Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.08.1910, Blaðsíða 8

148
Vi.--
Ollufatnaður
frá lansen & 60.
Verksmiðjan, sem brann sumarið 1906,
lieflr nú verið reist að nýju, eptir ný-
nstu amerískri gerð.
Verksmiðjan getur því mœlt fram með
varningi sínum, sem að eins eru vórur
beztu tegundar.
Heimtið því olíufatnað frá Hansene &
Co. í Fridriksstad hja kaupmanni yðar.
Aðal sali á íslandi og Færeyjum.
fcauiizí Jenscn.
Egnhaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
THE3
North British Ropework C°y, Ltd.
Kirkcaidy
Contractors to H. M. Goverment,
ini:i til
rússneskar og ítalskar
fiskilínur og færi,
Manila, Coees og tjörukaðal,
allt úr bezta efni, og sérlega vandað.
Biðjið þvi ætíð um Itirlccalcly
fiskilínur og færi hjá kaupmanni þeim,
sem þér verzlið við, því þá fáið þér það,
sem bezt er.
Tmóðvil-.inn.

XXIV., 'Bd.—37.
..o
TTO MQNSTEDs
darxska
smjörlihi er be$L
BiðjiÖ um tegundírruar
„Sóley* «Inyótfur** „ Hekla " eöa JsafbId,'
Smjörlikið fce$Y einungis fra :
Otto Mönsted h/r. /
Kaupmannuhöfn ogArósum
i Danmörku.
KOKUNGL. HIRÐ-VERKSMI£)JA.
Bræöurnir Gloetta
mæla með sínum viðurkenndu SjölcólaSe-tegrtincluin, sem eingöngu era,
búuar til úr
fínasta Kakaö, Sykri og Vanille.
Knn fremur Kakaópúlveri af beztu tegund. Agætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstofum
Prentsmiðja Þjóðviljans.
29
„Jeg hringi, og bið einhve n þjónanna, að sækja
lögregluj jón!a
Hún þu'ði og drúpti höfði, og ekjálfti fór um
hana alla
Hano heyiði og, að hún andvarpaði eáran.
Það var rétt komið að honum, að hringja á þjón-
inn, en þá kom sorgarsvipur á andlitið á honum, svo ið
hann stillti sig.
„Gnð fyrirgefi yður!“ stundi hann upp. „Hví gerð-
uð þér þetta? Hvað gekk yður til þess? Af öllum, sem
eg hefi kynnzt, hefði eg sízt vænzt þess at yður! Vor-
uð þér í stökustu peningavaDdræðum ? Eða hefir einhver
þorparinn Deytt yður til þessa? Getið þér ekki bent á
neitt yður til afsökunar?“
Unga stúlkan, sem enn var náföl, leit upp, og virt-
ist ætla að segja eitthvað, en hrissti í þess stað höfuðið,
og snerí sér undan.
Harvey, er nú sá ungu stúikuna, er hann hafði fellt
hug til, standa fyrir framan sig, sem óttasleginn þjóf,
gat nú ómöjulega tengið það af sór, að ákæra hana.
„Jeg er veikari fyrir, en eg hugði“, mælti hann,
alJ-gremjulegur í málrómnum. „Jeg var einráðinD í því,
i því, að gera boð eptir lögregluþjóni, en kenni mig eigi
mann til þess. — En úr húsi þessu verðið þér að fara
sem skjótast! Jeg skal þegja yfir því, sem eg er
orðinn áskynja um. — En það verð eg að segja yður,
enda þótt mér sé kuDnugt um, að góð ráð þýða lífcið,
þegar um yðar DÓta ræðir, að s!ik tiltæki borga sig
eigi til leDgdar, — geta það eðlilega alls eigi. En séuð
þér í mjög miklum peningakröggum, þá segið, sem er,
30
og skal eg þá láta yðnr fá dálitla fjárupphæð. — En far-
ið nú út.“
Að svo mæltu lauk hann upp hurðiuni, og gekk
hún þá út, án þess að rnæla orð frá munni.
Þegar liún var fariu, faDDst honum, sem stórvægi-
leg breyting væri orðin á lífi eínu, og nú að mun ein-
manalngra, en verið hafði.
Eu nú heyrði hann að barið var bægt að dyrum.
Hann spratt upp.
Var það hún, sem kom nú aptur, til þess að grát-
bæua hann um vorkunn-emi og fyrirgeíningu?
Hann lauk upp hurðinni.
Sá hann þá, að Frank, bróðir hennar, stóð við dym-
ar, fölur og aumÍDgjalegur.
Haun taldi óefað, að systir hans hefði skýrt honum
frá öllu, og væri hann nú komÍDn í þeim erindagjörðum.
að friðmælast, ef kostur væri.
Harvey benti homim, að koma inn, og lokaði síðan
hurðinni á eptir honum.
„Hr. Harvey!“ mælti Frank, st.amandi, og feímnis-
lega. „Jeg er feominn i þeim erindagjörðum, að leiða yð-
ur í allan sannleika, að því er systur rnína snertir, við-
víkjandi því er gerðiet fyrir örfáum mínútumu.
„Þér gerið, sem yður sýnist, Dale“, mælti Harvey
vingjarnlega. „Hvorc sem yður virðist það æskilegt, og
nauðsynlegt. eður eigi, að gefa mér skýrslu, megið þér
reiða yður á það, að jeg þegi, sem steinninn“.
„Já. jeg veíengi það alls oigi“, mælti Frank, „En
hr. Harvey! Yður dettur þó líklega eigi í hug, að Ethel
hafi stolið smarögðunum yðar? Þykir yður það trúlegt?“
Harvey gerði sig harðan. og alvarlegan á svipinn.