Alþýðublaðið - 08.07.1960, Blaðsíða 15

arclómsfullur fyrr og byrjaðu
ekki á bvi núna. Þú ert mál-
ari, Brent, ■—- ekkert annað“.
„Takk“, svaraði hann stutt-
ur í spuna og henti frakkan-
um sínum á stól. „Ég vil fá
eitthvað að drekka og svo get
urðu svarað mér. Ef ekki...“
h' „Ef ekki?“
P „Þá geri ég það, sem ég hef
j hugsað mér að gera“.
„Og hvað er það?“
-jf „Flytja inn á vinnustofu
! mína á Quai de Béthune“.
; „Ég vissi ekki að þú hefðir
i vinnustofu".
j1. „Ég hef hana núna“.
f' „Og hvar, er Quai de Bét-
f hune?“
j „Á Ile St. Louis“.
! „Á miðri Signu?“ sagði hún
j stríðnislega. „En skemmti-
! legt!“
j „Það er stórt, loftgott og
I hentugt að öllu leyti. Gríðar-
! stórt vinnuherbergi — þrjú
■ svefnherbergi, tvö baðher-
! bergi og þiónar. Ég hef verið
heppinn“.
„Og hvernig náðirðu í
þetta?“
„Myra hjálpaði mér. Myra
Henderson, læknir á St. Ge-
. orgs, manstu eftir henni?“
„Já!“ sagði 'Venetia fyrir-
litlega, en Brent hlustaði ekki
á hana.
„Hún frétti um það hjá kon
unni sem hún býr hjá. Mág-
kona hennar á þetta“.
„Þá er þetta allt innan fjöl-
skyldunnar“, sagði Venetia
enn fyrirlitlegar.
„Þú myndir ekki tala þann-
ig, ef þú vissir hve þetta er
aílt erfitt“.
„Hélztu að ég yrði hrifin?“
„Ég skil ekki hvers vegna
þú ert það ekki!“
Hún var orðin öskureið.
„Svo það gerirðu ekki! Þú
siglir hingað inn eftir að líta
ekki við mér í marga daga og
svo heimtarðu að ég flytji
með þér í íbúð sem þessi
Henderson-kona hefur útveg-
að þér“.
„Hún hjálpaði mér_ að fá
hana“, svaraði hann. „Ég verð
að biðia þig að tala ekki illa
um Myru!“
„Myru!“ skrækti hún. „Þú
hefur verið að hitta hana bak
við mig!“
Hann starði undrandi á
hana.
„Því ekki það? Þú hefur
verið að hitta aðra að baki
mér! Justin Brooks og Mark
LovelT1. Hann lagði glasið frá
sér og gekk til hennar og
hristi hana duglega. „Skilurðu
ekki að ég er að biðja þig um
að giftast mér? Við skulum
gleyma öllum gömlum vær-
ingjum og gifta okkur áður en
það er of seint“.
Hún varð óttaslegin. „Við
hvað áttu ... of seint?“
Hann vissi ekki sjálfur við
hvað hann átti. En síðan hann
hafði hitt Simon hafði hann
fundið eitthvað nýtt í sjálfum
sér, styrk og ákveðni, sem
hann hafði ekki haft fyrr. Það
gat ekki breytt áætlunum
hans þó Venetia segði nei.
„Viltu giftast mér, Venetia?
Við erum jú enn trúlofuð“.
„Ég hélt að þú værir bú-
inn að gleyma því, Brent“,
sagði hún bitur.
Hann beygði sig að henni
og kyssti hana fyrst blíðlega,
svo með ástríðuþunga. Hann
óskaði þess að hún verkaði
ekki svona á hann, þá væri
auðveldara fyrir hann að lifa
án hennar. En sem stóð voru
það tvö öfl, sem toguðust á
um hann — ástríða hans til
'Venetiu og tilfinningarnar,
sem hann bar í brjósti til
Myru.
Venetia ýtti honum frá sér.
Hún fann að hann var að gefa
mig og hvaða máli skiptir það
eiginlega?“
„Það skiptir miklu máli!
Það skiptir öllu máli! Elsk-
arðu hana?“
„Heyrðu mig nú“, sagði
hann þolinmóður. „Þú ásak-
aðir mig einu sinni fyrir að
ég' vildi fá að vita eitthvað
um fortíð þína. Þú sagðir að
ekkert af því sem hefði skeð
áður en við kynntumst, skipti
neinu máli. Éf ég man rétt,
sagðistu aldrei hafa viljað vita
neitt um fortíð mína. Því vilt
þú þá vita það nú?“
Fagurt andlit hennar var
þrjóskulegt. „Ég vil vita það!“
sagði hún.
„Þú sagðir sjálf að þú bygg
sig og þó hún hefði verið fús
til að fyrirgefa honum daginn
áður, þá var hún nú reið
vegna Myru.
„Ég verð að fá að Vita eitt
áður en ég svara þér, Brent.
Því hefurðu verið með Myru?
Hvað er milli ykkar?“
„Ekkert núna“, svaraði
hann hugsunarlaust og svo
skildi hann hve heimskulegt
þetta svar var. Hann hafði
ekki sagt Venetiu að hann
hefði eitt sinn verið trúlofað-
ur Myru, en nú yrði hann að
gera það.
„Núna?“ sagði hún og græn
augu hennar urðu mjó sem
rifur.
„Hvað áttu við með núna?“
Hann reyndi að sleppa við
að svara. „Þú ert ekki búin að
svara mér, 'Venetia11.
„Og þú ekki mér! Ég vil
vita sannleikann. Þú sagðir
að það væri ekkert milli ykk-
ar Myru Henderson núna,
hvenær var eitthvað milli
ykkar? Þekktust þið einu
sinni eða hvað?“
Hann viðurkenndi það. „Ég
hef ekki leynt þig neinu, Ve-
netia. Ef þú hefðir hlustað á
mig heima hjá Lady Lovell,
hefðirðu heyrt hvemig og
var við Myra kynntumst“.
„Ég heyrði ekkert um það“.
„Nei, þú hlustar aldrei á
ist ekki við að ég hefði lifað
eins og munkur!“
„Á ég að skilja það þannig,
að þú sért ekki munkur hjá
Myru?“
Hann strauk ringlaður
hendinni gegnum hár sitt.
„Vertu góð, Venetia! Ég skal
segja þér allt, en reyndu þá
að skilja mig. Ég jþekkti Myru
... ég þekki hana vel. Við vor-
um satt að segja trúlofuð einu
sinni!“
„Trúlofuði úg þú sagðir
mér^ það ekki?“
„Ég sleit trúlofuninni þegar
ég kynntist þér. Ég elskaði
þig .... eða hélt að ég gerði
það“.
Efaðist Brent um að hann
elskaði hana? „En hvers
vegna ertu með henni núna
fyrst þú elskar hana ekki leng
ur?“ spurði hún rólega. „Ég
vil fá að vita það, Brent“.
Hann kunni ekki við þessa
yfirheyrslu og hrukkaði enn-
ið. Án þess að bíða eftir svari
hans kalláði hún: „Því útveg-
aði hún okkur íbúð? Því á ég
Eftir
Rona Randall
aj|l| Ananas
gjg Súklculaði
i|gll Jarðarberja-
^ : 1 1! 1| tijC:
■■HII HHíUTKH^LíhÍÍ h:

Karamellu BUÐINGAR
ÓDÝR OG GÓÐUR ÁBÆTISRÉTTUR,
Fæst í næstu búð.
Söluumboð
SKIPHOLT H.F., sími 23737.
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRÐ HF. sími 24120,
að búa á stað, sem hún hefur
valið?“
„Venetia, hún hefur ekki
valið staðinn. Hún vissi að
mig vantaði íbúð með vinnu-
stofu og hún lét mig aðeins
vita þegar hún heyrði um stað,
sem ég gæti kannske notað“.
„En til hvers þurfum við
þrjú svefnherbergi? Við verð-
um ekki svo lengi hér í París
að við þurfum gestaherbergi
og það er eins gott að búa hér
á hótelinu og leigja sér bara
vinnustofu. Og hvað með sýn-
inguna þína?“
„Ekkert í bráð“.
„EKKERT! Ég hélt að þú
hefðir komið hingað til að
halda sýningu!“
Sýningin var þin hugmynd,
Venetia. Ég verð að viður-
kenna að mér fannst það góð
hugmynd. Mér finnst það enn
... en tíminn er ekki kominn
... ég hef ekki nægar mynd-
ir. Ég ætla að mála það, sem
mig langar til, ekki aðeins leið
inlegar heldri kerlingar. Og
það er ástæðan fyrir þrem
svefnherbergjum. Eitt er lof-
að“.
„Þó ekki handa Myru Hen-
derson?“ spurði hún hæðnis-
lega.
„Vertu ékki svona hlægi-
leg! Það er gamli kennarinn
minn, Simon Beaumont, sem
í
á að búa þar. Myra fann h^nn
.. veikan og fátækan á sjúkra-
húsi. Það minnsta sem ég gefc
gert er ag hugsa um hann“.
„En hvers vegna?“
„Vegna þess að það gerir
það enginn annar og vegna
þess að hann tók mig að sér
þegar ég var lítill snáði og
gerði mig að því sem ég er.
Þá var hann þekktur málari
— ríkur og gjafmildur. Nú er
hann gamall og yfirgefinn —•
í orðsins fvllstu merkingu.
Mér ber skylda til að hjálpa
honum!“
,.En mér ber engin skvlda
til b°ss!“ skrækti hún.
„Vitanlega ekki. Skyldan
er rm'n og ég ber hana“.
„Og þú ætlar að láta gaml-
an karlskrögg búa hjá þér, —■
já, sjá fyrir honum?“
„Þangað til að hann getur
séð fyrir sér sjálfur11.
Hún starði á hann. Svo
skellti hún upp úr. Var það
nú bónorð! „Þetta er það frum
legasta bónorð, sem ég hef
fengið! Þú ert einstakur, kæri
Brent! Var það þess vegna,
sem bú baðst mín svona ó-
vænt? Ætlaðirðu að giftast
mér án bess að ég vissi sann-
leikann?“ Hún hætti að
hlæja og augu hennar urðu á
ný mjó sem rifur: „Datt þér
virkilega í hug að ég vilji búa
Alþýðublaðð — 8. júlí 1960 jg