Lögberg - 13.01.1927, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 13. JANÚAR 1927.
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþekta-n liöfvmd.
Þegar eg kom til herbergis míns, gekk eg
beint að speglinum — var þetta föla, hörkulega
ancllit með blossandi augu, í raun og veru mitt
andlit ? Hve greinilega hlaut hann að hafa séð
fyrirlitninguna í þessum dráttum.
Eg spurði sjálfa mig hvort það hefði verið
möguflegt, að eg hefði getað msett honum með
ikaldri kurteisi, eftir alt, sem fram hafði farið?
Eg, sem árum saman hafði grátbænt forsjónina
um, að veita mér þá miskunn, að fá að sjá hann
aftur, og sem síðustu dagana óskaði hins sama, •
en af gagnstæðum orsökum. Hvar var nú ástin,
sem eg eitt sinn bar til hahs? Hvaða stúlka var
það, sem lézt vera spákona, og las í huga mín-
um og lýsti fyrir mér hefndarlönguninni, sem
nú var, mildast sagt, að því komin að eyði-
leggja sálu mína.
Jóladagurinn var bjartur og fagur. Úti var
sólskin og inni í stofunni sá maður aðeins á-
nægð andlit og heyrði glaðan hlátur og skemti-
legt samtal. Mér fanst eins og allir væru að
hæðast að mér með þessari glöðu hegðan, þó
]>eir sýndi mér eins mikla hluttekningu og þeir
gátu. Garðyrkjumaðurinn sendi mér úrvals-
blóm, livað þá aðrir. Agætar jólagjafir var bú-
ið að senda mér, og undir öðrum kringumstæð-
um hefði eg verið vfirburða þakklát. Sonur
minn liafið sent mér jólabréf, og innan í því lá
lukkuóska spjald, skreytt illa dregnum blóm-
um af honum sjálfum. Eg lagði ]>essa 'litu gjöf
innan í skrautbundna bók, “Mi'ltons Paradísar
missir,” sem Barrv hafði gefið mér, og eg held
að engin mynd í bókinni hafi mér fundist eins
falleg og dráttm>md sonar míns. Eg stóð við
gluggann og las aftur og aftur litla bréfið, þeg-
ar eg heyrði rösklegt blístur og sá mann minn
ganga fram hjá, ásamt hundum sínum. Hann
leit glaðlega út, en á sama augnabliki voru mín-
ar blíðu hugsanir dreifðar sem agnir fyrir vindi.
Hvernig gat hann verið svona rólegur? Var
hann þá alls ekki hræddur við mig? Hann hlaut
þó að vita að eg með einu orði gat valdið hon-
um hinnar svörtustu smánar? Finnur hann
ekki að hann stendur á barmi eldgígs? Nei,
hann röltir áfram rólegur, eins og ekkert í heim-
inum geti raskað stöðu hans. Var það nokkur
furða að eg krepti hnefana, og að mínar blíðu
’tilfinningar létu undan?
Eg heimsótti frú Lynwood, 0g fék'k með
miklum erfiðleikum leyfi til að hjálpa með und-
irbúninginn fyrir hinn mikla dagverð, sem átti
að eiga sér stað; að fá eitthvað að starfa, var
/nauðsynlegt fyrir mig, eins 0g á stóð. Yfirfor-
ingjafrúin þakkaði mér fyrir ötuileik minn, og
þótti vænt um hvem greiða, hve lítill sem var,
er eg gerði dóttur hennar. ó, hvað eg hefði
getað verið gæfurík meðal þessara góðu mann-
eskja, ef þessi höggormur hefði ekki verið á
leið minni. En hvers vegna átti eg að forðast
hann? Var það ekki réttara og hyggnara að
mola höfuð hans? Að fáum stundum liðnum
átti eg að sitja við hans eigið borð, ásamt hon-
nm, mundi það ikvelja lfann? Eg vonaði það.
Hann varð að læra að skjálfa fyrir valdi mínu,
fyrir Damokles sverðinu, sem hékk yfir höfði
hans. Þetta voru ekki fallegar jólahugsanir, en
var það mér að kenna, að eg gat ekki varist
þeim?
Eg var einsömul í dagstofunni, og raðaði
bókunum og nótunum, sem nota átti um kvöldið.
Það var stórt og fagurt herbergi með mörgum
listaverkum og snildarlega fyrirkomið. Glugg-
arnir snéru út að löngum veggsvölum, sem
snéru að garðinum. Við einn af gluggunum
stóð blómaborð í veggskotinu, fult af fögrum og
sjaldgæfum blómum; þessi gluggi snéri beint að
trjágangi, sem opnaði ofurlítið útsýni til sjáv-
arins, sem nú sýndist rauðgulur í geislum hinn-
ar hverfandi sólar. Eg stóð íengi við þennan
glugga og horfði út á sjóinn, og gömul hálf
gleymd sönglög, endurómuðu í lurga mínum við
þessa indælu sýn. Eg þráði að heyra þe.ssi söng-
lög leikin á hljóðfæri, og þar eð eg vissi að eg
var hér alein, settist eg við stórt píanó og lét
hugsanir mínar í Ijós í tónum fin orða. Þegar
eg hætti kom Barrv til mín, hann hafði komið
inn án minnar vitundar, og þakkaði mér fyrir
hljóðfærasláttinn.
Hann greip báðar hendur mínar, og óskaði
mér til hamingju með, að mér væri að batna.
“ En hvað þér leikið yndislega á hljóðfæri, ”
sagði hann. “Þegar eg heyrði þetta guðdóm-
lega sönglag. var eg viss um að það voruð þér,
sem lékuð ]>að. Eg hefi aldrei heyrt nokkra
manneskju Ieika þannig. Nú skil ^eg svo vel,
hvernig yður hefir tekist að ná vináttu frúar-
innar svo algerlega. Verið þér nú varkárar
með yður sjálfa í kvöld. reynið ekki of mikið á
yður, gætið þess, hve kvíðandi við öll erum yðar
vegna.”
, Eg sagði honum að eg fyndi það skyldu
mína, að gera eitthvað fyrir ailla, þar eð allir
hefðu verið svo góðir við mig, og að eg í kvöld
ætlaði að reyna að borga ofurlítið af þessari
skuld.
Ef ]>ér aðei»s hélduð ekki áfram að vera
svo fölar. Við þonim ekki að trevsta yður til
fulls, fyr en þér fáið aftur ofurlítinn roða í
kinnarnar. Þér verðið að levfa mér að aka með
vður nokkrum smnum, eg hefi tamið hestana
vel, þeir em nú eins þægir og lömb, Lynwood
ofursti vildi láta sikjóta þá.”
, “^f.íví.í>eír unnu hetur, þeir hafa lík-
lega latið mig sleppa of vel?”
Barry svaraði ekki, en leit vandræðalegur
yfir höfuð mér; eg sneri mér við og stóð and-
spænis Lynwood ofursta.
Án þess að finna til nokkurrar feimni,
heilsaði eg honum 0g spurði, hvort hann hefði
átt viðuanandi skemtigöngu, eg hefði séð hann
fara fyrir stundu síðan. Hann nálgaðist mig
með hægð áður en hann svaraði, og horfði á
mig, eins og hann vildi lesa inst í huga minn.
“Haldið þér, að eg vilji yður dauða?” spurði
hann.
Eg hló.
“Þeir, sem á þeli standa, heyra stundum ó-
þægileg orð, herra ofursti, en samt sem áður vil
eg trúa ponyunum fyrir mér, kafteinn Barry;
])ó getur maður aldrei vitað hv'að fyrir kann að
koma.”
Eg hneigði mig lítillega og gekk fram hjá
þeim út úr stofunni.
Frú Lvnwood leyfði mér ekki að búa til teið,
en bað mig að fara upp og hvíla mig, svo eg
gæti verið vel hress fyrir k\Töldið. Eg notaði
tímann til að ákveða, hvernig eg ætti að koma
fram um kvöldið, eg vildi hlífa henni, en hegna
honum, ef niér að eins tækist að sameina þessi
áform.
Eg gerði mig eins fallega og eg gat, hann
skyldi sannfærast um, að eg væri eins fögur og
hin konan, sem hann hafði tekið fram yfir mig,
þó fegurðin væri af annari tegund. Eg fór í
dýran, svartan kniplingakjól, sem frú Lynwood
hafði gefið mér í jólagjöf; sem aukaskraut valdi
eg rauðber, og lét líka eina grein með þeim á í
hárið. Yfirforingi Rivers hafði þenna dag
gefið mér nisti með roðasteinum, og það lét eg
um háls minn. Eg vissi, að eg leit vel út, og
þegar eg gekk eftir ganginum, kom hégóma-
girndin mér t-il að líta í spegilinn í horninu hjá
dagstofudyrunum. Alt í einu sá eg mvmd
mannsins míns við hlið minnar myndar.
“Nelly,” sagði hann með ákafa, “N^llv, eg
\Terð að tala við þig. Eg er hálf brjálaður —
mín eigin blíða, elskaða kona, getur þú nokkurn
tíma fyrirgefið mér?”
Eg sneri mér við rólega.
“Afsakið, hr. ofursti, ef eg er sein til að
skilja, og get ekki strax fundið hið rétta svar.
Gleymst hefir að segja mér, að hér eigi að leika
leikrit, og sömuleiðis, hvaða leikrit ]>að er. Eg
vissi heldur ekki, að mér væri ætlað hlutverk —
hverja á eg að leika?”
Hann hopaði á hæl af undrun.
“Nei, mér getur ekki skjátlað; svo líkar
manneskjur /finnast ekki í heiminum. Það ert
þú, Nelly; viðurkendu, að þú sért kona mín,
þrátt fyrir það hve illa eg hefi breytt við þig.”
“Viljið þér gera svo vel að sleppa höndum
mínum, hr. ofursti? Mér geðjast alls ekki að
leik yðar, auk þess vildi eg helzt leika við yður
í votta viðurvist. Eg skeyti ekki um að vera
einmana hjá yður. ”
“Leikið yður ekki að mér, Nelly; hæðið mig
ekki. Er eg nú ekki nógu ógæfusamur? Eg, sem
]>rái svo innilega, að heyra eitt fyrirgefningar-
orð frá vörum þínum. Eg hélt, að þú værir
dáin, Nelly; segðu mér um fram alt, hvort barn-
ið okkar lifir!”
, “Þetta er of sorglegur leikur fvrir jóladag.
Þér verðið að velja eitthvað fjörugra, ef þér
ætlist til að gestum yðar líki það.”
Ætlar liann þá aldrei að sleppa höndum
mínum! ætlar enginn að koma, til þess að gera
(“iida á þessum kvalaríka Ieik ? A þessu augna-
bliki kom Barr\T inn, en koma hans hafði engin
íihrif á ofurstann, hann 'hélt höndum mínum
föstum og sagði með ákafa miklum:
“Að eins eitt orð, Nelly. Segðu að minsta
kosti, að ])ú kennir í brjósti, um mig, aumkist
yfir mér, litla elskaða kona; fvrrum varst þú
ekki svona hörð.”
Eg liló, eins og hann hefði sagt eitthvað
mjög fyndið, og sagði við Barrw:
“Getið þér liugsað vður þetta, ofurstinn
heimtar að eg, án þess að hafa nokkurn undir-
búning, geti tekið þátt í leik, sem er mér alveg
ókunnur. Ætlið þér að vera með í leiknum?
Þér eigið máske að leika með? Vera faðirinn,
sem sameinar tvo elskendur; ef það er tilfellið.
]>á gerið þér máske svo vel, að vera leikþulur
minn? Ofursti Lynwood krefst þess, að eg
svari spumingu hans, en eg hefi enga hugmynd
um hvemig svarið á að vera.”
Ekt augnahlik horfði Barry fast á inig, svo
gekk hann til vinar síns, lagði höndina fast á
öxl hans og sagði:
“Ertu brjálaður, Frits? Frú Lvnwood og
gestir hennar eru í stiganum, þú verður að
stjóma þér núna, hvað sem ]>að kostar.”
I\feð hægð 0g móti vilja sínum slepti hann
hendi minni, horfandi með sorgþrungnum svip
á fingurinn, ]>ar sem giftingarhringur minn átti
að vera, en var nú horfinn; með þungri stunu
let hann að vilja vinar síns, sem leiddi hann
inn í dagstofuna, og þar sá eg hann hníga niður
á stól hjá píanóinu með örvilnunarsvip.
Kitt augnablik fanst mér eg ætla að hlaupa
til hans, og segja við hann þetta meðaumkvun
aiorð. sem hann bað mig um, en svo varð mér
litið í kringum mig í skrautlegu stofunni, sem
var að eins lítill hluti af hans auðuga heimili,
og iafnframt datt mér í hug fátæktin og vand-
ræðin, sem hann skildi mig og bamið mitt eftir
i. og meðaumkvunin hvarf ur huga mínum eins
fljótt og hún kom.
Kvöldið leið með spaugi 0g hlátri, skraut-
klæddu gestirnir áttu vel við fagra herbergið;
alt virtist verða til ánægj og vera samhuga. Fni
Lynwood var ósegjanlega elskuleg í hvíta þykk-
silkisklæðnaðymm sínum, með gljáandi gim-
steinaskrauti; það, sem alt af gerði hana svo
yndislega, var það, að maður var sannfærður
ur um, að hun vissi sjalf ekki hve fögur og vnd-
isleg hún var. Barrv leiddi mig að borðinu, og
eg talaði fjörlega við hann. Annars virtist
Hggja vel á öllum, nema húsbóndanum, hann var
þögull og kyrlátur; á meðan matarins var
neytt, veitti hann öllum hreyfingum mínum eft
irtekt; og gagnstætt vana sínum tæmdi hann
hvert vínglasið á fætur öðru. Loks gaf frú
Lynwood merki til, að matarneyzlunni væri
lokið. Húsbóndinn hraðaði sér að dyrunum, til
þess að halda þeim opnum fyrir kvenfólkið.
'Þegar eg gekk fram hjá honum, hvíslaði hann
gremjulega:
“Var Barr>T skemtilegur sessunautur?’
Eg þekti hreiminn í rödd hans. Það var hans
gamla taumlausa afbrýði, sem var vöknuð aft-
ur, og það núna, þegar hann hafði enga heimild
til að finna til hennar, en eg vissi á sömu sek-
úndu, að eg hafði hina eftirþráðu liefnd í hendi
minni. Mennirnir dvöldu ekki lengi við vínið,
Þeir komu brátt til okkar, og þá ‘byrjaði jóla-
skemtunin fyrir alvöru. Ofurstinn virtist að
gleyma allri varkárni, hann veitti mér einkenni-
le$ kurteisisatlot, og eg heyrði suma segja, að
væri þeir í sporum frúarinnar, þá vildu þeir
ekki hafa jafn fagra og tælandi stúlku fyrir
lagsmær, einkum þar eð húsbóndanum virtist
geðjast vel að henni. Til þess að forðast hús-
bóndann, lék eg eitt manntafl við yfirforingja
Rivers, sem va*- mér mjög ])aklátur fyrir fórn
mína, sem hann kallaði það. Eftir að taflinu
var lokið, var eg beðinn að leika á hljóðfæri, og
varð eg við beiðninni, og var nógu hefnigjörn
til að leika öll ])au lög, sem við höfðum leikið
saman á fyrstu gæfuríku giftingardögum okkar.
Seinna söng eg með ungfrú Thorn, er hafði val-
ið gamalt kvæði, sem lýsti sorg móðurinnar yfir
því, að vera aðskilin frá barninu ‘sínu. Mér
fanst sem þetta væri mín eigin sprg, er eg kvart-
aði yfir í nærveru hins grimma föðurs. Eg
hafði kvalið hann með gömlum endurminning-
um, en gleymt því, að sverð hefndarinnar er
tvíeggjað — eg hafði kvalið sjálfa mig ásamt
honum, og þessi síðasta vísa, sem eg ætlaði
naumast að geta lokið við, var sá dropi, er fylti
bikarinn svo að út úr rann eg hné niður á stól-
inn og var á sama augnabliki vafin örmum frú
Lynwoods, sem hvíslaði ástúðlega að mér, að
eg skyldi revna að jafna mig* og komast út tir
herberginu. Með hennar aðstoð komst eg út í
framherbergið, og þar linuðust hugarkvalirnar
við að fella tár.
“Nelly,” sagði frúin, “eg get hugsað mér
livaða áhrif þetta kvæði hefir haft á yður, þér
enið ekki nógu hraustar enn þá, til að þola slíka
geðshræringu. Ef þér að eins gætuð komist til
herbergis vðar. Haldið þér að þér séuð færar um
að komagt þangað hjálparlaust? ó, þarna er
maðurinn minn — það var gott. Kæri Frits,
ungfrú Sedwick hefir reynt of mikið á sig, eg
held hún geti ekki gengið up)> stigann til her-
bergis síns, svo það er líklega bezt, að hún hvíli
sig dálítið í viðtalsstbfu minni. Vilt þú ekki
fylgja henni ])angað, og vera hjá henni þangað
til henni skánar? Eg verð, þwí miður að fara
til ge.stanna aftur. Vilt þú ekki hringja eftir
frú Flemming, áður en þú yfirgefur unsrfrú
Sedwick? Eg vil síður að hún sé alein.”
Eg gat ekki sagt henni, hve illa mér geðjað-
ist að þessu fvrirkomulagi, en þegar hún vfir-
gaf mig, reyndi eg að hlaupa upp stigann, til að
komast. til herbergis míns og loka mig þar inni.
E11 eg var of magnþrotá, eg rasaði og hefði
fallið ofan stigann, ef hann hefði ekki gripið
mig í faðm sinn og borið mig inn í dagstofu
mína.
“Nú verð eg að fá að bera fram vörn, Nelly.
Eg þoli ekki að sjá þig gráta þannig; hvert eitt
tár ])itt, særir tilfinning mína. Hvernig hefi eg
getað fengið mig til að olla þér slíkrar sorgar?
En það þrælmenni, sem eg hefi verið, að yfir-
gefa ])ig þannig, en eg vissi, að það var búið að
skipa að taka mig fastan fyrir skuldir, og eg
var of mikill heigull til að láta loka mig inni,
þess vegna flúði eg úr landi. Einn dag las eg í
blaði, að þú værir dáin. Ó, litla konan mín,
vertu kjarkgóð, reyndu enn þá um lítinn tíma
að bera þessi voðalegu forlög, vertu þolinmóð
enn ])á um tíma, svo skal eg flytja þig héðan til
])ægilegs og indæls heimilis, sem eg skal útvega
])ér; það eru margir fagrir og rólegir blettir til
í heiminum, þar sem við getum gleymt öllli, sem
við höfum þjáðst af. Eg vil bæta fyrir liðna
tímann, eg vil aftur leiða fram á varir þínar
töfrandi brosið, ef þú átt enn þá einn neista af
þeirri ást,1 sem ])ú barst til mín, þá skalt þú enn
þá verða gæfurík kbna.”
Eg starði á hann undrandi.
“Talaðu, Nelly, segðu eitt vingjarnlegt orð,
segðu að þú viljir yfirgefa þetta hús á.samt mér,
talaðu, elskan mín, talaðu.”
Og svo talaði eg; reiðin gaf mér þrek til að
segja honum, hvert álit eg hefði á breytni hans;
eg sagði honum, live mjög eg fyrirliti hann, sem
ekki að eins hefði gert konu ósegjanlega
ógæfusatna, en sem nú, orðinn ríkur og óháður
•sökum fjármuna annafar konu, talaði rólega
um að vfirgefa hana, og snúa sér að þeirri
fvrstu. til þess að lifa af ránsfénu ásamt henni.
“Eins og þú sért ekki búinn að baka mér
nóga smán og skömm,” endaði eg ræðu mína
með megnustu beiskju.
Hann virtist að eins heyra síðustu orðin;
gamla ástin hans á mér. sem lifnuð var með
nýju afli, lét hann ekkert tillit taka til hinna
orðanna.
“Skömm?” spurði hann. “Það lendir engin
skömm á þér. Þú ert mín lögleg kona.”
“Yður skjátlast, ofursti Lvnwood, eg var
gift Frits Stanton, en hann hefir svívirðiilega
yfirgefið mig — ef þér komið einu skrefi nær
mér, kalla eg á hjálp, og svo segi eg öllu heim-
ilisfólki yðar, að þér séuð svikari, og læt taka
yður fastan sem slíkan.”
Nú skildi hann loksins hvernig sakir stóðu.
Nú stóð hann frammi fyrir mér sem afhjúpað-
ur glæpama^5ur. Hafi eg nokkuru sinni elskað
þenna mann, var endurminningin um það dauð
á þes-sari stundu.
‘ :Nelly, vertu ekki hörð,”beiddi hann.
Esr stappaði fætinum óþolinmóð á gólfið.
“Eg vil ekki heyra þetta nafn frá vðar vör-
\
um. Gerið svo vel að muna, að eg heiti ungfrú
Sedwick, og að þetta herbergi er mitt. Má eg
biðja yður að yfirgefa það undir eins?”
“Er þetta alvara þín ?” spurði hann efandi.
“Algerð alvara. Aðg eins ást mín á engl-
inum, sem þér viljið yfirgefa svo grimdarlega,
hindrar mig frá að >kæra yður. lYðar sjálfs
vegna sýni eg enga vægð, eg hata og fyrirlít yð-
ur, eg er guði þakklát fyrir, að barn mitt fær
aldrei að sjá andlit yðar.”
“Er litli Richard minn dáinn?”
“Frá yður er hann dáinn, ofursti Lynwood
— þér fáið aldrei að sjá liann.”
Eg gekk fram hjá honum til dyranna, opn-
aði þær og benti út. Þegar hann reikaði út,
fann eg að eg hafði breytt brótt; eg féll á kné
og bað guð að gefa mér styrk til að gera skyldu
mína, og vernda frúna mína frá þjáningum og
smán, sem uppgötvanin mundi verða orsök að.
Þegar eg endaði bæn mína, heyrði eg inni-
lega sagt “amen” bak við mig.
Það var frú Slemming, hún hafði verið í
hliðarherberginu næstum því allan tímann, sem
við töluðum saman, hún hafði strax hlaupið
upp til mín, þegar einn þjónanna sagði henni,
að eg liefði orðið veik, “af hita”, var það látið
heita.
“Heimilisfólkið mun ætla, að eg hafi verið
hér allan tímann,” S9.gði hún, “og þajj kemur í
veg fyrir getgátur og slúður. Guð blessi yður
fyrir það, sem þér liafið gert. — Eins áreiðan-
lega og mögulegtí er, frelsið þér líf frú Ly^n-
wood. En hve innilega hún mætti elska yður,
ef hún vissi hvað þér gerið fyrir hana. 1 Þetta
eru sorgleg jól fyrir vður, góða, en við skuluip
vona að betri dagar komi einhvern tíma.”
Hún hjálpaði mér í rúmið, og fór svo ofan
til að flytja frú Lynwood kveðju mína og segja
lienni, að eg vonaði að yerða nokkurn veginn al-
bata á morgun.
Morguninn eftir fór eg snemma ofan í morg-
unverðar herbergið, og tóku þar allir vel 0g
vingjarnlega á móti mér. Yfirforingi Rivers
sýndi mér föðurlega blíðu og Jiakkaði mér fyrir
skemtanina í gærkvöldi; hann mæltist til þess,
að eg skemti mér með sér, svo hitt fólkið fengi
ekki tækifæri til að gera mig veika aftur. Of-
urstinn leit illa út, liann hafði væntanlega ekki
sofið rnikið þessa nótt. Að morgunverði lokn-
um, gekk eg með yfirforingjanum inn í bóka-
herbergið, og las þar fyrir hann í “Times”, svo
eg þurfti ekki að koma fram sem leikmær á
meðan.
Næsta hálfan mánuðinn voru uppihaldslaus-
ar skemtanir. Á daginn skemtigöngur, lítreið-
ir og ökuferðir; á kvöldin hljóðfærasöngur,
kappræður, hópmyndir og (lans. Kapteinn
Barry var mér tryggur aðstoðarmaður þessa
daga; egl tók eftir því, að hann gerði það sem
hann gat, til að vama ofurstanum að nálgast
mig, og hann hlýtur ávalt að hafa haft gætur á
mér, því væri einhver óþægileg afstaða fyrir
höndum, sem ekki varð hjá komist, var liann óð-
ara kominn til mín að hjálpa mér eins vel og
mögulegt var. Eg fór að skoða liann sem trygg-
an vin, og eg gat séð, að það gladdi frú Lyn-
wood, að sjá þessa vaxandi alúð okkar á milli.
Síðari liluta eins sunnudags sat eg róleg og
las í bókinni minni, þegar liann kom til mín. Það
var sú bók, sem hann haCði gefið mér — “Para-
dísarmissir” Miltons — 0g við fórum að tala
saman um lmna. Hann tók bókina úr hendi
minni, til að finna eina eða aðra setningu, sem
við höfðum talað um, en þá datt úr henni
spjaldið frá Richard litla.
Hann leit á spjaldið, sneri því við, rak í
rogastans og sagði alvarlega:
“Frú Stanton — fyrirgefið að eg ávarpa
yður með þessu nafni, sem þér liafið fulla lieim-
ild til að bera—, ef það er alvara yðar, að faðir
litla drengsins vðar álíti að liann ,sé dáinn, þá
megið þér ekki láta þetta spjald liggja ])annig
ógeymt. ”
Eg tók spjaldið úr liendi hans undrandi —
var nokkuð skrifað á bakhliðina? Þess liafði
eg ekki gætt.
Ó, já, á eitt liornið var skrifað: “Richard
Dale-Stanton, Barston” — 0g þar að auki dag-
setning. Sá litli hafði engu gleymt.
“Hvað hefi eg gert?” sagði eg skjálfandi af
kvíða. “Eg sem liélt mig vera svo varkára.”
“Verið þér ekki hræddar, eg liefi lengi vitað
þetta,” sagði liann huggandi. “Eg hefi reynt
að villa siónir fyrir Frits. Þér megið tnía
mér, eg dáist of mikið að aðferð yðar, til að vilja
annað en hjálpar yður. Mér þætti vænt um, ef
eg mætti vera vinur yðar og veita vður þá að-
stoð, sem vður er nauðsynleg. Viljið þér treysta
trygð minni og leita mín þegar þér ]>urfið? Þér
megið trúa því, að eg væri fús til að deyja, ef
það væri yður til nokkurs gagns.”
Á þessu augnabliki kom ofurstinn til okkar,
en Barrv tók rólegur bréfspjaldið úr hendi
minni 0g lagði það í vasabók sína; eg lét liann
gera það hindrunarlaust, því eg fann að eg
mátti óhult treysta honum.
Sama kvöldið, þegar eg hafði lokað mig
inni í herbergi mínu, var dálitlum seðli smokk-
að inn á milli hurðar og dyrastafs.
“Eg verð að tala við þig,” var skrifað á
liann. “Komdu niður í bókaherbergið, þegar
glukkan er tólf. Eg skal sjá un;, að við séum ó-
trufluð að öllu leyti.”
Eg fleygði seðlinum í eldinn, ákveðin í því
að gefa honum engan gaum. ,
Um morguninn sá eg ofurstann ríða burt, á-
samt mörgum öðrum. Eg var í dÆgstofunni til
að undirbúa málsháttaleik, sem fram ' átti að
fara um kvöldið. þegar eg sá hann skyndiléga
koma inn um sólbyrgisdymar. Hann gekk að
hinum dymnum og lokaði þeim, greip svo um
úlnlið minú og sagði:
“Loksins náði eg þér. Eg vissi, að eg mundi
finna þig hér, ]>ess vegna lét eg eins og eg ætl-
aði að ríða með hinum, en >sneri svo aftur.
Því komstu ekki í gærkveldi, eins og eg sagði?’?