Lögberg - 08.09.1898, Side 3

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 8. SEPTEMBER 1898..
' • - r * J • * • • • J " » »
Sveitaskattar Ofí vinsölu-
bann.
(Aðsent).
Lví hefur opt veiið haldið fram,
svo framarlega sem algert vídsöIu-
Unn yrði aö lögum gert í Canada,
H tnundu sveitarstjórnirnar verða í
toestu vandræðum með árlegar tekjur
8inar, þar sem pær hefðu misst öll
Rjöldin, sem pær nú hafa fyrir vín-
söluleyfi. En til J>ess að gera kjós-
endunum petta fyllilega skiljanlegt
8kal hjer bent á nokkur atriði, er lúta
*ð núverandi tekjum, og s/nt fram á
hyað pær að líkindum minnka við
viusölubannið.
Árið 1890—91 var sett konung-
^eg nefnd til að gera áætlun um vln-
ai5luna, og pað ár voru tekjurnar af
vln8öluleyfinu og vínverzluninni úr
ðUuui borgum, bæjum og sveitum 1
^anada alls $429,107, en vlnsöluley fin
v°ru talsins 7,054. Skýrslurnar, aem
^Wtlun þessi var gerð eptir, voru pó
°okkuð ófullkomnar, pví að úr fylkj-
UQum British Columbia og Quebec
feDgust ekki fullkomnar skýrslur. En
það mun óhætt að fullyrða, að árlega
etu veitt 8,000 vínsöluleyfi og tekjur
Þ®r, sem af peim koma í sjóði sveit-
aQna, eru um $500,000.
Þessi hin sama nefndarskýrsla
Rerir ráð fyrir, að árlega sje í Canada
Þ°rgað fyrir vln $39,879.854. Og
setjum nú svo, að húsin, sem vínsölu-
hafa fengið, sjeu opin 310 daga
^rsins, pá mundi petta gera að meðal-
ta>i dálítið meira en $15 á dag fyrir
^vert vlnsöluhús. Á sumum peirra
er salan iniklu meiri, en á sumum að
llkindum minni.
Af pessu feiknafje, sem vlnsölu-
Utennirnir fá frá mönnum I Canada,
v&r að eins borgað I sveitasjóðina
^^00,000. Og hvað tekjur sveitanna
8°ertir, pá er pví varið llkt og sveita-
Uefndirnar fyrir hönd Canadamanna
kefðu ráðið vínsalana til pess að ná
>0n fyrir sig $500,000 tekjum, en gef-
þeim um leið leyfi til að kalla inn
stærri upphæð Og stinga öllum
®i8muninum I vasann. Reikningur-
lnu verður pví ð pessa leið:
Upphæð innkölluð af vln-
sölumönnum...........$39,879,854
Borgað I sveitasjóði.... 500,000
Innköllunar- k<?stnaður.. $39,379,854
En heimskan I peirri hugmynd að
Rjalda $398 til pess að ná inn 5 doll
&r* tekjum er meiri en svo, að um
það sje talandi. Mundu ekki peir
^enn, sem hefðu auðgast um $39,879,-
eiga ljettara með að borga aðra
^00,-000 og standa pó betur að vígi
eptir að hafa gert pað.
Menn verða að hafa pað hugfast,
vínsalan greiðir ekki tekjur eða
Rjöld pessi af slnum eigin afurðum.
^lnsalan framleiðir engan auð. Hún
l0kur að eins peninga skattgjaldand
acs og fær pá sveitastjórninni, en
eins og sýnt hefur verið tekur hún
frá alpyðu hjer um bil dttatlu sinnnm
.neira en hún geldur aptur sveita-
stjórnunum.
Ef að allur pessi feykilegi auður,
sem allur lendir hjá ’ vlDSÖlumönnun-
um væri kyr I höndum skattgreiðenda
sveitanna, pá mundi vafalaust mikið
af pvl koma fram sem skattgildar
eignir, og pannig mundi fljótlega bæt-
ast við skattgildar eignir upphæð
svo mikil, að hún mundi gefa af sjer
tekjur fullt eins miklar og nú fást af
vínsöluleyfunum, og pyrfti pó I engu
að bækka skattinn frá pví sem nú er.
t>etta geta menn hæglega sjeð, en pó
er hjer ekki talin sú hin venjulega
framför I hverju sveitarfjelagi, sem
stafa mundi af meiri sparsemi og
meiri iðjusemi, sem væri sjálfsögð og
náttúrleg afleiðing af afnámi vlusöl-
unnar.
Ef að vjer lokuðum öllum vln-
söluhúsum I dag, pá mundi að ári
liðnu fjelagið vera orðið peim mun
ríkara, að skatturinn, sem lagður væri
á viðbótina við eignir fjelagsins,
mundi meira en jafnast við pessar
tekjur, sem sveitirnar töpuðu við vír-
sölubannið.
Munurinn á vínsölubanni og leyfi
er, livað Canada snertir, hið sama sem
munurinn á pví að borga út á ári
hverju I beinhörðum peningum meira
en .539,000,000 og hinu að borga
hæfilegan skatt af eignum sem ná
pessari upphæð, og hafa pó um leið
full eignarráð yflr eignum pessum og
græða sð ltkindum á peim ferfalda
upphæð við skattinn.
Nákvæmlega hafa reikningar
margra sveita verið rannsakaðir og
pví nær æfinlega hefur petta orðið
niðurstaðan: Ef að kostnaður til fá-
tækraparfa og til lögreglu 1 sveitinni
er lagður við tiltöluleg útgjöld sveit-
arinnar til glæpamanna—og öreiga-
gjalds $ „county“-inu, pá verður upp-
hæð sú meira en tvöföld við tekjur
pær, sem sveitin fær af vlnsöluleyf-
um. En ef að menn gera ráð fyrir, að
einungis helmingurinn af glæpa-
manna- og fátækra-kostnaðinum eigi
rót sína að rekja til vlnsölunnar, pá
geta menn sjeð, að sveitirnar tapa pó
alla daga stórmiklu fje við vínsöluna.
Og pær mundu jafnvel tapa pó að
tekjurnar af vlnsöluleyfunum væru
hreinn gróði. En nú sem stendur
borga pær feiknafje fyrir pau tvíræðu
forrjettindi að láta rýja sig að efnum
og leggja á sig punga skatta.
Stundum er pvl fastlega haldið
fram, að ef að vlnsöluhúsin sjeu svipt
leyfinu að selja, pá rýri pað að mikl-
um mun verðmæti peirra og pað svo,
að virðingarverð á sllkum húsum yrði
að lækka, en pá’yrði aptur að leggja
pyngri skatta á aðrar eignir til að
jafna penna mismun. En, rannsaki
menn nákvæmlega virðingarlistana og
Ufp’ýsingar pær, sem fjölda margir
virðingamenn og matsnefndir hafa
gefið, pá sjá menn, að aldrei kemur
pað fyrir, að vínsöluleyfið álltist auka
verðmæti gistihúsanna. Enda væri
pað fjarri sanni. Vlnsöluleyfið hefur
aðeins áhrif um stund, pað er búið að
vera að fára mánuðum liðnum og get-
ur pessvegna ekki álitist hafa varan-
leg éhrif á að auka verðmæti eigna
peirra sem verið er að virða.
Nákvæm rannsókn sýnir pað
ennfremur, að greiðasöluhús (hotels)
gjalda tiltölulega minni skatta heldur
en jafn verðmikil verzlunar- eða iðn-
aðarhús, og stafar pað af pví að pau
hifi tiltölulega svo lítið lausafje inr-
an veggja. Enn er pað athugandi,
að pað vanalega dregur töluvert úr
verðmæti hverrar lóðar eða landeign-
ar ef að vínsöluhús eða knæpa er par
nálægt, einkanlega pó ef að einstakir
menn ætla sjer að nota pær. Enginn
virðingarverður maður vill búa
uærri veitingahúsi. Og hið sanna I
má'inu er pað, að vínsöluleyfið er til
niðurdreps öllum eignum I nágrenni
við sig. Skattar á peim verða minni,
ábyrgðargjald hærra og eignin fellur
I verði.
Fyrir hagsýni almennings, heil-
brigðri skynsemi allra hugsandi
manna, og siðferðis tilfinning peirra
manna, sem annast er um velferð al-
p/ðu, er pað einlægt að verða ljósara
og ljósara,að öll pessi vínsala er bæði
ljót, siðum spillandi og skaðleg.
VíNSAI.AN -ETTI EKKI AÐ LEYFAST.
Mikilsvirðar skoðanir um tekju-
málin.
Ef að vínsala er röng, pá eru
tekjur af vídsöIu mótstríðandi sllri
rjettlætistilfinniogu.
Hon. Joiin O’ Donnel.
Sem drotning get jeg ekki sam-
pykkt að taka tekjur af pvl sem eyði-
leggur bæði sál og líkama pegna
minna.
Dbottningin X Madagaskar.
I>að er voðagláepur að gera sjer
miklar tekjur af sárum kvöluin og
svíðandi fátækt pjóðar sinnar.
CaNON WlLBERFORI E.
Pað er ósegjanlega sorglegt að
kristnar pjóðir skuli gera veitinga-
húsin að tolldyrum tekjanna og helga
glæpina og viðgang peirra til pess að
afla sjer peninga.
Alisert C. Lawson, D. D.
Ein ástæðan til pess að verka-
mannafjelög hafa misheppuast á um-
liðnum tíma er sú, að foringjar peirra
höfðu ekki mannskap I sjer, að út-
hrópa vtnið sem bölvun mannkynsins.
T. V. Powberly.
Herrar mínir, óhófið eiga menn
að leggja skatt á, en koma I veg fyrir
glæpina. Stjórnin ætti ekki að eiga
á hættu að spilla siðgæði og heilbrigð'
pjóðarinnar fyrir tekjur einar.
LoRD ChBSTERFIELD.
Ef að veitÍDgahúsin væru ekki,
pá hygg jeg að sjö tíundu hlutar
&llra verkamanna mundu eiga hús sín
í stað pess að nú eru peir h-iguliðrtr.
Rommið er peim til bölvunar./
i r,.-M. A^tilr.
Stjórnin leiðir menn: til glæj a
pegar hún gefur mönnum átyllttijtií^i
að halda ölstofur. Aldrei ælti pað rð
líðast að svæfa alpyðu, til að lam-
pykkja vínsölu með pví að b jóða lieni i
bráðan hagnað sem beitu.pví að innan
lítils tíma mnn hún purfa t>ð borj/a pað
með héuin rentum I fátækragjöldu m.
Trade Marks
DCSIGNS'
■ CopyriGHts Ac.
Anvone senain* asketcb and.descrintlon may
qulckly aseertain our opinion free wnetnef án
inventlon is probnbly patentable. CoumiunJce-
tions Btrictíyconflrtentlal. Handoftoh00 riMJW !/i
ecnt frec. Oldest apency for aecurinK patents.
Patents taken tnrouuh Munir & Co. rectlve
apecial notice, without cnarge, in the
Scientific Jfmcrícan.
A handsomely illustrated weckly. iTarjrest cir- A
culation ot any scientiflc lournal. lerms, f’f a
vear ; four months, $1. 8old by all newsdealers.
MUNN & Co.361Broadwa> New York
Branch Officn, 625 F 8L, Washington, D. C.
«Á»AM-llORDVESTlfmil).
REGLUR VTD LANDTÖKU.
Vt,
»he1t>|y
Af öllum sectionum með jafnri tölu,sem tilheyra s»mbandsstjóin-h
inui I Manitoba og Norðvesturlandinu, uema 8 og 26, geta fjölskyldu*..
feður og karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segja, sje larulið ekki áður tekið,eða setjt
til slðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers annars. *
INNRITUN.
il-í
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstbfé',’séifi’ '“ ' l’
næst liggur landinu, sem tekið er. Með leyfi innanrfkis-ráðherraírty s; * ■ j
eða innflutninga-umboðsmannsins I Winnipeg, geta menn gefið ö$rnluíU!-mi
um umboð til pess að skrifa sig fyrir landi. Innritunarerjaldið er $10,
og hafi landið áður verið lekið parf að borga $5 eða $10 umfram fynr ‘ ’’
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
nnN'
HEIMILISRJETTARSKYLDUR.
Samkvæmt dú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur sinar með 3 ára ábúð og yrking laudsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en 6 mánuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanríkis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRJF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsraanni eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað unu-
ið befur verið á landinu. Sex máuuðura áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum I Ottawa pað, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer óuiak, pá verður hann um leið að afhenda s’líkum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nykomnir innflytjendur fá. á innflytjenda skrifstofunni I Winni-
peg og á öllum Domin:on Lsnds skrifstoíum innan Mauitoba og Norð-
vesturlandsin, leiðbeinÍDgar um pað hvar lönd eru ótekin, ogaTlir, sem
á pessum skrifstofum vinna, veita ínnflytjendutn, kostnaðar laust, leið-
beiningar og Ijálp til pess að ná I lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvíkjandi timbur, kola ognámalögum. All-
ar slíkar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisÍDS 1
British Columbia, með pví að snúa sjer brjeflega til ritara innanrlkis-
deildarinnar I Ottawa, innflytjenda-umboðstnanosins I Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum 1 Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of tlie Interior.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta íengið gefins, og átt er við
I reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndir ekra af bezta landi,sem
liægt er að fá til leigu eða kaups hjá járnbrautarfjelögum og ymsum
öðrum fjelögum og einstaklingum.
tiil
209
Aylward kotnst ekki lcngra með ræðu sína, pvt
éð sama augnabliki heyrðist undarlegur og óvænt-
111 hávaði á götunni, dálítinn spöl framundan peiin, í
&ttinni til klaustursins. Par lieyrðust dimmróma
kérlmanna-óp, óttafull kvennmanna liljóð, skrækir
dR golt úr hundum, en upp yfir alltsaman heyrðist
feiðuglegur, prumandi dynur, óútmálanlega ógnandi
'g hræðilegur. Fyrir hornið á hinni mjóu götu
cotnu tveir hundar á harða stökki, skrækjandi og
«eð skottin á milli apturfótanna, en á eptir peim
tom náfölur porjisbúi æðandi, mcð útbreiddan faðm-
‘nn, fingurna út I loptið og liárið standandi upp á
3ndann, og Ieit liann alltaf um öxl sjer á víxl, eics
>g eitthvað voðalegt væri á hælunutn á honum.
iFlyið, flyið! frú mín!“ skrækti liann upp um lcið og
lftun fór fram hjá peim eins og kólfi væri skotið.
^n á eptir flóttamanninum kom hlaupandi, punglama-
ega, afarstór svartibjörn og hangdi blóðrauð tungan
&t úr honum, en á eptir sjer dró hatin slitna kcðju,
'etn glamraði I. Fólkið á götunni flyði til beggja
‘liða, inn 1 búsdyr og afkima. Hordle Jón greip
éföi Loring upp I faDg sjer, eins ljettilega og hún
*efði verið fjöður, og stökk með hana inn I forskygni
‘itt; en Aylward rak út úr sjer fjölda af frönskum
liótsyrðum og greip örvamælir sinn og reyndi að ná
'oganum af baki sjer. Alleyne, sem missti kjark-
við svona undarlega og óvænta sjón, prysti sjer
‘Pp að vegg meðfram götunni og starði á hið óða
jérndýr, sctn pó pað væri klunnalegt, kora stökkv-
2lÖ
„Nei, vinur minn, pað er ekki gull Frakka,
heldur blóð peirra, sem mig pyrstir eptir“, svaraði
Símon. „Jeg mundi ekki liggja kyr I gröf minni,
frændi, ef jeg fengi ekki að berja á peim enn einu
sinni. Hvað okkur snertir, pá hefur pað ætíð verið
hreinn og drengilegur ófriður við Frakka—Krepptur
hnefi handa karlmönnunum, og knjefall handa
kvennfólkinu. Eq hvernig gekk pað ekki til I
Winchelse8, pegar skipin peirra komu pangað I hern-
að fyrir nokkrum árum síðan? Jeg átti par gamla
móðir, fjelagi, sem hafði komið pangað norðan úr
landi til pess að geta verið nær syni sfnum. Hún
fannst par við arn sinn rekin I gegn með frönsku
sverði. Yngri systir mín, kona bróður míns og tvö
börn peirra voru einungis öskuhrúga I hinum rjúk-
andi rústum húss síns. Jeg vil ekki neita, að við
höfum unnið Frakklandi mikinn skaða, en konur og
börn hafa ætíð verið óhult fyrir okkur. Og svona
stendur á pvl, gamli vinur minn, að blóðið syður I
mjer og mig langar til að heyra gamla herópið; og
jeg sver pað við skapara minn! að svo framarlega
sem Sir Nigel dregur upp herfána sinn, pá er bjer að
minnsta kosti einn maður, sem verð ^
að sitja sjitur I hnakknum“.
„Við höfum haft margar gleðistu Ái.- s.vjaaD,
gamli stríðs hundnr“, svaraði Aylward, . <r -vT
sverðshjöltu mín! meigum við vonast eptir,
mörgum stundum saman áður en við deyjum. En
pað er lfklegra að við I petta sinn sækjumst fremur
205
„ílann er eins byggður einS og liermenn
ættu að vera“, sagði smávaxni liddariun. „Þú ert
onginn hænu-ungi, hermaður góður, en samt pori jpg
að ábyrgjast, að hann er sterkari en pú. Líttu Á
pennan stóra stein, sem dottið hefur úr kampinum
niður á brúna. Fjórir af piltura mínura reyndu í
dag að bera hann burtu, en gátu pað ekki. Jc/
vildi nú að pið tveir gætuð gert peim til skammar
með pví að koma steininum burt, pó jeg sje hræd lur
um að jeg leggi of mikla aflraun fyrir ykkur, [ ví
hann ar f jarska pungur.“
Sir Nigel benti um leið og hann sagð! petta á
afarstóran, höggvinn stein, sem lá öðru megin v ð
götuna á btúarsporðinum, og var hann sokkiun djúj t
niður I hínn rauðleita leir. Bogamaðurinn gekk að
steioinum og fletti upp treyjuermum sínum, en phð
var hálfgerður vonleysis-svipur á honum, pví petta
var sannailega mikið bjarg. Ei Hordle-Ión ytti
lionum til hliðar með vÍDStri hendinni, beygði sig
síðan yfir steininn og reif hann einsamall upp úr
leirnum, og fleygði honum langt út í ána. Það
komn milílfcr .nisur af bonum, pegar hann fjell I ána,
v/ liJAJ -- íUij-? upp úr vatninu, sein bullaði
Og sauð á honum.
„Herra trúr!“ hrópaði Sir Nigel, og „herra
trúr!“ hrópaði lafði Loring, pegar Jón var búinn að
' ■ ---- -já nuddaði leirinn
af fingrunum.
„Hann hefur lagt armleggina utan um rifin á