Lögberg - 06.02.1919, Síða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1919
Kránkleiki.
i.
Þegar vér tölum um veröldina, þá er þaÖ
fótkið, sem í henni býr, er vér eigum við. Os:
veröldin, eða lieimurinn, er líkur einstaklingn-
um að því leyti, að hann erháður sama náttúru-
og siðferðislögmáli og einstakingurinn. Hann
hefir sitt meðiæti og inótiæti. Stundum er
hann veikur, og stundum aftur nokkurnveginn
heilbrigður. Stundum kemst hann í ægilega
geðsbræringu, og svo nær hann jafnviæginu
aftur. /
Heimurinn er líkur manni, sem með líferni
sínu hefir brotið á móti öllum heilbrigðisregl-
um, og svo þegar eiturefnin í blóði hans eru orð-
in kröftunum yfirster'kari, legst sjxikur.,
Um langan tíma hefir heimurinn, eða fólk-
ið í heiminum, gjört sig sekt í þessu athæfi. Var
orðið sjúkt; blóðeitrunin komin á svo hátt stig,
að hún varð að brjótast út. Og hún brauzt út í
f jögra ára stríðinu nýafstaðna.
Þqtta er ekki í fyrsta skiftið, sem heimur-
inn hefir orðið að líða fyrir þeséa skuld. Mað-
ur barf e'kki annað en að líta á mannkynsöguna,
til þess að sjá að veikin er gömul. Og eins og
maður sá, sem reglulega fær hitaveiki á hverju
einasta vori, virðist heimurinn hafa fengið
þessi hitaköst að minsta kosti einu sinni á hverj
nm hundrað árum, frá því fvrsta að sogur fara
af.
Stríð þetta hefir verið það ægilegasta, sem
sögur fara af. En samt getur það orkað tví-
rnælurn, hvort að sum þau uridanförnu voru ekki
eins ægileg á þeim tímum, er þau stóðu vfir.
Oft, og margoft áður 'hefir ófriðurinn gengið
yfir allan heim. Það er að segja þann hluta af
lionum, sem menn þá þektu, eins og hann geys-
aði yfir nú. Og þá, eins og nú, skreið óvinur
mannanna, Anarkisminn, gegnum merg og bein
þjóðanna.
Tímabilin, sem liggja á milli þessara kvala-
kasta heiihsiris, eru þau einu tímabiþ'Sem menn-
irnir Iiafa fengið að njóta sín. Þá hafa til orð-
ið hin göfugustu verk mannsandans í ljcðum,
sögu og söng. Þá liafa listamennirnir klappað
iifandi myndir úr köldum steini, og bóndinn snú-
ið auðn í ágariis engi og akra. Það erulgullald-
artímabil lieimsins.
t En svo komu köstin aftur. Og það, sem
mannsandanum og mannsihöndinni hafði miðað
áfram í -fegurð, var fótum troðið og lagt í
rústir.
II.
Á liðnum öldum voru menn, sem langaði til
þess að hjálpa. Læknar, sem af hreinu hjarta
og í auðmýkt, leituðu styrktar hjá guði sínum,
til þess að sefa, sætta og líkna.
Og svo er það enn. Það er ekki eigasta að
þá Iangi nú til þess að lækna, heldur beita þeir
nú öllum kröftum sínum til þess að koma í veg
fyrir þessa veiki — taka í burtu úr lífi manna
að eins miklu leyti og þeir geta, tilefni til stríðs.
Áður fyr hafa friðarsamningar ávalt ver-
:ð bvgðir á rétti sigurvegarans til herfangs síns.
Slíkt er ekkert réttlæti, enda hefir það ekki
reynst vel. Orðið aðeins stundarhlé, þar til
þeir, sem fyrir rangindunum urðu, þóttust nógu
sterkir til læss að rétta hluta sinn.
En nú í fyrsta skifti í sögu mannkynsins
hafa alþjóðalæknarnir safnast saman í París —
ekki til þess að sjá, í hve mikið þeir geta náð
hver um -sig af éígnum hins yfirunna — 'heldur
hafa þeir safnast saman með þeim einlæga
ásetningi, að rétfcl^étið skuli ráða, án tillits til
hagsmuna sigurvegaranna.
Og verkið það hið mikla og veglega, sem
fyrir þessu friðarþingi í París liggur, er ekki
emungis að semja á milli þeirra sigruðu og sig-
urvegaranna um rétfclátan frið — um það, hve
mikinn herikostnað þessi eða hin þjóðin skuli
borga — um það, að hér eftir skuli þeir búa
saman í friði og einingu og aldrei framar berast
á banaspjótum. Heldur líka að stemma stigu
fyrir stjórnleysisöldu þeirri, sem veltir sér yfir
þau lönd, sem halda á lofti merki Aanarkista,
fánanum rauða, og sem verða að líða hörmung-
arnar óskaplegu, sem aðförum þeirra manna,
er þann flokk fylla, eru samfara.
Eir vér lifum í voninni um, að þeim takist
það — takist að lækna hið dauðasjúka mannlíf,
svo að það verði heilbrigðara og fegurra, held-
ur en það hefir nokkru sinni áður verið.
*rm
III. /
Vér Canadamenn höfum fyrir mikið að
þalkka. Þrátt fyrir það, þó mörgu mannshjarta
hafi blætt í sambandi við þetta stríð, þá höfnm
vér samt komist hjá hinum verstu og ægilegustu
afleiðingum þess —- þekkjum þær ekki, sem bet-
ur fer. Hermennirnir okkar hraustu stóðu á
milli þeirra og vor — þeirra og kjörlands vors,
Canada.,
Enginn bær hefir hér verið jafnaður við
jörðu. Engir a'krar né engjalönd hafa verið
tætt hér í sundur með sprengikúlum. Engin
börn myrt eða limlest. Engir menn né konur
seldar í þrældóm.
Hér hafa ekki verið stórir hópar af gamal-
mennum, konum og bömum, sem voru húsvilt og
áttu hvergi höfði sínu að að halla.
Hér hjá oss hefir helvíti ékki gengið ljósum
loga um bygðir manna og ból.
Vér getum aldrei skilið það til hlítar, hve
bágt fólk þetta hefir átt í stríðslöndunum.
Og vér getum aldrei nógsamlega þakkað
fyrir það, að slíkum ósköpum skyldi vera stýrt
frá vorum garði. Eða -oss finst að sivo ætti að
vera.
Eða getur nokkur maður með óbrjálaðri
skynsemi verið annað en þafcklátur fyrir að
sleppa við slíkar hörmungar — sjálfsagt þær
mestu, sem til eru, að undanskiyldum þeim, sem
stríðum oft eru samfara; og þeim verra, að því
leyti að þar ræður ekkert annað én æst og af-
vegaleidd tilfinning alþýðunnar — Anarkism-
inn, eða eins og það er nú kallað, Bolshevism-
inn. Vér hefðum ekki trúað því. Og vér vilj-
um ekki trúa því.
En hvað skal segja? Höfum vér ekki heyrt
rödd Anarkismans hér á meðal vor?
Og höfupi vér ekki heyrt raddir frá borgur-
um þessa lands, þar sem þeir krefjast að ó-
freskju þessariisé greiddur vegur inn að hjarta-
rótum þjóðarinnar.
Hvað vilja þessir inenn ? Eru þeir óánægð-
ir yfir því, að land vort skyldi fara varhluta af
blóðsúfchellingum ? Langar þá til þes-s að sjá
iðnað landsins í rústum? Borgirnar hrundar/
og syni og dætur landsins liggja í blóði sínu?
Langar þá til að leiða sömu ógæfuna yfir þetta
land og yfir þessa þjóð, eins og gjöreyðendur
bafa leitt yfir sum af Evrópulöndunum ? Finst
þeim ekki eyðileggingin orðin nógu mikil —
stríðstíðin ekki nógu lörng?
IV.
Það er bein skylda hvers einasta Canada-
horgara, að verja landið fyrir þessum ófögnuði.
Það er skylda hvers einasta borgara þessa lands
að dreifa öllum ófriðarskýjum, sem safnast
saman á himni þessarar þjóðar — verja hana
fvrir árásum illra afla, sem að henni sækja, úr
bvaða átt sem að þau koma o,e af ihvaða toga,
sem þau eru spunnin.
Oss ber að tryggja gullaldartímabilið, sem
framundan er.
Vér getum að vísu ekki 'haft nein bein áhrif
á friðarþingið sjálft, en vér getum beinlínis
hjálpað til þess, að f^elsishugsjónir þær, sem
þar er barist fyrir, verði viðurkendar og nái því
að verða rótfastar. — Með því að standa sam-
einaðir á verði yfir heill og sóma þessa þjóðfé-
lags — láta evðingar og óróaöflin, sem læsa sig
eins og eldur í sinu út um sum Evrópulöndin,
aldrei ná til þessa lands. Vér eigum að varð-
veita þetta þjóðlíf frá því, að verða sundurrifið
af mönnum, sem aðeins láta tilfinnigar sínar
ráða — um ebkert hugsa nema rífa niður. —
Og vér getum það, ef vér erum allir eitt.
Þjóðernishugleiðingar.
pö ert frlður, breiSur, blár
og bjartar lindir þlnar;
þú ert viSur, heiSur, hár,
sem hjartans óskir mlnar.
p. G.
Þessi g-ullfallega vísa er eftir 'skáldið Þor-
stein Oíslason, sem á Síðastliðnum tuttugu ár-
■ um hefir stórauðgað íslenzkar bókmentir með
snildarþýðingum úr erlendum málum, og fagur-
kveðnum frumsömdum ljóðum.
Það mun ekki ofmælt, að af núlifandi ís-
lenzkum rithöfundum austan hafs, standi Þor-
steinn einna fremst, ef ekki allra fremst, að því
er til þýðinga kemur.
Margir Vestur-fslendingar munu kannast
við meistaraþýðingu hans á 'sveitalífssögunni
“Arni” eftir norska ritsnillinginn Björnstjerne
Björnsson. — Bæði er nú það, að sagan er alveg
einstök perla í sinni röð, en aufc þess er þýðing-
in svo falleg, sönn og hrífandi, að tæpast mun
unt að leysa nokkurt verk betur af hendi.
Telja má víst að margir kunni kvæðin í
sögu þeirri, svo sem “Upp vfir fjöllin háu”,
“Eg ætlaði að gera úr mér afbragðs rnann,
eg ætlaði langt burt, en veg ei fann”,
ásamt stefjabrotunum úr sama kvæði:
“Nú sé eg hið dýrasta af drotni léð o. s. frv.”
Þarna er bók, sem ætti að vera til á hverju "
einasta íslenzku heimili vestan hafs. Efnið er
hvorttveggja í senn, bæði ljúft og lærdómsríkt,
íslenzki hátíðabúningurinn svo töfrandi, en þó
jafnframt laus við alt yfirlætis-orðatildur, að
ekki verður hjá því komist að bókin hafi áhrif á
sálarlíf lesandans, gjöri hann að bjartsýnni og
betri manni, styrki ímynduaiaraflið og endur-
fæði fegurðartilfinninguna.
Slíkar bækur eigum vér að lesa, og lesa oss
til fullra nota. Vér höldum aldrei við til lengd-
ar þjóðerni voru í álfu þessari, með því að lesa
eintómt bókmentaskran.
Leiðin til sigurhæðanna er löng, og vér verð
um úti, ef oss þrýtur heilnæma andans fæðu. Og
í bókmentum vorum eigum vér nóg af andlegum
hjálparmeðulum, ef vér aðeins kunnum að velja
og hafna. i
Það er ekki til nokkurs skapaðs hlutar, að
reyna að draga fjöður yfir þann sorglega sann-
leika, að fólk vort hér vestra, því miður langt of
margt, er ekki eins vandlátt við sjálft sig í þessu
efni og vera ætti. Þetta verður að lagast, ef vel
á að fara, því að öðrum kosti siglum vér þjóð-
ernisfleyi voru til skipbrots.
Hleypidóma og hlutdrægni þurfum vér einn
ig að varast grandgæfilega, þegar um val og
lestur bóka er að ræða. Vér megum ekki láta
góð skáldrit gjalda þess, ]>ótt 'höfundarnir séu
annarar skoðunar um ýms sairifélagsm'áil. Oss
ber til þess bein siðferðisskylda, að taka þakk-
samlega á móti öllu, sem vel er gjört, úr hvaða
átt sem það kemur, og færa oss það í nyt.
Það eru til öfgamenn í öllum málum, og
þli einnig í þjóðernismálum vor Vestur-íslend-
inga _— menn, sem gala, ef til vill bæði hátt og
oft, en thugsa ekki málin ofan í kjölinn. Vér höf-
urn beyrt slíka menn stundum fleygja því fram,
að íslenzkt þjóðemi væri það fullkomnasta og
fegursta í heimi.
Vér vitum að það fegursta í íslenzku þjóð-
erni er óendanlega fagurt; vér vitum og að flest
ar aðrar þjóðir, jafnvel allar, eiga ógrynni af
fögrum þjóðerniseinkennum, sem veitt hafa
straumum Ijóss og lífs inn í alheimssálina og
hvatt mannkynið til hærri hugsjóna og veglegri
köllunar. — En vér vitum það einnig, að of-
metnaður eða þjóðernisgorgeir, er eitur í bein-
um hverrar þjóðar, og að slíkan óvinafagnað
raegum vér a'ldrei láta oss henda.
Vér verðum að vinna að viðhaldi þjóðern-
:s vors, með einlægni, hógværð og stillingu, með
því eina móti mun oss auðnast að ná tak-
markinu.
Fvrsta og síðasta takmarkið, sem vér stefn-
um að með þjóðemisviðleitni vorri, skal vera
það, að verða nytsamari borgarar þessa lands*
liæfari riienn, sannari menn við alt og alla.
Og þegar sú stund rennur upp, að tor-
trygnin og hleypidómamir hverfa úr þjóðlífi
voru, og allt vort fólk hérna megin hafsins, hef-
ir tileinkað sér menningargildi vísunnar eftir
hinn ókrýnda konung Norðmanna:
“Nú sé eg Mð dýrasta of drottni léð
og dyggasta með sér að bera,
er ekki að teljast þeiui mestu með,
en maður í reynd að vera.”
Þá er þjóðerni voru borgið, og þá leiðir viðhald-
ið af sjálfu sér.
í vísu Þðrsteins Gíslasonar, sem prentuð er
yfir hugleiðingum þessum, og nefnist 4 ‘Vorhim-
inn”, líkir hann “hjartans óskum” sínum við
yídd og heiði vorhiminsins.
Höldum huga vorum hreinum, eins og heið-
um vorhimni, í sambandi við öll vor mál, alla
vora baráttu, ekki sízt þegar um þjóðemisvið-
bald vort er að ræða.
Látupn bjarmann frá vorhimni þess fegursta
í lífi og sögu þjóðar vorrar, vísa oss veginn, sem
liggur til maklegrar virðingar og fullkomins
öryggis, þjóðerni vora til handa í framtíðinni.
Verkfall á Englandi
Það alvarlegasta verkfalll, sem ef til vill
hefir komið fyrir í sögu landsins, stendur nú yf-
ir á Brentlandi. Verkamenn svo hundruðum
þúsunda s'kiftir 'leggja niður vinnu; og þessi
verkfallsalda sýnist berast frá einni borg til
annarar. Fyrst brauzt verkfall þetta út á Ir-
landi; ekki svo mjög fyrir þá sök, að verkamenn
væru óánægðir með kjör sín, en þó má vera að
sú tifinning hafi átt þátt í því; en aðallega er
það þar pólitísks eðlis, og eitt Maðið í Englandi
staðhæfir, að bæði í Belfast á Irlandi og í Glas-
cow' á Skotlandi, sé þetta uppþot að kenna rúss-
neskum æsingamönnum tveim, sem heita Emm-
anuel Slhinwell og Simon Greenshon, og kallar
blaðið þá Trotzky frá Glasgow og Belfast.
En hvað sem satt er nú í þessum staðbæf-
ingum blaðsins, þá er eitt víst, að verkfallið er
að færast út og stækka; og ef að á einhvern hátt
ekki verður komið í veg fyrir það þráðlega, er
ekki annað sjáanlegt en að allur iðnaður verði
að hætta, og allar samgöngur að stöðvast. Og
einfi hitt, að í fæstum tilfellum er það stórvægi-
legt atriði, sem að verkfallsmenn bera fyrir sig.
Og líka er rétt að taka það fram, að í flestum til-
fellum eru þessi verkföll gjörð án samþykkis
verkamannafélaganna, og beint á móti tillögum
leiðtoganna.
Sumt af því, sem að verkfallsmenn bera
fvrir sig er, “að tími sá, sem verikamönnum sé
veittur til dagverðar, sé of takp?arkaður ”. Ó-
ánægja út af því að menn, sem höfðu farið frá
verfci sínu till þesis að vera við jarðarför, fengu
ehki borgað fyrir tírnann, sem þeir voru í burtu.
Póstþjónar stjórnarinnar segjast muni
taka þátt í verkfallinu, ef að vinnutími þeirra
verði ekki færður niður í sjö klukkustundir á
dag, og að þeir fái hvíld hálfan laugardaginn.
Jámbrautarmennimir segjast vera lfkleg-
ir til þess að taka þátt í verkfallinu, ef að stjóm
in vilji ekfci viðurkenna félag yfirmanna á járn-
brautarstöðvum, og járnbrautarstöðvaumboðs-
manna.
Svo ganga sumir af leiðfcogum verkfalls
þessa svo langt, að eegja að það sé byrjun að
byltingu á Bretlandi, sem áfram skyldi baldið,
þar til að allur iðnaður, verksmiðjur-og fram-
leiðsla á Bretlandi væri kominn í hendur verka-
lýðsins. Og þeir láta heldur ekki staðar numið
við þesisa hugsjón sína, heldur segja, að þetta
verkfall á Bretlandi sé aðeins einn hlekkurinn í
keðju, sem innan skams eigi að umspenna allan
heiminn, og að sá dagur sé í nánd, þegar að
þessi hreyfing verði búin að ná svo haldi á hug-
um manna, að þeir innan skams nái yfirtök-
unum og með þeim öllum völdum, og að þá skuli
eitt stórt Bolsbevikiþing verða haldið, þar sem
Iænine verði forsetinn.
Sannleikurinn mun vera sá, að fjöldi af
]æsisu fólki á Bretlandi, sem þátt hefir tökið í
þessu verkfalli, veit öldungis ekki hvert það er
að fara, heldur berst með straumnum og lætur
ginnast af fortölúm leiðtoganna. En á hinn
bóginn dylst engum manni, að ástandið á Bret-
landi er hið alvgrlegasta og getur leitt til hinna
mestu vandræða, ef ekki er vel með farið.
Stjórnin á Bretlandi hefir enn sem komið
er ilí'tinn þátt tekið í þessuiri málum; hefir beðið
eftir því, að fólkið átti sig — staðið í þeirri
meiningu og stendur enn, að hinn betri maður
þess muni bera sigur úr býtum.
Aftur hafa sumir af leiðandi mönnum þjóð-
arinnar látið til sín heyra, þar á meðal Sir Eric
Geddes, og hefir hann komið með þá tillögu, að
fá í hendur einhverju verkamannafélagi eina af
stærstu verksmiðjum þjóðarinnar til starf-
rækslu, og sjá, hvernig að þeim tækist ráðs-
menskan.
Að spara
Smáar upphæðir lagðar inn í banka reglulega j
geta gert stærri upphæð en stór innlög, sem lögð j
eru inn óreglulega. Sá sem gerir sér að vana að
leggja inn peninga, hann fær löngun til að sjá upp-
hæðina stækka. Rentur gefnar að upphæð 3% á
ári, lagt tvisvar við höfuðstólinn.
ISyrjið að leggja inn í sparisjóð hjá.
Sotire Danie líraneh—\V. M. IIAM ll/l’ON, Manager.
Selkirk Braneh—F. J. MANNING. Manager. í
THE DOMINION BAMK j
THE ROYAL BANK OF CANADA
HöfuSstóU iöggiltur $26.000,000 Höfuðstóll greiddur $1 4.000,000
Varasjóður. . $15,600.000 Total Assets over. .$427,000,000
Forsetl...........................Sir HUIÍERT S. HOLT
Vara-forset! - 17. I,. PEASE
Aðal-ráðsrnaður - - C. E NEHjti
Allskonar bankastörf afgreldd. Vér bjrjum reikninga vlC elnstaklinga
eCa félög cg sanngjarnlr skilmálar veittlr. Ávlsanlr seldar til hvaC»
staCar sera er & fslandi. Sérstakur gaumur gefinn sparlrlðCslnnlögum,
sem byrja má meC 1 doliar. Rentur lagCar viC 6 hverjum 6 m&nuCum.
WINNIPEG (West End) BRANCHES
Cor. William & Sherbrook T. E. Thorsteinson, Manager
Cor. Sargent & Beverley F. Thordarson, Manager
Cor. Portage & Slierbrook R. Ii. Patcrson, Manager
V :..
Skólapistlar.
Skin og skuggar.
Miklir ihafa erfiðleikamir ver-
ið í starfi Jóns Bjamasonar
skóla á þeislsum vetri, eins og
annara sikóla, hér um slóðir; en
á sínum tíma eyðir- sólskinið
vonandi öllum skuggum. Skól-
inn var í hinum mesta uppgangi,
þegar sfcólum var lokað í októ-
ber. Svo komu sjö langar vik-
ur, :sem færðu fjölda manna erf-
iðleika og sorgir.. Smáatriði
var það heldur ekki fyrir skól-
arm, að sjö vikum var kipt burt
úr starfstíma hans. Við það
bættis'fcr að Iþegar skólinn ætlaði
á ný að.hefja starf sitt eftir
bannið, 3. desembermánaðar,
voni allir kennaramir veikir.
stór hópur kom í skólann hinn
tiltekna morgun, meðal annára
10 nýir nemendur. Næsta dag
var hafin kensla með bráða-
birgðarkennurum. Miss Ásta
Austmann og Miss Sigrún Helga
son störfuðu tvegg'ja vikna
tíma. pesis utan Ihjálpuðu þau
Mr. O. T. Anderson og. systir
hans, Misis Anderson, við kensi-
una. Kærar þakkir öllum þess-
um kennurum fyrir starf þeirra.
þegar skólanum var sagt upp
fyrir jólafríið, 20. desember,
voru hinir föstu kennarar tekn-
ir við starfa sínum. J7egar svo
byrjað var aftur eftir jól, varð
séra Hjörtur Leó að vera frá
kenslustörfum um vikutíma sök-
um veikinda. Síðan hefir skól-
inn starfað með fullurn kenslu-
kröftum, en sumir nemendanna
hafa veikst af umferðasýkinni.
Em aðsókn að skólanum er mjög
mikil, svo að í tveim kenslustof-
um er erfitt sökum þrengsla.
Ekkert viðlit er að skólinn hefði
rúmað nemendafjöldann, ef um-
gangsveikin hefði ekki komið
upp. Alls hafa innritast í skól-
ann 67 nemendur á þessum
vætri. Sannarlegt sólskin er
það, hve vestur-ásienzkir ung-
íingar sýna einlæga löngun til
þess að hagnýta sér og styðja
Jóns Bjamasonar skóla.
Sunnanvindurinn.
“Og heim í isveitir sendiruðu’ æ
úr suðri hlýjan blæ.”
“Hvaðan er vindurinn?” er
oft spurt. pað skiftir miklu
máli, hvaðan vindurinn er, hvort
“'hann er riðinn frá heimum mið-
náttar, eða hann ‘,svífur úr suð-
rænum geim á sólgeislavængj-
unum breiðu”. pað er vanaleg-
ast gleðifrétt, þegar oss norður-
búum er sagt að hann sé kominn
á sunnan, því sunnanvindurinn
blæs burt kuldanum en flytur
oss ihlýindi og líf.
pað er eins unaðslegt, þegar
“hann er kominn á sunnan” í
hinum andlegu málum, ekki sízt
ef vér höifum þar stundum fund-
ið til iþess, 'hve norðanvindurinri
var napur. Mér finst að hlýrri
andi blása að skólastofnun vorri
um vanga nú en áður; eða með
öðruim orðum, mér finst í því
máM að “hann sé kominn á sunn-
an”.
pað, sem sannfærir mig um
að hlýindin séu orðin meiri en
áður, er vaxndi þáttta'ka almenn-
ings, í því að styrkja skólann.
Fé hefir að vísu verið safnað til
skólans áður, en iþað voru aðeins
örfáir menn, helzt kosinn fjár-
söfnunarmaður eða skólastjóri.
Menn hafa áður verið kosnir sem
aðstoðarmenn skólaráðsins út
um alla söfnuði; en ekki minnist
eg (þess að þeir íhafi áður safnað
fé. En nú hafa bréf verið send
út um allar bygðir, og Ihiver er á-
rangurinn ? Hér og 'þar, út um
bygðir fslendinga, í Manitoba,
vestur í Saskatchewan og suður
í Bandaríkjum, hafa leikmemn
dyggilega unnið að fjársöfnun,
og þaðan hafa borist bréf með
peningum og hlýjum orðum til
skólans. Upphæðimar frá ein-
stakMngunum hafa verið stórar
og smáar, og borið það svo aðdá-
anlega með sér, að almenningur
var með málinu. Sá rétti skiln-
ingur er nú auðsjáanlega að
glæðast, að skólamálið er engin
séreign fárra ríkra manna,
heldur stendur það og fellur með
almenningi, ríkum og fátækum,
ef annars nokkrir ríkir eru til
meðal vor.
Einn hinn fyrsti maður til að
bregða við, var gamall vinur
minn og fyryerandi safnaðarfor-
maður, Sigurður Friðfinnsson í
Fagradal í Geysibygð í Nýja ls-
landi. Ætíð hefi eg reynt hann
þannig, að á hann hefir ávalt
verið svo mikið að byggja. Hann
reyndist eins í þessu og öllu
öðru. Með stillingu og þolin-
mæði vann hann að því, þangað
til að var fullgjört með góðum
árangri.
Einna næSt kom bréf frá konu,
Mrs. KriStjönu Hallson við Sil-
ver Bay við Manitobavatn. par
var margt fólk að borga loforð
sín í Minningarsjóð og því ekki
sanngjamt að búast við miklu
þ^ðan. Hálf sagðist hún hafa
kviðið fyrir verkinu, þegar hún
fór af stað, en í Drottins’ nafni
för hún og ekkert iheimili skildi
hún eftir. Hinn ákjósanlegasti
árangur krýndi verk hennar.
Argyle-bygðin ihefir gjört frá-
bærlega vel í þessu máli. Sig-
urður Antoníusison, Kristján
Helgason, Mr. Björg Johnson
og Albert Oliver, hafa öll unnið
af mikilli elju, og árangurinn
orðið isá, að fjöldi manna hefir
styrkt skólann drengilega. Sig-
urður Antoníusson segir meðal
annars: “Góðan Guð bið eg uð
blessa yður, (kennarana og nem-
enduma) fyrir það mikla og
góða verk, sem þér vinnið fyrir
skólann, og það eitt jetti að vera
mönnum hvöt til að leggja lítið
eitt af mörkum árlega.” Mrs.
Björg Johnson, Baldur, segir:
“Mín trú og von til Guðs er sú,
að sannur kristindómur og ís-
lenzka tungumálið lifi hér meðal
íslenzku þjóðarinnar í framtíð-
inni.” .
Slíkt hið sama má segja um
Geysibygðina í Nýja íslandi, því
auk þess, sem áður er getið, að
Sigurður Friðfinnsson hafi safn-
að þar í bygð, hefir Skúli Skúla-
son unnið samsikonar verk í hin-
um ihluta bygðarinnar.
pegar eg ferðaðist um Dog
Creek bygðina við Manitoba-
vatn fyrir liðugum tveimur ár-
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakisölum