Lögberg - 01.03.1923, Síða 2

Bls. 2
LÖGBERG FIMTUDAGIfc N
1. MARZ, 1923,
Bjargað frá upp-
skurði.
PETTA AVAXTALYF VEITIR A-
VALT HEILSUBÓT.
8928 Union St., Vancouver, B. C.
“Eg þjáðist af allskonar kven-
íjúkdómum ásamt stöðugri stýflu
og látlausum höfuðverk. Verk-
ir í mjóhrvggnum kvöldu mig sí
og æ Læknirinn ráðlagði mér
uppskurð.
“Eg reyndi “Fruit-a-tives” og
pað meðal hefir læknað mig að
fullu.
“Höfuðverkurinn er nú úr sög-
unni og sama er að segja um
stífluna, og það sem bjargaði mér,
var þetta ávaxtalyf, “Fruit-a-
tives.”
Madam M. J. Gorse.
50 c. hylkið, 6 fyrir $2,50^ reynslu-
skerfur 25 cent. Hjá öllum lyf-
sölum eða sent póstfrítt frá
Fruit-a-tives Limited, Ottawa.
Merkilegur fornleyfa-
fundur.
Fyrir nokkru síðan gátum vér
um í Lögbergi, að menn héldu að
fundin væri gröf Tutankhamen
Egypta konungs, sem dó árið 1350
fr. Kr., og ihefir því legið í gröf
sinni meira en 3000 ár. En þá
voru menn ekki vissir um að
þetta væri gröf þessa áminsta
konungs og enn eru þeir ekki
vissir um það, því kistan sem
leyfar hans geymir, hefir ekki
verið opnuð enn, þó allar líkur sé
ti'l þess að svo sé.
pegar vér gátum um þenna
fund í blaðinu, hafði fordyrið að
þessari gröf að eins fundist, síð-
an hafa leitarmennirnir haldið
áfram verki s'ínu við að grafa
upp göngin, sem lágu inn úr for-
dyrinu og er því verki lýst af ein-
um fréttaritara blaðsins London
Times á þessa leið:
,“Daginn eftir byrjuðum við að
grafa upp göngin, sem voru um
átrta metrar á lengd. í þeim
fundum við ýmsa muni og voru
þeir flestir brotnir, á meðal þeirra
muna var kassi, eða kistill, sem
máske getur hjálpað tl að ráða
rúnir tímabiis tveggja rikisráð-
enda, sem sátu að völdum næst á
undan Tutankhamen.
Að síðustu var búið að hreinsa
úr göngunum og komum við þá
aftur að, veg sem var innsiglaður
á sama hátt og sá er fyrir utan
anddyrið var, og með sömu inn-
siglum. Við vorum að velta fyr-
ir okkur hvort við mundum finna
annan stiga fyrir innan þann
vegg, eða hvort þar mundi að
finna autt herbergi. Eg fór
fram á það við hr. Carter að taka
nokkra steina úr veggnum svo
við gætum séð inn Eftir .Jítinn
tíma var því verki lokið og hr.
Carrter gat rekið inn höfuðið og
við kertaljós séð óljóst það sem
fyrir innan var. Svo varð löng
þögn unz eg spurði ií allmikilli
geðshræringu. “Jæja, hvað er
það sem þú sérð?” “pað eru
undraverðir ihlutir þarna inni,”
svaraði hr. Carter. Eg skifti plássi
við dóttur mína lafði Evalen Her-
bert. (pað er Carnarvon lá-
varður sjálfur sem segir frá) og
fór sjálfur að veggnum og leit inn,
við ljósbirtu þá, sem eg hafði, gat
eg að eins séð gullstangir. Eftir
að eg hafði ihorfit á þessa muni,
sá eg að þetta voru gyltir vagnar
eða kerrur með undursamlega
gjörðum drekahöfðum, og svo varð
mér ljóst að þarna voru og inni
kistur og kassar.
Við stækkuðum opið á veggn-
um og hr. Carter komst inn og
var gólfið í herberginu Itvö fet
fyrir neðan gólfið í göngunum,
og þegar hami hafði athugað muni
þá, sem þarna voru inni, vissum
við að fundur þessi var alveg sér-
stakur og óvanalegur. Jafn-
vel við hið dimma ljós, sem kert-
ið sem hami hafði í hendinni gaf
frá sér, gátum vð séð undravert
samsafn af húsmunum þar inni.
par voru tvö Hkneski af kongin-
um i fuJTri srtærð, rúmstæði, kerr-
ur, kistur af öllum stærðum og
með ýmsu Iagi, sumar útgrafnar,
og settar gimsteinum og gulllagð-
ar, en aðrar málaðar, göngustafir,
blómsturker úr alabaster og margt
fleira.
Eftir að við höfðum stækkað
opð í veggnum dáiítið meir fþrum
við öll inn, og gátum við þá gert
okkur betri grein fyrir mikilleik
Pö gerir enga. til-
raun Ot I bláinn
m«8 þvl a8 nota
itment vi8 Eczeme
og «8rum h08*J0ka6mum. >a8
«r*8ir undir eins alt þeaBkonar. Ein
aakja til reynslu af Dr. Chase’a Oint-
rnent, send frt gegn 2c. frimerki, ef
aafn þessa bla8s er nefnt. 60c. askj-
an í öllurn lyfJabúBum, eSa frá Ed-
maMoa. *nd C„ Ltd, Toronto.
FCZEMA
Dr. Chase’s Oii
þessa fundar, því við höfðum þá
náð sambandi við ljósvíra, sem
fordyrið var Iýist með, svo birtan
var næg til þess að athuga mun-
ina, sem í iherberginu voru. Á
meðal þeirra fegurstu muna sem
þarna voru inni, var stóll, eða
konungsihásætið, er bakið á því
undursamlegt smíði pað sýnir
mynd af konunginum og drotn-
ingu hans, eru þær gerðar úr
tegldum verðmætum smásteinum,
sem greyptir eru í viðinn og slær
blikandi birrtu af þeim á mynd-
irnar. Nákvæmni og fegurð
þessa verks verður ekki með orð-
um lýst, og það er sannarleg
hepni að við höfum að síðustu
fundið leyfar frá þv,í tímabili er
list Egypta stóð á tindi tignar
sinnar og fegurðar. Eg furðaði
mig mjög á þyí, að þar var enga
líkkistu að sjá, og ekkert sem
líktist líkkistu. Eftir að við
hófðum litast um þarna inni
nokkra stund urðum við varir við
dyr, eða op undir einu rúmstæð-
inu, sem lá ofan í annað herbergi.
Ofan þangað var ekki hægt fyrir
okkur að fara að því sinni, en þeg-
ar við litum ofan sáum við að
rúm það var fult af stólum, rúm-
stæðurn, kistum, líkneskjum, ker-
um úr alabasrter og öllum öðrum
hugsanlegum munum og var þeini
staflað upp í herbergið, og var
stafli sá að minsta kosti fimm fet
á hæð og eins viítt og við gátum
séð, en engin Mkkista var sýnileg.
En þegar við fórum að rann-
saka herbergið enn betur, þá sá-
um við að hlaðið hafði verið upp
í norðurvegginn í herberginu á
milli tveggja standmynda, sem við
hana stóðu og 'var hleðsla sú inn-
j sigluð á sama hátt og dyr anddyr-
j isins. En við gólfið í herl>erg-
j inu bar veggurinn vott þeaa að
i hleðslan hefði verið rofin og brot-
I ið gat á hana nógu stórt til þess
að smávaxinn maður gæti skriðið
þar inn. Síðan hafði auðsjá
anlega verið hlaðið upp í rifuna
og hún innsigluð, og hefir það
rnáske verið gjört af grafarvörð-
um.
Að síðustu varð oss Ijóst, því við
höfðum ekkí fundið hvílurúm kon-
ungsins, á bak við þenna vegg er
| að sjálfsögðu herbergi, eða máske
I fleira en eitt og í einhverju þeirra
j hvíla leyfar Tutankhamen kon-
ungs í kistu sinni eða steinþró. Ef
grafhvelfingin skyldi vera ósnert,
þá mega menn búast við að fyrir
sjónir þeirra beri sýn, sem er
einstæð í sögu fornfræðinnar.
ÓmöguJegt er að gera sér í
hugarlund, hvað felst á bak við
þenna vegg, og það reyndi sann-
arlega á staðfestuna að brjóta
þá ekki undir eins skarð í vegg-
inn, til þess að fá einhverja hug-
mynd um hvað þar væri fyrir
innan. En sökum þess hve
munirnir í herberginu tóku upp
mikið rúm, var óhugsandi að að-
hafast neitt slrtkt þar inni, áður
en þeir voru teknir burtu, nema
að eiga á hættu að skemma þá, og
við urðum að halda forvitninni í
skefjum unz þwí var komið í fram-
gang. En ef við getum 'byrjað
á því verki bráðlega ætti forvi^ni
manna í því efni að geta orðið
svalað í fyrstu vikunni í febrú-
ar.” —
Veggurinn, »em um er að
ræða hefir máske verið rofipn af
ræningjum, og hefir »ú atför
hlotið að vera skömmu eftir jarð-
arför konungsins, sem fór fram
árið 1350 f. Kr. Eftir tvo
mannsaldra virðist að gröf þessi
hafi verið gleymd og hulin möl
og grjóti, því 200 árum síðar, eða
1150 f. Kr. var Ramses VI. valinn
legstaður ofan á gröf Tutankh-
amen og sýnir það að legstaður
hins síðarnefnda hefir þá verið
horfinn úr minni manna.
Gröf Ramses VI. fanst fyrir fá-
um árum síðan og var hún þá
lýst með rafljósum og /hafa vír-
ar þeir sem ilýstu hana, nú verið
lengdir, svo þeir ná ofan í þessa
nýfundnu gröf.
Pó að herbergin, sem fyrir inn-
an vegginn eru og að líkindum
geyma hinar konunglegu leyfar,
hafi ekki verið opnað, þá er samt
nokkurnveginn hægt að gjöra
sér grein fyrir því 'hvað Carnrvon
lávarður .m'uni finna þar inni af
þekking þeirri, sem menn hafa
nú náð af greftrunarsiðum forn-
Egypta. pað er ekki ólíklegt að
hann finni þar viðar líkkistu setta
gulllaufum og nafn konungsins í
rúnalótri á lokinu settu gim-
steinum. pað eru þar ef til vill
tvær kistur ytri og innri kista og
Mkið eða múmían sveipað gull-
laufum —— nema að þau hafi ver-
ið tekin, þar verða að Mkindum að
finna, fjórar kerrur með útskor-
inni mynd af konunginum á topn-
um ásamt öðrum myndum sem
tilheyrðu þeirrar tíðar átrúnaði,
gyltar að lit.
Yfir ríkkistu konungsins er
Mklega hvelfing úr tré, eða þá
steinbogi. Steinbogarnir sem
kistur fyrirrennara hans hafa
fundist undir, hafa vanalega verið
hlaðnir úr standsteini og hafa
steinarnir verið bundnir saman
með vegglími. En sá sem fanst
í gröf Herombhef Pharoah, sem
dó nokkrum árum á eftir Tuankih-
amen, var gerður úr rauðum
hörðum steini og úr sama efni
var boginn sem fanst í gröf Ay
Turtankhamen, sem næstur honum
sat að völdum. Aftur var kista
Akanton tengdaföður Tutankh-
amen ekki í neinni hvelfingu, og
er ekki óhugsandi að svo verði í
sambandi við þenna nýja fund.
pað er líklegt að Jíkið, eða líkin
þegar þau finnast verði ekki
hieyfð úr stað fyr en Elliot Smith
prófessor í líkamsfræði við Uni-
versity í Lundúnum, sem nú er
áli^inn mesti múm'íufræðingur,
sem uppi er, getur tekið sér ferð
á hendur til Luxor að sjá það, eða
þau '
Myndir þær, sem prentaðar hafa
verið af þessum fundi, eru teknar
eftir pennadráttum og lýsing sem
Carnavon lávarður gerði sjálfur
og geta menn af þeim gjört sér
lokkra hugmynd um mikilleik for-
dyrisins.
Myndastybturnar tvær, sem
dyranna gættu eru sjö fet á hæð,
og eru að líkindum eftirlíking af
konunginum sjálfum. .. í höndun-
um halda þær grein af tré og
sprota í ihinni og munu menn i
því samræmi minnast orða bíbJí-
unnar: “pín hrísila og stafur
hugga mig.”
í herbengið innra er hlaðið allra
handa munum, og er hlaði sá
fimm fet á hæð. par er að
finna hásætið sem áður er nefnt,
svefnrúm konungsins, fjölda af
hvílubekkjum og sltólium og þar
eru tvö skrautker, sem skorin hafa
verið úr albaster stykki, og kass-
ar með rósum í, sem haldið hafa
blómum sínum í þrjú þúsund ár.
Prófessor Petrið, heldur fram,
að ástæðan fyrir því, að svo mik-
ið af dýrindismunum hefir fund-
ist i þessari gröf, sé sú, að Tutan-
khamen varð ekki ríkiserfingja
auðið og að hann hafi ekki kært
si.g um ./ að arfLeiða neinn að
þeim, og þess vegna tekið þá með
sér. petta sýnist ef til vill ó-
trúlegt, en ómótmælanlega er
það satt, að tímabiil það sem hann
var uippi á var sérkennilegt í sögu
Egypta fyrir það, að konungum
þess varð ekki sveinbarna auðið.
Eftir Akhna Semenhkara, sem dó
barnlaus, kom til valda Tutan-
khamen hirðskólavörður. Hann
dó og án þess að geta ríkiserf-
ingja, og við ríkisforráðum eftir
hans dag tók afi drotningar hans
Ay, sem einnig dó án þess að
eignas't son. Eftir hans dag
tók Heromheb vip rikisstjórn og
dó hann Tíka, án þess að eignast
ríkiserfingja.
Á meðal einkennilegra muna,
sem fundust á gröf þessari, voru
tvö viðarsverð (Boomeraugs), er
sverð það kent við flokkinn sem í
Ástralíu bjó og nefndist Abori-
giuitar og er orðið upprunnið frá
Ástralíu og notað í ný Suður-Wal-
es af sérstökum flokki innbyggja
þess Jands. pó sverð þertta sé
tiJ í ýmsum myndum, þá eru tvær
aðalgerðir þess, önnur sem not-
uð eru til leika, hin til víga.
Ymsir forfræðingar hafa hald-
ið því fram, að önnur tegund
þessara sverða hafi verið notuð
meðal Egypta og er nú J/íklegt að
fræðimenn gangi nú úr skugga
um hvort svo hafi verið, eða það
sé aðfengið.
pá lögðu Egyptar í gröf með
honum margar sortir matar. Á
meðal þeirra tegunda fæðu, sem
þar er að finna, er niðursoðið
kjöt, og er það hið elzta kjöit, sem
menn vita til að á þaftn hátt hafi
verið matbúið, og þó það sé ekki
lystugt til átu, eftir að vera búið
að vera 3350 ár í gröfinni, þá virrt-
ist það með öllu óskemt.
Kjötið hafði verið amurt og lát-
ið í ílát, sem líktist geysistóru
eggskurmi og fundusrt fjörutíu
af þeim. Fugla og dýraket var
þar í kös'sum og fór myndun og
sitærð kassanna eftir stærð kjöts-
ins. Á meðal þeas forða var á-
kaflega stór önd. Enn fremur
fundust þar þrjár ljósastikur, eyr
mjög fagurlega gerður í einni
þeirra var kerti óskaddað.
Á lokinu á sumium af þessum
kössum og kistum, eru myndir
dregnar og málaðar, af mönnum
víðsvegar í eyðimörk, 0g sýna
menn vera að elta strúrtfugla,
vilta asna, héra og önnur dýr.
Viðurinn í þessum kistum var orð-
inn bæði stökkur og fúinn, og
varð því að steypa utan um þá
“Parafin”, olíu og vaxi, til þess
að þær héldu sér. pví sú að-
ferð hefir gefist vel, þó það sé
leiðinleg atvinna að steypa heitu
vaxi utanum ósegjanleg lista-
verk, sem rotnunin hefir her-
tekið, og mállið verið skýrara og
gleggra eftir á, þegar vaxið hef-
ir verið bræt/t af.
Á meðal hinna dýrmætu og
verðmfldu Jeifa, sem fundist
'hafa í gröf þessari, eru nokkrar
sem ef til vill mönnum þykir eldki
ein.s verðmætar; það eru lokkar
af kvennihári, er það talið að vera
hið sérstaka offur drottingar-
innar, — imynd fegurðar hennar,
sem hún fórnar til minningar um
hinn látna konung. i— En hver
veit hvortt þessir hárlökkar hefðu
verið Sutan Kamen konungi
minna virði en þeir dýrustu mun-
ir sem þar voru látnir, ef hann
hefði mátt mæla.
Sagt er, að Carnrvon llávarð-
ur, sem hefir kostað þessa leitar-
menn, muni sjálfur ibera stórfé
úr býtum, að minsta kositi $40,
000, 000.
Síðustu fréttir frá Luxor segja
lílk konungsins ófundið enn, og að
gröfinn hafi aftur verið innsigl-
uð með öliu sem í 'henni er sök-
um þess, að vetrartíðin er nálega
liðin og að frekari ransóknir
verði að bíða til næsta veturs.
Frá íslandi.
Fjöllum >í Kelduhverfi, 13. des.
1922.
IHerra ritstjóri J. J. Bíldfell!
Eg vil vinsamlega biðja yður
að birta eftirfylgjandi línur í
heiðvirðu blaði yðar.
pann 8. nóvember síðastl., and-
aðist á Fjöllum í Kelduhverfi, Jón
Jónsson, Marteinssonar. Bana-
mein hans var hjartaslag. Hann
var jarðsunginn í grafreit heim-
ilisins 22. sama mánaðar af séra
Sveini Viíkingi Grtímssyni, að við-
stöddu fjölmenni. Jón sáJ., var
fæddur 28. september 1851 í Más-
koti í Reykjadal, og ólst þar
upp þangað Itil hann var 11 ára,
þá fluttist hann með foreldrum
siínum (Jóni Marteinssyni frá
Garði við Mývatn, og kristlaugu
ólafsdóttir frá Narfastöðum í
Reykjadal) að Fjöllum í KeJdu-
hverfi, og þar dvaldi hann til
æfiloka.
Hinn 4. júlí 1874 kvæntist hann
Önnu Sigurðardóttir frá Ingjalds-
stöðum lí Bárðardal, og lifir hún
mann sinn. v— Eignuðu'st þau 8
börn: 1. Gunnhildur, nú í Ame-
ríku, gift Jóni Jóhannssyni; 2.
Brynhildur, nú í Kaupmannahöfn
ógift; 3. Sigurður, dáinn í Reykja-
vík 1909, lifir þar ekkja hans,
Margrét Guðmundsdóttir og 3
drengir er þau eignuðust; 4. Jóna
nú í Kaupmannahöfn, e'kkja A. R.
Andersen; 5, ólafur bóndi á Fjöll-
um, kvæntur Friðnýu Sigurjóns-
dóttir; 6. Guðrún kona á Auð-
bjargarstöðum í Kelduhverfi, gift
Gunnari Siðurðssyni frá Hálsseli
á Fjöllum; 7. Björgólfur, nú í
Ameníku ógiftur; 8. Sveinn, dó í
föðurhúsum 1907.
Jón sál. var búandi bóndi á
Fjöllum frá 1874—1910 ætíð fá-
tækur, en komst þó vel af, kom
upp biirnum 'sínum og veitti veg-
farendum beina; hann var vel
greindur, bókhneigður og dugleg-
ur II hvívetna. Eftir að hann lét
af búskap, dvaldi hann hjá ólafi
syni sínum. Frá því 1909 þjáðisrt
hann af hjartasjúkdómi þeim er
leiddi hann til bana, en var þó
oft hress, og var þá sí-vinnandi,
Sjón og heyrn hafði hann nær ó-
'biJaða fram að andlátinu, smíð-
aði, las og skrifaði oft gleraugna-
laust, hann hafði sálarkrafta sína
nær óskerta fram að síðustu mín-
útunum áður en hið rólega and-
lát hans bar að höndum.
ólafur Jónsson.
N.-pingeyjarsýslu.
Laugardagsskólinn.
Jón skrifar Bensa.
Bensi minn! Mig dreymdi svo
einkennilegan draum um nóttina
fyrir nokkrum dögum síðan. paö
hefir dregist fyrir mér, að skrila
þér, en nú læt eg verða af því.
Mig dreymdi, að eg ætlaði að'
fara að skrifa á prófið og Ikom
inn í eitthvert afarstórt hús. par
var eitthvert fólk, en eg tók ekk-
errt eftir hverjir þþað voru. Eg
va'r að hugsa um hvernig mér
mundi ganga við þetta lang-
þreyða próf. Eg fann nú til þess
að eg hafði ekki gjört eins vel og
eg hefði getað gjört, ef alt hefði
verið eins og það hefði átt að vera.
Eg mundi nú, að eg hafði heyrt
einlhverj^ segja: “pessi Laugar-
dagsskóli er ekki mikils virði, ei.g-
inlega “no-good”, og þeir sem
mest eru við hann riðnir, eru að-
eins i— að eins að gjöra si'g srtóra
með 'þessu vafstri.” 'Eg hafði
aldrei skiiið fyllilega hvað þess-
i'r menn voru að itala um. En
samt: pað hafði dregið úr áhug-
anum, og nú átti eg að fara að
skrifa á prófið. Bara að eg gæti
gjört alt sem þyrft til þess, að út-
skrifast með heiðri.
Orðin, þessi þrjú hundruð,
bjóst eg við að geta stafað; en eg
var ekki viss um, að eg gærti not-
að þau ií setningum — eklki öll
— en það var þó áríðandi sagði
Vopni.
En Jesturinn? Hvað var um
ihann? Stundum hafði eg igleymt
að lesa 10 mínútur daglega. Nú
var enginn tími til þess að laga
það.
Svo var það þessi langa rit-
gerð, sem eg vissi. eg mætti til að
skrifa. Jú, eg hefði hugsað mér,
að skrifa um kennarann — og
meina þann “stygga”. par var
þó að minsta kosrti nóg umtals-
efnið. Líklega gæti eg skrifað
nógu mikið, en eg var hreint ekki
vis's um, að eg gæti stafað hvert
einasta orð sem mér dytti í hug
pað var það versta. pannig myndi
eg missa mörk.
pá datt mér í hug, að eg ætti
að þýða af ensku á íslenzku. “Og
það get eg nú gjört hæglega”,
hugsaði eg með mér; en þá datt
mér noldfuð í hug alt í einu.
Hver ætli lesi fyrir orðin, þessi
þrjú hundruð? Bara að mér mis-
heyrist nú ekki, því þá fer illa.
Nú þótti mér menn koma inn í
herbergið, og þar á meðal var A.
P. J. svo vinalegur, eins og vant
var. Sá “styggi” sásrt ihvergi; en
hvað sá eg; var það mögulegt?
pað var J. J. B. Nei það gat ekki
verið; jú, það var hann. pað var
skrítið. Hann hefir komið til 48
sjá og heyra hvernig við förum
með: “Ástkæra ilhýra málið og
allri rödd fegra.”
Nú fór mér að líða vel. parna
sá eg að minsta kosti tvo menn,
sem höfðu gjört alt sem þeir
gátu tii þess að hjálpa mér og
okkur til þess, að útskrifast með
iheiðri.
Auðvitað mundi eg ná í verð-
launin. Ná fjögur hundruð mörk-
um, útskrifast með heiðri og fá
— nei, nú heyrði eg einhve n
segja: “pað eru tveir dalir.”
Verðlauninu voru þá tveir dali’’
Eg hafði búist við aðeins einum
dal.
Svo ifórum við að skrifa. Alt
gekk vel, en svo vaknaði eg í
miðju flcafi — og nú er eg altaf
á glóðum um, að eg nái eldci í
verölaunin. Hvað heldur þú?
Ert þú vel undirbúinn?
iBTessaður skrifaðu mér og láttu
mig vita ,hvað þú heldur um þetta
próf og fleira.
ipinn
Jón.
HVERS PÁRFNAST
félagsskapur vor mest?
I
ipetta er spurning sem rís í
ihuga vorum mjög oft. Aftur og
aftur erum vér augliti til auglit-
is við hana. Hún rís við ýms
mismunandi tækifæri. pað er
erfitrt að svara spurningu þessari
með einu orði eða í einni setningu.
Mismunandi kringumstæður krefj-
aát mismunandi isvara, oða ráðn-
inga. En eftir að hafa athugað
þetta nákvæmliega virðist rétt að
álykta, að í stuttu máli megi
segja, að það sem félagsskapur
vor (hvaða félagsskapur sem er)
þarfnast mest, sé stöðu'gur eld-
legur áhugi, — eldlegur ákafi,
það sem sumir mundu kalla ofsn.
pað er víst ékki sanngjarnt, að
ætlast til, að slíkan áhuga sé að
finna hjá mörgum innan hvaða
félagsskapar sem er, en því fleiri
sem slffldr félagsmenn finnast
innan vébanda hvaða félagsskap-
ar sem er, því betra.
pað sem góðan félagsskap — fé-
lagsskap sem vinnur að einhverju
góðu máiefni vanhagar atn er á-
hugi fyrir hinu góða málefni. í
sumum tilfellum, er hinn eldheiti
áhugi á málefninu ekki tiJ innan
vébanda félagsskaparins. En vel
að merkja eldlegur áhugi er hið
sterkasta siðferðisafl sem til er í
heimi. Ef svo væri ekki, mundi
margt göfugt málefni falla fyrir
borð og gleymast.
Elckert það, sem kallast má göf-
ugt og gott hefir verið fram-
kvæmt án eldlegs, stöðugis áhuga.
Allir umbótamenn á sviðum trú-
sem menn báru í heimahögum
vopn hver á annan, að vinna það
verk, sem hann Ibarðist fyrir. En
með eldmóði hans vanst það.
ihann fyrir því, að allir menn yrðu
jafnfrjálsir. Starf hans gjörði
það að verkum að umheimurinn
varð smátt og smátt gagntekinn
af huigmynd ihans, 0g lifir með-
vitundin enn, Abraham Lincoln,
var einn þessara umbótamanna.
pað loostaði voðálegt istríð, þar
arbragða og siðferðis og í félags-
Tífinu voru og eru enn ákafa-
menn, brifnir af eldlegum áhuga
fyrir málefni því, sem hver um
sig barðist fyrir. pannig var Páll
frá Tarsus. AlJir hrakningar
hans, húðstrokur, skipbrot, fang-
elsi með fleiru, aðeins stæltu
vöðva hans, gjörðu hann ennþá á-
ikveðnari ef unt var. Wilher
sem barðist fyrir afnámi þræla-
haldsins var einn þessara eld-
heitu umbótamanna. Seint og
snemma, árum saman, barðist
Sveritingjar öðluðust sömu rétt-
inda sem hvítir menn. pannig
hefir það altaf verið frá ómuna-
tíð og verður þannig í framtíð,
nema með svo faldu móti að mann-
leg náttúra breytist gjörsamlega.
Jafnvel ihelmingur tölu postul-
anna, sem báru fyrir brjósti vel-
vegun félagsskaparinis, mundi
vinna meira verka en við getum
í fljótu bragði gjört oss grein
fyrir.
Hinn sanni eldlegi áhugi hlær
að “öllum” ómöglegJeikum sem
kailaðir eru. Maður gæddur slík-
um eldlegum áhuga segir: “Ef
enginn vegur er enn Jagður til
þess, að framkvæma það sem fyr
ir liggur, þá verðum við að leggja
veginn eins fljótt og við getum
og ekki hika við.”
Erfíðleikarnir aðeins stæla vöðv-
ana og auka áhugann á því, að
framkvæma verkið. Vor versli
óvinur ér áhugaleysið og von-
leysið, um iað nofckuð sé mögu-
legt að gjöra. Að heyra slíkar
upphrópanir sem: “pað er ómögu-
legt! pað þarf ekki að reyna það,
við höfum reynt það áður! pað
borgar sig ekki!” og fleira hefir
degrið úr áhuganum stundum,
þar sem hefir þó talsvert verið af
honum. Menn þurfa að vera
býsna iheitir til þess að þurfa slík
“kuldaböð” til lengdar, frá þei n
sem eru í félagsskapnum og æt!-
ast er til að rétti bróðurhönd.
En ef margir hefðu þann áhuga,
sem hér .hefir verið talað um,
hvað gætum við þá gjört? Alt
— alt það sem nokkur góður fé
lagssflcapur fer fram á gætum
við gjört ef svo væri. Við gætum
það vegna þess, að þessi eldTegi
áhu.gi — þessi éldmóður er “smitt-
andi”. pað er andlegur hiti sem
bræðir jökla, logar og kveikir,
jafnvel í sumum þeim, sem virð-
ast vera dofnir.
Menn og konur, gæddir slíkum
eldlegum áhrifum, kannast aldrei
við að hafa beðið ósigur, og skilja
ekki orðið “ómögulegt” fremur en
Napoleon Bonaparte, isem sagði,
að orðið “ómögulegt” væri ekki
tii nema í orðabókum letingja og
vitfirringa.
Jóhannes Eiríksson.
Thomas Alva Edison.
er nú 76 ára að aldri, og komu
fréttaritarar til hans að óska
honum til lukku um daginn.
Edison var hinn kátasti og
barst talið að ýmsu sem nú er
á dagskrá, svo sem fréttablöðum,
hreyifimyjidum, sipferði, vínsölu-
bannslögum, komandi stríði,
Harding forseta, “politic” og fl.
tpað leyndi sér ekki að Ediison
lítur mjög björtum augum á líf-
ið. Hann virtiföt eltki sjá þær
hörmungar, sem ýmsir aðrir sjá
fyrir dyrum alstaðar.
Hann sagði í stuttu máJi:
“pað er mikið í því, sem Mr.
M. C. heldur fram. Margt fólk
/heldur að það sé veikt, þegar það
er í raun og veru alheilbrigt, ef
það að eins nenti að hreyfa sig,
ganga og vinna svo um munaði.
Öll þessi vandræði með að
framfylgja vínbannslögunum
koma að eins frá 'bœ'um og borg-
um. Fólkið í sveitunum er yfir-
leitt löghlýðið, og það er sannar-
lega ihressandi að vita til þess.
Bandaríkin ættu að vera sann-
gjörn í garð Breta viðvíkjandi
sikuldinni miklu. , peir ættu að
gjöra sig ánægða með einn hálfan
af einum ihundraðasta, sem vöxtu.
pað er engin hæfa að alheims-
stríð vofi yfir. pjóðirnar verða
að safna kröftum og peningum
áður en þær Jeggja út í annað
stríð.
Fréttablöðin gefa út alt of
mikið af tilhæfuiausum þvættingi
í staðinn fyrir að tala um eitthvað
sem einhverjum gæti orðið að
Tiði.
Innreið Frakflca í Ruhr dalinn
Glöð yfir því að
fylgja lœknisráði.
Tók Tanlac samkvæant læknis-
ráði og það kom henni til
heilsu, segir Mrs. Coles.
“Tanlac er sannarlegt fyrir-
myndarmeðal,” sagði Mrs. Bessie
Coles Coles, velmetin kona, 1857
Lorne Str,. Regina, Sask.
“Eg var orðinn sá aumingi til
heilsunnar, að mér í sannleika
sagt, leið aldrei öðruvísi en illa.
Matarlystin var orðin sama sem
engin og tapaði eg þar af leið-
andi holdum með hverjum degir.-
um er leið. Svo voru taugarn-
ar orðnar veiklaðar, að mér stund-
um kom varla blundur á brá. nótt
eftir nótt.
“Eg fann að við svo búið mátti
ekki standa lengur og leitaði
læknis. Ráðlagði hann mér
Tanlac. Fékk eg mér begar
flösku. Mér fór undir eins að
batna. Eg er nú ekki lengur
sama manneskja. Taugakerfið
ihefir nú fengið sinn eðliega styrk,
matarlystin er hin ákjósaniegasta
og eg sef vært og draumlaust á
hverri einustu nóttu. Eg hefi
þýngst um allmörg pund og í sann-
leika sagt, þá líður mér eins vel
og frekast verður ákosið. Reynsla
mín af meðali þessu, hvetur mig
til þess að gefa þenna vitnisburð,
svo sem allflestir geti fengið að
vita af því.
Tanlac fæst 'hjá öllum ábygg:-
Jegum lyfsölum. Meira en þrjár
miljón flöskur seldar.
ætti ekki að hræða okkur. pað er
að eins nokkurskonar verzlunar-
ferð.
pað eru auðvitað talsverð um-
brot í fólkinu á ýmsum sviðum
og það orsakast af fjánhagslegum
byltingum, sem ekki er auðvelt að
skýra. Sé ekki í fljótu bragði,
að við getum gerrt neitt nema beð-
ið þangað til að fólkið áttar sig,
svona meiri hlutinn. pað fer
að lagast.
Já, það eru til myndir, sem sýnd-
ar hafa verið, en hefði eldci átt
að sýna. Nú er alt af verið að
laga og bæta kvikmyndasýningar.
Sumar myndir, sem sýndar ihafa
verið eru þess verðar að eýna
þær, — bara ágætar.
Um sjálfan mig er það að segja,
að eg ihefi ágœrta heilsu og eg
vona að eg verði hundrað ára
gamall. Eg vinn frá því á morgn-
ana klukkan níu þar tiJ fclulckan
sex að kveldi og þá tek eg 'heim
með mér no'kkur dæmi, að fást við
það sem eftir er dags. Sá eini
munur sem teljandi er nú og fyrr-
um er það, að eg sef nú 6 klukku-
tíma á dag, en áður fyrri svaf eg
að eins fimm klukkutíma af hverj-
um 24.
J. E.
Styrkur
Styrkur vöðvanan er ekki sam»
og tauga styrkur. Af þessari
ástæðu, þjáist fólk oft, sem lítur
vel út, af taugabilun, svefnleysi
og geðstygð, eru einkenni tauga-
veiklunar, ásamt meltingarleysi
og þreytutilfinning.
Lesið þetta bréf frá Ontario-
manni:
Mr. W. L. Gregory, Charles St,
E. Ingersoll, Ont., skrifar:
“Eg hafði þjáðst lengi af melt-
ingarleysi og stýflu. Stndum
fylgdu þrálátir verkir í maganum,
ásamt svefnleysi. Eg var orð-
inn svo bilaður, a ðeg gat ekld
stundað vinnu mína nema með
höppum og glöppum. pá fór eg
að nota Dr. Chases Nerve Food og
hlaut af því mikla iblessun. Melt-
ingin komst skjótt í gott lag og
svefnleysið ásótti mig ekki leng-
ur Eg hefi mælt með Dr. Chae-
e’ó Nerve Food við marga vini
mína, sem taugaveiklaðir voru á
líkan hátt og eg, og þeir hafa allir
fengið heilsubót.
Dr. Chase’s Nerve Food 50 cent
askjan, hjá öllum lyfsölum, eða
Edmanson, Bates & Co., Limited,
Toronto.
/