Lögberg - 23.12.1920, Side 2

Bls.10
LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 23. DESEMBER 1920
Stuna.
um hann, bændurnir, í sumar
Endurminningar sveitarinnar svifu eg æ0a ab kenna þér vers. Þaö i
ætla eg ekki aö segja þér sögu, en
Noröannepjan blés upp öldunum
á víkinni. Þær hvítfyssuöu á'
brúnma og ultu svo út af. Mjög
stórar urðu þær ekki aö þessu |
sinni. Á landi lét henni betur. I
l>ar lamdi ihún í andlit þeim, er j
úti voru, ónota hryssing; bléz |
þrjózkulega i eyru þeim og braut I
föt þeirra ýmsum .óþægilegum
brotum. Kvenfólkiö hnipraöi sig
í sjölin, en karlmenn brettu niður
húfur sínar. stungu höndum1 í
vasa, settu höfuðið i goluna og
fyrir huga hans meö hreystinni,
stritinu og gleöinni, en hóstinn dró
fyrir þær eins og ský fyrir sól.
“Þá sól skein á stólklæddu feör-
anna fjöld
og frjálsbornu, svanhvítu
sprundin"—
“Frjálsborin og svanhvít!”
Hvort mundu þær betur eiöa
sína, en gyðjur vorra daga?. Hann
rendi huganum til merkustu forn-
kvennanna islenzku. Svo mintist
iiann þess, hve hrygg hún Svanhvit
Itans hafði verið, er hann kvaddi
hana. Nú hafði hún kastað honum
eins og slitnum skógarmi. Aftur
þyngir engum guðsorðiö hérna a
Eyði,” Og hún skotraði augunum
hvatskeytslega yfir í hinn enda bað-
stofunnar, þar sem húsráðendur
voru. Sæmundur þóttist siðar
skilja, aý þar ætti hún við að
hvorki voru lesnir húslestrar á
sunnudogum, né vetrarkvöldum.—
Svo kendi hún honum versið:
"Krossferli að fylgja þínum".
l’ara að það hefði verið hún móðir
hans, sem nú kendi honum það. En
nú var hún dáin, faðir hans öreigi,
hesturinn að velli lagður og fötir.
slitin. En sál hans greip dauða-
haldi um versið og yfirfór það, þar
til hún fann öryggi..
Kvölin rénaði. Hugurinn magn-
litli fann hvíld. Nú var það ekki
mannlega föðurhöndin, sem rétti
honum gjafir er gengu til þurðar.
Iruðu birginn. • . . j ^ann að hugsa um margbrotið
En norðan nepjan náði ekki inn hamingjulcysi forfeðranna. Var
i skólastofuna i Vík. Þar var: iiann þa jafn auðnuKtill og þetta
hlýtt; því vel logaði á arninum. j f^i^p V’ist virtist svo nú. 'Vorti
l*.n jxj fanst honum Sæmundi j)ag g-ns orsakjr 0g afleiðingar,,
írá Eyði scv tera kalt, þessi ó- j 0ða var það skapadómur?- Sæ- J Þcssi hönd var langt um auðugri.
iiræsis kuldi i herðunum. S\o vai ninndur strauk hendinni um ennið. Eigi var það heldur móðurhöndin.
hostakjöltrið st og æ að ónáða j?£ jlag var skapadómur, þá gat j er ávalt hafði dregið hann til sm,
hann. Þá fann hann stinginn U’r- j pann ekki rift honum, og orsakir
ir brjóstinu enn þá sárar en ella. j gaj ^ann ekki áttað sig á aði rekja,
og hann hóstaði, en kiúturinn lit-
aðist.
fara
var
Kennarinn var kominn inn i
dyraganginn og strauk af sér úf- j
in merki nepjunnar. ‘Innan vtr !
stofunni ómuðu margar sam-
steyptar karlmanns raddir. Hlátri
og crtnishlakki skaut upp úr hér
og þar. Einn pilturinn beiddi ann-
an að loka betur ofninum, hitinn
»æri að verða ójxtlandi, en sá
kvaðst eigi sinna störfum grið-
kvenna. Hinn fyrri vöðlaði sam-
an laglegum pappírs hnoða og
vildi s^nda i munn þeim, er svo
ósvtfiö hafði vogað að svara hon-
um. Hnoðinn lenti í andlit Sæ-
mundi. Hann fékk ákafari hósta-
hvíðu, en nokkru sinni fyr. í
jtessum svifum kom kennarinn
inn, svo engitin veitti eftirtekt
stórum rattðum blett i vasaklútn-
um hans Sæmundar.
A meðal dagstarfanna voru
lcsnir nokkrir Ijóðakaflar , og
kennarinn byrjaði:
“Vcrður litt úr Ijóði”
Sæmundur fann hitastraum leggja
um sig allan. nema herðarnar, en
nú heyrði hann fossinn suða í
fjarlægð eða liann fann ltann belja
afl inn i sig. Hjá fossinum hafði
hún svarið honum dýrustu eiðana;
eiðana, sem hún hafði nú svo skjót-
lega rofið. Sæmundur fölnaði og
svitnaði, en kennarinn las:
“Dómsorð lífsins kveður foss-
ins tunga.”
l’á hafði honum fundist dómsorð
Kfs sítis vera ástir og unaður, afl
fossins afl sitt, en nú var öldin
önnur, og Sæmundur hóstaði, en
kennarinn las:
“Sálu minni sökkvi eg í fossinn,1
seilist upp í íriðarboga kossinn.” :
Tlvar mundi friðarbogann Itans að
finna? Sæmundi kom skjótlega j
óisk í huga. Seiðmagn sálar og lík-
ams kvalanna, sern hann leið, þrýsti
honum að því aflinu, sem dýpst lá
í eðli hans, en sem honum hafði
sjaldnast fund'St hann jturfa að
ueyta, á meðar. yfirborðskraftarnir
<lugðu. ‘ Drotrínn, kveð mér hinzta
dómsorð lífs mins við fossana mtna
og fjöllin.” Svo glotti hann með
sjálfum sér. “Þetta hafði nú víst
eitthvað að þýða! En það væri
nógu gaman að biðja höfund sinn
ttm eitthvað það, sem ekki væri
fyrirhafnarlaust að veita því Sæ- j
mundur hafði ákveðið að fara af
landi burt innan skamms, og hann
lióstaði önnirlega, en kennarinn
las:
i -j
“Eg ann þínum inætti i oröi
Sæmundttr var kominn á stað frá
föðurlandinu. Hann bar öll merki
hnignandi heilsu, þar sem hann
stóð og horfði saknaðaraugum á
alt, sent skipið fór fram hjá. Fugl-
arnir á skerjunum, gott áttu þeir
að búa svo nærri Fjallkonunni,
sem hann elskaði heitar nú en
nokkru sinni fyr. Hann studdist
fram á öldustokkinn og horíði á
bárukvikið, sem reis og féll í sí-
fellu, en svo mjúklega að engin
bylgjan brotnaði. í þetta haf féllu
flest islenzk vötn. Sæmundur
mændi heim til fjallanna, sem fjar-
lægðust óðum. Bláa skikkjan, sem
j>au sveipuðust, var ofin út litum
hlóma ]>eirra og silfurljóma vatns-
jalla og jökla. Þetta var þá land-
ið hans. Þarna var Jrjóðin, sem
hann var brot aí. Hví tók hann
svo ógttrlega sárt í taugar nú? Var
hann að slitna af þessum tneið.
tneð för sinni af landi burt?
Hann reyndi að raula: “Svo
írútf við ísland mig tengja bönd”
—en andardrátturinn var örðttgur
og röddin hás, svo hann fór að
ganga ttnt gólf á þilfarinu. — Hvi
hafði
\eginn, þegar hann kaus þau
en orkaði eigi að tengja hann Guði
sjálfum. Þessi var langt um sterk-
ari; eigandi hennar óttaðist eigi
myrkrið fram ttndan. Eigi var j>að
hönd unnustunnar, sem gefin hafði
verið á gleðidögunum. en kipt á
burtu aftur, þegar á átti að herða.
Þessi hönd var langt um ábyggi-
legri, þvi henni hafði eigi verið að
sér kipt, j>ó neglt vceri t gegn um
hana. Þetta var höndin með nagla-
farinu.
Hræöslan var horíin úr lutga
vSæintindar. Honum fanst hann
elska alt og alla. Ekki móður sína
með eittni tegund ástar og unnust-
una með annari. Hann bara elsk-
aði með ósegjanlegri sælutilfinn-
sem samtalið sem aö framan er
minst, fór fram, — atriöi, sent eru
nteð þeim áhrifameiri í hinni
helgu sögu. Það var á þeint stað.
að leiðtoginn tignarlegi, Móses, og
kennimaðurinn áihrifamikli, Aaron,
komU fram fyrir Pharaoh og
kröfðust }>ess, að liann gæfi ísra-
elsmönnum leyfi til þe$s að ía
burt úr Egyptalandi, og |>að
þar, sent Aaron kastaði niður staf
sínunt og bauö að hann skvldi
verða að höggormi, sent æti vönd
ve.uramannsins egypzka.
Höll J>essi er á meðal jteirra fátt, j
setu fundist hafa í Egyptalandi og
sú eina, sem fundist hefir í
Metnphis, hinttm forna höfuðstað
Egypta, sem var eyðilagður hér tim
bil sex hundrttð árum fyrir Krist.
Brtmamerkin sjást enn glögg á
höHínni, og lítur út fyrir að hún
hafi ekki veriö endurreist eftir
’eyðilegging borgarinnar.
Það inerkilegasta við höll ]>essa
er hásætissalurinn, sem var í
miðri höllinni. Hann var hér um
bil fjörutíu fet á breidd og sextíu
á lengd. Þakið hvílir á sex súlttm,
feikilega tniklum, í tvejm röðum,
og voru ]>ær allar útskornar en j>vt
miöur cru þærnú allar komnar í
smámola, undirstaðan ein heldur
sér.
Vcggir salsins hafa varðveizt
j tnikið bctur. Stoðir og dyr salsins
! tnega heita óskemdar. Salur þessi
I var mjög skrautlegur. Víða er
j hann settur dýrutn steinum og
sumstaðar hreinu gulli, og eru lík-
indi til ]>§ss, að hann hafi verið sá
skrautlegasti salttr, scm Egyptnr
hafa gjöra látið.
Olæknandi
af Gigt
pangað til Hann Tók “Fruita-
Tives” Lvaxta-Lyfið
Fræga.
K. R. No. i, Lorne, Ont.
“Þrjú ár þjáðist eg af GIGT. Eg
reyndi lækna og fjölda meðala án
árnagurs. — Goksins tók eg að
nota “Fruit a-tives” Á,ur en eg
hafði lokið úr einni óskju, var mér
fariö að batna, verkirnir hurfu og
þemban einnig. Eg held áfram að
nota meðalið og batnar daglega,
get nú gengið tvær mílur á dag og
unnið talsvert heima við.”
Alexander Mitnro.
50C. hylkið, sex fyrir $2.50 og
reynsluskerfur 25C Fæst hjá ölÞ
titn lyfsölum eöa beint frá Fruit-a-
tives, Limited, Qttawa.
Copenhagen
Vér ábyrgj
umst það a>
vera algjörleg;
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott
af því það e>
búið til úr safs
miklu en mildu
tóbakslaufl
MUNNTOBAK
t öðrum enda salsins er gólfið
ing. Guð minn! hvað hann var Upphækkað, og liggja tröppur upp
sæll. Hann gat flogið upp að j 5 panjnn Pallurinn og tröppufn-
möstrunum á skipinu, faðmað þau j ar eru a]sett gulli og dýrum steiir=
og kvst./ j um og útskorin. Uppi á þéssttm
Hann opnaði augttn. Aftur kont j pa]jj st(>ð hásætið, er hinn mikli
kvölinn, aftur aðgreindist ástin i j pharaoh sat í er hann hlustaði á
huga hans, en nú var hann ekki ____________________________________
lengur hræddur. Honunt varð lit-
ið á möstrin, sem hann hafði verið
að hugsa um að sýna blíðlæti. Þait
voru í kross. En hvað maður
þurfti að clska ótakmarkað til ]>ess
að geta faðrt]að krossinn. Sæ-
mundur horfði til landsins1 síns.
Fjöllin voru enn þá i sýn, þvt skip-
ið lá kyrt.
leiðtoga ísraelsmanua. Höllin sjálf
cr hér um bil 140 fet á lengd og
100 fet á breidd og 't henni eru
tuttugu herltergi.
Frarnan við höllina stóð' röð af
súlum, og þegar inn úr hallardyr-
unum kom, var biðsalur tneð sex
súlum, er stóöu meö jafnlöngu
millibili yfir salinn og voru tvær
og tvær santan, og var hver súla
fjögur fet á þykt og svo háar, að
þær svöruðu sér vel. Súlttr þessar
eru nú eyðilagðar, nema undir-
staðan að eins, og er attðséð að
eldurinn hefir orðið þeim skæður.
Mannvirki þetta ber alls staðar
með sér, að ekkert hefir verið til
sparað að gjöra það sem fullkomn-
ast, og er raunalegt, hve illa það
er nú 'komið.
KOL!

KOL!
Vér seljum lseztu tegund af Drumheller kolum,
sem fæst á markaðinum. KAUPIÐ EITT TONN
0G SANNFÆRiST.
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
mundar. Hann hóstaði heldur aTd-
rei framar.
í
þungu”—
Honum var að verða ógurlega heitt. ser °S stanzaði.
Samt kendi ónotanna í herðunum. V'élin hafði bilað, en
Hann var skjálfhentur, það varjlík-
lega bannsettum sultinum að ketina.
Sæmundi flaug i hug hve gráðug-
lega hann og félagi hans hefðu rif-
ið í sig liálft rúgbrauð kvöldið áður
og enn þá grimmilegar mundi
verða ráðist á hinn helminginn t
kvöld, Hann keptist við að skrifa.
En hvað ísíenzkan var fagurt mál.
Það var munur að hugsa á henni
og rita, en hinum tungunum, sem
allar stóðu öfugar að meira eða
minna leyti í httga og munni; engu
líkara, en málfærin ætluðu úr liði
við framburðinn. Þetta var tung-
an, sem hún rnóðir hans hafði tal-
að. Sæmundi þyngdist um andar-
Svanhvit otað honum skóla- 5 Ósegjanlega djúp angistarstuna
-rjft- steig: upp frá djúpi salar hans: —
ust og færu að búa? Hví að sækj- i Duð minn! Láttu þjóð nnna trúa
ast eftir hisminu, þegar kjarninn ; a® hennar vegna blæðir ur on tnnt
var við hendina? Hún hafði aldr-1 með naglafarinu, þa e s-ar tun.
ei haft hugntynd um torfærurnar. 1 Eá orkar hún að bera krosstnn
( Hvað skildi hún t árásum freisting- Þetta var s'lðasta stunan hans Sæ'
anna á hann?
Fleytifullir bikarar svifu honunt
fyrir sjónir. Fullir og tæmdir. ;___________________
Hópur af hlæjandi kvenandlitum,
sctn öll hurfu og skildu gróður-; Samferðafólk Sæmundar , fatnt
l.'iitsa auðnina eftir. Nei, ein var 1 hann örendan á Jyekknum út ti'
eftir, hrukkótt og með grátt hár.. öldustokkinn. Augun brostin storöu
Kvölin rénaði ttm augnablik, heim til íslenzku fjallanna. , Skip-
þcgar hann Imgsaði uni hve mjúk- ; stjóri hugsaðist að flytja líkið ti
lega hnútóttu hendurnar hennar Skotlands, en vinur og samferða-
hefðu strokið kollinn á honttm, enn niaður Sæmundar kom því til eið-
]>á betur en blærinn núna. i ar- a» ^ann var greftraður í haft. j
.XTamma, eg hefi ógurlegan hjart-! Áður en hnjúkarnir bláu hurfti |
siátt. Nei, það er ekki mitt þjarta ■ { sæinn, var likami Sænumdar
sem slær svona, það cf Svanhvitar. ! sveipaður íslenzku vötnunúm og
En vertu óhrædd. Svanhvit: eg , tónamir af versinu: “Eg veit ntinn
sleppi þér aldrei aftur. 1 ljúfur lifir” læntu þeirn er sungu.
Þetta var illur draumur. 1 hvar friðarbogann hans og þeirra
Heyrirðu fossinn núna? Hann allra væri að fýina.
syngur um okkur. Við skulum ;
konta lteim, upp á hjallann og horfa |
yfir sveitina.
Sæmundur hrökk ttpp af drattm-
tnóki sínu. Það var sem eitthvað
Itefði slitnað í skipinu, svo rnjög
kiptist það við. Svo hægði það á
866
Mroole
Street
COR.
THE
STOREÍ^
Sherbrooke«and
-%—
866
SI:erbrooke
Street
i
WlLLIAM j
Stórt úrval af jólagjöfum, barnagullum, brúðum, vasaklútum,
I
sparitreyjum kvenna úr Georgette og Crepe de Chene. — Silki-
sokkar og handbróderaðir banddreglar. Vetlingar kvenna,
karla og barna, fegurstu hálsbindi og annað þvi tim líkt.
Kaupið jólagjafirnar að 866 Sherbrooke St.
i
l
I
I
i
\
I
i
i
pað er kaffi, sem gestir yðar munu
meta mest með hátíðamatnum.
Bragðið er alveg óviðjafnanlegt,
en kaffið getur aldrei tapað sér,
þar sem það er geymt í loftheldum,
innsigluðum Gold Standard bauk-
um. pér jzekkið af reynslunni, að
Gold Standard er betra öllum öðrum
kaffitegundum og á sérstaklega
vel við vatnið í Vesturlandinu.
GOLD STANDARD MFG. CO, Ltd
WINNIPEG.
L
i ■.
Sæmundur
hóstaði ákaflega og gat eigi náð
værð aftur. En hvað hann kveið
jæssari ferð. Hvar var nú þráin
til útlanda? Farin með starfs-
kröftunum. Nú vildi hann helzt
hallast í móðurskautið og sofna.
Ókunn lönd. Það fór um hann nýr
geigur. ,
“Guð minn góður, hvað eg
kvelst.” Það var hræðilegt, að vera
svona hrœddur. Hér var engin
tnóðir .engin unnusta. Hann lok-
aði attgunum á ný, en hræðslan lifði
ennþá skýrar. Hvað höfðu foreldr-
ar hans sagt honum ]>egar hann var
lítili? Að hann ætti að vera góð-
ur. Þatt, höfðu lagt fyrir hann all-
Rannveig K. G. Sigbjörnsson.
Hásæti Pharaoh.
dráttinn og hann fann verkinn á- ! ar möguíegar siðferðisreglur, boð-
kaflega sárt núna. Var sársauk-
inn afleiðing af því aö hafa troðið
á boðrm hennar og bænttm eða
var Itann forfeðra arfur? Máske
hvorttveggia. Hún móðir hans,
sem alt af hafði munað hann ; æfin-
lega fyrirgefið honum öll brekin og
brotin, aldrei svarið honum neina
eiða. Bara elskað hann. En nú
var Karl byrjaðúr á nýjan leik.
Hann var laglega sérvitur 1 dag.
Skyldi hann ætla að vaða í gegn unt
allar islenzkar ljóðabækur, og Sæ
mundur hóstaði, en kennarinn bs:
“Það roðar á Þingvalla fjíllin
fríð”
Sæmundur fann nýja straurna
um sig. Hví skyldi hann
fara, þrátt fyrir alt. En næsta
hóstahviðan roðaði klútinn hans og
kældi vonarylinn í brjósti hans.
Þeir myndu ekki kæra sig mikið
ið honunt og beðið hann að fara
eftir ]>eim. Sál hans flaug um alla
æfina, en fann engan frið. Sæ-
mundur fann, að uppfylling þess-
ara skipana hafði farið i ærnutn
handaskolum.
Einu atviki skaut upp úr lutgs-
na flóttanum. Það var á afmæl-
:sdaginn hans io ára. Faðir hans
hafði gefið honum folald, sem átti
aö verða reiðskjóti hans á sínum
■nta. Móðir hans gaf honum fatn-
að. Sæmundur var glaður yfir
gjöfunum. Á heimilinu var gömul
kona, sem eigi pótti aldæla við að
eiga. Hún var góð við Sæmund og
sagði honum sögur. Hann fór nú
til hennar, sýndi henni fötin og
sagði henni frá gjöf föður síns
Hún lét vel yfir. Sæmundur mælt-
ist til hún segði sér sögu. Hún
þagði við. en sagði svo: “Nei, nú
Nylega hafa fornleifar merkar
fundist i jörðu í Memphis í Eg-
yptalandi. Er það höll Pharáob
og hásæti háns, er hamvveitti þeitn
Móse og Aaron áheyrn frá, þegar
þeir báðu um fararleyfi fyrir
ÍSraelsmenn.
Maðurinn, sem þetta fann, heit-
ir FLsher S. Clarence, sem þangað
var sendur af Coxe Eckly jr..
Hásætissalurinn með hásætinu í
er t höll Pharaohs Merenptah. setn
biblíufróðir menn ihalda fram að
sé sá setn talað er um í annari bók
Móse. Pharaoh sá, sem neitaöi
ísraelstnönnum um fararleyfi, unz
-að plágurnar tíu dundu yfir, og
sem þó sá sig um hönd og veitti
þeim eftirför þar til Rauðahafið
skildi á milli hans og þeirra. |
Pharaoh undirokunar tímabils-
ins var Rameses n. eða Rameses
mikli. Ritningin talar um hann í
sambandi við þrældóm þann, sem
hann lagði ísraelsmönnum á herð-
ar í bæjunum Ramses og Pithon.
Hin upphaflega yfirskrift yfir
Merenptah, sem sonur Ramsés tal-
ar um sigra sem hann hafi unnið
yfir ísraelsmönhum, sem gjörir
j>að mögulegt að hann hafi verið
konungurinn “sem ekki þekti Jós-
ef”. Þegar þessu var þannig var-
ið, þá hlýtur það að hafa verið í
hásætissal Merenptah hallarinnar.

Gleðileg Jól!
til allra vorra viðskifta
vina.
iwi'a'iwn
■ ■ ■ ■ ■
'■""■:ni
mm<r"
Gleðileg Jól!
til allra vorra viðskifta
vma.
I!

’<niiiín)*imn!!im!iti!iui!iuiiHuim!i!ui!iiHn)iniiiuni!iiU!imi!iuiiiHiuiniiiiiii
Royal Shield Brand Df Goods
Hefir eitt ár enn reynst vi^skiftamönnum vorum
áreiðanlegt og óyggjandi.
VÖRUR VORAR SEGJA TIL SlN SJÁLFAR

!:
KAUPMENN! Þið getið ekki átt á hættu að
gera tilraunir með vörutegundir.
• i>ér Jturfið ekki að tapa viðskiftamönnum, ef þérseljið vörur með
Hví ekki að höndla vörur, sem reynsla er fengin
fyrir og alþekt er?
II
II
I
■V
íf
i
ROYAL
SHIELD VÖRUMERKINU
Skrifið eftiY Verðsitrá.
A
Kaupum fyrir hcesta verð Egs, Smjör,
Húðir og alla aðra framleiðslu bóndans
Furs,
Vér
Sendið oss pantánir y^^vér^fum Ssm nÍryður^81
Campbell Bros. & Wilson, Ltd
WINNIPEG, MAN.
Campbell, Wilsob & Strathdee, Limited..............
Campbell, Wilson <^Miller, Lunited.... .. £algar^ Lethbridge,' Edmonton
Campbell, Wilson & Horne, Limited .. ' gwjft Current
Campbell, Wilson ó-Strathdee, Limited ......... Deer
Campbell, Wilson <5- Horne, Limited . ............
tjLnrnmumuBmmam

wmm
“i; cr