Lögberg - 31.10.1895, Blaðsíða 3

JBERUMTliFIMLðDAGINN 81 OKTOBER 189C
RITVERK SEM ATVINNU-
VEGUR.
Skeð getur að sutnir peirra, setu
vilja verða rithöfundar, hafi ekki enn
fundið pann sannleika, að gullsjóðirn
ir, sem þá dreymir um, eru við end-
ann á regnboganum. Við f>á talar
Mr. W. Davenport Adams, í The
Bookman, fyrir oktober. Hann segist
stundum, sem maður, er náð hafi vissu
- rithöfundsstigi, vera spurður til ráða
af ungum mönnum og konum um
f>að, hvernig þeirra ritstörf geti
heppnast, og hafi hann pá, jafnt og
pjett, ráðið peim hinum sömu frá pví,
að halda áfram sínu fyrirsetta áformi.
I>að ráð, segir hann, er árangurinn af
tuttugu og fimm ára margbreytilegri
og stöðugri reynslu á rithöfundslífinu
—reynslu,- sem veitt hefur honum
töluvert álit og hæfileika til pess að
forsorga sjálfan sig og fjölskyldu sína
bærilega, en sem líka hefur fært hon-
um lieim sanninn um pað, að bók
mennta starf sem atvinnuvegur, flytur
með sjer sívaxandi áhyggjur og er
yfir höfuð gleðisnautt hlutverk. Til
pessara óreyndu, ímynduðu rithöf
unda-efna talar liann á pessa leið :
„Umsækjendur pyrpast að öllum
dyrum. Rithöfundastjett er engin
framar til. Allir skrifa. Samkeppn-
in er ofsaleg á allar hliðar. Jeg skal
ekki segja að ógiptur rithöfundur, ef
hann er með bærilegri heilsu, er iðinn
og með góðum hæfileikum, geti ekki
bjargast, en samt mun hann með aldr-
inum finna, að erviðleikarnir fjölga,
að hann befnr fleiri keppinauta og
færri tækifæri, og að hann hefur
rninni kjark til að mæta sínu starfi.
Hvað gipta manninn snertir, pá verð
ur auðvitað stríðið honum pví örð-
ugra, sem liann hefur pyngri skyldum
að gegna. Hann og fjölskylda hans
verða að lifa, og til pess að afla pen-
inganna verður hann að rita, safna
saman annara ritverkum, pfða annara
verk eða fást við blaðaútgáfu—ef
sú vinna er fáanleg—standandi opt
og tíðutn mitt uppi f heimilisstríði,
sjálfur bilaður að heilsu. Svona
kringumstæður hljóta, svo sem af
sjálfsögðu, að hafa skaðleg áhrif á
starf mannsins, Og hlytur, í öllum til-
fellum, fyr eða seinna, að buga og
eyðileggja hans andlegu krapta ekki
síður en pá líkamlegu.
Jeg veit að ymsir menn og kon
ur raka saman peningum fyrir skáld-
sögur, nú á tímum. Skáldsögur eru
eitt af pví, sem gefur mörgum mik-
inn peninga-arð. Einstaka menn ger-
ir pað ríka. En pað fer hverjum apt-
ur pegar honum er fullfarið fram, og
skáldsöguhöfundarnir, sem mest er
spurt eptir í dag, eru ekki ætíð peir,
sem mcst er sókst eptir á morgun.
I>að hættir opt við, að peim verði rutl
úr veginum af nýrri og ötulli uppá
haldshöfundum. Prfsunum hættir vif
að falla með sama hraða og peir flugn
upp, og í mörgum tilfelium eru peii
höfundar, sem trúað var á fyrii
skemmstu, nú lagðir til síðu eius og
uppgjafa fat. Ilin yfirdtifna nóvollu
áfergja yfirstandandi tímans freistar
margra til pesskonar ritsmiða, en
hversu hæfur sem pesskonar rithöf-
undur kann að vera, pá ber hann, áð-
ur en mjög langt um líður, upp á
sker. Samkeppnin er úthaldsgóð, og
eptir allt saman, pá eru peir að eins
fáir, sem ríkir verða. Inntektir hinna
ljelegri skáldsöguhöfunda eru ámóta
og peirra, er semja um penny fyrir
línuna, og óyndislegri atvinnu er
naumast unnt að finna“.
I>eim, sem gefið hafa sig við
frjettablöðum, snyr Mr. Adams sjer að
á pessa leið :
„Unglingsmaður, sem annaðhvort
ekki vill eða getur gefið sig við verzl-
unarstörfum, og ekki heldur finnur
hjá sjer list nje löngun til pess að
verða handverksmaður, nje gefa sig í
neina pá stöðu, sem algengast er um
skólagengna menn, hann snýr sjer
opt til frjettablaðanna, ef hann finnur
hjá sjer hæfileik til ritstarfa, til pess
par að leita pess brauðs, er önnur rit-
störf ekki ljetu honum falt. Hvað
atvinnuna snertir, pá er pað engin
frágangssök. Blaðastörfin fæða marg-
an pann, sem skapaður var tii æðri
ritstarfa. £>ví miður, hefur maður par
harðann húsbónda, og lítur vanalega
öfundaraugum á hina, sem komist hafa
á betri hillu í lífinu. Launin eru smá,
með mjög fáum undantekningum, og
pað starf á pátt í að prykkja manni
saman, bæði andlega og líkamlega,
nema einstaka heljarmenni. Inntekt-
irnar af pví eru miklar aðeins pá, peg-
ar afarmiklu, andlegu og líkamlegu
fylgi er við pað beitt. Yfir pað heila
tekið er álit mitt, að pað starf eptir-
láti manni lítinn tíma, og enn pá
minni tilhneigingu til pess að dansa
á hinum æðri rithöfunda brautum.
Margur efnilegur andi hefur veslast
upp við pað starf. Blöðin eru vægð-
arlaus og hoimtufrek við bestu starfs-
krapta peirra, er 1 pau rita. Og að
síðustu, pegar veslings blaðatnaður-
inn endist ekki lengur til að vinna
verk sitt eins vel og hann hafði áður
gert, pá—hafi hann ekki haft lag á að
draga saman fje—hefur hann ekkert
að halla sjer að, nema pað sem honum
kynni að verða miðlað úr frjettaðlaða
sjóðnum”.
(pýtt úr Tlie Lit erary Digest),
lytr’s Pillnr
TTiI '--- —H ' I' i' "ilga... U* ilXi
„Jeg vildi gjarnan bæta míuu vottorði
við margra annara, sem hafa brúkað
Aj'er’s Pillur, og segja að jeg hof
brúkað þær í mörg ár og ætíð orðið
gott af þeim.
M magaveiki
og lifrarveiki, og til að lækna höfuð-
veak, sem orsakast af þessháttar veik-
indum, eru Ayers’s Pillur betn en
uokkurt aunað meðal. begar vinir
mínir spyrja mig að hvaða rneðal
sje bezt við magaveiki
Lifrarveiki, veikiiiduiii
í innýflunum, þá svara jeg ætíð að
Ayers Pillur sjeu meðalið. Ef þær
eru teknar í tíma lækna þær kvef,
varna ,la grippeýveikinn, stemmahita-
sótt og bæta meltingarfærin. Það er
ljett að taka þær, og þær
Eru bezta medalid
sem jeg þekki, við hinum ýmsukvill-
um, sem fyrir koma á heimílinu,—
Mbs, May Johnson, 368 Rider Ave.,
New Yobk City.
AYERS PILLUR
Hædstu veedu. a Vebai.eaksyning.unni.
b/er's Sarsaparilla fyrir hlóðið.
T. H. Loiigheed, M. D.
Útskrifaður af Man, Medical University.
Dr, Lougheed hefur lyfjabúð í sam-
bandi við læknisstörf sín og tekur því til
öll sín meðöl sjálfur. Selur skólabækur,
ritföng og fleira þessháttar.
Beint á móti County Court skrifstofunni
GLENBORO, MAN.
0. Stephensen, M. D.,
öðrum dyrum norður fri norðvesturhorninu á
ROSS & ISABEI. STRÆTUM,
verður jafnan að hilta á skrifstofu sinni frá kl.
9—11 f. m., kl. 2—i og 7—fl e. m. dag hvern.
—Nætur-bjalla er á hurðinni.
Telephone 346
ÍSLENZKUR LÆKNIR
Dp. M, Haildorsson,
Stranahan & Hamre lyfjabúð,
Parh Jtiver, — — — jV. Dak.
Er að bitta á hverjum miðvikudegi í Grafton,
N. D,, frá kl, 5--6 e, ni.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
r n
Hverei í bæn- ♦
♦ i
♦ um er mögulegt að fá fa.ll- J
X egri og betri úr og klukkur X
on í búð ♦
♦ G. THOMAS, I
♦ N. W. Cor. Main & PortageAve. ♦
♦ ♦
♦♦
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
:
Cuts, ^cratcbes,
Spraips,
and all pains, external
or intemal, are instaat-
ly relieved by
PERRY DAVIS’
PainKiller.
Thls old remetly is known, used
and sold everywáere, Uet it aod
keep it by you
WEISS & HALLIDAY
Kaupmenn í Crystal, Nortli Dakota,
hafa nú fylit búðina með nyjasta varning af öllum tegundum
ÞAi) ER EKKERT „lORLEGlD” SKRAN, seni peir eru að
bjóða fyrir gjafverð—vörurnar eru valdar með tilliti til tlzku og
parfinda fyrir í hönd farandi árstíma, og peir selja eins lágt og
mögulegt er, hverjum sem í hlut á.
i>að sem tekur svo sem öðru fram eru sjerstaklega :
Karlmannafötill, hreint makalaus;
Kvennskykkjurnar — i n d æ 1 8 r;
Sjölín og kjó ladúkarnir ljómandi;
J á , o g skórnir f y r i r a 1 1 a , alveg makalausir, pola b æ
bleytu og frost, og endast hvernig sem „sparkað“ er á peim.
ASLAKSON i PETERSON
EDINBURGH,
verzlunarmenn í
NORTH DAKOTA.
Hafa ætíð mikið uppl .g af álnavöru, fatuaði, skófatnaði, höttum og húfum
matvöru, o. s frv. Allar vörurnar eru nyjar og hiuar vönduðustu
og peir ábyrgjnst allt sem peir selja fyrir pvf, að vera rjett eins o.r
pmr segja að pað sje, pvf peir Ijúga aldrei til um vörursfnar.
Deir liafa aldrei hinar ljelegustu og ódyrustu vörur, pvf að löng reynzla
heiur synt peim, að beztu vörurnar eru ætíð ódyrastar bee-ar á
allt er litið. 1 s
Hið mikla upplag peirra af álnavöru og skófatnaði var keypt snemma í
vor á meðan pær vörutegundir voru 10 til 25 per cent. ódýrari en
pær eru nú, og geta peir pess vegna staðið við að selja með læ.rra
verði en flestir keppinautar peirra. °
Búðarmann peirra, Mr. E. G. Brandson, er að hitta í búðinni á hverjum
virkum degi, og væri honum ánægja að sem flostir íslendinj/ar
kæini við bjá honum pegar peir eru á ferð f bænum. *
::
<Bm
eg
allt BX*icl um lcx.ln.gr
fást allskonar tegundir af bezta
tóbaki, sfgörum og pípuui í
Army k Navy Tobaksbud
fyrir verð, sem á við tímann. Þeir
hafa ágætt reyktóbak f luktum ílátum
og pfpur af öllum mögulegum sortum
fyrir eins lágt verð og hægt er að
finna nokkurs staðar í bænum.
Komið og fáið ykkur rf k.
W. BROWN & G0.
stórsalar og Siuása lar.
537 Main Ste.
PENINGAB LANADIB.
Undirritaður hefur umboð til
að lána peninga, mótí fyrsta veði í
góðum bújörðum, með ágætum borg-
unarskilmálum. Einnig hef jeg til
sölu margar bújarðir í vesturhluta
Pembina Co. (í íslendingabyggðinni).
Skrifleguin fyrirspurnum við-
víkjandi peningaláni eða landkaujium
er svarað samdægurs.
Gutlinundsso u,
HENSIL, - - - N. DAKOTA
113
áu pess að sofna nokkurn dúr. Hann var ekki hrædd-
ur um, að neitt kæmi til að gcra peim mein, en hann
áleit allt að einu gott að hafa bissu; og hvað snerti
að sofna, pá var honum pað ómögulegt. Hann hafði
heyrt og sjeð of mikið um daginn.
XIII. KAPÍTULI.
Degar Horn Kapteinu og konurnar settust að
lnorgunverð, sem var kaffl, brauð og svínsflesk, úti á
fletinum, morguninn eptir, pá var auðsjeð, að pær
höfðu ekki sofið neitt um nóttina framar en hann.
Ralph staðhæfði, að bsun 1 efði legið vakrdi í larg-
an tíma og verið að reyna að reikna út í huga mínum,
hvað mörg teningsfet af gulli væru í turniuum, ef
liann væri fullur af pessum dyra málmi. „En par eð
jeg vissi ekki, hvað mikils virði hvert teningsfet af
gulli er“, bætti hann við, „og par sem pað má vera,
að pað sje aðeins pun nc lag af gulli ofan á beinum
„Inca“-aHna, pá hætti jeg við reikninginn og sofnaði“.
Kapteinninn var mjög alvarlegur, miklu alvar-
legri, fannst Miss Markham, en gullfundurinn ætti
að gera karlmann.
„Við skulum ekki vera að brjóta heilann í nein
um rciknmgi”, sagði hann. Strax og jeg get losast
ViO J>es3ii svertiugja, 3kulum viD íara cg vita livaD i
11(3
Dað leið laugur tfmi £rá pessari samræðu áður
en að Edna og Mrs. Cliff heyrðu hratt fótatak inni i
göngunum, og fáum augnablikum seinna komu peir
kapteinniim og Ralph, út til peirra.
„Dað skín á andlitin á ykkur eins og gull“,
hrópaði Edna; hvað funduð pið?“
,.Fundum!“ hljóðaði Iíalpb. „Edna, við fund-
uin-----“
„Degiðu, Ralph“, hrópaði Edna; „jeg vil fá að
heyra, hvað kapteinninn hefur að segja í frjettum.
Kapteinn, hvað cr í turninum?“
„Við fórum til turnsins“, sagði liann og bar ört
á, „og pegar við komum upp á hann oglyptum stein-
lokinu af, pá — upp á mína æru og trú, frúr mínar,
pá álít jeg að par sje nóg gull fyrir kjalfestu í stórt
seglskip. Turninn er að vfsu ekki fullur alveg upp
að lokinu, og jeg gat náttúrlega ekki komist fyrir
hvað djúpt pað uær niður; en jeg reif holu ofan í
pað eins djúpt og liandleggurinn á mjer náði, en
fann ekkert nema gullstengur eins og pessi er.“ Um
leið og hann sagði petta leit hann í kringum sig til
að vita, hvert nokkur svertingjanna hefði koraið til
baka, og tók svo upp úr vasa sínum hlut sem var
gulur að lit, lijer um bil 3 puml. á lengd og um 1
puml. að pvermáli, nærri ferhyrndur, sem auðsjáan-
lega liafði verið steyptur í ósljettu móti. „Jeg tók
að eins pennan eina, ljet svo lokið aptur á og svo
fórum við“.
„Og er petla guli?4 hrópaði Edua Og greip í
íoy
hleypa burt! Hvorutveggja í helli, sem áður hlyt-
ur að hafa verið koldimmt f. Degar við hugsum uui
pað“, hjelt liann áfram í mikilli geðshræringu, „]>á
er petta undrunarverður felustaður, hvað sem í
honum er“.
„Og álítur pú“, hljóðaði Mrs. Ciiff upp, „að
petta steinhylki, parna inni, sje fullt af fjársjóðum
Inca-anna? Með hið ótrúlcga mikla gull, sem við
höfum lesið um?“
»'^eé? veR ©kki hvað annað pað getur verið“,
svaraði Edna. „Það er enginn v&fi á, að pað, sem
jeg sá, pegar jeg leit ofan f gatið, var gull“.
„Já“, sagði kapteinninn, „pað var gull; gUll 1
smá stykkjum“.
„Því tókuð pjer ekki dálftið stykki af pvl, kapt-
einn?“ spurði Ralph. Dá hefðuru við verið viss um
hvað pað var. Ef pessi steinturn or nærri fullur af
gulli, pá hljóta að vera nokkur „tons“ af pví“.
„Mjer datt pað ckki í hug“, svaraði kajiteiun-
mn. Jeg gat ekki hugsað. Jeg var hræddur um að
eiubver kynni að koma“.
„Og segið mjer nú“, sagði Mrs. Oliff, „hver 4
petta gull? Dað er einmitt pað sem jeg vil fá að
vita. Hver er eigandi pess?“
„Ileyrið pið! lieyrið pið!“ sagði kapteinninn,
„við skulmn hætta að tala og hugsa um petta. Við
göngum öll af vitinu ef við reynum ekki að vera
dálítið rólegri; og par að auki koma svertingjarnir
bráðutn til úka, cg pá ætturu ekki að vera að