Lögberg - 18.01.1917, Side 3

p
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. JAN ÚAR 1917
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
“AfsakaSu, Polly frænka — en þú gleymdir að
segja mér hvaö af flýkunum mínum þú vildir aö eg
gæfi burt.” #
Polly frænka stundi — og þaö heyröi Pollyanna
glögt.
“Nú — nei, því gleymdi eg raunar, Pollyanna.
Timothy skal aka okkur ofan í sveitaþorpiö síödegis.
Það er ekki viöeigandi fyrir sýsturdóttur mína aö
nota eina einustu fMk af þeim, sem þú hefir meðferðis.
Eg geröi illa skyldu mína gagnvart þer, ef eg léti þig
klæðast nolkkurri þeirra.”
Nú var það Pollyanna sem stundi, henni fanst sem
hún yröi aö hata oröið skylda.
“Polly frænka,” lirópaði hún ofan, “afsakaðu, en
heldur þú að það- sé engin aðferii til að geta orðið
glaður yfir öllu þessu — þessu mleð skylduna ?”
“Hlvað ertu að segja?”
Ungfrú Polly leit upp með hinni mestu nndrun.
Svo roðnaði hún alt í einu og stikaði niður stigann
um leiið og hún, sagði:
“Vertu ekki framhleypin, Pollyanna."
Uppi í þessu litla herbergi i kveljandi 'hita, settist
Pollyanna á annan tréstólinn. Henni fanst selm hug-
takið skylda umkringdi hana á allar hliðar sem veggir.
“Eg ski'l ekki hvaöa framhleypni gát verið í þessu
fólgin,” sagði hún og stundi. “Eg átti að eins við
hvort ekki væri eitthvað, sem hún gæti verið glöð af
í öllu þessu með ökylduna.”
Stutta stund sat Pollyanna kyr; hún horfði hugs-
andi á fátæklega fatabunkann sinn. sem lá á rúminu.
Svo stóð hún upp og fór að iiengja kjólinn inn í skáp-
inn aftur. 0
“Það er leiginlega ekekrt til að gleðjast af við þetta,
að svo milklu leyti sem eg skil”, sagði hún hátt við sjálfa
sig, “nema —• nema það skyldi vera það, að maður
getur verið glaður þegar skyldan er af hendi leyst.
Og svo varð hiún að hlæja.
N VII. KAPÍTULI.
Hvernig Pollyanna tók hegningutmi.
Einni stutndú eftir hádegisverð — sem var neytt kl.
eitt — ók Timpthy, ungfrú Polly og systurdóttur
’hennar ofan í smáþorpið, sem var fjórðung mílu frá
Litdarbakka.
; Þiau óku frá einni búðinni, af tveimur, til hinnar;
það reyndist fremur erfitt starf að finrta viðeigandi
föt handa Pollyönnu. Þegar ungfrú Polly hafði loks-
ins lokið þessu starfi, fanst henni hún vera komin á
fastan jarðvfeg aftur, eftir að liafa gengið á eldgíg. Og
hinir ýrnsu búðarsveinar, sem ligifðu afgreitt hana
losnuðu ekki við hana án j>ess að roðna; en þeir höfðu
jafnframt heyrt svo mörg skemtileg umtnæli og sögur
hjá Pollyönnu, að j>eir höfðu nóg að skemta sér við
og vinum sínum, að minsta kosti heila viku, meðan
Pollyanna sjálf var síbrosandi og rnjög ánægð, af J>ví
— eins og hún sagði við búðarsveinana —: “Þlegar
maður getur lelngan annan fatnað fengið, heldur en úr
trúboð’sfélagá kössum og hjá kvenmanna styrktarfé-
la’ginu, ]>á er ]>að svo aðdáanlega skemtilegt að ganga
%beint inn í búðirnar og kaupa fatnað, alveg nýjan líka',
.sem ekki þarf að sauma aftur eða hefta upp, svo að
hann verði mátulegur.”
Þessi markverða ferð til bæjarþorpsins’ stóð yfir
allan síðari hluta dags. Svo kom dagverðurinn kl.’ sjö,
og svo átti Pollyanna skemtilega samræðu við
gamla Tom niðri i garðinum, og aðra jafn skemtilega
_ við Nancy í sólbyrginu aftan við húsið, þegar upp-
þvottinum var lokið, á meðán Polly frænka heimsótti
einn af nágrönnum sínum.
Gamli Tom sagði Pollyönnu marga undarlega hluti
um mömmu hennar, svo unga stúlkan varð að sumu
leyti himinglöð, og að sumu levti hugsandi; og Nancy
sagði henni alt mögulegt um litla l>æinn í sex mílna
fjarlægð í “Króknum”, þar sejn hennar eigin, kæra
mamma og bræður og systur voru. Hún lofaði því
líka, aö ef ungfrú Polly vildi leyfa ]>að, þá skyldi hún
mlega koma með sér að heimsækja fjölskylduna.
“Og svo eru nöfnin þeirra svo falleg,” sagði Nancy.
“Eg er viss' um að yður finst ;þau viðfeldin og yndisleg,
ungfrú Pollyanna. “Algernonf, og “Flora” og
“Stella”, — eru þetta ekki falleg nöfn? Svei. eg skil
ekki hvers vegna eg var látin hleita Nancy ? Eg hata
nafnið Nancy.”
“Nei, en Nancy, það er ljótt af þér að segja slíkt.
Þ ví gerir þú það?”
“Jú, það er svo lélegt. Það er ekki likt ]>vi eins
fallegt og hinna. Bn sjáið |>ér, eg var fyrsta bamið,
og niamma var ekki farin að lesa slkáldsögur ij^á, len
]>að var í ]>eiin sem hún fann fallegu nöfnin.”
“Já, en mér ]>ykir svo vænt um nafniið, Nancy, af
því mér finst það vera þú,” sagði Pollyanna.
“Já, guð blessi yður, en eg held nú að þór munduð
verða eins glaðar af öðru nafni — t. d. Cilarissa eða
Rosalinda; og mér þætti miklu skemtilegra að heita
|>að,” svaraði Nancy. Að huigsa sér nafnið Rósalinla,
hvað það er faltegt.”
Pollyanna hló ánægjulega; það var auðséð að hún
hugsaði um eitthvað.
“Já, já”, sagði hún gletnislega, en 'þú átt að vera
glöð yfir þvi, að þú heitir ekki “Hipatia”.”
“Hvað ]>á Hipatia? Nei, nú hefi eg aldrei
heyrt — —”
“Nei. En frú White heitir það. Og maðurin hehnr
ar kállar hana “Hip”, en það likar henni ekki. “Hún
segir, að þegar' hann kalli “Hip! Hip!”, þá finnist
sér á hverju augnabliki að hún verði að hrópa "húrra”,
en það geðjist sér alls ekki; hún vill ekki láta hrópa
húrra fyrir sér á öllum tímum, segir hún.”
Nancy varð að hlæja.
“Nei, þetta er hið skrítnasta sem eg hefi Jheyrt. Já,
þér eruð góðar, þér. Nei, nú heyri eg aldrei nafnið
Nancy héðan af, án þess að hugsa um “Hip—Hip og
svo húrra!” Já, sannarlega er eg glöð yfir —”. Nancy
þagnaði skyndilega og horfði spyrjandi angum á litlu
stúlkuna. ,‘Nei, en segið mér, ungfrú Poilyanna —
var þaö meining yðar — var það þessi lieikur sem þér
lékuð núna, að fá mig til að vxra glaða yfir því, að eg
héti ekki “Hipatia”?”
Pollyanna horfði á hana, hugsaði sig um og sagði
svo hlæjandi: ,
“Já, Nancy, það gerði eg. Eg lék leikinn — en nú
gerði -eg það án þess að vita :j0 því, sjáðu. Því það
skal eg segja iþér, gera menn svo oft — mörgum,
mörgum sinnum. Menn v(erða svo vanir því — að
leita eftir einhverju tiil að verða glaðir af, eins og þú
skilur. Og það er næstum alt af við alla hluti eitt-
hvað, sem maður getur glaðst af, ef maður bara leitar
nógu lengi til að geta fundið það.”
“Ja-á—, máskie það sé svo„” svaraði Nancy efandi.
Klukkan hálf níu fór Pollyanna upp til að hátta.
Ljóshlífarnar voru enn ekki komnar, óg lága, litla
herbergið var jafn heitt sem ofn. Pollvanna horfði
þráandi á gluggana, en hún lauk iþeim ekki upp. Hún
fór úr fötunum. lagði ]>au fallega saman, flutti kvöld-
bæniúa sína, fór í rúmið og slökti ljósið.
Hve lengi hún lá án þless að geta sofið, fteygði sér
á ýmisar hliðar í rúminu, blés og stundi og leið afarilla
i 'þessum glóartdi hita, vissi hún ekki; en henni fanst
margar stundir liðnar vera, þegar hún loks fór ofan
úr rúminu, þreifaði sig áfram til dyranna og lauik iþeim
upp.
Á stóra loftinu var niðamyrkur, nema lengst í
burtu í hinum lendanum, }>ar sm tunglið kastaði inn
einum geisla í glögn um þakglqggann móti austri.
Ákveðin í því að skeyta ekki um myrkrið, sem var á
milli hennar og tungilsgeislans, beygði Pollyanna
höfuðið og hljóp berfætt eftir loftinu til hvíta geislans,
sem skein eins og nýfægt sillfur í dimima myrkrinu.
Pollyanna teygði úr sér við gluggann. \ Hún bjóst
við að finna þar ljóshlífar eða leittflavað því um likt,
svo hún mætti ljúka honum upp, en þar Var ekkert
slíkt. Glugginn var st(>r og náði næsturn niður að gólfi.
Hún teit út. Ó, það var sem stór æfintýraheimur væri
liti, með siífurbjört ljós' og dularfuíla skugga, tré og
nunna í tungllsljósinu, úthaginn dökkur niðtm undir
þeirn. Og þama viti var líka, það vissi hún, hið sval-
andi, raka næturloft, seni hún þráði svo mjög að finna
á heitu kinnunum sínum og brennandi höndunum.
Hún lagði andHitið við rúðitna og horfði út. Þá
sá hún nokkuð annað: hún sá að eins stutt frá glugg-
anum, hið breiða, flata sinkþak yfiir sólbyrginu við
austurhlið hússins. Að sjá þetta vakti ósegjanlega
löngun hjá htenni. Ó, ef hún að eins, ef hún að eins
væri þar úti.
Hún leiit aftur fyrir sig hálfhrædd. A hinurn enda
lof'tsins var sjóðheita herbergið hennar, með enn þá
heitara rvinti; en millum hennar og 'þess lá heil eyði-
nvörk af myrkri, sem maðvtr varð að ]>reifa sig í gegn
um m|eð framréttar hendur, en fvrir framan lvana úti
á sálbyrgisþakinu, þar var tunglsiljós og hið hressandi,
svala, blíða næturloft.
Ó, að hún hefði nú lvaft rvimið sitt úti þarna núna.
Það er slvo altítt að fólk sofi und'inberu lofti nú orðið.
Joel Hartley var heima, sem var brjóstveikur, liann
var látinn sofa vtndir beru lofti.
Alt í einvt mundi Pollvanna eftir því, að i nánd við
þenna glugga hafði hún séð röð af löngum, hvítum
]>okum hanga niður úr þakinvt. Nancy hafði sagt
henni að það væri vetrarfatnaður, sem kamfóra væri
látin í og æ.tti að hanga þar alt'Sumarið. Hálfhrædd
þreifaði Pollyanna sig áfram til pokanna, se|m ofur-
litla glætu gáfu frá sér kmyrkrinu; hún valdi sér góð-
an, þykkan og mjúkan poka óslðm seinna kont í ljós
að geynvdi loðkápu ungfrú Polly) fyrir undirsæng, og
annan minni og þynnri fyrir kodda og þann þriðja,
sent virtist næstum tómur, fyrir ábreiðtt. Þannig út-
búin gekk Pollyanna mjög glöð að glugganum aftur,
opnaði ihann og smokkaði byrði sinni vtt á -þalkið, fór
svo sjálf út og lókaði glugganum á eftir sér. — Polly-
anna hafði ekki gleymt flugunum með merkilegu fæt-
uma, sem báru svo mikið með sér.
Nú, hér er indælt, hér eir svalt og hreint loft. Hún
dansaði reglulegan hringdans, svo glöð var hún, og
andaði að sér/hreina loftinvi. Það brast og brakaði í
sinkþakinu með fáeinum smelluim, sem Pollyanna
hafði undur gaman af. Þ'ess vegna gekk hún nökkrum
sinnum frá einum enda til annars; það var líka svo in-
dælt aö geta hreyft sig hér í hreina og svala loftinu,
eftir 'að hafa verið lakuð inni í íitla klefanum, þar
\sem hvtn bókstaflega ætlaði að stikna, og þetta þak var
svo 'langt og breitt, að það var engin hætta á ferð að
detta ofan. Loks lagði hún siig niður á stóra og
mjvvka pokann, og dró að sér 'hressandi loftið með
sannarlegri áængjvt, lagaði pokann Undir höfði sínvi,
breiddi hinn þriðja ofan á sig og bjó sig undir að fara
að sofa.
“Nei, en hvað ntér þy.kir vænt um að ljóshlifarnar
voru ekki komnar,” tautaði hún og deplaði hálfsofandi
avtgunum til stjarnanna, “því annars' 'hefði mér tekki
dottið ]>etta í hug.” ‘ ,
En niðri í herbergimt, sem ekki var langt frá sól-
byrginu. hraðaði ttngfrú Pollv sér að láta á sig gólf-
skóna og fara í morgunkjólinn. Hún skalf frá hvirfli
til illja og andlit hennar var náfölt af hræðsltt: H'ún
var nýbúiin að síma til Timothy:
“Komdu eins fljótt og ]>ú getur, og faðir ]>inn líka;
hafið ljósbera með ykkttr. Það hefir einhver klifrað
upp á sólbyrgis þakið einhversstaðar, lav þaðan kenist
liann beint inn í húsið gegnuni gluggann uppi á loftimi.
eg Ihefi læst 'Stigadyrúnum, en komið eins fljótt og
þið getið.”
Líti'lli stundvi síðar — Pollyanna var við það að
softta — féll geisli frá ljósbera á þakið, og hún heyrði
þrjú und'runaróp. Hún opnaðii augun skyndilega og
sá Timothy gægjast upp fyrir þakið nveð ljósbera í
hendinni, og á sörnvt stundu sá hún gamla Tom koma
út um gluggann og fræniku sína standa á bak við hann
og gægjast út með sjáantega hræð'slvt í svipjivtm.
Nú varð avignabliks þögn.
“En Poilyanna — hvað i ósköpununv á þetta að
þýða?” ihrópaði frænka hennar.
Pollyanna settiist upp á milli pokanna, og nuggaði
stýrur úr augvutum.
“En góða — gamli Tonv! * Polly frænka!” stamaði
hún. “Nei, þið þurfið alls ekki að vera hrædd. Það
er ekki af því að eg sé brjóstvei'k, eins og Joel Hártley,
skiljið þiið. Það var að eins það, að það var svo
voðalega heitt þar inni. En eg lokaði glugganum leftir
mér, Polly frænka, svo að flugumar gætu efcki borið
inn sýkjandi agnir á fótum, eins og þú skilur.”
Timothy hvarf alt í einu ofan stigann undir þakið.
Gantli Tonv rétti ungfrú Polly ljósberann og hvarf
næstum eins fljótt á eftir Timothy. Ungfrú Polly stóð
kyr. Hún beit á vörina og beið þangað til mennimir
vom komnir ofan; svo sagði hún hörkulega:
“Pollyanna, réttu mér pokana undir eins, og
komdu svo hingað inn.”
PoMyanna gerði eins og henni var skipað, og rétti
frænku sinni pokana, einn í leinu, og hún tók við þeim,
rneðan hún tautaði: Nei, jafn undarlegt bam hefi eg
aldrei heyrt getið um.”
Litlu síðar stóð Pollyanna aftur ágólfinu við Mið
frænku sinnar, sem hélt á ljósberanum. Á þessu stóra
Iofti fanst Pollyönnu andrúmsloftið óþolandi, eftir
svalantli næturgoluna úti. En ihún sagði ekkert; hún
að eins stundi þungan.
Sjóprófið.
út af Goöafoss-strandinu.
Rannsóknin hófst kl. g í morgun
(13. d|ös.) í bæjarþingstofunni. Sjó-
döminn skipúðu bæjarfógelti, Páll
Halldórsson stýrimannaskólastjóri
og J. G. Halberg, sem um mörg ár
fyr meir var í siglingum.
Fyrstur meetti fyrir réttinum
Júlíus skipstjóri Júliníussön. Er
hann 39 ára að aldri.
Kvaðst hann hafa verið uppi á
stjórnarpalli, vmz skipið var komið
fram hjá Ritnum, }>á var bjart og
sá skipstjóri land þvert af Ritnum
og áeit það vera Straumnes. S'kipið
fór þá með fullri ferð, um 9 míhvr.
Skipstjórinn fór þá fyrst niður í
reyksalinn til að gæta að hvort þar
væri alt í iagi, síðan inn í borðsal-
inn og niður í farþegarýmið í sömu
e'rindum og löks inn á salerni karla.
Þegar hann kemur þaðan út hittir
hann einn Ivástetann og spyr hvað
hann sé að gera. Svarar hann að
hann sé nveð skilaboð frá stýrimanni
um að fcomin sé stórhríð. S'kipstjóri
hlevpur þá upj> á stjónvpall og seg-
ir við stýrimann: “Hamingjan
hjálpi oldkur, við erurn komnir inn
í. ládeyðu”. Kveðst liann hafa séð
land og brot franv undan. Hteldur
hann að stýrimaður hafi sagt að
hann hafi ætlað að fara að beygja,
ef hann (iskipstj.) hefði efcki kornið
upp. Skipstjóri kvað'St þagar hafa
reynt að beygja af og géfið rnann-
inuim við stýrið svolátandi skipun:
“Hart stjórnborða!” Skipið var
þá konvið svo nálægt. að skipstjóri
sá að ]>að léti ekki að stjórn og gaf
]>á skipun niður í vélarúmið að fara
fulla ferð aftur á bák. En skipið
rakst á áður en það varð stöðvað.
Nieison framkvæmdarstjóri bað
]>essar spurningar lagðar fyrir skip-
stjóra:
1. Hvernig fékk hann vissu unv,
að skipið vreri tvær kvartmílur af
Ritnurn ?
2. Hlver tók þá fjarlægð?
3. Hvar var skipstjórinn, er
fjarlæfgðin var tekin?
Þessum spurningum svaraði skip-
stjóri á þessa leið :
Mér sýndist tjarlægðin vera á að
gizka tvær kvartmílur frá Ritnum,
þegar eg athugaði löndin beggja
nvlegin og spurði stýrimanninn að
því, og fékk það svar, að f jarlægð-
in væri ikivartmílur. Seinna hefir
stýrimaður sagt mér, að ]>að hafi
verið ágizkun. Eg var inni í kort-
húsinu og úti á stjórnpalli um þetta
levti.
Enn er ]>essi spurning lögð fyrir
sikipstjóra.
1. Hafði skipstjóri sjálfur gefið
]>ær stefnuir, seg sigddar voru frá
í'safirði ?
Svar: Já, þær sem standa í dag-
bókinni.
Af hálfu vátryggjenda voru þess-
ar spumingar lagðar fyrir s'kip-
stjóra.
skipstjórí hefði spurt sig um fjar-
lægðina frá Rit, og enn fremur, að
hefði hann verið sjálfráður, mundi
jiann hafa siglt jafn langt af
Straumnesi og af Rit.
Aðspurður af Nielsen fram-
kvæmdastjóra hvað hann hefði gert,
er dimmviðrið skall á viðvíkjandi
hljóðbending o.s.frv., svo framar-
tega, sem eigi hefði legið fyrir bann
frá skipstjóra — ikvaðst hann fyrst
rnundu hafa gefið hljóðbending og
ef skipstjóri hefði þá ekki komið
von bráðar — stöðvað skipið og
lóðað.
Skýrsla þessi er rituð í flýti og
mun leiðrétt í næsta blaði, ef 'eitt-
hvað skyldi efcki alveg nákvæmt.
Stýrimaður hafði ekki lokið sínum
framburði, er blaðið var prentað, en
framhaldið ktemur í næsta blaði.
Þletta hönnulega áfall að missa
svo ágætt skip hér um bil nýtt, kem-
ur eigi einungis við Eimskipafélag-
ið, það fcemur hart niður á öllum
landsmönnum beint og óbeint og er
því eigi ofrnælt, að hér sé um þjóð-
ar-ólán að tefla. En þegar slí'kt ber
að höndum dugar ekki að missa
kjarkinn, heldur að standa sern einn
maður til að bæta tjónið. Þjóðin
íslenzka 'hefir reynst Eimskipafé-
laginu trygg og traust stoð J>að sem
af er, með óvenjul. miklum f járfram
löguin og stuðningi í byrjun og\sí-
vaxandi sarnúð. Nú reynir samt
verulega á þolrif þjóðarinnar, er fé-
laginu ungu I>er að ihöndum svo ó-
fyrirsjáanlegt og afamvikið nvót-
læti — að standa nú vel og drengi-
lega með félaginu.
Ef þjóðin geirir það mun þetta
stórtjón eklki saka, nema um stund.
—ísafold.
Bátstapi og manntjón.
í Höskuldsey á Breiðafirði vildi
það hörmulega slys til þann 5.
des. að bátur fórst þar i lend-
ingu og drufcnuðu fjórir menn,
faðir og þrír synir. Hét faðirinn
Bjarni Bjamason, og var tómthús-
maður í Höskufdsey, en svnir hans
'hótu Guðmundúr, Bjarni og Krist-
ián. — Bkkja Bjarna, sem þarna á
á balk að sjá manni og þrem sonum,
heitir Sigríður Guðmundsdóttir.
Eina dóttur á hún á lífi.
stýrimanns, ter skipstjórinn fór nið-
ur.
2. Er skipstjóra kunnugt um
hvort og hve oft var litið á “logg-
ið” eftir að það var l'átið út og til
]>ess er skipið strandaði.
3. Hver va-r stefna skipsins,
]>egar skipstjóri kom upp.
4. Telur skipstjóri það ekki hafa
verið skyldú sína að staðreyna
sjálfur hvort sú fjarlægð hafi verið
rétt, sem hann segir, að stýrimaður
hafi gefið sér?
Svör: Að 1. Maður við 'stýrið,
Aðalsteinn Guðmundsson og annar
á vlerði, annaðhvort á stjómpalli
eða fravn á.
Að 2. Nei. Það er ekki vant að
athuga “loggina”; ]>egar siglt er
áfram, efcfci nema }>egar tekin er
fjanlægð frá landi eða beygt ein-
hverisstaðar fyrir. Annars er “logg-
in” að eins' athuguð, þegar skift er
um verði.
Að 3. Enginn tínvi til að athuga
þaö.
Að 4. Jú. Kveðst hafa gert það.
Fór iit á stjómpallinn og sá landið
beggja vegna og gat cfcki annað séð
en skipið \æri tvær fcvartmílur und-
an.
Bæjarfógeti spurði skipstjóra
hvort hann hefði verið ölvaöur, er
hann fór frá fcsafirði og svaraði
skipstjóri því neitandi og um stýri-
mann 'sömuileiðis að hann hafi efcki
getað s’éð vin á honum.
Þ'vi næst var stýrimaður Ólafur
Sigurðsson yfirheyrður. Lágði
hann franv allítarlega slkýrslu um
sigling Goðafoss frá Ritnum og til
þlðss er hann strandaði. Stýrimað-
ur fcveður skipstjóra hafa komið
út á stjómpaillinn, er þeir voru
þvert af Ritnuni og sett stefnuna.
Bftir henni var svo siglt og er
dimmviðrið skalí á, reyndi stýri-
maður að ná i skipstjóra, en tókst
ekki strax. Þorði þó ekki að nvinka
ferð slkipsin's eða gefa hljóðbend-
ingar vegna þess, að skipstjóri lile'fði
lagt bann við íþví, nema hann væri
sjálfur viðstaddur.
Enn fremur bar stýrimaður það,
‘S’-geislarnir
í ensku blaði, sem vér höfurn séð,
er sfcýrt frá uppgötvun Mr. Simp-
sons, 'hinum svonefndu “S”- geisl-
um. Er þle&s getjð þar að enskur
'höfuðsmaður hafi nýlega ritað um
þessa geisla í læknablaðið “Uancet”,
en það blað er mest metið allra
læknisfræðilegra tímarita á Eng-
landi. Mr. W. S. Simpson hefir
rannsakað geisla sína í hálft 'þriðja
ár. Varð hann ]>eirra fyrst var í
vinnustofu sinni er hann var að
1. Hverjir voru á stjómpalli aufc fera tilraunir með málmbræðslu.
........... I tilraunastofu hans var horaður
f'lækingsköttur, seijv sóttist eftir að
sitja í geislum ]>lei'm sem lögðu frá
málnvbræðslunni. Urðu aðistoðar-
mennimir þess varir, að þeir urðu
]>olbetri til vinnu er vissar tegund-
ir geisla höfðu leikið um þá. Varð
þetta til þes's að Simpson tók að
rannsafca lækniskraft geislanna.
•Segir blaðiö aö siðastliðið há’lft ann-
að ár ihafi geislar þessir verið
reyndir við 9,000 sjúklinga og þær
tilraunir borið góðan árangur, eink-
um af þteim sjqfclingum sem ihafa
'þjáðst af húð'sjúkdómum. Geisl-
arnir ihafa og verið notaðir til að
græða sár herrhanna, og gefist vel.
Vmsir læloiar í Englandi hafa feng-
ið sér áhöld til að framleiða “S"-
geisla og stór sjúkraihús i Lundún-
um hafa einnig verið sér úti
þessi áhöld.
utn
Þór B. . Guðmundsson kauprn.
sem ferðaðist til Lundúna í sunvar
kyntist Mr. Simpson. Árangurinn
aíf þeim kýnnum sézt, hvað “S”-
geislana snertir, af eftirfarandi
bréfi:
Thor. B. Guðmundsson Esq.
Seyðisfjörður
Kæri hterra!
Alt. sem Iþér hafið sagt mér urn
Fimsen og landsmenn yðar, hefir
mjög vakið athygli mína, og þar
sem eg á þvi Iáni að fagna að hafa
fundið upp mer'kilegt læknisálvald,
þá mundi eg télja ]>að mikinn heið-
ur ef þing eða stjórn yðar vildi
þiggja að gjöf frá mér eitt slikt
áhald. Ennfremur ef þeir vildú
slenda hingað einn lækni. þá mundi
eg sjá um að honum verði nákvænv-
tega kendár aíllar aðferðir við notk-
un áhaldsiús.
VTðár með virðingu
IV. S. Simpson.
Hr. Þór B. Guðmundsson hefir
nú skýrt Iandsstjóminni frá boði
Mr. Simpsons, og má telja vafa-
laust að því verði tekið, og læknir
sendur til Ltmdúna til að læra að
nota læknaáhaldið.
Mjr. Simpson hefir sýnt íslenzku
þjóðinni mikinn vinsemdarvott með
að hann minntist þesis ekki, að Vínu höfðinglega boði. —Austri.
H59=
GALLOWAY’5
Masterpiecé'Six
KAUriI) HEINT ,FRA VEIiKSMlDJUNNl—ÞAD SPARNADUR
Þetta er vélln, sem þú þarft a» hafa vlS búskaplnn Hún er
meistarastykki meftal véla, akafleKa sparsöm a eldlvift Sérleira
sterk meft djúprl þró og líingum dr&ttum. Auftveld tll stlórnir
or skllnlngs. Vflr 20,000 anœgftir bsendur nota GALL.OWAY vél-
ar. Allar stærftlr. Hún sparar peninga elgendum slnum
Vor Mtóra ókoypis VeríSskrá
er nú tilbúin og ðkýrir þessa
og aörar GALLOWAY’S
vélár, hvernig þær eru til
búnar, hvernig eg get selt
þær svona ódýrt; bændur
lesi þetta áður þeir k.aupa.
I>essi stóra veröskrá skýrir og frá öllu
er þarf á heimilinu: akuryrkjutækjum
allskonar, ágætum fötum karlmanna,
kvenna og barna, skóm allskonar o.s.
frv., og gjafverð á öllu. Lát ekki drag-
ast ai5 fá verbli8ta—send í dag.
The Wm. Gallowny Co. of Canada, Ltíl.
34 Winnipeg.
EDDY’S
ELDSPITUR
Jafnvel þó þær hafi hækkað í verði, sem stafar af
því að ýmislegt sem til þeirra þarf hefir stigið upp, eru
þær þó eins góðar og áreiðanlegar og að undanfömu _
eins og þær hafa fengið orð fyrir.
Biðjið ætíð um
EDDY’S ELDSPÝTUR.
Hjálparrit
Sunnudagsskólanna
ir.
nr.
Sunnudagsskóla-kver : — 1 ritl þessu er leiSbeinandi form fyrir
sunnudagsskólann, stutt guCsþjónustu-form viS upphaf og
endir skólans, leskaflar úr Sálmunum, boóorSin, trúarjátn-
ingin og bænir. Ætlast er til, aS allir nemendur, yngrl og
, eldri, hafi kveriS fyrir sér í skólanum. VerS kversins er
10 eents.
I.jósgeislar : — Spjöld meS myndum og lesmáli handa yngri
börnum; tveir árgangar eru til og tekur hinn slSari viS af
hinum fyrri, 52 spjöld i i>verjum árgangi. VerS 25c. árg.
I.exíu-kver . — Kver þetta er ætlaS eldri deildum skólans; eru
þar skýringar, hugleiS.ingar og verkefni út af alþjóSa-lexium
sunnudagsskólanna. Árgangurinn kostar 50c.
IV. Biblíusögur (Klaveness); verS 40c.
V. Barnalierdóms-kver Klaveness; verS 20c.
Útgáfunefnd kirkjufélagsins vill veita sunnudagsskólunum alt þaS
118, sem hún má; en svo ritin geti boriS sig, er um aS gera, aS allir
skólar kaupi þau og borgi skilvislega. Nefndin biBur skólana, aS
senda pantanir fyrir næsta ár, nú þegar og helzt láta borgun fylgja
pöntuninni.
Pantanir allar og peningwr sendist
J. J. VOPNI,
Bo.x 3144, Winnipeg, Man.
Sijurður Sigurðsson
93 ára gamall, andaðist 13 júní 1946
að Gig-Harbour, Wash., U. S. A.
Hann var fæddur 1823 á Váta-
mýri á Skeiðum í Árn'essýslu.
Kvæntist hann um 1850 Guðrúnu
Ófeigsdóttur frá Fjalli og Ingunn-
ar 'konu hans af hinni nafníkunnu
Reýkja- eða Langholts ætt. — Sig-
urður reisti bú á Svinavatni í
Grímsnesi og bjó þar 6 ár, siðan á
Útey í Lattgardal þangað til 1900.
Það ár misti hann konu sína, og
filutti þá til Vesturheims til Ófeigs,
sonar síns, bónda nálægt Red Deer
í Alberta. Hér dvaldi hann í sex
ár, ’en flutti þá vestur að Kyrrahafi
til Jónínu dóttur sinnar og Jóns
Vernharðssonar, manns lvennar.
Þ'ar dvaldi hann til dauðadægurs
við ástúðlega umönnum þeirra
hjóna og bamabarna sinna.
Þau hjón Sigurður og Guðrún
eignuðust 13 böm, 9 þeirra dóu á
bamsaldri, en 4 eru enn þá á lífi:
1. Ingvar, um langt skeið bóndi í
Laugardalnum, nú búsettur í
Reykjavík á íslandi, kvæntur Þor-
björgu Eyvind'sdóttur frá Útey. 2.
Ófeigur bóndi að Red Deer, Alta,
kvæntur Ástríði Tómasdóttur frá
Kárastöðum í Þingvallasveit. 3.
Jónína, gift fyrst Ófeigi Guð-
brandssyni, síðan Jóni Vemharðs-
syni, og 4. Vigfús, ókvæntur bóndi
að MarkervilJe, AJta.
Auk bama sinna ólu þau Sigurð-
ur upp stúlku eina, Jónínu Guð-
björgu, sem nú er gift kona í
Vancouver, B.C. Unni hún mjög
fósturföður sínunv, heimsótti hann
iðutega, þó um langan veg væri að
sækja og síðast fylgdi hún honum
— ásarnt manni sínum — til grafar.
Likfylgd hans var um fimtiu manns
og mátti hún fjölmenn heita, þegar
þess er gætt, að Islendingar voru
aðeins fjórir.
Þéir sem bezt þektu Sigurð sál.
lýsa honum þannig, að hann hafi
verið karlmenni að burðum, enda
's.vo heilsu hraustur að varla hafi
honum orðið misdægurt alla sína
löngu æfi, og allra skilningarvita
sinna naut hann til fulls fram í and-
látið. — Stiltur maður og hvers-
dagsgæfur, naut og vinsælda hvar
sem hann fór og kyntist, en ástúðar
ágætra barna. »
P. H. f
BJaðið “ísafoid” er beðið að gera
svo vel að taka upp ofanskráða and-
látsfregn.
100 uiiinns geta fengiS aS npma
sniIBar og aSgerSir á ’bifreiSum og
flutningsvögnum I bezta gasvjela-
skðlanum I Canada. Kent bæSl aS
degi og kveldi. Vér kennum full-
komlega aS gera viS bifreiSar og
vagna og aS stjórna þeim, sömuleiSls
allskonar vélar á sjð og landl. Vér
búum ySur undir stöBu og»hjálpum
ySur til aS ná { hana, annaC hvort
sem bifreiSarstjðrar, aSgerSamenn
eSa vélstjórar. KomiB eSa skrifiS
eftir vorri fallegu upplýsingabók.—
Hemphill’s Motor Schools, 643 Main
St. Winnipeg; 1827 S. Railway St„ Re-
gina; 10262 Pirst St„ Edmonton.
Vér Inirfum nienn aS læra rakara-
iSn. Rakaraskortur er nú allsstaSar
meiri en nokkru sinni áSur. Vér
kennum ySur iSnina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meSan þér eruS aS læra
og ábyrgjumst yBur stöSu aS þvl
loknu fyrir $15 til $25 á viku eSa vér
hjálpum ySur til þess aS byrja fyrir
sjálfan yður gegn lágri mánaSarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrir þá 50,
sem fyrstir koma. SkriflS eSa komVS
eftir ðkeypis upplýsingabók. Hemp-
hiil’s Moler Barber Colleges, Paciflc
Ave., Winnipeg. Útibú 1827 South
R^ilway St„ Regina og 10262 First
St., Edmonton.