Lögberg - 14.03.1918, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 14. MARZ 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Kjarkmikil orð aftur af jarlinum. Leynileg-
ar giftingar eru í rauninni ekki góðar, og af þeim
stafar oft ógæfa, af því þeim fylgja oft sorglegar
aíleiðingar fyrir meira en einn ættlið. En einhver
annar en lávarður Oakbum hefði haft betri heim-
ild til slíkra ásakana, þar eð hann sjálfur hafði
samskonar áform í huga.
Hann svaf eina nótt í Chesney Oaks og lét svo
heimsókn sinni lokið þar. Sir James var hissa og
gramur yfir þessari stuttu heimsókn. Hann kendi
þvi um, að jarlinn hefði mætt dóttur sinni í Pem-
burry, og þrýsti hendi hans þegar hann fór, og
bað hann að koma bráðlega aftur þegar hentug-
leikar leyfðu.
En það er mjög sennilegt að lávarður Oakbum
hafi alís ekki í byrjun ætlað sér að dvelja lengur.
Hitt er að líkindum áreiðanlegra — það er fremur
leiðinlegt að verða að skrifa þetta um roskinn jarl,
nieðlim hinnar heiðarlegu lávarðardeildar þings-
ins — að hann notaði Chesney Oaks, sem yfir-
hylming gagnvart dætrum sínum á leið sinni til
ungfrú Lethwait; því aðallega var heimsóknin til
hennar.
Chesney Oaks og Twifford prestsetrið voru
sitt í hvorri átt, en með því að nota járnbrautir
3em láu þvert yfir landið, tókst lávarði Oakbum
að ná Twifford seint um kvöld þess sama dags,
sem hann yfirgaf Chesney Oaks um morgninn.
Hann heimsótti samt ekki prestsetrið fyr en næsta
morgun. Húsið, -sem var lágt og þakið vafnings-
jurtum, var lítið og blátt áfram, en sérega ein-
kennilegt; garðurinn var snotur og fuglarnir bygðu
hreiður sín og sungu í trjátoppunum, sem um-
kringdu grasblettinn og blómreitina.
Að andlitsfalli voru faðirinn og dóttirin hvort
öðru mjög lík; en í vaxtarlagi gat naumast verið
meiri mismunur á tveim persónum heldur en á
þeim. Presturinn var lítill og væskilslegur og
mjög óframfærin; framkoma dóttir hans var sem
drotningar. Hafi hún litið út, sem drotning í hin-
um fögru, rúmgóðu herbergjum í húsi jarlsins í
höfuðborginni, hve miklu fremur hlaut hún að líta
þannig út í litlu dagstofunni í húsi prestsins.
Lávarður Oakburn greindi frá erindi sínu
hiklaust eins og hann var vanur. “Eg er komin”,
sagði hann, “til að finna ungfrú Lethwait og vita
nær gifting okkar getur átt sér stað”.
Presturinn svaraði með því að segja að Elisa
hefði sagt sér alt. Og hann, faðirinn, vissi vel
hver heiður sér væri boðinn með þessu, og að hann
væri hreykinn og glaður yfir því að vita hana
verða konu hans; en að hann eins og Elisa væri
hikandi í einu tilliti. Hann fann að koma hennar
í fjölskylduna kynni að verða dætrum hans ógeð-
feld.
Og eftir þeirri þekkingu að dæma, sem við höf-
um á lávarði Oakbum, megum við vera viss um að
þessi orð myndu orsaka hávaða. Hann varð næst-
um óðamála og talaði svo mörg reiðiorð, að hinn
óframfæmi prestur þorði ekki að koma með nein ný
mótmæli. Jarlinn var að fá sínum vilja framgengt,
eins og frá upphafi var hér um bil áreiðanlegt að
hann mundi geta.
“Elisa hefir verið góð og nákvæm dóttir”, sagði
presturinn, sem á sinni innilokuðu æfi hafði naum-
ast séð nokkurn aðalsmann, og því síður kynst
þeim. “Tekjur mínar hafa verið mjög litlar, en
útgjöldin tiltölulega stór. Síðasta árið sem konan
mín lifði, var hún alt af veik og þjáðist mikið, sem
útheimti hvíldarlausa læknisaðstoð, og Elisa var
okkur allan þenna tíma sem vemdandi engill. Sér-
hvem skilding, sem hún gat mist frá sínum nauð-
synlegu útgjöldum, sendi hún okkur. Hún tók að
sér að vera í fremur óhentugum plássum, þar sem
óþægindin voru mikil og móðganimar næstum óþol
andi, en vildi ekki yfirgefa þau, svo að okkur skyldi
ekki skorta hjálp hennar. Hún hefir verið góð
dóttir”, bætti hann við með áherzlu, “hún verður,
eg hika ekki við að segja það, góð kona. Og ef að
eins dætur yðar hátignar vilja —”
Hans hátign greip nú fram í með nýjum orða-
straum; dætrum hans kom þetta ekkert við og
skyldu engin afskifti fá að hafa af þessu; svo að
presturinn þagnaði loksins.
Jarlinn hagaði sér ekki eins og aðrir menn.
Hann hafði verið öll hin beztu ár æfi sinnar á sjón
um, og fjöldi af skoðunum og siðum var enn þá,
sem lokuð bók fyrir honum. Meðan hann var að
tala við ungfrú Lethwait um giftinguna — því
h: nn -þvingaði hana- til að tala um hana, og frá
hans hlið var um slíkt talað eins og hver önnur við-
skifti, alveg eins og hann væri að búa til lagasamnA
inga í lávarðardeild þingsins — fann hún sig
neydda til að minnast á það, þar eð hann ekki gerði
það, að stutt eða löng ferð, innan eða utan lands,
eftir því sem hentugast væri, álitist æskilegt við
3líkt tækifæri. En jarlinn gat ekki skilið þetta;
hvað var að hans húsi og heimili, fyrst þau gátu
ekki farið beinaleið -þangað á brúðkaupsdeginum ?
krafðist hann að fá að vita. Væri einhver skúta
ferðbúin um það leyti, þá gæti þau farið með
henni og neytt hins holla sjávarlofts eins mánaðar-
tíma, en hann hataði ferðir um landið, og vildi ekki
stofna sér í hættu með þeim.
Ungfrú Lethwait hugsaði um sjóveikina, og
óskaði því ekki eftir að ferðast með neinni skútu.
Hún þorði heldur ekki, af hræðslu við að missa
þessa fyrirhuguðu stöðu, að hvetja hann meira til
þessa ferðalags, en hún skalf við þá hugsun, að
verða að fara heim til dætra hans sjálfan brúð-
kaupsdaginn.
Daginn eftir fór jarlinn til borgarinnar, ung-
frú Lethwait var svo heppin að hafa fengið gift-
k'gunni frestað þangað til í október.
September var annríkur mánuður fyrir Jönu
Chesney. Tíminn, sem þau höfðu leigt núverandi
bústað sinn fyrir, var á enda, og lávarður Oakburn
hafði leigt eitt af nágranna húsunum í Portland
Place.
þarna var Jana á sinni réttu hillu, að velja
húsmuni og áforma um fyrirkomulagið í þeirra
nýja heimili var henni ánægjulegt starf; alt gerði
hún þetta með þeirri aðalstefnu, að faðir hennar
hefði alt sem þægilegast. Beztu herbergin voru
ætluð honum, beztu húsmunirnir voru látnir í þau.
Jana hugsaði um hve ánægð þau skyldi búa saman
faðir hennar og hún, á þessu rólega heimili. peim
kom ekki til hugar að flytja úr borginni þetta ár;
hvers vegna ættu þau líka að gera það ? pað voru
að eins fáir mánuðir síðan þau komu þangað. Sið-
ir? Tízka? Jarlinn þekti ekki til siðanna, og
tízkan var honum ókunnugt skip. Jana skeytti að
eins um það, sem hann skeytti um.
pau fluttu inn í húsið síðustu vikuna í sept-'
ember; Jana átti enn þá annríkt með sína ástríku
umhyggju. Án Clarice dularfullu og löngu fjar-
veru hefði hún verið fyllilega ánægð. Ungfrú
Snow reyndist ágætur kennari fyrir Lucy, svo
Jana var laus við allan kvíða í því tilliti. Hinn ó-
þægilegi viðburður, sem stóð í sambandi við hina
fyrverandi kenslukonu, Elisu Lethwait, var næst-
um horfinn úr minni Jönu, og henni kom ekki til
hugar að hinar stuttu ferðir jarlsins út á landið
stæðu í neinu sambandi við hana, fremur en að
hann væri að finna Tyrkjasoldán.
Fyrsta vikan af október byrjaði, og kvöldin
voru köld. Lávarður Oakbum hafði verið fjarri
frá heimilinu í þrjá daga, og Jana, sem nú var búin
að koma öllu vel fyrir í húsinu, hvíldi sig eftir strit
sitt og hafði tíma til þess að verða þess vör að
henni leið ekki vel. Hún var máské ekki verulega
veik; en henni leið alls ekki vel. Hún hafði verið
þannig allan daginn; veiklulegur hryllingur og
undarleg tilfinning, sem hún gat ekki gert sér
grein fyrir; einnig ásótti hana þunglyndi, eins og
hana grunaði að eitthvað óþægilegt væri í vændum.
Gera óvæntir viðburðir vart við sig á þenna hátt ?
pað eru til menn, sem álíta að það sé tilfellið. Jana
var nú ekki hjátrúarfull að þessu leyti; og henni
datt því ekki í hug að eigna tilfinningum sínum
slíkar orsakir. Hún var ekki “vel fyrirkölluð”,
sagði hún við kenslukonu Lucy, og áleit sig vera
orðna innkulsa.
Hún lét kveikja í ofninum í búningsklefa sín-
um, litlu, viðfeldnu herbergi við hliðina á svefn-
herbergi hennar á öðru lofti; þar ætlaði hún að
láta séra líða vel þetta kvöld. Hún skipaði svo fyr-
ir, að þar skyldi drekka te, og gerði ungfrú Snow
og Lucy boð að koma til sín.
Ungfrú Snow, lítil, fjörug, alúðleg stúlka,
sýndi það á margan hátt að hún bar umhyggju
fyrir lafði Jönu. Hún lagði hlýtt sjal á herðar
hennar, vildi fá að vefja ullardúk um fætur henn-
ar, sem hvíldu á skemil fyrir framan ofninn, og bað
um leyfi til að mega hella teinu í bollana.
Judith kom í þessu augnabliki inn með teið.
Judith — eg veit í rauninni ekki hvort eg hefi
minst á þetta fyr — hafði fengið þá stö^u að vera
aðstoðarmey Jöniý og Lucy, þegar f járníiálalegar-
ástæður lávarðarins bötnuðu. Jana virti hana mik-
ils og Judith verðskuldaði það.
“Hér er kominn maður, sem spyr um nær
jarlinn komi heim, lafði”, sagði hún, um leið og
hún setti tebakkann á borðið. “Hann þráir mjög
mikið að fá að tala við hann”.
“pað veit eg sannarlega ekki”, svaraði Jana
fremur kæruleysislega. “Hver er það”.
“pað er sami maðurinn, sem við og við hefir
komið hingað í erindum fyrir Sir James Marden”,
svaraði Judith. “Eg heyrði hann segja við Wilson
þegar eg gekk gegnum ganginn, að hann hefði
fengið skýrslu frá Chesney Oaks, sem hann vildi
að jarlinn skoðaði eins fljótt og mögulegt væri.
Wilson bað mig að segja yður þetta, lafði”.
Jana leit við fremur hissa. “Skýrslu frá
Chesney Oaks”, endurtók hún. “En pabbi er í
Chesney Oaks. pú mátt segja manninum það,
Judith”.
“Nei, Jana, pabbi er ekki í Chesney Oaks”,
greip Lucy fram í, sem með sínu vanalega eirðar-
leysi dansaði um kring í herberginu. “Ef hann
hefði ætlað til Chesney Oaks, þá hefði hann tekið
lestina frá Paddington stöðinni, er það ekki?”
“Nú, jæja?” sagði Jana.
“Nú, hann fór til Kings Cross stöðvarinnar”.
“Hvemig veistu það?” spurði Jana.
Lucy leit afskandi augum til ungfrú Snow,
áður en hún byrjaði á frásögninni. Hún hafði
hlaupið út til föður síns, eftir að hann var seztur
í vagninn, til þess að fá annan koss hjá honum, og
haf ði heyrt Pompey kalla til ökumannsins: “Kings
Crossstöðina”.
Jana hristi höfuðið. “pú hefir eflaust heyrt
rangt, Lucy”, sagði hún. “Eg spurði pabba, hvort
hann ætlaði til Chesney Oaks, og hann — hann —”
Jana þagði augnarblik til að hugsa sig um — “hann
kinkaði kolli staðfestandi”, bætti hún við mjög
seinlega, eins og hún væri að hugsa um þetta með
sjálfri sér. “Hann hlýtur áreiðanlega að vera í
Chesney Oaks”.
“Á eg að spyrja ökumanninn, lafði?” spurði
Judith. Hann er hér niðri”.
“Já, gerðu það”, svaraði Jana. “Og svo getur
þú sagt manninum, umboðsmanni Sir James, að eg
vonist eftir lávarði Oakbum á hverjum degi. Hann
er sjaldan lengur fjarverandi en þrjá daga í hvert
skifti”.
Judith gekk ofan með þessi boð og kom svo
upp aftur. Já, Lucy sagði satt. ökumaðurinn
hafði ekið með húsþpnda sinn til King Cross
stöðvarinnar, og ökumaðurinn sagði enn fremur,
að hann hefði ávalt ekið með húsbónda sinn til
Kings Cross stöðvarinnar í seinni tíð, þegar hann
hefði farið að heiman. Jana furðaði sig á þessu.
Ilún vissi ekki að lávarður Oakbum þekti nokkum
á þeirri leið. f þetta skifti hafði hann tekið Pom-
pey með sér.
Ungfrú Snow fór að hella teinu í bollana; Lucy
fjasaði og Jana sat kæruleysisleg og iðjulaus.
pannig leið tíminn, þangað til þær heyrðu hringt
og barið að dyrum, svo ómaði um alt húsið. Jana
leit á klukkuna á ofnhillunni og sá að hana vantaði
/ tíu mínútur í níu.
“Gestir í kvöld”, sagði hún gremjulega.
“Takið þér ekki á móti þeim, lafði Jana”,
sagði ungfrú Snow af hluttekningu sinni við lafði
Jönu, “þér eruð ekki nógu frískar til þess”.
Lucy hafði læðst út úr herberginu, og ungfrú
Snow sá hana skemta sér við það göfuga starf að
hiusta, eða standa á hleri. Hún hafði teygt sig
eins langt yfir handriðið og hún gat, og augu henn-
ar og eyru voru starfandi við að komast eftir hvað
fram fór niðri í ganginum. Kennari hennar ávít-
aði hana alvarlega, og skipaði henni að koma strax
inn. En Lucy átti svo annríkt, að hún tók ekki
eftir kennara sínum eða skipun hennar.
“Heyrið þér ekki að eg tala til yðar, lafði
Lucy? Á eg að koma og sækja yður?”
Lucy kom nú inn, en ekki af hlýðni við kenn-
ara sinn, að því er séð varð. Hún var feimin á
svip og mjög undrandi.
“Jana”, sagði hún hvíslandi. “Jana, hvað
ímyndarðu þér? pað er pabbi og ungfrú Leth-
wait”.
Jana sneri sér við á stólnum sínum. “En það
rugl, Lucy, ungfrú Lethwait?”
“pað er áreiðanlega satt, Jana. pað lítur svo
út, sem pabbi hafi tekið hana með sér í heimsókn
hingað, og það er einhver farangur borinn inn í
ganginn. Ungfrú Lethwait--------”
“pað getur ekki verið ungfrú Lethwait”,
greip Jana fram í hörkulega, og bar rödd hennar
vott um mikla gremju yfir þessum misgripum.
“Jú, það er ungfrú Lethwait”, fullyrti Lucy.
“Hún er svo skrautlega klædd — í fögrum, rós-
greyptum silkikjól, með hvítan hatt og indverskt
sjal með gulum silkiborðum. pað er alveg eins og
indverska sjalið, sem mamma átti, sjalið, sém þú
vilt aldrei taka upp úr skúffunni, af því, segir þú,
að það minnir þig of mikið á hana”.
“Lucy, þig dreymir”, sagði Jana. “Ungfrú
Lethwait mundi aldrei voga að ganga inn í okkar
hús aftur. Ef------”
Jana þagnaði. pjónninn Wilson kom upp stig-
ann, og andlitssvipur hans var mjög efandi.
“Fyrirgefið þér, lafði. Jarlinn er kominn”.
“Nú?” sagði Jana.
“Hann skipaði mér að fara upp til yðar, lafði,
og spyrja, hvort enginn væri til að taka á móti
honum — og — lafði Oakbum”.
“Um hvað áttir þú að spyrja?” sagði Jana, og
horfði drembilega á þjóninn.
“Lafði”, svaraði maðurinn, og ásetti sér að
segja henni skipun jarlsins orðrétta, því þá kynni
hann að sleppa við reiði hennar, “orð hans hátign-
a.r voru þessi: ‘Farðu upp og líttu eftir hvar þær
eru, og spurðu, hvaða orsök sé til þess, að enginn
sé til að taka á móti lafði Oakbum’. petta voru
hans orð lafði”.
“Er það frænka mín, greifaekkjan lafði Oak-
burn?” spurði Jana undrandi.
“pað er ungfrú Lethwait, lafði. pað er að
segja, sem var ungfrú Lethwait, þegar hún dvaldi
hér”
Lucy hafði iþá rétt fyrir sér. Náfölvi breidd-
ist yfir andlit Jönu Chesney. Ekki yfir þessari
ógæfusömu staðreynd — sem, þó undarlegt sé,
hún hafði ekki skilið til hlítar — heldur yfir móðg-
aninni, sem henni var gerð með afturkomu ungfrú
Lethwait í þetta hús. Hver var hún þessi Elisa
Lethwait, að hún skyldi koma aftur og bjóða sér
byrginn á heimili sínu. Hafði hann faðir sinn
komið með hana í heimsókn, eins og Lucy hafði
grun um?
pjónninn var farinn ofan aftur. Jana fleygði
ullardúknum frá sér, sem ungfrú Snow hafði vafið
um fætu'' hennar, og bjó sig til að fara ofan.
Kenslukonan hafði á meðan staðið undrandi og
vandræðaleg, ce vissi ekki hvað þetta átti að
þýða. Við stigagatið mætti Jana Judith, sem vaf
folari en vant var og mjög alvarleg.
“Lafði”, hvíslaði hún, um leið og hún stöðvaði
Jönu, “vitið þér hvað skeð hefir?”
“Eg veit, að sú persóna, sem eg hefi rekið úr
húsi mínu, hefir vogað að troða sér hér inn aftur”,
svaraði Jana, sem nú var miklu opinskárri en hún
var vön að verá gagnvart vinnukonu. “En hún
skal ekki vera hér, ekki eina stund. Lofaðu mér
að komast áfram, Judith”.
“ó, lafði, hlustið þér á það lakasta áður en þér
farið inn, áður en þér farið að þræta við hana”,
beiddi Judith með innilegri hluttekningu fyrir
húsmóður sinni. “Lávarður Oakbum hefir gifst
htnni og komið heim með hana, sem konu sína”.
Jana hné upp að veggnum og starði á Judith
með aumkunarverðum og \ vandræðalegum svip.
Judith talaði aftur.
“Pompey segir að þau hafi verið gift í gær-
morgun af föður ungfrú Lethwaits, í hans eigin
kirkju. Hann segir, lafði, að hann hafi orðið þess
var á síðustu tímum, að jarlinn hafi verið hjá ung-
frú Lethwait, þegar hann var fjarverandi, en ekki
í Chesney Oaks”.
“Hjálpaðu mér, Judith”, var bón hinnar ó-
gæfusömu dóttur, veiklulega flutt.
- Hún var magnþrota og utan við sig, og án
hjálpar Judiths hefði hún eflaust hnigið niður.
Hún settist á skörina og lét höfuðið hv^la við öxl
Judith, þangað til sviminn minkaði. Svo stóð hún
upp og gekk reikandi ofan, næstum því magnþrota
“Eg verð að vita það versta”, stundi hún upp.
“Eg verð að vita það versta”.
Lucy lseddist lafhrædd og undrandi á eftir
henni inn í samkomusalinn. Hún sem að eins fyr-
ir sex eða sjö vikum hafði yfirgefið húsið, sem
ungfrú Lethwait stóð við arinn og sneri andlitinu
að dyrunum með eftirvænting. Jana leit á bún-
ing hennar, sem Lucy hafði minst á, skrautlegur-
silkikjóll, yndislegur, hvítur hattur og hið verð-
mikla sjal — sjal þeirra eigin móður, sem jarlinn
hafði tekið úr geymslustað þess, til að gefa sinni
nýju brúður. Geðslag kvennmannsins hefir und-
arlega samblandaðan kjark og þróttleysi, og að sjá
þetta sjal á öxlum hennar, hefir Jönu efalaust
sámað mest. Jarlinn gekk aftur og fram um her-
bergið með grunsamlegu eirðarleysi, og stappaði
prikinu all-hart á gólfið við hvert skref. Hann
nam staðar beint fyrir framan báðar dætur sínar.
“Nú, loksins komið þið. Ekkert er gert, að
svo miklu leyti eg sé, til að bjóða okkur velkomin.
Okkur er ekki einu sinni boðið te til hressingar.
Hver er orsökin til þess, lafði Jana?”
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær erti svo feúnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAbTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspíturá markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
LOÐSKJNN
Bændur, Veiðimennn og Verslunarnienn
LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(31estu skinnakaupmenn í Canaöa)
213 PACIFIC AVENCE...........WINNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gærur Húðiv. Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU VDAR.
LÁTIÐ OSS SÚTA
SKINNIN YÐAR
Skinnia eru vandlega sútuð og verkuð
VÉR erum þaulvanir sútarar.
AHöliD vor skara fram úr allra annara.
YEKK vort er unnið af æfðum mönnum.
VÉR höfum einn hinn bezta sútara 1 Canada.
VÉR sútum húðir og skinn, með h&ri og &n hárs, gerum þau mjúk,
slétt og lyktarlaus, og búum til úr þeim hvað sem menn vilja.
VÉR spörum yður penmga.
VÉR sútum eigi leður I aktýgi.
VÉR borgum hæsta verð fyrir húðir, gærur, ull og mör.
SKRIFID OSS BEINA IiEIÐ EFTTR VERDSKRA.
W. BOURKE & CO.
505 Pacific Ave., Brandon
Til J. G. Gillies.
Sé eg þinni þreyttu lund
þjaka sorgir kaldar,
yfir dáið dygða sprund
döpur nóttin tjaldar.
Herrann blessar hjörtu klökk
hans er líf og gröfin,
sendu andans instu þökk
upp, því stór var gjöfin.
pó við böls og bana hret
bogni þol og kraftur,
eftir stígin fáein fet
finnast vinir aftur.
Hvað er tímans tæpa kíf?
Tafl á völtum reitum,
þar sem eilíft æðra líf
er í fyrirheitum.
Ei skal hopa eina spönn
eða beygja tregi,
þó að tímans harða hrönn
hrífi blóm af vegi.
Meðan stunda stríðið kalt
stranga kveður dóma,
von og trúin, vígja alt
vorsins sigurljóma.
Gegnum tár og tímansrót
tökum hverju slagi,
horfum glöðu hjarta mót
hinsta sólarlagi.
M. Markússon.
500 fslendingar öskast til að læra
bifreiða og gasvéla iðn 1 Hemphill
skóla, sem hefir stjörnarleyfi I Winni-
peg, Regina, Saskatoon og Edmonton.
Herskylda er lögleidd í Canada og
hundruð þeirra manna er stjörnuðu
bifreiðum og gasvélum verða að hætta
þéim starfa og ganga í herinn. Hér
er tækifæri fyrir þig að læra góða iðn
og sem ekki tekur Þó nema f&ar vikur
að læra og taka eina af þessum stöð-
um, þar sem kaupið er frá S80 til $200
um mánuðinn. Vér kennum yður og
höfum áhöldin sem með þuría, bæði
að kenna yður að stjóma vélum og
gera vlð þær. Svo sem þessar: Bif-
reiðum, flutningsvögnum, gasvélum og
skipsvélum.
Aðeins 6 vikur til náms. Áhöld 6-
keypis. Vinnuveitenda skrifstofa vor
hjálpar yður til að fá vinnu eftir að
þér hafið lært. Látið ekki dragast
að byrja. Komið strax. ökeypls
lækningar. Gangið & þá stofnun sem
næst yður er. Hemphills Motor
School, 220 Pacific Ave., Winnipeg.
182T Railway St., Regina. 20th St.
East, Saskatoon, og 101 St., Edmonton.
og Calgary, Alta.
TAROLEMA lœknar ECZEMA
CylUniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra kúðsjúkdóma
Laeknar kösuðakóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
GLARK CHEMICAL COM
309 Somerset Block, WlnnipeB
í mótlæti skyldi mann reyna.
Eftir rökkur umliðin
af er dökkur svipur,
hafðu þökk fyrir hlýyrðin
hjarta-klökk og lipur.
J. G. G.
GJAFIR
Til Jóns Sigurðssonar félagsins.
þessar sendu sokka til JónS Sig-
urðssonar félagsins fyrir jólin, sem
það hér með kvittar og þakkar fyrir:
Kvenfélagið í Arborg ..... .... 30 pör
Kvenfélagið Hlln, sent af Mrs.
Lindal .................... 6 “
M.rs. Freeman, Winnipeg .... 2 “
Mrs. R. Olafson, Antler, Sask 2 "
Mrs. Torfasorj, Mozart, Sask 2 “
Mrs. I. Johannesson, Vfðir,
Man. .... .................. 2
Mrs. S. J. Beck, Beckerville,
Man.................-....... 2 “
Mt-s. Johannesson, Winnipeg 2
Mrs. I. Arnason, Wlnnipeg .... 1
Mrs. Solveig Bjarnason.
Mozart. Sask ............... 2
Mrs. Runólfsson, Winnipeg 4
íslendingadagsnefndin, Wpg 14
Mrs. I. Hósíasson, Winnipeg 2 “
Mrs. H. Gunnlaugsson,
Baldur Man................. 1
Mrs. G. Halldorson, Wpg .... 2 “
Kvenfél. "Undina”, Hecla
P. O.: Man.................. 8 “
Mrs. E. Stephenson, Hecla 2
Mrs. S. Clements, Foam Lake 2 "
Mrs. S. Joelson, Foam Lake 2 “
Mrs. S>. Steinberg. Foam Lake 1 “
Mré. S. A. Gíslason, E»og
Creek, Man............. .... 3 “
Mrs. S. Anderson, Leslie, írask. 1
Mrs. J. Sigurdson, Elfros,
Sask. .... ................. 1 “
Miss B. Peturson, Arborg, 1 “
Miss H. Gíslason, Arborg ( .—1 “
Miss F. Nelson, Arborg ... 1 “
Miss S. Johannson, Arborg ( 1 "
Mrs. S. S. Christopherson,
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur við uppboð Lendbúnaðaráhöld, a . a-
konar verzlunarvörur, húsbúnaðog flei»a .
M64 Smith St. Tals. M. 1 781
Mrs. M. Gudmundson, Geysir 2
Mrs. Th. Guðmundson, Geysir 2
Miss G. Palmason, Gimli .... 2
Mrs. S. Bjornson, Gimli .... 5
Miss G. Sveinson, Winnipeg 2
Mrs. S. Sigurdson, Elfros 3
Mrs. A. Johnson, Elfros .... 1
Mrs. V. Bjornson, Leslie .... 3
Mrs. S. Benson, Foam Lake 2
Mrs. S. Vigfússon, Church-
bridge, Sask.............. 1
Mrs. H. Hinrtkson, Church-
bridge, Sask.............. 3
Mrs. G. Sveinbjörnsson,
Churchbridge, Sask........ 1
Frá Winnipegosis, Man.:
Mrs. Thor Stefanson ......... 2
Mrs. ö. ögmundson .......... 1
Mrs. Málfr. Johnson ........ 1
Mrs. Steinunn Collins ...... 2
Mrs. John Thorletfson ....... 1
Mrs. Petur J. Norman ....... 1
Mrs. Alva Moyer ............ 3
Mrs. John Einarson .......... 2
Mrs. Stefan Johnson ......... 2
Mrs. K. J. Guðmundson .... 1
Mrs. Öliver Johnson ........ 1
Mrs. G. Brown .............. 1
Mrs. B. Johnson ............ 1
Mrs. S. Magnusson ...........1
Miss N. Crowford ..........
Mrs. Thor Johnson ........
Mrs. Elias Magnusson ......
Mrs. Theo Johnston .......
Mrs. G. Goodman ..........
Mrs. Stefan Halldorson ....
Mrs. Eirikur Thorstelnson
Miss Margaret Goodman _____
Mrs. August Johnson .... ....
Mrs. Albert Stevenson ....
Mrs. L. J. F. Eirikson ....
Mrs. K. Brynjolfson ......
Mrs. Sigridur Thorsteinson,
Beresford, Sask..........
Mrs. Guðrun Friðrlkson,
Beresford ..............
Mrs. Paul Paulson, Hove ....
og vetlinga .............
Box 223, Gardar, N.-Dak.
og vetlinga .... .. . ...
Mrs. S. Paulson, Winnipeg
Mrs. B. Thordarson. Wpg
Ónefnd, Winnipeg ...........