Lögberg - 13.01.1927, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
13. JANÚAR 1927.
51». 3
Theodore Roosevelt.
1858 — 1919.
Forseti Bandaríkjcmna 1901—1909.
Eftir Aðalstein Kristjánsson.
Framh.
Útdráttur úr bréfi, til fóstru “Tedda”. —
mun hafa verið svertingi (Mrs. Dora Watkins.)
1 Hvítahúsinu, 3. febr. 1905.
Kæra Dolly:—
Eg óska þér gleðilegra jóla. Þú kaupir hvað
sem þér sýnist—það sem þér bezt líkar—, fyrir
tuttugu dollara innlagða ávísun. Það eru nú
rétt fjörutíu ár, síðan þú hættir að fóstra mig,
þegar eg var svolítill drengur, sjö ára gamall,
einu ári yngri, en Quentin er nú. Eg vildi, að
þú værir komin hingað, svo að þú gætir séð
krakkana leika sér, hérna á Hvítahúss grund-
inni. S. 1. þrjá daga höfum við haft hér snjó.
Archie og Quentin(synir Tedda og fleiri krakk-
ar, sem hann tilnefnir, sum af þeim honum ná-
skyld), hafa fundið upp margar aðferðir til
þess að leika sér í snjónum. (Það er fremur
sjaldan, að snjór sjáist til lengdar í Washing-
ton, D.C.). Seinni partinn á laugardaginn kem-
ur hefi eg lofast til þess að fara í feluleik, hér í
Hvítahúsinu, ekki einungis við þessa krakka,
heldur einnig við fleiri leiksystkini þeirra.”
IV.
Þegar sonur Roosevelts kom með liöggormana
inn til dómsmála ráðherrans.
Eins og áður er getið, þá stundaði Roosevelt
náttúrufræði með öðrum vísindagreinum, frá
því hann var lítill drengur. Synir lians lögðu
einnig fyrir sig ])á vísindagrein. Þeir höfðu
heilmikið safn af tömdum dýrum.
í stórborgum þeim, þar sem loftslag er milt
árið um kring, eru verzlunarbúðir, sem selja
allskonar skordýr—söngfugla, páfagauka, gull-
fiska, slöngur og tamda höggonna. Ein þess-
konar verzlun var skamt frá Hvítahúsinu.
Drengir Roosevelts voru þar heimagangar, og
lofaði kaupmaður þeim stundum að fai’a með
það, sem 'þeim þótti sérstaklega mikið til koma,
heim í forsetahöllina, til þess að sýna foreldr-
um sínum.
Roosevelt sagði þessa sögu af svni sínum:
“Eg var á ráðstefnu með dómsmálaráðherra.
Quentin kom á liarða hlaupum á hjólskautum
inn til okkar, með þrjá lifandi höggorma, sem
honum höfðu verið léðir. Við vorum að ræða
um vandamál, sem útheimti okkar ítarlegustu
umhugsun. Quentin lagði höggormana á hnén
á mér. Þeir voni einstaklega vingjarnlegir við
hann, en stóri höggormurinn, “The king
snake”, var að búa sig til bardaga, til þess að
éta þann minsta. Eg vissi, að f jórir þjóðþing-
menn biðu eftir mér í næstu skrifstofu. Eg
mátti til með að losast við Quentin og höggorm-
ana, svo eg sagði honum að fara inn til þeirra.”
Mörgum fullorðnum er eins illa við höggormn,
eins og mannýgð naut. “Quentin þótti þetta
gott ráð, hann hefir víst haft von um, að finna
fúsari leikbræður. Þegar hann kom inn til
þingmannanna, þá héldu þeir fyrst, að liögg-
ormarnir væru eftirlíkingar, sem stundum eru
gerðir úr tré og málaðir; en er hinir hugpniðp,
vígfimu lýðstjórnar foringjar sáu, að höggorm-
arnir voru komnir á kreik óboðnir, og voru lík-
legir til þess að skríða upp í buxnaskálmina eða
treyjuermina þeirra—einn fjögur fet á lengd—,
þá fór gamanið að grána. Það síðasta, sem eg
frétti af þessari höggormasýningu,” — segir
Roosevelt, — “var það, að litli höggormurinn,
sem stóri höggormurinn vildi ná í fyrir kvöld-
mat, hafði skriðrð upp í ermina hans Quentins,
■og sá, sem hugdjarfastur var á meðal gest-
anna, var að hjálpa honum úr treyjunni. ”
Quentin mun hafa verið á sjöunda eða átt
unda ari, þegar hann var að leika sér að hög.c
ormum. Hann var vngstur af börnum Roos(
velts, og unni faðir hans honum mikið. Aldu
hans varð ekki hár. Það var honum líf og vnd
að leika handsöxum við hættur og't ofurefl
Tvítugur var hann undirforingi í flugli?
Bandaríkjanna. Eftir að hann liafði þjórað
þeirri tuttugustu aldar herþjónustu í nærri ái
a }' rakklandi, féll hann þar við glæsilegan orí
stír. Bréfin hans til vina og vaudamanm
Hest til móður hans, minna á hugprýði Kjarl
ans Olafssonar og Harðar Hólmverja kappa.
Ollum hugsandi mönnum kemur saman ui
’ a*'1 sf.vri;>ldir með morðvélum nútíman
aAtu að leggjast niður. En hinu ber ekki a
1 a, að hugprýði og sjálfsafneitun hermanm
(1 (Í!'T Slðuí‘ a®dáunarverð nú, en fyr á öldum
i . u (’‘ 10 ba hægt að finna það í æfisög
v“'" ^oosevelt ritaði skömmu fyrir anc
r 1 ’ a' . laiui unni foreldrum sínum mikii
1 c, áíur verið að móðir hans va
!' u/ Sþðurríkjunum, þess vegna tók hem
log sart til ættmanna sinna, þegar Suðurríki
úwiflcí? ur sambandinu °br þrælastríðið bram
1). Iíun ,lét Roosevelt lesa bænir og biði
^bksBun guBB, áðnrenhann fór að sofa
stníSð \V!v(1Í' . 1>ab var einhverju sinni, meða
sinnast í? að Ro°sevelt hafði eitthva
fundist í sína‘ Honum hefir vfst eki
ar hann v!!’ £Ííla* 1 refýln-urn við hann. Þei
irnar eins * lattabur> l)a lét hún hann lesa bæi
laust En b Vant1var 5 hanrr £erði það umvrð;
^najegfb^ MWú1; síní
uo-i o-nð , r bættl hann viö: “Almát
smærra fvrirÍE11 Suðurríkiarueuu mélir
a.st. EI^SnðnrfL1’ ^ mÓ.ðir Roosevelts hafi feri
fólk sitt eftir sðTvi tl] ^ess. að hoimsækja æt
r.' ý c( fnbur hafði verið saminn. 0
Þa haf, hun frá því Krátandi, “a!5 M
veriti svo emmana, öll þessi lönsu ár. se
Stríðið stóð yfir. Maðurinn minn bannaðí bön
* urn okkar að takk um stríðið, því liann óttaðist,
að það mvndf særa tilfinningar mínar. ”
Roosevelt var þriggja ára, þegar stríðið
hófst, svo hann liefir ekki verið meira en fimm
eða sex, þegar hann samdi sína fyrstu bæn fyrir
ættjörðina, sem hann unni svo mikið. Hann
varði öllu lífi sínu og kröftum til þess að þroska
siðferðisþrek þjóðarinnar, sem nú er talin vold-
ugust í heiminum. Þegar Roosevelt var sex-
tugur, fáum vikum áður en hann dó, þá skrif-
aði hann systur sinni: “Eg strengdi þess heit,
þegar eg var tuttugu og eins árs, að eg skyldi
aldrei hlífa sjálfum mér, hvar sem eg sæi tæki-
færi til þess að gera skyldu mína, þar til að eg
væri sextugur. Nú finst mér að eg geta með
góðri samvizku sagt, að eg liafi eftir megni efnt
það heit.”
VII.
James Bryce, hinn lieimsfrægi stjórnmála-
maður og rithöfundur, var sendiherra Breta í
Washington, þegar Roosevelt var forseti. Hann
segir. meðal annars, um störf hans og áhrif:
“Eftir mínu áliti, þá hefir Roosevelt unnið
rneira gagn sönnum framförum, — gert. meira
til þess að þroska sál þjóðarinnar, og sýna henni
hlutverk sitt og afstöðu gagnvart vandamálum
' annara þjóða, en nokkur af fyrirrennurum hans
á síðastliðnum hundrað árum, nema Abraham
Lincoln. Sem manni, sem hefir innilega trú á
lýðstjórnar fyrirkomulagi, þá hefir það verið
mér sönn ánægja, að starfa, sem fulltrúi þjóðar
minnar, við hliðina á þeim manni, sem meira en
nokkur annar, af vorri kynslóð, hefir borið
gæfu til þess að hefja þær hugsjónir upp í hærra
veldi.”
Roosevelt sagðist liafa skyldur að rækja, við
alla Bandaríkjaborgara. Hann lagði oft lykkju
á leið sína til ])ess að verja þá, sem hann vissi
að erfitt áttu með að ná rétti sínum. Það er al-
kunnugt, hversu margir líta niður á Svertingj-
ana. Málefni þeirra og framtíð í Bandaríkj-
unum, er, að margra áliti, eitt af hinum erfið-
ustu til úrlausnar. Roosevelt var sá fyrsti og
eini forseti, sem bauð Svertingja að Mrða með
sér 1 Hvítahúsinu, sem margt af “fína” fólk-
inu aldrei fyrirgaf honum.
Dr. Lyman Abbott segir frá því, að skömmu
eftir að Roosevelt var kosinn ríkisstjóri í New
York, þá var honum boðið til Albany. Hafði
Roosevelt kallað saman þar nokkura af hinum
yngri þingmönnum, sem þá voru nýlega kosnir.
Þar fórust honum þannig orð: “ Ef ])ið hafið
komið til þess að tala við mig um einliverjar
framfarir í kjördæmum ykkar, þá eruð þið ætíð
velkomnir. Eg mun ætíð vera tilbúinn að tala
við ykkur. En ef þið hafið komið í nafni ykkar
pólitisku leiðtoga, til þess að tala við mig um
‘bitlinga’, þá eigið ]nð ekki meira erindi til mín
en jafnmargir ‘grasbítar’.”
Fréttaritarar, sem fylgdu Roosevelt land úr
landi, og stundum í tugatali í hans heimahög-
um; öll Bandaríkin voru hans heimahagar—,
ræddu um það sín á milli, hvaða ástæða væri
fyrir því, að Roosevelt hefði æfinlega meira
vald yfir tilheyrendum sínum, en flestir aðrir
ræðusnillingar. Gáfu þeir margar og ólíkar
ástæður. Roosevelt hlustaði á, án þess að
leggja nokkuð til þeirra mála, þar til að allir
viðstaddir liöfðu gefið álit sitt, þá bætti hann
við: “Það .er sannarlega ekki af því, að eg sé
mælskumaður, ástæðan er líklega sú, að fólk
finnur og skilur, að eg er ætíð einlægur; það er
ekki víst, að eg hafi æfinlega á réttu að standa,
en eg hefi ætíð eftir mætti verið fróinur í hugs-
un, oi'ðum og verkum. Eg hefi ætíð ákveðna
stefnu, sem er hverju barni skiljanleg.”
VIII.
Hver áhrif hefði það liaft, ef Roosevelt liefði
verið forseti Bandaríkjanna 19141
Af því, sem sagt hefir verið hér að framan.
eru engar líkur til þess, að Roosevelt hefði að-
liylst hlutleysis stefnu Wilsons forseta. Hann
gerði sjálfur grein fyrir þessu, í samtali við
sendiherra Breta, tveimur mánuðum eftir að
Belgía hafði verið lögð í val af Þjóðverjum:
“Hefði eg Ýerið forseti síðustu dagana í júlí
1914, ]iá liefði eg krafist þess, að lilutleysi
Belgíu væri verndað, eftir Hague samningun-
um, sem Bandaríkin undirrituðu, ásamt fleiri
þjóðum. Eg hefði tekið ])ar sömu stefnu og
England tók. Það er trú mín, að þjóðin hefði
fylgt mér þar að málum. Hvort sem eg hefi á
réttu að standa í því efni eða ekki, þá veit eg
það, að (‘íin sem, komið er hefir Wilson nokkuð
alment fylgi. Það er ekki sanngjarnt að ætlast
til þess, að almenningur skilji og skapi sér
sjálfsta'ða skoðun, á svo óavanalega víðtækum
og hættulegum málum, sem koma eins 0g þrumu-
skúr. fles't öllum á óvart.”
Roosevelt hafði frá því fyrsta viljað Aæita
lið Belgíu og Frökkum. I nærri þrjú ár beitti
hann ölluin sínum undraverðu áhrifum fyrir
því máli, og stóð næstum einn uppi, fyrst í fleiri
mánuði, á móti hlutleysisstefnu Wilsons. Þeg-
ar 1\ ilson forseti sagði Þjóðverjum stríð á
liendur, 1917, þá voru jafnvel ‘svæsnustu mót-
mótstöðumenn Roosevelts, famir að kannast
við það, að ef hans ráðum hefði verið fvlgt í ut-
anríkismálum, og herbúnaði heima fvrir, þá
liefðu fleiiú miljónir manna verið frelsaðir frá ’
blóðfórn í þeirri hamstola lieljarslóðaroustu.
Nokkrum mánuðum fyrir stríðslok, hélt
Roosevelt ræðu í New York borg, þar sem hann
bar mjög þungar sakir á Wilson og stjórn lmns,
fyrir trassaskap, lélegan og að öllu leyti ónógan
útbúnað fvrir Bandaríkja flugliðið á Frakk-
landi. Vinur Roosevelts sagði við hann, eftir
að hann liafði flutt þéssa ræðu: “Við sáum
svipi liinna follnu hermanna fyrir framan þig,
meðan þú varst að halda ræðuna.” — “Wilson
er ekki dauður, en hann er lánsamur, ef hann
lifir ekki þann dag, að verða ofsóttur af ótelj-
adi vofum, ” svaraði Roosevelt.
Fleiri en einn merkur rithöfundur hefir
haldið því fram. að stríðið 1914 hefði aldrei
verið hafið, ef Roosevelt hefði þá verið forseti
Bandaríkjanna. Stjómmálastefna hans sýnir |
. ir það, að hann var allra manna líklegastur til
þess að hafa skákað Vilhjálmi keisara. Dæmi
þau, sem vitnað liefir verið til, sanna það.
Bandaríkin voru að miklu leyti forðabúr
Evrópu á stríðsárunum, hinna hlutlausu landa,
sem .ekki tóku þátt í stríðinu, engu síður en
hinna. Roosevelt hafði fljótlega séð þar leik á
borði, til þess að sameina þær þjóðir. Ef sendi-
herrar Bandaríkjanna og allra þeirra þjóða,
sem ekki tóku þátt í stríðinu, hefðu vefið kall-
aðir lieim, og öllum verzlunarsamböndum slitið
við Þýzkaland í júlímánaðarlok 1914, þá er
ekki víst, að Vilhjálmur keisari hefði verið eins
viss um, að honum mundi hepnast að stofna hið
þýzka heimsveldi. “Það er enginn maður í
þessu landi, sem hatar stríð meira en eg, ” sagði
Roosevélt . Hvort sem honum hefði tekist að
varna því, að stríðið væri hafið eða ekki, þá er
]>að nokkurn veginn vást, að það hefði varað
mikið skemur, ef hann hefið átt ríkjum að ráða.
Roosevelt var útnefndur fvrir forsetaem-
ba’tti af framsóknarmönnum í flokki samveld-
ismanna, 1912. Hefði hann þá sjálfsagt náð
kosningu, ef Taft forseti hefði verið viljugur
til þess að hafna útnefningu. Flokkur þeirra
klofnaði, WoodrcKv Wilson lilaut forseta kosn-
ingu.
Verzlunarskýrslur sýna, að Svíar fluttu inn
tífalt meiri vörur frá Bandaríkjunum 1915, en
á undanförnum árum. Mikið af þeim var flutt
til Þýzkalands, hið sama átti sér stað í fleiri af
hinum hlutlausu löndum.
Það var oft sagt um Roosevelt, að þeir, sem
ekki elskuðu liann, hötuðu hann. Fjöldi af
hinum þjóðræknustú mönnum meðal “hærri
sem lægri”, meðal mentaðra og ómentaðra í
öllum hinum fjörutíu og átta ríkjum, fanst það
ljúft, og hin helgasta skylda, að leggja fram
fjör, fé og krafta fyrir hann, og þau málefni,
sem hann barðist fyrir. Síðustu æfiár Roose-
velts fjölgaði þessum lærisveinum hans. Frakk-
ar og' Belgíumenn tilbáðu liann, spámannsgáfa
hans var viðurkend í lians heimahögum. Gamla
fólkið gleymdi áhyggjum og elli, þegar ‘Teddy’
var eiiihversstaðar nálægur. Æskunni fundust
])á allir vegir færir. — (‘Teddv’ var gælunafn,
sem varð heimsfrægt, og allri Bandaríkjaþjóð-
inni þótti vænt um.)
IX.
Þegar Roosevelt var ungur maður í New
York, þá bygði hann sér ba>, þrjátíu mílur frá
borginni, á hárri hæð, skamt frá Ostruvík
(Ovster Bay). Nefndi hann 'oæinn Sagamore
Hill, sem nú er heimsfrægur orðinn. Þangað
leituðu frægir stjórnmálamenn úr fjarlægum
löndum, og þar var hlýlega og höfðinglega tek-
ið á móti þeim. Eru margar og skemtilegar
sögur prentaðar af þeim heimsóknum, ritaðar
með barnslegum ákafa. — Það er mjög sjald-
gæft hér í landi, að sveitabæum séu gefin nöfn.
Roosevelt virðist hafa fylgt þar norrænum sið.
Bæjarstæðið er einkar fagurt, og liátt upp hafið
vfir fjörðinn. I kringum byggingarnar er
bungumyndaður, grasigróinn, vel ræktaður hóll,
eins og tún á tslandi. Bæjarstæðið og landslag-
ið í kring, minnir á landslag sumstaðar á ts-
1-andi. Ibeð þessi, þar sem byggingarnar standa,
er stór ummáls og skógi vaxin alt í kring. Hinu
megin við Ostruvík, nærri beint á móti Saga-
more Hill, er ofurlítill kirkjugarður framan í
allhárri hæð. Uppi á þessari hæð valdi Roose-
velt sér 0g konu sinni legstað. Þar hvílir hann
nú. Þúsundir fara |)ílagrímsferðir að gröfinni
hans, á hverju ári. Flestallir nafnkunnir menn
útlendir, sem til New York koma, og ]>eir eru
margir. férðast þangað. Fjölmennar fylking-
ar fara þangað í skrúðgöngu á þjóðminningar-
dögum. Sá, sem þessar línur ritar, var þar
staddur 31. maí 1923. Þann dag liafði verið
blómsveigur lagður á gröfina, frá landstjóran-
um í Havana, með innilega hlýjum orðum, og
einnig frá brezkum hermönnum.
Roosevelt dó í svefni, af hjartabilun, sjötta
janúar 1919. Hann sagði það kunningjum sín-
um ári áður, að hann ætti ekki langt eftir.
Hann kom úr veiðiför frá Suður-Afríku, rétt
fyrir stríðið, þar sem hann var nærri dauður,
eftir langsöm veikindi, sem hann varð aldrei
jafngóður af. Roosevelt þráði það meira en
nokkuð annað, að fylgja sonum sínum á vígvöll-
inn. Hann sótti um leyfi til Wilsons forseta,
til þess að reisa herdeild og fara með til Frakk-
lands. Þegar Wilson neitaði honum um leyfi
til þess að kalla saman hina öldruðu víkinga,
seni höfðu verið með honum í Cuba, í stríðinu
við Spánverja og þráðu nú tækifæri til þess að
fylg.ja honum, þá sagði hann: “Ef þeir í Wash-
ington hefðu svo lítið meiri skilning, þá vissu
þeir ])að, að ef eg færi til Frakklands með þess-
ari herdeild, þá mundi eg ekki framar spilla
þeirra pólitisku fyrirætlunum, af þeirri ein-
földu ástæðu, að eg kæmi ahlrei til baka.” —
Það er enginn efi á því, að Wilson og foringjar
Demókrata, óttuðust, að Roosevelt mundi verða
útnefndur við næstu forsetakosningar. Hahn
var þeim hættulegur mótstöðumaður, eins og
þá stóðu sakir. Hvað mundi harin hafa orðið,
nýkominn úr sigurför frá Frakklandi?
“Látum tréð liggja, þar sem það fellur,”
sagði hann, ])egar rætt var um það, að flvtja lík
hinna föllnu hermanna til Ameríku, eftir að
sonur hans Quentin féll, sem hann unni svo
heitt.
Það var eitthvað í sálarlífi Roosevelts, sem
minti á Egil Skallagrímsson, í sambandi við
sonarmissirinn, og brennandi áhugi hans að
komast á vígvöll, þegar hann vissi, að liann átti
aðeins skamtveftir ólifað, það minnir á síðustu
ósk Egils, þegar liann blindur bað mn fvlgd til
þings. Síðustu orð Roosevelts voru töluð til
ha*is dygga þjóns, sem var Svertingi: “Slöktu
ljósii ”
I I
Nokkrum dögum eftir að Wilson neitaði að
gefa Roosevelt leyfi til þess að fara með sjálf-
boðaliðs herdeild til Frakklands, þá skrifaði
hinn frægi franski víkingur, stjómarformaður
Frakka, Georges Clemenceau, Wilson forseta
langt bréf. Lauslegur útdráttur úr kafla úr því
bréfi, fylgir hér á eftir:
“Ef eg hefi dirfsku til að ávarpa þig, þá er
það vegna þess, að með því gefst mér tækifæri
til þess að kunngjöra þér, að nafn Roosevelts
kastar meiri frægðarljóma yfir hluttöku Banda-
ríkjaþjóðarinnar í baráttu okkar fyrir tilver-
unni, en nafn nokkurs annars núlifandi manns.
Eg bið að eins um það, sem Roosevelt hefir beð-
ið um sjálfur, að lionum sé leyft að koma fram
á vígvöllinn með sjálfboðaliðs herdeild. Hann
hefir verið forseti Bandaríkjanna, og einn helzti
og snjallasti meistarinn í tilraunaverksmiðju
þeirri, sem mestum frægðarljóma bregður vfir
nútíð ykkar og framtíð. Þér getur ekki verið
móðgun í því, herra forseti, að nöfn ykkar verði
sameinuð í sálum okkar—og framtíðarinnar.
Hemiennirnir okkar trúa á snildar leiðtoga-
liæfileika hans; nærvera Roosevelts mundi
veita ]>eim nýjan fögnuð og þrótt. Kitehener
hafði þannig löguð áhrif. Málefni mannkyns-
ins, sem er einnig þitt málefni, krefst þess,
að þú framkvænjir álirifamesta kraftaverkið,
sem þú hefir vald til þess að gera, fyrir hina
þjökuðu hermenn, til þess að gleðja þá. Þegar
fyrsta herdeildin ykkar kom fram á vígvöllinn,
vakti það innilegan fögnuð meðal hersveita okk-
ar. En “dátarnir” spurðu: “Hvar er Teddv
Roosevelt?” Það var töfranafnið “Teddy”,
sem við fundum að skapaði þeim þrek og
þrótt.”. Georges Clemenceau.
Eftir að hinn þjóðkunni stjórnamálamað-
ur og rithöfundur, John Morley, hafði ferð-
ast um Norður-Ameríku (1904), þá sagði hann:
“Eg liefi séð hér tvö undursamleg furðuverk í
Ameríku: Theodore Roosevelt og Niagara foss-
inn. ’ ’
Það er mælt, að frægur spekingur hafi sagt,
að það væri sannkallað mikilmenni, sem aldrei
minti á neinn annan mann. Guð liefir skapað
miljónir einkennilegra manna, en að eins einn
‘■‘■Teddy'n Roosevelt.
“Vertu réttlátur og miskunnsamur. Fvlgdu
guði í auðmýkt og lotningu, — það er nægilega
löng trúarjátning fyrir mig,” sagði Roosevelt
við kunnningja sinn, nokkrum mánuðum áður
en hann var burt kallaður.
I
Þér getið ekki misstígið yður ef
þér brúkið þessar rubber. North-
crn þýðir það sem best er.
Vér höfum allar sortir af
rubbers, yfirskóm og yinnuskóm.
Búið yður undir það nú, að
halda fótunum þurrum og notar-
legum hvernigsem veðrið er, og
hvemig sem er undir fæti.
Til sölu hjá eftirfylgjandi kaupmönnum:
Arborg Farmers’ Co-op Ass’n
Jonas Anderson, Cypress River
T. J. Clemens, Ashern.
S. Einarson, Lundar
S. D. B.
T. J. Gíslason, Brown.
Lakeside Trading Co., Gimli.
S M. Sigurdson, Arborg
F. E. Snidal, Steep Rock
Stephenson .Eriksdale.
lllillllllllllllllllllllHllllllliIIIIIIIIIIIIIII
VIÐ
Kyrrahafs Ströndina
LITIR! LEIKIR!
LlF!
Bíður Gestanna af Sléttunni.
Stöðugt veöráttufar árið um kring
Útiskomtanir við allra htrfi
HVERGI ÖNNUR EINS ÁNÆGJA
Á FERÐALAGINU.
Canadian National
Ana-gjulegTistu lelðlr á laiuli og sjó Góður viðstöðutímt
\ IVrðist um Vanoouver ti I staða í
WASHINGTON, OREGON, OAMPOHNIA
Vaneouver Vlctorla
LÁG
FARGJÖLD
Ntr f GIL.DI
Vpplýsinsar hjá nirsta
umboðsmanni
Canadian National

\
1