Lögberg - 25.11.1915, Síða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 25. NÓVEMBER 1915.
0 g b c 1Q GefiÖ út hvern Fimtudag af The Col- umbia Press, Ltd., Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Man. TALSIMI: CARRY 2156 SIG. JÚL. JÓH ANNESSON, Editor J. J. VOPNI, Business Maiiituer Utanáskrift til blaðsins: J\\i C0LUMBI/V PRESS, Ltd.f Box 3172, Winnipeg, Maq. Utanáskrift ritstjórans: EDIT0R L0CBERC, Box 3172 Winnipeg, IVJan. VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.

Islendingar að hurðarbaki.
ÞaS þótti altaf löSurmannlegt í gamla daga aS
standa að hurSarbaki, láta ekki til sín taka né aS sér
kveSa; aS vera áhorfandi en ekki þátttakandi í því
sem fram fór; vera núll en ekki tala.
ÞaS hefir kveSiS viS hjá oss Islendingum hér í
landi aS hæfileikar vorir, mentim og manndáS væri á
svo háu stigi, aS vel stæSist samanburS viS aSrar
þjóSir hér. Og aS vissu leyti er þaS satt.
En hver er mælikvarSinn þegar um þaS er aS
ræSa aS ein þjóðin standi annari jafnfætis? Er þaS
ekki þátttaka hennar í málum lands og lýSs? Er það
ekki áhugi hennar sýndur í framkvæmdum?
Flestir menn svara því játandi. ÞaS hefir veriS
stefna Islendinga aS reyna aS hafa talsmenn á þingi
hvenær og hvar sem því varS viS komið. Og sú
stefna er rétt þegar hægt er að fá til þess fulltrúa,
er þjóðinni geta komið fram til sóma.
Nú hafa íslendingar tvo þingmenn í þessu fylld
og hann þriðja í Saskatchewan. Fleiri hafa þeir
aldrei veriS. Ef vel væri gætu þeir veriS þrir í
Manitoba, og ættu að vera það, — og verSa það.
En hvemig er því variS meS þátttöku Islendinga
í bæjarmálum í VVinnipeg? KveSur þar nokkuS aS
þeim? ESa finst þeim aS bæjarmálin komi þeim lítiS
við ?
Það er álitið að í Winnipeg séu aS meSaltali
5000 manns. ÞaS er liklega meira hlutfallslega viS
tölu bæjarbúa, en allir Islendingar í Manitoba hlut-
fallslega viS fylkisbúa. Og í Winnipeg eru bæjar-
málin orðin svo umfangsmikil og svo áríSandi aS þaS
er alls ekki sama hvernig þau fara úr hendi.
En sannleikurinn er sá, aS í þessum efnum virð-
ast Islendingar vera sofandi. Þeir reyna örsjaldan
að koma manni í bæjarráðið, og þá sjaldan þaS er,
þá eru þeir ekki samtaka né samráSa, þótt undarlegt
megi virSast.
Þar ætti þó pólitík ekki að geta komiS til greina;
bæjasrtjórnin á ekki aS skiftast í neina pólitiska
flokka, og þykist ekki gera þaS, hvaS sem er í raun
og veru.
A því hefir veriS ymprað hvað eftir annað aS
ekki væri sem ráðlegast farið með bæjarfé; ekki
sem heppilegust ráSsmenska. Meira aS segja máls-
metandi dómarar hafa lýst því yfir skýrt og skorin-
ort aS fjárbruðlun og óforsvaranleg eyðslusemi ætti
sér stað í bæjarstjóminni.
ÓdugnaSur, vanþekking og kæruleysi er henni
einnig borið á brýn. og þetta eru ekki ásakanir út
í Ioftið af persónulegum kala sprotnar. Robson
dómari vill óefaS bænum eins vel og nokkur annar
borgari og hann er sjálfsagt eins fær um að vita
hvaS hann fer meS, jjegar hann talar um þessi mál,
og nokkur lifandi maður annar. Hann er af öllum
talinn maSur gætinn, samvizkusamur og sérlega sann-
gjam.
Samt sem áSur er það hans óhaggaður og óhrak-
inn dómur aS bæjarmálin séu i höndum ráSleysingja
— ef ekki verra.
Enginn hefir enn reynt aS hrekja reikníng þann,
sem blaðið “Tribuni” birti í fyrra, þar sem bæjar-
stjórinn hafði reiknað bænum $6,75 fyrir hverja
mílu, sem hann fór um bæinn, aSeins í bifreiSar-
kostnaS. Kom þaS hátt upp í þúsund dali. Þetta
var auk þeirra háu launa er hann tók fyrir stöSu
sína; og fylgdu aðrir bæjarráSsmenn dæmi hans.
BifreiSargjald til ItæjarráSsmanna nam þvi mörgum
þúsundum yfir árið.
Þetta er aSeins eitt dæmi til þess að sýna hversu
ráðvandlega er meS bæjarfé fariS. ÞaS kostar ekki
nema 25—35 cent á míluna aS fá flutning á bifreiS,
en fulltrúar bæjarins tóku þar $6,75; þaS er meira
en tuttugfalt það sem sanngjamt er!
Islendingar ættu að hafa vakandi auga á því
ásamt öðrum borgurum bæjarins aS ekki sé þannig
gálauslega sóað fé fátækra verkamanna.
Sannleikurinn er sá að hinir og aðrir óhæfir
menn sækja hér um bæjarstjómarstöðu, oft og tíS-
um, og ná kosningu fyrir þá sök aS fólkið lætur sér
ekki nógu ant um aS velja.
ÞaS segir sig sjálft, aS til þess að stjóma eins
stórum bæ og Winnipeg nú er orðinn, þarf aS kjósa
menn sem bæSi hafa fjárhagslega þekkingu; fram-
farahugsjón, óbilandi einurS og sjálfstæði og vilja til
þess aS gera rétt og verSa að liði.
Það getur ekki góðri lukku stýrt aS sofandi full-
trúar séu kosnir af sofandi fólki; þa” er aö segja
fulltrúar sofandi fyrir hag bœjarins, þótt þeir séu
vakandi fyrir eigin hag.
Um það fer engum tvennum sögum aS Winnipeg
bær hafi aldrei átt starffærari og afkastameiri mann
t stjóm siftni en Ama Eggertsson landa vom, er nú
sækir um yfirráðsmannsstöSu. Honum á bærinn þaS
aS þakka að hann nú hefir sína eigin aflstöS og meS
því hafa græSst tugir þúsunda í vasa fólksins.
Allir vita að Árni hefir hafið sig upp úr fátækt
og allsleysi til j>ess aS verða meðal auðugustu og
framkvæmdamestu borgara þessa bæjar. Allir vita
aS hann liggur ekki á liði sínu, þegar um einhver
framfara störf er aS ræSa.
Allir vita að hann er ör og óhikandi þegar um
verulegar umbætur er aS tefla, en allir vita þaS líka
að hann er hagsýnn og hygginn í fjármálum og fer
því ekki í neinar gönur.
OÞaö er uppástunga hans upphaflega að laun
þeirra manna er mest bera úr býtum i bæjarráöinu,
séu lækkuö og fólkinu þannig spöruð álitleg
upphæð; og svo mikinn þunga hefir þessi uppástunga
hans aS jafnvel þeir sem nú era í æSstu embættum,
lýsa því yfir, aS þeir muni verða þeirri stefnu hlyntir.
Ámi hefir þannig neytt upp á bæjarstjórnina
sparnaðarstefnu, jafnvel áSur en hann er kosinn.
ÞaS er vanvirða og lítilmenska fyrir oss að eiga
engan í bjæarstjórn. Það er ósamboöið frjálsum
mönnum 5000 að tölu aS hafa enga rödd og ekkert
atkvæði né fulltrúa, þegar um það er að ræSa að
stjórna oss og eyöa voru eigin fé.
Og þegar það lán er meö oss ab geta tengiS
þann fyrir fulltrúa, sem að öllu leyti má treysta og
reyndur er aS jafnmiklum dugnaði og Árni Eggerts-
son, þá er það óhugsandi aS nokkhrt íslenzkt atkvæði
verði á móti. Þessar línur eru því ekki skrifaSar
til þess að telja íslendingum hughvarf; þaS er ekki'
álitið að þess þurfi. ÞaS er svo' sem sjálfsagt að
þeir ALLIR verði á einu bandi.
En það er ekki nóg. tslendingar éinir geta ekki
kosiS hann, þótt þeir geti hjálpað mikið til þess.
Þeir eiga að beita áhrifum sínum á aðra kjósendur.
íslendingar hér í bæ eru nú oröið svo kunnugir og
áhrifa miklir á annara þjóða menn að þeirra krafta
gætir eigi alllítiö, séu þeir samráða og ekkert tæki-
færi látið ónotaS. /
ÞaS er því áríðandi aS nota þennan tíma sem
eftir ef til 17. desember til þess að sýna kjósendum
alment fram á hvað hér er um að vera; hvaða maS-
ur hér er í boði og hvaS meS honum mælir.
Islendingar í Winnipeg! Kynniö yður vel starf-
semi og einbeitni Árna Eggertssonar, þegar hann
var i bæjarstjórninni áður; segið nágrönnum yðar
frá þvi og skýrið það fyrir þeim. Ef allir Islending-
ar gei^ sér það aS skyldu, þá er kosning hans áreiS-
anleg.
Blöðin.
ÞaS er viðurkent í öllum löndum að blööin séu
spegill þjóðanna. Þar láta menn hugsanir sínar í
Ijós; þar birtast hinar ýmsu og mismunandi skoðan-
ir allra flokka og allra stétta.
Þegar vér sem nú lifum erum komnir undir græna
torfu, og eftirkomendur vorir vilja fræöast um fram-
kvæmdir vorar og menningu, þá verður þeim fyrst
fyrir að fletta upp blööum, sem út komu á vorum
dögum. Þar stendur þaS svart á hvítu hvers konar
þjóS vér höfum veriS; eftir blöðunum verðum vér
dæmdir fremur en eftir nokkru öðru.
En sé þessu þannig variö, eins og eg held að allir
samþykki að sé, þá er þaS auðsætt hversu áríöandi
þaS er oss að blöðin séu sem bezt úr garði gerS og
sem fullkomnust.
Þegar saga Canada verður skrifuö, leggja ein-
hverjir Islendingar þar hönd aö verki; jíeim verður
að sjálfsögöu falið aS skrifa þann part er þeim til
heyrir, eða að minsta kos'ti að gefa allar ábyggilegar
upplýsingar. Og þeir byggja dóma sína á blööunum.
Eftir því sem meiri menningarbragur er á blöS-
unum, eftir því verður íslenzki kaflinn í Canada-
sögunni glæsilegri.
En hverjir eru þeir sem bera ábyrgð á því að
blööin séu þaS, sem þau eiga aö vera? Það era
fyrst og fremst útgefendur og ritstjórar að sjálfsögSu.
;En það eru ekki þeír einir; langt frá. ÞaS er
þjóðin öll. Blaðalaust fólk er dautt fólk; blaSalaust
fólk er fáfrótt fólk; blaðalaust fólk er menningarlaust
fólk.
Þaö ætti því að vera áhugamál ellra — allra stétta
og allra einstaklinga þjóSarinnar að hlynna aS blöö-
unum og kosta kapps um að þau geti verið sem full-
komnust.
Sumir kunna aS halda að áskriftargjald og góð
orö um blöðin sé alt sem hægt sé með sanngirni aS
vænta af hverjum einstaklingi. En þaS er misskiln-
ingur. Skilsemi við blööin fjárhagslega og vinsemd
í þeirra garð, er óneitanlega mikils virði, en þaS er
ekki nóg.
Til þess að blað sé skemtilegt, fróðlegtj ábyggi-
legt, mentandi, víötækt og fjölbreytt, þarf þaö að-
stoöar margra og á margan hátt.
Og sá styrkur sem blöðum er einna mestur, er
venjulega ekki útlátamikill fyrir þann sem veitir.
Það kostar ekki mikið að leyfa náunga sínum aS
hlýja sér Við eld er á arni logar, en það getur
verið honum ómetanlegt gagn. ÞaS kostar ekki mik-
ið að leyfa ókunnum ferðamanni aS verða sér sam-
ferða, en honum er það stórrar þakkar virði. Það
kostar ekki mikikð aS segja til vegar, en oft hefir
þaS bjargaö lífi manna.
Því er eins varið meS blaðamenskuna. Það sem
blööum er lang mests virði frá fólkinu yfir höfuð
getur þaS látiS af hendi rakna án nokkurra verulegra
fjárframlaga.
ÞaS er ásetningur Lögbergs, hvernig sem hann
tekst, aS veröa blaö fólksins; þaS vill helzt geta orð-
iS velkominn gestur á hvert heimili þar sem upp-
lýsingar eru velkomnar, fróöleikur metinn, gleði virt,
sólarljósiS ekki útilokaS og sannleikurinn þolaöur.
Og sem betur fer, eru þau heimili mörg meðal
Islendinga, bæSi hér og heima.
En blööin eru nokkurs konar verksmiöjur, þar
sem tekiö er viS óunnu efni og því skilaS aftur imnu.
Það er hlutverk fólksins yfir höfuö að senda efniö
inn á verksmiSjuna.
Og með þessu er átt viS það aö fjöldi manna
hefir reynslu og þekkingu á ýmsu 9em ritstjórinn eða
útgefandinn hefir ekki, en sem oft er mikilsvert og
þess virSi aS um þaS sé ritað. En margir veigra sér
við aS senda blaðinu greinar sökum þess að þeim
finst þeir ekki geta sett hugsanir sínar fram nógu
greinilega.
Lögberg álítur að þetta sé misskilningur, álítur
aö þaS sé borgaraleg skylda hvers manns og hverrar
konu að láta hugsanir sínar í ljós, ef þær mættu veröa
að gagni, án tillits til þess hvort þær eru settar fram
óaöfinnanlega eða ekki.
;Skylda blaöanna aftur á móti er sú, þegar þau
fá greinar eða annað, að laga þær og fága eftir
föngum ef efnið er þess virði, án þess að hugsun
raskist, og án þess aö sýna þeim er ritar vanvirðu
meS því aö rangfæra orö hans.
Lögberg vonast því eftir aö allir hafi þetta hug-
fast og veigri sér alls ekki viS að senda því hugsanir
sínar, þótt búningurinn sé ekki sniSinn eftir vissum
reglum.
BlaSið skorar fyrst og fremst á bændastétt lands-
ins aö láta sem oftast og sem mest til sín heyra;
senda sem flestar búnaðarskýrslur og tilraunir; rita
um almenn búnaðarmál, búnaöarfréttir, og um fram
alt uppástungur til bóta í búnaði. Þeir sem skrifa,
þurfa alls ekki aö óttast aö blaðið rangfæri vísvitandi
það sem því er sent, en það áskilur sér þann rétt aS
mega lagfæra mál og stilshátt, ef þurfa þykir, án
þess aS raska efni eða anda.
Þá er það áríðandi hverju blaði að hafa sem
mest af héraösfréttum. Lögberg skorar því á menn
í öllum íslenzkum héruðum aS senda fréttir um það
sem við ber, og þótt þær séu ekki sem bezt stílaöar,
þá er þaS sjálfsögð skylda ritstjórans að lagfæra þaS
ef fréttaritarinn leyfir.
Sannleikurinn er sá, þótt lítiö þyki í héraSsfréttir
variS í sjálfu sér, þá er þaö misskilningur; séu þær
greinilegar þá eru þær fyrst og fremst meðal þess
er fólkiö yfir höfuð les flest, og í öSru lagi eru þær
undirstaöa til sögusafns síðarmeir; bezta uppspretta
í þá átt, sem hugsast getur. Lítil frétt í dag, sem
enginn gaumur er gefinn, getur orSið þýSingarmikið
atriSi fyrir einhvern í framtíðinni, sem heimild.
Einn partur blaðamenskunnar hefir mjög verið
vanræktur meSal Islendinga. Þaö eru málefni kvenna.
Svo að segja í hverju stórblaSi annara þjóða er
kafli fyrir konur, og skrifa þær helzt í hann sjálfar.
Þetta vill Lögberg minna íslenzkar konur á og brýna
þaS fyrir þeim aö hefjast handa og senda öðru hvoru
ritgerSir um þaS sem þeim liggur á hjarta. Þó kon-
ur séu óvanar að skrifa og þori það ef til vill ekki
sem bezt í byrjun, þá þurfa þær alls ekki að veigra
sér viö að senda það sem þeim dettur í hug; í fyrsta
lagi verður það lagað, ef stórgallar eru á búningi eöa
formi, og í öðru lagi þurfa þær er1 rita ekki að láta
nafns síns getið fnema til ritstjórans).
Lögberg hefir aS undanförnu flutt heilbrigöis-
bálka, og eftir bréfum að dæma er þeim mjög vel
tekiö úti um land alstaöar. Lögberg vill vinsamleg-
ast mælast til þess við alla íslenzka lækna, semt
nokkur tök hafa á því tímans vegna að þeir hjálpi til
þess aS gera þessa deild blaösins uppbyggilega og
lærdómsríka, með þvi aö senda heilbrigSisritgeröir
ööru hvoru.
Blaðinu veröur hér eftir stjórnaö þannig að því
veröur skift niður i vissar deildir, og verða þær
þessar; “Almennar réttir”, “Or bygöum Islendinga”,
“Úr bænum og grendinni”, “HeilbrigSi”, “Um bún-
að”, “Barnadeild”, “Málefni kvenna”, “Island”,
“Bókmentir”, “SiSbóta- og félagsmál”, “Skrítlur”,
“GlaSar stundir”, í þeim bálk veröur sérstaklega sagt
frá skemtisamkomum, heimsóknum o. s. frv., “Bitar”.
ÞaS eru vinsamleg tilmæli blaðsins til allra
Vestur-ilslendinga að þeir geri sitt til þess aS hver
þessara deilda út af fyrir sig geti orðið sem full-
komnust.
BlöSin verða að fylgjast með tímanum; blöSin
verða að skifta um búning eftir því sem við á; tím-
amir heimta þaö að þau standi ekki í staS. Allar
aðrar stofnanir taka stakkaskiftum og breytingum,
hví skyldu þau ekki eiga aS gera það sama? Blöðin
sem sameina allar stofnanir i eina.
ÞaS er öllum lýðum ljóst aö þjóöarhugsunin er
sköpuS og mótuö af afli blaöanna. Þau eru það
stórveldi, sem alstaöar komast að. Þau eru sá skóli,
sem öllum kenna. Þau eru eins og þúsundeygöi ris-
inn sem sá1 jafnt í allar áttir og allir vora hræddir
viö. Blööin þrengja sér inn í flesta leyndardóma og
óafvitandi beygja sig fyrir þeim bæöi einstaklingar
og* heilar þjóöir.
Þegar eSli blaöanna er þannig, þá er um að gera
aS þau séu heilbrigð og trú köllun sinni og til þess
þarf samvinnu allra beztu handa og allra beztu sálna,
sem völ er á. Geti þaö gengiö þá má mikils vænta
og þá má miklu til vegar koma.
Og aö því er íslenzku blöðin snertir serstaklega,
vill Lögberg taka þaS fram, aö það vill taka sér ál
herðar það aukahlutverk aö færa Austur- og Vestur-
Islendinga nær hvora öSrum eftir föngum.
Við alt það sem á undan er taliö biöur blaðiö alla
Viestur-íslendinga í eitt skifti fyrir öll aö leggja fram
fult lið.
Vestur-Islendingar, minnist þess að lélegt blaö er
hverri þjóð til vansæmdar, en gott blaö er em nin
mesta menningarstofnun sem nokkur þjóð getur átt.
Hjálpið til þess aö Lögberg geti orðið þaö síöartalda
og grafiS ekki pund yðar í jörðu. .1
Strengjum þess heit, Vestur-Islendingar, aö þeg-
ar vér erum liðnir og lagstir til hvíldar, þá geti af-
komendur vorir flett upp því sem skrifað hefir ver-
ið á vorri tíö og sannfærst um að þar hafi verið þrek
og kjarkur, þar hafi veriS Ijós, og ylur, þar hafi
verið einurð og: sannleiksþrá, þar hafi veriS eldur á
bak við hverja setningu og ljós á milli allra lína.
Þar hafi í fréttunum veriS nákvæmni forfeðra
vorra og trúleikur þeirra.
I einu orði sagt, sjáum svo um að sanntrú Is-
lendings í verki, sjáist á því sem eftir oss liggur.
Bœndur, sendiö ritgeröir í búnaöarbálkinn.
Konur og meyjar, skrifiö um málefni kvenna. ..
Skáld og hagyrðingar, sendið ljóö yöar.
Unglingar, skrifiö í Sólskin.
Lceknar, styrkið heilbrigSisbálkinn.
Vestur-lslendingar, muniö allir eftir aö safna,
fréttum, skrítlum og bitum, og senda þaö. — Þá
getur Lögberg oröiö gott og uppbyggilegt.

THE DOMINION BANK

Mr IU1WMD a UHLJUl. m. p„ rm w. D.
C. A. BOGERT, General Manager.
NOTIÐ PÓSTINN TTL BANKASTAKFA.
pér þurflS ekkl aB gera ySur ferB tll borgar U1 aB f& pen-
inga út & ávtsun, leggja lnn penlnga eBa taka út. NotlB pöst-
inn 1 þess staB.
YBur mun Þykja aBferB vor aB sinna bankastörfum bréf-
lega, bæSi áreiBanleg og hentug.
Leggja má inn peninga og taka út bréflega án tafar og án
vansklla.
KomlB eBa skrifiB ráBsmannlnum eftlr nákvæmum upplýs-
ingum viBvikjandi bréflegum banka vlBskiftum.
Notre Dame Branch—W. M. HAMILTON, Manager.
Selkirk Branch—M. S. BORGER, Manager.
Varnarstefna flokkanna
Um þaS er oft talað, hvor póli-
tíski flokkurinn hafi haft skyn-
samlegri stefnu ríkinu til vamar,
að því er hemað snerti.
Eftirfarandi línur skýra það
mál.
Frá 1887 til 1906 voru haldnar
margar ráSstefnur, þar sem cana-
diskir stjórnmálamenn, bæöi lib-
eral og conservative, voru mættir
til þess að ræöa um landvamir og
ríkisvamir. Komu þeir sér allir
og altaf saman um þaö að alnk-
inu væri mest hjálp í því, að Can-
ada væri fær um aö verja sínar
eigin strendur.
Komu þeir sér saman um að
Canada þjóðin væri dóttir í húsi
móSur sinnar éBretlands), en
húsmóðirin í sínu eigin húsi ('Can-
ada). Og einnig voru þeir allir
á þaö sáttir að engum alríkis lof-
orðum mætti bindast, sem komiö
gætu Canada í vanda eða hættu.
Heimastjóm Canada yrSi að vera
óskert. Jafnframt því aS leggja
fram alt það sem skyldan byðí til
alríkisverndar.
1906 var þaö í samræmi viö
þessa stefnu aS Canada tók undir
sín yfirráð skipastööina í Halifax,
og 1910 flotastööina í Esqvimault.
I marz 1909 bar ,Sir Foster
fyrst upp spurningu um landvörn
á sjó í sögu canadiskra stjórnmála.
Foster dró til baka sina eigm til-
lögu fyrir annari frá Wilfrid
Laurier. Var Lauriers tillaga sú,
að sambandsþingiö lýsti því yfir,
aö peningaframlag í alríkisfjár-
hirzluna sé ekki í samræmi viö
sjálfstjórnarhugmynd Canada;
heldur sé þ^ð heppilegra aö koma
upp vörnum heima fyrir eftir
svipuöum reglum og England
hefir hjá sér. Meö því væri hér
til staöar flotabrot ef ófriS bæri
að höndum og á þyrfti aö halda.
Sir George Foster var emareg-
iS á móti peningaveitingu til al-
ríkisfjárhirzlunnar, kvað þaö geta
orðiS sundrungarefni, enda væri
það í sjálfu sér ekkert annaS en
lítilmótleg aðferð til þess aö borga
öörum kaup til þess aS vinna vor-
ar eigin skyldur og berjast fyrir
oss. Hann var eindregiö meö því
aS smíöa canadiskan flota. Því
með því hafi landið eitthvað til
þess að fleyta þióSinni; eitthvaS
til þess aS fleyta líkama hennar og
andlegu afli; eitthvaö til þess aö
vemda viröing hennar og mann-
dóm. Hann er alveg samdóma
Ivaurier.
Borden flytur sömu stefnu og
styður skoðun Fosters. Hann
bendir í því sambandi á eftirdæmi
það sem Astralía gæfi meS því aö
hafa sjálf full ráö flota síns. I
níu mánuði eftir þaS hélt Borden
áfram að prédika þessa kenningu
meS eldmóöi, og'flutti ræour um
það í Toronto. Hann sagöi kjós-
endum í Halifax frá því að sú
stefna mundi endurvekja skipa-
smíSar í Nýja Skotlandi. Kvaöst
hann þá ætla aS halda flotamálinu
frá flokksmálum og hefja þannig
sjálfan sig yfir flokkapólitík.
I janúar 1910 bar Laurier upp
flotamálafrumvarp sitt, þar sem
hann gerir ráö fyrir 4 stórum her-
skipum, einu nokkuö stóru og
sex minni herskipum, sem alls
ættu að kosta $11,000,000 og var
árskostnaður ætlaður $2,500,000.
I frumvarpinu var þaS einnig
ákveðiö aö ef á þyrfti að halda,
gæti Canadastjórnin afhent alrík-
isstjóminni Canadaflotann eöa
einhvem part af honum til sam-
einingar Bretaflotanum. “Þegar
Bretland er í stríði, þá er Canada
einnig í stríSa,” sagði Laurier.
Um þetta leyti breytir Borden
huga sínum. I aukakosningunum
sem fram fóru í Drummond-
Arthabaska í Quebec, var kjós-
endum sagt frá því aö Laurier sé
of Bretahollur og vilji hafa synx
þeirra aS fæðu fyrir byssukjaft-
ana. Borden sér því aö stefna
hans muni ekki vera vinsæl þar;
hann skiftir því um ham og lag-
ar hugsanir sínar eftir stefnu
Nationalistanna, sem nú eru að
völdum meö conservativum. “Um-
fram alt verSur að sigra Laurier,”
sagði nú Foster. Sambandið var
myndað og fylkingar Nationalista,
sem ekkert vilja hafa saman viö
Bretland aö sælda, í sambandi viö
conservativa, sigraðu Laurier 1911.
ÁSur var um að gera, eftir
kenningu Bordens, aS Canada ætti
sinn eigin flota. Nú mátti ekki
heyra það nefnt. Aður kvaö
Borden sjálfsagt að láta smíSa
Canadaflotann í lanainu sjaltu;
nú var um aö gera aö smíða þar
engin skip ;hann kvaö þaö nú
ekki mögulegt.
Samt sem áður er nú maður í
Montreal er Charles Schwabb
heitir, sem smíðar herskip fyrir
Breta, og 'gengur vel. ÁSur benti
Borden á þaö sem Astralía geröi

StLauis Fur&Hide Co.
736 Banning St., Winnipeg
9
Sendið ofes húðir yðar
kálfskinn og kindarskinn,
ull og alskonar loðskinn.
Vér getum borgað yður
allra hæsta verð og borg-
um út í hönd við móttöku.
Vér kaupum lifandi hæns
endur, gæsir, tyrkja, smjör
°g egg einnig slátruðsvín
Um’allar upplýsingar sem þér ósk-
ið eftir má skrifa oss um á ísl. og
vér svö um á yðar eigin máli. Nefn-
ið Lögberg þsgar þér skrifið.
Prívat veðurathuganir
á hverju heimili
Áreiðanlegur veðurmæl
ir, nákvæmur hitamæltr.
Rétt stærð er 13 þml.á hæð
Óhjákvæmilegt hjá öllum
bændum, verzlunarmönn-
um, embættismönnum.bif
reiðarmönnum, í stuttu
máli öllum sem ættu að
vita fyrirfr m hvernig
veðrið verði. Sparar bæði
peninga og tíma.
Veðurmælir
sem spáir v-ðri mörgum
klukkustundam fyrirfram
Aðeins $2 var áður $3
Sama verð í allri Canada og Bandarikj-
um. Fyrirfram ljorgun.
Sendið $2,00 í póstávísun eða "Ex-
press" ávisun eða f trygðu bréfi og
verður þá Kitamælir sendur tafarlaust.
Alvin Sales Co.
Dcpt. 24 - P.O. Box 56
WINNIPEG, CANADAl
;,y* ÁVJ'.vf'JiyWýV.v/.’• •<
NORTHERN CROWN BANK
ADALSK KIFSTOPA I WINNIPEG
Höfuðstóll (löggiltur) - - - $6,000,000
Höfuðstóll (greiddur) - - - $2,850.000
STJÓRNENDUR :
Formaður.........- - - Str D. H. McMILLAN, K.O.M.G.
Varn-formaðiir............. - Capt. WM. ROBTNSON
Sir D. C. CAMERON. K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, H. T. CHAMPION
W. J. CHRISTIE, A. McTAVTSH CAMPBELL, JOHN STOVEL
Allskonar hnnkastörf afgrelild. — Vér byrjiim relknlnga viB eln-
atakllnga eða félög og sanngjarnlr skllmálur velttlr. — Avfsanlr seldar
tll hvaða staðar sem er á fslandl. — Sératakur gaumnr geflnn spari-
ajóðs Innlögum. sem byrja má með elnum dollar. Rentur lagfiar vlð
á hverjuni sex mánuðtim.
T E. THORSTEfNSSON, Rá*.ma«ur
Cor. William Ave. og Sherbrooke St., Winnipeg, Man.