Lögberg - 06.02.1919, Blaðsíða 3

Mercy Merrlck
Eftir VILKIE COLLNIS.
Hann svaraði brosandi.
‘ ‘ Eg segi lienni að lænkirinn sé félagi minn
sem vær i betur fær um en eg, að veita henni
heilræði og aðstoð.
‘ ‘ Þér vitið að eg hata alla pretti, þó í góð-
um tilgangi séu gerðir. Eg varð nú samt að láta
lögmennina ráða, ef eg vildi ekki tefja fyrir
þessu máliefni, sem gat leitt til ills.
“Þegar þau voru búin að tala saman, kom
læknirinn til mín. Skoðun hans var í fám orðum:
“Eftir nákvæma rannsókn á stúlkunni fann
hann ýms mer'ki sinnisveikinnar. En hve alvar-
legt þetta tilfelli var, gat hann ekki sagt um að
svo stöddu.
Hann sagði meðal annars:
“Við vitum eiginlega ekkert um þá hug-
mynd hennar, sem snertir Mercy Merrick, en þá
gátu verðum við að ráða. Eg er á sömu skoðun
og unga stúlkan að 'því er snertir rannsókn kon-
súlsins. Fáið vissu fyrir hvort Mercy Merrick
er til eða ekki, og þá skal eg strax segja yður
mína skoðun um veiki hennar.”
“Þessi orð liafa knúð mig til að ferðast til
meginlandsinis til að leita að Mercy Merrick.”
“ Lögmaðurinn, vinur minn, segist ekki vita
hvort eg sé með réttu ráði, og bendir mér á að
fá lögreglunni mál þetta í hendur, og þannig
losa mig og yður við öll ómök þar að lútandi.
‘ ‘ Þér eruð máske á sömu skoðun. En eins
og þér hafið oft sagt, kæra frænka, haga eg mér
á minn eigin hátt. Eg hefi álhuga á þessu mál-
efni. 0g yfirgefa stúlku, sem mér er falin á
hendur, get eg ekki látið í annara umsjá, meðan
nokkur von er um uppgötvan, sem getur veitt
henni vit sitt aftur.” .
“Eg fer með lestinni í kvöld. Fyrst fer eg
til Manheim, að finna konsúlinn og læknana.
Svo ætla eg að finna þýzka læknirinn, og að því
búnu leita uppi herbúðasjúkrabús hinna frönsku
hennanna, og ef til vill komast að leyndarmál-
inu um Mercy Merrick á þann hátt.
“Þegar eg kem aftur, kem egstrax til yðar
og læt yður vita um árangur ferðarinnar.”
“Þér þurfið ekki að vera ihræddar um að
vesalinigs stúlkan heimsækji yður. Samkvæmt
bendingu minni er hún að slcrifa vinum sínum
í Canada, og húsmóðir hennar, sem er reynd og
áreiðanleg, gætir hennar.
< “Þegar yður finst viðeigandi, bið eg vður
að segja ungfrú Roseberry frá þessu, flytja
henni kveðju mína og heillaóskir. — Og að síð-
ustu bið eg yður enn að afsaka, að eg þáði ekki
heimboð yðar.”
Lafði Janet braut bréfið saman, alls ekki
ánægð með innihald þess. Hún sat og liugsaði
um það.
“Eitt af tvennu”, hugsaði hún. “Annað-
hvort hefir lögmaðurinn rétt með sinnisásig-
komulag hans, eða hann hefir aðra ástæðu til
þessarar ferðar. En hver getur sú ástæða
verið ? ’ ’
Aftur og aftur gerði lafðin sér þessa spurn-
ingu, en árangurslaust.
Morguninn eftir fór lafði Janet og lags-
mær hennar til Brighton. Horaee hafði beðið
um að mega fylgja þeirn, en samkvæmt ósk
Merrys, var honum harðlega neitað um það. Af
Hvaða ástæðu — vissi enginn, og Merey neitaði
að segja hver hún var.
Júlían 'kemnr aftur.
Ein vika er liðin.
Lafðin neytir morgunverðar í borðsalnum,
en nú er hún einsömul. Hún horfir ýmist á
blaðið, sem hún hélt á, eða ó köttinn, sem hún er
að gefa mat.
Hún var hálfnuð með greinina sem hún var
að lesa, og lítur all-hnuggin til kattarins.
“Að öllu yfirveguðu, Tom”, segir hún ró-
leg, “þá vildi eg mega vera í þínum sporum.”
Kötturinn hrökk við, því barið var að
dyrum.
Lafði Janet kallaði: “kom inn”, og sneri
sér kæruleysislega við til að sjá hver kæmi —
það var Júlían Gray.
“Ert það þú sjálfur eða svipur þinn?”
sagði hún.
Hún sá strax að Jvilían var fölari en hann
var vanur að yera, og óvanalega órólegur. Hann
settist hjá henni, kysti hendi hennar, en neitaði
að borða.
Lafði Janet horfði á frænda sinn, einráðin
i því að fá að vita leyndarmál hans, en ásetti sér
, að bíða unz hann væri búinn að segja henni frá
ferð sinni. Júlían varð því að rjúfa þögnina og
§egja sögu sína.
“Eg kom í gærkveldi úr ferðalagi mínu”,
sagði hann. “Hvernig líður yður, frænka? og
hvernig líður ungfrú Roseberry? Er hún alt-
af vesöl eftir þenna viðburð----”
“Já, af hverju ætti hún annars að vera
veik? J]g get aldrei fyrirgefið >ér Júlían, að
þú komst með þessa brjáluðu svikadrós inn í
mitt hús.”
“Kæra frænka! Enginn getur verið sorg-
mæddari en eg yfir þessu óhappi. Hafið þér
ráðgast um við lækni?”
“ Já, og samkvæmt hans ráðleggingu fór eg
raeð hana niður að sjónum.”
“Hefir loftbreytingin ekki gert henni neitt
gott ? ’ ’
“Ekki hið minsta. Hún virðist hafa liaft
gagnstæð áhrif. Stundum situr hún túnunum
saman föl eins og dauðinn, og horfir vít í bláinn
án þess að tala eitt orð. Annað veifið kemur
f jör í andlit hennar, og hún virtiist ætla að segja
eitthvað — en svo hættir hún við það, eins og
hún sé hrædd við að tala. Það á eg bágt með að
þola. En það sem mér fellur sárast, Júlían, er
J^ÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1919
8
það, að hún virðist ekkert traust bera tíl mín,
eða þyikja vænt um mig, eins og hún gerði þó
áður, ihún virðist jafnvel vera hrædd við mig.
1 fóm orðum —en það er okkar á milli, Júlían —
er eg hrædd um að liún losni aldrei við þessa
hræðslu, sem kom henni til að falla í öngvit. Það
er eitfclivað, og það alvarlegt, sem að henni
gengur, en hvað það er, það er mér ofvaxið að
vita.”
“Getur læknirinn ekkert gert?”
“Læknirinn?” endurtók hún liáðslega.
“Nei, hann þekkir ekki þessa veiki fremur en
eg. En við skulum hætta að tala um þetta, segðu
mér heldur hvers vegna þú fórst til útlanda?”
Júlían leit til hennar undrandi.
Loksins sagði hann:
“Eg sagði yður það í bréfi mínu. Hafið
þér ekki fengið það?”
Jú, og það var langt bréf, en gaf mér þó
enga upplýsingu um það, sem eg vildi vita.”
“Og.Írvað var það?”
“Eg vil vita”, sagði hún, “hvers vegna þú
fórst sjálfur að gera rannsóknir á meginlandinu
Þú veizt lrvar gamli skyndiboðinn rninn er, og
hefir sjálfur sagt að hann væri áreiðanlegur.
Svaraðu mér hreinskilnislega — gaztu ekki sent
hann fyrir þig?”
“Eg hefði auðvitað getað sent hann”, svar-
aði Jú'lían hikandi.
Því gerðir þú það þá ekki?”
“Eg lrafði miínar ástæður til að fara
s jálfur. ’ ’
“Eg skil það.”
“Eg hefi ástæður, sem eg ógjarnan vil
nefna”, svaraði Júlian.
“Ó, nýtt leyndarmál. Og eflaust einhver
stúlka í sambandi við það. Þökk fyrir, þettá er
mér nóg. En fynst þú ert nú kominn heim, viltu
þá ekki setjast að hérna?”
Aftur varð Júlían í vandræðum með svar,
og aftur leit lafðin út fyrir að geta beðið eftir
því vikutíma.
‘ ‘ Eg bið yður að veita þakklæti mínu mót-
töku og afsökunum líka”, sagði Júlían.
“Mjög kurteist”, sagði hún. “En, Júlían,
aðferð þín verður að eins skilin á einn hátt —
það er auðséð að þú flýr hús mitt. Er hér nokk-
ur, sem þú vilt forðast? Erþað eg?”
“En lafði Janet, því spyrjið þér þannig?”
Lafðin sagði enn fremur:
“Er það þá Grace Rosöberrv ?”
Nú þvarr þolinmæði Júlíans.
“Fyrst þér viljið endilega vita það. Já,
það er ungfrú Rosöberry.”
“Þú getur ekki liðið hana?” sagði lafði
Janet alveg hissa.
“Ef eg sé hana aftur, verð eg sá aumasti
imaður á jörðinni. Eg verð svikari gagnvart
mínum gamla og góða vini. Látið þér okkur
ekki sjást, ef þér viljið að eg haldi fullu viti.”
Þú átt þó ekki við að þú sért ástfanginn af
Graee?” sagði frænka hans forvitin og undrandi
Júlían þaut á fætur.
“Eg veit ekki hvernig eg á að segja yður
það”, sagði liann. “Enginn kvenmaður hefir
nokkru sinni vakið sömu tilfinningar hjá mér og
hún, þessi fáu augnablik sem eg sá hana í fyrsta
skifti. 1 því skyni að gHeyma henni fór eg til
meginlandsins, en það varð gagnslaust. Hún er
ávalt standandl fyrir hugskotssjónum mínum,
dag og nótt, og án hennar er mér lífið einskis
virði. Geymið þér þetta leyndarmál, frænka, og
látið Horace ekki vifca um það. Eg verð og vil
sigra tilfinningar mínar. Leyfið mér nú að
fara.”
Hann greip hattinn sinn.
Lafði Janet þreif til hans við dyrnar.
“ Nei, þú færð ekki að fara. Komdu hingað
til mín.”
Hún leiddi liann aftur til sætis á sama stað.
“Fáðu þér sæti”, sagði hún brosandi. “Eg
álít að jafn naifnkunnurmaður og þú, Júlían,
ætti að geta ráðið við sig.”
Júlían hló beyskjulega.
“Gerðu boð eftir sjólfstjórn minni, hún er
uppi á lofti hjá henni, en ekki í mínum vörzlum.
Verið þér sælar framka.”
Hann stóð upp. Lafði Janet þrýsti honum
niður á stólinn og sagði:
“Eg krefst þess að þú sért kyr, þó ekki sé
nema nokkrar mínútur. Eg hefi nokkuð að
segja þér.”
“Snertir það ungfrú Roseberry?”
“Nei, iþað snertir þessa voðalegu stúlku,
sem hrætldi 'ungfrú Roseberrv. Ertu svo á-
nægður?”
Júlían kinkaði bolii og settist.
Þessi ^túlka hefir ekki eingöngu lirætt
Grace — iliún Ihefir líka gert mig hrædda.”
“Yðui*.” sagði Júlían. “Hún gerir engum
mein, sá besalingur.”
“Sagðir þú sá vesalingur”, spurði lafðin.
“ Já.”
“Getur það verið að þú kennir í brjósti um
hana?”
“Já, sannarlega.”
“Eg fyrirlít þær manneskjur sem ekki geta
liatað aðrar. Ef þú hefðir verið einn af hinum
gömlu Rómverjum, myndir þú hafa vorkent
Neró”, sagði hún.
“Það hefði eg eflaust getað”, svaraði Júlí-
an rólegur. Allir syndarar eru verðir meðaumk-
unar. Neró hefir verið ógæfusamur maður.”
“Ógæfusamur?” hrópaði lafðin. “Maður
sem rændi og myrti meðbræður sína sér til á-
nægj u ? En eg Ihefi nú gleymt lwað það var, sem
eg ætlaði að segja þér.”
Júlían þekti lundarfar frænku sinnar, og
kunni mjög vel að stilla hana.
“Eg hefi nokkuð að segja yður, frænka.
Þér liafið enn ekki heyrt alt um meginlands-
ferð mína.”
“Eg vissi að við höfðum gleymt einhverju”
sagði hún. “Láttu mig nú heyra það.”
“Eins og eg sagði yður, leitaði eg uppi
jiýzka læknirinn sem gerði holdskurðinn á stúlk-
unni, og eg fann hann. Hann sagði mér að liann
hefði einu sinni áður gert samskonar holdskurð,
sjúklingnum hefði batnað líkamlega, en orðið
sinnisveikur.”
‘ ‘ Þýðingarmikil bending fyrir þá, sem álíta
stúlkuna með fullu viti”, sagði hún. “En frétt-
ir þú nokkuð um Mercy Merrick?”
“Nei.”
“Yarst þú einskis vísari um hana?”
“Alls einskis. Frönsku mennirnir voru
fangiar Þjóðverja, og franski læknirinn dauður.
Eg fann samt tvo prússneska hermenn, sem
höfðu verið í litla kofanum, og þeir sögðu, að
þar hefði engin svartklædd hjúkrunarkona
verið.”
“Við verðum að álíta að engin Mercy Mer-
rick sé til, ’ ’ sagði Lafðin.
“Nema ef enski læknirinu getur rétt til,”
svaraði Júlían, “að hin ókunna stúlka sé sjálf
Mercy Merrick.”
Lafði Janet lyfti .hendinni upp, til merkis
um að hún hefði athugasemd að gjöra við þetta.
“Þú og læknirinn virðist hafa gjört alt
ykkur til ánægju,” sagði hún. “En það er eitt
atriði, sem ykkur hefir sézt yfir.”
“Og það er?”
“Þú tekur þér ekki nærri, Júlían, að þessi
hrjálaða stúlka segir að Grace sé hin týnda
hjúkrunarstúlka, og að hún sjálf sé Grace. En
þú hefir ekki skýrt frá því, hvernig þessi hugs-
nn ’hefir lifnað hjá henni; og það, sem er undar-
legra, hvernig hún þekkir nafn mitt og áritan
mína, jafnframt því sem hún þekkir nákvæmlega
skjöl Graee og kringumstæður hennar? Eg
skil þetta ekki, en móske hinn hyggni vinur þinn,
læknirinn, geti gefið upplýsingar um það.”
“A eg að segja yður hvað hann sagði í
morgun, þegar eg fann hann.”
“Tekur það langan tíma?”
“ A að gizka tvær mínútur. ’ ’
“Segðu þá frá því.”
“Læknirinn segir að iþað hefði getað skeð
á tvennan hátt. Annaðhvort bafi ungfrú Rose-
berry fcalað um yður og kringumstæður sínar,
meðan þær voru í franska kofanum, eða að hún
hafi náð skjölum hennar. Eruð þér á sömu
skoðun?”
Nú fór lafði Janet í fyrsta skifti að finna
til áhuga á þessu málefni.
“Algjörlega,” sagði hún. “Eg efast ekki
um að Grace hefir getað minst á ýmislegt í hugs
unarleysi, sem eldri og hyggmari manneskjur
liefðu ekki minst á.”
“Jæja. Eruð þér líka samþykkar þvú. að
hin síðasta hugsun stúlkunnar, þegar hún varð
fyrir sprengikúlunni, hafi verið eðliseining og
ástand ungfrii Roseberry? Þér álítið það lík-
lega. Gott. Hvað skeður svo ? Særða stúlk-
an er aftur vakin til lífstilveru sinnar með hold-
skurði, en talar sífolt óráð á sjúkrákúsinu í
Mannheim. Meðan óráð þetta stóð yfir, festist
eðliseining ungfrú Roseberry í huga hennar á
þann hátt, að hún sé sjálf Grace Roseberry, og
afleiðingin af þessu verður sú, að hún heldur á-
fram að skifta nm þessar persónur. Hún seg-
ist vera Grace RosPberry, en að hin stúlkan sé
Mercy Merrick. Þetta er ólit læknisins. Hvað
segið þér um það?”
“Það fullnægir mér ekki alvesr.” saa-ði lafð
in, og eftir augnabliks umhugsun sagði hún:
“Hvar er hún nú, þessi vesalings ógæfu-
sama manneskja? Er hún enn í Lomdon?”
“ Já.”
“Og enn frjáls manneskja?”
“ Já. Altaf hjá sömu konunni. ’ ’
“Einmitt það. Svaraðu mér nú: Hvern-
ig get eg komið í veg fyrir að hún nái ekki inn-
göngu í þetta hús aftur? Hveniig á esr að
vernda Grace og sjálfa mig fyrir henni?”
“Hvorug ykkar þarf að óttaát þessa
stúlku, ’ ’ sagði Júlían. ‘ ‘ Eg hefi sannfært hana
um að henni er gagnslaust að koma hingað.”
“Afsakið,” sagði Horace, sem komið hafði
inn án þess að þau sæu hann, og heyi*t síðustu
orðin, “en það er ekki tilfellið.”
“Hamingjan góðia, Hiorace,” sagði lafðin,
“hvaðan komið þér?” Og hvað meinið þér?”
‘ ‘ Eg á við það, að stúlkan, sem þið talið um,
hefir komið hingað — í framherbergið lafði
J anet. ’ ’
Lafði Janet leit til frænda síns; en hann
sagði kuggandi:
‘ ‘ Það er ómögulegt; það hlýtur að vera mis
gáningur. ’ ’
“Það er enginn misgáningur, ” sagði Hor-
ade. “Eg endurtek það sem dvravörður sagði
mér. Það eru ekki meira en þrír dagar síðan
að þessi persóna kom til að spyrja eftir áritun
lafðinnar við sjóinn. Hann neitaði auðvitað
að segja henni hana.”
“Heyrir þii, Júlían?” sagði lafði Janet.
“Já,” svaraði hann rólegur, “en þér þurf-
ið engu að kvíða. Komi lnín til að gjöra ykkur
ónæði, þá er það á mínu valdi að binda enda á
það.”
“A hvern hátt?” spurði Horace háðslega.
“Ef við seljum hana lögreglunni í hendur,
verður það hneyksli fyrir okkur.”
‘ ‘ Eg ihefi séð um að það skuli ekki koma fyr-
ir,” svaraði Júlían Imugginn. “Áður en eg kom
hingað i morgun, átti eg tal við yfirmann lög-
reglunnar, og okkur samdi svo um, að ef eg
sendi nafnspjald mifct til lögreglustöðvarinnar,
skyldi lögreglulþjónn í borgarabúningi koma
þangað, sem eg nefndi. Lögreglulæknirinn
skyldi svo skoða hana og ákveða um, hvort þörf
væri að setja liana í hald.”
“Hvers vegna fæ eg fyrst að \dta þetta
nú?” sagði lafðin.
Júlían svaraði breinskilnislega en sorg-
þrunginn:
“ Af því eg hélt, kæra frænka, að ekki yrði
nauðsynlegt að grípa til þessara ráða, enda þó
að lögmaðurinn og læknirinn haldi eins og þér,
að hún sé ekki með öllum mjalla. Eg gjörði
þetta á móti vilja mínum, yðar vegna, því eg
kenni í brjósti um þessa vesalings stúlku.”
Meira gat hann ekki sagt. 'Stóð upp og
greip hatt sinn. >
Óverkuð skinnvara
Húðir, Ull,
Seneca-rætur
■....
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu
og hæsta verði og fljótri borgun.
Skrifið eftir verðlista.
B. LEVINSON & BROS.
281-3 Alexande Ave. - WINNIPEG
j
R S.Robinson
Stofnntt 1883
Gærnr
Kuplr oi nlm
Höfatfetóll $250.000.00
Ctlkú:
Sesttti, Wnsh., 0. S. A.
Edmontpn, Alta.
Lo Pn. Mu.
Kenora, Ont
RAW FURS
$ 1.60
1.20
12.00
No. 1 Afar-otðr «22.00
Fín Ulfa
No. 1 Afar-stðr 20.00
Ull
No. 1 Stor
Vetrar Rotta
No. 1 Stór
H&ust Rotta
No. 1 Afar-stór
Svört Mlnk
Smærri og lakari tegrundir hlutfallslegra lægrri.
BlSið ekki meðan eftirspurn er mlkll.
SENDID BEINT TIL BT HEA0 <So^-15^7Pi«If!óEA»o.*TÉnir,,l",rf8
Vanaleg Ulfa
Frosin NautshúÖ
.15
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn vorfærni tannlæknir"
Cor. Lo^an Ave. oé Main Street, Winnipeé
TIL ATHUGUNAR
500 nienn vantar undir eins til þess aS læra at5 stiðrna bifreiöum
og gasvélum — Tractors & Hemphills Motorskðlanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda 1 Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjérnutSu bifreiCum og gas-tractors, hafa þegar orðið aS fara f herþjðn-
ustu eSa eru þá á förum. Nú er tinii til þess fyrir ySur aS íæra góSa
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá I laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáeinar vtkur fyrtr
ySur, aS læra þessar atvinnugreinar og stöSurnar blSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á skipum.
NámiS stendur yfir I « vikur. Verkfæri frl. Og atviunuskrlf-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSurnar aS enduSu náml.
SlálS ekki á frest heldur byrjiB undir eins. VerSskrá send ðkeypls.
KomiS til skólaútibös þess, sem næst ySur er.
Hempliills Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
útibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
FULLFERMl AF ÁNÆGJU
Rosedale kol óviðjafnanleg að endingu og gæð-
um. Spyrjið nágranna yðar, sem hafa
notað þau. - Ávalt liggjandi birgðir af harðkolum og við.
THOS JACKSON & SONS
Sknfstofa 370 Colony St. Símar: Sher. 62--63--Ó4
Forðabúr, Yard, í vesterbænum WALs'i^i'f8HER?7iAVE’
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þan félög sem auglýsa í blaðinu
KOL
Vér getum fuílnægt
þörfum yðar að því er
snertir HÖRÐ og LIN
KOL. Finnið oss ef
þér hafið eigi nú þeg-
ar byrgt yður upp.
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Talsími Garry 2620
f D. D. Wood & Sons, Ltd.
| 0FFICE og YARDS: R0SS AVI., Homi ARL1NGTGN| STR.
SrnMHlHtmilH—118—IIIIMIMllllWIMIIIl—WIHIMIWflllimHMHlM
Markaðsskýrslur.
Heildsöluverð £ Winnipeg:
Nýjar kartöflur 75 cent Bush.
Creamery smjör 49 cent pd.
HeimatilbúiS smjör 40 cent pd.
Egg send utan af landi 45 cent.
Ostur 24%—26 cent.
Hveiti bezta tQS. $5.37% c. 98 pd.
Fóðurtnjöl við mylnuroar:
Bran $31.42, 'Short $36.00 tonnlð.
Gripir:
Bezta tegund af geldingum $12.28—
13.22 100 pd.
diBtegund og betra$9.25—12.50 100 pd.
Kvígnr:
Bezta tegund ..... $8.00—9.00 -----
Beztu fóSurgripir 7.00—7.75 --------
MeSal tegund 5.75—6.75 — —
Kýr:
Beztu kýr geldar
DágóSar — góBar
Til niSursuSu
Fóðurgrlpir:
Bgzta
Örval úr geltum
8.00—8.50 ------
7.00—7.75 ------
6.75—6.75 ------
9.00—10.00 ------
gripum
AU-góSar
Uxar:
þeir beztu
GóSir
MeSal
Graðungwr:
Beztu
GóSir
MeSal
Kálfar-
Beztu
GéSir
Fé:
Beztu lömb
Bezta fullorSiS fé
Svin:
Beztu
Þung
Gyltur
Geltir
Ung
Korn:
Hafrar
Barley nL 3 c. W.
— uo. 4
— FóBur
Flax
7.00—7.75 ------
6.76—7.25 ------
7.60—8.00 ------
6.00—7 00 ------
6.00—7.00 ------
6.80—7.00 ------
(5.76—6.26 ------
6.00—6.50 ------
9.00—9.60 ------
1.50—8.50 ------
14.75—16.00 ------
9.00—11.00 ------
17.50 -----
13.50 —- ---
11.12-------
8.00-------
14.00—16.00 -------
0.81% bush.
1.06 —
1.00 —
0.91 —
3.65% —