurinn muni verða 30 þús. króna.
„Vestri“ strandar.
27. þ m. (júlíi barst símfregn, er skýrði frá
13
þegar dansleikurÍDn yar að eins bálfnaður, og mér hefði
þótt gaman, að láta hann ekki finna mig, en þegar eg
var komin hálfa leið ofan að bátnum, kom hópvir af
grímuklæddum mönnum, með hávaða og sÖDg; þrírnámu
staðar — og það, sem svo gerðist, þekkið þér. — Þér
frelsuðuð mig, lof sé Maríu meyju, og“ — hún leit al-
varlega og alúðlega á hann— „jeg er yður mjög þakklát!*
En hann var annars hugar, og hnyklaði brýrnar.
„Þér hafið óbeit á Cosimo? Hvers vegna það?“
Unga stúlkan varð ciðurlút. „Hann er rikur, hann
frændi minn. — Hann er kominn af eldri grein Monte-
lupí ættarinnar, og þess er íariðá leit, að eg giptist hon -
um“, mælti hún lágt.
„Og þér?“ roæfti hann, og var þá all-harðmæltur.
„Jeg, nei“, svaraði hún, all-áköf. „öipti eg mig
nokkuru sinni, þá giptist eg —hún beit saman vör-
unum, leit undan og roðnaði.
Crayshaw fór nú að verða forvitinn. ,,Hverjum?“
spurði hann. „Segið mér það, barnið gott!“
Um leið og hann mælti þetta, þreif hann um úln-
liðinn á henni, til þess að knýja fram svar, en kenndi
þá til í særða handleggnum, svo að hann kveinkaði sér.
„Nú hafð þér ýft upp sárið!“ mælti hÚD, er hún
sá, hve hann afroyndaðist í framan. „Hreifið yður eigi!
Jeg skal segja yður það. — Það er enginn — álls enginn
Ekki annað“ — hún tæpti á einhverju—; „en faðirminn
var EnglendÍDgur, skiljið þér það!“
Hodudi var léttara um hjartaræturnar, teygði sig
aptur á bak, og rak upp — skellihlátur. „Hann hefirþá
verið Englendingur!“ mælti hann. „Og það veit guð, að
það skuluð þér og verða!“
22
úr einu herberginu í annað, eða^þá á rjátli í fordyrinu,
eða á ganginum?
Eða var það feiti karlinn, dimmraddaði; sí-hlægjandi
sem vanir var að segja ýmsar kýmnissögur, seroi fáir
gátu lagt trúnað á?
Var það ekkjaD, þunglyndislega, eða þá gamla ó-
gipta stúlkan, sem einatt var svo einstaklega skarfhreifin.
Hann velti þessu fyrir sér hvað eptir annað, en gat
þó eigi fest grunÍDn á einum þeirra, öðrum fremur.
Honum þótti því réttast, að fara að sofa, enda eigi ó-
hugsandi, að hann hefði talið skakkt, er hann tók smar-
agðana niður raeð sér.
Hann lauk því ajitur upp skúffunnni, hellti úr silf-
ur dósinni á borðið, taldi smaragðana vandlega að nýju,
lét þá síðan aptur í silfurdósina, og setti hana nákvæm-
lega á sama staðinn í skiiffunni, þar sem hún hafði verið.
Svo lokaði hann skuffunni, og tyllti sér niður, engu
hýrari á svipinn, en áður.
Hami lét reykinn koma út úr sér í stuttum reykjar-
strokum, er ráku hver aðra.
Það var verra, en hann hafði búist við, því að
smaragðsteinarnir höfðu upprunalega verið þrjátíu og þrír
eu voru nú að eins tuttugu og sjö eptir.
Sex steina vantaði, og það voru stærstu og feg-
urstu smaragðirnir, sem horfnir voru.
Hér var eigi um neitt að villa9t.
Einhver — liklega sá, er stolið hafði smaragðioum,
hlaut að hafa lykil að skúffnni, og hann, eða
hún hvort sem það var nú karl eða kona, hlaut að hafa
komið í herbergið, meðan hann var fjarverandi, að hugsa