Lögberg - 14.06.1923, Qupperneq 6

x21a. 6
LÖGBERG, FIMTUDaGINN JÚNI 14. 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
og konu sem engan vegin getur búið saman.
— pú leggur náttúrlega ekki af stað fyr en eg er
farin”?
“Eg haga mér algjörlega eftir fyrirmælum
>ínum í '>ví efni — ef þú óskar þess, skal eg ekki
fara frá Schönwjirth fyr en einum degi eftir að þú
ert farinn.”
Hann hneigði höfuðið fljótt, gekk síðan hratt
að borðinu, braut saman bréfið til Úlriku og stakk
því í brjóstvasann sinn.
“Eg hefi ennþá rétt til þess að gera þetta
upptækt — bréfið-er mín eign.”
Hann hneigði sig háðslega og hátíðlega,
rétt eins og hann hefði verið í heimsókn hjá
drotningu, fyrir hinni ungu konu sinni, sem var
steinhissa á þessu, og fór út úr herberginu. En
Leó litli fór að hágráta. I— Bamið fann, að nú.
mundi það missa verndarengil sinn.
XVIII.
Fréttin um iþað, að barónsfrúin ætlaði í heim-
sóknárferð til Rudisdorf meðan baróninn væri að
heiman, vakti enga undrun í eldhúsinu á Scþön-
werth, sem var samkomustaður vinnufólksins.
pjónarnir fullyrtu, að þeir hefðu spáð þessari
heimsókn frá byrjun, því að þegar barónsfrúin
hefði komið þangað fyrst, (þá •hefði litið svo út,
sem að baróninn hefði hreint ekki vitað hvort
hann átti að hjálpa konu sinni út úr vagninum
eða ekki, og seinast hefði hún orðið að stíga ofan
úr honum aðstoðarlaust. Herbergisþernan, sem
var að taka línbolta úr eldinum, sagði ofur rólega
að sér þætti vænt um það, því það væri þvert á
móti sínu innræti, að þjóna konu, sem ekki nyti
virðingar mannsiná síns, og sem þar á ofan klædd-
ist aldrei annað en netludúkskjól. Eldabuskan
með rauðu hárfléttumar varpaði önginni þung-
lyndislega og sagði um leið og hún þurkaði disk-
ana, að náðugi herrann væri víst svarinn óvinur
allra ljóshærða kvenna, að allar myndirnar, sem
hengju upp í herberginu hans væru af dökkhærð-
um konum — og dökkhærð hefði fyrsta konan
hans verið; hann hefði hlotið að hafa tekið þessa
seinni án þess að hafa séð hana. — Meðal hinna
æðri hallarbúa ríkti einskær gleði — hækja
gamla mannsins lá grafkyr; Leó hafði fengið fult
hesthús af söðluðum reiðhestum og herbergi's-
þjóninn frakka, sem var ekki orðinn .alveg gat-
slitinn, og þar að auki var honum hlíft við sín-
um vanalegu titlum, “flón og dóni”, nokkra daga
að minsta kosti var hann “kæri vinur” og “gamli
kunningi” f— og alt þetta var vegna þess, að náð-
uga frúin hefði hálsbrotið sig.”
Karl hafði ekki minst á þetta við bróðurson
sinn með einu orð'i r— þess þurfti heldur ekki.
Majnau hafði komið með þessa bláfátæku konu
af mótmælenda ættum heim á heimilið, án þess
að skeyta hið allra minsta um mótmæli og bænir
frænda síns; nú komu afleiðingamar af þessu van-
hugsaða flóni, og það var nóg refsing og niður-
læging, jafnvel þó að hann, með sinni vanalega
hepni, slyppi skaðlaust frá því.
pað ætlaði alt að hafa furðu góðan enda og
mundi ekki verða tilfinnanlegur sæmdarspillir.
Líana hélt áfram húsmóðurstörfum sínum;
hún skenkti teið á kvöldin og sagði Leó til, eins og
ekkert hefði komið fyrir — hún aðeins sýndi næst-
um kvíðafulla viðleitni í því að vera aldrei ein með
hirðdróttsetanum; hann tók eftir því og hló með
djöfullegri illgirni upp í opið geðið á henni eina
sinni, er hún hrökk saman af því að hafa snert
hönd hans, er hún var að rétta honum tebolla, ré’ t
eins og hún hefði orðið fyrir höggormsbiti — já,
sannarlega, hún hafði rétt fyrir sér, hann hefði
verið illur spámaður, hann hefði með nöprum
orðum sagt það fyrir nákvæmlega, hvenær hún
mundi verða alveg óþolandi.
Burtför barónsins hafði reyndar verið frestað
um óákveðinn tíma vegna þess, að hann hafði
heimsótt búgarð sinn, Wolkershausen, og fundið
alla hluti þar í stökustu óreiðu, þegar hann fór
að skoða búreikningana. Hann hafði sagt frænda
sínum, að það væri óafsakanlegt að skilja við alt í
öðru eins ástandi, þegar maður ætlaði í langferð.
Frændi hans hafði nærri verið dottinn um koll
af stólnum af undrun yfir þessari óvæntu rögg-
semi, sem bróðúrsonur sinn sýndi í þessu. Nýju
ferðatöskurnar úr rússneska leðrinu höfðu verið
settar í herbergi upp undir þaki, ;þar sem af þeim
gat blásið, því það var ennþá of megn lykt af þeim
og skilnaðarmiðdagsverðurinn, sem Mainau ætl-
aði að halda meðlimum klúbbsins á besta hótelinu
var látinn bíða óákveðins tíma. Á meðan var alt
sem unt var, gjört til þess að draga úr beiskju
slúðursins sem gekk manna á milli á hertogasetr-
inu; sjálf hertogaekkjan hjálpaði til þess af sinni
ótæmanlegu velvild; hún vissi sjálf best hvernig
sakir stóðu, og þess vegna var hættulaust fyrir
hana, að óska þess, að unga baránsfrúin væri kynt
við hirðina áður en hún færi í kynnisförina heim
til sinna gömlu átthaga. Líana hafði ekki færst
undan því — það sikyldi verða bæði í fyrsta og
síðasta skiftið. — Hin óskammfeilna, rauðhærða
Trachenbergsdóttir, í sama bláa silkikjólnum, eins
og hirðmeyjarnar komust að orði, hafði þá sýnt
sig hálfa klukkustund við hirðina, til þess að
minsta kosti að bera með sér bjartar endurminn-
ingar heim til Rudisdorf.
Litli kassinn með skrautgripaveskinu og
þurkuðu plöntunum var ekki sendur heim______Lí-
ana ætlaði sjálf, hvort sem var. Og málverk-
ið, sem átti að selja, svo að móðir hennar gæti
ferðast til baðstaðar, var ekki lengur í hennar
höndum; Mainau hafði tekið það. paö var ekki
æskilegt, að skuggahliðar Mainaus-ættarinnar
yrðu aftur á þann hátt að almennu umtalsefni.
pótt Mainau væri mikið að heiman og ætti eink-
um annríkt við að kippa í lag því sem aflaga fór
á búgörðum hans, reyndi hann oftast samt sem
áður að vera heima á kvöldin við tedrykkjuna og
talaði þá alveg eins og hann hafði verið vanur að
gera áður. Hann skemti sér með frænda sínum
og prestinum og veitti því enga eftirtekt, að sá
síðarnefndi yfirgaf Schönwerth yarla aldrei, her-
togaekkjan hafði gefið honum nokkurra vikna
leyfi til þess að styrkja taugar sínar í góðu og
hreina loftinu í Schönwerth.' Eitt kvöld kom
presturinn með þá uppástungu, að trúarbragða-
kensla Leós litla, færi fram í barnaherberginu í
staðinn fyrir í stofu hirðdróttsetans, sökum þess
að þululestur drengsins væri þreytandi fyrir
taugar gamla mannsins; en þá var eins ( og að
vaknaði einhver grunur hjá Mainau, og hann sagði
með rödd sem var hás, eins og hann ætti erfitt
með að draga andann, að það væri naumast hægt
að fara fram á það við konu sína, sem væri mót-
mælandi trúar.
pað var orðið óhjákvæmilegt, að hann væri
stöðugt í Wolkershausen dögum saman. Einu
sinni síðari hluta dags, er hann var að leggja af
stað þangað ríðandi, stóð presturinn hjá frænda
hans við einn gluggann. peir horfðu á hann
báðir, meðan hann var að stíga á bak hesti sín-
um, og sáu að konan hans, sem var að ganga út
í garðinn með Leó, gekk til hans, til þess að láta
drenginn kveðja föður sinn. Hann rétti drengn-
um höndina, en ekki konu sinni., Á andliti hans
sem var veitt nákvæm eftirtekt af augunum fjór-
um fyrir innan gluggann, var engin svipbreyting
sýnileg. Hann beygði sig niður um leið og hann
klappaði á hnakkann á hestinum og Líönu varð lit-
ið í augu hans, sem voru myrk og ógnandi.
“Eg vona, að þú verðir trúr. mótmælandi
þegar eg sé þig aftur, Júlíana”, sagði hann lágt
Hún snéri sér frá honum gröm í geði og hann
hleypti hestinum á sprett út úr hallargarðinum
og kastaði um leið kveðju á þá sem stóðu við
gluggann.
pað kom ríðandi sendimaður frá Wolkers-
hausen á hverjum morgni með bréf frá Mainau
sjálfum. í bréfum þessum var einkum spurt eft-
ir því, hvemig Leó liði. Hirðdróttsetinn gat
ekki varist því að skellihlæja að þessu nýja upp-
átæki hins undarlega sérvitrings, sem oft áður
hafði látið heila mánuði líða, án þess að spyrja að
hvernig konu sinni og barni líði, en sem nú alt í
einu lét sem hann væri orðinn umhyggjusamur
faðir. Hann ritaði sjálfur svarið undir spum-
inguna á hverjum degi — því var ekki beint
að neinum sérstökum. En einn morgun kom
sendi maðurinn niður til Líönu eftir að hann
hafði skilað af sér bréfinu, sem hann var með
og fékk henni lokað bréf. pegar hún opnaði
það duttu mörg skrifuð blöð úr umslaginu og á
nafnspjaldinu, sem fylgdi þeim, var skrifað, að
þetta væri byrjun á handriti, sem Mainau væri
byrjaður að vinna áð á kvödin, sér til skemtun-
ar, eftir erfiði og áhyggjur dagsins, hann óskaði
eftir áliti hennar um þessa byrjun.
Hún hélt ofurlitla stund á blöðunum í ráða-
leysi; hún fann til undarlegs sambands af gleði-
ríkri undrun og hræðslu. Henni brá við þessi
nýju afskifti, en hún áttaði sig fljótt og svaraði
með örfáum línum, að hún dveldi nú á hverjum
degi nokkrar stundir síðdegis í húsi skóggæzlu-
mannsins, með Leó, og þar skyldi hún lesa hand-
ritið í skógarkyrðinni.
Hún varð forviða, þegar hún fór að lesa hand-
ritið, þott hún sjálf hefði sagt, að hún héldi, að
hann hefði rithöfundshæfileika. Handritið var
safn af bréfum frá Noregi, sem voru stítnð til
hennar. pað leit út fyrir að þessar mergjuðu
setningar, hefðu runnið viðstöðulaust frá penna
hans; skýrar, ljómandi myndir svifu fyrir sálar-
sjónum hennar, eins og þeim væri blásið af dynj-
andi stormi; þær höfðu lengi legið í læðingi áður
en þær fengu að losna. Konan unga gleymdi al-
veg hver það var, sem hafði skrifað þetta. Sam-
kvæmishetjan dutlungafulla, með háðslega bros-
ið um varirnar og uppgerðar lífsleiðindin í hverri
hreyfingu, vor orðin að einmana manni er horfði
hugsandi af háum klettum, sem stormurinn næddi
um, niður á hið aumlega mannlíf, sem þó var fult
af drambi. Stundum var hann veiðimaður, sem
laus var við alla uppgerð og þvingun, hirðlífsins,
elti björninn í ákafa, reikaði viltur um snjóþakta
eyðimörkina og hvíldi sig svo vikum saman í hin-
um afskektu bygðum, gagntekinn af styrk íbú-
anna, sem var skyldur hinu dýpsta í eðli sjálf3
hans, af óstýrilæti þeirra og hreinleik siðanna og
hreinlífi kvenna þeirra. Líana mintist þess er hún
las þessar lýsingar og blygðaðist sín í kyrþey, að
pessar lýsingar og blygðaðist sín í kyrþey, að
hún hefði borið honum ábrýn, að hann kæmi aldrei
auga á neitt annað en það sem gengi í augum og
vilti sjónir.
Líana sat fyrir utan skóggæzlumannshúsið
með handritið fyrir framan sig; hún hafði lesið það
þar daginn áður. pað var sem hún hefði nú
fyrst fundið húsið; það var ekki ein þessara ný-
tízku bygginga í svissneskum stíl, sem eru settar
oft og einatt í útjarðar skógarins, heldur gamaJI
kumbaldi með hálmþaki, skökkum veggjum og ó-
reglulegum gluggum. Fyrir framan húsið var
ofurlítill garður og í einu horninu á girðingunni,
sem var í kringum hann, var trébekkur.
Stóreflis perutrá, sem humalleggir fléttuðust
um, kastaði skugga á bekkinn. Líana sat hér við
snoturlega þakið kaffiborð, er kona skógæzlu-
mannsins hafði sett þar. Frá húsinu var ekkert
útsýni. Húsið lá grafið inn í skóginum, þar sem
hann var hæstur, og aðeins úr gaflgugganum eða
frá dúfnabúrinu mátti, ef til vill sjá hæðir í
fjarska eða marglita þakið á Schönwerths-höII-
inni. í garðinum gréru að vísu roðaber og georg-
ínur og í bala við dyrnar stóð fallegur oleander,
en í tíu skrefa fjarlægð óx illgresið óhindrað og
lengra inn í hálfrökkri skógarins var krökt af gor-
kúlum.;— Á þessum stað kom sú tilfinnpig ávalt
yfir Líönu, að hér væri hún gleymd af öllum; þ&ð
hafði þægileg áhrif á hana. Hér gerði enginn
henni ónæði; skóggæzlumannskonan var ekki of
nærgöngul og sýslaði við dagleg störf sín. Maður
hennar var oftast nær úti við með mönnum sírt-
um og hundum, og umhverfis gamla, hálmþakta
húsið var fullkomin kyrð. pögnin var aðeins rof-
in af kurri dúfnanna, sem flögruðu um, og þegar
kýrnar bauluðu í fjósinu. Líana var svo ungleg
og ástúðleg þarna, þ|ar sem hún sat í hvítum
sumarkjól undir trénu, að vel hefði mátt ætla, **ð
hún væri dóttir skóggæzlumannsins. Stór grá-
bröndóttur köttur teigði sig lítillega á hinum eni-
anum á bekknum, án nokkurrar virðingar fyrir
stráhattinum, sem lá við hliðina á henni. Á bO'-ð-
inu stóð skínandi fáguð kaffihitunarvél úr látúni
og við hliðina á henni lá rúgbrauð og smjör ásamt
nokkrum diskum; þar voru einnig nokkrar perur,
sem höfðu fallið niður af trénu í dálítilli jám-
körfu.
pessum girnilegum réttum hafði verið ýtt til
hliðar ofurlítið. Leó hafði komið með síðvaxið
jarðarberjablóm og var nú, með tilsögn og hjálp
stjúpu sinnar, að undirbúa það fyrir plöntusafn
sitt. Dökkhærða höfuðið hans hallaðist upp að
gullnu hárfléttunum hennar. Á vöngum beggja
var rósroði æskunnar, og bæði voru styrkt og
endurnærð af hressandi skógarloftinu, þar sem
þau sátu saman glöð og ánægð.
“parna er pabbi!” hrópaði Leó litli skyndilega
og hljóp með útréttar hendur út á götuna, sem lá
skáhalt fyrir framan þau, þar sem hann sá föður
sinn koma. Mainau kom gangandi með hröð-
um skrefum fram úr skóginum; hann var klædd-
ur í léttan brúnan sumarfrakka og hafði göngu-
staf í hendinni. Líana stóð upp og gekk á móti
honum. Hann tók drenginn upp, kysti hann og
setti hann svo niður aftur.
“pú kemur út úr skóginum, Mainau, og ert
gangandi”, sagði hún undrandi.
“Já, það veit Guð, að eg var orðinn iþreyttur
á að láta skaka með mig eftir akveginum — eg
kom keyrandi, en fór ofan við hliðvarðarhúsið.”
“pað er æði langur spölur þaðan.”
Hann ypti öxlum brosandi og sagði:
‘^Hvað er það sem maður vill ekki til vinna,
þegar maður hefur ekki séð lengi — drenginn
isinn? jEg vissi af Ibréfi þínu, að eg mundi ekki
finna neinn heima núna. Nei, sjáðu bara hvað
það er skemtilegt hér!”
Hann gekk hratt að borðinu og settist á bekk-
inn. Kötturinn varð að víkja ofurlítið til, en
fekk þó að vera kyr, sökum þess að hann var þar
áður kominn og átti meiri rétt á sér.
Líana gekk inn í húsið og kom út aftur með
sjóðandi vatn. Á sama augnabliki var farið að
loga á hitunarvélinni og rétt á eftir blandaðist
kaffi-ilmurinn við skógarloftið, og Líana fór að
matreiðslunni eins og hún væri eitt af hversdags-
störfum hennar.
“Nei, drengur minn, þetta sæti er handa
mömimi þinni”, sagði Mainau og ýtti drengnum,
sem vildi komast upp á bekkinn, næstum hrana-
lega frá sér, og benti konu sinni, sem var búin að
fylla bollan að setjast við hlið sér.
Hún hikaði — hann hefði vel getað rekið kött-
inn burt, og það var ekki nóg rúm á bekknum, en
honum fanst annað. En í sömu andránni kom
kona skóggæzlumannsins með tágastól og frels-
aði hana úr öllum vandræðum — hún tók Leó upp
og setti hann á bekkinn, en fékk sér sjálf sæti á
stólnum og varð rórra við. Mainau tók af sér hatfj
inn, fleygði honum á grasið og ýfði fallega, dökka
hárið á sér með báðum höndum f— hann heilsaði
hinni vikaliðugu skóggæzlumannskonu með brosi
sem leit út fyrir að vera þakklætisfult.
“Nú hefi eg séð með mínum eigin augum,
hvað þetta er ófarsælt hjónaband,” sagði kona
skóggæzlumannsins við gömlu vinnukonuna sína,
(þegar hún kom inn í húsið.
“Líttu bara á þau, þau sitja einu sinni ekki
saman og andlitfið á honum er rétt eins og að
blessuð, góða konan hans, hef ði helt ediki í bollann
hans í staðinn fyrir kaffi, með indælu höndunum
sínum. Annar eins kvenskratti og hún var fyrri
konan hans, er mátulegur handa honum — já,
drottinn má þekkja þá, þessa karlmenn!”
Skuggalegi svipurinn var horfinn af andliti
Mainaus. Hann hallaði sér aftur á bak á bekkn-
um, svo að humalleggimir strukust kælandi um
andlit hans.
Hann rendi augunum hsegt yfir skjálfandi
trjátoppana og hornið á skóggæslumann&húsinu,
sem stóð fram úr skóginum og yfir kaffiborðið
með sveitarbraginn.
“Við minnum á atriði í 1-ífi þorpsprestsins í
sögunni af prestinum á Vökuvöllum”, sagði hann
brosandi. “Eg hefi ekki vitað fyrri að við ætt-
um svona skáldlegan blett hér í skóginum. Skóg-
gæzlumaðurinn vildi gjarnan losast við hálmþak-
ið i— hann er stöðugt að nauða á því — en það
verður nú kyrt, héðan af”.
Hann bar bollann upp að vörunum með sýni-
legri ánægju.
“En hvað það er þægilegt að finna svona al-
sett borð í miðjum skóginum, þegar maður er bú-
inn að keyra fyrst eftir rykugum akveginum og
svo að ganga langan veg.”
“Já, eg veit hvað það er gott”, greip hún
frammi fjörlega, “þegar við Magnús fórum út ti!
Iþess að safna plöntum og komum svo þreytt og
svöng heim aftur og beygðum inn í Iöngu götuna
hjá gosbrunninum, sem þú kannast við, þá sá eg
langt í burtu alsett matarborðið í garðsalnum
— blessaðir, gömlu, ljótu hægindastólamir, sern
þú þekkir líka, stóðu kringum það, og um leið og
úlrika kom auga á okkur fór hún að laga undir te-
katlinum. pesskonar heimkoma er hreinn unað-
ur, einkum ef maður hefir verið að reyna að kom-
l!/* .. í • ar* timbur, fidhrilkir mí öUtam
Nyjar yonibirgcKr tegundum, •«
kmamr mthrir strikaMr tiglar, hurðir og gluggar.
Koirih og isjáið vörur rorar. Vér erumietlU glaðír
aÉJ cýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
**" Limttad-----------——
■INAY ÁYE. EAST WlfíNlPI®
ast undan illviðri, hefir fundið fyrstu regndrop-
ana á andlitinu og heyrir vindinn blása og regnið
hellast niður meðan maður sjálfúr nýtur Ijúfrar
hvíldar.”
“Og nú, þegar þ/ú ert kominn hingað til
Schönwerth, ertu veik af þrá eftir þess konar
heimkomu.”
Augu hennar leiftruðu og hún bar saman-
iþrýstar hendumar upp að hjarta sér,— það virt-
ist sem hún væri rétt að því komin að segja já,
en hún sagði það ekki.
“Mamma segir altaf að hinir síðustu af
Trachenbergsættinni séu að því komnir að deyja
út og að — úrættast”, bætti hún við með yndislegu
brosi og kom sér hjá iþví að gefa beint svar.
“Löngunin til að lifa kyrlátu og friðsömu
heimilislífi og að gera þá fáu, sem manni eru kær-
ir, sem allra hamingjusamasta og að finna sjálf-
hamingju sína í því >— þessi löngun, sem móðir
mín kallar smásálarlega, hefði alls ekki átt heima
í Rudisdorf fyrir einum tíu árum, eins og þá var
ástatt þar — en það er samt hún, sem hefir gefið
okkur systkynunum þremur styrk í öllum þessum
byltingum, sem urðu mönnum næstum því ofu.-
efli. En við erum samt sem áður ekkert inni-
setufólk, sem grefur sig inn í sinn þrengsta sjón-
arhring og verður eigingjarnt af því að draga
sig í hlé út úr öllu samkvæmislífi og mannlífi; við
erum þvert á móti, mestu óróaseggirnir og vilj-
um gjarna taka þátt í ýmsu og komast áfram.
pú hlærð víst, iþegar eg segi þér frá því, að við
höfðum borðað þurt brauð og drukkið sykur-
laust kaffi, til þess að geta keypt okkur góðar
bækur og áhöld til vísindalegra iðkana og til að
ná í ýmiskonar fréttarit. —pesskonar líf og sam-
vinna veitir hamingju, sem ekki er unt að lýsa,
og nú, þegar eg hafði lesið lýsingar þínar frá
Noregi, skil eg ekki — æ, þær eru ágætar, hríf-
andi”, greip hún frammi fyrir sjálfri sér og lagði
hendina á blöðin, sem láu í borðshorninu. — “Ef
þú bara vildir afráða að láta prenta þær — ”
“Uss — segðu ekki eitt orð meira, Júlíana!”
hrópaði hann. í stiaðinn fyrir roðann, sem fyrstu,
hrífandi orðin, er kona hans sagði um þetta,
höfðu sett á andlit hans, var kominn djúpur fölvi.
“Vektu ekki upp aftur hina Ijótu anda, sem
eru sofnaðir og sem þú hefir ráðist á sjálf með
tvíeggjuðu sverði! Eg hafði bréf þitt með mér
í Wolkershausen — það er vel skrifað, Júlíana,
svo kjarnyrt, að það ætti að vera gefið út og
notað sem bannfæring á móti hégómagirni karl-
mannanna. pú hugsar ljóst og skipulega — eg
kannast við að þú hafir rétt fyrir þér í mörgu,
þótt eg t. d. sé ekki enn á þeirri skoðun, að maður
verði að lenda í fátækt, til þess að sjá, að inni-
leg sambúð veitir mesta hamingju.”
;Hann tók handrit sitt, eins og hann væri ut-
an við sig og blaðaði í því -— nokkur smáblöð
hrundu innan úr því, hann þreif eftir þeim undr-
andi.
“Já, bara hugsaðu þér það”, sagði hún og
brosti, “lýsingar þínar voru svo Ijóslifandi að þær
örfuðu mig til þess að taka blýantinn, til þess
að byrja að draga myndir með þeim.”
“pér hepnast vel það sem þú gerir með hönd-
unum, Júlíana,” sagði hann, “þær eru ágætar!
pú hefir fylgt lýsingunum með blýantinum svo
vel, að það er rétt eins og að þjú en ekki eg hafi
hugsað þær; gagnrýni þín skoðar hverja hræringu
sálar minnar niður að dýpstu rótum, sem þær
hafa*vaxið upp af, og samt — drottinn minn góð-
ur, um hvað er eg annars að hugsa — og samt
er það einmitt þessi eyðileggjandi, kalda, hlut-
lausa gagnrýni þín, sem gerir þig að kennara
mínum”.
Hann sagði þessi síðust orð með hörðum, skerandi
róm. — “En hvað segir þú lim það, Júlíana, að við
bæði tækjum höndum saman? pað er að segja
að eg skrifi en þú skýrir það, sem eg skrifa, með
myndum?” bætti hann við í léttari róm.