Lögberg - 15.08.1929, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 15. ÁGÚST 1925.
.... .......
Mánadalurinn
EFTIR
J AC K LON DON.
“Þér lítið ekki út fyrir að vera fátækar eða
-óánægðar,” sagði Saxon.
Saxon skildist, að konunni líkaði þetta vel.
‘ ‘ En það getur vel verið, að eg hafi þá eig-
inleáka, sem til þess þarf að láta sér líða vel í
sveitinni. Þér hafið, eins og þér segið, verið
alla yðar æfi í borginni, og vitið því ekkert um
sveitalífið. Hver veit, nema það yrði yður ó-
bærilegt. ’ ’
Saxon rendi huganum yfir það, sem hún
hafði átt við að húa síðustu mánuðina, sem þau
voru í litla húsinu á Pine stræti.
“Mér er það full-ljóst nú, að eg get ekki
lengur átt heima í borginni. Ef til vill reynist
mér sveitalífið ekki betur, en það er nú samt
eini vegurinn. Ef það getur ekki gengið, þá
eru okkur allar bjargir bannaðar. Alt okk-
ar fólk hefir verið sveitafólk, og það sýnist
miklu eðlilogra. Eg held sjálf, að eg sé ekki
illa til þess fallin að búa í sveitinni, og þess
vegna er eg hér komin.”
Konan fór að veita henni nánari eftirtekt.
“Hver er þessi ungi maður?” spurði hún.
“Hann er maðurinn minn. Hann var keyr-
ari áður en verkfallið mikla kom. Eg .heiti
Roberts, Saxon Roberts og maðurinn minn
heitir William Roþerts.”
“Eg heiti Mrs. Mortimer,” sagði konan.
“Eg er ekkja. Ef þér viljið nú kalla á bónda
yðar, þá skal eg reyna að svara einhverju at
þessum mörgu spumingum, sem þér hafið í
huga. Segið honum að skilja eftir farangur-
inn innan við girðinguna.------Og hverjar eru
nú allar þessar spurningar, sem þér hafið í
huga?”
“Þær em ótal,” sagði Saxon. “Hvernig
borgar þetta sig? Hvernig er þessu öllu
stjórnað! Hvrað kostaði landið? Létuð þér
byggja þetta fallega 'hús! Hvað borgið þér
vinnumönnunum? Hvemig fóruð þér að læra
alt, sem búskapnum viðkemur, t. d. hvað auð-
veldast er að rækta, og hvað gefur beztan arð?
Hvernig hentugast er að selja og hverjum á að
selja.” Saxon þagnaði snöggvast, til að draga
andann. “Nei, eg er ekki ibyrjuð enn þá. Hvers
vegna ræktið þér öll þessi blóm, með fram öll-
um gangstéttum og eins með fram görðunum?
Við komum til nokurra Portúgalsmanna nálægt
San Francisco, en þeir höfðu ekki mikið af
blómum. ’ ’
Mrs. Mortimer lyfti upp annari hendinni.
“Eg skal svara fyrst síðustu spurningunni, því
það er lykill að mörgu af þessu. ’ ’
Willi kotn að í 'þessu og Saxon gerði hann
kunnugan húsmóðurinni.
“Það -vora blómin, sem vöktu eftirtekt yð-
ar, kona góð, var það ekki? Það var þeirra
vegna, að þér komuð inn fyrir girðinguna og
hér alveg upp að húsdnu. Það var einmitt á-
stæðan fyrir því, að þau vom plöntuð hér, að
þau áttu að vekja athygli þeirra, sem um veg-
inn fóru. Þeir sem komið hafa inn fvrir girð-
inguna þeirra vegna, eru ótrúiega margir.
Keyrslubrautin er góð, og bæjarfólkið er hér
oft á ferð. Þetta er ekki eins gott, síðan fólk
fór að keyra í bílum, eins og meðan það hafði
hesta, því bílarnir fara svo fljótt yfir og þyrla
upp svo miklu ryki, að fólkið sér ekki það sem
í kring um það er. En eg byrjaði áður en bíl-
arnir komu. Bæjarfólkið fór sjaldan fram hjá.
Það stanzaði úti á brautinni til að horfa á
blómin, og það vildi oftast svo til, að eg var úti
og gat haft tal af því. Eg fékk það til að koma
inn fyrir og sjá blómin og þá náttúrlega garð-
ana um leið. Alt var hreinlegt og vel um
gengið, alt aðlaðandi. Fólkinu þótti þetta ein-
kennilegt og fallegt, að sjá garðávextina vaxa
á milli blómanna. Þegar fólk hafði séð þetta,
vildi það endilega kaupa garðmat af mér, og
margir borguðu mér tvöfalt verð. Það var eins
og fólk keptist um að fá það, sem eg. ræktaði.
Eg hafði auðvitað eins góðan garðmat, eins og
nokkurs -staðar var hægt að fá, og svo naut
fólkið þeirrar ánægju að það vissi, að með því
að kaupa af mér, var það að hjálpa fátækri
ekkju. Það var eins og fólk hefði ánægju af
að segja frá því, að það keypti sína ávexti af
Mrs. Mortimer. Þetta varð til þess, að alt
bæjarfólkið fór að þekkja mig, það er að segja
efnafólkið, og það keyrði oft hingað, þó erind-
ið væri stundum lítið annað en að skoða blóm-
in og eyða tímanum. Þetta leiddi alt til þess,
að allir vissu hver maðurinn minn hafði verið
og hver eg hafði sjálf verið áður en eg fór að
búa. Sumar konurnar hafði eg þekt áður, og
þær beinlínis lögðu sig fram um að auka mín
viðskifti sem mest.. Þar að auki veitti eg fólk-
inu se<m kom, kaffi og te og það var eins og
gestir mínir. Þetta geri eg enn, og fólkið í
bænum kemur oft hingað með vini sína, sem
koma lengra að. Af þessu sjáið þér, að það er
blómunum mínum mikið að þakka, að mér hefir
gengið hér vel.”
Saxon veitti nána eftirtekt öllu, sem Mrs.
Mortimer sagði og leyndi sér ekki, að henni
þótti mikið til þeas koma. Þar á móti fanst
Mrs. Mortimer, að Willi mundi ekki allskostar
ánægður.
“Yður lízt eitthvað ekki sem bezt á þetta,”
sagði hún. “Látið þér okkur heyra vðar
skoðun.”
Willi svaraði öðruvísi en Saxon átti von á.
Fvrst og fremst svaraði hann blátt áfram, og í
öðra lagi svaraði hann því, sem Saxon hafði |
aldrei dottið í hug.
“Þetta er bara nokkurs konar leikur,” svar-
aði hann. “Það sem eg var að liugsa um—”
“En það er þá leikur, sem borgar sig vel,”
tók Mrs. Mortimer fram í.
“Það getur nú verið, en ekki er eg viss um
það,” sagði Willi, seinlega eins og honum var
lagið, en dálítið þrákelknislega. “Ef allir
bændur færu eins að og þér, þá fengju allir tvö-
falt verð fyrir sinn garðmat. Eða með öðmm
orðum, þá yrði ekkert tvöfalt margaðsverð og
alt yrði eins það var áður. ’ ’
“Hér eruð þér að skáka fram hugmynd á
móti veruleikanum. Það sem í raun og veru
á sér stað, er ekki það, að allir bændur prýði
sinn matjurtagarð með blómum, og það er á-
reiðanlegt, að eg hefi fengið helmingi hærra
verð en aðrir. Þér getið ekki neitað því.”
Willi var ekki sannfærður, en vissi hins veg-
ar ekki vel, hverju svara skyldi.
“Einhvern veginn er þetta ekki ljóst fyrir
mér, ” svaraði hann, “og eg er hræddur um, að
það kæmi ekki að miklu haldi fyrir mig og mína
konu. Eg skil þetta kannske betur seinna, þeg-
ar eg get hugsað um það.”
“A meðan skulum við skoða alt, sem hér er
að sjá. Eg vil sýna ykkur sem flest og skýra
fyrir ykkur hvernig eg fer að búa. Svo skulum
við setjast niðnr og eg skal segja ykkur, hvern-
ig byrjunin var. Eg vil sannfæra ykkur um það
fullkomlega, að þig getið vel komist áfram í
búúskapnum, ef þið byrjið rétt og farið rétt að.
Eg vissi ekkert um búskap, þegar eg byrjaði,
og eg átti ekki stóran og stefkan og fallegan
mann. Eg var einsöjnul. Eg skal segja þér
hvemig það gekk.”
Þarna inn á milli kálgarðanria, aldintrjánna
og berjarunnanna hafði Saxon nóg að gera að
taka á móti allskonar upplýsingum, sem hún
skildi að vísu ekki allar fullkomlega, en bjóst
við að skilja síðar, þegar hún hefði betri tíma
til að hugsa sig um. Willi var líka eftirtektar-
samur, en sagði mjög lítið og spurði um fátt.
Iíann lét Saxon hafa fyrir því. Aftan við íbúð-
afhúsið, þar sem alt var eins hreint og þrifa-
legt eins og að framan, var þeim sýnt hvar
fuglamir voru geymdir. Þama voru snjó-
hvítar hænur og ungar hundraðum saman. —
“Þið hafið enga hugmynd um, hvað þessir
fuglar gefa mikið af sér,” sagði Mrs. Morti-
mer. “Eg hefi aldrei nokkra hænu degi leng-
ur, en meðan hún verpir. ”
“Þetta er nú eitthvað líkt því, sem eg var
að segja þér, Saxon, um hestana,” skaut Willi
inn í.
“Það er í raun og veru afar auðvelt, að
láta hænurnar verpa að vetrinum, en fæstir
bændur láta sér einu sinni detta það í hug.
Mínar hænur verpa að vetrinum, og þá eru egg-
in dýrari en á öðram tímum árs. Þar að auki
hefi eg vissa viðskiftamenn. Þeir borga mér
tíu centum meira fyrir hverja tylft, heldur en
markáðsverðið er, vegna. þess að þeir geta reitt
sig á að mín egg eru glæný.”
Hún leit á Willa og gat sér til, að enn væri
harin að glíma við það, sem hann hafði ekki
getað skilið af því, sem hún var að segja þeim
viðvíkjandi búskapnum.
“Hafið þér enn hið sama í huga?” spurði
hún.
“ Já, alveg það sama. Ef allir bændur færu
að selja egg sín glæný, þá fengi ekki einn meira
en annar fyrir þau og enginn græddi neitt á
því.”
‘ ‘ En þá væru líka öll egg ný, þegar þau væru
seld og notuð, ” sagði Mrs. Mortimer. “Þér
megið ekki glejuna því.”
“En það gefur mér og minni konu ekkert í
aðra hönd, en það er einmitt það sem eg hefi
verið að hugsa um. Þér erað að tala um mögu-
leika og það sem í raun og veru á sér stað.
Þetta háa verð fyrir egg er bara nokkuð, sem
við Saxon getum einungis hugsað um. Sann-
leikurinn er sa, að við höfum engin egg og enga
fugla og ekkert land. ’ ’
Húsmóðirin leit til hans góðlátlega.
“Það er ýmislegt fleira af því, sem þér haf-
ið verið að segja okkur, sem eg s'kil ekki nærri
vel, en samt sem áður finn eg, að það er mikið
af sannleika í því. ’ ’»
Mrs. Mortimer skifti búinu í margar deild-
ir. Þær voru allar smáar, en þær voru allar
arðberandi, hver út af fyrir sig, og hún gat sagt
þeim nákvæmlega, hve mikill kostnaðurinn væri
við hverja deild og eins arðurinn af henni. —
Kýrnar vorau af allra bezta mjólkurkúakvni,
og þeir, sem 'keyptu mjólkina af henni, borguðu
henni töluvert hærra verð heldur en mjólkur-
'búin fengu fyrir sína mjólk. Willa duldist
ekki, að það var töluverður mismunur á hennar
búskap og annara, sem hann hafði séð, og hann
varð að viðurkenna það.
Þau sátu öll þrjú úti fyrir húsdyrunum í
þægilegum stólum og Mrs. Mortimer sagði þeim
enn margt um búskapinn, sem aðallega laut að
því, hvernig hún seldi sínar afurðir og fékk æf-
inlega hæsta verð.
Mrs. Mortimer duldist ekki, að Willi var
ekki vel ánægður. Það var alt af einhver
þrjózkusvipur á honum og Mrs. Mortimer bjóst
við að hann mundi þá og þegar fara að hafa
eitthvað á móti því, sem hún var að sogja, en
það varð þó ekki.
Saxon bað hana nú að segja þeim sína eigin
sögu frá byrjun, en það sagðist Mrs. Mortimer
ekki geta gert, nema þau vildu standa nokkuð
lengi við, og þiggja kveldverð hjá sé.r
Saxon granaði, að Willi væri ekki sem bezt
ánægður með það, en þáði þó boðið fyrir
beggja hönd.
“Þegar eg byrjaði að búa,” sagði Mrs.
Mortimer, “vissi eg eiginlega ekkert um bú-
skap. Eg var fædd og uppalin í borginni, og
hafði verið þar alla mína æfi. Hér um bil það
eina, sem eg vissi um sveitnna var það, að
þangað fór fólk oft á sumrum, þegar það tók
sér hvíld frá störfum sínuxm Eg fór æfin-
lega til einhvers skemtistaðar, annað hvort upp
í fjöllum eða niður við sjóinn. Eg þekti ami-
ars fátt anað en bækur, því við þeim 'hafði eg
gefið mig svo að segja eingöngu frá því eg var
á bamsaldrj. Síðustu árin áður en eg giftist,
var eg bókavörður við stórt 'bókasafn. Svo
giftist eg Mr. Mortimer. Hann var líka bóka-
maður og prófessor við San Miguel háskólann.
Hann misti heilsuna og var lengi veikur, og
þegar liann dó, áttum við ekkert til. Eg varð
meira að segja að nota nokkuð, af lífsábyrgð
hans til að borga skuldir okkar. Eg var orðin
úttauguð af þessu veikindastríði og nærri orð-
in heilsulaus aumingi. Eg átti samt um fimm
þúsund dali, og án þess að gera mér nokkra ljósa
grein fyrir því hvað eg var að gera, þá afréði
eg að byrja búskap. Eg fann þenna stað og hér
leizt mér sérlega.vel á mig. Hér er loftslagið
framúrsakarandi gott og eg er hér rétt hjá San
José og strætisvagnamir1 ganga rétt að segja
hingað,- svo það er mjög þægilegt að komast til
bæjarins. Eg keypti þetta land og borgaði tvö
þúsund dali út í hönd, og tvö þúsund áttu að
borgast seinna. Verðið var tvö hundruð dalir
ekran.”
“Tuttugu ekruí, ” sagði Saxon.
“Nei, langt frá, alt of stór. Eg leigði helm-
inginn af landinu strax, og það er enn leigt, eft-
ir öll þessi ár. Jafnvel helmingurinn, sem eg
hafði sjálf, var alt of mikið land fyrir mig
mörg fyrstu árin. Það er ekki fyr en nú rétt
nýlega, að eg er farin að finna til þrengsla.”
“Og á þessum tíu ekrum liafið þér gétað
lifað og haldið tvo vinnumenn og borgað þeim
kaup?” spurði Willi og þótti þetta sjáanlega
‘heldur ótrúlegt.
I Mrs. Mortimer játaði því mjög glaðlega.
“Eg var bókavörður, og eg veit hvar hægt
er að finna hvað sem vera vill í bókunum, og eg
las alt sem eg gat fundið um búskap, og eg fór
að kaupa nokkur beztu búnaðarrit stöðugt. Eg
hefi ekki bara tvo vinnumenn, heldur fjóra, og
svo er Hanna, sem gerir húsverkin fyrir mig.
Hún er svensk ekkja og á eina dóttur, sem geng-
ur á skóla og hjálpar okkur við verkin. Þar að
auki hefi eg frænda minn, sem eg er að ala upp
og menta. Fyrir utan alt þetta, hafa þessar tíu
ekrur nálega horgað fyrir alt landið og húsið
og allar útibyggingaraar og skepnurnar, sem
allar eru af allra bezta kyni.”
Saxon mintist nú þess, sem maðurinn sem
var að gera við símalínuna, hafði sagt þeim um
Portúgalsmennina.
“Það eru ekki þessar tíu ekrur af landi, sem
hafa gert alt þetta, það eru vitsmunir yðar og
dugnaður,” sagði Saxon.
“Það er nú kannske eitthvað til í því, en
þetta sýnir, að hægt er að komast af á landinu
fyrir þá, sem kunna með að fara. Landið er
örlátt, það getur maður reitt sig á. En þó því
aðeins, að maður sé líka örlátur við það, en það
er nokkuð, sem þessir gömlu landnámsmenn
flestir eiga svo dæmalaust erfitt með að skilja.
Auðvitað er það váðdeildin og passasemin, sem
mestu varðar. Bændumir margir geta vitan-
lega ekki rekið sjálfa sig úr vitni um það, að
landið tæmist smátt, og hjá því verður ekki
komist að bera í það. En þá geta þeir ekki
skilið að það hafi nokkra þýðingu, hvers konar
áburður notaður er, þeir virðast halda að hann
sé allur jafngóður. ”
“Þetta er einmitt eitt af því, sem mig lang-
ar tii að fræðast um,” sagði Saxon.
“Eg skal segja ykkur alt, sem eg veit þessu
viðvíkjandi. En eg sé, að þér erað þreyttar, og
því vil eg að þið komið inn í húsið og hvflið ykk-
ur. Þið þurfið ekkert að( hugsa um farangur-
inn. Eg skal senda Chang eftir honum.”
Saxon hafði mjög næman smekk fyrir því,
sem fallegt var og haglegt, og henni fanst mjög
mikið til um það, hve hér var öllu haglega og
smekklega fyrir komið. Hún var eiginlega al-
veg ókunnug á heimilum þess fólks, sem bjó
við heldur góð efni, án þess að vera auðugt eða
fátækt. Hún var kunnug á heimilum fátæka
fólksins, og hún hafði séð fáein ríkismanna-
heimili. Þetta heimili var langt um fallegra,
heldur en hún hafði ímyndað sér og alt öðru-
vísi en hún hafði ímyndað sér. Mrs. Mortimer
tók eftir því, hve mikið henni þótti til þess
koma, sem fyrir augun bar, og gerði sér því
far um aðsýna henni alt og útskýra sem flest
fyrir henni, án þess þó að þykjast nokkuð af
því. Hún sikýrði fyrir henni, hvað það hefði
kostað, að gera þetta og hitt, þar á meðal að
búa til istóran og laglegan hægindastól, sem þar
var. Willi fylgdist með konunum, en var mjög
hæglátur og sagði fátt og ekkert, sem miður
skyldi. Aldrei fyr höfðu þau, Willi 0g Saxon,
setið til borðs annars staðar en í veitingahús-
um, þar sem þjónn var við hendina til að stjana
við alla, sem til horðs sátp.
“Ef þið bara kæmuð hingað næsta ár, þá
skyldi eg hafa gestaherbergi í húsinu, sem eg
gæti lánað ykkur, því eg er að láta útbúa það
nú.”
“Eg þakka yður kærlega fyrir gestrisnina,
en það er óþarfi að hýsa okkur, því við getum
hæglega farið til San José með strætisvagnin-
um og sofið þar í nótt.”
Mrs. Mortimer hafði eitthvað meira um það
að segja, að sér þætti slæmt að geta ekki þægi-
lega lofað þeim að vera um nóttina, en Saxon
eyddi því umtalsefni og vék aftur að búskapn-
um.
“Þið munið að eg sgaði ykkur, að eg borg-
aði aðeins tvö þúsund niður í landin, þegar eg
keypti það,” sagði Mrs. Mortimer. “Eg hafði
því þrjú þúsund eftir, til að byrja með búskop-
inn. Allir, sem á þetta fyrirtæki mintust, voru
alveg vissir um, að þetta myndi alt verða að
engu, og þess myndi ekki langt að bíða, að eg
flosnaði upp. Eg gerði líka marga vitleysuna
fvrst í stað, það vantaði ekki, en það sem forð-
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: 6th Floor, Bank of HamiltonChamber*
aði mér frá að þær yrðu enn stórkostlegri, var
það, að eg hafði með mestu kostgæfni reynt að
kynna mér með lestri, alt sem að búskapnum
laut og hélt því alt af áfram. Eg var strax ráð-
in í því, að færa mér í nyt allar nýjustu um-
bætur. Það var strax í byrjun fast í huga mín-
um, að bændurnir alment færa rangt að flestu,
sem að búskapnum laut. Síðar hefi eg fyllilega
sannfærst um, að þessi hugmynd mín var að
miklu leyti rétt. Það er næstum ótrúlegt, hve
ráðlauslega margir eldri bændur fara að í bú-
skapnum. Eg talaði við marga þeirra oft og
mörgum sinnum, og hélt fram minni skoðun og
reyndi að sýna þeim fram á, að það væri ekki
von, að búskapurinn gengi vel með því fyrir-
komulagi, sem þeir hefðu; en alt, sem eg gat
sannfært þá um, var það, að eg hefði ekkert
vit á búskap, og að minn búskapur hlyti að fara
á hausinn og það mjög bráðlega. Hvernig ætti
líka annað að vera, þar sem eg hafði alla mína
æfi verið í stóram bæ og aldrei fengist við neitt
nema bækur,’og bókvitið yrði ekki í askana
látið.”
“Eh búskapurinn gekk yður betur en þeir
héldu.”
Mrs. Mortimer brosti góðlátlega.
“Já, hann gekk vel. En jafnvel enn í dag
furða eg mig á því, að þetta fyrirtæki mitt
skyldi 'hepnast. En eg er af því fólki komin,
sem var skynsamt og hyggið, og sem var búið
að vera nógu lengi burtu frá búskapnum, til að
losa sig við þessar gömlu og 'öngu úreltu hug-
myndir, sem bændurnir flestir ganga enn með
og geta ekki losað sig við. Þegar eg var orðin
sannfærð um, að eitthvað borgaði sig vel, þá
fór eg til og gerði það og horfði aldrei í kostn-
aðinn. Það næstum því leið yfir gamla Colk-
ins nágranna minn, þegar hann sá hve miklu
ég varði til að bœta aldingarðinn, sem ekkert
gaf af sér, þegar eg kom hingað, en sem þið
hafið séð hvernig nú lítur út. Þar sem þetta
hús stendur, var afar ómerkilegur kofi. Eg lét
hann samt duga fyrst um sinn, en öll úti'húsin
reif eg strax og bygði önnur ný. Nágrönnun-
um ofbauð sú eyðslusemi og héldu að gömlu
kofarnir væru nógu góðir, og fram yfir það.
En þó tók út yfir, þegar eg seldi kýrnar og
svínin og fuglana, sem eg fékk með landinu,
fyrir mjög lítið verð, og keypti aðrar skepnur
fyrir afar hátt verð. Nágrönnunum datt ekki
neitt slíkt í hug; það var eins og þeim væri það
algerlega hulið, að ein kýrin væri betri en önn-
ur, eða ein hænan tæki annari fram, o. s. frv.
Nokkuð var það, að allir héldu þeir áfram með
sínar sömu skepnur, ,sem varla borguðu fyrir
fóðrið sitt.”
Þetta skildi Willi og féll vel að heyra.
“Manstu hvað eg hefi sagt þér um hest-
ana?” sagði liann og sneri sér að Saxon, og með
dálítilli hjálp húsmóðurinnar flutti hann nú
stutta en all-fróðlega t.lu um kynbætur hesta,
uppeldi þeirra og meðferð, frá hagfræðilegu
sjónarmiði.
Eftir það fór Willi út til að reykja og Mrs.
Mortimer fékk Saxon til að segja sér nokkuð af
sínum eigin högum. Hún lét sér ekkert bregða,
þó Saxon segði 'henni alt af létta um það, að
maðurinn sinn væri hnefaleikari, og hann hafði
hvað eftir annað átt í slagsmálum, þegar verk-
fallið stóð yfir í Oakland.
“Hann er myndar maður og góður piltur,”
sagði Mrs. Mortimer. “Hann ber það með sér.
Og 'bezt af öllu er það, að hann elskar yður og
þykir mikið til yðar koma. Eg hefi haft mikla
ánægju af að taka eftir því, hvernig 'hann horf-
ir á yður, sérstaklega þegar þér talið. Hann
er naumast farinn að hugsa alvarloga um lífið
enn þá. En hann tekur sterkum og föstum
tökgm á því einhvem tíma, og þér munuð þurfa
að hafa yður alla við til að fylgja lionum. En
eg býst við honum verði dálítið erfitt að venja
sig af þeim eina lifnaðarhætti, sem liann liefir
vanist.” »
Hinn reyndi veiðimaður veit, að kæruleysi
veiðimanna orsakar oft skógareld, er eyði-
leggur ágæt veiðipláss og mikið af verð-
mætu timbri. Góður veiðimaður fer var-
lega með eld í skógunum.
Prentað samkvæmt fyrirmælum,
Hon. Charles Stewart, Min. of the Int.