Lögberg - 02.10.1913, Blaðsíða 6

Lögberg - 02.10.1913, Blaðsíða 6
s LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. Október 1913. Fátæki ráðsmaðurinn. Saga eftir OCTAVB FEULLET. Eg hlýddi á þetta stundarkorn þegjandi, en lét svo sem eg væri þreyttur og bauS góðar nætur. Eg bað Alain gamla um a'S vísa mér til herbergja minna; hann tók sér ljósker mikið i hönd og fylgdi mér út í garSinn. Innan skamms komum við aS trébrú, sem lá yfir læk, og viS skin ljóskersins sá eg ramgert hlið, í hvassboga stíl, og lítinn turn annarsvegar. Þ^rna var inngangur í gömlu höllina. Aldar-gömul eikitré og furubjarkir héldu hlifi- skildi yfir þessum menjum frá miöölduniyn, og varpa á þær undarlega dularfullum blæ. Þ|arna á eg að hafa aSsetur. Þjrjú herbergi á eg a5 hafa til íbúSar; þau eru sæmilega búin húsgögnum og liggja milli turnanna. Þessi rólega íbúS fellur mér vel í geö, og hæfir vel stööu minni. Eg var varla fyr búinn aS losa mig við Alain, sem er mjög mæröarmikill, fyr en eg settist niSur til aS rita þá mikilvægu atburSi, sem gerst höfSu í dag. ÖSru hvoru hvíldi eg mig, til aS hlusta á niS læksins litla, rétt utan viS gluggann minn, eSa á væl ugl- anna, sem voru aö kalla á maka sina. Nú er komiö mál til þess aS eg fari aS gera mér ljóst, hvernig afstöSu minni á þessu heimili er háttaö; síöastliöna tro mánuöi hefi eg veriS svo þreyttur, eft- ir daglegu störfin, sem hafa orSiö mér erfiö af óvan- anum, aö eg hefi vanrækt aS rita í dagbók mína. Daginn eftir aö eg kom var eg snemma á fótum, og varSi fyrri hluta dagsins til þess aö- skoöa skjöl og reikningsfærslu fyrirrennara míns, herra Hivarts. AS því búnu gekk eg heim til hallarinnar til aS snæöa morgunverö meS fjölskyldunni, en þar hitti eg fáa gesti þeírra, sem voru þar daginn fyrir. Frú Laroque hefir mestan hluta æfi sinnar áítt heima í París. Þár dvaldi hún þangaS til hún neydd- ist til aS fara til tengdaföSur síns, sakir heilsubilunar hans; eigi aS síöur hefir hún haldiö smekkvísi sinni þarna uppi í sveitinni, og enn hefir hún áhuga á,' og þykir mikiS koma til hinna íburSarmiklu og nautna- ríku lifnaSarhátta í höfuöstað Frakklands. ÞjaS er ennfremur svo aö heyra, sem hún hafi dvaliö í flest- um stórborgum Evrópu, og viröist eins og hún hafi flutt þaðan meS sér listfræSilegan auS og bókmenta- legan, svo aS hún stendur á miklu hærra mentunar- stigi en flestar nútíöar konur í París. Hún lætur senda sér kynstur mestu af blöSum og myndabókum, og hún reynir eftir megni aö fylgjast meS á öllum menningar svæöum, bæöi í vísindum, bókmentum og leiklist. Meöan við sátum aS morgunverSi bar nýja tón- leikinn á góma; frú Laroque veik þá spurningu nokk- urri aS de Bévallan, viövíkjandi leiknum, en hann gat ekki svaraö henni, jafnvel þó aö hann sé altaf, eftir þvi sem hann segir sjálfur, meS annan fótinn á virk- isstæöum Parísar, og hafi vakandi auga á öllu, sem fram fer þar í borginni. Frú Laroque snéri sér þá til mín, þó aö eg gæti glögt séö á svip hennar, aö hún átti litla von á því, aS ráðsmaöur hennar vissi mikiö um slíka hluti; en nú vildi einmitt svo vel til, að þetta er hér um bil þaö eina, sem eg veit nokkuð um. Eg hafSi sem sé heyrt tónleik þenna á Italíu, er nú var fyrst farið aö sýna á Frakklandi. Þó að eg svaraði spurningunni mjög yfirlætislítið, vakti svarið þó athygli frú Laroque; hún tók nú aS spyrja mig um fleira, og lét jafnvel svo HtiS aS segja mér af ferö- um sínum «og aS minnast margra atvika og endur- minninga frá þeim tímum. ViS rifjuðum smátt og smátt upp leikhús end- urminningar okkar, og töluðum um þaS, hversu okk- ur hefðu komiö fyrir sjónir helztu söfn í Evrópu, og þegar við stóöum upp frá borðum, stóö viöræöa okk- ar sem hæst, og líklega hefir það verið þessvegna, aö frú Laroque tók um handlegg mér og viS leiddumst fram í dagstofuna; þar héldum viö áfram þessu sam- tali, sem við bæði höfSum svo mikla ánægju af, og smátt og smáitt hvarf sá yfirlætisblær úr rödd frú Laroque, sem hún hafði beitt gagnvart mér í fyrstunni. Meðal annars sagði hún mér að vitstola leikari hefði bitið sig, og aö hana langaði ekki til margs jafnmikið, eins og efnt væri til gamanleiks heima hjá henni; baS hún mig nú aS ráðleggja sér hvernig því yrði bezt komiö i kring. Eg sagði henni frá leik, leiknum þannig í heimahúsum, sem eg haföi horft á í Pétursborg, en meS því að eg var hræddur um að henni fyndist eg gera mig of heimakominn, stóö eg upp skyndilega, og færði fram þá afsökun, að eg þyrfti þegar í staö að fara aö sinna störfum mínum; kvaðst eg ætla rakleitt til leigubóls þess hins mikla, er væri svo sem mílu vegar burtu frá höllinni, því eg þyrfti að skoöa þaö. Frú Laroque virtist furða mjög á því aS sam- talinu skyldi ljúka meS þessum hætti; hún leit ein- kennilega til mín, hagræddi sessunum sínum, teygSi hendurnar yfir glóSarkerið og sagSi loks í lágum hljóöum: — Og þaS er víst ekki áríöandi! ÞaS liggur varla á því. En þegar eg hélt fast viS fyrirætlun mína, sagöi hún meS gletni i röddinni; — Þjér vitiS ekki hvaS vegirnir eru óskaplega vondir! BíSiS þér nú heldur þangað til veSrið batnar! — Nei, frú min góS, svaraði eg henni; eg get ekki beSið nokkra stund. Annaö hvort er eg ráðs- maður ellegar ekki! I þessum svifum kom Alain gamli inn í dyrnar og sagði: — Sýnist frúnni ekki réttast að láta beita hest- um fyrir veiöivagn Hívarts, handa herra Ódíot? Þetta er reyndar ekki fjaöravagn, en hann er sterkur og eins góður fyrir því. Frú Laroque hvesti augun á aumingja Allain, er hann dirföist aö bjóða ráösmanni jafnmikilhæfum og mér, sem verið hafði í sjónleik hjá Helenu stórher- togafrú, aö aka í veiSivagni fyrverandi ráSsmanns- ins. * — Ætli léttivagninn væri ekki hentugri? spurði hún. — Léttivagninn ? Nei, á hontrm væri ómögulegt að komast gegnum elginn, sagði Allain. Hann sæti fastur á miSri leiö . . . ef komist yrSi svo langt meö hann. Eg kvaðst vel geta komist þessa vegalengd gangandi. — Nei, alls ekki! ÞáS getur ekki komiö til mála. Hvernig eigum við að ráða fram úr þessu? ......ViS eigum milli tíu og tuttugu reiShesta, sem standa brúkunarlausir.........en þér eruS kannske enginn reiðmaSur? — Eg get setið á hesti, frú mín góö, en það væri alveg óþarft, eg ætla nú aS fara .... — Alain sjáiS þér um aö söSIaöur sé hestur handa herra Ódíot! Hvaöa hest finst þér ætti aS taka Margrét? — Ljáiö honum Próserpínu, tautaöi de Bevallan og glotti við. — Nei, nei, ekki Próserpínu! sagöi ungfrú Mar- grét með ákefð. — Hversvegna má eg ekki fá Próserpinu, ung- frú? spuröi eg. — Af því hún setur yöur af sér,J| svaraSi hún einarðlega. — Setur mig af sér? HaldiS þér þaS?............. FyrifgefiS ungfrú, mig langar til aö spyrja, hvort þér riöiS nokkurn tíma þessu hrossi. — Já, eg geri þaö, en eg á erfitt meS að ráða við hana. — Yöur gengur þaS kannske betur, eftir aö eg er búinn að koma henni á bak nokkrum sinnum. Mig er nú fariö aS langa til aS reyna hrossið. ViljiS þér Allan, gera svo vel og láta leggja á Próserpínu? Ungfrú Margrét hleypti brúnum, ypti öxlum og settist niður; og átti þaö aB tákna, að hún bæri af sér alla ábyrgð á slysi því, er aS öllum líkindum mundi verða. ■— Ef þér þurfiö á Sporum að halda þá getið þér fengiS þá hjá mér, sagði de Bévallan, sem var þess fullvis aö eg mundi alls ekki komast ómeiddur úr þessu ferðalagi. Eg lét eins og eg sæi ekki ásakandij augnaráS ungfrú Margrétar og þáSi boö hans. Rétt á eftir heyrSist traðk og fnæs úti fyrir, er tveir hesta-sveinar leiddu fram Próserpínu að emu steinriðinu í garöinum. Próserpína var dökkbrún hryssa af gæða-kyni. Eg gekk hvatlega niður garðsriðiS. Tveir ungir menn fylgdust meS mér. ásamt de Bévallan út í hall- argaröinn. Þjá langaði víst til aS sjá hvernig færi. Um leiS voru þrír dagstofugluggarnir opnaðir, til þess aS kvenfólkiS gæti einnig notið ánægjunnar af að sjá mig á hestbaki; eg hefði helzt viljaS komast hjá öllu þessu uppnámi, en eg neyddist til þess að gera mér þetta að góðu; aS visu var eg ósmeykur um þaö, hversu reiö þessi mtfndi takast, því að þó aö eg sé rýr í ráösmannsstööu, þá er eg margæfður og þrautreyndur reiðmaöur. Eg var varla alveg kominn á fót þegark faöir minn setti mig á hestbak, móöur minni til mikils hug- arángurs, og eftir þaö lét hann ekkert tækifæri ónot- aö, til aö gera úr mér ágætan reiðmann, eins og hann var sjálfur. Hann hafði jafnvel stundum látið mig fara í þung herklæöi, til að venja mig viö aö sitja vel á hesti, jafnvel í þeim þunga búningi. Prósperína stóö grafkyr meðan eg var að laga taumana og klappa henni um hálsinn, en ekki hafði eg fyr snert ístaöiS meö tánni, en hryssan tók hart viöbragö út á hliöina og sló með afturfótunum, svo að hófarnir námu jafnhátt marmara-kerunum, sem riðið var prýtt með. Því næst stóö hún upp á aftur- fótunum og var svo grafkyr. — ÞaS er ekki auöhlaupiS á bak á henni, sagöi hestasveinninn kampakátur. — Eg sé að það er hverju orSi sannara, en þó skal hún finna að eg get ráöiö viö hana. Um leiö sveif eg á bak án þess að snerta stig- reipiö, og á meöan Próserpína var að átta sig, hafði eg lagað mig vel á baki. Innan stundar hurfum viS bæöi á fleygiferð inn í kastaníutrjá-göng; á eftir okkur kvaö viS dynjandi lófaklapp, og enginn klappaöi ffíeir en de Bévallan. Þó aö atburöur þessi væri smávægilegur aö vísu, þá varð eg þess þó var, strax kveldiö eftir, að hann hafði oröið til þess aö auka álit hallarbúa á mér. Ýmsar fleiri listir, sem eg hefi numið í aöalstíð minni, hafa og orðiS til þess aS tryggja mér þá virS- ing, sem eg óska eftir, og til aS halda uppi áliti mínu. Húsbændur mínir hafa samt oröiS þess varir, að það er síður en ekki ætlun mín, aS vanbrúka þá vin- semd og'alúS, sem mér er sýnd á heimilinu, í því skyni aS hreykja mér til upphefðar, er alls ekki hæfir þeirri lítilmótlegu stöSu, sem eg hefi að rækja. þar heima fyrir. Eg held mig eins mikið og eg get í herbergjum minum, en varast auðvitaS aS gera slíkt aS óánægju- efni; eg hefi yfir höfuð hegöaS mér mjög gætilega,. því að eg vil sem minst láta bera á mér. Nokkru eftir að eg kom var mikil miðdegisveizla haldin í höllinni, og var eg þar viðstaddur, en þær veizlur eru tíðar um þetta leyti árs. I þessari veizlu fór sýslumaður úr nágrannabænum næsta aö spyrja um mig. SýslumaSurinn var afar holdugur maður og sat við hægri hlið húsmóSur minnar. Frú Laroque er oft eins og viðutan, og gleymdi hún því augsýnilega, aS eg sat skamt frá, og hvort sem eg vildi eöa ekki, hlaut eg að heyra það, sem hún svaraöi, en þaö var þetta: — Spyrjiö mig ekki um þetta herra sýslumaður, því að okkur öllum er þessi maður sem óráSin gáta. . . . Okkur hefir þótt líklegast aS hann sé prinz í dularbúningi, sem sé að leita æfintýra .... það er nóg til af þeim nú á tímum.........Hann er hvers- kyns hæfileikum búinn: hann er frábær reiðmaöur, leikur á píanó eins og listamaður og til dráttlistar kann hann stórvel . . . . . Svona okkar á milli held eg að lítiö fari fyrir ráðsmanns-hæfileikum hans, en hann er fárra líki í samkvæmum. Sýslumaðurinn er víst mesti ágætismaöur eSa svo heldur hann sjálfur aö minsta kosti. Hann strauk holdugri hendinni um vanga sér og sagði brosandi, aö þaS væri nægilega margar fagureygar snótir í höllinni til þess að ráSin væri þessi gáta, og ekki væri annaS liklegra, en aö maðurinn gengi í biöilsbuxum. Ástaguðinn væri eins og allir víssu verndari flónanna. . . . Svo skifti hann alty einu um róm og sagði mjög alvarlega: — En ef frúin skyldi vera eitthvað kvíöandi út af þessum náunga, þá skal eg láta herforingja yfir- heyra hann í fyrra málið. Frú Laroque flýtti sér aö afþakka þessa greiöasemi og svo var ekki meira um mig talaö. Mér hálf þótti þetta; eg þyktist ekki eiginlega viB sýslumanninn, sem mér fellur mjög vel í geö, heldur viö frú Laroque, er aS vísu lét heimsmanns hæfileika mína njóta sannmælis, en geröi óhæfilega lítiö úr dugnaði mínum í þeirri stööu, sem ég hafði á hendi. Nú vildi svo til, aS daginn eftir átti eg að end- urnýja leigusamning, er nam býsna miklu. Samning- urinn var geröur viö gamlan og kænan bónda, sem mér tókst aö gera orðlausan meS nokkrum háfleygum lagamálssetningum og starfsmálamannslegri rósemi. Þegar við vorum orönir sammála um meginatriðin, lagöi bóndinn rólega fram þrjá bréfskika meS gull- peningum í á skrifboröiö hjá mér. Þó aS mér ekki skildist strax til hvers þessir peningar áttu aö' fara, gætti eg þess þó að láta það ekki á mér sjá, eöa aS mig furðaði á þessu, en um leiö og eg opnaði stiklana og tók úr þeim peningana, lét eg einhver þýðingarlaus orö falla þeim viðvíkjandi og komst þá aS því, aö þetta fé var eins konar þokka- bót sem leiguliðar greiddu samkvæmt gamalli venju þegar leigusamníngur var endurnýjaöur. Eg 'hafði hvergi séð slíkan teknaliö tilgreindan í allri bókfærslu fyrirrennara mins, sem eg hafði þó vandlega athugað, og þvi hafði mér ekki komið til hugar að krefjast þess fjár. Eg hugsaði samt ekki um þetta fyr en eg varS var viö undrun frú Laroque, er eg rétti henni gull- peningana. — Hvaða peningar eru þetta? spuröi hún. Eg skýrSi henni frá málavöxtum, en svo var aö sjá sem hún skyldi mig ekki, því aS hún lét mig end- urtaka ummæli mín þessu viövíkjandi. — Er þetta venja? spuröi hún. — Já, í hvert sinn sem leigusamningur er endur- nýjaður frú mín góö. — En síöastliðin þrjátiu ár hafa sjálfsagt þrjá- tíu leigusamningar veriS endurnýjaöir, ög aldrei hefi eg fyr orðið var viö slikar borganir fyrirfram. — Mér er ókunnugt um þaö, frú min góð. Frú Laroque starði hugsandi fram undan sér um hríö, og má vera að fyrir hugskotssjónir hennar hafi svifið mynd herra Hívarts i hæfilegri fjarlægö; en er hún hafSi setiö þannig stundarkorn, ypti hún ofurlítiS öxlum, leit á mig. siöan á gullpeningana, og svo á mig aftur, eins og hún væri i vafa um hvaS hún ætti að gera. Þessu næst hallaöi hún sér aftur á bak í hæg- indastólinn, stundi þnugan, og sagöi viB mig meö þeim rólega og notalega málrómi, sem mér féll svo vel: — Jæja, það' er ágætt, herra Ódíot, þakka yður fyrir. Þessi sönnun fyrir ráövendni minni, sem hún var nógu hyggin til aö fara ekki aö hrósa mér fyrir, hefir líklega oröiö til þess aS frú Laroque hefir feng- iS betra álit á dugnaði og forsjá ráðsmanns hennar. Eg fékk frekara fullvissu um þaS nokkru síðar er hún mintist á þetta efni viö dóttur sina. , Þaö er einlæg von mín, að mér auðnist aö ná virðing og trausti húsbænda minna, m.eS svo miklum grandvarleik ræki eg starf mifit, og góöar horfur eru á því að þessi von mín ætli að rætast, því þegar eg kom til Parisar nýskeð að finna systur mina, þakkaði herra Laubépin mér innilega fyrir þaö, hve afbragðs vel eg stæSi i stöSu minni, þeirri, sem hann hafSi út- vegaö mér. — HaldiS þér áfram eins og þér hafiö byrjaö, herra Maxíme, mælti hann,, Helena litla hefir varla orðiS nokkurrar breytingar vör, og þarf heldur aldrei að fá neitt um hana aS vita; yðar sjálfs vegna skuluö þér ekki vera áhyggjufullur, því að það sem hér í heimi er talin hamingja, þaö hafiö þér öðlast, guði sé lof, en þaS er góS samvizka og drengileg fullvissa um að hafa gert skyldu yöar. Þessi aldraöi, skynsami maður hefir víst rétt fyr- ir sér. Eg er orðinn rólegur, en hamingjusaman get eg alls ekki taliö mig. Eg er víst ekki enn oröinn nógu þroskaður til aö njóta þeirra fórna, sem eg færi fram, því aö ööru hvoru koma í mig hugleysis og ráðaleysisköst. Ókominni æfi minni ætla eg að> verja til baráttu, baráttu í .því skyni aö tryggja framtíS veikbygðrar stúlku, og því gefst mér hvorki tóm til aö hugsa um sjálfan mig eða mitt gagn. Hugur minn skal vera önnum kafinn, og hjarta mitt slá til stuönings vellíðunar annara, og ef eg get aðeins gert Helenu litlu hamingjusama, þá er því marki náö, sem eg hefi sett mér. En er þegar farinn að finna ellimörkin, en eg vildi að eins aö ár fylgdu árum sem allra hraöast; þess óska eg af heilum hug. Að öSru leyti get eg ekki kvartað yfir stöðu minni; hún er langtum betri en eg gat gert mér von um, óg kvíSi minn í því efni hefir reynst ástæöulaus. Starf mitt og tíðu ferSalög út i yztu jaðra land- eignanna, ásamt einveru-þráar minnar, tálmar því aS eg sé tiöur gestur í höllinni, en þar reyni eg aö lenda ekki í stórum samkvæmum. ÞaS er kannske því aS þakka hvað sjaldan eg kem, aö mér er. altaf svo vel tekiö. Frú Laroque er einkanlega mjög vingjarnleg viS mig, og mér trúir hún fyrir sínum furSulegu hugleiö- ingum um þaS, hvað ákjósanlegt þaS væri fyrir hana aö vera fátæk, og hve fús hún mundi vera aö leggja mikiS í sölurnar fyrir aSra; þetta viröist dálítið þros- fcgt, þegar gætt er aö þeim háu kröfum, sem kulvísa kreóla-kona gerir til lífsitis. ASra stundina öfundar hún Zígeuna-konur, er aka um þjóðvegu í lélegum fjalavög'num fullum af organdi krökkum, — konur, sem verSa aS sjóöa mat- inn ofan í sig og hyski sitt í skjóli viS útgaröa — en hina stundina eru það hjúkrunarkonur og matsölu- konur i her, sem hún dáist aS, og vildi gjarnan skiflta lífskjörum viS. Þessu næst tekur hún til aS ákæra mann sinn látinn fyrir hans góöu heilsu, er aldrei veitti konu hans færi á að sýna þá ágætu hjúkrunar-hæfileika, sem hún er viss um aS hún er búin. Jafnframt þessu hefir hún látið gera nokkurs konar kví umhverfis hægindastól sinn, til verndar henni. fyrir dragsúg. Þegar eg kom inn til hennar í fyrra dag, hreykti hún sér í þessu tjaldbirgi, biðandi þess, aö aö þeim tímamótum drægi, er hún gæti framkvæmt sín frægöarverk. Sama er aö segja um hina hallarbúana, þeir sýna mér allir einstaka vinsemd. Ungfrú Margrét er aö öllum jafnaði sokkin niö- ur í fjarsýnis dagdrauma, eins og egiptskt meyljón, er jafnvel svo tilhliSrunarsöm aö syngja fyrir mig uppáhalds söngva mina. Hún 'hefir einkar fagra millirödd, sem hún beitir efltir listarinnar reglum, en hún kryddar söng sinn meö svo miklum kulda og kæruleysi, aö helzt lítur út fyrir aS hún geri þaS viljandi. Stöku sinnum er þó eins og hún gleymi sér, og þá legst óvanalegur ylur og varmi í róminn,, en jafnskjótt og hún verður þess vör, er eins og hún blygSist sín og fyllist gremju yfir því aö hafa komiö upp um sig, og þá hraðar hún sér aö hjúpa sig aftur sínum jökulskrúða. Nokkrum sinnum hefi eg spilað piquet viS Laroqud gamla, og af því eg 'hefi altaf veriS svo kurteis við hann að tapa, vona eg að hafa náS hylli hans. Stundum starir þessi aldraði aumingi svo at- hugull á mig, að engu er líkara, en aS einhver end- urminning frá löngu liSnum tima, eða hemjulaus líking láti á sér bóla í draumaheiminum þeim, sem sennilega svífur í sundurleitri fylking fyrir sálar- sjónum gamla mannsins. En sér er nú hvaö! Þ'au ætluðu aS afhenda mér aftur skildingana, sem eg tapaði í spilum við hann! Eftir því sem eg kemst næst, þá kvaö frú Aubry, sem jafnaðarlegast spilar við gamla manninn, ekki hika við' að taka aftur við því, sem hann græöir af henni, þó að hún vinni oft af honum og deitti aldrei í hug aö skila þeim skildingum, enda slá þau þá oft alvarlega brýnu. Laubépin lýsti þessari frú Aubry alt of vel í skýrslu sinni, og eg hefi á henni mesta ýmigust. Samt sem áSur hefi eg fjölskyldunnar vegna, reynt að ná hylli þessarar konu, og hefir mér hepn- ast það meS því móti aS hlusta á kvennavols-klögu- mál hennar um þau kjör, sem hún eigi viS aö búa, ýkjur hennar um auð þann er hún hafi átt, húsgögn:, silfurborðbúnað, kniplinga og glófa. Eg skal játa það, aö þaö er góður skóli sem eg geng í hér til aS læra aö fyrirlíta þau gæði, sem eg hefi mist. Allir hér á heimilinu hafa mestu fyrir- litningu á auöi, og sfeppa engu tækifæri til aö færa rök fyrir þeirri skoSun sinni. Fyrst og fremst er að telja frú Aubry, er ílkja má viS matháka þá sem eru svo gráðugir, aS maður hlýtur aS missa matarlyst og fá viðbjóS á þeim rétt- *Um„ er þess kyns fólk mælir mest meS. Þá er næst aö telja aumingja kafteininn, sem deyr langvinnum dauða innan um miljónir sinar, jafn- óhamingju-samur eins og Job í eymd sinni. Þessu næst er aS nefna mína ágætu„ kærulausu og sérlyndu frú Laroque, er mitt í öllum sinum tak- markalausa auð, blaSrar. um þann skort og fátækt, sem henni er neitað um — og að endingu er aö geta hinnar yndisfögru ungfrú Margrétar, er ber eins og þyrnikróna væri þaö ennishlað auðs og friöleiks, sem guð hefir skreytt hana meö. Hún er myndarleg kona. Lögbergs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞVf AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI Dr.R. L. HUR5T, Member of Royal Coll. of Surgeons, Eng., útskrlfaður af Royal College of Physicians, London. SérfræSingur í brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. — Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage Ave. (k móti Eaton’sj. Tals. M. 814. Timi til viötals, 10-12, 3-5, 7-9. THOS. H. JOHNSON og HJÁLMAR A. BERGMAN, íslenzkir lógfrægingar, Skrifstofa:— Room 811 McArthur Building, Portage Avenue Áritun: P. o. Box 1650. Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg BJÖRN PÁLSSON YFIRDÓMSLÖGMENN Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir Ve.tn.I.Und'nga Utvega jarðir og hus. Spyrjið Lögberg um okkur. Reykjavik, . iceland P. O. Box A 41 ♦ ♦♦ ♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦'♦♦ » ♦ M M Dr. B. J.BRANDSON Office: Cor. 8herbrooke & William Telephone gapxy 320 OwcB-TfMAR: 2-3 Og 7-8 e. h. Hbimili: 620 McDbrmot Avb. Tslbprons qarry 381 Winnipeg, Man. Dr. O. BJ0RN80N Office: Cor, Sherbrooke A Willhi. rBLBPBONKl GARRY 32« Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h, Hbimili: 81 O Alverstone 8t telephonei garry rea Winnipeg, Man. Vér leggjum sérstaka áherzlu ft selja meðöl eftir forskriptum lækna. Hin beztu meðöl, sem hægt er að fft, eru notuð eingöngu. pegar þér komiB með forskriptina til vor, megið þér vera viss um að fft rétt það sem lækn- irinn tekur til. COLiCtiEUGH & CO. Netre Dame Ave. og Sherbrooke St. Phone. Garry 2690 og 2691. Giftingaleyfisbréf seld. Dr. W. J. MacTAVISH Ofpick 724J ó'argent Ave. Telephone iherbr. 940. l ,0'12 í- m- Office tfmar -l 3-5 e. m. ( 7-9 e. m. — Heimili 487 Toronto Street _ WINNIPEG tklbphone Sherbr. 432. Dr. R. M. Best Kverjna og barna læknir Skrifstofa: Union Bank. horni Sherbrooke og Sargent Tímar: 3—5 og 7—8. Heimili: 605 Sherbrooke Street Tals. Garry 4861 J. G. SNŒDAL TANNLŒKNIR. ENDERTON BUILDNG, Portage flve., Cor. Hargrave 8t. Suite 313. Tal*. main 5302. Dr, Raymond Brown, Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og háls-sjúkdómum, 326 Somerset Bldg. Talsími 7262 Cor. Donald & PortageAve. Heima kl. io— 12 og 3—5 A. S. Bardal 843 SHERBROOKE ST. selur líkkistur og annast om útfarir. AUur útbún- aður sá bezti. Ennfrem- ur selur hann allskonar minnisvarSa og legsteina Oarrjr 2152 *- *■ WOUHPnow Tals. Sherbr, 2786 S. A. SICURÐSSON & CO. BYCCIfiCAtyEfiN og FflSTEICNflSALflR Skrifstofa: TalsímiM 4463 208 Carlton Blk. Winnipeg J. J. BILDFELL FASTEIGm A8ALI Room 520 Union Bank - TEL. 2695 Selur hús og lóðir og annast alt þar aðlútandi. Peningalán

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.