Lögberg - 23.05.1929, Blaðsíða 7

Lögberg - 23.05.1929, Blaðsíða 7
LÖGBERG FIMTUDAGINN 23. MAÍ 1929. Bla. 7. Eitt pund “Já, manni veröur fyrir að reyna flest, þegar maður er veikur, sagði húsfreyja og dró band af hnyklinum undan hendi sér. “Þat5 held eg,” tók Árdís undir, spýtti á loftið og þurkaði með fæt- inum. “Tannpinan er ill, eða þessi höf- uðgigt, sem ]>að nú er víst í raun- inni, og mikið leið eg fyrir hana, samt voru það smámunir í saman- burði við annað, sem eg hef orðið að líða.” “Þú átt við þegar Hallur brá þér, eða þegar þú meiddist í fæt- inum ?” “Það er alt sama sagan, Þuríður mín.” “Mér var ekki kunnugt um það atvik,” ansaði húsfreyja. “Eg ryfja þau sjaldan upp,” sagði Árdís og tók svuntuhorniö sitt og þurkaði tár af augum sér.” “Guð veit það, Þuríður mín, og mér er sama þó þær manneskjur, sem mér hafa verið góðar viti það líka.” Hún grét beisklega stundarkorn og húsfreyja prjónaði þfegjandi. svo hresti hún sig upp og Ibyrjaði: “Við vorum vinnuhjú í Tröö í þrjú ár og frá því fyrsta eg kom þangað var sem hann hefði aldrei séð stúlku nema mig, þar til Ása kom, sem var síðasta árið, sem eg var þar, eða öllu heldur þar til hún var búin að vera þar í misseri. Hún var ein af þeim, sem þóttist heilög og ekki vilja lita á karlmenn sízt þann Hall. En mér fanst hann verða kaldari við mig eftir að hún var búin að vera þetta. Svo fór vinnufólkið að stinga saman nefj- um uin að eitthvað væri á milli þeirra Ásu og hans. Eg spurði hann að því, en hann margneitaði. , Húsmóðir min heyrði þetta líka. Hún talaði við hann, en hún sá ekki við honum fremur en eg. Hann sór og sárt við lagði að nokkur hæfa væri væri í þessu tali fólksins. Svardagar hans friðuðu mig. En vinnufólkið hitt, hélt áfram að hvíslast á, og lita hornaugum til mín. Það var svo einu sinni að vetrar-1 lagi, að fara átti til kirkju. Mörg messuföll höfðu orðið og veðrið gott, svo nú var uppi fjöður og fit á öllum, sem vonast gátu eftir reið- skjóta. H&llur átti góðan reiðhest. Eg taldi mér hann vísan, og að hann mundi fá annan lakari hjá húsbænd- unum. En þegar til átti að taka* var hann búinn að lána Ásu hann. Sagði að hún hefði beðið sig á und- an mér. Mér varð hverft við þetta og gekk nú á hann sem fyr, um það hvort nokþuð væri á milli þeirra og svardagar hans þá, falla njcr- aldrei úr minni. Hann sór það við alniáttugan Guð að nokkur tilhæfa væriví þvi og fór uim það mörgum orðum, hvað fólk væri slúðurgjarnt.” Húsfreyja hristi höfuðið. “Það var sem fyr, að svardagar hans friðuðu mig. Húsbóndinn lánaði mér hest. Hallur lét sér ant um að vel færi á hesti Ásu, á leið- inni, en hann spurði mig líka, hvort eg vildi að hann gyrti á fyrir mig. Þess þurfti ekki, því húsbóndinn hafði lagt vel á fyrir mig, áður en kné sér, en benti með hinni á Ár við fórum. dísi: Guðsþjónustan fór fram á venju- legan hátt. Þegar presturinn var búinn með ræðuna, áður en hann sté úr prédikunarstólnum, var eins og fegins og forvitnisandi færi um kirkjuna. Væru nokkrar lýsingar, komu þær nú. Það var eins og einhver undarlegheit kæmu yfir mig, sem eg get ekki lýst fyrir neinum. Kitkjugólfið byrjaði að snitast, augnablikin, sem presturinn blaðaði í handbókinni. En ef Hallur léti nú lýsa með okkur, mér að óvörum. Hjartað barðist í brjósti mér, svo ótt að eg varð steinmáttlaus. En nú byrjaði presturinn aftur. Jú. það voru lýsingar! Presturinn talaði skýrt og skor- inort, hann var vanur því: “Lýs- ist til heilags ektaskapar í fyrsta sinn, með heiðarlegum yngismanni Halli Sölvasyni og heiðarlegri yng- ismey Ásu Daðadóttur, bæði til heimilis í Tröð í þessarí sókn. Hafi nokkur meinbugi á þessu þá segi hann til í tíma.” Eg sá ekkert og sætið var að hvolfast með mig. Hjartað stóð kyrt, svo hentist það á stað aftur og mér fanst eg ætla að springa. ‘Ásu Daðadóttur, meinbugir! Ásu Daðadóttur, meinbugir, eg gæti hlegið þá upp úr kirkjuþakinu. En höfuðið var svo þungt og hjart að svo ægilega óþægt og svo var sætið að hvolfast og kirkjugólfið ruggaði; svo eg gat ekkert nema rólað út með hanu fólkinu. Alt var á hringferð fyrir mínum aug- um og jörðin gekk í bylgjum. Eg hefi enga hugmynd um hvemig eg komst á hestinn og heim, en þá lagðist eg í rúmið. Mér er ekki 1 jóst tímabilið, sem á eftir fór, nema það að bamið mitt fæddist. Það var með litlu lífi og dó áður en eg komst á fæt- ur. Eg var lengi milli heims og helju og þegar eg loks komst fætur var eg hölt og hefi verið það síðan.” Árdís þagnaði og þurkaði svita af enni sér., Mikið þóknast almáttugum guði að láta viðgangast,” sagði Þuríður hægt og alvarlega. “Enginn skilur það til fulls, nema sá, sem verðujr fyrír því,” sagð Ardís og strauk aftur um enni sér “Og þó eru menn að fetta fing- ur út í það sem meistari Jón segir um hegninguna. Halda menn að almáttugur Guð láti annað eins og þetta viðgangast hirtingarlaust" sagði Þuríður og prjónaði rösk lega. “Eg felli mig ekki við gífuryrði meistara Jóns, en hitt verð eg að játa, að altaf þegar eg hugsa um svardaga Halls þennan sunnudags morgun þá setur að mér geig og eg finn hve ómögulegur sá herra af manni til væri, sem léti nota nafn sitt svo háðuglega og setti engan gjalddaga þar við, hvað þá heldur guð' almáttugur. Og þó að eg hafi oft í anda leitað miskunnar fyrir manninn, sem þannig talaði og breytti, finn eg til magnleysis, er eg reyni það. Eg finn að sektin er mikið dýpri en hiti andvarpa minna. Bæn mín um náð handa honum, hefir því aldrei getað orðið eins heit og sársaukinn um svik hans olli mér.” Þuríður slepti annæri hendi af prjónuinum, lagði prjónahendina á Látið CANADIAN NATIONAL— CUNARD LINE sambandi við The Icelandic MiUennial Celebration Committee. Dr. B. J. Brandson, H. A. Bergman, Dr. S. J. Johannesson, E. P Jonsson, Dr. B. H. Olson, S. Anderson, A. B. Olson, G. Johannson, L. J. Hallgrimsson, S. K. Hall, G. Stefansson, A. C. Johnson, J. H. Glslason, Jonas Palsson, P. Bardal, M. Markusson, W. A. Davidson. Islendingar í Canada, eins og landar þeirra, sem dvelja yíðs- vegar annarsstaðar ,'iarri fóstur- Jörðinni, eru nú meir en nokkru sinni áður farnir að hlakka til þúsund ára Alþingishátiðarinnar I Reykjavík, I júnlmánuði 1930. tsland, vagga lýðveldisins, eins og vC-r nú þekkjum það, stofnaði hið elzta löggjafarþing I júní- mánuði árið 930. Pað er ekkert fslenzkt hjarta, sem ekki gleðst og slær hraðara við hugsunina um þessa þúsund ára Alþingis- hátlð, sem stjórn Islands hefir ákveðið að halda á viðeigandi hátt. Annast um ferðir yðar á hira ÍSLENZKU - - - Þúsund ára Alþingishátíð REYKJAVÍK JÚNÍ ..... 1930 Canadian Natlonal járnbrauta- kerfið og Cunard eimskipafélagið vinna I samlögum að þvl, að flytja Islendinga hundruðum sam- an og fólk af fslenzku bergi brot- ið, til Islands U1 að taka þátt I hátíðinni og siglir sérstakt skip frá Montreal I þessu skyni. Meðal annars, sem á borð verður borið á skipinu, verða fslenzkir, góm- sætir réttir. par verða leikir og ýmsar skemtanir um hönd hafð- ar og fréttablað gefið út. Spyrjist fyrir um vorar sérstöku ráðstafanir Leitið upplýsinga hjá Canadian National umboðsmannlnum I Winnipeg, Saskatoon, Edmonton, eða skrifið beint tii G. GISLASON, Winnipeg (phone 88 811) 409 Mining Exchange Bldg. NADIAN NATIONAL RAILWAYS eða einhverjum umboðsmanni CUNARD STEAMSHIP LINE “Þú finnur eitthvað, sem er til, en eðli þitt getur ekki beygt sig fyrir, eða vill ekki hlýðnast, Árdís mín,” sagði hún einbeittlega. “Þú finnur réttláta reiði Guðs yfir synd- inni og þitt eigið máttleysi að af- plána hana. Það er þvi bezt að segja sem minst um það, hvað meistari Jón talar um, því við skiljum það ekki.” Svo fór Þuriður að prjóna aftur. “Eg á erfitt með að hugsa mér reiðan guð,” sagði Árdis dálítið mót- iróalega. “Þér hefir þó fundist lifið koma við þig, sem von er. Árdís spýtti tóbaksleginum. “Eg get ekki felt mig við það. Eg held eg vildi heldur reyna að lifa það alt upp aftur, já, þó það ætti að troða mikið meira á mér, en búið er, heldur en að hann, heldur en að nokkur mannssál kveljist eilíflega i helvíti, í eldi og brennisteini, eins og meistari Jón segir,” sagði Árdís. “Guðs mskunn getur ekki þolað >að,” bætti hún við. “Hvernig stendur á að Guðs mis- kunn ]>olir alt, sem viðgengst á jörð- unni, ár eftir ár og öld eftir ÖM?” sagði Þuríður. “Eg fyrir mitt leyti, get ekki svarað því, en sagan þín, er eitt brot af því. Það er til vegur til lífsins, hann eigum við að feta. Við eigum að hlýða Guðs orði og gefa okkur undir hans mis- kunnarhönd. í guðs orði er okk- ur boðað, bæði kærleikur Guðs og reiði. Reiði hans er vís fyrir það illa. Við getum ekki tekið annað og fleygt hinu. í rauninni er okk- ur boðuð reiðin fyrst, líklega af því eðli okkar er svo syndugt að við hræðumst dýpra en við elskum; því skrifað stendur: “Vér eigum yfir alla hluti fram Guð að óttast, hann að elska og honum að treysta og eftir hans boðum gjarnan að breyta.” Þú segir sjálf að bænarandvörp þín séu svo máttlaus, að þau megni ekki að biðja um fyrirgefningu handa Hlalli. Þar sérðu máttleysi þitt að bjarga honum og þó þú lifð- ir upp samverustundir ykkar aftur, yrði það aðeins til þess að safna meiri glóðum elds yfir höfuð hon- um.” Þær þögðu báðar um stund. “Voruð þið ekki trúlofuð, þegar Ása kom?” “Trúlofuð! Við vorum harð- trúlofuð eftir þrjá mánuði, sem eg hafði verið (þar. 1 Vlið Vorum að bíða eftir því, að eignast eitthvað, að hann sagði, fáeinar fleiri kindur.” “Þá hefir Ása hlotið að vita það,” sagði Þuríður.- “Já, hún vissi það á öllu. Það vissu það allir á heimilinu.” “Og hún horfði ekki i að taka hann frá þér samt, og þú svona á þig komin?” “Ekki sýndist það standa fyrir henni,” anzaði Árdís. Þuríður blés við. “Það var illa farið, að þú skvld- ir ekki geta varað þig á þeim næsta,” sagði hún. “Já,” sagði Árdís og greip fast- ara á nálinni. “Það voru nú sjö ár frá því þetta var, og þar til eg trúlofaðist Árna á Jaðri, og eg aðeins átján ára, í fyrra sinnið. Tíminn græðir flest sár, ekki sízt á æskuárunum. Eins og þú veizt, Jyótti fólki Árna frem- ur vænt og hann talinn líklegur til þess að reynast vel, þó ekki reynd- ist hann mér það.” “Já, auminginn. Honum fórst skammarlega við þig. Og víst er það satt, að hægara er um að tala en í að komast,” og Þuríður var mildari i róm. Eg lærði að elska Árna af því hann var góður við mig og sótti eft- ir mér. Eg trúði honum þess vegna og líka vegna þess, að eg leit upp til hans.” “JÚ, jú,” sagði Þuríður og barð- ist við lykkju, sein hún hafði felt niður. “Það hefir líklega þótt fengur í honum fvrir þig auminginn, fátæk og umkomulaus.” “Það er nú vist, en það fór sem fyr, hann brást mér, þegar hann vissi eg var ekki einsömul. Það fór því eins og með hið fyrsta barn mitt, það fæddist í eymd og lifði eymdarlífi í þrjár vikur, en ]>á gerði Drottinn miskunn á því og mér og tók það. Hann hafði haft það að glensi við kuningja sina, að eg væri svo sem hann ákvað, hölt, að hann gæti ekki átt mig/’ Þuriður prjónaði og reri um stund. eftir að Árdis þagnaði, en sagði svo: “Það var grinim háðung, sem hann varð fyrir þar, og er þó verst að saklausir gjalda. En sá er eng- inn ólánsmaður, sem enginn liefir ilt af nema hann sjálfur, segir mál- tækið. Þú ert nú bara stinghölt, þó talsverður hæðarmunur sé á fótun- um, en Arnfríður kona hans er draghölt og er aumkunnarvert að sjá hvernig fóturinn liggur ]iversum á konunni og hún dregst áfram. Samt er það ekki til að fjasa um, í samaniburði við hitt; að hún skuli vera eins óguðlega vond við Val gerði litlu dóttur þeirra og hún er og misþyrma henni miskunnarlaust og þetta er eina barnið. Það er þó sagt að fáir kunni eitt barn að eiga, en sjaldnast sannast ]>að á þessa vísu. Það er eins og einhver dómur yfir konunni, því nú er Arnfríður vel greind og víkur oft góðu að fólkiÁ’ “Henni var svo illa við Valgerði á Jaðri, af því henni likaði hún ekki handa Árna,” sagði Árdís. “Það er líklega orsökin,” sagði Þuríður. “Árna þótti fjarska vænt um móður sína, 'það sá eg þrátt fyrir framkomu hans við mig.” “Hvernig var hún í þinn garð, á meðan á tilhugalífi ykkar stóð?” spurði Þuríður. “Eg held hún hafi verið lítið kvödd til ráða þar. Hún var þvi fremur andstæð í fyrstu, en þegar hún sá að Árna var alvara, lét hún það gott heita. Eg má þakka það, að eg hefi aldrei komið mér illa þar sem eg hefi verið. Eg reyndi að vinna henni eins og öðrum hús- bændum mínum, eftir beztu getu, þó eg segi sjálf frá og það var eins og hún gerði sér að góðu samdrátt okkar Árna, líklega í og með af þvi að henni gekk aldrei neitt illa að stjórna mér. Hún var mér væn að mörgu leyti.” “Það var merkilegt að hún skyldi ekki skerast í leik er Árna fórst svo illa við þig. Hjónaband Eftir Böðvar frá Hnífsdal. Það var undir vaxandi mána. Þau voru um tvítugt bæði. Þau sátu saman í næði, og sungu fjörug kvæði, — í klifinu — upp við ána. í klifinu upp við ána, þau urðu blóðrjóð í framan. Kossar og kynlegt gamanv Þau komu sér dável saman, af völdum hins vaxandi mána. Hún vefst fyrir unglingum, vörnin. Varfærnin brást nú hjá honum. Þeim fæddist samlloka af sonum. Sögunnar framhald að vonum, giftingin — baslið og börnin. Og ástin er einskis virði, ef ekki er matur á borði. M|enn lifa’ ekki á eintómu orði. Uppkominn barna-forði dreifist um fjöll og' firði. Þau sjá (hivorki sól eða mána. Á sveitinni eru þau bæði, þau liggja við léleg klæði, og lifa á huíidafæði, — í kofa þar upp við ána. —Les’b. Mgbl. OGIUVIE OATS / FOR BREAKFAST / Ogilvie Oats og leikja. Panti ja til ótakmarkaða orku til vinnu Ogilvie Oats hjá kaupmanninum 1 Kveðja ellistoð, en varð bilaður á heilsu, og gat því ekki hjálpað þeim við búskapinn, eða stundað harða vinnu, en er náttúraður fýrir alla vélavinnu, og hafði fengið eða aflað sér tilsagnar í þá átt. Þetta var það sem gerði þeim búskap- inn ómögulegan, þau roskin óg kraftar að þverra, og úrræðin þau einu að selja alt, sem hægt var, en ganga frá landii og leigja það hvernig sem hepnast. Pilturinn mun hafa í hyggju að leita sér að atvinnu, sem náttúran vfsar jhonum bezt til. — Stúlkan, sem jer ógift, hefir víst í hyggju eitt- jhvað í þá átt, sem hún er að læra, er hneigð fyrir sönglist. Gömlu hjónin kvíða því engu, og eru vongóð. Þau eru vel virt og met- in af öllum í þessari! bygð, fyrir góða samvinnu í öllum félagsskap, einkum skóla og safnaðarmálum, Sökum þess að við hjónin ekki gátum verið viðstödd, vegna las- leika konu minnar og vonsku-js€m b311 bafa svo vel stutt með ((T,„ ,, ,veðurs, við kveðjumót þeirra góðu peninga framiögum og vinnu, af Ja, sagði Árdis þyngslalega. hjóna> yíglundar Vigfússonar 0g .kristilegum kæríeika fyrir mál- “Hún hafði mikið dálæti á sonum Sigríðar Jónsdóttur, frá Breiða- efnið. Sigríður hefir og stutt sínum og hefir sjálfsagt ekki viljað bólsstöðum í Reykholtsdal, vildi j kvenfélagið með dug og dáð síðan neyða Árna til þess að gera það sem eg biðja þig, ritstjóri Lögbergs, him kom í bygðina. Víglundur og honum var ekki ljúft. að leyfa þessum línum rúm í þínu “Agaleysið! agaleysið gamla,” beiðraða blaði. Árið 1903 komu tautaði Þuríður. sjálfsögðu fylt hjartað meiri al- vöru gefni, svo að mér og öðrum finnist búskapurinn alt annað en leikur. Víglundur hefir æ aukið á bjartsýni okkar, og er það ekki ofsagt, að allir muni honum inni- lega þakklátir. Víglundur er af bezta fólki kominn; þau séra Árni á Kálfatjöm og og Steinunn kona séra Jóns í Hvammi í Norðurár- dal, voru systkynabðrn við hann. iBæði þau bjón, Víglundur og Sigríður hafa áunnið sér hér óskifta velvild fyrir samúðina og hið blíða bros, er vermir hjörtu samferðafólksins. Svo ökkum við þeim hjónum samveruna og ósk- 'um þeim allra heilla í framtíð- inni. iDrottin farsæli þeirra æfi- kvöld í Jesú nafni. Björn Jónsson. Churchbridge, Sask. þau höfðu kirkjuna til hirðingar úti og inni, með hringingu í 12 ár, þau hjón í þessa bygð, settust hériOg leystu það verk af hend með ít , !að með lítil efni, eins og fleiri, ogjstakri trúmensku; máttu allir, er “Það vill heldur láta fjandann yígiundur heilsubilaður í fyrstu. til kirkju komu, eiga víst að mæta hlaupa með börnin sín, en láta það En stóra strikið í reikninginn kirkjuverði stundvíslega með á móti þeim að stýra ]ieim á rétta gerði mikið, að þau bæði voru alúðarviðmóti, annað hvort í sálu- leið, og svo er talað um; að þeir gæddi með hvorutveggja, trausti jhliði eða kirkjudyrum; og þar lét séu harðorðir, sem segja manni til til hans, sem öllu ræður til bless-ihann sig aldrei vanta með ylríku syndanna, og afleiðinga þeirra. unar- vilía síalfs sín að leKKja handtaki og gleðjandi orð þar til Ætli það hefði ekki verið betra fyr- alt fram< sem stutt 2æti U1 að alllr veru fomnlr’og n reyna að verða hjálpar hans verð- gatu ekki latið vera að brosa við ir hana Völu litlu skinnið, að nafna , .. ug, Enda rættist ótrúlega fljótt honum, hvernig sem á þeim lá. hennar og amma hefði ottast guð fram úr ðJlum erfiðieikunum, svo Minnist eg ekJ'' að hafa kynst lífs- og látið son sinn gera það sem rétt ag innan fárra ára voru þau kom- glaðari manni en Víglundi. Eg var.” in { efni. Þau 25 ár, sem þau kyntist honum við sjó heima á ís- “E!g veit nú ekki hvort það hefir hafa dvalið hér, hafa þau liðið landi; þar þótti hann leikinn í því verið orsökin,” sagði Árdís mein- súrt og sætt með okkur og lagt leysislega. sinn skerf fram af bezta vilja og ,<T. * r , , , . x, ... * 'af dugnaði. Komu þau sér upp Það er fylsta astæða t,l að ætla góðu heimiH( 4gætu íbúðarhúsi það. ansaði Þunður embeittlega. með nýt5zku fyrirkomulagi, mið- “'Guð lætur ekki aö sér hæða. Hann gtöðvarhitun ag vatnsþró. Tvö hefir sagst vera forsvari réttarins börn þeirra hjóna eru gift og tvö og líka smælingjanna. Hann er það. ógift, annað piltur efnilegur, sem Hann hefir lika sagt að hann hefndi líklegur var til að geta veitt þeim hins illa og launaði hið góða. Hann gerir það.” “Mér finst nú hefndin koma nið- ur á röngurn stað, séu brotin og skekt beinin í henni Valgerði litlu, af sjálfri móðurhöndHnni, iaf 'því faðir hennar syndgaöi,” sagði Ár- dís. “Það lítur margt undarlega út fyrir okkar augum, Árdís mín, en þú segir að Ámi hafi elskað móð- ur sína, þessvegna hefir hann látið þessa dóttur sína heita hennar nafni. Eg hefi það nú fyrir satt, að Árna þykir vænt um telpuna, þó hann megni ekki að verja hana fyrir hinu ónáttúrlega hatri móður hennar á henni. Heldurðu að honum sé það ekki ógurleg kvöl að láta fara svona með þá veru, sem hann hefir nú elsk- að hreinast og varanlegast aðra en móður sína, og það þeim mun meir, sem hún er alveg hjálparlaus. Mér sýnist að í þessu lífi sé ekki hægt að leggja bitrari tyftunarvönd á hann og væri óskandi að hann skildi það og sneri sér til Guðs og beiddi hann að fyrirgefa sér ávirð- ingu sina. Og eg er ekki viss um nema það sé svo, þvi um daginn þegar hann kom hérna, var eins og hann þyrði ekki að líta á þig. Það aö skammast sín, er fyrsta frelsunarmerkið. Hann vissi ekki hvað hann átti að gera við sig á meðan hann drakk úr bollanum, af þvi þú sázt þarna á rúminu á móti honum, og lengra en í uppgönguna var ómogulegt að koma honum.” “Kannske,” sagði Árdís máttleys- islega. Hún mundi eftir að hún var býsna athyglisgjörn á saumana sína, stundina sem Arni sat á loftskörinni og drakk kaffið. Hvort henni var það ljóst, að yfir henni þá, hvíldi tign særðrar sálar, en yfir honum vanvirðublær þeirrar sálar, sem fallið hefir á meðal púka, og finnur til þess, vitum vér ekki. Árdís var þó ekki farin að ganga x dóm, eða alls ekki verulega, hvorki við sig né aðra. Hún fylgdist bara með lífinu, eins og vatnið undan straum og virtist aldrei detta í hug að synda á móti, fyr en um seinan. “Það en eins og með ykkur Kára, Árdís mín góð,” hélt Þuríður á- frain, “þið ættuð ekki að búa svona ógift saman og ala börn óskilget- in.” Framh. að geta látið dapurlynda menn hlæja, hvernig sem á þeim lá; við þetta jókst honum bæði vinsæld og mannhylli, hjá þeim, sem lcunna að meta þá drottins gjöf, að kunna að gleðja og hugga alla samferðamennina. Hið sama hefir Víglundur stundað hér, þó árin og ýmsir erfiðleikar hafi að Bjarni Magnússon Falla eikur um foldar svörð, fá ekki staðist veðrin hörð; dóminn örlaga ei þe'kkir þjóð, þegjandi er vitna dæmin fróð. iEin er nú, víst það vitum vér, að velli dottin eikin hér. Glerið er brthætt, gáum að, gefast mörg dæmin upp á það. Er frelsarans þjóða heilög hönd holdsvistar þóknast slíta bönd, alvarleg næsta, en einkar blíð umskifti verða kristnum lýð. Okkur þú tryggur vinur varst, vel sem að þér nú umbunast, í æðra heimi, utan stanz, hjá englum guðs og frelsarans. Nú er þér 'horfin þreyta og þraut, þú ert lagstur í móður skaut, en sálin er flutt til sælulands, sveipuð ljóssins og friðar krans. M. E. Forsjálni og óforsjáini EFTIR að búið er að nota bílinn um stund, getur alt gengið bærilega með næstum hvaða olíu sem er — um stund. En ef bíllinn' er ekki réttilega olíuborinn, þá líður ekki á löngu þangað til vélin fer að sýna þess merki, að hún er farin að eldast og gefa sig . . vinnur ekki eins vel og áður . . . gerir meiri hávaða . . . og vinnur að öllu leyti lakar. Þér getið farið vel og réttilega með þessa undra- verðu og viðkvæmu vél, sem er í bílnum yðar, með því að nota eina af hinum fimm tegundum af Autolene Oil strax í byrjun. Ef þér gerið það, þá helzt vélin í góðu lagi og end- ist miklu lengra. Gætið að British American merkinu, sem er tákn 23 ára góði-ar þjónustu í þarfir bíleigenda. /The BRITISH AMERICAN OIL CXX, LIMITEDV \ SuperlWtr-^BAEniYL Gosolcnes- QtíXoCcnc tíiú j 3WC BRITISH AMERICAN ETHYl GISÖIEHE Vúr höfum samiö vi8 Ethyl Gaaoline Corpora- tion of New York um aC fá alt aem vér þurf- um af Tetraethyl of Lead og höfum nti BRITISH AMERICAN ETHYL GASOLINE petta eldaneyti er hinn langbezti orkugjafi fyr- ir nútlma blla og tilbú- iC samkvænit reKlum aem gefa hinn allra bezta finvngrur I aam- bandi viB Tetraethyl of Lead. LlFGJAFI fyrir GASOLENEVÉLAR LIGIIT- MEDIUM - HEAVY * SPECIAL HEAVY ~ EXTRV HEAVY

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.