Lögberg - 23.09.1926, Page 6

LOGBERG FEVÍTUDAGINN,
23. SEPTEMBER 1926.
Bls. 6
Auga fyrir auga og
tönn fyrir tönn.
t Eftir óþektan höfund.
' ■—
■Weraer stamaði einhverja afsökun. Hinn
Hinn ókunni ypti öxlurn, eins dg hann skildi
ekki framkemu Werners, kvaddi kurteislega og
hélt áfram.
Werner leit á eftir honum.
“Það er þó hann,” tautaði hann við sjálfan
sig. “Annars hlýtur það að vera tvífari hans,
því slík líking er alveg óþekt.”
Yitanlega trúir sérhver maður helzt því, sem
hann vill trúa, og Werner hafði, bæði sökum
sinnar eigin réttlætrstilfinningar, og lönguninni
eftir.að hjálpa Leíiororu til að uppfylla loforð
hennar, enga heitari ósk í huga sínum, en að
finna morðingja Scholwiens.
Atburðurinn var of mi'kils verður til þess,
að hér væri hekið tillit til hinna almennu kurt-
eyslssiða. Þott það væri nokkuð kynlegt, varð
Wérner að sannfæra sig um, hvort þessi maður
var morðingi Scholwiens, eða að eins tvífari
hans.
Þess vegna hraðaði hann sér aftur á eftir
hinum Ijósa.
“Þér fyrirgefið mér efhiust* hr. minn, ”
sagði Werner aftur við hinn ókunna mann, “en
mig langar til að spyrja yður einnar spurning-
ar.”
Hinn.ljóshærði nam strax staðar.
“Það er mér sönn ánægja,” svaraði hann
jafnrólegur og kurteis eins og áður, “ef eg get
svarað henni.”
“Voruð þér ekki, fyrir tveim árum síðan,
eina nótt í hótelinu Skjaldarmerki 1 höfuÖborg-
innif 7
Hann nefndi nafnið Semper, og horfði fast
á hinn ókunna.
‘ ‘ Til höfuðborgarinnar hefi eg komið nokkr-
um sinnum,” sva'raði sá ljóshærði, “en eg hefi
áreiðanlega aldrei verið í Skjaldarmerkinu.
Leyfið mér nú sem endurgjald að spyrja yður.
Af hvaða ástæðum eruð þér að spyrja mig hvað
eftir annað, er það nokkuð, sem yður snertir?”
Af því þessi ókunni maður var svo rólegur,
misti Werner stillinguna, auk þessa ruglaði hin
ókunna rödd hann svo mikið, að hann varð
gramur yfir sjálfum sér. Hann tók nú líka eft-
ir því, að liinn ókunni var miklu elliiegri, heldur
en hinn falski Seaiper gat verið, eftir því sem
hann mundi bezt.
“Afsakið! afsakið!” stamaði Werner aftur
vandræðalegur, “en líking yðar og annars
manns hefir gabbað mig.”
“Það er skiljanlegt.” t
Um leið og hinn ókunni sagði þetta, lyfti
hann hattinum og hélt áfram rólegur.
Werner gekk gramur, og fyrirvarð sig, í
gagnstæða átt. Þegar hann hafði gengið nokk-
ur skref, leit hann aftur eftir hinum ókunna, en
sá hann nú hvergi. Hann hlaut að hafa horfið,
annað hvort inn í eitthvert hús, eða inn í ein-
hverja götuna, sem liggur frá torginu.
Feiminn og hnugginn sneri Werner aftur til
Allans og Berthold.
Hann vissi, að hann varð að gefa einhverja
skýringu yfir þessari dularfullu þreytni sirnii,
og án þess að bíða spurninga, sagði hann, að sér
hefði sýnst hann sjá mann, er hann þekti, en
þegar til kom var það annár maður, mjög líkur
hinum.
Að liann hefði verið að elta ímyndaðan
glæpamann, þorði hann auðvitað ekki að segja.
Þó að hann vteri sannfærður um, að hann'
hefði haft fyrir sér mann, er væri mjög líkur
hinum falska Semper, gramdist konum samt, að
hann hafði ekki elt hann með leynd, til að vita
hvar hann ætti heima.
“Það var gott að þér gátuð skýrt þessa
breytni yðar fyrir okkur,” sagði Allan, “því
við vorum mjög hræddir yðar vegna; þér hlup-
uð burt eins og brjálsemi hefði gripið yður, eða
að þér hefðuð séð vofu.” /
“Það v^r Jíka vofa, sem gabbaði mig,” svar-
aði Werner, “en vofur eru að eins ímyndun, og
við skulum þess vegna reyna að gleyma því,
sem gerði mig hræddan, svo að eg gerði ykknr
K'ka hrædda. Við skulum snúa okkur aftur að
hinu verulega og tala uny viðskifti okkar.’
A þessu augnabliki heyrðist bjöllu hringt í
ganginum, sem kallaði gestina að dagverðar-
borðinu.
Allan og Berthold stóðu upp, og þegar hinn
síðamefndi fór, gengu Allan og Wemer inn í
borðstofuna.
SJÖUNDI KAPITULI.
Hinn kvenlegi Cerberus.
Þetta var fagurt sumarkvöld. ,
Síðari hluta dagsins hafði Allan og Wemer
litið yfir reikningsbækumar, svo nú var að eins
eftir að skoða garðinn fyrir utan bæinn.
Litlu fyrir kl. 6, þegar hitinn var farinn að
minka, lögðu þeir af stað út í garðinn.
Fyrir hér um bil fimtíu árum, þegar jám-
brautir vom enn óþektar, stóð bærinn, sem Wer-
ner ætlaði nú að kaupa hótel í, langt frá öllum
aðalbrauÞim viðskiftalífsins.
Jarðvegurinn, sérstaklega fjrrir utan bæ-
inn, var lítils virði.
Faðir Allans bræðranna átti þá stór/ lafid-
spildu fyrir utan bæinn, þar sem hæðimar byrj-
uðu og hækkuðu enn meira, unz þær urðu að
skógivöxnum hálsum.
Það var allstórt landsvæði, sem hinn'gamli
Allan, er var bóndi, varð að rækta í sveita síns
andlitis, til þess að geta fætt sig og fjölskyldu
sína, því jarðávextir voru þá í lágu verði, sök-
um hinna erfiðu samgöngufæra.
En þetta breyttist alt í einu, þegar járn-
brautirnar vora lagðar.
Bærinn stækkaði fljótlega, og fyrir utan
hann voru brautarstöðvarnar bygðar, og litli,
gamli bærinn myndaði margar nýjav götur.
Jarðvegurinn hækkaði f verði í hlutfalli við
stækkun bæjarins.
Gamli Allan mældi land sitt í byggingarlóð-
ir, og seldi þær smátt og smátt.
Hann varð ríkur maður, og lifði síðustu ár-
in á ávaxtafé sínu. Handa sjálfum sér geymdi
hann allstórt svæði, bygði á því nýtízku skraut-
hús og umkringdi það með eins konar listi-
garði.
Alt þetta sagði Allan Werner á'leiðinni til
garðsins.
“Þegar faðir okkar dó, fyrir 25 áram síð-
an,” sagði Allan, um leið og hann endaði
skýrslu sína, “skiftum við Gottfred bróðir min-n
og eg, lausafé og fasteign föður okkar á milli
okkar. Gottfred eignaðist húsið og garðinn, og
þar eð hann, sem ungur maður, var djarfur og
starfsamur, sem elskaði peninga umfram alt,
lét hann byggja, rófusykurs verskstæði hjá húsi
sínu, sem eflaust hefir veitt honum góðar tekj-
pr, að" svo miklu leyti að eg veit, þar eð eg kem
mjög sjaldan til bróður riiíns. Eg fékk ávaxta-
frarðinn, sem er aðskilinn með steingirðingu frá
andeign bróður míns, svo að ekkert samband
á sér stað á milli landeigna okkar. Fyrir pen-
inga þá, sem eg erfði, keypti eg hótelið, sem eg
eflauSt hefði viljað halda len-gur, ef lasleiki
minn og fráfall konu minnar gerði mér það ekki
ómögulegt. Nú erum við komnir áleiðis, þama
sjáið þér hús bróður míns og verkstæði.”
Hann benti á tvílyft hús, og frá því lá girð-
ing langs með þjóðbrautinni að verkstæðinu,
sem var bygt af rauðum múrsteinum, og snera
hinir hvítu gaflar þess að veginum.
Stóra hliðið í girðíhgunni og einnig litla
hliðið hjá verkstæðinu vora lokuð, svo að Wer-
ner gat ekki séð inn í garðinn um leið og hann
gekk fram hjá. En hinir stóru, dökku reykjar-
mekkir, sem stigu upp í hið hreina loft frá reyk-
háf verkstæðisins, bára þess vott, að menn vora
ekki iðjulausir bak við þessa múrsteinsveggi.
Verkstæðið stóð á landamærum, og bak við_
það byrjaði steingirðingin, sem umkringdi garð
hóteleigandans. „
Þar eð j^rðvegurinn hækkaði hér, var garð-
urinn með hjalla-myndun. A hjallanum voru
margar gangtraðir, og milli þeirra vár ræktað-
ur vínviður.
' / Allan tók lykif úr vasa sínum, opnaði dyrnar
í steinveggnum og leiddi Werner inn í garðinn.
Mennirnir gengu upp tröppuna, sem var á
miðjum hjallanum.
Útsjónin frá efsta, stóra fletinum, var að-
dáanleg, þó hún væri á einum stað hindruðmf
strýtumynduðum klett. Héðan sá maður ekki
eingöngu bæinn og skógi vöxnu hæðamar, en
maður sá líka niður í verkstæðisgarð nágrann-
ans.
“Ef þér á þessari flöt viljið láta reisa veit-
ingahús,” sagði Allan, “þá veitið.þér bænum
okkar skemtistað, sem mun borga sig ágæt-
lega.”
Werner, sem var framsýnn maður, kinkaði
kolli.
“Undir vissum kringumstæðum, já,” sagði
hann, “því þér hafið engu ýkt; afstaða garðsins
og lögun er mjög hagkvæm, það má vel nota
hann til einhvers, og þó er eitt óhagræði, sem
eyðileggur allar vonir.”
“Hvað getur það verið?” spurði Allan.
Werner Jyfti hendinni og benti upp í loftið.
“Hafið þér ekki tekið eftir því, hvernig
reykinn leggur frá reykháf bróður yðar? 1 dag
er austanvindur, og hann flytur reykinn inn yf-
ir bæinn, svo hreint loft er í garðinum. En í
, vestanátt legði allan reykinn inn í garðinn, sem
myndi auka þægindi og gera heimsókn almenn-
ings mjög vafasama.”
t Allan varð hissa og þagði; hann gat ekki
neitað því, að Werner hefði rétt fyrir sér.
“En maður má ekki hopa undan hindrun-
ijm,” sagði Werner enn fremur, “þegar maður
ætlar að framkvæma eitthvað, og þetta pláss
gefunsannarlega góðar vonir. Eg er fús til að
kaupa garðinn Iíka og borga hann fullu verði,
ef mögulegt er að bæta úr óþægindunum, sem
egmintistá. ”
“En það er eki í mínu valdi. ”
“Maske í valdi bróður yðar. ”
“A hvem háttf” spurði Allan, sem sjáan-
lega varð gramur í skapi, þegar minst var á
bróður hans.
“Ef þessi Yerkstæðis reykháfur væri hækk-
aður um þrjá eða fleiri metra, þá myndi reyk-
urinn ekki reka sig á klettana, en fara fyrir of-
an þá, og við þyrftum ékki í vestanvindi að vera
hræddir um að reyknum slái niður.’
Allan skildi strax, að Wemer hafði.rétt fyfr-
ir sér. /
‘‘Við skulum þá,” sagði Wemer, “heim-
sækja bróður yðar; máske hann leyfi að reyk-
háfurinn sé hækkaður um fáeina metra. Reyk-
háfurinn er svo traustlega bygður, að undir-
staða þans hlýtur að þola þess hækkun, og kostn-
aðurinn getur ekki orðið ókljúfandi; atiðvitað
verð eg að bera hann ásamrt yður, þar eð við
höfum báðir hagnað af því.”
Allan svaraði ekki strax. Hann hélt hönd-
inni um hökuna og hugsaði sig um.
“Að fara og finna bróður minn, er mér ekki
geðfelt, ’ ’ sagði hann eftir langa umhugsun.
‘‘En þér verðið neyddur til að gera það, ef
þér viljið selja garðinn, hvort heldur mér eða
oðrum. Hin umtöluðu óþægindi sér hvar að-
gætinn maður. 1 þessu tilfelli ræður úrskurður
bróður yðar úrslitunum.”
Allan ypti öxlum. ^
“Kæri hr. Werner, þér þekkið ekki kring-
umstæðumar. Að geta fengið að tala við bróð-
ur minn, er epginn hægðarleikur, eiris \)g þér í-
myndið yður, án tillits til þess, að eg er mjög
ófús á að snúa mér til hans. Eg er alt af hrædd-
ur um, að þar inni kunni að þyrlast upp eitt-
hvert ryk, sem eg ógjarna vil fá í augun.” ^
“Eg fullvissa yður um að garðurinn, an
breytingar á ásigkomulagi reykjarins, verður
alveg óhæfur til að dvelja í.”
“Nú, að því er mig snertir,” sagði Allan/
skyndilega, “þá er mér sama þó við förum til
hans; eg verð hvort sem er, að sjá bróður minn
einu sinni áður en eg fer úr bænum; þetta getur
þá jafnframt verið kveðju heimsókn. ”
A þessu augnabliki greip Werner handlegg
Allans, og kreisti hann svo fast, að Allan kendi
til. 1 /
“Hvað er þetta?” spurði Allan skelkaður.
“Sko þarna, hann er þarna núna.”
> Með þessum dularfullu orðum benti Wemer
á einn gluggann í verkstæðinu fyrir neðan
hjallanna, þar sem þeir liöfðu gengið fram og
aftur.
“Hver?”
Svo leit hann þangað, sem Werner benti.
“Afturgangan hans,” hrópaði Werner,
“sem einu sinni áður hefir gert mig hræddan.”
“Afturganga hvers ? ’ ’
A þessu augnabliki hrukku báðir mennimir
við og skygðu fyrir augun með hendi sinni.
Ský, sem hafði liulið sólina, var dregið frá
henni; þar eð sólin var lágt á lofti, spegluðu
geiálar hennar sig í gluggum verkstæðisins,
sem glóðu eins og bráðið gull, og gerðu of bjart
fyrir augum.
1 þessu ljóshafi var alt horfið, sem annars
hefði verið mögulegt að sjá, í eða bak við
gluggann. '
“Hvernig*er það með þessa afturgöngu, sem
þér hafið minst á svo oft?” spurðr Allan, þeg-
ar hann var búinn að nugga augun og snúa sér
vih. ‘ ‘ Hún hlýtur að búa að staðaldrí í huga yð-
ar, þar eð þér álítið yður sjá hana alstaðar.”
“Eg er í svo mikilli geðshræringu,” viður-
kendi Werner, “að eg veit naumast lengur hvað
er sannreynd og hvað er ímyndun, viðvíkjandi
þessari sýn. Eg held sjálfur, að það sé að eins
skynvilling, sem lét mig sjá það bak við þenna
glugga, er hvíldarlaust hefir kvalið huga minn
síðan í morgun, og það svo tilfinnanlega, að ég
get ekki lýst því. Eg hefi gert rangt, með því
að gruna saklausan mann um glæp, sem liggur
eins þungt á huga mínum og stærðarbjarg væri;
því eg fullvissaði mig um það í morgun, að það
er að eins einkennileg líking, sem gabbaði
mig. ’ ’
“1 morgun töluðuð þér um kunnugan mann,
sem þér hélduð yður hafa séð,” sagði Allan,
sem nú var orðinn forvitinn, “en nú minnist
þér á glæp. ’ ’
“Þegar maður er í æstu skapi,” sagði Wer-
ner og reyndi að forðast hið rannsakandi augna-
tillit Allans, “þá sér maður alstaðar vofur. ”
“1 þessu tilfelli er það líka mín skoðun,’''
svaraði Allan um leið og hann fylgdi Werner
ofan af hjallanum; “því jafnvel þó margt þar
inni sé ekki eins og það ætti að vera, þá held eg
að ekki finnist glæpamenn í húsi bróður míns;
hann er raunar undarlegur maður, en heiðar-
legur er hann samt.”
Werner svaraði engu. Hann gekk þegjandi
við hlið hóteleigandans. Hann var vitanlega í
geðshræringu, þar eð hann hélt sig aftur hafa
héð afturgöngu Sempers. Aðalástæðan til nær-
veru hans hér, að kaupa hótelið, féll næstum því
í gleymsku.
Þegar þeir voru komnir niður af hjallanum,
gengu þeir aftur út á veginn, sem lá langt út í
hálsana og hæðirnar, og með fram honum
l>Gg'gja vegna stóðu fögur bæhdabýli umkringd
af ávaxtagörðum.
Allau lokaði garðdyranum á eftir sér, og
gekk svo með Werner fram Hjá verkstæðisr
■óyggingunni áleiðis til húss bróður síns.
Þar eð végurinn lá eftir dæld, náðu sólar-
geislarmr ekki til þeirra; fystu rökkurskugg-
arnir gerðu vart við sig, þegar Allan greip
bjöllustrenginn við húsdyr bróður síns.
Bjölluhljóðið heyrðist glögt úti, en engin
hreyfing heyrðist inni í húsinu, er var með lok-
uðum hlerum fýrir neðstu gluggunum, og niður
dregnum blæjum uppi á lóftinu, líktist töfra-
höll þymirósanna, þar sem aít líf er dautt.
Allan kipti aftur rösklega í bjöllustrenginn.
En aftur varð hann að bíða góða stund.
Loksins heyrðu þeir fótatak inni í húsinu.
__ Dyrnar voru opnaðar, og reglulegur ægis-
hjálmur kom í Ijós. Það var afarstór línhúfa,
með rósrauðum þykksilkisborðpm á höfðinu á
roskinni konu, sem leit hörkulega út úr dyr-
unum.
Ilskuleg orð sveimuðu á vörúm hennar, og
hún bældi þau niður, þegar hún þekti Allan.
Undir eins hvarf hörkulega útlitið og breyttist
í vingjarnlegt bros.
“Hr. Allan,” sagði hún mjög undrandi.
“Er bróðir minn heima?” spurði Allan.
“ Já, ” svaraði hÚn með þvj að kinka kolli.
“Eg vil fá að tala við hann.”
“ Það er ekki mögulegt,” sagði' hún svo á-
kveðin,' að Allan spurði mjög móðgaður: /
“Hvernig vitið þér það, frú,Wöhlert? Þér
viljið þó Kklega ekki á eigin ábyrgð vísa mér í
burtu, þegar eg kem til bróður míns?”
, Frú Wöhlert, sem um mörg ár hafði verið
ráðskona hjá Gottfred Allan, sem var ekkju-
maður, klappaði saman lófum og leit til himins,
nm leið og hún stamaði:
“Hvernig getið þér ætlað mér slíkt? Eg
verð sem trygg ráðskona að eins að framkvæma
skipanir húsbónda míns, og þar eð hann hefir
verið yfir í verkstæðinu, þá áleit eg, að það
hefði reynt svo mikið á hina veiku heilsu haná,
að hann í dag áliti sig ekki færan um ,að tala
við neinn.’;
“ Segið þér honum frá komu minni,” svar-
aði Allan þurlega, “og segið honum, að eg sé
hér með ókunnan gest, sem langi til að tala við
hann um viðskiftaerindi. ”.
“Það skal eg segja honum. ”
Svo hneigði frú Wöhlert sig aftur, og menn-
jimir gengu inn í húsið, en hún læsti dyrunum
nákvæmlega.
VÉR ÞURFUM MEIRl RJQMA!
Vér ábyrgjumst Kæzta markaðsverð. skjóta af-
greiðslu og penmga um Kæl. Senchð oss dúnk
til reynslu og sannfærist. Vér sendum ókeypis
merkiseðla, þeim er óska. Sendið oss líka egg,
ST. BONIFACE CREAMERY COMPANY
373 Horace Street, St. Boniface, Manitoba.
5H5a5H5H52525£5H5H525a525E5H5H5Z5a525H5H5H5H5?5H5H5H5H5a525a5HSH5E5a5n
Svo opnaði hún stofudyrnar niðri, benti
þeim að ganga inn, og fór. að segja frá komu
þeirra.
Verkstæðis eigandinn hafði herbergi sm
uppi, en niðri voru skrautherbergi hússins, sem
þó aldrei voru notuð, þar eð_engir gestir höfðu
komið þar í mörg ár.
Fyrir viðskiftamenn og verkaménn verk-
stæðisins, var inngangurinn um litla hliðið hjá
verkstæðinu, sem Allan og Werner höfðu geng-
ið fram hjá.
Frú Wölliert þaut upp stigann., Að fáurn
mínútum liðnum kom hún aftur ofan, og gexk
inn í lierbergið, þar sem þeir biðu hennar..
Hún leit út fyrir að vera sorgþrangin, en
þessi uppgerðar sorg gat ekki dulið henn-ar
leynda sigurhrós.
“Hr. bróðir yðúr,” sagði hún við Allan,
“sagði, að sér þætti^ afar leitt, að geta ekki
tekið á móti gestum í dag; hann er nýbúinn að
ganga um alt verkstæðið, og það hefir orsakað
hopum höfuðverk, svo hann er við það að fara
í rúmið. Fyrri hluta dagsins á morgun gleður
það han-n mikið, ef þið vilduð enn einu sinni
veita okkar lélega húsi þann heiður.að koma.”
“Lélegt þurfið þér ekki að kalla þetta hús,”
sagði Allan, stóð upp og tók hatt sinn, “því fað-
ir minn heitinn bygði það, og alt sem hann gerði
varvelgert.” ' ' /t
Frú Wölhert leit niður mjög auðmjúk, og af-
sakaði sig með mærðarsemingi.
“Eg endurtek að eins orð húsbónda míns.”
Allan bað Werner að verða sér samferða,
og eftir að luifa kvatt ráðskonuna kuldelega,
fóru þeir. ,
“Eg trúi ekki einu orði af þyí, sem þessi
gaifila norn segir,” sagði hann á leiðinni til
bæjarins við gest sinn-; “hún hefir máske ekki
sagt bróður m'ínum frá komu okkar, en hann
hefir árurn saman verið undir áhrifum hennar,
og samþyk'kir allar hennar ákvarðanir. Eg er
sannfærður um, að eitthvað er geymt í húsinu,
sem þessi lævísa, undirförla kona vill ekki láta
neinn ókunnan sjá eða heyra. Nú er hún undir-
. búin, og þegan við komum aftur á morgun, fá-
um við eins að sjá og heyra það, sem er sam-
kvæmt áformum hen-nar.”
Þegar þeir komu aftur að hótel Gullenglin-
um, fundu þeir Berthold þar.
Umboðsmaðurinn sat í margar stundir og
talaði við Allan og Werner, meðan þeir neyttu
einnar flösku af víni.
Werner sagðist eiga frí í þrjá daga, og áður
en þeir væri liðn-ir, yrði að vera afgert um það,
hvort h'ann keypti hótelið eða ekki.
“Þér hafið þá ekki afráðiÖ það enn þá?”
spurði Berthöíd. *
“Þegar á alt er Iitið,” svaraði Allan fyrir
Wern-er, “þá er það komið undir bróður mín-
• “Bróður yðar?”
“ Já,” svaraði Allan, “eg vil nefnilega selja
hótelið og garðinn samhliða, en hr. Wern-er vill
að eins káupa garðinn undir vissum skilyrðum,
sem ekki er í mínu valdi að framkvæma, heldur
bróðurmíns.” ^
Hann sagði nú Berthold frá ásigkomulagi
málsins, og endaði með því að lýsa því yfir, að
fyrri hlutá næsta dags ætluðu þeir aftur að fara
og finna bróÖur sinn. /
Þegar Werner seinna fór til herbergis þess,
sem honum hafði verið vísað til, háttaði hann
ekki strax. Hann var í of mikilli geöshræringu
- yfir viðburðum dagsins, til þess að hann gæti
sofnað. * ,
Hann slökt ljósið og settist á legubekkinn.
Með hendina yfir augunum og olnbogann
hvílandi á legubekks bríkinni, lét hann alt sem
vakti hjá honum, von, ó.skir og efa, vera rann-
jsakað í hriga sínum. En svo margar hugsanir
þyrptust inn í huga hans, hver á eftir annari,
að hann átti bágt með að aðgreina /þær. Fall-
ega myn^in hen-nar Leonoru, yndislegi dreng-
nrinn hennar, afturganga Sempers, hótel Gull-
engillinn, sem hann ætlaði aÖ kaupa, skrautlegi
garðurinn með vínviÖmim og nornalega konan
með stóra línhúfuna. Alt hvirflaðist hvað um
annað eins og í breytimyndasjá fyrir hug-
skotssjón hans.
Blæjurnar voru ekki dregnar niður fyrir
gluggana, og birtan frá gasljósinu á torginu
barst inn í herbergið, og fylti það með hinni
' dularfullu hálfbirtn, sem gagnstætt algerðu
myrkri, er friðar taugarnár, æsir og ofreynir í-
myndunaraflið.
^‘LeohoraýMwíslaSi hann alt í einu og rétti
fram hendurnar, eins og hann ætlaði að halda
kyrri myndiimi, sem br|, fyrir augu hans; en á
♦ næsta augnabliki rak hann\ upp lágt hljóð, og
veifaði handleggjunum eins og til varoar.
Angistarsvitinn kom út á enni hans.
Beint á móti honum, hins vegar í herberg-
inu, sat afturganga. Sempgrs á stól við vegginn.
Werner byrgði andlitið með höndum sínum,
eins og hann þyldi ekki að sjá þessa voðasýn.
Þegar hann kom inn í herbergið, sat enginn
á stólnum. Werner vissi þetta áreiðanlega eins
víst og að hann hafði lokað dyranum, þegar
hann kom inn. Hvernig gat þessi maður, sem
var svo líkur Semper, og sem hann hafði séð
tvisvar í dag, liafa komist inn í hefbergið?
Ósjálfrátt fór hlollur um Wemer.
Hann leit aftur upp, afturgangan sat enn
þá hreyfingarlaus beint á móti honum, rétt eins
og hún vildi.hæðast að honum með ró sinni og
kæraleysi.