Lögberg - 28.02.1929, Page 3

LÖGBERG FTMTUDAGINN 28. FEBRÚAR 1929.
BIs. S.
Máttur kœrleikans
Styttri leiðin.
Allir erum vér frá hinum Eilífa Eina, og
þangað hverfum vér aftur, hverskyns. trú, sem
vér höfum eða höfum haft. En heimför vor
getur gengið misfljótt. Það er mér sönn á-
nægja, að skýra yður frá styttri leiðinni. Það
get eg með sönnu sagt yður, að sé kærleikurinn
prófsteinn yðar í smáu sem stóru, gagnvart yð-
ur sjálfum, þá tekur heimför yðar miklu styttri
tíma en ella.
Til liinna styrku, er sta.rfsleiðina velja, tala
«g þannig: Gleðjist af styrkleika yðar, en munið
það, að styrkleikinn er ekki yðar eign, heldur
eign hins Eilífa Eina. Á meðan þér hugsið sem
s.vo: Eg er sterhur, eykst ekki styrkleiki yðar,
þó þér séuð sterkari en þeir, sem vilja vður
þlýða. Hinn sanna styrkleik öðlist þér fvrst,
þegar þér skoðið styrk yðar sem fjármuni, er
yður hefir verið trúað fvrir. Einn er sá, sem
er sterkur. Einn er sá, sem viturleik hefir til
að nota styrkleikann. Sá mun gera yður sterk-
an með styrkleik sínum. Um aldaraðir hefir
Hann safnað arfi yður til handa. En sá arfur
er yður fyrst heimilaður, er þér æskið þess að
auka styrkleika meðbræðra yðar — stvrkja þá
til að bera byrðar lífsins — styrkja þá til að
vilja — til að elska. Þér, sem sterkir eruð í
starfinu, verið einnig sterkir í kærleikanum.
Opnið hjarta vðar fyrir þeim drotni er yður
elskar; þá fyrst munuð þér skilja sambræður
yðar; — hvers vegna þeim yfirsést, hvers vegna
þeir þjást, og sá skilningur mun gefa yður
vizku til að nota styrkleik vðar réttilega, þann-
ig, að hann hafi ætíð blessun í för með sér, en
Þöl eigi. Á meðan þér skoðið styrkleik yðar
sem yðar eigin eign, verður hann til óblessun-
ar fyrir meðbræður yðar. En um leið og þér
afsalið yður h'onum, verður hann að sigur-
ljóma í hendi hins Eilífa Eina, öðrum til vernd-
ar og blessunar.
Veg lilýðninnar velja aðrir; þá drejunir um
kærleika. Til yðar, sem veg þann veijið, tala
eg svofeldum orðum: Þér komist aldrei styttri
leiðina, nema þér fórnið því, sem þér elskið.
Elskið barn yðar — ekki í því skyni, að veita
sjálfum yður ánægju. Takið á móti kærleikan-
um, sem dýrmætri gimsteinagjöf, er þér svo
skreytið barn yðar með. Elskið vini yðar, en
látið kærleika yðar vera sem dýrmæta fórn —
skilyrðislausa fórn, sem einskis krefst nema
nýrrar fómar. Og kærleikans vegna verðið
þér, sem þekið mátt hins góða, að starfa með
alúð og árvekni í hópi meðbræðra vðar — létta
byrðarnar, sem lífið leggur þeim á herðar, og
varpa geilsum kærleikans á æfistig hinna veg-
móðu og villuráfandi með hugsunum yðar, orð-
um og gerðum. Þannig verðið þér sendihoðar
Drottins. Og því dýpri kærleik, sem þér berið
til bræðra yðar og systra Hans vegna, því
meiri og verðmætari verður boðskapur yðar.
Þér uppgötvið smátt og smátt meir og meir af
óþektum áuðæfum í þeim, sem þér elskið. Dýrð ,
lífsins er hér sem dularfult æfintýri að opin-
berast yður.
Og þér, sem farið þekkingarlefðina, verðið
að læra að gleðjast á ósíngjarnan hátt við
fræðsluleit yðar. Vitið það að til er voldug
vitund, sem er hugsun hugsananna, eða hjarta-
slög þeirra. Hana sjáum vér endurspeglast í
náttúrulögmálunum. Það er ekki um neitt
smátt eða stórt að ræða í þessum lögmálum.
Þungamiðja tilverunnar er allstaðar. jafnt í
tíma sem rúmi. Sá, sem ]>ekkingar leitar af sín-
gjarnri þörf, — hann trénar — hann kólnar
upp. Þér verðið því um fram alt að skoða alla
þekkingu — alla vizku, hverju nafni sem hún
nefnist, eins og holdi klædda hugsun hins Ei-
lífa Eina. Hann einn getur hugsað rétt og á-
lyktað, þar sem hann er alsjáandi, alvizkan
sjálf. Kærleikann skuluð þér taka yður fyrir
leiðarstjömu — kærleika til meðhræðra yðar;
hann mun vísa yður leið. Og þá munuð þér
aldrei uppgötva svo ný sannindi — brot sann-
leikans, endurspeglun hins Eilífa Eina, nýtt
náttúrulögmál — að þér ekki um leið verðið
þrungnir óumræðilegri gleði yfir þekkingu yð-
ar, sem ef til vill flytur meðbræðrum yðar gæfu
og gengi.
Eins og sólin flytur öllu sem lifir, yl og líf
með geislamagni sínu, þannig eiga spekingar
jarðarinnar að ráði kærleikans að fræða með-
bræður sína um það lögmál, sem er alt og í öllu,
og beina samkvæmt því, störfum þeirra í rétt-
an farveg. Náttúralögmálin eru hvarvetna op-
inberun fulkomins kærleika, því hugsun hins
Eilífa Eina, sem alt elskar — það er lögmálið,
Sá máttur, er mönnum gefur styrk, er kær-
leikurinn. Hann verður til og kemur í ljós í
mörgum myndum í sálum vorum; en í hvert
sinn, sem vér verðum hans varir, þá eykur
hann styrkleik vorn. Hann veitir oss mátt til
að breyta grimd í góðfýsi — munaðarlífi í
guðsdýrkun og göfga hugsun, og stærilæti í
auðsveipni. Máttur kærleikans er fyrsta boð-
orðið, sem þér og eg eigum að fræða mennina
um í nafni Hans. v
Hin Eilífi Eini talar nú til vor í gný fall-
byssanna, sem Shiva, eyðanidinn. Svo fer
hann að, sökum þes, hve lengi vér höfum
þrjóskast við að fylgja boðorðum bróðurkær-
leikans. Menning vor hefir aðeins lært að sjá
fegurð Hanis í samhljómum Beethovens — í
hljómlistaróði Bach’s og Handels; en vér
hruk'kum undan með hryllingi, þegar neyðaróp
hinna þjáðu og kúguðu mannanna bama bárust
oss til eyraa. Vér höfum tilbeðið hinn Eilífa
Eina, eins og okkur fanst bezt við eiga í það
og það skiftið, samkvæmt ytri þorfum vorum
og þægindum, en ekki í samræmi við boðorð
bróðurkærleikans. Nú standa reikningsskapar-
dagarnir yfir. Héðan í frá verðum vér að líta
á lífið sem eina óskifta heild; vér verðum að
komast til skilnings á því, að Guð er hér sem
þar og allstaðar, í myrkri myrkranna, jafnt
sem í ljósi ljósanna.
Að liðnum vetri kemur vorið. — En vorið
er fætt áður vetur bvrjar. Blöðin fölna og falla
máttvana til jarðar, en í stað þeirra koma
brumlinappar klæddir tryggum vetrarfatnaði.
Trén virðast bíða blaðlaus eftir vorinu; en sál-
araugu vor segja oss annað; með þeim sjáum
vér, að alt er tilbúið. Það vantar sólskin og
hlýju. iSjá, það kemur. Og í allri sinni dýrð
gengur vorið í garð, og þá vitum vér að sum-
arið er í nónd.
Nú er haust í heiminum — blöðin falla til
jarðar, og hörmungar vetrarins eru í nánd. En
þarflaust er að æðrast. Laufskraut vorsins
býr í brumhnöppunum, tilbúið að sýna sig,
þegar tími er kominn. Og þrátt fyrir alt vita
allir, að vorið kemur einhvern tíma.
Drottinn safnar um sig öllum, sem vilja
hjálpa Honum til að leggja stein í bygginguna
— hið nýja musteri mannheima. Hlustið á
glaðværð æskumanna; þar er geisli af Háns
sólardýrð. Og í draumum föðurlandsvinarins
og jafnaðarmannsins; í dulpseki heimspekings-
ins og skáldsins — þar finnum vér, sem annars
staðar, brot af speki Hans og mikilleik. En
hvað er heimurinn annað nú en einn stór blóð-
völlur? (Þetta erindi var samið skömmu eftir
ófriðinn mikla). Það er hann að vísu í vorum
augum. En Hann, Andinn Eilífi, lítur nýjar
þjóðir með nýju lífi, í nýjum og fullkomnari
gerfum, rísa upp af rústum tímans; því lífið
getur ekki farist. Sá agnar depill er ékki til í
víðum veröldum, að þar sé ekki líf. Alt er
þrungið lífi hins Eilífa Eina. Fyrir vorum
augum er dauðinn sár sorgarleikur, en hann er
það ekki í raun og veru. Gerfin verða að deyja,
til þess að lífið geti endurfæðst í æ fullkomnari
mvndum, það er fagnaðarsöngur náttúrunnar;
Guð gefi, að vér gætum heyrt hann öll. Rósin
er sölnar í sumarlokin, lifir, þó blöð hennar séu
fallin og fölnuð; hún fæðist aftur, fegurri en
nokkru sinni áður. Jafnskjótt og gerfin eru
lifinu til tálma, er þeim varpað burt; þau leys-
ast síðan upp í sömu frumefnin, sem lífið
gerði þau úr í fyrstu. ■ Þetta verðum vér ætíð
að hafa hugfast; og ekki hvað sízt, þegar sorg-
ir og hörmungar færast os í fang. Vér megum
aldrei gleyma því, að tilgangur Gúðs með hin-
um víðu veröldum, er eilíf framþróun lífsins
við stöðuga ummyndun gerfanna. Og við á-
formi Hans fær enginn haggað. Þeir einir,
sem eitt eru með eilífðinni, fá skilið þessa
stjórn Hans. Vér, skammsýnu mannanna böra,
verðum að láta oss nægja með trúna eina. Trú-
in er sannfæring um það, sem ekki er hægt að
sjá — traust á vitnisburði þeirra, sem hafa séð.
Flytjum fagnaðarboðskap lífsins og ljóssins á
neyðartímunum miklu, þegar myrkur og dauði
hvílir sem mara á þjóðunum, og banasigð blik-
ar á lofti, nótt sem nýtan dag.
Hamingjusamur er sá maður, sem horfir
á tákn tímanna, veit vissu sína í því, að dauð-
inn er sjónhverfing ein, og skilur hinn mikla
og gleðiríka leyndardóm lífsins.
Það er einmitt þessi bjartsýni — þessi gleði-
ríku sannindi, sem dulspaka skáldið Ingemann
opinberar svo fagurlega í eftirfarandi sálmi:
Fögur er foldin,
heiður er Guðs himinn,
indæl pílagríms æfigöng.
Fram, fram um víða
veröld og gistum
í paradís með sigursöng.
Kynslóðir koma,
kynslóðir fara,
allar sömu æfigöng;
gleymist þó aldrei
eilífa lagið
við pílagrímsins sigursöng.
«
Fjárhirðum fluttu
fyrsta söng Guðis englar
unaðssöng er aldrei þver.
Friður á foldu,
fagna þú, maður,
frelsari heimsins fæddur er..
—Dýrav.
SNIGILLINN A VEGGNUM.
“Hvað gengur að þér?” sagði faðir Tuma.
Tumi stóð úti í garðinum fast við hiisvegginn.
Hann hélt á bók í hendinni, og augu hans voru
full af tárum. “Yið eigum að læra kvæði,”
sagði liann. ‘ ‘ Og sá okkar, sem getur flutt það
bezt, á að fá verðlaun. En eg er hræddur um,
áð eg geti ekki lært það.”
“Því ertu hræddur um það?” sagði faðir hans.
“Hinir strákarnir segja það. Þeir segja, að
það sé ekki til neins fyrir mig að reyna.”
‘Hirtu ekki um hvað strákarnir segja. Sýndu
•þeim, að þú getir lært það.”
‘ En eg held, að eg geti það ekki, það er svo
langt, og sum orðin eru svo erfið. Eg veit, að
eg get ekki unnið verðlaunin. En það væri þó
gaman, því að hinir strákarnir hlæja alt af að
mér og kalla mig seina Tuma.”
“Jæja, vinur minn, þó að þú sért seinn þá
reyndu að síga á það. Líttu á snígilinn, þarna
á veggnum. Sjáðu hvað hann er seinn en þó
mun hann komast upp á vegginn með tímanum.
Nú ættir þú að fara eins að og hann. Halda á-
fram jafnt og þétt, læra fáeinar línur á hverj-
um degi, og loks verður þú búinn að læra kvæð-
ið, og þá getur farið svo að þú, fáir verðlaunin.
Ef þér finst það ganga seint þá mundu eftir
sníglinum. ”
Tumi þurkaði augun, þreif bókina og tók til
starfa. Hann lærði ekki nema fáar línur af
kvæðinu þann dag, en hann lærði þær svo vel,
að liann glejnndi þeim ekki. Næsta dag sá
hann, að snígillinn hafði komist dálítið hærra
upp eftir veggnum. Þann dag lærði Tumi
nokkrar línur í viðbót við það, sem þegar var
lært. Svona hélt liann áfram dag frá degi, og
það stóð heima, að þegar snígillinn var kominn
upp á brún, var hann búinn að læra alt kvæðið.
Lolcs rann upp dagurinn, þegar kennarinn
ætlaði að veita verðlaunin. Hann lét drengina
flytja kvæðið einn af öðrum. Þegar fimm eða
sex voru búnir, kom röðin að Tuma. Nií átti
hann að sýna, hvað hann gæti. Þegar liann
stóð upp, fóru drengirair að hlæja, því að allir
héldu þeir, að liann hefði ekkert getað lært og
mvndi hann verða að liætta, þegar liann hefði
lesið fáar línur. Þetta fór nú á annan veg.
Hann las liverja ljóðlínu af annari með hrein-
um og skærum rómi og gleymdi engu orði. Það
var alveg eins og hann hefði verið efstur í
bekknum. Nú var ekki hlegið lengur, allir störðu
undrandi á Tuma, og þeir, sem áttu eftir að
lesa, hugsuðu svo mikið um afburði Tuma, að
þeir lásu ekki eins vel, og þeir héfðu annars
getað. Þegar þeir voru búnir að reyna sig,
sagði kennarinn, að Tumi hefði lesið bezt, og
gaf hann lionum verðlaunin; öll börnin sögðu,
að þetta hefði verið alveg rétt, og svo klöppuðu
þau fvrir honum.
Kennarinn spurði nú Tuma, hvernig hann
hefði getað lært kvæðið svöna vel og hver hefði
hjálpað honum.
“Það var snígillinn á veggnum,” s'agði
Tumi, og aftur varð hlátur um allan bekkinn,
því að enginn vissi við hvað hann átti. Kennar-
inn þaggaði þaggaði niður liláturinn og bað
Tuma að segja upp alla söguna.
Tumi sagði, að liann hefði séð snígil skríða
upp vegg, liægt og seint, en með þolinmæði og
þrautseigju. Hann hefði alt af haldið áfram
og aldrei litið til baka, svo hefði hann afráðið,
að fara eins að og snígillinn, og læra ofurlítið
af kvæðinu á hverjum degi. “Á endanum komst
snígillinn upp, og eg lærði kvæðið,” sagði
Tumi.
“Það var laglega af sér vikið,” sagði kenn-
arinn. “Nú skulum við hrópa nífalt liúrra
fyrir Tuma og sniglinum á veggnum.” Ekki
stóð á því, húrrahrópin heyrðust langt út frá
skólanum.
Þú veizt aldrei hvað mikið þú getur, fyr en
þú reynir það.
—'Samlesb.—S A. þýddi úr ensku.
SEPPI.
Bóndi var úti í haga með hjörð sína. Lítil
og falleg stúlka var þar hjá honum, Florence
að nafni..
“Hvar er hundurinn þinn?” sagði hún.
“Hann er heima,” sagði maðurinn dapur í
bragði. “Hundurinn minn getur aldrei hjálp-
að mér að smala framar. Það henti strákur
steini í hann í gær og fótbraut liann. Eg má
til að iskjóta hann í kvöld, svo að hann kveljist
ekki.”
Litla stúlkan kvaddi og hljóp heim að bæ
bóndans. Þar fann hún hundinn liggjandi á
gólfinu.
Fj’rst urraði hann að henni, en hún talaði
blíðlega við hann, þangað til hún loksins lofaði
honum að skoða fótinn.
Þegar hún var búin að skoða hann vandlega,
sagði hún: “Seppi, huudurinn minn. Þér er ó-
sköp ilt í fætinum, en hann er þó ekki brotinn.
Eg ætla að lækna hann. Skilur þú mig seppi?”
Seppi virtist skilja hana, því að hann lof-
aði henni að baða fótinn xír heitu vatni og
binda um hann.
Þegar Florence litla sá bóndann koma,
hljóp hún á móti honum. Hún leiddi hann inn
og sýndi honum hvað hún hafði gjört. “Hann
er ekki fótbrotinn,” sagði hún. “Líttu á hvern-
ið eg liefi bundið um meiðislið. Þú þarft ekki
að skjóta hann. Hann verður o'rðinn heilbrigð-
ur eftir fáa daga.”
“Þakka þér fvrir, Florence,” sagði liús-
bóndinn. “Eg ætla að bíða með að skjóta
hann, eg vona að þú hafir rétt fyrir þér.”
Næsta dag vitjaði hún hundsins aftur. Hann
þekti hana og varð feginn komu hennar. Hún
])voði fótinn og batt um hann eins og daginn
áður. Og eftir fáa daga var hundinum batnað,
svo að hann gat hjálpað húsbónda sínum við
féð.
Upp frá þessu þótti hundinum innilega vænt
um Florence. Hann hljóp til hennar, hvar sem
hann sá hana og sýndi henni allskonar vina-
hót. Ástin og þakklátsemin skein úr augum
hans. Bóndinn sagði: “Aldrei get eg þakkað
þér, Florenee, eins og þú átt skilið. Það er þér
einni að þakka, að eg misti ekki bezta hundinn,
sem eg hefi nokkura tíma átt.”
Þessi litla stúlka liélt áfram að vera góð og
hjálpsöm. Hún fór burt úr landinu og þangað
sem stríð og styrjöld geisaði, og margir særðir
menn þurftu hjúkrunar. Þar vann hún mikið
verk, hjálpaði og huggaði og frelsaði líf
margra manna. Hún er nú þekt um allan heim.
Nafn hennar er Florenoe Nightingale.
—Saml.b.—S. A. þýddi úr ensku.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office tlmar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburn St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdðma.—Er aC hitta
kl. 10-12 f. h. og 2-5 e. h.
HeimlU: 373 River Ave.
Tals.: 42 6íl
DR. A. BLONDAL
MMiotl Art* Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna ejúkdðma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.,
og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Tannlækrdr
aifl-220 Medlcnl Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Bte.
Phone: 21 IM
HelmiUe Tais.: II «1«
Residence
Phone 24 206
Office
Phone 24 963
E. G. BALDWINSON, LL.R
fslenzkur lögfræðingur
708 Mining Exchange
356 Main St. Winnipeg
DR S. J. JÓHANNESSON
stundar lækningar
og yfirsetur.
Til viðtals kl. 11 f.h. til 4 e.h.
og frá 6—8 að kveldinu.
Sherbum St. 532 Simi 30 877
G, W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
609 Maryland Street
OÞriðja hús norðan við Sarg.)
PHONE: 88 072
Viðtalstími: kl. 10—11 f. h.
og kl. 3—6 e. h.
294 CARLTON ST.
NEXT TO FREE PRESS
DRS. H. R. & H. W. TWEED
Tannlæknar.
406 Standard Bank Bldg.
Cor. Portage Ave. og Smith St.
Phone 26 545, Winnipeg
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
iaL lögfrseEtngar.
Skrlfetofa: Room 811 McArther
Buildlng, Portage Ave.
P.O. Box 1651
Phonea: 26 849 og 26 846
FOWLER OPTICAL im
LINDAL, BUHR & STEFÁNSON
Islenzkir lögfræðingar.
156 Mala St. TaU.: 14 911
pelr hafa elnnig akrlfatofur al
Liundar, Rlverton, GUnll o* Plaer
og eru þar aB hltta 1 eftlrfylgj-
andi tlmum:
Lundar: Fyrsta miBvlkudag,
Riverton: Fyrsta fimtudag,
Gimli: Fyrsta mlBvikudag,
Pinoy: PriBJa fðatudag
1 hver-jiuim mð-nuBi
J. Ragnar Johnson,
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
fslenzkur lögmaCur.
12 C.P.R. Bldg. Portage og
Main, Winnipeg, Manitoba.
Símar:
Skrifst. 22 341 Heima 71 753
JOSEPH T. THORSON
ísl. lögfræðingur
Scarth, Guild & Thorson,
Skrifstofa: 308 Great Weat
Permanent Buildiag
Main St. south of Portage.
PHONE: 22 768
G. S. THORVALDSON,
B.A., LLJB.
Lögfræðingur
709 Electric Chambers
Talsími: 87 371
A. C. JOHNSON
V07 Oonfederation IJft 2IAf
WINNIPEG
Annast um fastelgnir manna. Tek-
ur að sér að ávaxta sparifé fðlks.
Selur eldsábyrgð og bifreiða ábyrgð-
ir. Skriflegum fyrirspurnum svarað
samstundis.
Skrifstofusimi: 24 263
Heimasimi: 33 328
A. S. BARDAL
841 Sherbroolce SC
Selur llkkiatur og annaat um
fartr. Allur útbúnaður
Ennfremur selur hann
minnkrv&rða og legateina.
Skrifstofu tals. 86 607
HehnlUs Tais.: M
út-
Dr. C. H. VR0MAN
TannUeknir
591 Beyd Building Phone 14 1T1
WINNXPEG.
SIMPSON TRANSFER
Verzla með egg-á-dag hsenanafðður.
Annast einnig- um allar tegundir
flutninga.
681 Arlington St., Winnipeg
ALLAR TEGUNDIR FLUTN-
INGA.
Nú er veturinn genginn í garð,
og ættuð þér því að leita til min,
þegar þér þurfið á kolum og
við að halda.
JAKOB F. BJARNASON
668 Alverstone. Sími 71 898
ISLENZKIR FASTEIGNA-
SALAR
Undirritaðir selja hús og lóðir
og leigja út ágæt hús og íbúðir,
hvar sem vera vill í bænum.
Annast enn fremur um allskon-
ar tryggingar (Insurance) og
veita fljóta og lipra afgreiðslu
ODDSON og AUSTMANN
521 Somerset Bldg. Sími 24 664
ÞJ0ÐLEGASTA
Kaffi- og Mat-söluhúsið
sem þeesl borg hefir nokkurn Uma
haft tnnan vébanda s1 nnv
Fyrlrtake máltiðir, akyr. pðnnu-
kökur, ruilupyaaa og þjððrmknia-
kaffL — Utanbæjarmenn fá mt:
ávalv fyrst hresslngu á
WEVEl, CAFE, 602 Sargeat Ava
atml: B-9197.
Rooney Stevens. elgandi.
KEENO
Eins og auglýst er í dagblöðun-
um, fæst það í Winnipeg hjá
The Sargent Pharmacy Ltd.
709 Sargent Ave. Winnipeg
Sími 23 455
Verð: ein flaska $1.25, þrjár
flsk. $3. Póstgj. 15c og 35c.