Lögberg - 07.06.1917, Blaðsíða 4

Lögberg - 07.06.1917, Blaðsíða 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. JúNí 1917 ¥1 iL'öqbciq Gefið út hvern Fimtudag af The Col- umbia Pre*s, Ltd.,Cor. William Ave. & Sherbrook Str., Winnipeg, Mam. TALSIMI: CARRY 2156 SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor J. J. YOPNI, Business Manager Utanáskrift til blaðains: THE 001UN|BIA PRE5S, Ltd., Box 3172, Winnlpeg, Maq. Utanáakrift ritstjórans: EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man. VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um áriÖ. Kosningarnar í Saskatchewan. , IV. Saskatcheanwan er aðallega bændafylki; búr- aður er þar aðalatriðið og hagur bændanna er þar sameiginlegur hagur allra. Sé þeirra kosti þröngv- að líður hver einasta manneskja alþýðunnar að meira eða minna leyti. Fylkið er ungt og frumbýlingarnir margir; en flestir frumbýlingar eiga fult í fangi með að bjargast áfram. peir koma margir með tvær hendur tómar, sumir með fjölskyldu. Peir þurfa á allri þeirri aðstoð að halda, sem frekast er unt; en einkum er það þó tvent, sem þeim ríður á fremur öllu öðru. pað er að þeim sé gert auðvelt að kaupa akuryrkjuverkfæri og mögulegt að selja framleiðsluna fyrir sem hæst verð. Nú hefir það verið ein aðalplágan hér í landi að bændum hefir verið gert lítt kleift að kaupa verkfæri til þess að bjarga sér með og þeim hefir verið gert ómögulegt að selja vörur sínar hindr- unarlaust. Lög landsins, sem stendur eru þannig úr garði gerð að þetta atriði er með öllu í höndum sam- bandsstjómarinnar. Samt sem áður skilst það öllum að þeim mun fleiri fylki, sem krefjast vissra réttarbóta frá sambandsstjórinnni, því erfiðara á hún með að neita þeim. Nú liggur það auðvitað beinast við eins og hér stendur á að stjómin í hverju fylki fyrir sig hafi umboð fólksins til þess að krefjast þeirra breytinga, sem það vill fá. Stjómin í Saskatchewan hefir ávalt verið ein- dregið með frjálsri verzlun. Við síðustu sam- bandskosningar til dæmis 1911 börðust allir fram- sóknarmenn í Saskatchewan eindregið með afnámi hveititolls, en allir afturhaldsmenn með Haultain í broddi fylkingar, börðust móti því með hnúum og hnefum og fómuðu þannig velferð bændanna fyrir pólitískar svívirðingar. Allan þann tíma síðan hafa frjálslyndir mcnn í fylkinu og þar á meðal allir þeir, sem stjómina mynad barist hvíldarlaust fyrir þessu sama máli. Nú hefir stjómin tekið upp alveg nýja stefnu í málinu, sem aldrei hefir þekst fyr; hún er sú að stjómin, sem slík, með samþykki fólksins, hefii baráttu gegn sambandsstjóminni og krefjist þeirra réttinda, sem fylkisbúar eiga heimtingu á en þeim er synjað 'um. Stjómin vill fá samþykki fólksins og yfirlýs- ingar til þess að hún geti með það á bak við sig lagt út í hvíldarlausan bardaga til þess að krefj- ast þeirra réttinda af sambandsstjóminni að Saskatchewan fái að verzla með sínar eigin vörur frjálst og óhindrað við nágrannaþjóð sína, Banda- ríkin; ekki einungis með bráðabyrgðar fundarsam- þykt fáeinna manna, heldur með lögum samþykt- um af þinginu í heild sinni og viðurkendum í stjórnarfari landsins. fslendingar, sem lesið hafa sögu feðra sinna og einhverja hugmynd hafa um það tjón, sem verzlunar einokuinn olli ættjörðu þeirra í gamla daga, ættu að skilja það að í frjálsu landi eins og þessu er það þjóðinni ósæmilegt, að þola sams- koanr kúgun hér á 20. öldinni, sem íslendingum þótti ólíðandi fyrir 300—400 árum. Og til þess að minna menn á að hér er ekki talað út í bláinn, heldur farið með söguleg sann- indi, sem ekkert afturhald og enginn hnefaréttur getur hrakið, skal minst á það að Danir stjómuðu þannig íslandi til foma að landinu var skift upp í verzlunarhéruð. Enginn mátti verzla utan þess héraðs sem honum var ákveðið. Var við því lögð þung sekt og hörð hegning ef út af var brugðið. pannig var maður sem Hólmfastur hét tekinn og bundinn við staur og hýddur, fyrir það að hann hafði selt fáeina fiska, sem hann sjálfur aflaði, i öðrum kaupstað en þeim, sem stjómin ákvað að hann mætti skifta við. petta er lesið nú á dögum með viðbjóði, og menn bölva þeirri harðstjóm er slíku réði. En hver er munurinn á þeirri stjóm og hinni, sem vér höfum nú hér í landi? Hver er munurinn á því að banna íslenzka bóndanum að selja sinn eiginn afla þar sem hann fær fyrir hann bezt verð og þægilegastur er mark- aður eða hinu að banna canadiska bóndanum að selja sitt eigið hveiti þar, sem hann fær fyrir það bezt verð og hefir hagkvæmastan markað? Vér sjáum ekki að munurinn sé neinn, nema sá að harðstjórnin, sem íslendingar áttu við að búa í þessu efni var fyrir mörgum hundruðum ára en harðstjómin hér er á 20. öldinni. En það er ekki þar með búið. Afturhalds- og kúgunarflokkurinn lætur sér ekki nægja að sekta bóndann fyrir hvern mæli, sem hann selur na- granna sínum, af því, sem hann hefir aflað með súrum sveita, heldur er fyrst lagður svo að segia ókleifur steinn í götu hans þegar hann byrjar framleiðslu störfin. öll þau verkfæri, sem hinn snauði frumbúi verður að kaujka, til þess að geta ræktað jörðina, verður hann að kaupa með okurverði. Afturhalds- og kúgunarstjóm landsins neitar bændum um það að leyfa tolllausum áhöldum inn í ríkið, og til hvers eða fyrir hvaða ástæðu gerir hún það? Ástæðan liggur í augum uppi. Auðvaldið sórst I félag með afturhaldsflokknum á móti alþýðunni árið 1911 til þess að kúga þjóðina með nauðungar- tollum. Auðfélögin framleiða akuryrkju verkfæri eða láta búa þau til. Ef það er leyft að þessi sömu verkfæri séu flutt hingað inn fyrir sanngjamt verð frá Bandaríkjunum, þá verða auðfélögin einn- ig að selja sín verkfæri hér í Canada fyrir sann- gjamt verð; annars yrði alt keypt að sunnan. Til þess nú að hjálpa þeim til að halda verk- fæmnum í okurverði hefir stjórnin látið að orðum auðfélaganna og lagt toll á þau verkfæri, sem inn væru flutt, svo háan að þegar hann sé lagður við verð hlutanna þá kosti þeir nákvæmlega jafnmik- ið og auðfélögin hér gera sig ánægð með. Hér skal sett fram dæmi til skýringar. Félag sem býr til plóga í Toronto vill selja þá (eitt áhald af þeim) á $600.00. Félag í New York selur jafnmarga og jafngóða plóga fyrir $400.00 hingað flutta. Nú liggur það í augum uppi að bóndinn, sem þarf á öllu sínu afli og fé að halda, vill heldur borga $400.00 en $600.00. Hann kaupir því Banda- ríkjaplógana. En til þess að sjá við lekanum gerir verkfæra- félagið í Toronto samning við afturhaldsstjómina um það að veita henni fjárhagslegt fylgi við kosn- ingarnar gegn því að hún hafi 33% toll á plógun- um frá Bandaríkjunum; eða með öðrum orðum sekti bænduma um $200 fyrir hvert $400 plóga úthald, sem þeir kaupa að sunnan. Með þessu móti eru Bandaríkja plógarnir orðn- ir jafndýrir hinum, þegar tollurinn eða sektimar eru greidd og þá eru auðfélögin ánægð. Og svo er hrópað landið á enda að sjálfsagt sé að kaupa þær vörur, sem til séu búnar í Canada. Á móti þessu hefir framsóknarflokkurinn í Saskatchewan barist frá því fyrsta að fylkið varð til, og sést það svart á hvítu á hverju ári í öll þau 12 ár, síðan flokkurinn myndaðist. Nú hefir Saskatchewan.stjómin tekið það ráð að krefjast þess fyrir hönd fylkisbúa með ákveðnu samþykki þeirra að þessi rangláti tollur sé num- inn af þessum lífsnauðsynlegu verkfærum. Hver sem atkvæði greiðir á móti því 26. þ. m. hann sannarlega þekkir ekki sinn vitjunartíma. Hvað haldið þér að forfeður vorir hefðu gert á einokunartímabilinu, ef þeir hefðu getað greitt atkvæði um það hvort þeir skyldu fá að verzla sektalaust veð hvaða þjóð sem væri? Enginn get- ur efast um að þeir hefðu þá með atkvæði sínu sagt: ‘,Vér mótmælum allir!” Og allir þeir í Saskatchewan, sem nokkur sjálf- stæðisurmull er eftir af hjá hljóta að svara 26. þ. m. með atkvæðum sínum og segja: “Vér mótmæl- um allir þeim sektum, sem afturhaldsflokkurinn hefir lagt á oss fyrir hvern mæli korns er vér öflum með súrum sveita og viljum selja vini vorum og nágranna—Bandaríkjamanninum. Vér mótmælum allir því hinu hrópandi ranglæti, sem vér höfum orðið að þola af hendi afturhaldsstjórnarinnar að okurtollar séu lagðir á þaú verkfæri, sem hinn fé- litli frumbyggi þessa fylkis verður að kaupa til þess að geta framfleytt sér og sínum og framleitt auð úr skauti jarðarinnar. pað er satt, sem sum afturhaldsblöðin halda frám að fylkisstjómin ræður ekki þessum málum; alveg eins og það er satt að andstæðingar stjórn- ar í þingi ráða ekki, sökum þess að stjórnin hefir æfinlega meiri hluta og getur neytt atkvæðisrétt- ar, sem stundum verður svipaður hnefarétti, þeg- ar óhlutvönd stjórn situr að völdum. En það hefir óendanlega mikil áhrif að stjómir fylkjanna, með fólkið að baki sér, krefjist réttar þess, sem ekki verður með rökum neitað að fylkis- búar eigi heimting á. Og svo er það þetta, sem altaf hefir verið, er og verður manns merki, að “mótmæla allir”, þegar um þrælatök er að ræða, eins og þau, sem hér eiga sér stað með okurtollana. Og það er æfinlega lítilmensku vottur, þegar menn láta kúgast viljugir. Nauðugir verða menn oft að lúta hnefarétti; nauðugir verða menn oft að gera sér gott af afturhaldsstefnu og kúgunar- valdi í svipinn; en að kyssa á vöndinn með auð- mýkt án mótmæla, það er ósamboðið frjálsum lýð. Hver sem atkvæði greiðir með afturhalds- flokknum í Saskatchewan, sem er aðeins einn fylkingararmur hinnar alræmdu afturhaldsstjóm- ar í Canada, hann er viljugur að ganga undir okið. Einkennilegt stjórnarfar. Eins og öllum er kunnugt fóru fram sam bandskosningar í Canada árið 1911. peir sem þá hlutu kosningu voru aðeins valdir til fjögra ára — í lengsta lagi fimm. peir áttu því að leggja niður völd í seinasta lagi 1916. peir höfðu ekkert umboð frá þjóðinni til þess að fara með málefni hennar lengur. peir voru eins og þjónar eða ráðsmenn, sem til þess voru ráðnir fyrir ákveðið kaup að vinna ákveðin störf um ákveðinn tíma og ekki lengur, nema umboðið væri endurnýjað eða ráðningin framlengd með atkvæðum kjósendanna. pegar kjörtíminn var á enda gjöra stjómend- ur landsins samning um það að þeir haldi áfram umboði sínu; ekki samning við réttan hlutaðeig- anda, þjóðina, heldur samning hverjir við aðra, án þess að spyrja þjóðina um samþykki. Nú líður og bíður, þjóðin sýnir umburðarlyndi og þolinmæði, ef það verðskuldar það nafn; sumir kalla það heygulskap og dáðleysi, og mun það vera réttara. \ Árið 1917 rennur upp og langt er liðið á það og enn situr þessi sjálfkosna stjóm að völdum, án heimildar frá þjóðinni. Smátt og smátt hefir þeim fækkað, sem kosn- ir voru 1911; sumir hafa dáið, sumir lagt niður embætti til þess að reyna að standa í vegi fyrir * siðbótum í landinu, eins og t. d. Sir James Aikins. Sharpe og fleiri. En allir þeir tugir þúsunda, sem þannig hafa verið sviftir fulltrúum, hafa einnig verið sviftir möguleikum til þess að fylla hin auðu sæti og þannig beittir óheyrðu ranglæti. Allar hugsanlegar yfirsjónir og öll hugsanleg afglöp hafa átt sér stað í sambandi við stjóm þeirra manna, sem að völdum sitja á þann hátt, sem að framan er sagt. Stjómin veit það'að hún er bæði hötuð og fyrir- litin af þeim, sem afglöp hennar hafa gengið næst. Hún veit það að hvenær sem fólkinu gefst tæki- færi til þess að reka hana á dyr, yrði það notað hlífðarlaust. En þegar afturhaldsfleytan er svo að segja komin að brimboðanum, hrekkur sá upp við illan draum er við stýrið hefir dottað og reynir að bjarga skipshöfninni til bráðabyrgða. Stjómarformaðurinn tekur þá það ráð að reyna samninga við andstæðinga leiðtogann og fá hann til að samþykkja framlengdan náðartíma með því móti að bjóða honum tignarsæti við hlið sér á bekkjum hinna ókosnu og óhæfu manna, sem þjóð in hefir reynt að öðru flestu en ráðvendni og dugnaði. petta sýnir hversu hörmulegt er stjómarfyrir- komulagið hér hjá oss, ef þetta er samkvæmt lög- um vorum og stjómarskrá; sem alveg skal látið órætt að þessu sinni. En hörmulegt er það og stórhættulegt að tveir menn, báðir ókosnir, skuli geta komið saman tii þess að ræða um það hvað þeir eigi að gera við 8,000,000 manns, án þess að leita samþykkis þeiira; rétt eins og þeir eigi landið og fólkið með húð og hári. Borden hefir ekki verið kosinn forsætisráð- herra í Canada fyrir árið 1917 og Laurier hefir ekkert umboð frá þjóðinni fyrir árið 1917. Að svo miklu leyti sem þjóðarumboð snertir eru þeir ekki fremur stjómendur Canada nú en Nero er keisari í Rómaborg árið 1917. Og þótt vér getum trúað öllu um þá stjóm, sem hér hefir setið að völdum síðan 1911, þá trú- um vér því ekki fyr en í fulla hnefana að hinn æruverði öldungur Laurier saurgi sínar silfruðu hærur, sem geislar kveldsólarinnar leika um eftir langan og bjartan dag. pað er skylda Lauriers og framsóknarflokks- ins yfir höfuð að krefjast almennra kosninga. pjóðin hefir liðið nóg undir oki afturhaldsins og hún ætti að kasta því af sér við fyrsta tækifæri — það tækifæri liggur nú fyrir dyrum og það er stórsynd við þjóðina, ef framsóknarflokkurinn gerir nokkuð til þess að það verði ekki notað. Herskyldumálið kemur kosningunum ekkert við; fjöldi manna í báðum flokkum — og ef til vill Jneiri hlutinn — er með herskyldu, þar af leiðahdi getur það ekki orðið kosninga atriði. pjóðin á við kosningarnar aðeins að segja til þess hvort hún er ánægð með það hvemig henni hef:r verið stjómað síðan 1911 eða hvort hún vill skift* um. r pegar um stjórnmál er að ræða, sérstaklega þegar flokkana greinir ekki á um það, þá er eini rétti vegurinn að bera það undir þjóðaratkvæði. Menn segja að það sé rangt og jafnvel hættu legt að hafa kosningar meðan stríðið standi yfir. Hvílík heimska! hvílík skammsýni! hvílík villukenning! Var ekki jafn örugglega unnið að stríðinu í Manitoba á meðan kosningamar stóðu þar yfir 1915? Var stríðsstarfið lagt niður í British Columbia um kosningarnar þar; Er ekki verið að vinna örugglega að stríðinu í Saskatchewan og Alberta nú sem stendur, þótt þar sé verið að vinna að al- mennum kosningum, Eða hver er munur á fylki og sambandskosningum að því er þetta snertir; Og svo annað. Erum vér ekki daglega að hlaða hrósi á Ástralíu fyrir það hversu framúr- skarandi vel það land hafi lagt fram krafta sína í stríðinu? par var þó ekki hikað við almennar kosningar. Er ekki manneðlið sama í Canada og í Ástralíu? Eru ekki kosningar þar eins og hér? Vill nokkur koma fram og kalla Ástralíubúa land- ráðamenn, þótt þeir gengju til kosninga? Og eitt enn. Á Bretlandi og Frakídandi hefir verið haldin aukakosning hvenær sem þingsæti, varð autt, eins og sjálfsagt er, jafnt síðan stíðið hófst og áður. Hér eru tugir þingsæta auð, cg tugir eða jafnvel hundruð þúsunda af íbúum lands- ins fulltrúalausir. pað verður þó að minsta kosti að heimta að slíkt viðgangist ekki lengur. Og hver er þá eigin- lega munurinn á því að halda 20 aukakosningar hér og þar um ríkið eða blátt áfram aðalkosn- ingar? Ef leiðtogar flokkanna skyldu taka saman höndum til þess að svifta þjóðina þeim kosninga- rétti, sem hún á að neyta í ár, þá drýgja þeir báðir þá synd, sem ekki verður fyrirgefin í þessu lífi. Og ef Borden skyldi hepnast að villa Laurier svo sjónir að hann gengi í vanheilagt bandalag við þá, sem alls konar hörmungar hafa leitt yfir þjóðina, þá teljum vér það merki þess að hann sé orðinn bam í annað sinn og ekki færari til leið- togastöðu en maður, sem fengið hefir slag. pegar afturhaldsflokkurinn veltur frá völdum, þurfa allar hendur að vera óbundnar, til þess að rannsaka gjörðir hans og hegna hlífðarlaust fyrir afglöpin. ~Ef framsóknarmenn settust í sama stólinn nú og tækiu á sig hlutfallslega ábyrgð, þá væru þar með öll vopn blásin úr höndum þeirra til seinni rannsókna — eða stórkostlega sljófguð að minsta kosti. — Að þessu leyti væri samsteypustjórain nú syndsamleg gagnvart kjósendum landsins og þjóðinni í heild sinni. Hugsum oss að framsóknarflokkurinn í Mani- toba hefði runnið saman við Roblinstjómina árið 1914. Hverjar ætli afleiðingamar hefðu orðið? pað geta allir gert sér í hugarlund. pað væri jafn glæpsamlegt nú af framsóknarflokknum í Canada að mynda samsteypustjóm við afturhaldið í Ottawa og það hefði verið af framsóknarflokkn- um í Manitoba að mynda samsteypustjóm við afturhaldið í Winnipeg árið 1914. En vér endurtökum það að vér treystum svo hinum aldraða leiðtoga og æmverða frjálslynda foringja að hann ekki grafi sér þá pólitísku gröf, rétt áður en tjaldið lyftist upp milli kveldroðans og morgunsólarinnar. SÓNHÆTTIR (Sonnets). — II. Blómgresi. Hvert blóm, sem verður vegi þínum á, er vinargjöf, sem lífið sendir þér. Hvert frækom sáð, sem fagran þroska ber, þér fögnuð veitir beði sínu hjá. Sem lífið sprettur lægstu eining frá í leit til hæstu, þannig hagsæld fer. Úr hugrenningum heimsbygð mynduð er. Frá hjartablöðum eikur vexti ná. Og ef þú blómgun ant — hver tómstund þín í æsku vorsins sækir frið og ljós. par sál þín vex og vitrast, frjáls og heið. - Nú ljúfur heimur lífs og unaðs skín, er laufblöð maí heilsa júní-rós. — Eg geng með þér um garðinn — á þar leið. P• V- P. •+ -♦- <+■ -♦- >+• f •f >i- t t t +- >{• t t t ♦ THEDOMINION BANK SIR EDMUND B. OSLER, M.P. Pre8Ídent W. D. MATTHEWS, Vice-President Hagsýni hjálpar til að vinnastríðið Byrjið sparisjóðs reikning og baetið við hann reglulega Notre Dame Branch—W. M. HAMH/rON, Manager. Sclklrk Branch—M. S. BURGER, Manager. •i- ♦ <í> -*• 4- ■fr t ♦ >+ ♦ >*• ♦ * -*• * + t -*- 4> >+• +■ it •+■+•+4-++-+•+•+•+♦ 4-+-+-+•++■■+■+■I-+,++-l-+>+-+'f ♦•++•+■+•+■+■++• >+■++•■+•++•■+•+■+■++-+x NORTHERN CROWN BANK Höfuðstóll löggikur $6,000,000 Varasjóðu. . HöfuðstóII graiddur $1.431,200 ...$ 715.600 Vara-formaður ROBINSON ------- - Capt. WM. Sir D. C. CAMEItON, K.C.M.G. J. II. ASHDOWN, W. R. BAWI.F E. F. HTJTCHINGS, A. McTAVISH CAMPBELl, JOHN STOVEL, Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum reiknlnga við elnstakllnga eða félög og sanngjarnir skilmálar veittir. Ávtsanlr seldar U1 hvaða staðar sera er & Islandl. Sérstakur gaumur, geflnn sparisjóðsinnlögum, sem byrja má með 1 dollar. Rentur lagðar við á hverjum 6 mánuðum, T- E. THORSTEINSSON, Ráðsmaður Cor. William Ave. og Sherbrooke St., - Winnipeg, Man. ÝáV ,YéV VéY r?éÝ ÝéY 7eS igygæi Læknaðist án meðala eða uppskurðar . . . Um langan tlma höfum vér verið aS lækna hundruö manna, sem þjáðst hafa af ýmsum efnislegum sjúkdómum — ekki fáa, sem taldir hafa veriS ólæknandi af frægum læknum og sérfræSingum á sjúkrahúsum. Vér höfum hina einföldu og eSlilegu lækninga- aSferS, sem kallast “CHIROPRACTIC” Og vér tökum ekkert fyrir ráSleggingar og ekki einn einasta dollar fyrir verk, nema því aS eins aS oss hepnist þannig að sjúklingar vorir séu algerlega ánægSir. 1930 Elgin Ave., Winnipeg 2. febr. 1916. Dr. Munroe:— Eg tel þaS ‘ skyldu mina aS senda þér nokkrar línur til þess að þakka þér fyrir aS þú veittir mér sjónina aftur, eins fullkomiega og eg hefi hana I dag. SiSan í apríl 1909 hefi eg þjáSst af því, sem augnalæknar kalla “diplopia”, og hafSi sjón minni stöSugt fariö hnignandi. Mér var sagt aS fá mér gleraugu og hnýddi eg því. Stundum sá eg svo illa aS eg varS áS láta léiSa mig. Eg þekti stund- um ekki skil dags og nætur og varð aS hætta að vinna og vera. heima, stundum nokkra daga, stundum svo vikum skifti. þessu fór fram I þriggja ára tíma. Loksins var mér sagt að eg væri læknuS, en þrátt fyrir þaS fékk eg köstin enn þá tíSari, þangaS til áriS sem leiS aS mér var skipaS aS hafa tvenn gleraugu á sama tima. Eg gekk meS þau I alt fyrra sumar þangað til I september, þá varð eg að hætta aS vinna aftur. Vinir mínir eggjuSu mig á áS fara og finna Dr. Munroe. Loksins gerSi eg þaS. Nú eg er orSinn svo frískur að eg get stundáS atvinnu mlna og unniS fyrir heimili mlnu. Eg sé betur nö en eg hefi gert I mörg ár. Nú hefl eg sjaldan gleraugu — þökk sé “Chiropractic”. Fólk sem þekkir mig er hissa á þvi að sjá mlg gleraugnalausan, og öllum ber saman um aS eg hafi aldrei verið eins hraustur til augnanna. Eg á engin orð til þess að þakka þér eins og vert er, fyrir þolinmæSi þina og staöfestu og mun eg vissulega mæla eindregiS meS lækinngaaSferS þinni við alla, sem þjást af sömu veiki og eg gerSi. l>ér er fullkomlega heimilt að nota þetta bréf til vitnisburðar eSa á hvaSa hátt, sem þér sýnist. Hver sem efast kynni, þarf ekki annaS en aS skrifa eSa koma og tala viS mig á þeim staS, sem til rr tekinn hér aS ofan. MeS beztu þökkum fyrir þaS hvernig þér læknuðuð mig, er eg þinn einlægur, William Harford. Skrifið eftir uppl.vsingum. Drs. MUNR0 & McPHAIL, 204 CARLTON BUTLDING, WINNIPEG. — Talmími: M. 234. Eftirmæli. sínu eða vann kaupavinnu og' stund- aði fiskivinnu á vetrum. f desember síðastliðnum barst hing- að sú harmafregn að Árni Johanson, sem fór héðan úr bygðinni síðastliðið haust txt fiskiveiða norður fyrir La Pas væri druknaður. Mönnum gekk í fyrstu illa að trúa því að frétt þessi væri rétt, en því miður reyndist þó svo. Hann hafði druknað ofan um ís 9. nóvember. Andláts hans hefir aðeins verið getið í íslenku blöðunum, en mér finst mér skylt að minnast frekar þessa efnilega manns er á svo svip- legan og sorglegan hátt var burtkall- aður á bezta aldri. Árni sál. var fæddur á Grund í Mikley 9. febr. 1887. Foreldrar hans eru Jóhann Jóhannsson úr Svarfað- ardal í Eyjafjarðarsýslu og Friðrikka Jónsdóttir úr Kræklingahlíð í sömu sýslu, bæði á lífi og til heimilis í Mikley. Af ellefu systkinum hans eru aðeins þrjú á lífi, tvær stystur og einn bróðir. Árni sál. ólst upp í Mikley þar til hann var 16 ára. <Þá fluttist hann til Winnipeg með því áformi að læra trésmíði, en fyrir atvik varð ekki úr því og fók hann þá fyrir að læra veggjakölkun, sem henn nam til fullnustu. Fyrir 5 eða 6 árum flutt- ist hann norður með Manitobavatni, og settist að í Ashern Point bygð, sem þá var fyrir fáum árum farin að byggjast, og tók þar heimilisréttar- land. Síðan var hann ýmist á landi Árni sál. var vel gefinn bæði til sálar og líkama, dugnaðar og starfs- maður og drengur hinn bezti. Engin skyldmenni átti hann í bygðarlagi sínu, en allir ungir og gamlir harmn hann sem nákominn vin. Bygðin í heijd sinni tapaði ihiklu við fráfall hans, því hann var ötull, einlægur og áhugasamur félagsmaður, og ætíð reiðubúinn að ljá fylgi þvl, sem liann sá að mátti verða til framfara. — Skólahérað var myndað í bygðinni um það leyti sem hann festi sér land, með Iitlum kröftum og tmdir margs-. konar erfiðleikum, og gekk hann manna ötulast fram í því að koma því máli í framkvæmd, og var skóla- nefndar maður í nokkur ár. Ætíð var hann og reiðubúinn að láta í té þá hjálp, sem hann gat, ef einhver var hjálpar þurfi, án þess að hugsa um hvort þar væri endur- gjalds von. Það er þungt, hinum aldurhnignu foreldrum, að sjá jafn efnilegan son burtkallaðan í blóma lífsins, með alt sem mælti með að hann yrði ekki ein- ungis nýtur maður, heldur að mörgu fyrirmyndar maður. Allar hinur hjörtu vonir verða að engu á augna- bliki. — En þó vonin um bjarta fram- tíð hér á jörðu hljóti að fölna, er þó ekkert, sem deytt getur vonina eilíf- legu, huggunina ómetanlegu, um samfundi i öðrum og betra heimi. Vinur kins lánta. Báran. Ó bára, sem brotnar við strönd og brimlöður myndar, langt frá óþektum löndum, >ú leitaðir hingað. Hljóminn þinn heyri eg glögt og hugfanginn þýði, sönginn þinn, sjávarins alda, og sælunnar nýt. pú syngur um sælu og unað og sólfagra daga, framtíðarvonir og frægð og fegurðar drauma. pú syngur um sumar og gleði og svífandi fugla, brosandi blómin fríðu og bugðótta læki. pú syngur um sólgeisla fagra er senda oss varma, um æskunnar ástir og trygðir, sem aldregi þverra. Á atvik þú minnir svo mörg, sem mér var ei fyr unt að lýsa— eg hlýt að hlusta á þig, bára, og heyra þig syngja. Vertu mín vina, ó bára, og veittu mér unað, þá huga minn hrella sorgir og hpgsjónir dvína. Hrek úr huga mér drunga með hljómunum þínum; vektu mér vonir og gleði og víðfleyga drauma. Mig langar að leita og finna, lífsvegu hulda, fjallbrautir fagrar, sem enginn, fetaði áður. Hvet mig, ó hafalda stríða, með hörpuslátt þínum, brautanna björtu að leita, sem benda til göfgis. Nú verð eg að víkja á burtu, veltandi bára, og kveðja þig, kæra, að sinni og kannske um eilífð. En hvert sem eg hvarfla um geiminn og hugurinn flýgur, hljómana heyri eg þína og í hjarta mér geymi. Bergþór E. Johnson.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.